کتاب اشعار پرکاربرد برای مشاعره

صفحه 1:
VR 

صفحه 2:
مشاه دی تلم 1۳ - عيان وتاي يلور :سامل «مججموعه ادا تاب وای مار تور قطه دی عسل شتروص و شاه دی :۶۵0۳41۳۳ 9ب فیک ما یرو سود أوضعيك قيرست تويسى : قا ‎hen‏ مجموه شرا فاد ‎ ‏گردآوند امه الع ‎weed‏ ‎ ‏جاب و محافید کسریٍ طراحی و سفحه آرایء نسرین اعتباریور یکد ۵ - ۶۲-۸ - و رل ‎ ‎ 

صفحه 3:
مجموعه (شعار ناب پرلی مشاعرد گرد آورنده: فاطمه صالح احمدی 

صفحه 4:
فاطمه صالح احمدی, دائشجوی دکتری مهتدسی معماری کامپپوتر دانشگاه آزاد تهران مرکزلا ضمي جو مهس هس دا ی رت تلد سا مر رل ول رز ‎Saas dante Denne pata ae‏ 

صفحه 5:
تقدیم به مارم به پاس تمام فیایش های شبانه اش مهر بی دريغش و عشق بى نهايتش 

صفحه 6:


صفحه 7:
2 1211445151442 هه له له هاس 5 ‎<١‏ 3 5 5 3 1212 12 12 1۶ 12121۶1218 5 85 

صفحه 8:


صفحه 9:
‎teats‏ مولف ‎eal gal leas‏ هست کلید در نع حکیم ‎ ‏شام ایان ورن زین پیوسته با شعوو الب و فرهنگ همه و ‎Spa‏ 204 هست و خواهد بود و در طیل ریخ ولا دربن ون اراد مودم این سوز و بوم هساره با شعروالب همدم بودند و سود وزن و گوچک و بزرگ ورد جلن و دل شود وأبا شعوو لذب يارسي صفا وجلا مى بخشيدك وشعودر وقع درمت زندگی سردم پوه است ‏هر گرانهترینن مب رات گذشسکگان است که اينک به دست ماوسیده است. مر یرازی است در فضا لاتقاهى که توه هر اسان پارستهی وا به فهای دوودست و ازش‌های ولا جلب می‌کند. سعورا توان يككى أ الصيلتوين هنوهاى أبن سوؤمين» به قحا آوود. ‏شعراز جهت تأثيركذارى در جفحه ودر پسن سودم تفش بسيار مهسى ‎ARN‏ ‏می کند تا جایی که يبغير اكرم لِصَلّى الله كيه وله وَسَلَُ فوسود ين مق ‎aki AN‏ لسع يعنى بوخى أو شعرهاء حكست أست و متسین بلند و حکیمنه داد و بضی از بیان ها دراگ ناری در ضوس دیگ وان يسان سحو أست یبن مجبوعه که برگزیدهآی از محبوب توین و برکبدوین أشعلر مشاعره فى ‎ca‏ حاسل سال ها تجربه ده مشارکت در مشاعره ها ف می رسد که قدیم به ملاستدان ین وای سی گرد امید است ما شاكوداق مكتب عشق نيز أو اطف بى قويغ ييشكامان لستوار و ييشتازن سو فور وأذى يوفووغ شعروالببهره شد وازگره پروری فتاب همیشه بان هر آن برگ ورن برشوودا گرم ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‏فاکمه ماع احمدی 

صفحه 10:


صفحه 11:
فاو شه به نامتو مدر كلام ها أى آنكه زنده ست ونام تونامها سس ‎ay i‏ آنبى كه قواريا قوباشد هايا مجلس چوپ هار با سوب اشدما را هوچدد بمی به کر سوبرگويم تفرسوو کوب ان وب اشدمارا جبه ‎tele‏ ‏آف_ وین جان آف وین پاک را آنکه چان پخدید وایسان خاک رز عرش را بر آب يدياه أو نهله خاکیسان را عصوب ری اونواه لل بيخ ‎ge‏ ‏آن قصركه جهيد درأوجام كرفت آهويجهكره وريه آرام كرفت يرام كه كورمى كرف تى هسه مر دیدی که چ گونه كور بهرام كرفت س+جبه یم آزكه خسار قور ليهس زيباموكره كش اؤروز ال فكرهل هاميكره ا ی سای آنكه ميمه توراخسن ونسىداد وذ كاشكى ‎be ny‏ شيط ميكره | پیش سای ‎Sah‏ كه سد قله فل همرهأوصت هر کچا همست خديا به سلامت دارش ‎aay A‏ 0 

صفحه 12:
آن کی که يدان وبداند که اند فاق جراز اتشركان لست ويهجايت آمدی چم کودی وخزانم کردی آییده‌ای طلب کن تا روی خو ببیدی آتک به فل آسیرمش دردل وجان پذبیمش آنكه عست آمد وستى به هل ما زه ورفت ‎AGL gall ile abs‏ آن که رخسار تورارنگ گل ونسوین دا a kan ee a Sag ‏بی هست کوبلا دست مرا بگیر‎ ‎lt‏ مسج وني ست كر كده ميل اين شوه پسس آزاین ‏اسب خوه از نید کودونبجهاند ملااسد ‎(Sy‏ ‏گس را ندشانه ال خورشید پسندم. (حمینمنزوی) ‎pip ete lal‏ کودیی ‎dae‏ ‎olan 8 28 ly ‏وز حسن وه‎ fou ‎ ‏گرچه کنشت صومن بر سوپگیرمش دوه هر أين انه تدائم به جه سوها زه و رفت ‏اده اى برهراين خانه ى تازه ورفت ‎led ts)‏ ‏سبر وآرام تواند يه هن مسكين داه اماع ‎beled ‏کو فرشته سوشته وز حیسوان‎ ‏ور کند میل آن شوه به ازآن‎ ‎oy ‎ 

صفحه 13:
آیا نگیره این هرازه از توهوای پیواز آن میو وه به آسمیواه آستیدم زگهرهای لهانی پردار آه و تو آموخت هگام دوبدن ‎a ay at‏ دی دل یه را ‏آنسمان ساف وشب آرم ‎ ‏بات ان و یمان را خوشه ماه فوو ريخته در آب همه دل داه ‎Saale yl‏ ‏آنجنان كميه دل را نمی وین ساخت ‎ ‎ips me Dos iad ‏آن دق که ره بسن چهآزه‎ ‏آب حیات من است خاک سر کوی دیست ‎ea alg ALE‏ باز فکر سفرنباشی؟ ‏(حمینمدزی) ‏کته یک وان شوه شاه ‎sed‏ خمرو علوي ‏آستيدى كه بسى اشك از أين ديده ستره. ‎cays‏ ‏رم کودن وایستادن و واپس گریدن ‎bob‏ ‏یوت اد الم ی ستموضمفم پوستمومی کت ‎fated‏ ‏(فریدون حشیری) ‏ككس وهر خد هر بى تسيرش ليست لفروقى يسطلميع ‏باه توش أو كف ول خیش است ‎Belin‏ ‏عددق أست وهمين لفت اهار ودكرهيع ‎alee a‏ ‏كر موجهان خرميست ما وهم وی دیست ‎ ‎ ‎asad ‎ 

صفحه 14:
آسسان بسوی اجابت می مضه پس که تتدیل مسا آویفته است. او دابا ایی) آيده جون اقش تو بدسوه راست . خوه شكن آليده شكستن خطاست ‎Gt‏ آنش آن دیست که از شمله و خنده شمع . آنش آن ات که هر خومن پروه زد الس ميم ‎tues‏ ‏آسسان بار اعانت لتوائست كشيد قرعدى فال بنامهن ديوانه زدنت 12ل بببم ‎tues‏ ‏آنان که خاک ‎salle bet‏ بو كه كوشه ى جشمى يه ماك ‎tues ae‏ آلکس که توراش داعت چان راچهکند . فرزند و یال و خالصان راچه كنت ‎att —‏ موه لسايش دوكيتى تفسير لين دوحرف لست با دوست ان عروت با دشمنان مدارا. ت ‎tues ap‏ آمد يهار جازهااى شاع تربه رق ص1 چون بیسف ارآ مصر وشكربه رقس1. > عم وان آسایشست رنج کشیدن به بوی آنک . روزى طبيب بوسر بيسار يكشره لل جبم ی آسمان جين جمع مث تان بريشانمى كند درش عفتم من نسى يلشد وهم هنياجرا لاا جبد هی آنش عشق پس امرگ نگره خام وش لينجرلقى ست كزين خله به أن خله برك الال پبه 7 آدش است‌این پاک دای ولیمت باه . هر که این آنش ندره یسست باه لصغعلصس ده موه 0 

صفحه 15:
آنش از برق نگفت ریختی هرجان من . خواسنی تا درعيان شعله ها آهم كنى ل دش نوی آن همه داز و تدم که زان میفرموه ‏ عاقبت هرق دم باه هار آخرشهه للا ليخ ‎aay‏ ‏آن يييغانى شبهاى دراز وشم ذل هسه درسايه كيسوى ‎SETS‏ ‏لل ‎aay ae‏ آن تجلی که بهعشق است وچللاست وچمل .ون نیم که خی چیست توانیگل من ريخم میا ينه روزى كه يكيرى به دست موه شكن آنروز مشو خوديرست لا اريشم ی آب ولید واه راهین که نار می‌رسد ‏ مژهه «هید باغرابوی بهارمی‌رسد موه آن ركه بسارت نبوه يوسف مديق جايى بفروشه كه ‎Bg as‏ ‎tae ——‏ اسع آهدى دراو شب رنجورى مشتاق با آن نقوان كفت كه بيدار نباشد ل سل بو مسي آمده‌ام که ره زدم بر سر گیع شه زر آعددام كه زر برم زر تبوم خبر يوم بدا موه آنم که باتواشم یک سل هست روزی .ونم یی تشم یک لحنظهاست‌سلی موه آزبر گنه شد تن ممکیدم پست .یارب چه شوه اگرمواگیری هست كر درسم آنجه ترا شايد تيت اندر كرمت آنجههرا بايده.ت ل ‎gett hgh}‏ آن نگاء ياك وجين دربا فو اين هل بشكسته را وابسته كرة موه 3 

صفحه 16:
آن شدیدستی که هر اقسای فور كفت جهم تدك دنيا دوست را آن ره اه سوگد ته که نایب آن كه بيش لب شيرين تواى جش مه نوش اكه خياب شوشم ل هيده ريده أنست توي آفتساب روز محشر پیشتر می سوزدش آن هنگم که با یی نودوز ب دنم میآیی Sanh all ‏شیق‎ که کلی از در بافچه اش رویدهباشد آشیان ساعتسن رزاسی موفان چسن آشوب چهان و چنگ «لیابه کدار آن برگ وزان بین که بر آن شاخ پزادست آن که سوه چشمتوردست منم با رسالارى بيفتاه أو ستسور يا قفاست بركنديانحاك كور fue) ‏وه به سومتزل وصاش للموقصت منم‎ ‏الرسى عميرى)‎ أقسرين كفته وعشف ام شد روصت عدم لوهی حهیری) ‎oly‏ که یکبس آن لب روت عم لرهی حمیری) ‎te fy asl am‏ كمترمى كشد (سالب تبریزی) ‎Gea ‎Sn pio ‏آشیانسوخته من‎ doe ‎te ea crab st oes abn ‏رعرع‎ ‏كويسى به حفسل برهن ‎Satie‏ ‎Coe‏ ‏وآن که وهرمژه سدچش مه گشیدست عنم ‎syed ‎ 

صفحه 17:
زوم دل ودر به ها شیوه .هر چیزش به جوم توخيش د فكيد ‎Gailey‏ ‏المددام كه سو نهم عهق ثور به سريرم. ورثو يكوييم كهنى فى ش كدرش كريم )= 

صفحه 18:
اول دفي يدنام يوه دانا سائنع بروردكارء نحي توانا لل بيخ سس ‎ul‏ فرقل من ميل و تسساهسة قو والدرص رمن عليه سوا هسه قو هرچدد بروی كار در عى تكرم أمروز هسه تولى وقرداهسه تو ‎ip A‏ الیی به ستان میاه ات یه طل آفرونان فیوانه ات ‎wo oy pty el ay‏ هل ونده وچان آگاه ده سس ‎BR‏ دين آرتيسلى) لو تررس عن مع رست كرض كوج جو و اقفرم سومان ودش كن اماع ار عسلی آموز اف لاس عسل شيسرحق رادان طهر اهفل هر فر بريه لوتى ست يافت زوه ششيرى برآوره وشقافت --73 ل یم دوه Tagan eS a gh ‏أى ديوسبيه يلى دريمطا‎ بل فرشم ملک الدمرای ‎le‏ ای رهتسای کم شدگان اعدا سواط . وی چشم واه رون ادا السواط لل لايش (فيضكفلي 00 

صفحه 19:
ما روز تون حى خوهم لو راهم پخوام آش کوچکی روشن کنم چیزی بهوشم و و وا أ ‎ag‏ بافته أ كل يرتقال و شکوفههای شب بو ساكدم -. أى كه أوجشم يهى باى كشيدى جون أشك ای رار توهسان اتديههاى كر كل أست ‎pt petal‏ أى عشسق أى عؤيؤترين ميهسان عسر ین که یره سوم صحبت صف بدواضت ای بسا هن دو ورگ ش25 يمس زيسان محرمى غنوه هيكراست tsi gah lay ‏امه میدس ای‎ Geld ip) آن كه بجسون أ ب هنال قو بيدصت حدم ‎hoe ay)‏ cites gly Ay ae ‏و آر بوه خاری, تو هيسدى كلخنى‎ tp) هیر آمدی يه ديدتم أما خوش آمدى ‎Goi Joly‏ جو صبريست ‎aS‏ 9 کلهاحوان کردم ‎Gail‏ أى يما دو كرك جون بيكانكان هسدلی از هسویایبهتواسست ‎Op)‏ 

صفحه 20:
این معتسبان که خسته از ردافد اوها وسو بريه عى توسیدیم آندک اندک چبع مستان می رستد وان ازناوان مر ره اند اول بت اوه پسوزته عاشقان همه شمیده خویش کهم یکره لین جا أو زلزله و عق خير كسس تقد اگر دستم وسد بوچوغ ككردون یکی وامی ههی مد از و نمست أ ‎lng Ste ganas‏ كوي همه کس کث رکنم توگذ ری شوه ای تسیسم سحوی بندگی من برسان الا ای طوطتی گویای اسوار سرت سبزو لت خوش باه جاوید ها رأ و سر بریده می توس‌انند در محقل عاشقان نسى رقسيديم ‎cays‏ آندک الك حلي ‎tees ge tay‏ كلف قارآق أو ‎ty ge La‏ (شسء نش به جان شمع فته كلين بدا تهاه ‎Gale ld‏ سلمری پیش صا وید بیضامیکره اماع آن له خبرشوی که ورن شده ای ‎Ga itd‏ آزا ‎pa‏ این چین است وآن چون يكى راان جو آلوده هر خون حشکل تووفای من مش کل حن چفای تو دود که فردیش مکن وت «عی محوم ‎tlle)‏ میاه ‎jas be Ne‏ که خیش قفسی نسودی از خط پار (باباطلهر) 

صفحه 21:
بای ناسوت همه دور خداشوه ‏ درره فلجلال چویی پا وسرشوی لل ارارم الجاع أدب وشم دور خسرومه روبان کر آفرين بر نوكه شايسته صدجنهينى _جبم ‎aly‏ ‏أى سكس عرسه سیسرغ ه جوللهلیست عرض خودمى برى وحمت حامى هل دجم ‎(lille)‏ ‏فى كه از كوجه معش وقه حاحى كثرى ‎١‏ بر حفر بلش که سومی شکند رش 7ب ‎ties aye‏ أعشب أى هاه به دره دل عن تسكينى آخراى هاه توهمدره من عسكينى ‎ue i‏ ‎eta tM‏ که یارانت برفت از یله حو روزی عبله آن دم که بی یاه تو بنشینم ل ع ‎Caley tah‏ ی امه خوی ان دافم اه یی .دی تیه چا له ‎ote‏ ‎Gaile)‏ ‎dk ty meals‏ شسع ‏ وسم شوربدگی و شی و شيداى را لل ‎Ge? ht‏ أو ندا جويهم توفيق أدب بى أدب محروم ماند ازاطف رب - "میم ابد أؤعكافات عسل قاقل مقو كندمازكنتم يروي جوزجر س في شهشم سيدا اسرى أفتادكى آسوز اكر طالب فيضى هركز تخوره لبه زمینی که اد است لل ا ‎A‏ تساف ليا رال هی هید سلف من رسن بروى كه كمتر يفقم هرجا فزونر جستجوكرنم ‏لل افيقيهم ‏ ماهتا 9 ‎ 

صفحه 22:
,من آکدون لمع صبر و هل وهیش حدار ای که هستت می رسد کاری یکین أى زيان هم كنج بىيايان تويى رال بوک ری بت آه فل حل رهرآسدی ومن شوه بادرشدم گر هر فده ی مجن ون اشینی ‎ed aoa get‏ ماه کم ‏أى فل مباش يكدم خحلى و عشق وحستى ‏اقب به قصه دل من وش حی کدی ‏لا با ایب الساقى ادر كاسا وناولها ‏ای آفتاب حسن پرون آ همی ز یر ‏ی هب هجرل كديك حفر توجشومن تخفت ‏كان تحسل كه دو ديدي همه ‎Tay ps‏ ‎uae ‏پیش از آن کنو دو ابید هیچ کار‎ sme) ‏آی زبان هم رنیع بی‌درمان تویی ‎cays‏ ‎teh dn‏ بخشم مووست ونوا ‎Ge?‏ ‏گوبی کزاین جهن ب جهان دگرشدم ‎sme)‏ ‎tM est lk ‏(وحشی بافقی)‎ ‏توخوب در وملهى» من اشتباه كردم ا(فروشى يسطلمى) ‏واثقه برو كه رستى أز تيستى وهستى ‎ales‏ ‏فرهامر اجو قسه فر فيش حى كنى هت الما ‏که مدق آسان وق وی مشکلها ناه ‏كآن جهره مشمشع تابانم آرؤوست ‎cays‏ ‏ندرب بخت خوب آلومن لوا ‎ ‏شیارا ‎ 

صفحه 23:
رب بريشان تو دست ما توه ی که شمقیر جف | يرصرما آخقه أ امن و فكر توه خوه ليو نسى يردام أمشب صداى تيسشه أو بيست ون ‎ld‏ فى ديصت فى دوست فى دوست فى دوست عرهم كويدد يهشت خواقى يا دوست ‎al‏ سيا هلم جويبوى تو كرفت اکدون ز مش هيع نسىآيد ياه ‏هسه کی ردب دما تور يدام ‏أى عشق أو انش اصل و تسب داری ‎ot‏ از عو طوفان ‏ شق ‏أى رفته و له رفته زيره وفته و خلطو ‏أشتياقى كه به هيدار نوداره هل من ‏آنچدان کز رفشن گل خار می‌حاند به چا ‏گنه یخت پریشان و دست کوتهماست ‎Caley‏ ‏فشمن أؤ دوت لدانسته و تشناخته أ ‎ra Je gt Laat‏ به كه بردئكته أ ‎as‏ ‏شايد به خواب شيرين. فيهاه رفته بلشد (حزین لاهیجی) ‏جور تواؤ آنكشم كه روى تو نكوست ‎ ‏وى تو كرفته بوه خوى تو كرفت (أبصميد أيوالخيرا. ‏جسع نمى شوه دكر آنجه تومی پراکنی ‎Go‏ ‎See‏ ‎LS‏ امو خاکستر ‎Giclee‏ ‏پرمن تن رتاپ ناه وداج (سیمین بهبهانی) ‎ad‏ هاند ومن دانم ول دومن ‎ap‏ ‎Heese ad ‏ارجات حسية‎ Gast ‏(سللب‎ ‎ 

صفحه 24:
ای وای بر اسیری ياه رفته ‎st‏ ‏ازسی که تسپ باق و چولاسه ‎as pile sting a‏ و لست و ‏ازآنم وگن اودست هعا بر سمان ‎agp‏ ‏آیین یسان هر زیویار کوه مایت من‌روم: ‏ای گل هرآرزویت جان و جوالی ام رفت ‏ای مشق مده کن که به سلمان پرسیم ‎ ‏یامن پرسم به یار وبا پاربه من ‎ ‏ی روزگر: از چه کسی می‌توان كرفت ‎ ‏آزدل تک اسیوان تفس یاه کفی ده ‏این چیست که چون وه اه جلب؟ ‏این همه شهد وشکر کزسخدم می‌ربزد ‏ای که مهجوری عشاق روامی‌هاری تشه پدیه رهم به لالی درباب ‏در دام مانده بلشه میاه وفته پاشد. ‎ ‏هزین ‎Gane‏ ‏كه طلم ؤخداخوفدش فى جه م ببدارش ‎Gl)‏ ‏عن كه مى اس درش رأ ‏(سالب تبریزی) باشم در آرزویت یت الما چون مزرعه ی تهب بان بیسیم اهردو یی وم وبه پا ان بیسیم (قیسر امین بو ‎yay anda mod abl? ‏ا(مجيد تركبادي‎ ‎sty et a oe angle aS ‏(ماشق اسفهانی)‎ ‏حال هسه حوب أست من لما تكرام (فاضل تطرى) ‏اجر سبریست کزآن‌شاغ رتم اد حاف ‎ ‏ترسم بسیوم. ‏عاشقان راز بر خويش جدامى دارى هامید که را ‏نو به هام هارى ‎tiles‏ ‎ ‎ 

صفحه 25:
لا يوصف حسرى كه كرعت س لطعت حفر .. يبحو ابوس آخركجا شد مهو فرزلت ‎tales‏ ‏أنهردل بى وفاشم وحاقم باه آن رکه وفا ایست زعالم کم باه دیدی که مواهیع کی یاه اکره . جز شم که هوارآفوین برغم باه دوه آعشب ای ‎a ae‏ ره دل من تسکینی آخرا هاه وهسنوه من مس کینی كلمش جان تومن دارم ومن مى دانم كه توازديرى خورشيد جهامى بينى ‎lot?‏ ‏ف كل خيش نسيم من ال خویشراممو. کزس سدق یکندش بحمدش بع ى تو عن كه ليل کش تم نفس فشتكن .قال ومقال علمى م يكهم لزسرق تو ‎Gaile)‏ ‏أميدوار جدانم كه كار بسته ‎aly‏ وسال چ وب سولمدفرق هم به‌سراید ‎tn‏ ‏أى دريفا منغ محوشآواز من أى دريفا هسدم وهسراز من أى دريفا ميغ خش الحان هن راج روج وروضه وريحان من دوه أى زان هم آنش وهم خرمنى جند أين آنش درين خرمن زنى دوه أى قوم به حبع رفته كجاييد كجابيد مشوق همين جاست پییید مشوق توهمسايه وديوار به هيوار هرباديه سركشته شما هرجه هوابيد دراه أين سان كه باهواى دوه ر خووش رتم یی بهساردرافي مهن ایسست (حسین حدزوی) ‎pif pales ante oes ation)‏ فيست كرفت شهرهل من به كجاسف ركنم ‎boll‏ ‏لد 

صفحه 26:
ای چارهه مساله قراالمین ‎gf‏ روز که هنت ساله بومی و اکدون که به چارده رسیدی قافسل مشین ننه وقت بازیست نگشت مکن واجه به در گوفتن کس ار لین هودمخویی ز طبیشت پسیره از آن همتفين نا توانى كريق چساهی موم و لنی شدم اگر ف لش کراگید > خون ماسقل رید أى هل أرسيل فدا ينيك هستى ب ركيد ‎alps‏ جام عقيقى به سمن خود ده ‎ ‎ ‏أ صداى سغن عدق اديدم خوشتر ‏يسن تطاول كه كشيد أ شم هجران بلبل ‏لسووز كه در دست ثوام مرحمتى كن ‏بالغ نو علوم كونين چون کل به چسن حوله بودی چون سروب اوج سرکشیدی وقست هو است و سوارایست لاظاميع ‏فاكس نكند رجه به در كوفتقت هت اسر خمرو) ‏همه عصوزندهبلشی به رون آهدیت ‎fad‏ ‏كه مر فقده غفقه رأ كفت خيق ديع ‏وزنسا هرهم به حيوان برزهم ‎yy)‏ ‎wade SLs wd a ll ce tiles ‏جين تورانوح لست ‎ ‏اجهم تركس به شقليق لكران خوائد شد ‎ales‏ ‏يادكارى كه در ين ‎saa eal‏ اف انا سواپره کل نموه ون خوهد شد: اف فرطاكه شيم خاكاجه سوه اشك نمت اف ‎ 

صفحه 27:
أؤدى كه كفشت هيع أزو ياه حكن برنامده و كثشته بدياه مكن آی دهد سیابه سیا می فوستست أ سيا تكهستى اواك ره هار ييار أى صباكر يكترى برزلف مشك افشان أو أى صيا نكهتى أزكوى فلاتى به عن آر أى صبا كر يك ذرى بر سلحل ريد لوس ای آنکه به ملک خویش پایدده توبی قوی پسته شده ای بی خی راز سوخته و سوختلی اسوار ال رنه صوهانی وده من هست از پس پودهگفتگوی من ولو فرداكه نيامده ست فيباه مكن حالى خش باش و عمر برباه حكن یب نگ که از اه کج میفوستت (حافطع ‎Lao aah‏ اسه يد حاف ‏جادم يسوختى و به فل دوست دارمت ‎uae‏ ‎pat‏ دوه فل وم وه هل دار پیار ‎uals‏ ‏همچومن شوگرد یک یک طقه سوگر و ‎uals‏ ‏وار وبيصار قسم راحت جانى بدح آر ‎(lay‏ ‎Te ages‏ دی ومشکین کنافس (حافطع ‏و دامن شب میج سای ده تون ‎qa a8 af Lat gl 28‏ (بوسسید ابولخیر) ‏ععق آمدای بوه له ادوختنی یی ‏وين حرف ممما نه توخوانى وله من جون يبرد درأفتك نه توحانى و تمن ‎etl aid‏ ‎ 

صفحه 28:
ی دلشسددهحات هش هل يد حكن آزمردرآسدی ومن اوخوهه درشدم أى در دل عن ميل و تسدا هسدكو اشر جيه يسروى كار شر ميت كيم كنتى كزين جهان به جهان «كرشهم ‎found‏ ‏ونشو سرمن مايه سودا هسه تو أمروزهسة تولى و قرط هسه قو ای درخ از وه گر چون گل نمی با سیم ای دی از هن گر مستم مزه لب ای دی آز ماه کر کلم گیري از يهار كر تكوبى شيشه قم رأ به سنك هفت راکش می شوه هفتاه رنگ لیسی کج لنهایبی کتساب است أى كه ينجاء رفست و در خوایسی فى عشق تومارا به كجاميكدى لى عدق أبن شور وشهوينى من خود وب توصت أى جم سخ كوى تو يش دوو كلهم أى هل ميتلاى من شيفته هوای تو موه (فریدین حشیری) فروغ میج دانایی کتاب است (جامی) wee say BE al Be fst جزمحنث وشم نيستى أماخوشى ل عشق سرك ‎hel‏ صه بلرحرامويزق وموجشى أى عشق ‎tele Satya)‏ دارم سغدى با قفوو كفن تشوائم لشفيبى كدكنيع هیده دلسم پسی با آن هسه لز براق تو ساره 

صفحه 29:
آرماه بو يه هرجاكه بوهم و گرسنگ يودي يه هر جاكه بود ‎S‏ وساه وی بنه ‎Lj‏ و گرسنگ بودی به هرچاکه وم از وی به ربا من دلفسته بارش و ای مانده در فان درختان ‎elit‏ ای عصق ای تونم تلست توان مها أق سعدى جمال به هر صورئى كه عست از ‎ott stay‏ خولهم كه با عشق تودرخاك نهان خواهم شد آزهوچهمی وی سکن دیست خوشتراست ای‌مومسان بگوبیدآام جان من کنو بشت رین دم مشق چدین ‎ag slid‏ ومع فد کید أز دو يكقشتم وبگاش تمت با دكران از این امداران كرهنكهشان سراق قا أو خط مى كرققم سو ‎wife Le gt Ay‏ ‎tele t‏ هراهى شكستى مراهى شكستى | (فييدين مشيرى ی کوچههای ‎ls‏ را یه ار و چون شم میان سیده من ماندگار شو (سلمان هرائی) ‎idle aa Lat bp ten‏ نها عتمون ومحتوای تسام تراسا (قیسر مین بو و آثرابه هو حرف مختصر خولهم كرد باحر قو صو و خاک بر خولهم كرد لايصميد أبولغيي ‏بيقام آشها انس روج يروو ست ‎fsa)‏ ‎Sonepat‏ محدتوسان من کوا (لوری) ‏آمحیوب توزیباست قشنگ است ملیع است. ‎ngage typed‏ تملك الشمراق يهار ‏رفتم از کوی تولیکن عقب سوگران ‎bee‏ ‏کسی هم بوه صوى رستم تشان ‎ber‏ ‎ ‎ ‎ ‎ 

صفحه 30:
كرجه موصت به جو نمى خبوه عار اسپر عشسق توا هره هجر هم نؤلق امس نيست بيش توكفتن حديث شق اؤاحاديث و روليسات يه ها شد معلوم. شرف ومد لت مره سخدان لب ات أى قطدى عفق را قوثالث آی بس که بجوبی وا باز نیابی هار عشق را به بان نیج ایست ‎opi gl‏ رما ای چوضوهحاضوما ‏آشیان سافتن ارزانی موفان چمن ‏ای عصق همه بهانه از توست ‏ای که زدیده فیبی درل مانهستهای ‎ ‏اك بلشى محبت روزكالى 1 لزه خياد يافت ‏به عالسی شیم موی از سودیست ماه ‏غویب کوی توحوف ان نمی گوید ‎(hone git‏ ‏من هد می کنم که ليم ‎ca‏ ‎fs)‏ ‏آیهآیه همه چا سوره ی قرآن أدب للست ‎a tn ly ln lat‏ عيان ‎bers‏ ‎sey Leal al op ‏موه‎ ‏ای بس که بپوبی وموا با ‎wie‏ ‏(سایی») ‎gle‏ که شد نه نهآ ایس ات (سالب تبریزی) ‏ایک مواودره کات به چهانم که وی موه ‏آشیان سوخته من که هم آوم ایست (شهریارا ‏عن خلمشم لين توانه أو توصت ‎teLy‏ ‏حسن تو جلوه می کند وین همه پوده بسته یی ‎ ‎poe) ‏ؤعين هو كود ششى باتو مدارى تلؤه خولد يقت‎ ‏(حمین منزوی) ‎ 

صفحه 31:
ای آفتاب خوبان می‌چوشد ادرونم ‎cole bo‏ صورت کجا نون بست أ هل أطبيب عدق أن داره دوانى بوالعجب أى صاحب كرادت ش كرا لات آمشب آما هوقدم آمده ای سمت هلم زره من گفتسن واز ده شسنیدن این چهان کوه است وفمل ما ند أسروز سيا سقرس فردا تيمت ليع مكن إين هم ار لت شید لیست اک افلاطن وسقرظ بده اند يزوف به كاهواره عادر يسى خفت ‎al CT A‏ سه هام كن كرحن يروم قو با كه آرام كنى ‏أبن يك دوسه روز ليست عسو كذشت جون آب يه جويبار وجون باه به دشت ‏يمك ساعتم يكنجان در سايه عدايت ‏كش صدهوار مدل بيش لست هر بدييت اف ‎ ‎ ‏آسوهراغرمی هد برش کیبامی برد (شيخ ‎Gale‏ ‏ووزی 6 5 ‎tans‏ بی‌شوا وا (حافلع ‏کمن دور شوم سدقم از هی مصدرضا طهوی) ‏با موم بی درد نی که جه دردوصت رده ات ‎Jaa alas aS La gy ‏دراه‎ ‏و اديشه فردات پم سوه یست كاين باقى عسو رايها بهها يست ‎tls‏ ‏بترگ بوده پرستار خسودی یشان سپس بهعکتب حکمت حکیم شد اقمان ليروين اعتصاميع ‏كولى كه برو در شبد ‎se pig‏ همدام من ای دوست کرا نام کنی دراه ‏هرگ زغم موووزه یاه نكهت روزی که یندست وروزی که گذشت ‎ols‏ ‎ 

صفحه 32:
آزهر چه می رید سخن دیست خیش تراست. أكدرجه حسن فريشان به جلوء آمدداك أكر بيدى كه نابينا وجاء أست لسووز كه در دست ثوام مرحمتى كن ای دا ین وسصل راهجران مکن أى يوسف خيش تام ماخوش مى روى بريلوها. ای ور ما ای سورعا ای دولت متصورعا ای لیر ومقصوه ما ای بل ویو ها أ يناوا عهار ما دام دل خسار ها دگل بمده یی فل جلنمی دهم چه جلی دل ‎tg‏ روج پووراست ‎Cail)‏ ‏كسى به حسن وحلاحت به ياوها توص ‎Cail)‏ ‎tp alt‏ يشينى كنا است (سلب تبوی) ‏فرطاكه شيم خاكاجه سوه اشك نمت ‎tiles‏ ‏مرخوشان عفسق را الان مکسن دراه ‏أبن لست كدمن ممتقدم عق زدينى لست )2 538 ‏أى مرشكسته جام ما ى يرهريده دام ما جيشى بنه درشور مات م شود كير ما آئش زدى در عودما تظاره كن هر دوة ما پا ودکش از كارا يستان كرو ستار ما وز آنش سوداق دل لى ولى هل لى وا ما دوه ‎ ‎ 

صفحه 33:
به دم آن که چان رانک رت آموفت جراغ ل به دور جسان برافروخت ‎yy AT lw‏ و فیضش خاک آلم گفت گلسن توانايى كه هريك طرفظامين زكف ونون يديد اوره كونين (شيخمصوتشبستى) به رأء اين اميد يبع دربيع صرالطف تومئيايف دكرهييج ‎belated AE‏ بيطاعت حق يهشت و وضوان عطلب بی‌خانم دین ملک سلیمان مطلب كر منزلت هر موجهان مى خواقى ‏ آزار فل شيع مملسان مطلب یخی به چه می آندیدی؟ نكرت بيجاست عدق أينجا وخدلهم إينجامت ‎nad‏ را راب ‏ی هر فرهن همین دوز است ‏رأء ها ممتظرك قا توهرجا كه بخواهى برسى ‏ال پم یبسن 3 ‎ 

صفحه 34:
با کل احتياي از خاق تقد خیش است ‏ یاههان خش کم ردن برلب درب خیش‌است (سالب تبریزی) بر چهره كل نسيم توروز خوش است. در سحن چمن روی ]و خیش مت ودی که گلشت هچ وی خیش نیست. ول پاش وزدی مگ كه فروز خيش ست ‎wes‏ ‏بامیه هل چه سوه گندن وعظ ‏ نروه مینخ آهنینن در مگ ‎tom‏ ‏به حاب نگران لب یک رود قسم و به وی آن لس شادى كه گفشت شه هم می گذره ‎has‏ که فقط ‎le sng ol‏ ‎tye Ln aid‏ ‎illness leo‏ (سهرب سيهرى) با موم ‎Lay yh ah‏ فا ‎Stade tt ALS gl‏ «هس وق يأهرخيمن حرهم تملك اكرهء نست ‎١‏ آنكهبنعؤهكحل مر دنياخيش شت (سالب تبریزی) يكوش اندر يهار زشكاتى كهشه بيرايدى بيرى: جوانى باران که شدی مپرس لین خله کیست: باون که شسدی پیال ه ها رانشمار برک درختان سبز پیش غود هیش البروين ‎Gell‏ ‏سقف حرم ومسجد وميخانه يكيست چام وقدج وکلسه وبيمانه يكيست ‎Oy)‏ ‏هر ورقش مفترى است ممرفت كردكار ‎ou‏ 

صفحه 35:
بوی گل و سیم سبامی‌توان شدن باوفا خوانست از حسد که تفییر کلی بدال أى بابل دسقان أزيرا اه ستان كر ليسرهى كسوزه و كيهو سازف بشو أورق اكرهم درس عايى بوبه خوب ‎alone tla‏ یی من ‎oral‏ درديست دره عش ق جانن كدرو ‎ ‏ينشين بر لب جوى و كذر عسر يبين ‏پر همه ال آن زعین به مسرا آنچه پینی مت هسان خراهه ‏بامن نگویی چیستی اهل کجا یا کیستی ‎ ‏زهسعبت بد چدایی چدایی ‎(aly‏ ‏كا بيخبر بميره در دره خوه يرستى ‎(aly‏ ‏گر بگذری زخویش چهامی‌توان شدن (سالب تبریزی) ‏ازاست به تین کردن ‎Gone oa‏ ‏مان سخره و خار ار اد کر درد ‎Cail)‏ ‏اک ووههسان برون تاه که در آوست ‎ait‏ ‎als pala ye ge peat Cail) ‏جزیرفی که مکان توبوه آب گوفت ‎Goll aa‏ ‏عزون مى شود جنططكه مرملمى كنم ‎ghey‏ ‎ ‏كاه درعفق ‏كوش دور ‎ote La‏ وآنجه خواهه دلت هسان بينى إهائف امقهاتيع ‏گاهی بلتتم‌می کنی: گاهی تو پستممی گنیٍ ‎ay‏ ‎ 

صفحه 36:
نی آمم اضای یکدیگ وه چوعضوی به دره آوره روزگ ار بهبری تشه ای کشرسیا زان ره ‎LAS‏ با بدان بد باش وبا نیکان نکو نی هگن ب مرش وی توبه‌سرنمی شود بايد كه جماه جانشوى تالا جلان ش وى wg be jl Joa a gay ‏ولى ها هل به أويستيم وديديم‎ بدمای رخ که باق و كلستاتم آرؤوصت اورم يست و ی دی ام هدوز به قیلس درگنجی وبه وسف دربایی با دل خولین لب خددان بها همجو جام fou ‏مشکیدش چه شود دد‌ها‎ ers ‏إحافطع‎ جلى كل كل ياش وجاى خار خسار ‎found‏ دق كوداره ان دلم جای دگر نمی شوه ‎fond‏ گوس وی مت ی ری ماه شومستقه و دموا که نيرك أست وافمون لشت وجلدواست كه يدن هر ست لعتا نوش دلرو لست الفريدون عشيرى) Sail oh aka a | gla 0 قسه شمه که در دولت یار آغرشه ‎tiles‏ متحيوم هر أوصاف جسل وروی و ؤييت ‎ibs‏ نی کید زغی دی چوچنگ ‎PR A‏ ‎tiles‏ 

صفحه 37:
خوان کسان برمسنه نان خویش . بضورن ان خوه بر سو خوان خويش من ‎els)‏ ‏یه کسی چم خوهرنسوهایوبیم حسهجا يدهر وزلى بود از شو كتتكيى ل هاشم (فسيعلؤمان رضيلى) يزه لين و ‎lpi‏ برص ازخاكت ‎eA‏ یب به طواف كمبه رفتم بحرم ‎A ay‏ که بر هرجه كردى كه درين خا لبى بهت وحاصلى نداره م رؤكار فتن كه شيى نغفته بلشى به در —— افبيئيم ‎Gale‏ ‎oleate Solely‏ سوبلددی بر آسمان تون وه ‎ale ht‏ یا ال بانیم ومیدرساغر نايم .لک رامق بشگافم وطرحینودرادايم ‎Cail)‏ براین روق زيرچه اوشته اند به و" که چلکوییآهل کرم خواهد مان ‎ap ——‏ (حافظع به م کسی اسیرم که زمن خبر ده عجب ازمحیت من که دراو اکوندره لل هيفيك ‎ihe‏ ‏بازآی وه تدك مرا موفى جان بلش وين سوخته رأمحرم نسرار همان باش الل فين ‎oy‏ يهار آمد يهار آعد يهار مشكبار امت تكارامد تكارام تكاريردبارامت ‎at ——‏ موه ببندم جدم وكوي شد كخايم كويم أوآمد ‏ وأودرخوب و بيخارى قرين وبارشلر ليد ‏ل شه فم (فروقى بطامىع ‎ 

صفحه 38:
باه بوی سمن آوره وگل ونوگس وبید. باه بهاری وزی دهاز ط رف موف ار با نگاری چوگل ماه رون شوبه چسن اران كه در لطافت طبعش خلاف نيمست باودرخت عم اب اشد كر عسل باخداباش و پاش اهی کن بان که زماهی و زسان یاه قردی بو ازمن قواروطاقت وهیش به لطفى كه يفصت ييل همان بی ممرفتمباش كه هرمن يزيد عشدق يستهام لزهيده مو سد چوی هر دکان به چه رونق یک اید صل ار ‎sae)‏ به دون رسیده له هر حرق أن ديع كه جمن شد ز كل تازه جو خسار نكار ‎sae ahd‏ هريغ لاله رويك ودر شوره ور نخس ‎fs‏ aries Bg Lae Sp lek fs بى خها بش وهرجه خولقى كن (مجلسی) ‎ade Hp Sed‏ كجاتي؟ الحزين ‎tare‏ ‏بت سكين هل سيسين بفاكيش ‎ails‏ ‏اب اره هسی حساه ب-وپیاب ان اديع ‎bs od‏ مسقام وخاتم انس ‎ites‏ ‏ای که توچون سروخرلسان به دی ‎tiles‏ ‏كه طهر دل تنكم كيه خا وماس ار ‎ie‏ ‎ ‎ 

صفحه 39:
Det ah ‏سکس وی‎ جون سر زلف توشهم سودليى ie ‏بوی جی مولیان آید هصی باه یسارمهربان آیه هصی‎ ‏ریگ آموی و درشتی واه او سر پایم بایان آیسد هسی‎ لوكي باهآمدويوى سبراوره باطمشكوفه بر سراوره مدي باغ سلاممى كند سرو قيام مى كند ‏ سيزه ياه ميرو جه سوارمورسه دراه بگفست ای هسوادار مسکیسن من بوفست اگبیسن یار شیریسن هن چوشیری نی امن به درمیروه . چو فرهادم آتش به سرمی‌روه ‎found‏ ‏آسی بش وگر مغ باشد . که همین سخن پگوبد به زان آهبیت ‎fond‏ باطبرهيواه بكويه بايد ‎ee tts pgs‏ خيشش آيد ‎tls‏ سوه جيب مرغقان بوب سزاغوه هين ‎bernard‏ ‏(ناسر خمرو) ‎eps the‏ وهندجای ‏ جهان اجنين ست آلين وراق ‎bent‏ ‏به سل اه واف.ش دل حاف روزی . شد که باآید و ‎say Jafar‏ اف ‎pte Sg Ske‏ يه يليش جوى آبسىمى كقاتم ‎igs ont le)‏ ‎By 

صفحه 40:
به بايش خسته أى بى حال وبی تب شو بيدارو كويد أى كهاينجا به تأبستان كه كرما رو نايد عیک می سازه آنجا را زسایه خریدلم شوی تا من خریدوت شوم به نام آنكه تامش حرق جان هاست به خدا که دردوعلم ار از فف اسان بووای دای مسگین درخانه ی زن هی که کوب پس که قالمن از علی که آوه پسوی ابوله_جالب بدوجشم نون فشانم هله فى نسهم رحست به أميد آن كه شايد برسد به خاك بيت ير سو ليع اوابفقه به زر ht ‏حيسان روز وى حى‎ fy ey eB GRE steed elas) درختم چتر خوه رامی شید ‎sala th hy a‏ ا(عباس يمينى شريقة وزجان وهل يليم شوى "ا علشق زثرت شم (رهی حمیری) Seely Re lt fw ‎lee‏ كرفته شد سو جف مه ب ‎Ghat)‏ ‎BIAS plans gta 5 aS ‏(شهرانا‎ ‏چواسیردست نون به سير كن عدا (شهريان ‏که طم کندبه الم شهدایکوبلاز (شهريان ‏كه زكوى أوغبارى بحن آرتوتها را ‎Ghat‏ ‏جه يوام هاس يرهم همه سو هل صبار. ‎Ghat)‏ ‎Boel‏ ‎tau)‏ ‎ ‎0 ‎ 

صفحه 41:
به فد توبساشب که به و گرم رضم بي ياك به سي بازهم هوق تودارم باهراسیم ست تكان مي نهد كلى اف ار نب ودی ز ‎flo ay‏ بوه یا که خواسان زرم بای تا سداازدل مگ خیوه جهان يك دهان شد هسمآواز يام به مهو آويز وجا رأ ووشتايى ده كه إين بين ياتا جهان ,ابه يد تسيرهم اب اشد همی ایک ويه يايدار به گیتی از مره كار نيت hh anit A Mia tet جويا راسقى ياشى وعرضى وجرا نسيمت أؤمن به سحو دريغ در (خاقانی) ه سوهویتو دزم بل فای تلم ‎Gale sere)‏ هرقهای نام ت وهارهتشانه‌ها (قیسر امین بورا یی ری دلهای بیقر چه هی ‎ed‏ كرماتشاهيع کوه از کر فووستهی ‎gl 28 La‏ ‎io‏ بعوييم باهم قورا مضت دارم قور دوست دارم قو ردصت دارم (قیسر امین پورا همه ش لدى لست فرائش همه يأرى لست تواش ‏ (فریدون حشیری) به کوشش همه دست لیکی بریم همان به که لیکي یود یادگار ‎seo‏ که اوباه جان وا رهف سای ‎bert‏ بدین با تو دانش به پیکارایست ‎ere‏ ad ta ES ‏ابیبی بج خی وخزمی‎ rane) 

صفحه 42:
يدام عداونه خورشید وماه خداون د هستی وهسم راستی بر و کارمکن: مگوچی مت کار بيستون برسو ره است یاه شهرين با الب پاش که اندرهمه ‎yale‏ ‏هسجو يوصف به سوافت بریی چاه باهمه لى رشك برى جون سوى من بركثرى بوی پیراهن پیسف که کند روشن چدم بو لال يه مقدار سال هر كس را بس که بد می گذرد زندگی اهل ‎aber‏ ‎pt‏ هرز ستم میا چشمی ‏به ره توبس كه تلم زغم توس که حویم ‏بی وه بوه ومدت هر خدستی که کردم ‏که دل وا پدامش خسوه داه راد اه واهد ز فو كزؤى و كاستى ‎co‏ ‏که سوم ایه جاوهلی است کار ‎foun‏ ‏خبرى فته و شمكين دل فرهاه كنيد ‎sient sly‏ يهار ‏در ق لت نشوه ری سفید و باب پاش که سرمایه‌ی وان اهب لنت ‎co‏ ‏بش چدین ینک دم که وی موه ‏باه گوبی که سوی برغم کنسان آره لويس قرلى ‏4ه قدر يوفن خود هر جراغ حى صوزه (صالب تبريؤى) ‏مردم از صو جوسالى ‎age a‏ كنع ‎ ‎ ‎pha‏ ز لله الی شهدام زمويد مون (فسيع مان شيرازى؟ ‏ا رب میاه کس رامخدوم ی هد ‎uals‏ ‎ ‎ 

صفحه 43:
‎hat oS lat‏ هركز نديد الأحكر ‎ol pale‏ داستان ایدم يفش جندين سالوى ها باز شد بوه و اهاب ييحويت مها ليل عاشق توعس ‎PTAs ys‏ ‏بی تومهتب شبی‌بازازآن کیچه گذشتم ا وی و او حوور سوا عام عو ‎ ‏ینامیس هم ساوهم فخو هم پم شب آید شمع هم گردیمو یه ریگدرگرسوزيم ‎LL‏ گربدایم ‏بوسر آنم که گوزدست پرید ‎ ‏بحرآفرید ویر ودرختان وآسی ‏هرمیسان كسريه بر أحول خود ختديدطم لزايى تهستاني ‏امن خبر ندرم یا اسان مره ‎ales‏ ‏ياعلى مفتيموههقآف المحم ‎Gel‏ ‏چدد نشينى كه خواجه كى به درآيد ‎ile‏ ‏بخ شوه سب زو شاخ گل به برد ‎ales‏ ‏همه تن يجش مش ع خيردبه طيل توكش تم شدمآن عاشق ديواه كه بوهم (فريدون مشيريع ‏أيس جان قم فيسوده بيسارهم بلشيم شود جون روزدست وياى همدر کارهم‌باشيم افيش كاشاني ‏كدقاناله زيك ديكر سانيم ‎ale‏ ‎ ‎ ‏ات به کاری وم که شمه سر آید (حافظع ‏جراة ساد لوكي هامراق ينات (فريدون عشيرى) ‏خورشید واه وانجم ول وه رکه سس ‎ 

صفحه 44:
بی قوار تام ود دل تنگم گله لست بسا بو یتیب هل باه کیان بربساطنکته دای خوفروشی شرط؛ بسزرگی سرام وبه گفتارایست بادل چون کبوتوم اس گرفته چشم طسو ‎la a lia goa‏ و تار ‎ ‏از فش گل آموخت سخن ورن نود ‎ ‏بسیا سفر با تا پخته شوه خامی ‎ ‏بهرخت چه چم دام که ردو دار ‏با بر ‎palatal i‏ أى عشقء أى عزيز ثرين عيهمان عسر ‏برفتند وهر كس دروه آنجه كفت ‎ ‏يسى رفع بردم هر يسن ‎ee‏ ‏5215 ‏افاضل تطرى) ‏هم دوستتراز من لبود هر كه كزين ‎glen‏ ‏یا سکن دشسته گوای سود عقل یا خمیش ‎uals‏ ‎a ast‏ چون یم كردار ليست ‎ber‏ ‎bite‏ ‏(فووفی پسطلعی) ‏خیش هدن محر و سای بهر ‎fou)‏ ‏این همه قسول وغل ندب یهد قرش ‎uae‏ ‏موفی نشوه سافی تا در تکشد جلمی ‎sau)‏ ‎ab bp oS pet ‏به يحت جه‎ ‏(خاقانی)‎ ‏حعت گذاشتی به سرحاخیش آمدی هیر آسدی به دیدنم اما خیش آمدی ‎Gash Ja)‏ ‏ساتد به جو نام تيكو وشت ‎sa)‏ ‏عجم زنده کردم پدین بارسی ‎ber‏ ‎ ‏رم به وه سود ‎ 

صفحه 45:
سیسدم از مسوه ای کو مسخن که از ها به یزهان که نزدیکتر جدين داه پاسخ که دانش گزین انم دما پیش آن ارام دم Da sen a ‏بر عشق‎ ‏افست هنم‎ ag dpe al بان سبح ae می باره و تورابه یه می آورد كه قم قم باريد و ميران كردى ‎ols‏ کهنه رز ‏به قاراج عردم مفه ياى خويش كه مال تونيز أزحيان كم شوه زری کار او دی گوی ‎ore‏ ‎OLS pine gt lag‏ ‏به بزممحيت كدآفجا ‎ ‏کسی کو بسال وخره يد هين كه را فزه أورأه باييكتر چو خواهی ز پرورهگار آفرین ‎coro)‏ ‎pitta oe thon a Boras‏ تمولوى؟ ابى روى ثوب نهل يرجلست نه هل أبن هل كه تراست سنگ خااست اد ‎Su‏ ‏(شسی لنگرودی) زر کس میامیز با مال خویش چ وال وهه با مال مودم شوه ابایست آن وا زر وه شوه روه «سترنج تسوی زاو میان ‎Ge dats ‏كدايى به شاهي. قایل ندیه‎ ‏(فردوسی) ‎ 

صفحه 46:
بهجهان خر ونم که جهان خر یت عشقمپوهمه عم که هه عالمزوست ‎se)‏ ‏به خکافر ار وه بهرحم آمدهبود .همه اه که من پیش اکن کردم (شهربارا @ 

صفحه 47:
يرهيؤكار بش كه هادا آسسان فردوس جاى عردم يرهيزكار كرد ‎a‏ مسي پیش آزمن وتولیل ونهاری بيده لست كرضده فلك نيؤيكارى بوه أست هرج اكه قدم نهى وبر روى زعين أن مرك جهمنكارى بوه لست ‎os‏ ‏باى من أزرهخستشد بل ووم بشكسته شد هردربه ويم يست شد جز دركه أحس لقو سل لوه | بيصته زمن كشيده دأمن هل تست فارغ من سوته خومن هل ست كر عسر وف كند من از نوهل خويش فارفثر ازآن كدم كه اؤمن هل ست (ابو سمید ایوالخیر) پیش رویت هگ وان صورت بدر هيوارند ‏ نهجنين صووت وسعنى كله تو هر طرك ‎(ou‏ ‏ناكل روى نو ديدم همه گلها خرن تا تورا ار گوفتم همه خلق ا ‎foe‏ ‏ن کن سوزلف سیاهت شاه ی پامن .. سیهزنجیر گیسوبازکن دوه اش بان —— بو (حمید نقوی) ند چان چدا شدنی نیست ماه من .تن نیستی که چان مهم و وارهامت مس ‎Gee? A‏ زد 

صفحه 48:
چشم موه فرد زندكانى -خواه ثيه خواه ريشن رنب دام نم وگ به ركيسار كترم تيدع امي عله دست ی کسوده مفس وال ای زی زرم پیش از توآب معنی دوباشدن نداشت. پیش سردم چفای توحکایتاکنم پشت وروی اه ماهردویک مشمون بوه بش ین من دعری پرهي زگاری کودسی. ش زاین کاری دک-وهآمیدواری‌های من برواتهمفت جهم به أو دوكقه يوضم خیش صلاباش وخطابيش ‎hh‏ ‎Cail)‏ ‏منظر جهم مرا أبروى جاذان طق يوه ‎Cail)‏ ‏باه آف ده وا ‎shy dae‏ چوی است که هر جاشوه اب واه ‎sia yp Ape Sale‏ برگ سوه و ییاور یه ‎ala pra‏ hale cand sith ga bbb be gay anda Gale able pay tape alla a ‏(یعشی بافقی)‎ وهار هيدى از شب‌های فارماهپرس ‎ed‏ تبريزى؟ ؤس ىكيم كمه ردعيى كه ‎SS‏ ‎foun‏ تامییه ای سنزین پی مر ری کند (سحاب اسفهانی) ‎ty‏ که خب دار ش دم سوشته پم (عاشق اسنهانی) ‎ 

صفحه 49:
دم یچ واسف مدید تین امه تاد هو وه پووان ه متسه راقسم لس رخت. يس از مایت عیش وعشی مه روان شما وسم شکستن اوه هد وفا را رنه به یک سوختن اه شه اش مم بسروانه شهم شیاه ه ای تونگی وه بروانه شم بال زه سوخت هو لم ‎Mee‏ رفدم آهسته: ترسم ‏پیران‌سخن زتجربه وید د تست ‏یمه کش من که روانش خیش پاه ‎ ‏پرواه اماب پر نزن اند رحویم یار من ‎fig Spee ee mee ae ‏كت از تيهيت هن آزاة که به علی سم هن استساه تاه نیع یر ‏آن سوخت كه شمع رأجدين مىإفريخت ‎sau)‏ ‏ذ كارها كه كنى شعر حافظ ابر کن ‎uals‏ ‏الهلله فو فراميش حكن صحيشها را ‎fs)‏ ‏يج ‎de Sood‏ صوز و كداؤ ست ‎hy‏ ‏أبن حلائه برهيع كجلى كو زعلی اکبر لطیفیان) ‏یوت شیم داه ‎a ap‏ الم موه ‎gl‏ داعان محصل تشون د. (طبیب اسفهانی) ‏هان أى يسركه ييرشوى يند كيش كن ‎uals‏ ‏بت بيمان ش كدان ‎uals‏ ‏توسم مدای شه بوت وى دل ايش كعد (سبيده رئيس سلدات) ‏ينهدان تكش مى كنم حي ختوائمش باق (فریدون حشیری) ‎ ‏کت بر ‎ ‎ 

صفحه 50:
بروانه سوخت یک شب وآسوهجن از هي شب که ی ار انجمن اف روز غیر بو بسایی وسلامت هوسسم بوه ای بير ها كفت خطا يرقلم صمع ترفت ‎a ta‏ شم انب ‏پاسیومن عزس زغم اگی زیرگ ویز ‎ ‏ش زین گره دكروى هر فل من ع ىكنجيد ‎ ‏باب ‎pat Lg gl‏ نوت ‎ ‏پایی ام دست که خوه راب ‏یام من که رسانه هبار ‎aS‏ ‏کسان اویش له همی کدم وی ‎ ‏پر وعسوچراقی ست که دربزم وجوه ‏پوزهسیخت شم ودره شب گشت ‏ما عصرها زاغ چفای نو آی شمع تاسپیده به جای آووسوختيم (رهی حمیری) ‏شيو فى مى كن آن تركس فتان كدميرس ‎uals‏ ‎sh ety bb tcl uals ‎ ‏می‌سووم ی‌همه سوزش خش مشب (شعريان ‏يسك روزعى يسم وقسوراعى يهمارعت (سید مهدی موسوی) ‏جز توا ایست کدون مر دمن گنجایی ‎we‏ ‏من یک کویر تدد گیل جويبار شو (سلمان هرائى) ‏هی گرمن دوست فرست (سید مهدی میسوی) ‏كه يوشكستى وها رأهدوز بيو لست ی ‏کیش کشنهاتازآن وب من نمی ند ‎(aes‏ ‎ral as ne ee ‏(سایر شهدی)‎ ‏ی وا سن كه قصدى دل اتسام مانت ‎Ge ose‏ ‎ ‎ 

صفحه 51:
روا زمن شمح زنل من آمیشت آفوختن و سوختن وجلمه دریدن سپس« بيم ‎be)‏ ‏جيرى به رع ماخط و آن روی کدیدهاست.. داخوای این خط که یاچهکفسیدم س پا (هیری ایروزکیدی) يوستعى به حق زدو عالم بريدن أست ‎١‏ «يدار ديصت هستى خوه را دیدن ات ل شش ‎foe day‏ درم روضه رضوان به دو كنهم بفروخت ‎١‏ ل خلف باشم ار من به جونى تفرشم ‎ales‏ ‏يسركو نداره شان اودر توبيكان خوانش نخواش يمر لل تب (فردوسی) اه سسرم مدق جوانیبهسر فا .وان وا که درد بتهفتم به درافقاه 7711 ميم باع بای یست می کندم شهرها رآبينه بيدا يوه دیستان من کجا همتن؟ روزهشان رای باه ب لو دود ‎tee‏ ‎tel‏ دی و پستی آویسی ‏ همه ایستدده آلچسه هستی لویسی الل فين ‎bool)‏ ‏ينوم كفت وجه خض كفت كعدرمكتب مشق ‏ هركسى لايق آن ليست كه بر هرشو دجم يحافظع درم روضه رضوان به هو كددم بفریخت .من چراملک جهن را به چوی فروشم سس ‎ley it‏ ردى دل قاب هل بعد ست فكر جره كن بدرك كل جون ريخت فتوائش دكر جود كرد ‎Gabe steed‏ 9 

صفحه 52:
پاسیان حول شده مدب هه شب رین پبوه چزافشه اونگفارم اس یو ‎tiles‏ ‏بیش لآن کزسیل گودد دست ویای سعی خشک ‏ . وخت خود بیرون آزاین وبرئه می بآد کشید. ل خخش رد ری ‎payee gla, petals yest‏ ‎gp Lt LE‏ این چا هم سا وهرچا که ود ‎Gly atl 9‏ شوق كه رجودم همه اوگدت ومن این ‎sad‏ يريش يلدكزى حلى برباك ومى بيجند .بده كلزارخزان عسو ججون ركبا ام للا بر ‎Glue‏ ‏پا کشیدن مش ستاو خا حاتكي رعق ‎١‏ هركد راج سوولين جا اگما مد لل تبيخ مس پروانه سبق بره به بلبل به خميشى حيف أست كه كرداربه #فتار فروشنت ل چاو ساب بریزی) ش هرب ری وه چو ره سدفه .هی دز گنف ریس ان می مد ‎wind‏ ريز يشي جد مى كقردازعنه زمر آبيده أى كه جهم به روى دو واكند ل شش ساب تبریزی) مهن می‌دم دم ب دم از 3 

صفحه 53:
توحکیمی توعیمی توگیسی‌تورهیمی .نو نمی نده فصلی, دو سا ای یم ‎ay‏ ‏انا كل روى تو ديدم همه ‎wel‏ سا رگفتم همه غلق افیارند ‎held‏ ‎Lr‏ که ازارم میاه نان خوند بوه.. طلق ای نوم قیلهجان خوند بو ‎Gee? cs‏ اتونيكى كن به مسكين وتهى دست که لیسکی خوه سیب وه هط وا ل ب ب ‎Cs‏ ‏توس تعيرش وق خشريى خجستهكدمن ‏ بياده روم وهسرهان سورت سس ‎ley‏ ‏اتوحيد كوى أونه ينى آفمند ویس هر پلب ای که ده بر شاخس ار کوه ‎Gand‏ ‏توسراجان وجهانى جه كدم جان وجهانرا.. دوسي كنج روانى جه كنم سوه وزا وا موه ‏تا كوه كرفتم زفراقت مؤطى آب جددان يجكانيد كه بر سنگ نشان کره اقيم سن ‎lee LE‏ باقى وآلين محبت باقى ست شع رحافظ حسدجا وره يبلن خواعد يوه ‎ued at‏ ‎8 ‎ 

صفحه 54:
تا ملجرایشانه و زاف ش کجا رسد عضراب بى ملاحظه وثار ناك فست ل دش یی تومو بينى ومجدون يجش هو تواييو أواشارشهاى ابسيو ‎Gant RR‏ انو يددارى كه بدكو رفت وجان بره حسابش با کرام الک البین است — فليم واف توهمانى كه دلم لك زوه ليخددش را . أوكه هركز نتوان يافت ‎pasa‏ ‏چم ویس ‎ast‏ ياه کنیا کی ‎apt $F gh ‏حرفی فیست اما ‏القسم م ‎oS‏ ‏درهویی که نی ها ‎Sad‏ ‏ل ف؛شُهفهيثم ‏ مهرفسيهه» ‏انا زعانى كه يسيدن به مواسکانداره. ای ده قفسدگی است که جریا ره لل ‎RA‏ | ‎GY ad ipa Le‏ می‌کشم نازیکی تایه‌همه دازکنم ‏(فیس رامین ‎Cat‏ ‏كا قردى آشمازين برده رمزى ‎ce‏ كيش للمحرم نياشد جاى لسللل ‎at‏ ‏اقواز قبيله خويان سست بيسانى هن ازجمامت عفاق ‎Gly ‏الوكقتى عيد شد محفل يكيريم كتاردست كل متيل بكبريم ‏ابا صتسال مهواتى شبى هم كرة وخك ازفل يكيريم لد ‎gla na‏ ‎3 ‎ ‎ ‎ ‎ 

صفحه 55:
قا زعانى كه جهسان رأ قف می می‌دانم وتستالى من و جان من ویارمتی كووآن زلف سراسيمه كه سلماش نه تسواول يكو باكيان دوستى مورا گویم ای ‎efoto sie‏ یکی رادهی تاج و تفت وک له وا سر من وا جان من عزيزتيى حلال نیست معبت مگ و کسایی وا تاچی ره آن پگ اه دی نم ‎spi eer te‏ هر كجا بر ؤم طوطى بلزوك انم (سچاه سلعانی) پس پسان تا که تمانم به قمنای کی (مجید اصدی) عن وین شوب رنه که عورش لیست (فروفی بسطلمی) يس آنكه بكيم كه توكيستى ‎isu‏ ‎Para ail st‏ يكى را نشانی به خاک میاه ‎eo‏ ‎pla‏ فكنم سر فنا وجان ايفان كه دوست يه قيلمت يرك نفدي وار لسسع ‏فل فرقم يىكراتة فيدم ‎pe ky Jp iL ye‏ دراه ‎le el La gh le‏ از سوم (رهی حمیری) ‏چاه کن دوه کسی کزهدچرتراست (فروغی پسطلعی) ‏هرهم أيه شمى أز نويه مارك باهم باع ‏أ که شنت هه ای ‎isu‏ ‎ 

صفحه 56:
قا تكردى آشدازين بره رمزى نشدوى كيش للمحرم نبشد جایپفم سووش ‎i‏ ‏ینمی لب هفوب او دم كههرجه باهل من كرد آن تيسم كرد ‎St‏ (وحشی بفقی) ‎eta spe‏ رشان گشتناست یم ‎uae‏ ‎eat‏ آشک هر طم ما پره درشوه .وین رزسونه مه ربه الم سموشوه تسس« پيم ‎as)‏ ‏*اچشم تودیدیردل ست کشیديم ‏ ما طافست ایساردوبیس ار اريم چم ویس اشوی مست خداغم تشر از سوجدا تست گرگ هری بوسف کمن ابر لال فيخم موه توملولی و مواطاقت ‎Sad gle‏ توجفا کوای ومن مهد وا شکستم دبیم سس فاك به تساى وصال ویک اه اشکم شوه آزهرمژه چون سیل رواه سس اليليشم (شيقيهانى) قوراباغيرمى بيدم مديم درنس ليد «لممى سوزه وكارى وهستم برتمى ليد ‎Gl ap sed‏ توا که‌دوچه مراست هرجهانهاری جه غم حال ضميفان نانوان ری ا بببم ‎ites‏ ‏انوك توشم نداى, تيشم جرانى ‏ قوكه يارم نهاى يشم جرايى ‎PY‏ ‏فادرره فق آشناى فوشكم باصدفمودردميتلاى توشدم لیلی وش من به حال زرم بدكر مجفين زمانه ازيراق فوشدم ل وظرشم ‎٠‏ وحدیباقی» 9 

صفحه 57:
چدی تجهب دید خی سیف گفت؟ست ردان اسان پر گل شود bight) A تابی به سر ولف وه وطره به خم ۵اه اسیاب پریشالی ما هست به هم داه لل تايفيك وهی تو تسنای من وپارمن وچان منی ‏ پس‌بسان که انم سای کسی كا رفتدش يبيدم وكقتدش يفوم أزباى كا يوسرهمه سمع ويسرشدم ا بيخ مسي تمل سه من أؤويش ني همان تورى ست - كه أؤجراغ شما در انلق مى افق Gayl Jay seat bye pyle LS ay ge BEL Oy) Sy ‏الل‎ ‏تاهمس_فرم عشق است هر چادهتهایی از ست تخواهم ده داسان شکیبایی‎ a ‏ص‎ ‏کی تانب مسلعت مقل کار کر يك جندهم به ملحت مدق کار کن‎ ‏(سلب بریزی)‎ رموگانت طلسم راخسته کر افش چهست مراهلیسته کره س__ببم ‎ta‏ ‏كو كريزى أز بيش يك شمله خام هن استادهام كا يسوزم قسام قور اقش هدق اكرير يسوخت مرا بين که از ای تاسو پسوفت رم سس 

صفحه 58:
كلاش بوسه نداريم جون هوسناكان نكا اب اهی دور خوسنه است ل اااشرائيشم ‏ ساب‌بیزی تانسوزى عشق راهركزنسيفهسى كدجيسث ‎١‏ كل بخشيدن كهى لفيش وكهدردوغم لت خيش یل سیی» توهر یال ملق فسوهای ورنه - همان چشت چه‌خاک وچهآبدر ال چمو لشب ب امشتيايكم ‏ یل دلی) تا بیش تر از شم دل میواه پسوزه . رداشته شب تا به سحرهست دعامن چم یبای تا جهن باشد نخواهم در جهان هجران عشق .. عاش قمربرهشق وهوگو نشکنم یمان عشق چم ‎fae‏ ‏قا تو هاش هل تتكمدى دقت كن بسوگها را نکدی زره هلسم حی گیوه ا ل ‎heed ay‏ تسام مشكل عالم در أين كره بلشد جون دل كشاده شو مشكلى سی من يم ‎gue?‏ ‏هست كفربهعاشق نزنيد عاثقى باكائرينآيين ست —— ججم موه انا فرق روشدايى وظلمت عيان شود يكدم به قدر هل ی شبتاب اورباش (فاضل نطرى) تا توماه من هحی کشسته و فسق نو قاتوبه هلمن رسى من بدخدا رسيدهام. و دیس تشنگان هر محتاج ترحم نيستدد كيشش بیهره درعشق ژگذیی پهتواست ص سارايمم ‏ ال ندی) شوك كيسيافريشى نظرى به قلب ماكن ‏ كه يشاعتى نداييم و قكدد طهر ‎se‏ لل جوم ‎Gaby‏ ‏95 

صفحه 59:
قا تظلومى كنى أزبيش نر خواهم فت .انز دوت شام سحر خوهموفت ‎bated‏ کارفت مرا رآ چم چا بیسن . کسوقفمایست کدی دمچه‌هارفت (حافلع تاخیال قد وی دود رفگرمدست كرخلايق هسه سروك جو سوو آزادم. ‎fs‏ بلشد كه تو بلشى وصراخم پبره العلا خرشائي) توشب م ای دهستهای چه هی .که چه شب کشت بر متا لشكييت وکه یک گیشه چدمت خم علم ببه #دت به ناو طبیبان ایازسه مباه تبه کردم جولی انم خیش نگیو چه سوه دای چون هکم جوی را ‎Gatland‏ #ورامن چشم در راهم شبادگام ‎gol‏ كبرل فو شلغ تلاجن سايهها رفك سياه ‏وزآن دلغستكانت رست اتدوهى فراهم ‎ ‏اتوراحن جهم هر رلهم ‎eet‏ ‎a tS hat BL‏ نبينى تاشب نروة میح پدیدار باشد ‎fou‏ ‏تاجند يسته ماندن درهام خود ‎gt‏ با قير آشابيء ‎ea LT‏ (ساع بافوی) ‎ed Slike, SLT‏ دیگ بخشایش کجا آید به جوش ‎cobs‏ ‎ 

صفحه 60:
تا دل هوزه که من وفت بچین زلف از ان سفر هرز وه عم ون نمی کد لل خیم ‎Cals‏ ‏افو مينهار كه خاموشى من همت برهان فرافوشى من فههم ‏ سيسق اتومومى بينى وحجدون بيجش مو قو أبرو ومن آشارت های ابو لل ب سلرقيشم ‏ لرحعىيظى) ‎age lt ap tyes ly et‏ صاجه نشستعايمويى شهؤش ‎Sent‏ ‏جوم مود تروپ عل ماکان به هم پییسته ات علمی راشلدکیدآن کس که یک ل‌ش کرد ‎sited‏ كن آدمى شريف أست به جان آهميت نههمين لباس زيباست نشان آهميت ‎tose i‏ كا خارغم عفقت آويغته در دان كوته نظرى بلشد رفتن به كلستانزها ليشيم مدي ا لشكر فست تكد ملك دل خراب . جان مزب خوه به نوا میفوستست اجب فس تا دامن گفن تکشم زیر پای خاک باورمکن که دست ز دامن بارمت سس یه ‎tues‏ ‏تسلى دل خودمىدهم به ملک معبت . گهیبه دای لشکی گهی به شملی آهی (فروشى بسطلميع تسم ترسى به كمبه فى أعوابسى ‏ كلين رءكهتومى رهي به تركستن لست لل اينيج دي ‎oy Bae ae‏ كره به جه هركز نبو غچه پدین انگ معانی ببم وساف = 

صفحه 61:
تاسلویان شیق منت آگهبی مهن ‎ay oy say aL‏ ‎ph aly‏ واین درست داشتن حقیفتی است که را به زدگی لیستهمیکند توبی درچهان موموا چشم راست تانشد رسای علم کس ند سا مشق ‎lt‏ درم زاو ب‌خب را خويش كم ‎IE‏ دا من قند به ديككران نه قاضو زاف توهر عست تسيم اقتامست قا قوظاهمى ‎caf Taal eh‏ توسولند شووی ومن خمیدهقد ام ‎AS chem Sh ot‏ على وعل ‎ad oS‏ ] قول وغؤل به ساو ونوا میفوستست ‎Gaile)‏ ‏عيب وهئرش نهفته باشه ‎fou‏ اعد شاملا زئو هلم آرزوبى تخواست ‎won‏ نیم روعش ان دوفن خوه اس يست با وجودش ز من آوز نید که منم سس نم هی به کفست من آب بان وآنهدی دراه دل سودازده او غسه هونيم افتامست ‎ales‏ كرجه فى ججشم تولين جد تكد كن لست ‎Gee‏ ان چم ای سروباااچه انی؟ امن كه نیست خی یچم تچ ی ‎Galante‏ 

صفحه 62:
‎est‏ نی که پس‌هر نگ ساده ی من چه چدونی چه لیازی چه فبی سته >> في شيشم ضهدى اخون قلك) توت به از فكدى به جه زلف سيا فقان زخلق براعد كه آفتاب كرفت لل دم تلهیرنارایی) تووآن حسن هل آويز كه تغييرش ليست من واين عش جنین خی که تدیبیشی نیست. ل ايلو (تروشىسطامى) كا داشتم هلى يه كتارم تيامدى آنكادكهآمدى يهكارم تيلمدى طيشم ‎betta‏ ‏توسیدن ماچون كه هم أزبيم بلابوه أكدون جه ترسيم كه در عين بلاتيم ل وشيم مولع تودردلمی رسی‌سهمل چهجلیسیروطل وجلن یایب اش ومع خی کلم چاو ل ل سشهاش هج #ميرشاهى ‎Ghee‏ ‏تاب پنقش ه مینهد: ,مشک سای تو ‏ پردسی غنچه می‌دره خنندی دلگشای تو ل ‎tails) aYdH‏ ترا سویست که اما ‎he het‏ که سبوری از او می‌آید سد ‏ان رابه هرجه داه انجام كارت آن أست ديوار افد آخرآن سوكه مايل آي ‎ ‎ ‎ ‏الحزين لاديجيع توقرص ملهى وحن بركه فى كدمى خش كد وین ای مها كلمن لست (فاضل نطرى) كاتوياهنى زمانه بامناست بغت وكام جارداك با من است ادوهار هاكشى وعن جوباغ شور وشوق سد جواك امن است 000 ‏ع 

صفحه 63:
واب روزه وقبول جع آن كس بره که خاک میکده عشق را زبارت کوه اتتجبت مل بيع ‎tute)‏ ‏قا باه بورجان يفيرش متحمه فرستاده ويهقترش كه بد بردر دين يزدان كليد جهان يكسرازيهرأوشد يديد ل ليشي یی اتنا وحسه توعويمدمرقان بههركونه ميان بالغ ويستان ل لل جمم ‎Gees‏ ‏كربا هجو بكسسته جميلى هلال ايدون جوخسيده خلاى لل ‎Gated) AAA‏ تاگران همه بر مدح دو گشاه بان سخنوران همه بر فرش تولهاده چم هیرسزی) #شاكفت بر كاه وبر يؤمشاه كه ابا باه از ‎alg‏ بؤمكاه _لساالل بببم مسی تالیسه ها در پسی هم می زونه لیست کسمی هراپسی آننها رود ‎Sem —‏ زرساچوبان) ‎ay‏ ياشداى ‎Get alle‏ اگ رجصی کدی بر خوشه چیدسی لل _بيم ماه اتسرى كر لدهد آه ‎gL‏ خواهه داد آثری گر نکدد نله دسا خواهم كر (سحداسنیای) 3 

صفحه 64:
#اهاكرة بر روى جوماهش ‎a Lng Blea‏ ل ‎belt lo‏ #قباپخت جنين خيست كه من خيارشوم ‏ قا به كوهش برسم ‎pf Fuel‏ ل بو شش لین و فلالین و فلالین . به حق سوره ی طه وياسین سس بيخ هس قریاکره با من ایغ بازی ‏ طاره صاسعرافس‌اه سازی لل يلبش 0 اتيت أست به كار روزكارم بسوهیده وظيفدى فوهارم ل اباي ناسل 

صفحه 65:
جدوه كاه رغ أوديده من تنها نيمست ماه و خورشید همین آیه ی گراند سح ابي ‎a)‏ ‏جان وجهانا درش كجا بودءاى نی قلطم هر فل مسا پسوه‌ای ‎plage Loe gt yan ee‏ ای که تو سلطان وفا بسوده‌ای لل ی ماه جو بيش ما مغوائيد افساتدى فدا وا" هر کی نمی شد_لسه آوز آشستا را _ چم (بیدل معلوی) جویهایستم زدیده به مان که مگ در ارم بش اند سسهی بای سس ‎ey aay‏ جدوه بغت تودل مئبره أوشاه و كد چشم بد دی که هم چانی وهم جانای حبببم ‎tute)‏ ‏چنگ از طوف دوست هل آزار نباشد ‏ باری که تحسل تکند یار باشد ‎OLS‏ بآید ‎ed tse‏ بسیارمگوییه که بسیسار ‎SAY‏ ‏لال بيخ ‎ond‏ ‏جهان راجنين باى بازى بسست و هو رنگ ایرنگ سازی پیست یکی راو ماهنی وسانه به ماه یکی را زهاه اند آوه به چاه — بو (فردوسی) 3 

صفحه 66:
جور شمن جه كتد كر نكف دطالب دوست ‎te‏ ونون ذل ريك بلاقب ى كأ ‏جدكل باه كريزان جرغهاسىئزة جو هري ‎ ‏جایی که ب-وهربه بواهرنکند رهم ‎ ‏چسالت آقت اب هرد نار باه جهان سرب سوچون فسون است ویس جه أن سو يه سر حكمت وعبوث است ‏جوانى شمع ره كردم كه جويم زندكانى رأ ‎tale lye‏ بوه بريشان داستان بى سراتجامى ‎ ‏كنع وماروكل وخار وشم وشلا ي همعد سسی) ‏هراب وه قسمت اوضاع چدیسن بش وساف ‏دای که بان یی كه تعد هرجا ‎Got?‏ ‏باه بای وبا ‎Sind gS‏ جولانه ‎rt i‏ خويقر باه نماك بد وتيك يرهيج كسس چو بو وه ی ما همه ققلت است ‎bea‏ ‏انجستم زتدكانى رأو كم كردم جوالى را شرا ‎a aT‏ ی که از دش هراسانم ‎ ‏رفت از دستم وزین ‎leg ty ‎oe‏ ون کباب وحن دم یکی طفل وا از ‏سرودی داشت آن رفک ‏که ابا سروش مست ‎lal pty‏ بودم ‏تویی داشت. حالی ‎tl‏ ‏جمع ما جمع اب‌اشد تو يريش ان بافی ‏(مهدی سهیلی) باه حیوانی ما آری و حیوان باشی (یحدی بافقی) ‎ 

صفحه 67:
چانی که خلاس از شب هجران او کردم در روز وسال نویه قربان ت کردم (فروفی بسطلمی) ای مرحله ی مق همین است. أؤسن دوهمان جب بخولهى كه دارم (علیل 28( جزدل که گیردجل من جزمن که گیودجل‌دل .گر دل بسیره وأى من كرحن بميرم واى دل چز کوی نوم ایست به سر فکرمقلی جوائى برس ركوج اسه درياب لين جهائى رأ جهان را نیست کاری جز هورنگی كهى روعى تعايد گاه زنگی ی جهان سريه سرحكمت وعيرت لست جرايهرهى ماهسه فك است ‎herd‏ جدوه كند جو قلمتش زيرقباى زرفهان ها وبه جلوه كاه اوجامه جان ‎sais‏ ‏ا(فروفى يسطلمى) ‎Naat ty ay ele‏ پسوازهاه واگ ده اوه يسع ‎heer)‏ ‏می بده ای ساقی ما چهره روم راهى بن أى حطوب تا خرقه دراازم. (خواجوی کرمانی) ‏جلوه که رخ اودیده من تنپا نی ست.. ماه وخورشید همین آنمی كردا لاف مشق و ‎By Ae Leal‏ عشقبازان چدین ممتسمق هجران اه جلى آن لست كه خون موج زد درهل لمل .ون نان که زک مشک ند برش إحافظع ‎ 

صفحه 68:
جانايجز اودیگر هزم ایست موز مد م عاشق ی موس وی با درعشق نسى فانم هرمن دل خويش خولهم كد به شلدى نفسى باتو برآم جهد بيار يكرهم كه تكويم قم دل جاى رنجش نيست أو نياك لبن تارلجكر جنگ از طوف دوست هل آزر نبلشد. جان برافظائم صد ره جويكى بروائة جهان اؤبد وتيك آبستن ست جهان را بلادی وپستی تسوبی جلوه بخت ول حی بره از شاه وگ ‎Lge‏ وسی ‎ ‎il ‏چهسان یاه ارست ‎La‏ ‏جان بى علمبى تواياشه ‏سود زوین که بای ‎ended‏ ‏فداه همى خواهم و فونه وشم تيت خيفم كه كنم صبويلى مت شمیت أو تدك هلى جان ل چای افسم ایست ‎gle‏ ‏عاقبت جلن به معان آمد وطاقت ‎Seg‏ ‎Cepia‏ ‏هرجه بو ‎sping st need‏ ‎Ja)‏ ‏باری که تحسل نکند ار ناشد سدی) ‏رغ شمع به يليان آره ویس قرو ‏برون دیست است و ۵رون دشمن استٍ لأسدى مطوسي ‎oho‏ جه أي هرجه هستى تونى ‎wre‏ ‏جشم بك دور كه هم جانى وهم چایی ‎aes‏ ‎ht Sigel tS ee ‏(لوطيبحصدبي‎ ‏به گیتی نماته به جوز شرقمی ‎were‏ ‎stb tb held ‎ ‎ ‎ 

صفحه 69:
جلن خوشدست منم خوهمکه جلن كويم تور جانم بگیر ومحیت چاننه ام بعش جای مهتابء به تاريكى شب ها تو يتاب جذيه عاشق ار در سنگ خارامی کند جؤراست مكوى كاه وبى كاه جؤكوى توام ليست بسر قكر مقلم جمع ما جمع نباشد تو بريشان باشى جهان أى شعفتى عردم تكوصت ‎Ste‏ خواهم ازجان خیشتری یام که آن گویم تور حن فدای توریه چای‌هسه گل‌ها تویخند. (فییدون عشیری) کودکن مد وش شوه سنگ پیدامی ند (سالب تبریزی) ify gb ele Le ‏(اسرخمووا‎ قا هر به يايان بيسد حعؤلم لين ست كلش نكرصتاني) ياه حيرالى ها آرى وحيران باشى ‎Gated‏ چوحق بر و پاشد توب خلق پاش ‎ised‏ ورعيل دلت يه جانب عاست. بكو اكرهست يكلو ليست يكو رفست بكر ولق tear eb Ves ‏جو نسيم أزبر لحار‎ arma hyd Sap halt ‏(فخرلدين عراقي)‎ ‎tat‏ موم وست جه نازى به لين يمجع روزه يعت (سدی طوسی) ‎ 

صفحه 70:
جوانى بو سو كوج أسته دوبلب این جوائی وا که شهری بازه نشناسد فربب کلروائی وا ‎Gok‏ ‏چان پی جسال چاان میل جهان داره . هر کس که‌ین اه حقا که آن ‎a‏ ‎idle)‏ 

صفحه 71:
الى ‎nS‏ چان ما یگ ان ره آفت قضا را ue ‏يم‎ جشمه خورشيد تونى سايه گید منم چزگ وی برسومن پست ند شدم موه جوهانا قورا هش من جان بوه به أؤدوست سردي كه نامن بوه — البيلي, فردیی) ‎ie Berl‏ هزاران قش بو لوج عنم وه سس ‎a‏ ‏چوهانی مزرصه دی است یار جوهادت مزرعه تم تكوكار ظ ‎ee ss‏ چو فره تيك ويه اندر شسار است جزاى هدل توروظلم ناراست الشيغمحصوه شبسترى] جويشنوى سغن أهل دل مكوكه للست ‎١‏ سكن سای جل من خطالين جلست 0 ببم ساف اجون زلف قوام جا درعين بريشانى جون بل سحركلهم هر ب سر وسلمائى من خاک ومن كرهم من أشكم ومن هرهم ‎Prades teres‏ ‎Ged‏ جددان كريستم كدهر كس كه يركتضت رانک ماجوی رکفت ان چه جوست es ‏بت‎ ‎3 

صفحه 72:
چشست بهچشمماوطتپیشدیگروست.. چلی له یست گهلین رسم «لبری ست یل (فاضل ظری) جو دربا قطره شد آبش نخواندد جوباران سيل شد درباش اعد لط طيظ يم (شيغحموهشيسترىع جوحهدى در جهان خورشيد دين آست طلبع شس از مفرب هین است لف طه شه شيخ محموهشيسترىع جين مره عاش قى به جهان هيع دره ليمت نا دره عاشقى نجضد مره مره ليست جبد سای جه شيرين آندى شورى بهل لداختى رفتى ‏ تكشسى كردى وكار طم راس لخت رفت (مهدی سهیلی) چدین است کرهار كردون سيور نه نامهرواتيش بيدا نه ههر ‎bon Oe‏ چدین است رسم مسوای درشت. گهی پفست زين وگهی زین ب يشت لل ججم (فردوسی) چدمات کارناول آفش بازیستا یک روز فرهر ال برای تماشایش عی روم. د لقى بوتهليم را وق خلموش كرمن آلشى حى كنم اكه زير يصتم شعله حى كشت ‎Gals J‏ اجنين امت كرهدده كوزيشت ‏ جوارمى نسودى بيانى درشت ‎ber‏ جه نمز باشد آن ركه نو در خيال بلشى ‎Be wheat‏ كد موا تاق لش apie) 9 

صفحه 73:
چه خیشست سوت رن نو ری شنیدن . بهرخت ناه کر سخن خداش دیدن ل دام (لوامنینی) چون_ مت به دره دی وان درمانی ‏ چون نوست دره ما رسد هر مانسی من سیر کم تا ودسه واسالی ‏ آلی برها چوحاقه بر فرمانی دجم موه جه در كار وجه در كار آزعودن ‎pe‏ محتاج بودن ل ب ب في فهخم 0 (يرويناتصامى) چه وش گنت اقسان که زیستن ‏ بسه از مها در خسطا زی ستن ‎Gti) yA‏ جوبان حت عشقم ونلى غؤل به لب درم غزال چدمسیه می چراست ‎Ge‏ ‏سوتیست ‏5( ‏چشم موا قابه خواب ديد جمالش خوف نمی یره از خیال محسد (س) سس جدد به ناز جرورم مهربتان سنگ هل .باه پدر میکند این پسران لت سم سس چهمبلرک سحرى بودجه فرغدده شبى آن شب قدر كه لين تازه يرام هادف ل انيشم ‎Gailey‏ جين كشورى أست خان كه هرو همارة ون فيمادرواى مطلق وسالار وسور لست (بیین اعصلمی) چه شوه گر زعلاقات هوابى سازى ‏ خستعق راكه هل وديده به دست توسيرة چه نم چونایهرم زاای شوق ار دم كه لسان ف 3 

صفحه 74:
abbas gt alt gine ty ‏پوسش تشنگسی را یی جوبی‎ .نه سؤلق جومن خيش الحقيست جكونه طيف كدم مر فشا عالم قن چوک درتنجان ند سووتش ای نیست جوش لحدانجمن زبردست حسن لالد چدان کن ای برغ خورشی د خاور ‎alee‏ بسازپسومن رولصایه چوپددوی سخن اهل دلمک که طلست عطس تمكدلين سوامرازين سان ‎came‏ ‏چهداست که سی لاب مراک اد ‎pe‏ لست حل ميفى كه قستديد باشد ‏چدم تولاب ‎ty‏ آفاز يهار ‏چنگ در پده همین میهدت پندوای ‏وهای پریشان ووامی‌شناسند وی گهای بیبان تور می‌شداستد: ‎Cast Gel ped‏ ‏يومبه لشن رضوان كه مرغ آن جمدم ‎uae‏ ‏که درسواچه تركيب تغقه بعد قم 25 ‏جن تباشدنآن و نمست صعن وسينى سوائيست موه ‏كرشمه برسمن وجلوه رسدور کن ‎ale‏ ‎fog slr‏ بکب ار دی کر هر اقبال برهن ‎sob‏ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ols) ‏سخنشتلی نی چان من خطالن چلست‎ ‏اف‎ ‎hls‏ دوزشی سازددو چشمم را کند چیعون چ و کشتی امرگ دود مان قلزم یرشون سوه ‏چه کو رآ که مرنی ‎ste et‏ ‎Gp gle‏ ‏طسوح لیخته نو پایسان پریشایها اقيسر أمين بور ‏ولت آن كل كند سوه که قابل باشى ‎tale‏ ‎ 

صفحه 75:
چه کمی میداد که ود یله تنهليى ‎cae a‏ چه کسی می داد که ود حموت یک روزله در ری بيله أت رأ بكها توبهاندازه پروانه شدن زیبایی نوها رأ بيد بست Shab ables ‏فكر رأ خلطره رأ وير يران بيد بره‎ ‏همه رم شهر ی بان‎ جشمم به صد مجاهده بيد هسار شق چدم دل باز کن که چان بیبی چون شمع نیمه جن به‌هیلی توسوختيم جراجون لاله خونين هل لهاشم چوک با ک ودک سر و کارم فتاه چنگ خمی ده قلمت می‌خوادت به ‎Sip te‏ جرع برهم ونم ار فی رم رام رده (سهراب سیهری) (سهراب سیعری) تسامن به یک مشاهده شیدا کلم تور (فروقى بسطلمى) آنچه امیدنی است آن پینسی ‎halts‏ باكريه ساختيم وبه يلى فو سوختيم (رهی حمیری) که با ما ارگ ی او سرگوان کره (رهی حهیری) هم زین کوهکان بای د گضاه موه بشدوكه پند پیرانهیچت وبان ره Cid ‏فلك‎ bo Se ‏من ده مک نی‎ Cid 

صفحه 76:
چدان وی نام که حتیایستم ‎oF‏ چون خوف ابه که با آز سوم کشت ‎is oy a eet‏ زک شاید ‏جوعاشق مى شهم كلتم كدير ايه رمقصيد ‏چشم رضا ومیحمت برهمه بازمی کبی ‎Brite BRS ‏چون تونی‎ ‏چه شاه که زحموت شکستدردل یشم ‏چدان به فک رتوهرخوشتن فرورفتيم ‏زی زور و قسام هلم نبوة ‎ ‏جنان برشه فضاى سينه أز دصت ‏جتكينه كوه سو كنم كه لو كد أرئيست ‏جهبوعى بوه يوم هل شكستن اجون شيشه أي كه مريو ناهد ‎ ‏نى حالم كه حمرى يأجكونه يتم باخيد ‎Geta ose)‏ ‏للمهربان عن كه به ناز از برم گذشت. دیشک نبا ‏بازآیی وبردنی ما چشم بوامی شرا ‏ناتک لن دا مج خون اند ‎Gailey‏ ‏جين كه به بأكت ماوسد إن همه ن إزمى كنى؟ سس ‏وجرا يرهن طغسته كر حيدزى ‎Cail)‏ ‏ت كدجو كل سوبدسينهى دكرلى تدرش بای ‏که عدک شد چوسپوست يرس وعارا (صلب تبريزى) ‏ای ساره ی هم که بوم به بای بو (قیسرامین بو ‏که فک وخویش کم‌شداز ضیرم ‎Gailey‏ ‏حوابه ادام يبركه شهر شهر يا تيت برع جدتی سایی) ‏شكمقم فاشو سرمست ليلى هوچدد کم نهستم بسیارگویه گرم ‎boned‏ ‎ ‏ود ‎ 

صفحه 77:
Wale debs bie coral چون اسیمی آید از کویش دل از جامی رود مان وغ يو الخومع فيه تارم قرم جوباختيار كردم دل وجان فدای آن رخ چه وجوه قش دیور وچهآهمی که با از ‎con tee‏ افسوگر ال هلست به افاه قسم ‏چدم علشق اون دیفت که مشوق ابید ‎Dear tenes ‏جهم مجدين جويشفتى هسه ليلى ديد ‏چهرهی وه سوا بين ومراهيع مكو ‏جدون زم رخاك تيره شدم ياه سن يكن ‏چه خوش كفت فردوسى ياكؤاه ‎ile‏ حسوری که هن کش است ‏خبالش قسه ی‌عشق‌هست کهومنبه للم ‎cal‏ تدم ‏باهمی سوه بی خر پشان شم را شرف مازدوای) ‏كه كربه خويش رسم و كنار كذرم. لبرويؤسميقا ‎ba chee Flt ‏(ایصی حواغه ای)‎ ‏سغدى زعشق كويند ودر أوائرتباشها. مدي ‏بلا هر جنك تو رسوات به يانه قم ‎toh‏ ‏پابلبل نت-وان بست که پر گل تسوید. ‎fons‏ ‏به فقان شهم ج ويليل كه کبرم اد مود ‏مدعي بو اكيش واب مسوم شد مدي ‏دردبی حد بتكره رخداهيج مكو مود ‏هرجا که حله دی دستی به كرلى (ساه انیم ‏كه رحست بر آن لرست پاک یاه ‎۳ ‎ ‏که جان دوه و جان شیرین خیش الست ‎beat‏ ‎ 

صفحه 78:
جدون من به خودى نيامدم روز نخست خرچ رهى أسير در قيشه توصت معو که کر وهی وه از چین حلقه در گیشم گندهر رز افش وعدطى ‎ge te‏ که نه ده تویاشه ‎atlas ei ‏چشم‎ ‎hy tt‏ سوامزسانکندمجنو ‏جهم أوسا رأكرفت ارجنك ميك ردابران ‏چگونه شرح مهم لحله لحنله خوه وا ‏چون باه تومی رم خو هیچ نمی عنم ‏چه‌سوه آزشرحاینهیواگی‌هابی قرری ها ‏چوآن مینست وه مک رید ‏يه حلجت لست كشوان تن ب حرف سول ‏گرم وم یر شدن اد چست زین آمد وشد رضای تو بايد جست ‎held‏ ‏يأنكه زدست هجر توجندين جفاكه برد ‎opie)‏ ‏چوشب ولیک شدچمن زلف تويمی‌برد ‎Copies)‏ ‎Af oe‏ فرق خسون باه ‎uae‏ ‎ ‏#مركيردن سحر فوففين يام ‎ily‏ ‏خلم رأتوزخى ساد دو يجش هم رأكتد جيحونٍ ولق ‎ ‏در ‏هراى اين هسه تاباور خوال يوست (محمد على يسني ‏بها وصل نسى بيجم وز هجر نسى للم سس ‏وه بی‌مهری وحرف مدت بورامی آید (مهدى اخون لالش ‏جر برو بليسدشد يراى شمع محفلها ‎Gebietes‏ ‎Se ety tall gs ‏(صالب تبريؤى‎ ‎ 

صفحه 79:
tele sete a pla alee 3 هندسه ‎i‏ مو عوض مى كثى ‎aly‏ آن را کرگونمی کنی ‎atta tint‏ ‎care tins 2‏ و هر پشت سر خوه می‌بندی. ‎te all on ‎ ‎ ‎pat Les ef Late ‏جو دخلت نيست خرج آهسته تركن ‏جو وهمه هرحس وت مس كشتلم أمروق ‎tala yep ated te ‎6b Pi yon thts see he.‏ قو ‎ ‎tia dee ee te ‎Ga ‏به جز كشته خوشتن ندروى‎ bse ‏که می گوینه ملاع ان سرودی ‎fs‏ ‏تابو توحستى به سوم ن كشى أى عشق 017 ‏اتودرمي هاف دكلرمن بلشى را ‏ایو وا مدق توآید زیی دل (سامان ساوجی) ‏اه وبه اه نیستی سومه خاک پای نو (صلار تيشابورى) ‏كهشوق خال تو طره سرابه حال تبلهى (فروفی بسطلمی) ‎ ‎ 

صفحه 80:
چوشد هر مه کدتگه برکنید همه چای آن زیر وبالا ید الب ه تاکن ده جايى ريغ بكيريد ازآن كنج هرجا سراق (ملک الشموای پهارا چندین هزار ملک سایمان به باه رفت ‏ حوران همان به خانه ی خوه دانه می برد (صللب تبريزى) جين تبى تركس بلغ طرق جم وجرق ‏ صرجرا برمن طلفسته ان میداری لاضع چ خلداکز حموت شکمت دول ریم ..چودیست که چوگل سره مه یی 0 چه وجوه هش دوز وچه آسی که با لو سغنى زعشق كويند و درأوائرنباشها. ‎opted‏ جدحت افمونكر للست به اه قسم ‎ay fakin oe‏ به بيما قم ولق چشم عشق تن دخت که مشق بیند. .بل توا پست که رل سول سسی) جوبريد سوى بلمت و تسم كيوتر فل جه فلن شدم جويليل كه كيوترم تيلم موه چشم مجدین ‎cite‏ هسهلیلی دی .مدع بوه اكيش غواب عي سرموشد ‎opted‏ چون یاه تومیآرم ره دی ی منم باوسل ی پیچم وزهجرامی الم ‎opted‏ چومر أز تقس رفت ويكمست قيد ‎p80‏ ره نرده به سمی تومید ‎opted‏ جرا دل بر لين كاروانكه تههم؟ كه ياران برفته وهايررههيم مسي 

صفحه 81:
چه خوش‌است پیش سوشکوه بلوگوان چه خوش لست فیک قضس دیهد چه خوش باشد دل ام دواری جه دل کدایماباغ ووستان بی وا جه باك اگ رکه چهانی رها دموا چین مراسولیت از روز نخستین هوسوست. جدان عشقش بريشان كره ها را جوبريط يركنارى خفته بوديم جهم كوته وان پر ورق سورت خوان جه خرش كفت ولى به فرؤند خويش كر أو مهد خرديت ياه آعدى لكردى در أيسن روز يرهن جقا چه خوش بیمربانی هر هو سربی أكر مجدون دل شوريدهلى داشت كله هاى روزهجران به شب هر كردن (نلیرهدلی) چه نکو که موفسی زلف س پویه بش ا(صادق سرمدع كه اميد هل وجانش توياشى ‎Sele)‏ که شد ز ادلی غنچه گلستان بی تو ‎Gaited‏ به خدده مضه در كيش ها کندد موز المهراه جتدقيع ببس همان بهتر که خرس رین سا کنم ‎Galtier bla‏ كه ديكر جسع نتوان كر هارا (مهرانه جددقی) بوه چنگی و نالان کوه مارا ‎sid‏ خط همی پیدد ومارف قلم سدح دارا ‎Gomes)‏ جو ديدش بلدك افكن و ييل كن كه بيجاره بسودی در آفیش من که نو شیرمودی ومن پیرزن aes) we ole ‏كه يكسر‎ ‏هل لیسلی از آن شوریسده تسو بسی‎ cay 

صفحه 82:
تک فد gle saab ‏جرا هنز‎ تم گیش کش ان دی رن جه مب چین وانمی کنی گرهی خوه گره مباش جه حقیراست این مدق گریمان بایان من ولو خی سره در خود گربیده درخود ويساك يهميان من وثو سفق هریسته الاسزأيى ست به دق همكان ee oh fou چوا مار و کوکس زد در درازی تاتوطيب مسمبى) seg A Lay plage gl part ‏موه‎ ار کشاده یش چوصتت كشانه ليست (صالب تبريؤى) Glasby 

صفحه 83:
حجاب چهوه جان می شوه فبا رادم خوشا همی که از آن چه ره برد رکنم للساالالل بببم ما بخت چزاین درلیست. .گر لیسشت رضایی سکم قضا بکودان لل ‎tues aes‏ حاچت موری به طم غیسب اند دربسن چساهی ‎Lente rts‏ ]چم ‎ous‏ ‏حاص ل كاركهكون وحكان إين همه لیست. .پا پیش آ رس باب جهن ين هم ئيست ‎A‏ بان حديك حسن دوو داستان عشق مر ‎saps alee deinen wld J‏ جبهم ‎Ges‏ ‏حساب شوه ده کم گیرونه لزن مه پای از لیم خویش پیرون لتووين أعتصلمي حيلت يهاكن عش قادبواه شوهبوفه شو . واندر هل أقش درآ براك شو ‎sith‏ ‎ye ———‏ موه ‎pie ras cee tabs aaj tlle‏ رم ول پل گلبی‌خارکجاست؟ یم ‎tues‏ ‏احسن توهميفه در فزون باه رونت هسه ساله لاله کون پاه اند سوم اخیال مفقت ‏ هسوووز که باه هر فزین باه الالالال جيم 3 0 

صفحه 84:
حال متكلم أؤ كلامش بيداست 0 از کوزه هسان رون تاه که در یت ل ب سس این حافظا در كديع فقر وخلوت شيهاى كار قابوه وردث دعا ودرس قرآن فم حغور لل ابي ‎(ala‏ ‏حالما هر فرقت جانان وأبرام رقي چم هی خدفیحل رل مور ‎Uday Pee ———‏ حديت عاشقى باأو #عفتيم بغنديداو وعريان كرههارا ‎SS.‏ هيف فيفل حريم عشق رأدركه بسى ‎spot sae agate! sd led‏ ——— فين 59 حاشا كمراجز توهر هيده كسى نشد يا جز غم عشق تودر هل هوسى باشد ل ‎i.‏ (خاقلی) ‎Wathen 9 SS ay pane gaa be ge‏ ane i ‏سس‎ حبيب آند حبيب آند به دلنارى مشتاقن طبيب لمدطبيب لمدطبيب هوش ياركند ل ‎ps et‏ سب حالی ادیشتی وشد ایلی چدد..محوسی کوکه رتم هو پفلیچد ‎ale ad‏ حدیت ديت فوم سكرب عضرت ديصت که آشد_امهن آشد_ اه درد مهم ‎(as)‏ ‏حديث عشق زحافظ ‎ag Say Ja gh‏ صست بسیار در ارت کره ربمم ‎(as)‏ ‏حاشاكه من به حيسم كل شرك مى كنم من لاف عقل م زدم إن كاركى كنم ال بيع اط 2 

صفحه 85:
ge TST fea yeaa) ‏طب مرا جلهآزوست‎ gy eile ‏إحافظع‎ ‏حیوان شنم دراو هرمن ارات .همم كش الى بل راحم قل ويستومى نی‎ ‎allay ype San te‏ گل که پسپره ‎ ‎ata gy Sa A ght ge‏ .ون یک اه پخوای دو درف زکنید ‎ ‎Gailey ‏حضا کین غسان برد مزده مان . گر سالکي ‎SMS age ay‏ ‎Gailey‏ ‏حاقه پیومنان اازلم درگیش است. .بر همايم كه يوديم وحسان خواهد بوه ‎Gailey‏ ‏حرم از اسلش اهل حیممی سوزه. آسمان‌هردم زین شه وشممی سوه (سعيد حدديان) ‏حلش اكه من أؤجور وجفلى كوبتالم بيداك لطيفان همه للف است ‎SAS‏ ‎Gailey‏ ‏حلته زانش تسش اغاه اه میلست جنس ساحبل آن چا تیک موبین ‎Gailey‏ ‏حیف است بلملی چومن آکدن این قفس .بان لسان عذب که خاش چوسوس نم إحافظع ‏حيف ياشد از ثواى ساحب هبر کادرین ورانه ربزی بال و بو (شیخیهای) ‏حشا که دل از عدسق چهان ر گرد وه چیست پجز عسق که آن را گرد بیزار شوم ز چشسم در روز اجل ‎Ly te‏ جان رأ نكرة ولا ‎ 

صفحه 86:
حاصل عسرم سه سغن بيش ليست لخام بدي بغقه شدم سوخقم _ببم موه حاسل عسو مرف شد هوطلب وصال قو ‎١‏ + اهمفسعى ره شوه هی چهحاملم بببم ‎(ag‏ ‏حل خوگفتی:زگوبسیولدک‌هچه هست. سب ر دک رگم پا شم لشلب ‎ --‏ چام نی بنتلی) حرفی که مهرنیست هر آن:الدیده په.. هستی که نیست «ست‌معبت پرده ‏ (مهدی سهیلی) ابه زلف برش كن آفلق رأكرفت ‏ با لش كرشكسته كه لين فئع كرد لست لل شم (سالب‌بروی) حجاب ديده أدراك شد شماع جمال بيا وخركه خورشيد راعدور كن ——— جیهم ‎tile‏ ‏حمست به أتفلق ملاحت جهان كرفت آرى به الفاق جهان میتوان گرنت ل اررض حا حديث عطقك احرف وسوت. به ثأله دقدونى مرخروش ويلوله بود ‎ales‏ ‏حسمن خلقى وخدامطليم خوى تون ادك خاطرها أؤتو بييشاننشوه لاضع حديث وعطوب وى كوورإؤ ركمتر جو كه ككس تكشود وتكشايديه حكمت إين مسار دش ‎(hailey‏ ‏حسن ون «لجسویی وآژرم اوست زب ورزن مهسروخوی گسرمارست ‎Cy play‏ حاشاکه مرج بو هر هیده کسی بشد. .با چز غم عشق ود دل هوسی یاشد الل ببه ضقي 9 

صفحه 87:
شوش ندب ری بهسع از نی به بی دوستان ماك نبو برس تان اه _ يم سس خرم آن كلس كه در اين محنت گاه . خاطری را سیب تسکین است ‎hg‏ (ييويناتسادىع خبرت هست كه بى روى تو آراهم نيست طاقت پر فرش این هسه یسم نیت الل پم سا خوه زفلك برئيهم وزملك آفزون ای .زین دوچر گنل ما کب‌است 7ل هيع دی خدا رابرآن بعده بغشايش است كه خلق از وجوش در آسايش است لل هم رس خوابةور است زمزمهى جويبارها.. هرخحوب رفته بخ تمن ازهاوهلى اش لب ‎SA‏ یی خيش بوه كرمحك تجره ید به ین قاسيه رو شودهركه درأوفش بلشد ‎idle)‏ ‏حافظ از باه خؤان ‎Jae IF dagh tan SS ye ye cpu‏ کجااست؟ ‎idle)‏ ‎ike Se Jas oh gas‏ گنلک یاه کي هس ‎a‏ (فروفی بسطلمی) 9 

صفحه 88:
خیربه آینه می گیرم اس هرهم به زندكى شده اميس كه يدكمان بى ثو 7 میم یی خيشبغت آن كه ماهرداا به روز و شب جونان فرشته برسر أوسايه كستر لست ل 0 خيالم در هل و فل درخسم وف پریشسان در پویشسان هر یشان لل خجوشع دبای خسوه واتو روشن سر کرهه‌ای چراق هدایست ویر کسوه‌ای س ده ‎Gilad‏ ‏خیال در همه عالم برفت وبازآمه . که از حضور توخوشتر دید جابی را سس خیری كه بريدت به توفيق از دست. هر حق کسی كن که دروخیری هست _ _بمبم سم خيركن باغلق. يهرايزدت هابراى راحتجان خودت تا هساره دوست بيدى در نظي هر هلت نايد زكين. تاخوش صور ‎Op‏ خاک را مان پر زرمیکند فصل خن باهها seis موه ‎gl tga Sy gl tty oy‏ خره هسست گیسرهبهردوسوای ‎bea‏ ‏خر آن کس که غم عشق مودردل دا وزهسه ملک چهان مه توحاسل درد ‎Gale‏ @ 

صفحه 89:
دای ار یه حکست پینده دزی كفايديه فضل وكيم ديكرى 17ل بببم ‎tous‏ ‏خدامرا يه فرق توميت لانكند اسیب هشسن مار اصیب ما ند ل شم یبای خبرت هست كهبى روى توآراعم ليست طاقت بار فرق اين هسه ايلم نيمست ليريم سد ‎A hgh‏ كه جان توحرفى أست للمش نفس؟ سس خبزید وخزآرد که هدام خزان است .باه خنگ ازچانسب خوارزم وان است ‎toe‏ ‎oh He‏ سموقددی ههیمکزنسیمش بری جوی مولیانآد همی ل لل فليم ‎tales‏ ‎pall a alte IL‏ به ره دیست ‎reteset‏ ‎oo) a‏ خدرم آن روزكه بلزبى وسعدى كويد آمدی وه که چه مشتاق وپریشانبودم سس ‏خيم هل آن كه هسجوحافظ جلمى زعى الست كييه اللاالللل ببم ‎tuitey‏ ‏رم دل آن کس که زیستان توآید . گل دریفل از گشت گلستان توآید لت ‎A‏ ووحدیباقی) خیم هل آن که از بارش مان ه علقی به یاه ارش لل لل £@—<— شوش (تووسیای) وشا آنانكه الله يارشان ببى كه حسدو ل هواله كارشان ب وشا آتانكه دام در نسازند يهضت جاودان بازارشان بى ‎cay‏ ‎ ‎ ‎ ‎9 

صفحه 90:
خيال رو تودرهر كجاكه خيمه زد یی ری ام آنجا قراركاء من لست (علرف قزویبی) رم آن روز کزین مدول وبران روم راحت جان طلبم وزبی جانان يرم لاضع ‎ple Ls‏ خون خواس خورهه فى ماحمه سيد كرصاى خيد ‏ كمد جستهای ‎opted‏ ‏خلوت كزددهرابه تمش اج حاجت ست . جین کی دوست هس تساو مامت‌است. رف ‏خلوت هل نیست جای محیت اضداه .دی و چوبی وون روه فرشته درآيد ‎ay‏ ‏خیشا هلی که مدامآزبی ظردووه. به هرهی که خواداش بی خب اوه ‎ay‏ ‏خوشا آنان که الم در مازند ‏ يهشت جاودان بازارشان بی ‎aly‏ ‎le egy ot oT‏ سرخوش آن دل که از آن آگاه است ‎ect‏ ‏وه بده درس محبت كه أدييان خره هسه درحکتب توحید وش اگرند ‎Gu‏ ‏خجل شدم زجوانى كه زلدكالى نيت به دگ ای من فوست ‎Saad doe‏ هرن ‏خال توآندی است دل آفتاب سوز ‏ خط تو سایه ی است سیه روى عاه كن ‎Gu‏ ‏خیش آن ساعست که یا راز درد و" شسوهجوان و روز غسم سر آیسو هل بیرون کدم جان را به مدشوق ‏ همی واچم که چایش دلب اليبو وهی ‎ 

صفحه 91:
اودر رسي وسعيت وبل وبورتجيسة خوشا دردیاکه دیمان ش دوپاشی ‏ خيشا راهىا كه بايانش قوباشى ‎agp Lay Sen te Lit‏ خيشاملكياكه سلطاش قوباشى خوشاآن دل| که دلدارش نو گردی . خیشا چانی| که چاناش توبافی aly ‏خوشی و خومسی و لموالی کسی داد که خوف اش تباشی‎ an wet Bie ‏خوشا آندل كه أزغم به ور بی برآن ال وای کو شم‎ aly ‏زمان من شاه زاین دل‎ Sy 288 ‏خدایا ده آزاین هل ده زاین هل‎ ‏چو ف رها ده خولد ان ده خوافدد.. بر آرم من و مد باه زین هل‎ cay ‏سلحت کون وان مه میدن و یه‎ abst alent 2 ‏خسروا كوى فلك‎ Gailey ‏حون دل ی خووم و چشم رازم چم ..جوم یناست که ساحبدل و سلحب فلوم‎ oe ‏خوبان پارسی كو بغش ندگان سموند . سای بده بهارت وندانپرسا را‎ ‏إحافظع‎ ‏خدا را بر آن بدده بغشايش أست كه خلق أز وجوش در آسايش است‎ ‏مدي‎ ‏خمى آن كه آسايش مره وزن زمه برآرليش خويهفن‎ ‏سس‎ بر فلك دارم و کول ماه کب دوزه‌شبی بیس به کون يؤليم ‎Ghee)‏ 

صفحه 92:
خطر دراب زيركا بيش ازبحرمى بلشد خی که روز چهسان آن ماست خی ز که فیسان هجان و جهان ور از شورشی د رویست شسرم اوه به شه رو کوه وسعواهو که پنی خیش می روی در جان هن أى دين ون ايسان هن خیش‌در آن بشسه که سردلیسوان خبوت هست که زخویش خبرنیست مر گرسسرم هرسرسودت ره ایست عجب خاک درب از دوعلم خیشتر است خارین هر روز و هرهم سبز ور خوامی که جهان دركف اقبال توبلشد حوب ازيل يللو خس لرالكيز هران خدايا ارات سركش يك صر ش يدان من حمواري أبن خلق للسوارمى ترم ‎Reaper}‏ ‏جان وجهان ساقی ومهسان ماست از کوم ام ووزبه فوم ان ماست )= Je pal iy 5 pt ‏وب ان هل یه دک رت گرم داره‎ cas خیش می کستی درهان هسنا أى بعر وه هار من )= گفته آید ۵ر حدیت دیسگوان ‎p=)‏ گذری کن که زغم رلگذردیست موا سو وطلى تو دارم مقم سو ليست هوا ‎ayn aye‏ ای عدک شهری که آنجا دلبراست (قبال لاهوری) خاركن هو روز زار وخفك قر )= خسان كسى باش كه ‎ga‏ ‏)= خسل ‎what lata tel‏ كرفته موصافى ش.ه چون خی شام ‎Gat?‏ 

صفحه 93:
خانه ات سوه است؟ خورشیدی در پاکت می گذارم ‎ign Sd Ole‏ ی کوچکی در کلمه ای بگذار وبه آسمانم روانه کن بسیارتاریکم خطا تكردم وكدتى سرابه تير قلعت dg a as a ays Tabs خدوم آن روز كه جان سهرروة ادر خيال روى تو در هر طريق همره ماست خدددهاب رلب من بوه وکس ‎ST‏ ‏خار خعديد ويه كل كفت سلام. وجوای سنید خار وتجيد ولى يع نكفت ساعتى جد كنشت ماري :دوه خانه اؤياى بست ويران است Gotta یر نشلگیربی ای توهارم شیمینییهنی) ‎nbs cat aoe‏ ‎bapa‏ ple ob ae abel ‏سس‎ انميم مو تو بيوك جان أكه ملست ‎ales‏ زین همه ره خمیشاه كه يرجلنمن لست نهدی‌سهیلی) bene) ‏خواجه دريمه نقش أيوان أست‎ ‏مدي‎ 

صفحه 94:
‎se‏ اطق درشت بشت هلى خارهسى برد به ب نیت نوات میس ‏ی قدم دانه شكرى عى كاك و ‎ge‏ شنت نی مت "یز ‎fad gal fa‏ ‎ 

صفحه 95:
دلایاران سه قسم اند گوبدانی ‏ نی اند ونانی اند وجانی به نی ان پسده اؤهر براش حشركناى هلاؤيارزياتى ول کن بار جانی را گهدار ‏ به پایش جان بده تامی وی چم موه لا یسو ز که مسوزتوکارهایکند .سای یم شیی دقع مد پلایکند. مرجم ‎(ley‏ ‏هرهوایست بی سوام رو وشسب ‏ سووپای تب و دارم روزوشسب رو وشب را هچ وخوهمجدین کدم . روز وشسب راکی گام رز وشسب للا ببم موه درب تو چگونه به کف آری که همی به لب جوى جو أطفال هراسان باشى Gad OF ‏دست هر حلقه آن زاف هونا نتن كر تكيه برعهد تووباة سبانتوان‎ tile) ‏من خموشموآور فان ودرفوفاست‎ SiS laa Joey ways 9 دجم ‎Galley‏ ‏ولت چان پرورست محبت آموزگار . غطسوت ی مستعی مسفره بی انار ‎Gomes)‏ 

صفحه 96:
هر کسه ی وصل ت-واگر زد ‎pains‏ هل وهیدم شد ودلبربه مامت برخلست. درباى عشق رب حقيقت كار ليست هانی کدام خاک برورشک میب وم دلشددى بلى بعد كردن جان كمعد دلاخ وكن يه تتهليى كه رثن ها بلاخيزة J pis dae Tye tals دیش دحلقه ما قسه گیسوی دوبوه درهسه دیرمفان نیست چومن شیدلیی هل ‎alte age‏ مت قباری رد هرمت ؤل وصلء توش هلى نيسمت عر ويا اكرسرمى زد يسنك حق دار Sd peda ‏صرح و الاشب كليد‎ sad خيش تركه به بيمانه هجران تو دم ‎bese‏ كفت باماححش ين كزوص لاعت برخت ‎ails‏ ورهست پیش اهل حقيقت كنار اوت مدي آن خاک تيكبغت كه در ركذا ريصت ‎foun‏ رنه ان چه سیب ول چات سس سعاحت آن کمی اد که تن ابیز (سیمین‌پهبهانی) أ كل هوك ست کش كردق تواست (سالب تبریزی) تا دل شب سخن از سلسله موی تویوه. إحافظع خرقهجايى كروب اده ودفترجايى اوخدام‌طب سم محبت روشسن ری ‎Gailey‏ Ip sh Seb te ast ‏وز‎ ‎held od ale le ne che Let ‏فاحل ظری)‎ sateen tush Gailey هو 

صفحه 97:
فصت أوطلب م طركه فار طريق شق كردى كه خيزه ازقهم رهروان عق ديش دورازرويتاىجان جام أزغم تاب عشت ‎we OF play 28 gt te 99‏ کتام در چهان و لصو کار ‏هلب پیش وچودت همه خوبان عدمتد ‎ ‏دصتان عيب اظريازى حافظ مكنيد ‏هرشت غضچه برآوره و لبلان مستتد ‎ ‏هو هیست قدر شداسدد مهد ‏دل گرچه هراین یه بسیارشتافت ندر هل مسن هؤار خووشيد بتافت ‎Heaps rads aay ‏عردم‎ ‎ ‏هل می‌ووه و دستم ساحب هلان خدا وا ‎ ‏ی وان چون برونه از ظر از دل بروند ‏از إفتاهنى كه به مفول بيوصت با سومه سيلقى مفؤل وتوت (ساب تبریزی) ‏أبوجهسم بررخ أزسودى دل سيلاب داشت (سمتی) ‏وهر هجرى جه يدام که عیرس عليرى ‎wae OS Hs‏ ‎uals‏ ‎ ‎saad Lg ty at pt la (roe) ‎et eae oe (aby cous sgl 9 atte eS wou ‏یک موی ادالست ولی موی شکافت آعر به کسال فوه‌ای راه نیافت این سید ‏برگدست‌هوسخدن که ب نیک لب رسد (شفايى اسفهاتيع ‏درا که از پنهان خواهد شد آشكارا. تاظع ‎wep des Spon dep oles? re) ‏جهان جوان شد ویران به ‎ ‎ 

صفحه 98:
هر اندرون من خسته فل لنانم كيست وهر جدمان ياك شقايق ها عاير يى عاطقهى غم جارى سنت به چه کمی پید ‎a sola ge‏ Solas Sate ‏تیان‎ aes ‏اقيق‎ sis Jo باری شوخی کهی ری دارقواردل وم ط وس می شوه دیدار یار غایب دانی چه فوق داره أى بوى آشنايى دانستم أو كجلينى دستى و روى للف برآری چه می شود؟ دور ‎oats‏ كر دو ريزى برحرأة ها توفت sees alt ‏دیدسش خرم‎ کمن خمیشم واور فان ودرفوناست ‎ales‏ (میدی اخوان قالت) ه كعمار ين فحتم ى ‎gi‏ حلصلست هل يا ويا رشلست که ایس می شوه ‎Gels tide?‏ ag slaty alla 0 0S pl ‏پیوند روج درد‎ Le ‏ینام وسل‎ fs) حاراگربه سا نگذری چه‌می شوه (سللب تبریزی) داا یک ان نباشه حال دون شم مور ‎ales‏ وانهر آن ليع صد كونه تملش ا ميكرة ‎ies‏ 

صفحه 99:
دوداكربلا شيند كسر شان شعله تيت لالز کسی پنشین که ول خبر دزه هل و تم ون ما م‌ام که برد هل به نكا وین گت شکار چم او هل را نگاه گرم تو دیوانه می گنه دل می‌خووه شم سن ومن می خووم شمش هو هوایت بی‌قوارم ریز و شب دوریم و عمریست که حرمان مدست. هل آزسن یره وروی آزسن لهان کره قل به ابید مدای که كر درتو سق هردلم بوه كه بى هوست لباشم حوكز دى شيخ باجراغ حمى كدت كره شهر ‎pte‏ چستهايم ما جای چشم و گر چونکه ‎SH‏ ‏(سالب تبریزی) به زیآن هرت که گلهای کر درد ‎ile‏ بر روش ارت میکند وب چشسم هار شیرولی) زخم دگوچ همیزنی سید به‌کون تپی ده را (فروقی بسطلمی) آبیدهرا رخ و پوخانه می که یرک ‎op ayo gf Sad‏ ند (سالب تبریزی) ‎he‏ ‎cays‏ زهم ومي زنم از دست قست هه هدوز ‎Ge‏ خدارایا که این یازی توان کره ‎uae‏ ‎0p SL‏ ین کوه که عله فيد ‎uae‏ ‏چه دون که که ‎ee Dane‏ ‎ales‏ ‏کدی ووههمالم وانسالمرزوست نت آنک یافت متشه آم آرزوست ‎cays‏ ‎ ‎ ‎ 

صفحه 100:
در هشق كشتم فل ثرو همكنان قلا تر توجش م خردبيدلنهر قله سد كتب لست درسنه از كوج ى ملحا رمى آييم ما درون سينه هلى داشتيم واميدى در لود كوه تويست يراب يور عشق دیدنش حال مرأ يك جور ديكرمى كند موديست مر هلم كه كرازبيش آل جشم شر عشق توهرجيله كه كردم هيجت هرشب عشق که صاق به هم آمیزد دردی ست دوع قکههیچش طبیب نیت دائعد عاقلان كه مجانينٍ عق را هو گ رش پد هی کارین ده ‎iy srt ol She tye‏ ‎bas‏ خوشباش تومستاق سامت میکند ‎cays‏ ‏آن خل رأبه سد وجه تفس يرمى ثيآن كرد رقف حسيع ‏آ کز داش فا پیسار هی ‎Lapa‏ ‏(سالب تبریزی) ‏خدای خی وههد هلب وان یفسا وا الب آملی) ‏محشودردم‌ولی دردا که شووم: الب آملی) ‏حال يك هيوانه رأ هيوانه پهتومی کند ‎Copies)‏ ‏رگ وم ‎ice‏ وه اب شیم السفدي) ‏هدو خدون جك ر كهبى توخوردم هيجت همان که کند مواکه رم هیچست. ‎cays‏ ‏عن كدار شم توخيره به ‎iat‏ تام ‎cays‏ ‏كر رصني عق ينلد شي بيست ‎alt‏ ناصبع ويدد ايب ليست (سمتی) ‏وید لهی سلسله فرشم گناد عقل تسوه به هيج يمد ‎Copies)‏ ‎te ‎ ‎ 

صفحه 101:
درعشق دوم اسیعت ویده چه سوه زشرب جه يدا مرا قنه چه سوه لل ‎ip) ad‏ درعشق توخون دل حللاست حلال . آسودگی و عفسق حراست حول | سلس چم دوه دیس تان عيب كسم كه جرادل به تودهم .. بإيد يل به ثوكفتن كدجدين خوبجرلى دج تس ملق هدرم وم ماشق ومستم کدین وق ام منک رختبرمستم ۳ موه ‎lig te oy dy ten oe‏ که کندساهرتوبامن‌چنگ سم رین هردوچشممن شیاین که منم ری .نا قصور مایم کز قسوریشن نوی ‎(ip) adh‏ ‎JM eA plete 4 36‏ از .دی رکه زد شنک داش موم ل شه ش يشي یلجت به سوم زه كه ههم په سر خویش من در ‎Rasa lb pone‏ ل ل دوش ‎Gale‏ ‏هرهم وه که جان بر توفانم وزی .زر خلطم مد که ملهیست حقیر لل ‎ah‏ بك مرت إبن خمار غم هيع جار ليست جزبلءاى كه هرقدج شكسارئصت ل ا سشهيه قي ‎ae‏ ‏هل جه بلشه تاكمى ازدلستان ره دريغ .. علشق ازممشيق هيهات لست جك مر هري لل ‎wet PA‏ درم از بارست و دیمان ای رهم هل فذاق اوشه وجل نيزهم ‎ain‏ 9 

صفحه 102:
دل وجانم به تومشفول ونظرد رجي وراست هرمن هزار در تكفته هؤار شهر دوراز توجنائم كه هم فيكم انب وی درد رأ هييع كس نسى دان شولين وحشت سراتا كى أسيرنب وكل ب هر طش جايى اكر يوه مرا سى باغم به سريرهن جهان يكس رتمى أرقه. هلم وحلقه زلف به جان خريد شوب یسم گل این پستان شاهاب انسى عالت ‎Je age‏ گویم و برطبع گران است تور ‎ ‏هست طلب چو پیش سان می‌کنی داز ‏درم ول وسل اف ایسست موز كر يكريوم و محيت ‎hal‏ ‏تا اند حویفان که شوم ‎ce‏ ‎Copied‏ ‎ale 5‏ منتظر یک كلام توت (سلجدهچباو) ‏حتی به غل های فریانه گنه الحسين میزوی) ‏قط يكويه طبيبان دعا كسد هرا ‎(Sar ed‏ ‏مرا ولهی به سوی طلم یلا واست کن ‎(st nd‏ يدارم بستة اماع ‏بهمی فرش دم کین بر یه اماع ‏بجه سيه هيد قم كه ان ارت کرد اماع ‏پسی چوا دب ده ‎ ‏هراب شعینان را هووقت نولیبی را ‏جه کنم کش به حرف هون است و لأف ‎asa‏ ‏پل بسته‌ای که بگذری از آبروی خویش (سالب تبریزی) ‏و خیمن مق خوشه‌ای ایست موز كمقر بلشد كه گوشه‌ای یست هو ‎tales‏ ‎ 

صفحه 103:
درهجر آن یبا صدم صبر وتحمل چین کنم هرهم شكفته شنجه هل لاله رأجكر درست إين شم دیع جاره ليست ‎alt‏ دوستان مده كربروه سرت دست ‏دل‌خانه‌ی توسنگ دل اس لین کجا رت ‏هرمجلس خوه ره مده همچ و منی و ‏دل رم وهی ما ره تلهی درباب ‎pit gang‏ با چهست ‎ ‏درهرچمن که مر هم آشیله‌ساغت دلیکراگ هر لین شسخاهی نیام پا ‏تود ست هرد عطق كدطيجش طلبيب نيت داتعد عاقلان كه مجانين عشق رأ ‏من عاشق دراد من ين كلا (فخری هروی) ‏ببوهر زمین که من مگان هويم الب آملی) ‏جزيلهلى كددرق دوج شكس ارقت ‎ele tie‏ ‏بخ ترچ ومنزهرسرمکن چومن لد ‎si o>‏ ‏أؤسدك جور يش كى ‎sel‏ خاه ز ‎Globe lined‏ ‏که سود هل سوه کند نی و (مخامی هندوستانی) ‏ین چه سیدی مت که دم به سر تیرآید (سللببوی) ‏أحق كس نخوردهست زين خوبتر قسم وا ‎Goths tad?‏ ‏كيار كرف تحمل نيت هسسنك عنس لاوصدى) ‏رش به بك له وخون هه سافت (حيران يزدى) ‏هولين بستن كلى خيراز كل وعدانمى بلشد (سالب تبویزی) ‏كر مودي عق بنالد» قريب تيت يمرواق قول ناسح و پدد دیب ایست ‎tou‏ ‎ ‎ ‎ ‎ 

صفحه 104:
وین سولیبی کسی كسى به هرنمى ولد .. به دشت پرملال ما پنه پرمی زد ل خاش تایه حل بعصت آور تلش «يكرت آووگیست .مور اد فس دوسمی گدو سیشتن بش یل سی» هردا وهريفا كه در أي بارى خونين ازیچه ی ایام دل آسمیان است ص رش ینت اند عردهل بيش كه كودم كه يجزباه سبا.. كس لقم كه مر آن كوي مجلی ره ل سل ‎ous Cs‏ ديكوان جون بروند أو نظراؤ دل بروند . تو چان دردل من وفته که جان دربدنی دجم هی دیش دیدم الاك مربي موده تييع ‎aj lag Cg a‏ لال ل بين 53 دراشن جان بحن كوندهرايعى سخن ‎١‏ من‌خوبمچشم وشن دک جلجمی رو 00007 هيم | مس عيش»س يلاب خلت میگفشت ‏ خللم .خی دلب سرب وان که ورفت شب ب شش یل لی» دیش می‌لسد و رخساره ‎og asta‏ تا کجا بازدل فسزه‌ی سیخته بوه دجم فلع هر جستجوى يارهل آزار كس نبوه ین‌رسم دراه چهانسا فا تیم ل ا شيايشج ‏ یی دیش می كفت که فو هم کلمت سهبی سازخدایا که پشیمان شوه را هب اهمه ش ‎Up ate da‏ . شمری کهتک ان ده مراچشم نویه يت شم ادلی 9 

صفحه 105:
درون سیده دی داشستيم نی دی دردلم مد كوه أشي شيراب يهرعشق ‎ul Site kgs‏ يرف رو ‏دنه کرش پند هه کار یه ورن ‏رای وه قسمت ها نقطله تس لينيم ‏میک لمع پچ و پیش لس آنرمین ‎Sea‏ ‎ ‏ذل هركه سيد كردى تكش سرا کمددت ‏#لفريهان تبانى هسه ‎st a‏ ‏هل آگر خدا شناسى همه در رخ على يمن ‏دام زاف سيلهش كله جنسان كدحيرس ‎gle tye gto yg Syn ‏در کارکه کوزهگری رفتم دیش ‏خویش ‎ ‏دای غیر ههد دلب وان یفص وا ‎ ‏ام وف محشر درد ولی ده که شورم برد ساب آملی) ‏عاقل شوه به هیچ پیتی ‎Go‏ ‎OLS pas ale ee fou ‏لطف آنجه ‎Sag taal‏ آنچه توفیایی ‎Gailey‏ ‏هل بست ىك يكذرى أزاإبروى خويش (سللب ‎Gast‏ ‏ده دگرامید دوه كه رها شوة و ‎a‏ ‏سس ‏طبر ماست كه ياحسن داه مت ‎ily‏ ‎ln‏ شعاختم من, به خداقسم خد رز ا(شهريارا ‏كدجدان زوشددام ب سروسامان كفيو ‎Gailey‏ ‏هر صفحه‌ی فتوان مشق شد كيه ‎Gast la)‏ ‏هیدم مرها کوزه گوبا وخصوش كوكوزهكر وكوزءخر وكوزه فريش ‎oust ‎ 

صفحه 106:
ديش وقت سحرازفسه نجانم ددن فل من يدل تو te al lf Ji ‏هر‎ ‎eet std کودگ چشم من از قسه ی تو می خواید. قسه ی نف وه تهی ست دوش پمامن كفت ان كلردانى ‎Pie‏ هل حون شد ازامید ونشد یار یاردن م‌می‌شدوگفتم ستما مهد به چا آز عيش بخ واب ميده اوري تديحه قور درل من جيؤى أست مثل يك بيشه تور ‎te‏ خوب دم ‎Be‏ و چدنبی تام كه ‎pti ol‏ ‎a pa‏ عشت يروم امبر كوه ‎stele od le‏ ‎ole Seta Se Se ‏جسن رويد در آنجا سيز وخيم‎ ‏واندر آن ظلمت شب آب حیانم دادن ‎aly‏ ‏الحميد مسدق) ید ود نسو مى فريش باه ‎ ‏وز شما بیان ‏أى يأى برهن ودل أعيدوار من ‎Chie bind‏ كفنا فلطاخواجه هراين عهد وذا يست (فروفی بسطلمی) موه آب ده مب اجب ده سور (فروفی بسطلمی) ‏(سهرب سیوری) بسازه بر سر خوه شاخ اری ‎ ‏ا(عيلس يسينى شريقع ‎ 

صفحه 107:
دارم خی با سوو گفشن تسم وین ده اسان سوز ادن تسم (شفیمی کدکنی) در سازم خم آبروی تو با یاه آمد . حاتی رفت که مصوببه فرب ند (حافظع دل آیده سورت فیب است ویکن . شرطاست که بر آینه زنكار نباشد ی بر پیش وجوت همه خوبان عسند.. سوورن پر ر سودای و خاک ‎Seah‏ ‎ton‏ ‎eg Jee Je‏ بره وسنت ‎eet a‏ (حافظع «انى كه جر سر نهان با توتكويم؟ ‎hap dette igh‏ ‎Op)‏ ‏درست اول لين تويهار عاشق شد طمميانهسين كير وطرعش شد (عبدالهسفعدیاری) اه ای را که دل حوری از آن شاه شوه خیشی اش رز جوا اج سلیمان ‎th‏ ‏(سالب تبویزی) دانه پهتر درزمین درم بالامی کشد. سورزی بیش ترچون خاکساری (سالب تبویزی) ديم فل وه زمسيت شاه كنى جون شم رسدت هی را یاه کی (حمن هاوی) ‎Pipa tS pala cath pape eS Hale‏ ‎Gaile)‏ ريشا كه يى ها بسى روزكار بريد كل و بشكف نو يهار يسى تير وصرطة واردييهشت بيايدكهماخاك بشيروخفت ‎Karle‏ 

صفحه 108:
هوایسنهفی کسی پسی شم امد مر جهان بل وپرخویش کش ودن آموز «يغقى كز جوانى كوز برغاست يشب مداى تيشه أؤ بيست ون تيلم دک رادم تاک مگ ‎al‏ دى كلداى ز طرش کردم واز سر فسیس هل به آمید ری آوهمدم‌جان نمی شود a ee yall ae ديقت توكر يار نش بكيرة هر بيايان كر به شوق كمبه خواهى وه قدم. ارم زاف سيلهش كله دا که میس هرا ش و ریز چش مایت هرمن طلوع آبی آن چشم روشن ‎ah‏ نی آهم تاشم ‎ ‎ ‏(خاقاتى) ‏که پریدن ‎Sef Dearth dy‏ (قبال لاهوری) ‏چوخشک وپیرگوده کی شوه واست؟ ‎elias‏ ‏شايد به خواب شيرين فرهاه رفته بلشد ‎Gaeta)‏ ‏آنک پجست از کفم باو گر بگیرمش موه ‏كف تكواينسيلاكج كيش يسن نس كد ‎(ui‏ ‏جانبه وی وی و خدست تن نمی ند ‎(ui‏ ‏قا به يهرند ‎je dy‏ ی ‏به زیر آوی جرخ تیلوفوی وا اسر خسري ‏سوزنش ها گر کند خاو مغيلان شم مخور ‎(ity‏ ‏کهچدان زاوشت بیسووسدن که مبین ‎(ity‏ ‏انجاكه يليد دل به رازه همین جاست ياه آور سبع خيال ‎se‏ ‎Gea Jal) ‎ 

صفحه 109:
ت دوستى بنشان كه كام هل به بارآرة لهال مشمدى يوكن كه ريع يوشملر آزه ا يلم حاف دوستى باعرهم دنا تقوست شمن دأنا به از نفان يت الل ۱۳۲ ای هییفا که فصل جوانی برفت ‏ به لهوولمب زندگانی برشت سس ‎fea) ye‏ هریفا چنان روج پوور زمان که بگذشت برماچوبیق يسان —_—_ جبد هی دريفاكه مشقول بلطل شديم زحق دير ملديم وظافل شدهم لل ‎tally aes‏ درمطلب بلدديههست تون رسيد سسقابهكوهقف به لين بالمى بره شلب شيه قرشم لب بروی دوست آن دانم كه كيره ست دوست هر يشان حلسی و دیلدگی اسلا ا جبم ۳ «وستى بابيل يانان ياعكن ياطلب كن غانه أيى هرخوره بيل ‎AA‏ مس هل كشته من أينجا به خيال قوست زلده جه سيب خيالت ازع به سفر هريغ داز ‎cutis ay‏ فين وهل وحسن وهدرودولت وداش.. چدن که اه میکدست‌هرششیای مدق لب - خ(ژ هوشت بتهلع دور از نوعن سوخته در دلمن شبها . جون شمع سحر يك مزه خفتئ ‎GD‏ ‏الل شابخ ‎sd‏ 86 هر بحر فتادام جو علسى نا هار هرا به شست كير هر بش فتادام به ‎aol‏ آيابه آن كه مهست كييك ل ‎hal il‏ 9 

صفحه 110:
نيا تيرزه آله بريشان كنى على ‎el‏ يشيع روزه مولت ایام آسی بای تفدربه خاک ما رفته کن دنت دایم که انم روز «وستان را به كاه سوه و زيان گر میا تصييمكه تام عشق يرم هر تمام عمر أكر يك روز علشق بوه أ يده واشك وهل اؤدق ولب أزآه يواست هر وفلى عشق تومشهورخووام جوشمع دیش دیه شدم عشق مرا دید و یگنت هیدی که مراهیو کسی یاه ره دیش گذشتی زدرم بوی لبیدمز تومن هلا پوشم و ‎La tle Ste‏ هم از هرت زنم همچون دم صبيع زاماربه مکن که قردست عالبی ‎hate JT‏ عند جز متقلى اتا مجسل وجوه ييينى مقسلى ‎pans)‏ ‎ee ae‏ خوافى (مصدهلی بهستی) ‏بتسون دید و آزمس وه تسوان ‎bes‏ ‏بس أست هرجه كش يدم من أزمحت ثو ‎Ga spit)‏ ‏زنشكانى روز حشر آسوده أ (صلب تبريزى؟ ‏عدق دره ركذو رنگ هگرمی ره ‎eg aed‏ ‏شب نهین کی سونو ردام چوشمع ‎ay‏ ‏ند سره مسزن چ امه حر هيع مكو موه ‏جزفم که هسزارفرین پر شمیاه موه ‏کر خبرگ یش مواجان وم که وی ‎ys‏ ‎he Ns ieee ‏وز آن هم تا هم صور سوایل‎ oa ‎5-5 ‎ ‎a ‎ 

صفحه 111:
هرنواآيم جون بلبل حستى كه سبل هوش هر وقت سحر آهى برأورهم زهل دل من هرهس وری نوی مونی چا دایستگی استماه ره مامی که‌هست دیعب به سیل اشک ره خوابمیزدم دل كه تلك اس تكجا بيد رفتة به هر وهشت وهعن 4 tone a Hi ‏یاهب وگل و‎ اب یک شوت وهای این هل كه تدك لست کجا اد رفت؟ ديش در حلقه ماقسه كيسوى توب رزلف جين كمدحش أى هل مبيج كانجا هر أين شب سياهم كم كشت موه در بوستان شادى هركس به جيدن كل خبرازسافومی ون به گلستان ره ‎iow‏ دوزمینآلش فد بر فک کوگب بسوشت ‎Gaga shed‏ أخاك رأفيست كهموصت نسيم افونت ‎aly‏ عى ويد از تعلق ما هر شمى كههست ‎Gast ed‏ ‎Pits ite AB‏ ‎tale‏ افریدون مشیری) تافل شب سن و سلسله وی بو ‎ily‏ سها بيت بيدى بى جووبى جدايت (هوشنگ ایا از گوشه‌ای برون آیی کوکب هدایت ‎ay‏ آن كل كه تشكفيدصت هريصتان نكو ‎Ga‏ 

صفحه 112:
‎pie Seas AULA tp a Sg te‏ صديلايكيد اراي ‎tal‏ ‏دلایسوزوبه چانبرفرزآنش عشق ‏ كزين جرق تودودى بعجهم كس ارود ص تایه دين ودل وهرجيز بوه آن ترك قارتكر سد ملعدست مار نيوجان انيز كوامى بيط صل ‎A‏ نبا ‎lan‏ تسچب ‎AF A,‏ كانهر جمن ويل نه كل حا وله كلفار لب ‎AE‏ وی خوطويق عشقبازى امن و آسليش يلاست ريش باد آن فل كه بادرد توخوافد سيهمى دجم فلع درحيان من و تو فاسلفحاست کل میدیم میتی تب یخی لین فاسه یرای حطللل ‏ ارام سیدسته دراه مه بو وچکرگيشه خورشید ین شمح شیر که درمطلسا ره ‎ut)‏ ‏هر کوی فیک نمی ما را گذر هدند كرتو ثمريستدى تغيير كن قضارا لل ايلوج ‎{uae‏ ‏فل سروه زردستم ساحب دلان دار .درد که از ان خواهد هد آش كرا دب ‎tua‏ ‏مره کل ومل خيش خولد یش بل هات آسبوع هبوا یا ها لسکا سس جد فلع هل بيسار شد اؤصت رفيقان مددى ‏ تاطبييش يه سرآريم ودونى يكنم ‏سس تيا منت 3 ‎ 

صفحه 113:
دواین فک وم که خیاهی مشد بامن مهربانبانه . به من کمومی کنی لطفی کهدی لین زمل‌باه 7و (یحدی بفنیا هلم درهر طيش سد بار أو تو رواد نسی دنم توهم پل دل‌مامیکنی اه لعل §£_— بش ‎Geta‏ ‏هر این خاک هر این مزرعه ی پاک به جزمه ره جزعشقهگریفواليم ل ل اريمج ‎ap‏ ‏«ريفاكه رنجم تيلمد بسر نيكم مر اين هيج يوى يدر ‎wn ahh‏ فل طسق به پیناسی ‎he‏ جامی ‎She‏ ‎Galley i +‏ دل سن ایا ومد از آن پیز موی دا ین كاشته هی ‎Aah a‏ ‎A.‏ سین ی ای از هم ده خاهد شد .که مد ادلی تخد یقت (حمین منزوی) محادت چوبه‌هایش ادن گر دوه .کل لهج تواعتبای تاه شود افت الل 0 درون سید هنت كنم و ديد موم توقدراين صدف أن در اور چه دای لل شم یی کدی ‎tn‏ ای بایان اكردستهايت لبود ‎onan fit Slee‏ ep a —— 

صفحه 114:
گرهمه خورشید شوه بی رویت.. ابسوه روز وشسبی عاشسق مسوونی را _—— اشيج سید ‎tal‏ ‏فوقى جدان دار بی دوست زدگای . ددم به سر پرآمد وین آدش لهالی ‎Copies)‏ فات نوشنى وماهسه معتاچیم ‏ معتاع به فير وه مكردان هارا حل ‎Chas I‏ قت کوبزدین کر اطف ای است.. عدل مودرچان ظررحست خداست ص ‎beta A‏ ذکر تواز بان من فکر تواز خیال من چین برود که رفته ای دررگ ودو مفتصلم جب مسي کادرین ارش و سماست ‏ جنس شود راهچ و که و کهراست — جح موه فات نيافنه أو هستى بش كس تواندكه شود هستى يفش ‎be at —‏ ره خاکم ود رکویتومچایخوش آست .سم ای دوست که ایب ره هم لل ‎tay ae‏ فيه تامهر نبيه يه ثريا توه زآسمان بكرم ار ير متفه ‎cap‏ اا جوم ‎way‏ ‏3 

صفحه 115:
روه كلغ وثيقت رفست زف رط أرقف لع ‎pipe serene anny‏ كر انع و زلف بو طم را فوقى جدان ناره بى دوست زدگای كر رع و زلف مو هلم را ذكر زيياى على ذكر خناست كا مه تبينت به ثريا ترصن ذكرش به خير ساقى فرخدده فل من رأهروان يهم رأ رأ هوار ساله ياه هارمه چمیتن زر از ورفیست که میج وشام گیسره ‎uals‏ دودم به سر برلمد وين آنش تهانى ‎fs)‏ ورديست كه سبع وشام كيره ‎(iil)‏ باطی ددبي سيط سطع ‎Gals a eb)‏ ‎Se ph Slay‏ ظرى ‎ile‏ ‏كز هر هدام با قدج وسافرآمدی ‎ale‏ ‎ 

صفحه 116:
رسد آهمی چا هه ج وخ ابید پگ که تا چه حد است سکن آصيت لل فين ‎tou‏ وى كه بسرغير تكفتيم و ويم بادوصت بكوييم كه أوححوم راز است ‎tus) Ss‏ رونق عهد: اددع لكر يسان را مه سوم کل بای و ال با ل دهد تا رزى كه سرزلف قو باباهيكنت خو باه کج لولندآن ‎te‏ یک وه که سوولف ترا باه بسفت ‏ پسگل که زست بلامی‌باید رفت ‎bab atte‏ ‎natty at de ii‏ «یگوان اه آمیست مرامجدین کر دس و فلع ‏راهمان دور و دلمان كدار هسين كريستن ست ‎Thess os ‏شاید آد بان بنفشه اد ‏که قیلی‌شاهرازپي نی ‎Jos an iad‏ جراق و آينه ‎tle fae geet‏ هره و قرآن كريم ‏لل لل شنم برس 9 ‎ ‏خدا راچه ه؛ ‎ 

صفحه 117:
ای که دم زجانهمیداشت لهفت راهی بزن که آهی برساز آن توان زد رأهيست اه عش ق كه هيجش كداره ليست ‎time‏ مهدی لیام چوهید یرییر ‏رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی ‏روز أول كه سر زلف تو ديدم گفتم ‎ ‎te ek ot Lt ‎ol Se eS BL ‏رغ بوافريز كه‎ ‏روزهجران وشب فرقت یار آفرشه ‏ریز وسل هوستداران باه باه ‏يهم راشتهابى تيمت زآن رو دوم ازمقصد ‏رويها فكرمن اين است يحمه شب سخدم ‏أشكم به بان حال باخلق ‎ ‏لوكي ‏شعرى بخان كه باو مطل كران تون زه ‎uae‏ ‏آن جاچزآن که چان بسپاند چاه لیست حاف ‏گوه اش بوسمن وستبل ورین آمد حاف ‎pale‏ وه که بوت [وميعط بين ‎ile‏ ‎and Naa ty a ‏(حافظع‎ ‎Lt pam Lilly flue ‏أ‎ ‎cays ‏قد برافراز كه از سرو كفى آزادم. ‎uals‏ ‎92 STH psy Bad 5 ‏(حافظع‎ ‏یاه باه آن روزگران یاه باه ‎uae‏ ‏أكومى ناشت يايائى منش يك كلومى كردم ‎bate eto‏ ‏که ‎Lib be‏ و احول دل خوید تدم ‎cays‏ ‎ 

صفحه 118:
رم دادن سید خوه از آشازفط بوه . حل که رماندی ورمیدیم میدیم لطل ‎hh}‏ «وحتى باقى) راهى شدم به سويت بيداكتم شغارا.. هرمن نكن خدايا ازعفق ميت لارا لل ائيش ‎ay‏ ‏وبع تسد وبع تسد ويع بس يديع اد شقايقهاويحزهارللخش مرا ل ‎at‏ لمرلا رسم عشق نيست بايك هل دوطير طشتن يا وجلان يا وجان بايست هل برداشتن ____وببم ‎cat‏ ‏رن رای بگومستان سلامت م كنهد ‎١.‏ ين مرغ آل رأيكومستان سلامت م كعد __ببه موه روج پدرم‌شاه که می گفتبهاستاه.فزند مرا سق بیاموز و دک رهییو لل شه يشي ذملك الشعرى هار روز كله دلى رأ به تقاهى ينونه أو عمر حماب أست همان روز و دكر هيع لطي هج (ملى الشمرقى يهار واء هی د بارر آن مه ده چهاورا رخ وش اوشورشارمی‌رسد ‎ads‏ موه ‏رسد آهمی به جایی که ه چ خا نبین.. بنگ رکه تا چه حد ات مکان آهدیت. ‎oe) ۲‏ راه پتهانی میخانه نداند هسه کس . جزمن و زاهد وشیغ ودوسه رسوای دگر لعغطل ‏ هيخ ‎Cyt Sn)‏ از هون رده زرندان عست برس كاين حال نيست زلهد عالى مقام را ‎chile I ‏ل‎ ‏رك عالم سوز را باحصلحت بينى جه كار کار ملک است آنکه نبیر و لل بیش ‎a app ‏0007ل‎ ‎3 ‎ ‎ ‎ 

صفحه 119:
روق منظر جهم من آشياف توت رأستى كوهم به سروى ماك ین بالاى تو وان تشته لب اآبی اسی مد کس ‎Late Joa‏ زهآن چهم خساری ‎ ‏رحم آر بر دل ‎St se oe‏ ‎dy Lay‏ که دست من حم کین اگرفت ‏روزه هر جند که مهمان حویز ات ی ل ‎aS ae ee‏ من دل به يه هاده ‏رقص دركيرم جون فره كه يع سادق ‏روزوشب راسج وخوه مجدون كدم ‏ودر آن ليست كه كه ثند وكهى خحسته روه ‏کرم تما و وهآ که شا خاه ی تیست ناه ‏در ارت می ناد چهرهی یبای او ‎Kapaa}‏ ‎ly gf‏ شداسان رفتدد از ين ولايت ‎uae‏ ‏پات زان شیو که مستاست شوات ناه ‏شرط اصق نبشه که مدا کی حاف ‏شد شخص ناتوانم اريك جدون هلا حاف ‎gad Laat als‏ سام سیم نمی ‎ales‏ ‏محبتش مودیتی دا وشدن نمی را ‏که به هیچ وچ جانم: ند قور بوثو ‎Kapaa)‏ ‏دور اوتومي سردي مله لو ‎J‏ ‏ليس قري ‏يوز وشب رأ كى ككفارم روز وشبٍ ‎cays‏ ‏رهوو نست که آهسته و پبیسته رود ‎Copan)‏ ‎ ‎ 

صفحه 120:
رهروان کمبه ی دل بی مروت نیستند ‏ کاروان رای کدد آگاه و غافل می ‎aj‏ ‏لسلسل ‎hgh‏ هبصي رهش به كوجدى زلف عار افتاده لست چدین که بله سبامشک بارمی‌آید ل اشي يكشي شاب برزیا رهدورانی که از خوه رهب رون برده الك خويش رأفارغ ازلين وشج مکور کرد ‎Gains a‏ رهدورانی که بردرند باراز دیش خلق ‏ سود جين کشتی بههربابی محبامی وندد. ل ‎AA‏ ماب یزیا رامی به دا اد لو که ‎gle‏ آنجاكه روى ازخيد الجاكه بءخودآتى due tM ‏سس‎ 

صفحه 121:
زندگی با همه وسعت خویش ححفل ساكت غم خوردن نيست حاماش تن به قا دادن و افسردن لیست ‎tly aoe phy Ag‏ كى جنبش ‎Sed gat aes‏ تا بهچایی که ‎Hogg lat‏ خ( میرب ‎bate‏ ‏افت هواردلبه یکی تارموپیست اهر چاره گرا چارسو پیست سس لبم 5 ژآن شبی که وسده هی روز وصل . روز وشب رامسی شمارم و و شب ع ل ‎ys) a‏ زاو عشق دوم واسهل نسوه . پدداشت رسد بهمدول وسل توزوه كلمى هوسه رفت و رأهرأ دربا ديد چون بای درون باه موجش بوبوه ‎BRR‏ (لبوسميه االخيية وهل جائا غم عشقت يها كردن تلن؟ تتيان ‏ زجلا دوست مه توجداكودن تين نتين ‎ai‏ عرقي ‎yy‏ 

صفحه 122:
زهره عق نو هيشم اميد سبع نبو اسپر مشق چه کاب شب داز ره fou ‏ویخاسلین حس یت که پوسف گشته ای جراعاقل كند كارى كه با آزه يشيمالى‎ ‏(سالب اسفهانی)‎ ‏زلدگیچون گل وش‎ ‏پر ازخا وا برگ و پراز علر ليف‎ seeder ‏يادمان باشد أكر كل‎ ‏سار ویرک وگل وخار‎ stash plan ‏هنه‎ ‎beste ‏اسهراب‎ ‏روحانيان مطر كن‎ valine gm GS gta la ght ‏زدر درا‎ ale ‏یه کدیست که یدش کوديم‎ ‏زندگی دم کی ست که خازش کوديم‎ ‏وتاك ليست يجز م لم بان يعار‎ shone pasting fas ‏عق‎ prices ‏بج حرف معبت به کمی‎ ‏مهرب سیهری)‎ ‏نی مق زدی مشق که ماراست ایا چهفوست وه خویستوچه يبلت خا‎ cays ‏زهى باده هسراء كه جان يأ وجهان رأبياراست خدایا‎ elaye as Lees ‏لمرلا‎ ‎atl‏ شور زهى شور كه انكيخته عالم زهى كار زهی با که آن جاست غدايا موه ‎ 

صفحه 123:
مشق تاسامماچمال ار مستقلی است زار در کشساکش دوران میور لش بوخط سيم رخ جو لانه رزخ کرییر و هليوم كه رساك نوازش قلسى ‎wt tbe is‏ زین همرهان سست عداصردلم گرفت ارهر که بک مش کل کش ایی ولف يريا مده تانتهى يريام وى سحن ى يكت طدرمتدى مات ‎ane‏ پیوسته به چاست ‎ ‏ز خاک ما قتم فیمیده بوار ‏و من هر آن که او در تنه سوج اتيز آنکه: وروی ‏بدآب ورك وخل وخطجه حلجت ره با ‎Caley‏ ‎ee ME eae‏ (سللب ‎Gat‏ ‏ستم به روزعن و روزكار خوه كردق ‎Gat la)‏ ‏کجاست پیک سبا گر هسی کند کومی جون برق آعد وجون ابر نويهار كشت ‎Gat la)‏ ‏شیر خدا ورستم ستادم آرزوست ‎Op‏ ‏به خوه مد مش كل آسان كرده بلشى ‎Gast lad‏ ‎pele AIL gp Soak gy gL ay ‏شركمى لقسدى خود خوك وأو سحن ري خيرم آن نقسه كه هركم بسيارلقيه يل ‎(leet ap‏ ‎PS Sea cet‏ ‎fou‏ ‎DL ag ot ge ‏عباط‎ ‎Geld ‎Sp oe ‏چو دل‎ ‎ ‎oe be be ‏از او‎ ‎Gene‏ بهبهانی) ‎ 

صفحه 124:
‎AS th‏ و ‏زن چون ضیف باشه و دا و نیک خوی ‏زین آش لهفته که در سیدهی من است ‎ ‏ان بر ددوزم شکریست با شکایت ‏زلهد أر رندى حافظ نكند لهم جه شد ‎ ‏زهى حجسته زعانى كه يار با ‏زبوی افه ای کر سب زآن طره بكه ليد ‎ ‏مات وخاش ده ی آن دومن ‏زخاک بای قوهاه آبدری لاله وگل ‏نمی عق کزوپته شوه در خلمی ‏زر هم عیفکن ای شیخ به له هلى تسبيع ‎OA abt ga ‏اند باه حواث‎ ‏اكركه جان به فدليش كنى رو اشد ‎he mal‏ ‏هر تيركى جهل جو تابدده اختر لست وین ‎ala‏ ‏خوشيد شمله فى شت كك در السسلن كرفت ‎ale‏ ‏كرنكته دان عش قى خيش بشدو لين حکایت ‎ale‏ ‏دی وبگربزه از آن یم که قران خوان ‎ae‏ ‏ابه كام فسزدكان ‎jad‏ ‎ ‏حاف ‏تب جمدم شكييش چه ون تاه ها ‎uae‏ ‎lala gl ps‏ فتاه اهر دام‌دیست ‎tual‏ ‏جوكلك سع رم زه بهآبی وخاکی ‎ale‏ ‏كرجه ماه يمان ست بهاور چامی ‎ale‏ ‏كهجو مرغ زيرك فد به هی ‎web‏ ‎ales‏ ‎edi cae out‏ ‎tale‏ ‎ 

صفحه 125:
زیس که شد هل حافظ یه آزهمه کس وكوي بارمی آید سیم باه نووزی واهد و سجب و سار وم وسمتیر و یا زاهد از کوچه رندان به سلامت ب زآنشی که مرا در دلاست هم چوسپند زهراست سایق هرچده که داش را وت یس ير يارند درغت ان كه تعلق دان ون بنيوش وهل در شلهدى بد و رکه بیان ی زرم ز انش به اندرچهان هیچ ایست ولف را حلقه مکن تا ‎tS‏ فریندم کدون زحاقهی زافت به درنسی آید ‎Gaile)‏ ‏وین امه خولدیچوق ل وی (حافظع اخوه او را زمیان با که دایت پاش ‎Gaile)‏ ‏تاخریت نقدد سحبت پاشی چده tails (فردوسی) ای خوشا سوو که از بار شمه آسد ‎Gail»)‏ sid gg at Cail) ‎gl‏ سچاههمیکدید به فوش ‎ila‏ ‏ان هوه وجان نان يكيست لدي ‏طره يقاب ههه قا ‎ply se‏ ‎tila‏ ‎ 

صفحه 126:
‎oo tts‏ اوضاع گودون . که شب تا روز اختشومی شمارم للستي راشع وشت هر آبيده كرخود رشت بيند كومرنع ‏ كرعمل زيباكنى زيباكنى عكس العمل ‎Ge? at‏ زحافظان جهان كس جوبندهجمع نكر لطالف حكسى با نكات قرآنى تيبي ‎(ae‏ ‎og‏ آتش لهفته كه هر سيده ى من أست ‏ خوشيد شعلهلى فت كه مر لسمان كرفت ببم ‎(ay‏ ‏زلاكى كردن سن صردن #دريجى بود هرچه چان کند نم عم رحسابش کردم ‎bee‏ ‏وى كه ‎erp stat ete‏ كجا بهروره أو ‎ste ap‏ +ب7|!!٠ب‏ خ ندیه زافق شوه شمن ضيف قوى كه موردر نظر أزاجتسيع مارشوه ل ‎BY‏ ماب نیا ودار نسى خيلهم كو كت لمانم ده سا سپرترتبیدم یک لحنله مدرایی ‎A‏ مس و من نكارم ير نطره ‎wa pp Joe ae‏ ‎Gea sty gh‏ ‎te ah‏ ولیز و من ومستی ولاز . ساخحوه او رامین ا که یت باشد — چم رام وهی خوستهزمانی که با به کم غسوهگان فکسار بزآید سس« ببم ‎(a‏ ‏شتى أى نيست به علم كهمن أزديددى أو جون لكومى تكرم جمله تكومى بينم ‏سم قن 3 ‎ ‎ 

صفحه 127:
و تينو بوه هره را رست ؤعستان بوستين افزوه بر تن كدخصايان را who kee eae ‏رفع‎ eee ‏از‎ ett ‏وتو‎ دست هیده و هل هر هفوب اه نومه درم ریت شکیب ایست اد پشیمان رافیق باده مرجان است ان پیش در که عم فای شوه غولب ‎allt as‏ پرست حالما آگاه نیت ‎ ‏زر آز بای می اکدون چو كل دريغ عدار ‏زدانش چوچان توامایه یست چوبر داش خویش مهرآوی ‏و سستى كزى آيد و كاستى ‎bo‏ ‎HAY Saabs eh ec) ‏خودرشته فى كه دی وی بوه ليست ورین ‏بدگار چومیدراین سفحه ی مینیی ورین ‏أهرآن جه يده بيده فل كنديك ‎gab‏ ‏چه هت هاکه زدست توبرخداست. ‎tou‏ ‏گوس رکنم حکایت هجو غویبایسست ‎lel Sty‏ ‏عاقلا مكن كارى كليره يشيمالى ‎idl)‏ ‏ها از جامبادهی کون رف کن ‎idl)‏ ‏مرحقماهرجه كويد جلو هيع اكرانيست ‎ala‏ ‏که مقل کل به سدت عیب متهم ره ‎idle)‏ ‎a‏ پربهایست ‎os‏ و تو يعلد يي ‎oe‏ ‎ 

صفحه 128:
زسرقیب کس كاه ليست قسه مغوان ص بدد قشاهست اميد آن حافظ فير بارآن بيا قدم ينيم انو يكوبيم و نو بيتديشيم و از باران كسى بلموزيم كم بياييم اك ولى هسه جا چتورا تا کنیم و خیس شوم سخن از عشسق خوه ‎deg Op‏ قلم زندگی یه مست هل است زندگی بار گرانی ستٍ که بر پشت ‎Salty‏ ‏کار ‎sung gl‏ نان درآوردن و غم خوردن و يديم كمرم أو قم سدكين ‎oh ob alt‏ بودن کداممحرم دل وه هرن سوم درد (iil) ‏که همچو سووبه صتم نگ بزآید‎ tales et a let ‏عامت کهنه را به هم یم‎ ‏که پاریم و حرف كم يز‎ ‏علسی را به چهره نم‎ سغن عشقانه أى به هم بز زدگی را با رقم لمجتبى كاشاني 

صفحه 129:
وله پر لاله فروهآسده هدگام سحو ‏ وفست بوعاوش وی موق کرد یر 7 0للللللل بيخ ‎icy‏ اله بركل فقاهه جون عرقى كديه يتخساريارهن شد سلا ا بو ‎ole‏ بغ ندان أو ل عى شكست جانشيرن سيههى شدوصت ‎at‏ دوه ‎ ‎ 

صفحه 130:
کاشانه به زر ولد ففل وگل ولانه به یک پارپرآمد حرفان جسن ره زنان دیدم و گوان .زین فدچه که ازط رف چس ومد ل افيضم ‎fod‏ ‏سل هابايد كه تايك سنگاسلی تب .لمل گرد هر پدخض ان یا مقیق اندريمن عميدا بايد كه نايك كيدكى زرو طبع علمى كرده نكوي ش اعرى شهرين سغن لل ‎tele tN‏ سيصه كل سرع بورع يار عست ‎See Morden‏ ل ةيهش (بوسیدابولخیرا أسوز دل قوب ستعديده زحن برس كاندوه دل سوختكان سوخته هانق ‎sed ait‏ ‎Ly ae‏ میگفتمحدیت آرزیدی . خطابآسد هن شوبه ‎PLL‏ ‎ay aiit———‏ سمیفابوده ین ره چایی نیسی . موه آگومی طلیی طاعت استاه ‎Gales at!‏ میدز که در مقعب عشق ‏ هر عمل أجرى وهر كرده جولی درد سس بو ‎Caley‏ سکن عشق توبی آن که رید به زیم رنگ رخساوه خبرمی‌دهد از حالنهانم لل ‎he‏ سس 5 Saye 

صفحه 131:
سحوگه یه راهی یکی پیو دیدم. ‎SS Ae‏ اندر لين رن We oe ds Se ‏بت ای و هلسون سر برآووه‎ سفن هیاچه دیون مق است خره رأكار وبارى جو سغن ليست سعدى اكر عاش قى كبى وجوانى سای به سا اتوورفته لى و سحركاهى ككقارى كن يه جالنى بدان مدول که شهرین جانم آنجاست سلامى جو بوى خش آشنانى ‎asl alle‏ إن كآرام جان در محملست سعدى آسانست باه ركس كرفتن دوست ‎a of‏ يؤصرده اينم ‎cma) GAIL ge‏ ‏سوی خاکه خم گشته از نی ‎act we Lt‏ جوانی (ملك العمرا يها ‏جسوهر هربا ى فشر كفت فرق لي ياه شه شب مهتاب اباب ‎Genito >‏ ‏سفن اوباوه پستان مشق است ‎ober‏ رایادگاری چوسخن لیست ‎wn‏ ‏عشق محمد (ص) بس أست وآل محمدلاص) ‎ ‏هوای ‎plays et yt‏ آنچاست (عبید زاگانی) ‏يدان هرهم هیده روشتایی ‎Caley‏ ‏جا ام رع سس راو كلسم ‎fou‏ ‎ante Fat 8 Baa cae Sel fou ‎eo et dae ‏پر و خاطرك ترك لخورده يم‎ Goi el add ‎ 

صفحه 132:
سیافی شب هجو وانید سبح ‎as‏ fy alas et ae ‏می در ده و از دام جهانم به جهان‎ سلامى كز وجودش عشق زايد وسان ای خوش سیم توهاری سپید کرد موادیده تادمید سپیده ‎due‏ ‏اتا شب به خلاض تتظات يوم أمشب جو يه روزمن شكارت يرقم لمرلا ز سر تا بای او بو دل آید جديفم مرضه دار از وی یاری (عبيد زاكانى) سخدى كهنيمت ملق تك زخوشتن يوشم ‎١‏ به كدام ديصت كويم كاححل راز باشد سس سلامت نمی خودد پاسخ گفت سوها در گویبان است كمى سوير ياره كر لیخ گفتن ویدار رن را المهدى اخيان تالش سنگ بدكيعر اكركلسدى زرينيشكمت ‏ قيست سنك ليفزليد وزر كم نشو سس سالها مفترما در كرو سهبا بوه رود میکده از درس وهای سا بوه ‎ales‏ ‏سايعاى بردل ريشم فكن فى كيع روان .كم نين خاه بع سيدق توودران کردم ‎uae‏ ‏اسست بيمانا به يك ره هل وما برداشتى آخر فى بدعهد سدكين هل جر رهشتی خلطر أو حهر كسان بردلثتم أزيهر تو جين توراكشتمتوخيد خلطرزمابرفشتى سس سرمست هد تگارم ‎LES pf‏ اعستائه شد حديكش ييجيده شد زبقش سول 

صفحه 133:
سوسپزترین بهار ‎ot‏ ‏گویده لحظه آیست ‎Se go dy‏ ساقیالطف نسودی قدحت پرمی بلا سیم که درمقحب مدق ستاره شب هجون نسی ‎SLA‏ إنناقى وحار وی چاه هبات یلق Vi fad pea ‏سپربه پیش‎ سوت سيز وهلت خيش باه جاويد سعن سویسته گفتی با حویفان سا وفل‌وعل وحل وال ونسل وتخت ویخت. سال حم فل نيكومل وفرحال خيش سلها هل طلب جامجم إماميكية سغن عشق نه آن أست كه آي به ساعتی از مقر ای ورگ ردان ع ات teat be et ll ‏احظله هزاو بار تقديم توياك‎ oT ‏(وحید آمیری)‎ كه به بر توش ویش خمار آخرشد هرعسل اجری وه کر جزیی ده ‎ales‏ بهبام قصوبوا وجراغ مه يركن ‎tales‏ عیش ی پارمهیا شوه یار کجاست؟ ‎tales‏ جو توبر جكر آيد سير جه سوه كعد لوكي که خیش نقشی تسودی ازخط یار ‎tales‏ ‎ogy‏ سناع سس ‎tales‏ ‏بادث اندر شهريارى يرقوار وبر دوام. امل ثابت نسل باقى خدت عالى بخت رفم ‎idle)‏ ‏وان چه خوه لشت زبيكانه تمامى كرد ‎tales‏ ‎ ‎ ‎ ‏ساقياجى ده و كوناء كن لبن كفت ‎ ‎ale ‏اكه يه يرسيدن أرياب تياز اده ل‎ ale ‎ 

صفحه 134:
سيه جشمى به كار عشق أستاة حرا أو ياه بره آخر ولى هن صووچسان من چرامیل چسن نمی کند سای سیم امن گرهمه ده میهد سلامی ‎Reet‏ از شم یندم ساقيا آسدن عیه مبارگ بامت سليه ای بردل یشم فکن ی گنج روان ‎anes gle‏ يه جان كرديده ليم لعل كرده هر يدان ياعقيق اندر يمن ‎ed‏ ججسال او بچدم و سی آیدموا جو حديث مشق درهفتر نس آید وا (فیتی کاشانی) که ندوهدل سوختگان سوفته داد ‎fs)‏ dle yee Lp ‏عر فوس محيت‎ ‏ياه‎ J pity weal oie ‏(فریدون مشیری)‎ همدم گل نمی شوه یه سمن تمی کد حاف كيست که تن چوجارمی‌جمل ده نمی کند. ‎ual‏ با ده سیر کن که دوامی و ‎uae‏ کلین بوه عاقبت کار چهان گفران ‎Ge?‏ tab age gt bl Kast Geel ‏(قیسو‎ وان موعید که کردی ‎ae app‏ حاف كد من أبن خاله ب سيد توودران كردم يار درخانه ومادور جهان كرهيده ليم ‎sue)‏ 

صفحه 135:
سالكى كفتا جه هارى آرزو؟ كفتم, سکوت سیل بوخاه‌ی من زور چرامی آر؟ سینه ال دره است ای درف موهمی سر که بل آمد مقایی نه هیچش نله ای انه بيج و تابى انشست وسوب سنگی‌جفت وجان دا غرونى بوه و شمكين آفتالى سقیبه بیسآ یک بیخویشم ند سیرامی شیم نوی مه جان وی من سیک بان بش و یداه وف ی سنوی سايه اى بو دل ريشم فكن أى كيج روان سل هال يى مقسوديهجان كرديد لهم ساحل تاد گفت گرچه بسی زیستم سوج زخوه رفته لى تيو خراميد و كفت محنى صد تكته وأدر يك سكن ييجيده لم ‎ste‏ سهیلی) ین که بیوقتهرخانه‌ی باوی دوم (سالب تبویزی) دل هی بهجان مد خد را همدمی ‎Gaile)‏ المهدى اخوان #اللشع ‎Sead AS Aelia‏ ‎Kept igs)‏ جورمكن جفامكن نيست جفاس فى من ‎top‏ به فياه ره دک دسیمی هرایس تان ‏ (سالب تبویزی) که مین خاه به وی تون کرد ‎ile)‏ پارهرخانه وا هی جهن گریده يم ‎idle)‏ هييع نه مملوم شد آء كلمن جيستم هستم اگر می روم گر دروم یستم (قبال لاهوری) 

صفحه 136:
سرگدته چو پرگار همه عمر هویم سیزد را همه علم بدرازشهرآمووز سال ها رفت وو یم اوه دوست هدوز سوآن نداره انب كه يرآيد افتابى ساقی ار اد این صت يه چم ‎gh‏ سحر يليل حكايت باصباكره سوى كه بوسر كردون به فشو مى وهم سعرم دولت بيار يه يالين آعد سراق قاشى يزه ل جه مديع فضل للست ‎ts‏ وهاه مجلس شد ‏سمن بويان غبار م جو بنش ينلد بدشاتتد ‏سال هاسختی ایام کشیدم چو ‎ ‎ ‏آخربه هسان قعله که بودیم رسيدیم (مامفغر رازی) ‏عن خيه أن سيزههم كز هسه عالم بدرم. هویب ‏اچه کردم کرش من جا او ست هدوز لمعفق كاشانى) ‏جه خيل ها كثر كرد و كذر نكره خولى ‎se)‏ ‏عارفان رأهسه هرشرب مهام اندازة ‎ale‏ ‏که عشق رری کل باساچه هاگره ‎ales‏ ‏بو آستان كه تهاهم؟ بر آستان فاق ‎ales‏ ‎ ‏که آن خسووشیرین ‎a‏ ‏حاف ‏خلاف نيمست كه علم ار هرآنجا يست حاف ‏ل رعيده ها و ائيس ومونس شد ناه ‏وی رن رل چوبرخزد ایند ‎ale‏ ‏وتان وعد ع رد ‏(سالب تبریزی) 

صفحه 137:
سواراعت سا و آستان حضوت هوست ساتی به دور یاه برقروز چام ما سین از آدش دل درم چاه بسو سو هل بين كه زيس آفش أشكم هل شمع ف سخنى خيش كه يه ركددان كفت سخن رأسق ‎del Sealant‏ كن صقب ساقيامى بده وهم مغو ازدشمن ودوصت ساقي وحطرب برعي مله ‎sab melee‏ سای ى معش يق اكرافته بر علشق جهشد ساقی سیم ساقمن گرهمه هر ميته سای بیار باه وول به ست حافظ هه ساعتی مین نی ساعتی مین آن ‎gb ng od Jha ten‏ که هر چه ی سومامپرو ‎Sasha‏ tales ‏موب ی که كار جهان شد به كامما‎ tales ‏قشي بد دين خاله كه كلش انه بسوضت‎ ales ‏دیش برمن زسومهر چوپوه بسیفت‎ tales فراق ياونه آنمى كته كه بتوان ‎tales‏ ‏که یلیل پوس وگفتاومی ید (سالب تبریزی) که یه ام دل ما آن بشد ولین آمد ‎ale‏ ud ‏لب‎ Ratna ty inal Le as يك نفس ميزان خود شو تاثدوى موزين خويش كه نه بحريست محبت كه كرانى هارة سدی) 

صفحه 138:
مسغن مريرده مى كوم جهو كل ارفج يرون ىل سر وجشمى جنين کش توگوی چشمبووز Sage ye gh ty Lay سو مدق کوک ری جهن ساسا سلطان أزل كنيع شم عشق يه ها داه سوفتم درجاء سير أزيهر آن شع جكل سیه مب رما یدکست چون از مح کوش مه چدست به شوب می ددم سحيم هائف ميغانه به دولتخوانى سالها مفقرها در كرو سهيا يبوه سالك أو دور هدليت يبره رأ به دصت ساك راء نوكل راؤقم هاباك نيست كهبيش أر ينع روز ئيست حكم مير وزع حاف بوو كاين وهظ بى مضا عرأ هر سو ئصى كيو حاف که هرچه برسوعامی ريه رادت وت ‎uals‏ ‏بی دازا دام واغ از ان ساوسو (سالب تبریزی) تا ووی هراین مدول ورانه هدیم ناه اش تركان فارخ لست جلما كورستمى ‎ale‏ به فسزه یر باران کرو ما را (سیف فوغانی) ‎a‏ ری فست حاف ‎sei lea aS shot ale ‏رودق میکده درس وهای سا یود ‎ale‏ ‏كه به جابى ترسد كريه شلات بروة ‎uae‏ ‏می ون باکستی ‎ile hed‏ كشت ‏(مهدی سهیلی) 

صفحه 139:
سایه تا باگرفنی و چسن مغ سحو 3 st dp tana ‎ty Jo sel‏ فكن أى كنج روآن ‏ساكدان حرم ستر و ضاف ‎Sip Sle‏ ‎ ‎ed a ae Be ‏سیزاست هروهشت بیا تا نگذاريم ‏سحایستی قدیح گویی ومی قطره سحایستیٍ ‎ ‏سحريه بوى كلستان همى شدم هراق ‏سحرجين خس رو خلور عام بر كيهساران زد ‏سحر وهائف غيهم رسيد مؤده به كيش ‏سحوموشک ونم سر خی داشت ‏آشین در هکن طوه شمش له تسود ‎ales‏ ‏عا به أومحتاج يوديم أوبه مامش تاق بيد ‎ales‏ ‏که سن این شاه سای وبا کردم (حافظع اهن رأه شين باده مستانه انق ‎tales‏ ‏كه كام يغشى أورأ يهان ی سیبیست ‎tales‏ ‏هست وس واییکدچهانجملسوفاست ‎tales‏ ‎estes sf nile‏ دعلى مستجيستى لوكي كه عشق روي كل يسا ‎apf Lang‏ ‎ales‏ ‏که اچوبلبی‌دل کنم لوج ممق ‎tales‏ ‏به ست مرحمت ارم هر أميخوارآن زه ‎ales‏ ‎eee arenes‏ ‎tales‏ ‏یمه خون جک ‎one ge‏ ‎tales‏ ‎ ‎ 

صفحه 140:
سعن در سان دوست شکر سخ ن اين فست كهمابى تو نخواديم حيات سغن دراحتياج ما واستقداى معشوق أست ‎toe‏ ره می‌گوبرچ وگل فنجه یی آی ‏سعن سویسته گفتی با حرینان ‏سخن مدق له آن است که آید به زیان ‏سخن شي رمك وبام ن معش وقه يوست ‏سغنى بورض أزيدده مغلس بشدو ‏سوه آزی از خلق بررمچون سوو ‏سر پیوند وتا نه دل حافظ راست. ‏سرتسلیم هن وخفت درمیکسا ‏سر خحاكه عرف سلك به كس نكنت ‎ ‏ولیکن گفته حافظ ژ آن به (حافظع بش.دوای پیک خبرگیروسخنبزرسان (حافظع جدسيد قسوظرى لى ل كهفوطيرئمى كيرد ‎uae‏ ‏که بیش ل ين روزی نیسست حکم میرنووزی. (حافظع فين مسجم وجوه ‎tual‏ ‏ساقيامى ده و كوت كن ‎BE cal‏ وشنوه ‎ales‏ ‏كزوى وجاممىام نيست به كس يريا ‎ale‏ ‎es gin Wis g hans gh‏ ‎tales‏ ‏گرهدد دست ‎eel jh af‏ ‎tual‏ ‏کیست آن کش سر ‎aM pas‏ ناه حدعى كرتكند اهمسخن گوس و وخفت ‎uae‏ ‏هرحبرتم که باده فریش ازکجا شدید (حافظع 

صفحه 141:
سوخدست نودام رم ب اف ومفررش .که چوینده کت فد به مباركى فلاني ‎Gay aay _—‏ سردرس عشق دارة ل درهسدد حاقل كه نهخاطر تملشا نه هواق بلغ دارة ——— ببم ‎Gay‏ ‏سو وحسرت به در ميكدعها يوكردم جون شناساى تو درصومعه يك بير نبي ‎Caley‏ سروحستی برنگیره تیه صیع روز حشر ‏ هرگدیی منک برع شود جادیست. الالال جبم ‎Gale‏ ‏سو سوداى تودر سينه بساندى يهان جشم تردلمن اكر فاش تكردى رازم. اياي ‎cay‏ ‏سوها فرونيايد به كسان ابروی کس كه درين كوشه كيران زجهان فراق هار جبم ‎Gay‏ ‏سخن عدقمعال است مکی گوهه ‏ بعر دوه رافسی عم یگ رگ رنه (سللب ‎Gast‏ سر وشته ی تأمل هر كس كه داد ازدست ‏ چون شمع صالب آخو سو دو سر زیان کرد هش سب موی سوی مشق ما رابی ‎Sd spl‏ ژماچهمی تین برد باماچه‌می تن کرد لعل اشر قيش سب برزین 

صفحه 142:
شب رفت سب وح آمد غم رشت فتوج آمد خورشيد درخشان شد تا باه چدین بدا السلا ‎ay hh‏ شایدین طلت میمون که فلش فزند .درل نیشه ودرهیدهخیالش داد که هرهاق چدین وید راتون دید یا رده درپیش ‎pile‏ رنه 7 جببم ‎tous)‏ ‏شيرازو آب ركنى واين باه خيش نسهم ‏ عييش مكن كخال ‎ing‏ کف ورفست 773 هيم رل شاه باش ای ل ديوانه كه دلبر باعاست جه خطر كرهمه عالم به خصوت برخاست لل هرج (حکیم نزارى) شب مشقق بيهل جه شبى دراز شد توي اكزاول شب هرسيع بازياشد _ببم ‎tou)‏ ‏شهریادردوست سوشته درآاش عشق ‏ خاقی ا_درطلیت فرقه دای فد ۰" مهبم سس ‎at ele ato‏ برولى بتراست ‎te ١‏ شسگو پوسف زب راوشد ل ‎A$$‏ ساب بیزی» شبی هر ‎Bil‏ شهنم عقلى فرزقه فرموه کر هرزغ به زیر پیست هاری " نسوزی گر طی را دوست دار للخل ‎tes ay—_‏ 9 

صفحه 143:
‎tilt‏ ین چشم‌منتکیه گیل بیست. ‏شاد كه زعي حله يهوشد كه جو سمدى ‏شب تار است ورهودی لیسن درپیش ‏شب تهابيم هر قصد جان بوه ‏شادی مجلسیان در قدم ومقدم توست ‏شکرایزه که ز تاج خزان ره یافت ‏شد يهزنس لمت زلف تووين عجب نيست ‎Sepia Jawad Salas ‏شراب امل وجای آمن ویر مهربان ساقی ‏شوت قده وگل لب ام سوه ‏شريتى أز لب لعلش نجشيديم وبرفت ‏شمع هر جمع مشو ورله بسوزى حاو شهری شهر مش ‎Sorrel‏ ‎ ‎ ‏يوى تو جوان كرد ‎fou‏ ‏آنش ط ور کج اموعد هیدارکچاست. (حافظع ‏خیانش لف‌های بی‌کران كيد (حافظع ‏چای شم دمآ دل که شود شامت (حافظع ‏بیستان سمن وسووو گل وشمفامت ‎Gaile)‏ ‏رازن وباشی صدکاران تون زد ‎Gaile)‏ ‎8S ghee ‏فخودینعبدلسمد بشد‎ Gaile) ‎ap egy ag ‏(حافظع‎ ‏تركس أوكه طبيب ل بيمار من للست (حافظع ‏روى امه ييكر وسیر یدیم وبوفت ‎Gaile)‏ ‏يدهرقوممكن نانرى أزيام شور شيرين منسائا تكن فيه لهم (حافظع ‎ 

صفحه 144:
شرع أين قسه مكو شمع بوآود به زیان sesh iy tte bis شيع شكن زلف خم اندرخم جفان شوج مجویه کلم وس درف دویسی شرقسرد هچ واستوگرنت یس جود ‎aly‏ وه فل وهبراست ‏شرمش آزچشسم عسی پرستان اه ‏شهر حافظ همه بيت الفزل حمرت للست ‏شعرخونبارسن أى باه بدان ياررسان ‏اشعرم يه يسن مدج توسد ملك هل كشاه ‏ستاو ‎ ‏شكر شان حافظ جوى ‎be sean‏ شیرین رود مضمونش عشق ‎Rb ante ams Lal‏ ‎ ‎ ‎ ‎ ‏ونه يرنه تدارة به سكن راطع ‎Bef gash a ee ‎see‏ كردكوإين قصهوؤلست ‎(ae‏ ‏كهنههر كووقى خيكد معقى دالسثت ‎(ay‏ ‏هرگهاین‌ه ونژ عمش بهزوجود ‎fone‏ ‎Jae‏ وب هيناروبه سو ويه زيان ‎Gone et‏ ‏لوكس عمست أكر برهيد يار ‎uo‏ ‏آفوین برافس دلکش ولطف سختش ‎(ay‏ ‏که وموان سیه بررگ جان زه ليم راطع ‏گوبی که نیغ توست زبان ‎path‏ ‎(ae‏ ‏که حاجدت به ملاع كلاب وقدد مياه راشع ‏عدم مجدون ل ليلاكدسد ليلاسث. که اعد قوسد تقش كرنين وكيش (فريدون مشيرى) ‎ 

صفحه 145:
شمد اه خرامان کن وآهنگ گلستان کن شمع أكر زان لب خددان بهزبان لافی زد شمع ين مسكلهرأبرهمه كس ريشن كيد شمع دل سسازم بنشست جو أو برخاست شمع رأ أز لين خانه برون بردن و كشتن شمع رأدؤم كه جلن قيدان جردم حى كعد شمع هو جمع مشو ورنه يسوزى مار بق بدا وشِست برق وصل شلمان كردم جون ‎oa al‏ كز زيش شلقم على مرضي بعنش جين جم سسا شب وصل است و طی شه تمه هجر شاه شمه ل قدان خسرو شيرين دهان حست بگذشت ولو برمن هروش لداعت قا سيو بياموزه أؤقه تو ملجوبى (حافظع بيش عشلق ‎Sgt‏ غرامت برخاست ‎Gaile)‏ كه تواند همه شب كريه بى شيون كرد ‎toa‏ واففان و يلزان برخاست جو ‎Sat J‏ (حافظع ‎ght‏ همسايه تكويد كه قوهر جاه على سب ‏دومیان گبه هر ساعت قیسم می کند (معقان سامانی) ‏یاه هر قوممکن تا دری ازیلم (حافظع ‏ابيا كه بوى ورا عيرم فى سيم شمل (حافظع ‏هم تک واو رده ی ‎Pid te‏ | ایس تیه ‏خوانم حسین کرب له له وا هی ‎tip‏ ‎pti lg La ‏سللم‎ ‏(حافظع‎ ‏كه به مؤكان ش كد قلب همه مف ش كان كفت أى جهم وجرا همه شیون سخدان (حافظع ‎ 

صفحه 146:
شنم ‎aT‏ وسيد أز فتدكى | پنگر که أؤكجا به كجاميتوان شدن (سالب تبریزی) شبی مج لیکشت که محرب ی هساو مسق شود وی مجنن ناهد ‎AS‏ ‏ناه SBR Sts he St IT it et ‏(ساه خرسانی)‎ شرح دشت دلگهای عشق راز ما مببی . می شوی دی اسان آن سا مرس وا اشخسى همه شب بر صو بيدار كريسث ‏ چون روز شد و سود وپسارپزیست شکر فست ستت آفوون که شاه بودن هثر لست شاه كردن هدرى والائر شاه بودن هدر ست كر به شادى تو دل هلى دكر ياشد شاه ‎Gola aly‏ شکرایزه که بهقبل کله گيشه کل نضوت باه دی وشوکت ار آفرشد ‎ae‏ ‎eres‏ شاد کم شوددردم. تحسل‌می رو شب غم سرامی آید ‎Gal ab goed‏ شهره شهر مش وتا نهیم سرد ر گوه ‏ شورشیرین متضا تا لکد فرهاهم 5 شب عردان خدا صيع جهان افروز لست ريشدان رأبه حقيقت شب ظلمائى فيست ‎ae‏ شاهی که ایب ووصى بيد على يود مسلطان سغا وكرم وجود على بود دوه 

صفحه 147:
شنم ازعشق توشیدا کجایی؟ ‏ به جان می‌جویست جانا کجایی؟ ‎ae‏ شب به فل گفتمچهبشد آبیری زندگی . گفست چین پروه درآفیش دلبرسیختن ‎St‏ (بیدل ههلوی) شاهساليم که هر سنگدلی چون دار بازهم پنجرهای درل سیماییملست. لل ‎Gosh Jay he‏ شب رفت وحديث هابه يان ترسيد ‏ شب رجه گده حدیست سا بوهدرژ تس _ سس بیم ‎tp)‏ ‏شاع مدق الدرازل دان بيخ عدق اندر ابد . ين شجررا تكيه برعيش وثرى وساق نيست ———— جبم ‎eu)‏ ‏شب علثقان بى هل جه شبی درازبشد . توییا کزاول شب هر سبح بارش اا پهم سترسی شيتم زباقبان تكشد منت وصل ععشيق دركتاريوة يلك ديددرا سلاو ساب برزی) شعر رشان توشومنده به همراهم ‎ce‏ یه دهست م نی که می شوم نیست. لل ‎Gg ga eB‏ شب تويك وبيم موج وكردفى جدين هايل كجا دادد حل سا سبكبان ساحلها ‎ily a‏ شب فرق كه داك كه تاسحرجند ست عكر كسى كه به ونان عشق دوين لست ———_—_—_ ببدم ‎fou‏ ‏شاهد آن ایست که موی وعیانی هه بدده طلست آن پاش که آنی دازه ربب ‎ae‏ ‏شصت وشافد هر دو دعوى يزركى مى كنند .بس جرالتكشت كوجك لايق الكش ترات ‎A].‏ ساب برزی 9 ‎ 

صفحه 148:
شهریست پرگرشمه و حوران زشش چهت شگرشکن شون همه طوطیال هد شرع هيعااكى خيد به كه تقيدر كنم شب ریک وبیم حوج و گرهیی چدین حایل شب رحلت هم بستر روم در قسرحورالعين شراب لیخ می خرفهم که مر آفکن بود زورش شب وسل است وطی شد امه هجو شاهدان گرهایری زین مان که شد دزن سمت زلف توین عجب نیست: وين قند بأوسى كه به لاله مود ales Sgt ‏عجزم چاه من چیست چه‎ Gate etd کجا اند حال ماسبکیلان ساعل‌ها ناه اكر در يقت جان حامن توبلشى شمع بليدم ‎ale‏ که ایدم ياسايم نیا وش وشورش ‎ales‏ sa lle ge a BL ‏(حافطع‎ زاهدان را رغده هر اسان کند ‎uae‏ كدوراهزن توباشى سد كاروان نان زه رخافم 

صفحه 149:
میح شیزی وسللمت طلبی چون حافظ هرجه كردم هسه أؤدولت قرآن كردم ‎ales‏ صدممدن دلابى مجدون شد وسودلیی . کآن خوبی و یی برمدل ندید مد ‎at‏ موه ساحب دلى تسائد در ين ‎eS lag Lo‏ گل ومجروع خارایست. od on ‏میااز سا یک و آن یی وفا را شكيبافابه كي تمشت توهارا‎ ‏جوهارادر حريست بارليوه هده بارى ره اقیار هفا را‎ صبركن فى دل كه صر سيرث اهل سفلست صحبت يار عزيز حاصل دور پقاست يك دمه ديناردصت هر دوجهاش ‎le‏ ‏یم سس سدالسه فوستم وآن شاه سوارن ‏ پیکسی دوای د وسلامی فرسستاه ‎AAP‏ مه سيا أو روى ‎age pe pag gala tg Lhd‏ ری بغوه أز لعل لوشيش جابى بجوي شاهيم يار آر آبى ۵( «میدراکبی) 9 

صفحه 150:
صد چوی آب پسته از فده برکدار سلاج كار كجا وعن راب كجا سبا كر جاره دارى وقت وقت است صدسابه خاك بليت كه به كيج بيت احزق سه باراكرهايه به طقل توحهد شير سالج وطالع متام خویش مودند سحن سراق هيده بقستم ولى جه سيد سبحدم لزعرش مى آمدخريشى عقل كفت میا ظ رکه سام جورنه ش لهدباز SoS ‏هر هل‎ Soe st ret idl) يبيين تفاوت ره كز كجلست تا به كجا ‎fou‏ كله هره اتياقم قصدجان كرد ‎idl)‏ toe ‏فائل مشو يست كه ما شدنى نيمست‎ ‏دوه‎ تا که تب ول افتد که هر اظرآیده ‎iil)‏ كو هرون سين ره آفقاب كر يغدده سج و سبع آسان بود ‎feats eed‏ تيسم كه ييابى وو هر خائه تباشم ‎fit?‏ قا دكر ماهر كيتى جو ‎ibe‏ يزيد ‎tomes‏ کین كيشه ليست درخورخيل خيال تو ‎idl)‏ قدس ین گیی کش مرحافط یوم ند ‎ile)‏ ‎chee‏ ‎idle)‏ به شوورتم نشیند نه به 2 گهی لب گل وگه 

صفحه 151:
مواعق خلت و چگونه شرج دهم صد اند رسد این دشت جای من است. بسحف وار واسد وب ومع ركشيو سراف سخن بلش وسخن بیش مكو صدسال به امتجان گنه خولدم کرد سل ماچهمیجویی که متا رملاگفترم صوف برکش وسوو باه ساتی درکش سفایخلوت خرن ش مج جكل جوم سد شکر که چشم عیب پم گورست. سب رگن حافظ به سختی رو و شب سدها فرشته پوسه برآن هت می ند ‎oh nace ee:‏ الببى جون حاف ‏تسوذ باه ازآن نتسه هی موفاسی ‎iy‏ ‎le Tl‏ هوق من الست ‎ber‏ ‏که وقتی که حاجت وه درکانی ‎Kapa)‏ ‏عو ‎Kapaa)‏ ‏ش یا رحست تو ‎ws‏ ‏بهذو تركس مستت سن أن يووا ‎ily‏ ‏جيؤى كه ‎detain‏ ‎ ‏یاجرم من است ‎ ‎ ‎ate ime Haste Caley ‎ ‎tab ‎tual ‎Praveen ane Spt Geil sen ‏عقيت ‎eth iy‏ كام ارا ‎(iil)‏ ‎Ay yap IE IS ‏ناه‎ ‏فروغ چشم و اور دل از آن ماه ‏هرجه كردم هسه از دوت قرآن کردم ‎ales‏ ‎ 

صفحه 152:
سه وعددى أميد به دل دهم هروغ. چون من میاه کسی شرمسار خویشتن لس لش سلب برزی) سف جين ابید یبد شد بنیک وید هیوچیزوهیوکس درد نمى بلي كرفت — شم ساب یزیا صد نله ليشستيم وجوابی ننیشستی .ان هم که چولی نویسند جولی است سر انب لبریزی) صرف بلطل نكن عسر كرامى بروين ‏ آنكسه جدون يبو رد راهمایی دود ل لي شيشم رون اعسلی) سبد كنب سحت دون كه رئث درققلت ‎١‏ رچه کات شب اه مرج تست ‎hgh.‏ «صقيرىاسنهانىه سبحدم موق چمن با گل دوخاسته گفت. لزكمكنكدهرانبؤيسى جين توش كفت لل ی ‎Gels‏ ‏سلاى عدق به كيثم سرش داد بهلفلی .هدوز گوش بهفمان آن سای سویشم ل ججم (حافظع Joss Lae Le apap ip caja ‏سبع سرمى‎ ‎ogee uli mee:‏ فيج دلي ‎OE‏ أو ‎ ‏صفحهکزلج یراس وم زچشمه‌چشم .ی تن هوچه سیاهیبه هی بستولن ل ججم ‎she‏ ‏سد باغ يهاراست وملاى كل وكلشن ‎Sere ef‏ تجيديم ل ل رش یی بای سبع لست ساقيا قدحى يرشراب كن دير فلك هرنك ندارهدشتاب كن ‏7 ل ده ‎ain‏ ‎ 

صفحه 153:
‎aS ghee‏ زد ببل کجایی ساقی بو خیز ‏صد هرا دام و دانه است ای خدا ‏موفی و كيع خاوت سعدی وطرف محوا ‏صدشورنهان يال ثاب وقب جان باها ‏سبازطوای چاان من چه می خواهی؟ ‏سبابه شلف یک وآن غزل رعضا را ‎ ‎ ‏مباوقت سح بوبی زلف یاو میآره ‎a bog pg‏ نج صوفى هاه هام وسرحقه باز کوه ‏صنسا باشم عدق توجه تديير کلم ‏عراست مرا جاره هجران تو ليكن ‎ta lig‏ خيف ميش ينم حاف ‏ما چومرفان حوسی بی نوا دود ‏ماحب هدر نگیوه بر بى هدر يهائة ‎sue)‏ ‏هراین سوب س امه غمهای چهان باها (فریدون مشیری) ‏گر یشان من چه می غود تملك الشمراى يهان بان توداقه أى طاوا. ‎(iil)‏ ‏يرك صبوع ساز و يده جام یک ملی ‎tale‏ ‎ ‏که سوب که ‎ ‏دل شوريده ى ها راو نوه کر میآره ‎aie‏ ‏چون شفق در خن شید چش شب پیسی‌من ‎ ‏ايه كى هرشم توثاله شب كير كنم رات جين سب ‎tle gabe oS ob‏ ناه ‎ 

صفحه 154:
سکن موز صدای تو خوب است سدای توسبزیه آن یه مجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می ووید. (سهراب سیعری) سورتكر هلش ‎pap‏ لحله بتی سازم .واه حسه بتها و در پیش ‎PS‏ ‏سد هش برانكيوم با روج درم وم جين نقش قورا بينم در انفش ادزم دوساتی خساری يا دشمن هشيارى هاآنك كنى وبرانهرخاله كدمى سلهم ‎Op)‏ 

صفحه 155:
۳17 شميفان خاروخاش اكند سيلاب حوادث ر|.. كه أوشمع آنش أل درنهاه رسيمان كيره ؛!١١ب--٠ب0با ‎RR‏ ساب بریزی) شمير دل تكاشايم به كس سر ا آن به كه روزكار شيور ست وناكهان كير ‎ale 0‏ شروت فستكه نيكىكندكسى كدشتافت كه نيكى وبدى أؤخلق ماستان مانت حجس« « ‎tod ae‏ شرب شمشير ثورا ازم كه درهر شويتى ‏ چان سل را حیات چاودنی می مهد ‎wells SA‏ ‎Lap diy 5p peg as‏ هاسته ای فره ما را هم هو دانسته ای پم موه او انين كرو يا فى السك ‎te‏ دیزی لسن شي شيشم سكتى شيرايهة ایح سکن ‎A smiley teal‏ فویلق:. تمه اس سید ی گاجست وف سر تیستق: ‎yt‏ (سیحتی کیلای) شمف بيرى فكد بى جكران راز پای هل جوافاد قوى بشت دوتاشمش يواست ‎AP‏ اب موی شاه سبرهمی کن بر ین دل مجروج .ای اک همی کش براین رغچوزییر وش شرف سرتدی» 3 

صفحه 156:
شامن شده ام پهر نجات هسه کس ‏ برمن پئویس سیدات هسه کس لل ل ب وشوج (سعيه يولغين شايع مكن لين دم ارهلت سودا نيست كين باقى عسررا يقابيط ليست دبیم یب شیر مغزن دل پر گن از کلم حکیم که قرپدد بهاز گنج لولووياقوت لل بببم ‎et‏ ‏شميرهرحرخت أجلن زهرعطه كدمى نشد شوه بر شاخ وبرگ آو تجه شرب آو ی ل ‎Op) ot‏ شرب زعين در ضريان دل ما ؤندكى ست ياه خدداء درس كلاس أول بندكى ست baby Ss ‏ل‎ 

صفحه 157:
طسع به قدد وصال توجدهانبوه حولتم به لب لمل‌هچوشکر گن جبم ‎(ay‏ ‏طلعتما يست فبواوشستن دست أوجهان ‏ كي نساؤاو ما نايد وضوبى مىكتيم لل چم ساب ری طبیب ما یکی هيات كه كوبى شيع رنجورى نطرة سس بيم لدي طرفه عىدارك يارآن صبر عن بر هلق ودره ها ودردى كز تو بلشد خوشترست أز بغ وره ‎tons) ae‏ طایرمسکین که مهریست به چایی . گر یک دش امی‌روه بهدكرجا ‎sed ae‏ ese ‏که‌سوزهاست نهانی درون‎ ge ‏مبین‎ G5 rae uals) ‏_جبم‎ ‏طاقت کاست روی عرقداک هیده ؟ آرام نيست كفستى طوفان رسيده را‎ ‏یلم ساب تبیوی)‎ طاير كلشن قدسم جه دهم شرج فراق كه دراين طمكه حلاثه جون افتاهم بابر د طولی ان سبززیش عالم ایجاه را" حله طایس دربرسی کدد فصل خوان (سالب تبیزی) 

صفحه 158:
طلب كردم زهلايى يكى ينه هيا بقرموه با نادان مبيونت tou ‏سووای معالی ده‎ Sa onl ١ ‏طلب وصل توجون مقلس واتديشة كنع‎ sou) fale ae acl ge ‏جوع وبس تند جدان باه همان‎ ‏همه قمیرمن است این‎ ‏و وم می دام‎ ‏که کردم فكي‎ ‏كه تلقل تسودم روزى‎ iMag ‏كه جه سان حى كرد عمر كران؟.‎ ‏ا(نسرين سلحيع‎ ‏طيران مرغ ديدي توزياى بندشهوت به درآى تابينى طيران آضميت‎ fsa) ‏طوطى للطقه أم قوت #فتار نداشت دیدمآلنه ی روی نو و وبا گشتم‎ ‏(محتشم كاشانى)‎ ‏طوطى آمدياههان برشكر هر باس فستقى باطيق زر‎ ‏(صطار تيشابورى).‎ ‏كرجه سخ نهمى ود قصدسن بدهرطيف‎ ١ ‏عرف كوم كس نبست إين هل بر فيد من‎ ales طاقت مد قت تاره هی جنس .لین چهچاناست ین چهجان آورهفی (سالب تبریزی) ید وبا وسل قواری بکنه حاف ‎de‏ هولت اكر باز كقارى يكنت ‎ ‎ 

صفحه 159:
طفلك يسم بل مجايش كرهم ‎sot ple Or gp ty LG‏ طالع 8 00 ‎pl pst‏ طوب سراق محبت كنون شوه حصور طاير كلشن قدسم جه مهم شوج فراق لسع أو خلق گلایی پاشد اطسع را تيايد كه جندان ‎ve‏ عاوص رابه تقش وظارى كهست.. ‎og 4 tate‏ اق و چفای فلک و ‎ ‏طلولى ل خلميشى لبي مى آيد يحرف ‏.على تكشته روزكا كو ةكى» جرس وميد : ‎ ‎ote ‎ ‏لو سوكم كن كه من ‎ete‏ رسان كه يسازى عام ‏بی شام هزور قصه خوابش کردم اچار گرفتم و کیش کردم (جلیل صفر بیگی) ‏ور یکشم زهی طوب ور بکشد هی شرف حاف ‏كه طق أبروى يارعتش مهندس شد حاف ‏کادرین طمكه حلاقه جون أفقاهم ‎uae‏ ‏كر هسه حاقم طائى ياشت ‎bo‏ ‏که ساب کوم را يشيمان كنى ‎fs)‏ ‏تحسين كد ووخجل أو يلى رشت خويش ‎sane)‏ ‏چمله هیچ اند اگر ار موافق اشد (فاطمه دریایی) ‎tpl ee‏ لبنت بل اش وی (سالب تبریزی) ‏كت هموما فصل ياب فتاه ات ‎ ‏(رهی ععیری) ‏به درو احتیاجم نیست آژ دره عشق ی تلم (ناشتاس) ‏ياهمتى كه اؤسرعلم توق یم سای ‎ ‎ 

صفحه 160:
طلب از عشق کودی عضق اییست ‏ که ما راچان چان ایجایقین است و (عار نیشابوری) طقیل هستی مشتنه اسی ‎co Pe LF La Yt‏ ‎idl)‏ طاعت آن نیست که پر خاک اهی پیشانی .سدق پیش آرکهاخلاس به پیش انی نیت —_—_— ببم ‎Gui‏ ‏طلب دای کردم که میرم نی دی وتوسم که ین طلب سیم ‎fl a‏ طلير دولت اكر باو كقرى بكند ‎Sabb dag Legale‏ ت ينيج ‎tues‏ ‎LS pee top a A de‏ چدد ری آفسی ساخته لدبم "يب دوه 

صفحه 161:
‎lt‏ ماری است هر که پوورهش ‏ آههاینی شد و قرو برش ‎tlle) aes —————‏ ظل مسدوه خم زلف قوام برسرباه كاندران سايه قرارهل شيدا بلشد —— عببم ‎(ui‏ ‎Mag tents alge iy cal ppm cd age tlle‏ ل ا و رای ظینی کره و بیرون ژ ظریی ‏ شاید کوه بامستن ‎wet‏ ‎Gls aie‏ ‎Se by ‏قیبی که چشمان موشتدد زان سغنها عالسى‎ fale ‏یم موه‎ ‏لالم بسره وقاعده شت از اوماند. عادل برفت ونام نکویا‌ار کوه لال ببم سس ‎lle‏ به ظلم خویش گرتارمی شوه وتاب نیست رهایی کمده وا خیش شاب بریزی) ‏دل هرویش خوره ‏ جين در تكرى زيهلوى خويش ورد چم واه ‏ظلهر قرآن جو جان آسى أت كه قوشش ظلهروجاش خفى لست ‏پم موه ‎ ‎ ‏لم كه كياب ‎ ‎9 

صفحه 162:
تالسی را شفته دیندم یسم روز ‎le‏ فتده است خویش برد به و که خوایش پوت رازبیداری است ‏ آن چدان بد زدگانی مود به چم ‎tome‏ ‏له وپلشن ما آپنهیکدیگودد ‏ خاک ير جهم حريفى كه هد بازى ها ‎a‏ ‏هر وپاطن نکن اولوآرببین .اورایشن شوه کزچیست چاررکاندل ‎ise?‏ ‎alt‏ که به دست ملست شستیم عم پللن کهپه ست تست آن را اوبشوی سل وش ‎ely seme gt)‏ ظاهرا شوریده و شیدا شنم لیک هر پاطن همانم که پم لسلا ‎ip at‏ ‎ete HL an Bal‏ ادکی سب شرفي ‎a‏ ‏اظلهرش با بلطدش كشته بهجدك بلطدش جون كيهر وظاهر جو سنك — بو ‎ip‏ ‏ظلم است که پر پام شویلی نصا ‎shag Seley stole oS Brac‏ إنشاط اسقهانيع 

صفحه 163:
هید آسدو ید ‎laa alps‏ بركيرو فهل حوزن كان هاه يديد آمد ‎ys) it‏ شده ی دل سودفت مبارک باه رجا ومکان رستی آن جات مبرگ باه دجم ‎ps)‏ ‏جیست ار تلم که سف رکنم و ‎a‏ به کج ری بود رکه سیر بازباشد "سب سوه عشق رزیست كه تن اه دای گفت . جه سخن هاكه خغايامن تتهادارة ‎AP‏ ظری» عوی زار معبت که زر چهان .کرش گلی نت هملامحیتستایهیست ‎Gu tt‏ عدان هال خويش به دست فير مده كه بس ‎ead git AS TORS‏ ——— جوم ‎Glas‏ ‏عدان به ست فرمیگان مد ون هار که درمصالج خوه خوج مى كن تور ‎PA‏ ساب بییزی) عالیت خراهینطوهومنر شون مکن .ور کدی بدوی كن خواب و قرار خيش وا ‎foe) ai‏ عاشق مشو کر ‎ee ee‏ شدای 9 

صفحه 164:
عفق شوری در اهاه سا اه گقتگوینی هر زیان ما ققنه ‎hal hak‏ افو که صطر تركس رقس با تمه شوق پرسوهای شاه خلوت گرم کیاهای مست نوم ننک موروسك نک هار خیش به حال عجب از چشم اودارم که شباش روز عمرها ليد كه شاييك كودكى از وی رم عید آمد و هید آسد یاری که ردید آمد عفق آمدو گرد زین وقده هیچ دوست دستم عرفت بر چانم یشت عشق پیدی درمین سدهاان موی عق همدست به تقدير شد و کار سافت چان ماهر پوت ی سود یه چستجویی هر درون سا هه آشيى هر فل ‎ae‏ تیه شید (فویدون عشیری) خوفبسى كيرد وشهرى زغست : علمى كيده نكويا شاعرى شيرين سخين (سایی») یدنه فان شد عا باه چدین باه ‎Glen‏ ‏عم شد وهوش رف و دانش بریفت ‎Send tee aioe‏ ‎Sn dant‏ كه كارى تويه تدير تكرد ‎Ghee)‏ ‏علی هر چهان رت کودر على مالك الملك اقيم جود (فردوسى) ‎ 

صفحه 165:
عاقبت سوبه پیبان نهد چون سعدی عياك نقد كهجر اعنم كجارقكم عروس جهان گر چه در حد حسن أت اعوام عيب كسم كه عاش قى همه عر علم أوشور وشر عشق خبرهيع داشت عالم أو ثاله عشلق ميا ‎el‏ ‎Le tle gle Ly gue‏ آن تكردى ‏عسراكر خيش كفره زظاكى نوع كم لست ‏عاقلان نقطه بركار وجودنه ولى ‏عفق يمدى فيش رأ شيرين كنى هر كج عشق آيد و ساكن شوه ‏عقت سد يه فوا رخو ب سان حاف ‏مشت خش اكى مولين وبر وسيلا اه (سالب تبریزی) ‏هر که درسرهوی چین توقای دزد سس ‏دريغ ودرد كه شافل ز كار خويش عم ‎uae‏ ‎witha ot ae ‏و حد‎ ale ‏کدام یب که سعدی وه ین هبر هارة ‎fou‏ ‎ ‎ ‏فتده اتكيز جهان فموه جلدوى توبوه ‎uae‏ ‏كه خيش هدك و فرج بغش ‎odbc‏ ‎ales‏ ‏كه تيوجهم آن بروکسان کوه ‎uae‏ ‏وربه سختى كذره ليم نفس يسيلر لست (رضی الدين آرتيسانى) ‏مشق داد که دراین ده سرگرهنه حاف ‏عشق يمدى نيش ر اوشین کی هرجه ناممكن بون سکن شوه ‎cays‏ ‎Sle tot‏ ‎tual‏ ‎ 

صفحه 166:
عرسه گیتی مجال هست أو نيت هتقو روولاف یرجه عشتقی پم یه قو افروفته كرجه ياشم تلظر زه منظرى عه كردم که دگرمی و درشمه عبر عجب عجب که برونآمدیبه پوسش‌هن ‎oleae‏ حصت هاه يسوم ‎ ‏عدق وشیاب راب مجموع مر است هد کردم تشوم‌همدمپیسان شکنان عاشقم سوخته ام وا گاید مرا ‎ip pity Sd Jen be‏ ‏عدق هايى كز يى رتكى بوه ‏عش قا كرد آنشمى يس دده لعلف دوصت. ‎ ‏روز قيلعت تقر عجال محسد (صس) ‎tou‏ ‏بولمجب من عاشق أيِن هر دو ضد ‎Op)‏ ‏هيده را أو ‎ou ote‏ جو قوم علم تبييم فيكو ‎bon‏ ‏بجزاز اسب وفرداشب وشیهای كر (ساه ‎fala‏ ‏ین که چهیطادم زشییی ‎Op)‏ ‏عبد مراك ينيم كنت سراكه وف فو ‎Op)‏ ‏جون جمع شد معالى كوى بان تان زه (حافظع ‏هون كرش بيسانه ار كتايد (ساه ‎Galil‏ ‏لحظه ای با دل شیدا يكقاريد عا (لطهرى كرماني) ‏بيشتر جا به هل سرهم بيجاره كددة ‎Gale ao‏ ‎te Sd nay a te Op) ‎estate Spats‏ رکنم (حافظع ‎ ‎ ‎ 

صفحه 167:
عاشقان هر چد مشتاق جسال دابرند... دلسرن پر عاهقان آزعاشقلن عاشق تون سلاو (ملای جنایی) عاشقى ناتى جه باشد؟ بى هل وجن زيستن ‏ جی ودل پرباخت برووی جانزیستن Galle) So ‏عشتی واچه تا است به چیه ودلیل .که توایعشق‌همان پوسش بی زنی‎ Grol ‏سم‎ عهد پشکستی ومن پرسرپیسا بدم شاكر نمست وبرورده أحسان يودم ۳۰۳۲ سني ستبازی نه من آغربه جهان آوردم. یا گنلهیست که ول من مسکین کردم سببم سني عاشقان را بكذاريه بنالدد هسه مصلحتنيست كهاين ميمه خيش كنيد لل شابخ ص كسس 

صفحه 168:
فسخ ورم نابه خلدى ‎pt yt Lap‏ بامن به چم مودم نها خوش آم دی (فاهل نظری) ت نکوده‌ای که شیم طالب حشور .نان نکش ای که‌هویدا کم شور (فروفی بسطلعی) خزلى نيشته مجدون پرسد به ست یی افسم بو کجایی که ساره ی سهیلی؟ لل شش رات قویب شه رکسان تا نبودهباشه مره أنه درست بای د غم فویبان خسورو سیم ‎tome‏ ‏لام آن لب شحاک وچشم قتشم که کید سحربهشعاک وسامریآنیشت 2000ل نابرخ غلاهست آنم که زبوچرخ کبوه ‏ زهرجه رن علق ‎Saleh‏ ‎Gaile)‏ ‏غلم آن سبك روحم هیامن ‎afoot sb Al toe PAE‏ الل جيبم ‎pais‏ ‏شم هلا فکندهاست به جام شوری .که به جان آمدم وشهرهبزرشدم (امام خمینی رها فط ‎fag ac‏ چدست الا .دمن زغسه خون شد دل و خبر اه للا ججم (یحشی بافقی) ‎a‏ 

صفحه 169:
لا جشم آن تركم كه هر خياب خش مستى قرو حسنت اج ات مگر نداد ی گل غم يههرجا كه رود سر وده يد به لم أفست مو وش مل عي قیراز هر مشق که اه وی است غلم عق شوكاديمه اين لست hese pa Basted ی هردمبه سین ی سد چاکمیرید غیرازهد که تلع سرآلوش است لین گلشتش ری است ومشکین سایبن و ناه اكه يوسشى تكنى ديب شيدارا. ‎ales‏ ‎ao Seg‏ جر کاهانی) به شازی که لیلی ببه محمل تشه (طبیب ‎Galata‏ ‏باق‌همه چون مس و زدیا گذراند (سالب تبریزی) تن (ظلعی) كه غبهلى كررا كره ين خلك ‎Pa‏ ‏الفريدون عشيرى) كه جدين تفته بلشد همه عسوب توحلى اسع سقف خله ى هريش دايم خاكدمى ريزه (صالب تبريؤى) ‎Sas gle yea ala‏ (شفیمی کدکنی) همه ساحبدلان رپ 

صفحه 170:
فشلست گرم خولی دلست گرم رای قدر تودند آن کز جر کوبگربوه لل ‎pay eye‏ فيش روج قدص ار از ده راید «يكرنهم يكن آن جمس يحاميكيد بل بيهم دساف فسل تقسيم كل وكندم وليخعد رسيد فصل تقسيم غلها وغل خوايها لل - مشیم سين بيع فر اكه ركسى به شغيبى زد دست حاييم وصت و طمن مسوم عضي _ببهم ‎tose‏ ‏ایغ از خود شنم و گوس الحق يردم هچ متصور خوبدارسر رشتنم ‎sented Ah‏ فوباهزییمهوبت ی گل ‎Bowe‏ چون غدچه پیب ز ش کفتن انم ‎be gn PE‏ ‎ogy gol sla uy a yh‏ ین نقته دوه مرومهانامقوراست ‎Sell caw A‏ فرباه که از شش ‎hate‏ آن غال وخط وزاف ورغ وعارض و قلمت اريخ 5 فصل كل می گذره هم‌فسان په رد به ياشى وعرأ يله كنيف ee eat ‏يم ملک‎ ۳0 

صفحه 171:
فصل خدای راک تاک دما کرد آن سانج قدیم که بر فرش ‎LE‏ خاش میکویم از گفته خود دادم قلک کوب مین ود نمی رس کن فرقی نید مشق در که ورتغانه فرشا از -ودلم ساخته با یاه هدوز فک پل همه آن است که گل شد یارش فتعی که پدو چهان کد له کسو مب ‎ee‏ فرواپشت ست داست خورند رزق وی بزخواست چه آسوده خلراند فروانی است هلیل وسیدگان کسال یا کیست آنکه کریکی از هزر کرد؟ جندين هؤار صورت الوان نكار كبرة ‎sme)‏ پنده عشسقم وازه ردو چ ان آزدم (حافظع ted on deta Ste ‏كه من سلطان‎ Ge? A oe gf ly ge ‏أين‎ ‏(قبال لاهوری)‎ غير اؤكوي تومى آوردم با هدوز ‎Ge?‏ كل در أديشه كه جون عشيد كتد دركارش ‎ales‏ aug ake gales ‏هنت به توآیه اندک اندک‎ ‏(ظلعی)‎ خی هدن از کرد (سالب تبریزی) أمروز آن كسان كه و سامان گذشته اند (سالب تبریزی) كه جين سوار يه حول رسد پياه شوه (سالب تبریزی) Seer 

صفحه 172:
‎ys‏ انك ‎gals pO‏ استاه یه من یاه ند "چم لوسر قاصد روز رس بهکشتی ب خراسان .سر چشم من اند فقبش سیل پر ‏لل ببم ی ‏اقرش همه رحمت د زهرشهمه شدوت شد .| أبرش شكرافان شد قا باه جنين باط ‎ep ‏_بببم‎ ‏قربان آن غارتعرم كان هل نه تتهامى بره. ‏قد همه لبون علقم ‎ ‏قرار وخواب زحافظا طمع مدا لى دوست قرار جيست سبورى كدام و خواب كجا دجم ‎(hale)‏ ‏قط وه اون بح یی اسف وی ته نید وی زهر اوبی پیش می زرم ببم مود قد رمجموعه كل مرغ سحر داند وبس كه ف هركو ورقى خواك حمالى داقست دجم ‎tile)‏ ‏قسرفردوی به پاش سل‌میبخشنه .ما که ندیم دای رمتان سا رایس ———— جبم ‎aly‏ ‏9 

صفحه 173:
قسوبه عشق که ازفیش پاک دلانیاست.. که خدیت همه خوبان کار آینه است. (سالب تبریزی) قد ایشان نهفته اسواری ات که به يسا كشد اه اظهار پی بری گر به رشان دانی که همین است سر آن اسوار ‎(alia ty‏ ققد فلك يأ كمال ومتؤلتى نيسات ‎Gem JL LG be‏ fs) ۳" ‏انتم ك درد الست پس شجت .کین‎ ile ‏قيست عق لداند قدم صدق ندارة سست عهدى كه تحمل تكد بارجفارا.‎ fs) ‏سک(‎ ‏شرموا ار کن‎ dats olay cane Sp gfe ‏بخوان در گوشش-‎ ‏ويك يلود كد‎ ‏ايك افر ياه تورك‎ ‏م‎ ‏تسهراب سيهرى)‎ قيلعت قلعت و قلعت قيلت يلمت كرهه لى آن سيو لمت موان گر به پنه قست یار پقه قست پانه تا قیلست ‎(tants yh‏ قرش است کارهای بدت نزهروزار .یک روز اگرو عصو تومانه اکن ‎(gl isd‏ 

صفحه 174:
قضارفت وقلم بديشت فيمان توراجومبر گردن چیست دیمان لل بببم تیاس قطره ی اشکیم سا در درون ل فان كريه سوى دين ‎a els‏ دجم ‎cue‏ ‏قفس تدك فلك چایپرفالی نیست..بوسنی‌نیمست رین مسوکه ینیس ‎Ok‏ ‏قلب هر خاكى ‎Sa ln tS a‏ هر گلی که قنچه زد امش شقایق می شود "شمش یل ناوت قضا را در آن سال ازآن خوب شخم ‏ وهر تشم ‎sot‏ ‏نهد كنيع بهدا ولى رنجشان چدان چین پدر گنت شد گنجدان بل في ‎Py‏ دی با قامدكهاى بريهان رأكه باخحوه باه بره ابيش شكرافهان شد قاباه جدين باط يم ‎ty)‏ ‏قربان آن غارتكرم كن هل له تتهامى بره . با خودم گفتم راهم می وان هب دجم (فاشل تاری) ‎a‏ خطا باش كه مردوه جهان شد هركس كدوخويش حولت به قضاكره (سالب تبریزی) ‏قطوای شک مروت لیست در چشم سحلب..دنهی دیدما خاک چون سربکد؟ (سالب بریزی) ‎ ‎ ‎ 

صفحه 175:
کوکب بت مواهیج منجم نشداخت. .با رب مار گیتی بهچه طالع زاهم. 17ل بيخ سا أكسى ركه ياشد بهل مهي يدر شوه سيخ رو هر دوكيقى به آور ‎ee —_—___—_—_‏ يي كفوتسسقي ديش دتلغتهسدشيونشد 1 حلواشده فى كلى حلوت ميارك باه دج ‎cays‏ ‏کدام هیده بد هر کمین این ق است .که بی تسیم گل از شاخساری‌ریزه ‎sit ties RAP‏ ‎agg tI‏ که زما یاه ند یره ار فوسد بدده که آهکند لل فين 3 كى بوآين كلبه طوفن زده سرخهى زه أى ستو كه بيام آور فرورهيفنى اريثم هویب ‏كردم سغراز کوی توشاید ری از یه فرباه كدجز به توام حمسغرى ليست چم ‏کون شد مدصی لا دورم از و بهل خستهبهثن رنجويم أرقو ‎wR eerie tly Let be a ts‏ ‎casa AR ‎ 

صفحه 176:
کسی دیرآمدی ای ق لما بزب اين حل كاشكى كم شده بود ‎Jo cal‏ ديواتا عن كن ری ‎Fb to Jag sy pe aT‏ کی شهر تراگیزه رکه سین ده کاروان بارسفر بست واز آن می توسم کاروان رفت و تور خولب | كاش أؤيبى صدهوار سال از دل خاک کرشهای کن وبازارساحری بشکن "کس هرجهان ندز یکپنههمچوحقظ کس‌هوره کسب عم تا یلید كس مى لؤلك فى در أين حفن كشتى باه بياي كهسرابى رع دوست اكرجيوى لين قا خل تكن الحمين یستکش) بيش أزآن روز كه كيسوى تو بيهام يكرد ‎Gales hed‏ من اکنم ار به کس جورخ دبای نو ولا یک کزان نی گفتم همین شاد ‎Cail)‏ كه كدم كيية و سيلاب بره محصل وا (ندیم شیرازی) ودک بسب چدین جرسی (حافطع اجون سيزه اميد ير صيهن يود هیام به فسزه رو ولدیس سالوی بشکن (حافطع زيراكهجون توش لهى كس درجهان ارد ‎Cail)‏ ap ye alee st ‏(ناشتاس)‎ کاین آمدن از کجا ورفتن بکجاست ‎ws‏ sett Ji pt Ath a at ‏(حافظع‎ 

صفحه 177:
کس داز آن چهان که پرسم از وی کس ادیدسصت زمشک ختن وله چین کس لیست که ‎ly Meat‏ هونا تيت که گويم که با لین دره جان سوز که من شهرطسم: عم دراست كاش من هم عبور تو رأقيده يوام كاروان رفت و تودر خواب وبيايان در كفتى شكستكانيم أى بد شيطه كى رفشهاى وهل كه مها كنم قورا کار هیگری نداريم هن و خورشيد. برای دوست داشتدت بیدار حی‌شويم we کسی بسو كرفت أؤجهان كام دل كالول مسافران عالم جون شه ‎ies‏ آن جه من هر ‎pm‏ سب موييدم ‎ale‏ هر ‎gel oF agli,‏ ز بل نیست ناه یسم هن ناسین غنوه ‎uae‏ هرست این سخن قول يقسي رفست ‎ber‏ کوچههای غراسان ور می‌شناسنه ‎Kast Gel peed‏ كى روى رهز که برسی چهکلی چون ‎ile‏ Yh jag pags oF tl uae كى بودءلى هفته که بیدا کلم شور لفروقى يسطلميع Gilt aot we pity Le pe as a fou 

صفحه 178:
کج تیال فهوی رای عشق میگدی؟ .که س ون وه اتسیعستامیکد‌هرهب $$ دوش سای ییا کنم‌هرشب دی زدلم ی رن رد مورش .ول آهستهمی گوی هی بی رشن .———_— در ید دی کدون صویست ای سوو قبا پیش كه رفتى وميا كردى فراش یکدی موا بیچاوای هست ‏ ز ملک عفیت ‎ef‏ هست للب ب ب ب مش یدای 

صفحه 179:
كوطبيبانه ييالى بسر ‎pt‏ فوطلم هم لت پیساری وا ل ۳ كرت لمرو سوى ظلم ميل ست بدن كانميل فرداجه وبل ست ف شه هوشي محموه شبسترى» كفتم اقراربه عدق تون ىكردم كاش فت اقرارج و كردي كر الكارمكن صمل شه يشم ند کدای) كفتسش هم به دم آزار هل ‎SEM i eG ME gS‏ (محتهم کاشانی) كفت للشب صب كن جندلن كهدررخي ب آيست ب خيلهم كردن لداكه خياد كرد خياب ‎PA‏ ددم دای ‎ay Gate ay ein eS‏ گویست كه حلهى مه بر ؤعين نباشد گرهرچهان بگردی و آشاق مدوردی . سورت بدین شگرفی د رگفروهین نباشد ‎fou‏ ‏كر نظرنهان شوم جون توب ره كذركدى ‏ ۱ شوش نلک دای یره گنتم مسا لاله رخا هدارا درخوفب تصای چهوه باری یاو گفتا که روی به خوفب بی‌ماواگه ‏ خوهی که هگرب خواب ینیما وا (ليصميد ابولخير ‎ ‎ ‎ ‎ 

صفحه 180:
كوشمع مياريد دراين جمع كه لمعب كرد طليت رنجى ها رأبرسه شاید ‎eel pete lle‏ ار يت ‏کت کسید تاه روك يحصت نلق ‏كفت که ت وک ته ی درطرب قف ته ملق ‏عه اروك شع على ومع ‏كنت كه توشمع شدى قبله ين جمع شدى ‏این بو نود راهبری ‎ ‏كفنت که بابال و پوی من پروبلت ندهم ‏گنت مر دولت دور ‎Phebe‏ ‏كنت مرا عشدق كهن أز برها لقل مكن ‎ ‎ ‎ ‏فر مجلس ماعاه رغ دوست تام لست ‎tale‏ ‏چین عشق حرمباشد سهلست نها ‎fe)‏ ‏فلک شوم ب بگی ومشتوی ‎cele‏ ‎bane)‏ ‏رفتم وسیمست شدم وزطرب آگنده شدم. ‎ti‏ ‏رغ زلده كنش كشت و افكدده شهدم ‎ti‏ ‏گیل شنم هول شنم وزهمه گنه شدم. ‎ti‏ ‏جمع لیم شمح لیم دوه ده شنم ‎ti‏ ‏شیخ لیم پیش لیم مر و ربنده شدم ‎tip)‏ ‏درهوس ال وپرش یب و پگنده شنم ‎ti‏ ‏وألكدمن ولف وكرم سوى تو ده شهم ‎tip)‏ ‎pitas oats gat tp ‏ده لشقست که اندیده از ‎gla le‏ به قی رهوست نشاید که دید ب ودره سدی) 

صفحه 181:
گر بزنددم به تیغ در نظیش بی‌دریغ كدر روه جان ها هرطلب وصل دوست كر اؤهر باه جون بيد بلرزى كاه كوم كله بعلم و يريش ات حالم كر أو جفلى و روزى هلم ييازارة كرعس لمانى أز لين أست كه حافظ درد sete alg jl tga كفتم درى وخلق يبندم به روى خويش كرقتم زكوناتوان تريسى ست كرت عسورة بيد كمكرى كدر يخاره يشت هئ الكشت من هتی کو تا شوم يشت خويش Lag yale bile paar ‏كمه‎ دیدن آریک نظر سد چومدش خرزيهاست ‎fs)‏ ‎Soba pega dee‏ ‎fs)‏ ‏أكر كيهى شوى كلهى ايسرزى ‎geld‏ ‏اگودم كه ینت چه حاچت: سس كمدد شيق ‎sila ple ay plat‏ ‎fom‏ wth i aT se تاهلي خويش تيازارة ودرهم نشوه سس دردیست هرهم که زهی ریگ قر سس تولاتر از قوهم آغر کسی است سس ز مو آموز رسیم ‎wh‏ ‏البروين اعتصلمى) خم شوه از بارعدت يشت من وارهم أز مدت اثقعت خويش المقى اسفهاتي ‎eto‏ عسيار فرط ‎Gobeil cg)‏ ‎ 

صفحه 182:
كرجه درخيل تويسيار يه زا باشد كر هر طلب كيهر كاتنى کانی ‎Yoel Sele‏ كنت ‎tS‏ شوة بند ‎Foe‏ اتج كلك يكشي يبر كان توا گرب سدمنل فک فد یل ماودیست كدق كوى توإرهشت خا مستقتى ست كر آعدم يه كوى توجددان غريب نيست كر از لين عدزل ويران به سوى خانه روم ریاد حور توب غرسددان دور گربدانم که وسال شوودین دست عمد ‎dase‏ شور زو ون سیب ‏سا وراه رهمه عالم تشناسيم نظي ‎fo‏ ‏تدروزوشسمان هو یسی جانسی ‎et‏ ‏هر چیز که اندرپی آنی آنی مره ‏قلست خم حق ی آنزو یر زا رها ‎Gat la)‏ ‏كفنت آن زعلن كه نبود جان درعيانه حالل ‎aly‏ ‏همجداش درميان جان شيرين متؤلست ‎fou‏ ‏أسير عشق دواو هر دوعالم زه لست راطع ‏جون عن درآن ديار هزارآن غريب هست ‎iy‏ ‏دكر آن جا كه روم عاقل و فؤانه ريم ‎Gailey‏ ‏اها صنسى لاله خی خددان شور ‎os‏ ‏ماحد شكر كيم وازيى شكرالة ریم ‎Gailey‏ ‏إويين ول :راسسه دريارم وكوفيي ركسم ‎aly‏ ‏سالها يتدكى ساحب هيوان كرهم ‎ale‏ ‎ 

صفحه 183:
گرچه کی وا کشت به سدموحله دور گرچه افتاه ززافش گوهی هرکام ‎plat gat‏ غسه و شم‌های روزگار بال پرنده ای که رسد در حریم تور ‏گرشدم خاک ره مدق مرا ره مبین كيهرى كز سدف كين وکا ‎Sas‏ ‏كلمقارى وكلستان جه ان ها رايس گفتم این جام‌جهان بین به کی دفحکيم. کلی خیشریوی در حسام روزی بدو كفتم كه مشكى يا عبيرى؟ بكنقا من كلى لجيز بوم ‎Sf Hla pe tee JL‏ ‎lt‏ ره قرن ور گل کید سوم ینوی ‏گفتم که ریق کن یمن که مت خویهسم ‏دور باه آفت دور فلک از جان و تنش ‎tale‏ ‎ ‏يبا قرأز تجلى طاروس هى شود ا(حلج على رشيدترلى) ‏نك كويد در وصل تو كجا باشد خره ‎cays‏ ‏طلب اؤكمه دكن لبد هويام يكرة حاف ‏اين جمن سايه آن سرو روآنها رأ يس باع ‏كنت آن ركه اين كنت مينا م كره باع ‏وسید أؤهست محيوبى ينه فستم که از يو ‎ee ot pa‏ وليكن مدقى يا كل تشستم وگرنه من هسان خاکم که هستم ‎Gla leat cu‏ ‎wo oe whe ge tle nips ‏گفتا که پدشداسم من خویش ز بیگانه ‎(lates‏ ‎ 

صفحه 184:
گویی از مسر آه أويسس قرننى كر يه اقيم عق روف آری كويدد ذكرخيرش درخيل عق بلوان كر راف يسيمو اربيعرمان”ا برعيسيم: كفت آن يار كو أو كشت سو هار يلف مسي عر موادت ‎yam pps‏ نت دهم كفتى تودى قرعانه اپ امیان شاه ام كيشم به أ قا كه خبر م تهد هوت كويه ار عسرباشه باز بيغت جمن گرچه سپس خطوناك لست ومفصد يبس بعيد ste Bae A eh كريس وو موق لو نی یه وی ‎of‏ گل عوز است غدیمت شمریدش سحبت ابه محمت (می) نف حضرت رحمن آرد ایس تیه هه اقق ‎ee ga‏ ‎tu‏ هرجا كه نام حافظ در الجسن ير أيه (حافظع فشن آسان بوه ار واقف مدزل باشی (حافظع جرم ش أن بوه كه سرارهويدامى كرد (حافظع كفتم كجاكى خيله د إن كغتى صبورى بايد لين عل بين خيد راعمين ‎ets, es‏ ‎Op)‏ اصاحب خير بيلعت ومن يشير شهدم ‎tan‏ اجتر كل نر سو كشى أى مرغ خوشخي ‎shop‏ ‏(حافظع هيع رلهى نيست كل یست ام مور ‎os‏ ساكن شوه بديدم وعشتاقترشدم ‎to‏ أكسير شق بوحسم أفقاه وزو شهم. سب که یه بخ هزین وزآن غود (حافظع 

صفحه 185:
كلو يه أرعسر بلشد بازبر تفت چین ‎Laat aS Jagd atts‏ كنم تورا ‎Sid Sete‏ لست ومقصديس بعيد ‏گر توشیرین ومانی نظری نی به من کنٍ ‏كل بى رع يار خيش باشد ‏كيش كن بالب خلديش سخن مى كوهم ‏گر ببری به دلبری از سر زلف چان من ‏كفته بودى كه بيايم» چوبه چان آیی تو ‎peat cae at ‏كو يكههم مواحال پیهایایست ‏كر بادك برآيد كه سرى هر ‎ee‏ ‏كر يكويم كدحرابا توصو وكارى ليست ‏جتر كل درسر كهى أى مرق تخوشغوان ‎ ‎ ‎ales ‏كى بوده فى تهفته كه ييشاكنم قور‎ ‏ا(فروشى يسطلعى)‎ ‏هی ولفی نیست کان راب ‎steel‏ ‎uae‏ ‏که به دیوکی ‏ عشق تفه منم ‎ise)‏ ‏بی باه بهار خیش باشد حاف ‏السخم كوبه لكلهى كه أن من وتوت رشك تلج ‏زنده شم به یک نفس آزلب جافزای نو (سار نیشابوری) ‏من به‌چان دم اینک توچرمیی؟ ‎(se‏ ‎pt het rte fs) ‏ونگ ‎Las‏ خبومی دهد اس وشمیو (ستی) بت ‎SB Jey Fhe‏ ‎sme)‏ ‏هر و هیور ‎ang na ce‏ ‎ise)‏ ‎ 

صفحه 186:
#فتیچه کسی؟ رچه خبلى؟به كجلى؟ كفت بوهم جويولبى شم هل باوبكويم كرقتم أؤغم هل را وتان كيوم. لأسي ‎po yee‏ تم جعوه از کج ‎pa cls OS pt‏ كنتم كجاء کی خوفه این؟ گر هوطلیت رنجی ما وا بیسد شاید كرجه پیم لوشبی انگ هرآغوشم کش كوبرفرشوه ؤكره كسادى باخاك ‎it‏ كه دللرت شو شمع شب تلت قوم ‎ele BEA les J Lait ‎ ‏اعن آن ‎gler sal pai‏ نگدجم ‎ ‎Pa jas‏ كرهى هركارم. ‏بى قاب قوام مح و كوف خانهخوایم (بيدل دهلوى) ‏چه گرم که شم زد بوه جون تونيلى سب ‏کدام سووبه بای ووست مان است سب ‏پر واچه ‎oo gt‏ ‎tee esas ot‏ ير هجر بايات هم گت صبورى بايد لين ‎Op)‏ ‏چون مشق حرم بلشد سهل است رها سب ‏كا سحركه دار توجون پیشیزم ‎tales‏ ‏به اؤآن أست كهر ناؤخريدار كشد (سالب تبویزی) ‏خوفی زک دای توس که پوت کم (سيمين يهيهانى) ‏نتم حدم قريبى أزشهر آشتالى ‎Ga exis?‏ ‎oS ej Aa‏ الى (خولجوی ‎Ga‏ ‏همچدان چشم کشاه کیش میدام (حافظع ‎ ‎ 

صفحه 187:
گفت‌آسان یر برض وه کها ری لیم كوينده رأجه خم كه نسيحت قبول ليست #فتم كه برآید آینی از چاه اميد گر و هفت آسمن گونه آید سختمیگرهجهن بردوسان سختکوش با گ رنه ره کنده ناه رسول نیست. سس أفسوى كه فلوثيز فر جك افقلك سس ‎sa ans pte py‏ ‎boned‏ 

صفحه 188:
لب و هد خن پل وز و گرنه ان یک جمعپشان هنری لیس ل وش یی بخده دور چده سیاحی ست ندید یک باردگرخانه تیاه گوسیب فروزدع لاف عشق وكله أز يار زهى لاف درغ عش قبازآن جديين مستحق هجرافد التلل ل ‎ily ap‏ البغده كن مماوضه باجان شهريار امن به شوق این دهم وآن ستاست ‎Ge? Att —‏ ‎ental‏ برخنده ى ‎Ste NE MoS lS‏ را شاک می اه (سللب تبریزی) لوزه دم ز قاست خم هم جوبرك بيد ديواريى كسسته پداه کسی مباه ل اش (صاب تبرؤى لبت قاهر شكفتن لاله سيراب اماك هلم در بيقرارق جشحه مهتاب رأحاا كهى كز روزن جشهم فر تابد جمال قو . به شيهلى هل ایک من مهاب رما ‎Ge? re‏ اطفى كن وهرخلوت محزين من فى دوت ‎١‏ آرام و قرار ل دياه ىعن يلش ‎(ult alt gage gh}‏ لعل توكههست جانحافظ هي أو لب عرسان دين يك تسس اراي سف 3 

صفحه 189:
الله ديهم روى زيبلى ثوام تمد يه یه الافتى الاعلى لاسيف الاذوالققار لب سرجفمه أى و طرف چویسی cea teen the Stab bl لبت هکوبه مستلن ده وچشمتمی همین الحثله أى ينشين ودر جشم غم الودم ذكر لليقدايست تهانى ‎AS‏ أوخيزة امل قوكه هست جان حافظ أعلى أو کان مروت پویامه سل‌هاست. لفظى فسيع شيرين قدى بلدد جايك لكر حلم تولى كششتى توفيق كجاست اليس للانسان الاماسعى يندى خيش لست رسيتي اللا ‎shale ing‏ (رهی ععیری) این اقس راازسر مدق وسفاپایدزدن شاه ‎cn‏ ولي نم اشکی وبا خوه گفنگوینی ‎ales‏ دام بر خوه که حسنش آن وین ره ‎uae‏ عم گزفایت حیمن دام نه انم ‎uals‏ تا زان اشک من گوید حکایت های دل ‎tua‏ کهدامآن ده لب امل وظط زنگریست حاف عور أو لب مرضان دين ياه حاف تابش خويش يد وسمى بد وبلران رجه شد حاف رويى لطيف زيبا جشمى خوش كشيده ‎uae‏ es gt poy a tual كاين بوهعهدى همايون هم زقرآن شما ‎tua‏ 

صفحه 190:
علکا ذکر تو گویم که توپاکی و خدایی . نروم جزبه‌همان ره که توام راهدمایی سس لل جخبو ‎fel‏ ‏مزدگانی بده ی دل که دکرسارب عشق .را مستاه زه وچاره مخصوری کوه لل ل ‎Gay bes‏ عن ديش دعا كوام و باهآمينا تایه شوه آن موچشم باافینا ل پم یدیس عن مرشكى بريستعا ‎dentin rt oa‏ كرزان كه بشکستی قفس بصوصی بروز ول سس حجدون نوكو را ؤصحرا نشناخت «يوانه عشق توسراؤها نشناخت هر کس بتورهیافت زخوه كم كرديد ‏ آلکسس که را شداغت خوه رنه دافت لل ب وشوج «(ايوسعيه ابولغينن ‎type otal ose‏ بكونى توجدين دردى دواكردن تيان؟ نتن لال بي سای نی له به حسوت خوودن وکسیس فردها ‏ ار یک لحنهلعوز از سلشایت بهرهیزم ل ‎a‏ ‏ل 

صفحه 191:
عرو بههدد وبيا باخطى خويش بساز . بده ركجاكد ره آسمانهمين ينكد ست إصالب اصقهاتى) عكر اسيم سحر يوق يارسن طره كه راحت هل أميدور من طرة ‎fou‏ عساملان مرا وقنى هلى بوه ‎sete ei gL‏ به كرطبى جومىافقام ازغم به تتبييش اميد ساحلى بود ale ‏من ده آم که به ی از تویگهم ری .امتحان کن بهدوسد زشم ریسم له‎ ‏(سالب تبریزی)‎ ‏ماهس محر هروه میغانه تيفیم مصول #عا هر ره جلانه هلیم‎ ‏حاف‎ ‏غبار فاصه أو قليم تميق شود.‎ pa SH a ‏ولى حى ترسم - هن :وله شود‎ cua ‏من‌همان دمک وضوساختم و چشمه عشق .چا تكبيرزم بكسي برهر جه كاهست‎ ‏ناه‎ ‏ملجراكم کن و بر کر حدم چشم خرقهزسربه وه وب كراه پسوشت‎ ‏ره‎ ‏عااسیرغم و اصلاغم ما لیست ترا با اسیر شم خوه رحم چا لیست لوا‎ hate eto ‏افتاده رآ .هرهم هستی وین من وتوفماه هت‎ ge fy ke Jo oa 8) من جراهل به تودقم كه دل موشكنى ياج كردم كه نكه از به منمی‌کلی دل وجلميه تومشفيل ونظردرجي ورت قا تدائدد حريفان كه تومتظور مني ‎fs)‏ 

صفحه 192:
‎Bh Bo‏ همه عمو من وهمصحيتى أهل ريا دورم باه سا آزموه‌ایم در ین شهر بغت خويش عن از بیتوایی تیم روی زرد من مست وتوهونه ما رک ره اه مشكل خويش بربير عفان بردم ديش هاه فلك ‎rg le Laity‏ امش كل لست از كوى لوقع ضر كردن حرا عا هرجه شماريج كه خويش يد جهانتاب ‏عن قدمبيرون نمى يلرم نهد أزكوى دوت ‏عار هلى راكه توجانش باشى ‎ob‏ مایم که از وی و ‏من نوی که کین باه نشین وچه بیش ‏امن ای خسوو وین و راز كير ‎toes‏ ‏از گرا ان جهان رطل گوان ها رایس ‎Gaile)‏ ‏ان وه رخت خویش ‎Cail)‏ ‏هم ب#نويان رغم نيه كرد ‎fou‏ ‏سد پر توافتم کم خو دوسه ‎tip‏ ‏كويه تأبية تظوجل عمسا ميكرة ‎Gaile)‏ ‏بازهمانجا ریم جمله كه آن شهر حلست ‎oe)‏ ‎branes itl, ‏(سالب تبویزی)‎ ‏كودنبه تمك لى كو سيع كديدصت‎ ‏اصالب تبريؤى)‎ ‏«یستان ممذير رم هام درگلست ‎tou‏ ‏مشوقه پیدا و لهانش باشی دل خسون شوه و كوه ميانش بلشى ‎Gel aan‏ ‏که بو خو دای کرزبک ود ‎ ‎ ‏ورنه آسان است ‎ ‎ ‏(حافظع ‎ 

صفحه 193:
عدتى هست كه حيرائم و تتبيرى ليست رنه وه یج روج ‎Sea‏ ‏از چنای دوپدیدسانم ودپیری لیست مستمح ملعب سخن أب سر كار آورة من ليستم جون هيكران بازيجه باكرا سيو موسي تمواق عن يهارم توؤمين من زمیدم تو درخت من هوشت ام ‎des‏ کشت على ‎See ABE son‏ میون چدگل ها ام میکنه ممیار دوستان «فل روز حاچت| عن دلغيشم كه عاقبتم خهرمى شود حرأ درديست ندر هل كه كر كوهم زيل سوزه حاچون و هی بای کديديم کشيديم هل نيست كبودركه جو برست شيفد عاشق بى سر وسلماتم وتديير ليست خون دل رتهب دم ود چه ‎le OF‏ بير ليست ‎Gal tog)‏ غدجه خلموش يليل رأببه ‎gh LR‏ (صالب تبريؤى) یل به مم ايم مرا آقه كرفشارت شوم اأرهى مميرى) امن ازاشک جرافى سو رادت كيرم. (مهدی سهیلی) Gilt aod ‏قرضی یرای تج از دوس تن الب‎ ‏(سالب تبریزی)‎ عسرم اكركه شوب رد گفشته فست اسر تاه یهن کم توس که متخ سوه ‎sme)‏ ‎Sap‏ که دی پودیم از گوشه پلسی که ‎ett tt‏ زوحشی بانقی) ‎ 

صفحه 194:
من همه فوحکم و وهمه شون ملی عمش وقهبه سلمان شد تا باه چدین بدا we Hee al gf ‏ع‎ pit Leth ted مؤدكانى بده أ ذل كه دك ‎ite ign‏ من هم که دوسد مصوعرگین یم من به نش او گرارچابیم خی رتم مرنجان هلم راككه ين ميغ وحمي من وجهم توف ات خراب افتلدم ليكن عن اكر نيكم وكر يد تو برو خد رأباش ما درره عفق تو سيران بيهم عاراب توسريستكه كس ‎ayn‏ مرا هؤاراءيه است وهرهوارآوبی كمه وخوش يدش وجم نكم ؤالوكه ای ‎tp)‏ 5 ty) Sabbah Janes tou tee Mott Shy Op) رف حستان زه وجاره مغسورى كرد 595 حن جو فرع يكى كويم وشیون گویم (کوفی پیشاوری) کرش همه امن شد تب شرط آن است که نقش تول زج برد ‎Ge)‏ ‎apt Jag AF ells‏ هرکسی آن درو عاقبت كار که کت uae ‏كس نيست جنين علشق بيجاره كه ملييم‎ ‏گرسری وس توبااکس اييم‎ دراه شرع شاي وبايان التشار تويسى (سیمین يهيهانى) 

صفحه 195:
حابهآن گل ای خویشتن دلبمته .ون ین محر تهیالمی سیف نیست ا سب يفوش دیس مزه‌ی بی‌خبری ده به ما پیک شراب رنيج آن بود که رمرم هشیر لاا +دش یل ده ملعم ين هفته يرون رفت وبجش مم سئيست ‎١‏ حل هجر توچهدی که چهمشکل علیست. سم بس مردی نود له را بای دن کر دست فتاه را پکیری مردی ل ‎iy it‏ هن خسشى بونج موود هيقتهر سخن ‎١‏ چرن دم رای کنی بآ زوخریش سل( سید فوفلی) وب مدق عجب ساز و لوایی دار نقش هر نشه که زه ره جایی دره الال ‎any ae‏ مهروعا از پس وپیش است وقطر یام ‎carly‏ پیش و پسی می آید ‎dee te‏ من همانم كه شروش كردى تكدد هل يكنى دل لتحى بى سروسلمان يوم لل یم نوس عرايك شب تعمل كن كهتبلوكنى ى دوست چگونه با چد ون خودمدامی کم هوشسب. ا مكره بى سبب ل للتداكه شرق شدهنست ‏ جزيرهاىكه بدسوططىآن بهابزقيم لسلس بش ادلی سجزهلیست فقط زوق و دیه‌شدصت .رو به درب گر این اسکلهبیدی‌خیزه لل شي هثج ومحمدرها رستم بويا مستيم ومستى ما أزجام عشدق بلشد وين ناماكربر ريم اام عمق شد tomy) he ‏لل‎ ‎3 

صفحه 196:
عون برس نون همست زور عا به إن شهر غريبيم و در أبن ملك فقير ‎a‏ وميدوون أن تم ‏حكن زضضه شكليت كله در طريق طلب ‏مزوغ سب لك ديدم وطن مدنو ‏مرا دو راحت جانى ومن ورا كران ‏میهای دوخومایی وشهرل من یم ‏مواه فل ز تملشای پ ‎ ‏عم چیست میان مهرانسان کی تون گفت مرب شق می دوه ‏رب ی یب ارو نی ‎AP‏ ‏مشتق قوراكى بوه آرام وسبورى ‎ ‏كه روزى بيوفتى به يليش ‎arse‏ ‎tou‏ ‏به کسد و گرفتا وبه هام تواسیر ‎fou‏ ‏گر قوشکیب ری طاقت ساسا و ‎foe‏ ‏به راحتی نرسید آنکهوحمتی کید (حافظع ‏باهم زک ته ی خویش آمد وهنام درو (حافظع ‏گدله کیست کهمن بو توا دگان ‎bo Jay‏ ‏أشفته مكن سوى كه بم زازه خيق لست ‎(fue ale)‏ ‏به دست مردم چشم: از رت وگل چیدن ‎Gaile)‏ ‏که یار اچدین #نت وچدان کره (حافظع ‏عشقى كوا که بدنوه آوز ‎Ge‏ ‏هش‌هرشه که زه ره جایی ده ‎Gaile)‏ ‏که کسی سبرز جان کرد ‎foe‏ ‎ ‏هرگ ‎ ‎ 

صفحه 197:
مر محتاع رحم أين و آن كردى ملالى نیست. حن نمی گویم در این عالم ‎ab aint‏ رتست (فاحل نظری) ‏گرم په ید هستی بخش چو خورشیدباش ‎wig ‎hb Se ‏یاک ووشن‎ ‏مثل مرواريد يلش ‏عرأمئيينى وصرهم زيلات مى كلى هرهم حلكى كه بريه انشد أزشومى شيطان شد ‎oe‏ أول كه توبى جهر ووفليى مي ادرمنول جالن جه أبن عيش جونهردم. حدم كه شهره شهرم به عشق ورزيدن عوى سبيد نا فلكم آسان فداه میرسدروی کوش وا عشقی هی ست ‏من رابه قیر عشق به نمی سدانگن ‏(فريدون مشيرى) تور یم میم زیامت می شوه هرهم ‎ale‏ ‏باو آن سليمان شد تا باه جدين باه موه ‏هد اپستن به رن که بیندی و ای ‎fou‏ ‏چوی فا میا که ندید مصل‌ها ‎ale‏ ‏عم که دیده یودهم به ید دیدن ‎ile‏ ‏این شته رأ به تقد جوانى داه ام ‎bated‏ ‏آنبن هرد فقط یک ا شم شوه الیل ‎coi‏ ‏شم هبار وه این مج وانکن ‎ ‎alo)‏ ابراهیمی) ‎ 

صفحه 198:
مفرورمش وين همه برس وزخوه فى شيع مفوور مصوبه خوه كه خواندى ورقى هن بد كنم وتويد مكافك تهى مرا مهرسيه جشمان سر بيرهن تخيلهد شد من وهل بریدن از نو چه محال خيده دارى a ob ‏حون بوسر‎ مكن خانه يسو ‎Ped bed‏ عن لين سر يبينم به خوه كه نيم شهى امن رجه حافظ شهرم جوى نسى ايزم. هن هرادیشه آنم که وین بر توف انم دولت مشق آمد ومن دول پایننه شدم. دوه کاین اش رهم زر حماست (شهدی لنگرودی) ان وزحثر کن که ورق بر رده سید ‎Get‏ ببس فرق ميان من ولوجيست بكو ‎os‏ قهایآساایست ودگرگون هد شد (حافظع که کسی دیده کاب هی ری (سیروس عبدی) که روزیبه پایش درافتی چ وس یو ‎ton‏ که کس را نگدت این عسارت تام سب به جاى أشك روان در كنار هن بلشى (حافظع حككر فو أؤكيم خوبش يارمن بلشى (حافظع ته داتشه که خودرازکنندت رهم سب که آزری ترش به خاک بای تودرم (سیمین) 

صفحه 199:
مراچشمیست خون افش ان زهست آن كمان لرو هرا كيفييت جهم نو كافيست عن يكى كيهم اهن هرميان عاشقان مواایچه ی خود افت چون موسی که وا" مرا وصل تباید هسان امد خوهست من از مه آهم تور مضت هارم چه شبها من واسمن نا هم بع میسای از آمیغدن یک زه مگ وآن سخن کاندروسوه ایس ت عن كندا وتساى وصل أوهيهسات حا زهر يوش تدلى يك رشته فن لموختيم حگرای سحاب رحمت تو بای اه دوخ گر آهمی نبودی که اسیر دیوماندی جهن س فعه غود ددزآنچشم ون رو ‎aie‏ راضت کش به یاعامی پسازه ‎Gaul‏ من زهربادی نگرممن ‎taal‏ ‏موه ‎edt‏ نخاهم که چی دراه موسی وا (فاضل تطرى) ‏هه رکه رفت رسید وله ه رکه کشت در سای ‏از ‎ap ty pt te‏ درم ‎at ee pty‏ قوست دارم (قیسرامین بو ‏و نانش ميقكن ذل اندر كسان ‎ond‏ ‎ ‎ ‏کزان ‎gt ee‏ نيمست ‎ber?‏ ‏حكريه واب يبينم خيال منظر دصت ‎uae‏ ‏ل ازمجدون وعدق از کیدکن آميشتيم (ساير هاي ‏به شوارآه رسوزه همه چانماسواا ‎Ge?‏ ‏که فرشته ‎ ‏تاره به‌سکان آسیت. ‎apse)‏ ‎ 

صفحه 200:
مطربامجلس انس نت خزل خوان وسريه ‏ جدد كونى كدجنين رفت وجدان خواهد ‎idl)‏ ‎ge el bmn a Jo Anan‏ آید. که افاس خوشش بوی کسی می آید ااال جيم باش حىكريم وسراهم از لين سيل اشكبار تغمم محيت استكه در هل بكايمت الل بيخ فا ‎sah ois J‏ همين زلال ب كران جشمانت واف ب يق هؤار سالهآنان كافي منت ‎a‏ ‎gale‏ ‏به بلق كمى که دوصتش دار ‎cial‏ ‎fa‏ ست لل« ‎BA‏ سین بلی» می‌روی اند سر رأه وداعت مره وؤن يلى دركل مادطك أو آباجهم اشكبار ل ب سار قيهش ندیه من گدگ خوب‌دیده وعلم تسام گر من علجزم ز گفتن وخاق شنیدنش لل ‎op) fe‏ عن سو ونم بءسدك وتوسافر زنى بدغير أيين سرزاش عيانه عشاق بس هوا لعل او (یعدی بافقیا ها پیووآن رارولیم که سا را جون نى بتمايه به الكت ره رست لل دش ‎baled‏ ساوجىيع 9 

صفحه 201:
من عارف دلتتكم يا زافه سنگ . هر روز قیسی ‎ts‏ روى تقلينى (فاضل تطرى) هن بشم ووى باشد وحى بشد ونى ‏ كى باشد و كى باشد وكى باشد وكى من گه لب وی پیسم وی که لببهی من عست ز وى باشم ووى حمت زحى cays ‏تاكنم جان أزسر يغبت فاق لم موصت‎ ١ ‏مرحبالى بيك حشتاقان بع يفام ديصت‎ uals wth ‏له حريف‎ a et ‏نوق‎ ale ‏(فریدون مشیری)‎ عاره به كوى عافيت مانيم ومنزلكه انس أى در تكلبوى طلب كم كرده يدياه بي ‎Gas‏ عى كفت ديش بلبل بعد اؤككش تن دى فسل يهارآعد ساقی‌بیا بده‌می ‎uae‏ ‎aS 08 jpn‏ اند که اه تدای شود رحسوت رستاخيزيم ‎ale‏ ‎Spt abe alle geile spas Slag Sat Lt ‏من‎ ‎tay ‏عن و الكارشرف اين جه حكايت بلشد غالبا آنقدرم عل ودرايت باشد حاف ‏مستفه سم كدي حل رأؤتستومى كنى ‎nisl PE‏ ی پوستممیکلی ‎cays‏ ‏من مست می عشقم هشیر فاهمشد و خراب خر هستی بدا نغرلهم شد (فحر آدین عراقی) ‏هن بكيم عمان شه روزى ‎fl af‏ ضت خوبرييان فاه ‎fs)‏ ‎ 

صفحه 202:
مک تویی خبری کاندران ‎Vr‏ ‏يكوش نا به سلامت به على برسي مارا یه متام مق رافي دادنه فريشى و ييجاركى ها ميقم ملهى كه ققش به سيو حرجا رست دستارجداى بيشكفش كردم كفنت ‎Seema cca aan‏ لا ‎ern gl le‏ ی وت ‎ ‏عر عهديستباجللن كهتاجان مريدن درم ‏ملكا ذكر توكويم كه ‎es Mest‏ ‎a Jaa J one‏ بلده بكرمان ساقي ‎pass pal pa ‎ ‏مود ‏عرهم نسى تهى به چواحت نسک مپلش ‏جه دشمدان حسوداك و دوستان غيور كارة سخت مغيف است وی بس دور ‎Gott caste‏ ‎sth eal SL at 8 soo 0 ‏سار هم ازاین‎ ‏(تاشياس)‎ ‏بيده به دست و روى خدود مى ارات وصلم طلبى وهى خيالى كه تورات حاف ‏می جويست جناتكه لب تسن تدرا یر امن بو ‎bgt yf‏ دزی طاقت اند ما را ‎sou)‏ ‏فردا كليد بلغ يهشتم رضاى توت (شهربارا ‏هوداران كويش رأجوجان خويش تن دارم. ‎ale‏ ‏درو جزبههسان رکه وم راهمیی ‎glen‏ ‏جان» ساقیا دراه دوات عشق آعد ومن دوات بإينده شدم دراه ‏لشم نسى هفی به دم ایشترحزن (خواجوى كرعالى ‎hata pleat ‎ ‎ 

صفحه 203:
موی خویش واه از آ‌می کنمرسیله .تا با اوجوان شوم و دو کم گناه چون چلمهبهوقت مسیرت سیه ند من عری وحصیبت پیری گم سیله لل ‎iy at}‏ حکن و غسه شکایت كه درطريق طلب به راحتى ترسيد آنكه زجمتیاکشید | سس ‎(ale) at‏ ‎adhered‏ كه دكر عسر کوداه و ومده‌ی فرط انگست ‎ly)‏ يكام كو جثى كه هر كه آندى که رون ری؟ .مر همری که هرگه سیر دیگرمی ی ل ‎A‏ دای نی Sedna at allege papa a Sa ee (بیالحسن ورزی) ملك هل كود خراب اؤتيغ ناو اند آن واه ساملی هدوز (أميرخسرو مسلوى من‌هوچه هیده اوزدل وديعه ‎plea‏ كلهى وهل بوه كله كلهى ز مده ام (سلمان ساوچی) مرامر سب چشمن زسوپیون غاد هد ای آسالیست ودكركين ‎Saab‏ ‎ties ee _‏ من که پاش ‎TAS‏ خاطر علط ر ‎Pre Syed Lath) pS‏ (حافظع من که اشم كه مدای وسال و کنم با کی که حدیث لب وال توكنم س ‎fsa i‏ ‎gL Leet Jase A ty TAS pe‏ توكقم چم ساني مراكه ساخته يودم به فق لوميدى دكريراى جه لميدورخيد كردى؟ ____ دب (سالب تبریزی) 9 

صفحه 204:
ها راكه تويهار به افسردكى تاشت حكوهل | فيستم ورهأز قاصد نسى آي ‎ld iy jl‏ هن تناك الت ‎ ‏هن ملك يودم و فردوص برين جايم بود ‎lady tose‏ كه خيش دام تور ری ‏من از تسام ین دا عدق موخواهم وحستى شمر ‎ ‎Salah as Le a ‏كه‎ ‏حى روي حرم وختدان ونه مى تكن ‏عيرس أز کفر و ایسان بی‌دلسی را ‏سادان عم که شود کج ملی پیش نیست. ‎aly tee‏ سوه و با ‎ ‎ ‏ار سیدن چه فایده؟ (حزین لاهیجی) شعایت های‌هجرای کزآن مان درم (حزین لاهیجی) ‏که ری سردم الم دوبره ید دید (سالب تبویزی) ‏آدم آوره در آيسن دير خرب آياهم ‎tales‏ ‏چومیگردم‌ه لاک غرتوائكد خش مراطها ‎Ge‏ ‏(سارا قبای) ‏كه نك م كد أزهر طرفت فخيارى ‎toe‏ ‏كههم كثر وهم أيمائش توبلشي ‎Ge‏ ‏عالسى داريم هر كديع سلال خویشتن (شهريان ‏شبى خيش است بدین قسه ی در دید ‎aes‏ ‎ 

صفحه 205:
مضوق توهسایه و دیور یه یوار مرحبافى بيك مشتاقن بده بيفام دوصت ام مست می دل تيم جمد ‎Sa‏ سؤده وصل دو كوك سرجان بي اها قمويان سوخته استاه نقسه أيم مجدون که ده گی‌شهر شهراست ماشبى دست برآريم و دعليى يكيم مين فل من ب اتودعواست يوزوقب ‎lng pla tangy AS one‏ كردم ‏ماق هم عدق تو راخيش لديشتيم ‎hp alae‏ ومنت لوت ‏من دیستداررری خوش و موی دلکسم ‏درباديه مركفته شما در جه هواييد واه ‏تاكتم جان از سر رفیت ی نم دوست ‎ay‏ ‎Sale ut edt uo ‎pista Lar th a ak ale (ai ‏يليل به جند وأسطه شايره راغ حلست (سالب آملی) ‏دردشت جدين همسقر عاقل مايوه ‎ ‏توهمائتد من با خويش دعوامى كتى ياته الحمان ناجيع شوط اسف نبلشد که بمانی فودم ‎see) ‏لها تو بكش خط به خطاق هسه ىما‎ ‏تطرى)‎ Jay ‏چا وناز وعتاب وستگری آنیفت ‎fs)‏ ‎rg ‏ومی ساف‎ ae te yt uae ‎ 

صفحه 206:
حن ارگ بم وخشت به خشتم متلاشی . تونقش جهن هر وچبت تمه و كلشى ‎(Sanaa)‏ مثل باون پهاری که سی گوید کی (حسین حدزوی) عه رهم باش فاشلهت كيم صدجوايلاكفته فررافت كنم eld a 

صفحه 207:
انديان وف تو كفتن كه تودر فهم لكنجى ‎١‏ نيان شبه تو كفتن كه دودر يهم نيل جبم تسبي ‎ogy ol poy ade‏ که فرها چه بازی کند روگار دجم افردوسي) ‎cay 2:‏ بو سیرک کل ‎cag age mS coil gee at‏ که بر لب چویج: ل پم ‎cay‏ ‎piel pg!‏ الى ثودانى وثوهانى تاجدخواشى لل جیهم ‎Giles‏ ‏للبسرده رنيج گنج میس ر لصی شوه مزه آن گوفت جان ره رکه کر کزه سس بيم ی الى رسام عارين تومجروة ‎Sore he MSE ota‏ ‎fo‏ گاید دلم یردی خیم بر کودار باه ب «صست هجر یس پردی خدایم بر وه ‎ht‏ سای ناك رسم يار بى وفا ری که من درم بهآزاردلم کوشد دلآزاری که من دلوم وش ویر تشه فلش کسی آچه‌میان من و تیست ‏ تا أشارلت نظو نامه رسان من وتوست = مودک ‎ele‏ 

صفحه 208:
نيست برا تلخكلان رأ خی های مشق درا هرق ملهی دا خیش مست ب ل ‎RAE‏ اد رو نه عجب كرفروروه ققش عطيبى كراب هم تقمش الس ببم سس غود كه بيند خرلك» ريش الدير ضوعردم نه بر ضوخوش ‎fs) Oc‏ سصپسسدبسِ ل ب و ویر دای دا کدی لر کدی تهرکنی ستم کیک کهجفاگ رک وف او حفرامی کم ل ‎as at‏ اضيحتى كست يعدو ويهانه مكير هرآنجه ناصع مشفق بكويدت ييذير ل لل جوم (حافلع دهم وا طاقت شريت نه قو رأ خاطر قريت .هل له انيه سبو كهجزلين جار هتدام ‎fs) aie‏ انازبروره نسم نبره راءبه دصت عشقى شيره رندان بلاكش بلشد ‎ties A‏ ‎atten iS leet catty Ab‏ كود دكعمن تلك لمحمفريك كن (أميرخسرو مسلوى) تام یکو گر پباند ز آلمی ‏ به کاز او ماند سرای زرنگار سال ل ببم ‎tse)‏ ‏سیم باه پیروی بر آند يهار خيمنى ها أو هر آمق پپوست ابر ديلت ير حولى هسی باره سعامت بو مولنی (فخولدین اسعد گرگانی) ‎ose ts dg set‏ حال منز قبال موفرضده شوه جوم ‎(i‏ ‎co)‏ 

صفحه 209:
bbl be oh ‏برى دان اؤاففال جرخ برين را‎ تامم و کارغانه مضاق مصوپاه نسيم باه سبا هيشم اكهى آوية انه در برب و جشمى نه شليب أزنظوى تسیم وف توچین بكذره به تويت حافل السيم سيج سعلات يدان نشلن كه تودالى الترسم كه هارم ز روشن هلى الى صدر وسل خيلهم ولى بيش كاء قرب توشداروی و بسد امرگ سهربآمدی نيازم و خوه هركز على رآ ‎til ag La Lag‏ جوانى ده أيهم ‎ ‏تلم از ست توای دله که ار داری ‏رون گن سر باه و خیواصری رز شید ز انا کیش بری رآ (ناصر خسري ‏کوج ز معیت تو بوه شغل «یگرم ‎ales‏ ‏که روز محدت وخ روبه کولهی آرد ‎tales‏ ‏ده اه می کدی از من میووی از اه ‎tales‏ ‏ؤخاك كليحش سد‌هزا لاله رید ‎tales‏ ‏کذوبه کی نکن دومن که ی ‎tales‏ ‏به دل مهو جان ی و طلی ‎wn‏ ‏همرافى تويك موص كلمى حوايس ست ‎GB?‏ ‏ستعدل أين زودترعى خوصتى حالاجرا ‎Ge?‏ ‏که می ترسم در اوجای کوپاشد ‎sah ed‏ ‏یگ راکدون با جونان زک اما چوا ‎Ge?‏ ‏دک چه ها کردی وقمیر تدزی ‎Ged ‎ ‎ ‎ 

صفحه 210:
شاید که خوبان به صحوا رون طلست رفنن به معا ولیک قله كرة راجیده در هنن فقیه که مه رچه بر ساحل مسته أى رفيق تسیری شهربا آزشهر شبرین روان گفتن له چشم دل به وبي له يلاه هر يوي ليست #رشهر انكارق كه هل ها ييرة نشسته أى ونكاء توخيره برعاه لست هه رکه چهره بر آفووخت دلبری دلد Sd alee at Mees نويهار الست درآن كيش كه خرشدل بلشى اتتانستم جون نيكوقدر يام جونى را نسهم وصل به فس ودكان جه خيلعد كرد ‎cle Bp cnt‏ خويش همه کی شتاسته وهرچا زونه ته تصاف راد که یی سا رود ‎seed‏ عد کردن عم اندر سقیه تیاساید و دستاش ‏ فرسق ‎fs)‏ جویده عسوچاودنی را ‎Ge?‏ كه توكلم كلوبى» به ياه آشناحن ‎Ghee oo?‏ جاییره ‎ale‏ ‏همیشه دلشوری ات پا سکوت همه است ‎sited‏ ss gtk a gl wae ‏حاف‎ أيدجا كذشته أست زعظا هسلى فيض كه أو آب بة بختم بارش وه رخشم زا (بیدل مسلوی) که پسی ال ند بو لو دگل یاشی ‎ales‏ هلم خونمى شود ججين بش دوم نلمجيلى را للم ‎oS‏ يار از ب برك وان جه خواعد كرد ‎Saabs ax clos baad‏ foe) 

صفحه 211:
تهاهی هلق هجران بر دل ریش 0 للمى أو خويش در جهان يقار انور تويى سور توبى دوات منصور تونى اواها شوش باان بی سبریاست اوح نی روح تسوبی فانج وحفتوح ‎wet‏ ‏يها به ‎hig go‏ به حق معبت ‎Le aye‏ ‎eM scene dy‏ كله بيسن مه کن وم تم له دار تردبان أيين جهان ما وحديمت الاجرم هر كس كه بالاكر لقست امت شفوم هل زفيع زنده شوه وز غير كوهرجاسغن آيد يدميان تكاريها فل و جيم قم طرق می‌دونم که ین هرهز که ارم گواتی چون دل یشم سر خویش من ینجا درم اجان ست شسته (عبید زاکنی) ودگانی بوای مودن ایست (كليم كلشالىع موق که طور وی خسته ه مقر وا ولا آسمان بى حوصلهء حج هوا وى ست (قیسر امین پورا ddd Be wo لاما يه حق جازسهارى به حق يوسف و حزن زليغا ابه آه و له من و اتب مورب رجان من زاه ار زپ ار ‎ai seh‏ عاقبت لين تردبان افتانيست ‎Stas ota aid‏ ‎tp‏ حال من اقبال ‎opts‏ ‏خاط و به هو شم پراگنده شوه ‎eo)‏ هسه بيط و يهائم قم تارق هسی دون که درمانم له دازی ‎gab‏ 

صفحه 212:
ده این ریسمان می‌بوه با مش قیمی مکن چوغ ااوفوی را آقس باه سیامشک فشان خوددشد: نکته‌ای روم فا هدن دیست رو نگارمن که به مکتب رفت وخط الیشت abt tala pala تا کرده كناه در چهان کیست بو لش هسی یم باه پیش هرکس انه مجدونم که دل روم ازدیست ده خطی: هخالی| ده خولب وخیلی دست شوم دل وف وج زنده شوه وزغير توهرجاسغن آيديه ميان نغل توخيو كلستان جهان بسيار است که حي مسي يديد بر عرفل ‎Kapaa)‏ ‏برون کن ‎beset‏ ‏اسر سيوع عالم بير دكر بار جوان خياد شد ‎uae‏ اه‌ای خیش خب وا الم اور یر (حافظع بسو ومس اله آمو صد حوس شد را حتحيرم جه للسم شه ملك لافقى را ‎Ge?‏ ون كس که کده که چونزیست گر (خیام نیشایوری) كله كه به ناو كويم سيو ريان سن كوه (لوری؛ Pe ab le Ble Ft fs) ph ath strane lie ‏(قیسو امین بورا‎ حال من از اقبل تو فرخدده شوه خلفربه هوار شم پاک ده شوه لوكي كل أين باغ بسىء سرو ووأن بسيار أسست زوحشی بانقی) 

صفحه 213:
Bat a ey ‏چو هه بارن بر مج‎ تاليدن يلبل ز توآعوزى عشق ست نام تو أكر جه يترين سوه زدگیست- من تورابه خلوت ‎ltt‏ خيال خود تین تین من خطاب می کم يهثرين يهثرين عن (ریدون مشیری) تمهوم أؤاين يس كدمن زندام كه تنم سخن رأ ببإكتدنام ‎east‏ نكر اكه سقان داناجه كفت به فرزككان جون همى خواست كدميرك خوه را بداريد دوست كه نجى زبيشينيان اندراوست من آن را داستم اندر کجاست . پژیهی دن و يافتن با شاست (ملک الشمرای ‎Gla‏ هب هضت آب که رکش به سد آش نی آن جه با خرق زهددمیانگوری کرد ‎uate‏ نیست بر لوع لمچز اف قلت دیست ‏ چه کدم حرف دكر يله نداهاستدم (حافظع دگل ل[ وصال خودحرتاكى جما هارى؟ جوش فم موتقى لشت ضكينم ار جه دلدطى؟ كدهراحظه نامل فمويه جان آرى چه فوشوی؟ که هر ساعت تدمردربلاری ‎Ge‏ 

صفحه 214:
نکدد فکو کدی در دل من یاه تولیست ‏ گوش کن نی دلم ؤمؤعه أش با تويكيست cays ‏ههار فرست که علم همی ات ی پیش هانایه ازلسی همست‎ fs) سایه دام وب پنننم وسواست.. اونه بر یشت لو کسی تب رامی زد (حرشك ابتهاج تموحاتمجه لسري لست فرهوي لين سلطلن ‏ كد هركس دلشكسته ىريك مسوورم يايد السميد حداديان) سی دام ‎ph gt hall‏ كه لزييجلكى كلفى يحل خيش مى كييم ذفاضل تطرى) سیم حشرت لطفش سبايار يهيكدمجون كلستانكردهارا (سیف فوغانی) وا وس توگفنن که ود رهم انجی . شوان‌شبه و گفتن که نود ریم بای ‎glen)‏ ‏نش ركردم كر ازلين غميه درليم روزى ‏ كدر ميكده شان وشول وان بردم ‎ales‏ ‏ليست دردينه مامتؤتى دنيار1 هاتبينيم كسى راكهتبيدد هارا (صالب تبريقى» ناهن ‎fet SB ogy a ne at aya‏ ‎uate‏ ‏هه رکلکی شکر در ۵ هریری زرط ‎PMP we AAS‏ ‎ale‏ ‎idl gazed‏ ‎yal a‏ وه هیچ یک از حردم اين باد 7 

صفحه 215:
به حباب گرا لب یک رود قسم و به كوتلهى آن لحنله شادى كه كنشت ضه هم خولهد رفت آنچدی که فقط ‎a al ald‏ (سهراب سیهری) 

صفحه 216:
وه که با این مرها کون بى اعتبار. إينهمه فال شدن لوجون مدي شيداجرا ‎Gee ait —‏ وعده ديدارهركسى به قيلمت یله سرى شب وصال محسد (ص) شل شيخ مسي وقنى دل سودانى مورفت به بستلزها.. بى خويش تهم كردى بوى كل و ريحازها كه ره زدى بليل كه جلمه دريدى كل با یاه توافتم از یاه برفت آنها ‎aa‏ سس وامصر وبرخالق جهمان توسوكئد بر فوم بت موقج پیش ‎sat‏ ‎eile‏ که هل آزشم دیری تقوم فریخته انش به دل سنگ ماود ‎tii‏ وصل توكها ومن مهج ور كجا هردانه كجا حوسله عور كهجا هو چیه وسوختن دتارمباکی . پیونه کج و انش طور كججا ل یش سید ابولخبرا ‎Had ty‏ ز معق وا فرباها_ کرم پیکی طرفه نگار اقصاها کر هاه من شکسته ها دا ورته من ودق‌هرچه پادایاا ۳ (یسیداردد یی کمن کردم مکافانش چفاآمد .ببس لجاسردیخدامر تایه ‎bab ht ——_—_—_— 3 ‎ ‎ 

صفحه 217:
فش نگ کرد کس‌دوایشیرنستوپس وان که کیس وی ار رسم او آموشت وقت آن شد که به کل کم 5-5 وآن هب العسصيه لوو وصلت هسم و هسوز من به ينه وصلت سال وحسه در كلمراتنى چدان دروسل کوخ وکوه بوم که گر یک لعله بی‌رویت گذشتی وف نکردی و کردم چالدیدی ودیم وان گهم در ده جلمیکز فرفش برفتک ور تحسل نكدم جور يسان رجه كنم ورای که و بتخان موی است لشق را وصلم ميسو أست ولى بوهواة ليست واعظ مكن درإز حديث عكاب را ‎SS gta‏ م ىكند كوه ربه قري میب ‎tou‏ ‏هم تواند كرمش ذه عن شسكين ده ‎idl)‏ ‏أى سراكفت دو از كلافف الها ‎gad‏ لمي بويا ‏بو که قبولش كنت يلال محسد لصن ‎tou‏ ‏خيالت روز وشب همساو سن بوه هميكردم به ‎es te‏ جدان مهرت به جان ببرورده بوهم جهان بوجهم من تارك كشت ‎Gal aed‏ ‏شکستی واشکستم پربنی وابریدم. ‎asl ges‏ ‏زمره ری آد و ینمی گفت: ‎tales‏ ‎JAS at‏ وی پس تلد دهم مس ‏هو مدل بأ يكى كن ف بوايى حنؤول هارا (تجيب كاشاني) ‏بردل تهمرجه تهمت شد ىكش لانيمت (وحشى بافقى) ‏أن بس بوه كه بار دكر زلده ميش ويم (ميرزاطاهر وحيدقؤويني) ‎ ‎ ‎ 

صفحه 218:
وقت سحراست خیزای طفه پسو ‏ پسوباههلمل ‎Beebo‏ ‏كلين يكهم عربت دراين كنع فنا بسيار بجويبى و نيابى هيقر ‎ows‏ ‏وقتاق كن خيش كدج ون بق یوج سريرين آد وير وضع جهان خندد ورفت (سالب تبریزی) وزش باه شدیداست ونخم معکم لیست.. اشتباه است وا ورد أؤ لين كردن ‎Gone old‏ و چه وش دک پم ردیر وست هجو مه مراب شم آروی فوست. (تاشياس) وف آنست كه عردم ره سح را كبرند ‏ خاصه اكدون كه هار آعد و فروردين شد ‎se)‏ ‏واسل مدزل مقصوه شدن آسان ایست قابه هري برسد سيل ش وه مدجاخدى لبيدل مسلويع وسرالكشتى به روى شيف ساق ‎hae Set ole‏ پری ست (قيصر أعينيور) ‎Lk sash‏ ‎ol‏ ‏شيشه ينجره رأ بارآن شست أؤهل منم چهکسی هش تور خواد شست؟ الحميد مسق) وفاكنيم وحلامت كشيم وخيش بلشيم كه در طيقت ها كافريست رنجيدن وان نه آشست ک 20000 وراه ل ماست که پارهر نم تو ‏ ستبار بدا کشت ودگربارفروریفت سس 

صفحه 219:
وسال او از عسر چاران یه وای آزین دل که نی هرگ یکلم وایآزین دل که چون موفان وحصی وسده بدا ویک است بان مه با وقت آناست کوین مدول ورن بو وم در ده جلمی کز فروفش بر فل وى شمع رأنازم كه بعد أزسوختن هرهم ولاه درش هرئيست جزش كن زلف ير وا زرا 1 ‎tales‏ وی این هل که آزره مداسم چیه ان ‎poly ofa‏ ‎Galli‏ ووزوملش می‌رسد یم هج رن حی رود (امام خمیدی رد واحت جان طلبم ی جاسن بویم ‎tales‏ 3 ales aunt bites Sy ‏به‎ ‏(سالب تبریزی)‎ ‎je ail pat‏ یو دیست ‎foe‏ ‎ ‏زهره دورقصآدو بیط زان می ‎ 

صفحه 220:
همه ساله بغت قوپیووز باه شبان سیه بر لو نوروز باه ‎bord rr‏ هسان موستی با کسی کگن بلدد ‎analy hg eT‏ ‎ber Oc‏ هر کسی رکفت که ساحب فلرست.عفتبازی دكر ولفس يرستى كيت ‎tout‏ ‏هردم نم سدکوه شم هو بیسستون عفسق و من مسخت‌جاندیگوم نیت به رهام مد (محتهم کاشانی) هوگزنباشد ی سیب گویل دوچشموخشک لب نبود کسی بی درد ل رخ زضوان وخ ‎ia‏ ‏سس ‎is‏ 9( هرآن كس عاشق است از دور پداست .بش ششک ودوچشمش مست‌وشیداست بوه فيو عفال بوزعاران أكرثيرش زنى خونش نه بيدضت "شش ‎Geter‏ ‏هر روزي ةشيولى ولطفى دكرى ‎a ge SA ae‏ خوخرى گفتم كه به قاضى ‎DOLE ng‏ خويش يستانم وترسم هل قاضى بيرى ‎fou‏ ‏هر که شخت از کشت روزگار ‎Bad pe 5 et pe‏ جوم ‎end‏ ‏5 

صفحه 221:
همه عزی و جلانی: هسه طسى ويقينى ‏ هسهتورى وسرورىء همه جودى وجزائي اهمه قيبى تو بنأنى همه عيبى تو بيوشى همه ييشى تو بكلشى همه كسى كو فألى (ستایی) هدوزياهسه توه انيد دوقت كه آخرى بوه آغر شبان یلها ز ‎tan‏ هرهم که ده مق ههی خيش همی .در کار یر حاچت هی (حافظع اهست اميد زيستن ازيام جر ‎pst‏ ای بر کس کر اج عبر فتاه است (سالب تبویزی) يارب نوآشها رامهلت ده وسلامت جندان كه بازبيند ديدار آشنارا سب همه هرگ توچویمهسه فضل تويويم ‏ حسه توحيد تو كويم كد به توحيد سول توحكيمى توطليسى توكيسى تورديمى ‎١‏ قونسايدددى فضلى قو سوؤاور علبى (ستایی) هرچه رت عون یکی م‌کدند. چه ره اسووز در یه فرط خیش الست (سالب تبویزی) هر که لارام دید أو هلش آرام رفت جشم نعاره خلا حركه مر لين دام رفت ‎tau)‏ سبزشه ومرغ هر خروش آمد (حافظع هؤار سيو خرامان به راستى ترسد به لست تووگرسو یر آسمان سایند ‎tou‏ حشیار کسی باب گز عشق بپرهیزه . وین طبع که هن دارم اعقل تیمیزد آن کس كه على ره آراسته سمفى ‏ كرهرهوجهان بلشد هري اى يكى ريزه ‎so)‏ هو ‎pe‏ تنس کشت و یه اه کدای uF 

صفحه 222:
‎le yh‏ وری تاره ‏هشین بو از نو به بید ‏هسه هر طم مسلریاند از یی مال و چاه بی فرط ‎ ‏هلاگ ما به بیان مدق خواده بوه ‏ه رکه هواین بوممقوتراست ‏هرگزدیست شستیدی که کسیبشگیید ‏هست کر ملس له چبان شوه ‏ه رکه چیزی دوست لد ان ود پروی گمار ‎wenn tae So ‏اهزار هشمن اكر در ققلست عارف رأ. ‏هست طلب أو بلطن بيران سحرخيز ‏هبيع كس رايرمن ؤيران مجلس دل نسحت ‎els ape‏ تور دداره (سفديع ‏كاتوراعقل ودين ‎ ‎ed ‏از برون میسی و از درون مارند.‎ ‏عله .وساف افيض افيضم‎ ‎ ‎ ‎gli ‎ghee pur Lely aS apa ‏كجاست‎ ‎fou ‏چام بلا ینت می سد‎ ‏اف‎ ‎Sean ge pal pend cigs fou opt dade 2 ay bor ‏هر كه ‎Sn iets Hime‏ ‎fou‏ ‎Jo‏ نداد تخسش ادرچن باه سس جو روى خوب نو دید قا جه خم هاره سس تبراكه يكى راز هو عالم طلبيدتة (فروقى بمطلميع شمع مئييد كه أشكش حوره ترروى زرد ‎ga) ‎ 

صفحه 223:
هر سوو که در چمن دراد هرهم کمده زاشت میدی دگر بگیره هرفس أو عش ق موود أزجي ورت ‎ee‏ لق كويد عا خوهى أو به خلق كوييم ‏عمجو زمين خواهد آلسمان كه ‎ ‏هو آن كه جائب اهل خذا نه مارة ‏هرهم وروی تواقشی زندم را خيال ‏الست واد رس ری ‏هر کت که گفتمدروسف آن شماال ‏هر کسی در جوم عشسق تومحوم نشود ‏احمه آرام كرفتد وشب أؤئيمه گذشت ‏هرگ كسى نگفته که هراستان تلو هکس چشیده لت هصوژی تورا ‏ادر لخدمت قات تكون يك پیکان فسزه درل زبری چون کات ‎tou‏ ‎SS Lab ‏عزم‎ ange lL Op) ‏ها چهره هل سی خرشیم تا هر هو هریغ گفشه بانیم ماش ‏كا يدهة يوسة بر تفال محسد ‎Ge)‏ ‎fou‏ ‏داش درهسه حال او لاه ده ‎tales‏ ‏اكه كوم كه مر ين دوده چهامیپنم ‎ales‏ ‏أزهست يلد يجاني رسيده الم ‎fou‏ ‏هركو شديد كففالله م قشل ‎tales‏ ‎areal‏ قوأنهم تسود ‎fae‏ ‏واچه مرخب نشد چشم من وبروناست ‎tou‏ ‎eS lett‏ ایوس می شوه ديك كجا به غير تومائص مى شود (حلع على ‎Gola‏ ‎ 

صفحه 224:
هر چا که دلیست در شم و بی سبرو قوارویی سکون یاه (حافظع أهرهل كه زعشق توستخلى أو حلقه وصل مو بيين ياه حاف هلال زین وقتی درشت عدق گل مي دا یامت هست بهاری لحنه ای را که چهم ماب هم فتاه مت هست؟ تسام ای ها در رفت و آم این ما را تمی دید وبلران بود وم بودم یر سای ی شمشاهیامت هست المرتضى دلت ‎Gaol‏ ‎yea tb jeg att an‏ همه شب هیده من بالق لحرا يسوم ‎cays‏ ‏همه درچش هی هبش دل شود نشب یمه کوهم رطع من شسگینی شیارا هركو وجوه حاضر غايب شديدداى من درميان جمع ودلم جلى ديكر لست ‎fs)‏ ‏وازلوع هل وجان اوه هركؤاز یدمن آن سوو خومان اوه ‎ale‏ ‏یرل عم کین‌من ات ‎Bley‏ وؤهل هن آن نيوة ‎uae‏ ‎asa‏ که چوحافط ش رو سوگردن. دل به خوبان دهد و بی یشان اوه ‎ales‏ ‎layed se‏ که لش ومسي قله اسيم عم دوم سا حاف هاناى دل عيرت بين ازديعه عبركن هان. أيون مدان رأ آبينه عبرت دان (خاقاتى) 

صفحه 225:
هسه شرهاى جهان هيع اترمى تكد هرمن أزيس كه يه ديدار عزيزت شادم سب همه هست رو که پیدمتوریی . جه بان تور همهم برس ی (فسيع الزمان ‎Gilet‏ ركه عيب دكران بيش و آوره وشمود.. ببى كمان عيب تیش دا خوف بيه ی ه رکه نان ‎eth pte Se aps hye ben‏ تير ‎sue)‏ ه رکه دور شوه خی خدامى طلد. چ و یی است که حاجت زگدامی لد ‎Galea isd‏ ‎Jem‏ خويش كه بيكنه اؤخداباشد فداويك تن بيكقدكهآشنايشد ‎foun‏ ‏هستپاند رکه نوخ دا وغلق ‏ باشد به قدرهست تو اتبار نو ‎fat ad‏ ‏همه جابه بیوفیی مد خوروان ..تومیان خورو ان ملی بهبی وایی ‎Gaeta ate)‏ ‏همه حفتتد وبه فير أزمن ويروائه وشمع ‏ قصدى ما دوسه هيو هراز لست هفوز ‎Gays hed‏ ‏جوفر وشحم يه مرياجو توكيهرم تيلم ‎tp)‏ ‎eS ie tte ee ot a le ale Oe tp ‎ ‎ ‎phn Shae ple ibe eign‏ ید میتی وه ميخياق ‏(حافظع ‎ 

صفحه 226:
همه کم زخوهکلبی هد بی کید آخر. هان کی عفد آن ری زو زد محفل‌ها سلس ‎se at‏ هیده مخت را روز صاهر فره‌است ‏ ماهر است میشسوبزرگی پسوان لل اينيج لین دی هسی وعده دصی امریز و فسره- همین آمروزو ریت مرا کشت سمش ویس هر جبد موكر ست يارآن قا هانه تيقكبى ترويت لسلا ‎fs) hh‏ ‎SL ott ee‏ برا من سس بو ستی) همچدن هر پلسخ «شداممیگویم لام عاقلان داتد ديكر حاجت تفسير يست لل يهش ال ظی» هان مشو نصيد جهن وقف نی آزسرغیب ._بلشد اندربوده بازی‌های پبهان غم عخور ‎se aed‏ ناریو ‎Rae peel west‏ ولت يوار مسي لل ائيش ‎erate‏ ‏هيع شك نيست كه فيه من آنجابرسد عجب ار سلعب دب ان رسد فوبادم ‎fod i‏ هرسعرمی چهد از پر خوشید ز خواب .از شب یره علشق چه خبر داد سیح4 ل ب ب لشي؛ش پا (سالب آبویزی) هراى عشق وآب جشم كى سازة فريبان را زسنیییان کمن وی دون یدام لل ‎fetes) RA‏ هرتبرکهد کیش است گوبردل ویش‌آید.. سا نب زیکی بای جمله قرها هر كاوتظرى رهبا اركسان ادرو باید که سپرياشد. سب 9 

صفحه 227:
Rae tee ‏ور دای‎ هست طاسب ژبلطنن پی ون سحوشیز هسه حرف دلميا توهمين أست که دیست. Sap el ag هر تمدایی ‎aj tS‏ كردون خام شد بت روز ‎any‏ 3 هسه فرهای چهان هیج آترمواکند نس علمية "وسوبيتم وأين ليست عم هرکه او ارزان خره اززان صد هرشب به توياعشق وطرب مى كثره الوغفته به استراحت وبى فوهوا wy ee wht ‏ای که پنجاه رفت وهر‎ یه آن گس مستاه اک ریگ فاد (ساه ‎Galil‏ زرا که یکی و زدو الم طلبیدند (فروفی بسطلعی) چه کدم حرف دلم رازم با نزنم (قيصر أعين هويا أحيف خوره بر ناسيب رحست فرط سب زین تدورسره هیهات هست دان ید يرون (سالب تبریزی) ماه ورف درخ میک کوچه لیم ‎Op)‏ هرمن آزبس که به در مت شام سب به كه بينر؟ كه تويى جهو مرا يذل ‎«iy‏ گوصری طقلی یه قوصی نان ههد ‎Op)‏ برهن زفست به تاب و لب می خاسیح دانی که چه شبمی گذره ‎lel tay‏ ‎wt Soe‏ ‎wt ty A od‏ ‎to‏ 

صفحه 228:
هرخحم اجمد پرشان تودان دلیسست هزارجهد يكردم که پارمن باشی ه رکه شدمحرمدل درجم بار ید هه محاسیات مرا هرهم ریفته ای تیک ساعت پیش es ‎gla le‏ است ‏لني سامت لست ‏که کدف کرد ام ‏حل دو جشملن توجلى ارد ‏هركه در ؤشما مرغ أسيرى به ققس ‎ope as Ll bet ‏به شیق ننسه ی کب راسمای و‎ ‏هوسحومی جهد از و خوشید زولب هرکی به خن ومانی داد مهبم ‏هزاان لاله و گل در چهان بی لاه موه بای هرن با ‎Ae ‏تانگویی که اسیران کندد ت‎ fs) wt oe dhe ele tale cag $s a J ‏ين‎ aly uae ‎Gals J ‏بر درباغ وبه یله مدش آزاه کنید.‎ Gly gaat si ‏دعاق ئيسه شیم ‎SpE Le‏ هل شکسته ی من بی وا خوهد وه (حاح علی رشید تأیی) ‏أو شب تبره علشق جه خر اه یو من مهربان ندرم هرمن من و (لوری) ‏هسه زيهابهجهم نيكرن بى ‎wt OUT ae Lil‏ ‎ati‏ ‎ ‎ 

صفحه 229:
هسه عم به تومی‌بیدم وین نیست عجبٍ هس رکه نان و مسل خویش غورد همه شب هرن یدمک میم میحگلی هوک را ددم به از عشق محوم ساختم هسه قبیل» هن علسان ‎gy ae‏ هم خويش رابيكفه كنهم خله رأوبرا كن i pig op Spy a هر نسیمی که به من وی خولسانآه هار شكره جاسوز داشتم در هل هر كس كه يديد جهم أوكقت هرن که که گویی که نا شیم چدان هان که نادان ری آن زان به که بن؟ که ای چم هی ‎oe)‏ gt th pie tou EA ofp gh Mela oe ‏(شهريارا‎ كيزهمه #نتتد ولك _رنيستاين فس اندرا (یحشی بافقی) خویش را در عشقی رس وی عم سافتم (شریف تبریزی) [0 tap lel sau) وآنكهبي باعش قلنهم خله ش وهم خله شو ‎tp‏ که دو است ودمقصد وسن ایسفرم ‎ales‏ اجون مم عيسى در كليدم جان آره ویس ‎Gad‏ مرابه نیم له فوسسارخوه کوای (سالب تبریزی) به هر داشی پر تانا شم مصوی رفن خویش بریدگسان ‎bon‏ 

صفحه 230:
همه شلدی وش رت باشدای «وست Stet ymin cl rte هر کسی کوهور مان ازاسل خویش ادف آن روز به من موه ین دولت دا هركس يه طرقی دلمامی شکنه بيكانة ارهى شك حرفى نيت اسان سمتوديديه جين رقف دغل ازسوغيين: هر آن زعي كه تويك ره برو قدم بنهى هوآنکسی که لین اه تسه هر آن که کدج قناعت به كيج دنيا داه هر آن كو خلطرمجميع ويار تاؤنين هاره. هریه که آزسوی بر به‌من آید هرباغبان که گل به سوی بوزن آورد هرآن خانه که مهماش توباشی (عراقی) هرد که این مسا شوج وین ندره ‎uals‏ باز جويد روزكار وصل خويش ‎cays‏ كه بدان جور وجفا صر وثيائم دام حاف ‎aly‏ چدا همست چدامی‌ش کته عن در عجیم دیست چرامی ش كد حاف ‏بلشد اد برد بازهای بان شم مور ‎uals‏ ‏هورسجد رم خاک آنزمین شرا ‎Su‏ ‏بر أونسرده به فتواى عن نساز كني ‎uae‏ ‏فووخت بیسف حصوی بده كمترين اتمنى ‎ile‏ ‏سعافهمدم كفت و نوات همندین ره ‎uae‏ ‏با یی کل ومشک ولسیم سمن آي ‎tg)‏ ‎gle be‏ به ياه هن آور ‎lah‏ سورك ‎ 

صفحه 231:
هورگ کب فشل وي هدر گت رزوی هر ارموی حافظ در دست زاف شوخی هر چاکه هایس ت فرغم تو هر قصر بى شيرين چون بیستون وین هفتاه يشت ما أؤتسل قم يونت ey Se ee Sena arte اهرجت كان آرم فل متم تيش د كلمل هوچدد که جون تسورسل ره هردره که ری توز از وطع اوست هکس زمهره مر توبه نقشی مش فول هیا سوی بوه وسوای تومست نیو هسه هییع لیست درعلگ وجود لوه خره به ید گفتن پهسانوفلان (فیشی سیستای) مشکل ون نهستن هر أين جدين ديار ‎ile‏ بی سب و قواروبی سکون باه ‎ile‏ هركو بى فرهك كلسي به صت باد ‎as‏ امین بو alpha yd) Le sag oy ‏(قیسر لمين بون‎ هرك كه يه رو توكرهم جوان شهم. حاف آشدای مشق شیم واعل رحمتم ‎ale‏ ‏تقلش ‎Pee Sari‏ ‎uae‏ صقان جهان ككش كه إين ‎ie AS A‏ ‎tales‏ cyt ‏که شوه در‎ of pele hts ‏دنک رای با‎ عاقيت باهسه كب باختهاى يعنى جه ‎uae‏ خوش که زرری توهش رفت زهست ورهیع ابش جو توهستی همه هست (سدی) 

صفحه 232:
هرهم آزدره پالم که فلگ هر سامت هر هم أزروى دو قشی زندم را خیال هو راو که ودب حویم دیش اوه هرسوموی موابانوه وان کاراست هر سيو كه هر جسن دراي هرشع هک مین دیوید هرشب قرام یه یسن نا موی Saket mre cl hed چه خیش ست در فرقی همه عمرسب ر کیان afer ty Joa tual ‏اک کی که دنپ رد چههام‌یدم‎ ale بطق آبووی و نسازمواچواز ‎(iil)‏ ‎cl‏ پن که چهشایسته ام فتاه ناه ‏بيش از من و تاج واگیی وه است ‎os‏ ‏مسگین بید وا وره هر حوم داشت حاف ‏ها كجلهم وملادت كرب ىكل کجلست حاف ‏حاف ‏خالى لست كه بورغ تقار بود ست ‎os‏ ‏زبراکه سهیلی وسهیل بسن آید ‎eg)‏ ‎os hat ‏که این معساشوح‎ bye tale ‏به ليد رری به کف فد وی ‎Copan)‏ ‎ 

صفحه 233:
هر سبح وشامقاله‌ایآزهای یر هکل دوز گلوشی باه همیکندوای ه رمق به ستالی در گلشن شاه آمد هرعرغ فک رکزسوشاغ سخن بجست هرمی لمل کآن دصت باورین ستدیم هرئله وقيي که گرم اه نیدی هرااله که رندی به سحرگاه ون هرقش که صت قل به هراوتم که اف رای ایک تری هر کونکده فهمی وین کلک خيل الكيز هروقت خيش كه دصت تعد مفتدم شمر هریک چددی يكى بويد كه عدم درسحیت شمال ‎hele‏ ‎tales‏ ‏كاش سغن شنو كجا ديه اعتباركو ‎ales‏ ‏ليل ‎ile lag as‏ ول گوی ‎tales‏ ‏بايش ‎Pieter‏ ‏(حافظع ‏بحست شه وه رجشم كهوار بعاد ‎tales‏ ‏بيعاست نكارا كه بلعد است جنايت ‎tales‏ ‏اوطاهت واه دان ‎Sle pall‏ ‎we‏ ‏جزنقش نكار خيش نباشد افطع بار هوم و بار تغستين تكوترى ‎tan‏ ‏هدش به حرم أرخوه سورتكر جين ‎tales‏ ‏كس را قی نيست كه اتجام كل جيست ‎tales‏ ‏با هست وبا سیم وور آید که مدم ‎ws‏ 

صفحه 234:
هر كجاآن شع تركس بشكفد گلرخانش دیده ارگستان کنسد الل جبم رل هرکسی ازتلن خوه شدیارمین ‏ از درون هسن اجست اسوار مسن سس ‎A‏ دوه ه رکه راچلسه زعضقی چاک شد أوزحرس وعي بكلى باكاشه چم ‎as‏ ‏هر که او از هبزانی شه جها ‏ بی وبان‌شد گرچه هه صد وا سل ‎as Ait‏ ه رکه یا عط سبوت سر سوه ‎A‏ پیز ین اه بیرون اد تا باشد الل ميم 35 ركس به تمش ابى رفقد به سراي ها راكه تومتظورى خلطر شرو جاب سس ‎fs) i‏ ‎pei‏ سوط كققدد زآنري كدهست كس تميدالد كنت ‎ws es‏ ‎repels Se bases eet le‏ 7ل ل ب و (فيضكشلى) هرجه كشتيم درلين شهرنبوه اهل لى ‎Layee Bile ates‏ ‎Galas gee)‏ هركس كه ديد روى توبوصيد جشم من - كارى كه كره فيه من بى تظرفكرة جببم ‎aly‏ ‏هرکس که گفت خاک دردیست تیاست .لین سخن ده در چشمسا بو س اال ‎tues se‏ هر که مد به جهن نقش غرابی در درخرابات يكيبيد كه حشيار كجلست lille i 3 

صفحه 235:
‎ah ae‏ ره ترك لین سود كنم ‎ ‏زمدیده تایه کنبه سرا برهده رفن به ‎ala sal pt Sa panes‏ ‏هؤار يليل هستان سراى علش ق را. ‎Mat Jeeps ey ee ‏هسه شيبى توبداتى همه عيبى كو بيوشى ‏هبيع سوایست كه سودئى كيمويش نه ‏هركس كه يه كل آب ححد عاشق كل نيسنت ‏هرمن فالیگرتمغم مور مد وای ‏وم آزاین باق بری می ومد ‏هرهم وی در هشی زندم اه شیال ‏بازچون فرهاشو اسرزرا شرداكدم ‎Gate bled‏ ‏همه سله جو سودن سفرحجازکودن وج بی ای اوش طاسب از کودن مدای ملهدی هسه احت وا کودن دوب رای بیک به یه کون كه به ره نالميدى هريسته با کردن شيع يني ‏از نو صخن فتن هرى اموت ‎foun‏ ‏هسه تيحيد تو كويم كد به توحيد سول شدای ‏همه بيشى تو بكلهى همه كمى كو فى شدای ‏هیچ دل نیست که دنه زنجبرش لیست. (فروقى يسطلميع ‏شاي د هدفس برد یک شیشه کلب ات اعد ‎Gently‏ ‏این ‎bed‏ ولهي حافظ وا باه کرد لمحمد شيخي) ‎I‏ على رست ‎fli‏ ‏باكه کیمک رین ره چه هامى بينم ‎uae‏ ‎ ‎ 

صفحه 236:
هر که آمه سارت دوساعت ‏ رفت ومد له یگ ری پات اس _ببم ‎on‏ ‏هسواره مدق بی خبرا را می رسد چونان مسافری که به ده می رسد ل ‎A}‏ (حین ی 

صفحه 237:
ها به آهو روشان أنس وصفاده يارب یاز ساحبنظوان بازستان فیق سلیم لل ‎ae at‏ بيك جهان برهم زدم وز جمله يكزيدم ‎bat‏ حنج همى كرد بعالم كرنمى ميهمتوا ل لژ (نیانی لاهیجی) يك فوآمه سدايمكرهورفت هراس بودم رهايم كره ورفت لل ‎ee‏ ‏يا سىدة ثورا این همه بیدا گری . یامواه شم عشق توشكيباميكره سل سافيفيف, ‏ دی ياه إلى كه هر كلشن ففانى باشتيم درحيان لاله وكل آشيانى داش تيم ———— چم (رهی حمیری) یاه روزی که به سدق نو گرفتار شدم. ازسر خویش گث کوده موی پارشدم. (امام خسينى رن یک جسع لكوش ينه رس يالك ي#حقصه ‎١‏ يك قوم دويدند وب مقصه ‎ip‏ ‏لس لژ زارونی بسللمی) يار زيبا كرهزارت وحشت ازوى در دلست یلهداهان روی او دیدن سباح مقبلست ‎tou‏ یک فره وف رابه دو الم فروشيم هر چند دراین ههد خوب دار ندارد fags ley PRY ‏بل‎ 

صفحه 238:
يا وب مكن ل لطف پریهان ما وا فات توغعی سوه وم امعتلچیم یار آمد و گفت خسته میداردلت هارا به شكستقان ظرها باشد يا وب وكيم درى برييم بكها مستقیم أزهر موجهان كن به كرم بوسف روبی: كو ففان كر هلم قا به بوسه هري ان كرهظم یک وعده خولهم و تو كه باشم در التظار یک دمآ ایدم دل خر رأحصه هس یا وب این قفلهوالطف ال بدرقه باه ان اوگل خددان که پر به مدش يما رب أين كمبه حقصود ماش اگه کیست. يارب جهجهمه ليست محب تكد من ارآن طوفان نوج زلده شد أزاشك جم من هرجدد كه هست جرم وصصي امار معت اج به غير غود مكرمان سار ‎Gg seg‏ ديم به أعيد يسته عووار دلت عا رأخوافي شكست ميهارهلت ‎Gel nea‏ رافی که درو تجات باشه پنسا جزیاه کوهرچه هست براز الما ‎Gey nea‏ چین هست زنان صوبان کره هلم أمروق تشاه فسان كره ظم ‎Su)‏ حاکم نوبی هر مد دير وزوه خويش زوحشی بافقی) بسکه هرلحظه به سد حلاثه آیستن بود. (قیسو امین بورغ که زا خسم به دم آمد وممشوقه به كام ‎uae‏ می‌سیارم ب تواز چشم حسوه چمفش ‎ale‏ که حفیلان طریقش گل و نسوین حن استٍ حاف يك قطره آب خوردم و دربا كريستم يبا آلقه هر قست يه هدارا كريستم ‎fsa iy)‏ 

صفحه 239:
يارب به كه ش ايد كفت إين نكته که درالم یکی روهسی دید بی‌هست وبا که چین زندگانی به سرمیبوه؟ یله بك آن كه هرآن يزمكه خلق وأهب یدنک رختش مج ط وب میفریفت ياه بله آن که ما وقت سفریاه نکر یاه با آن كه سركوى توم مزل بيد هه آن که سبوحی زهدرمجلس اس یاهب آن که دام چ و کسوبریستی یاهباهآن که نهانت ری پا ما بو اب ملست چه حلچت که زیامت ليم وين عاجرا به سيو لب جوباريخش ‎tales‏ ‎Saas,‏ لنسود آن شالند هرجات ‎tay‏ ‎elt ging Lb joa legs‏ بدین هست و يلى أز ‎fg Selah‏ tou ‏دل شرع آن سد كه جه كفت وجهها شديد.‎ tales ‏آن که اوخدده مستاهزدی مهبا وه‎ tales ‏وين دل سوته يروانه ليسي بو‎ tales ‏به واعی دل شمدیده سا شاه نکره‎ tales ‏هیده روشنی از اک درت حاسل به‎ tales ‏جزمن وبارارویم وتاب مابوه‎ tales ‏دورکایش مه نوپیک چهانپیسا به‎ tales ‏رقم مهر توب رچه وس اپیدا بو‎ tales ‏دولت صحبت آن هيفس جلك ها رايس‎ ley 

صفحه 240:
بیگانه مش و کالب ری از خویشم ‏ شمأقيار عغير ناتكنى ناشاهم ل ل ‎ites ay‏ با رطان ندا باش كه دركشتى نوج هست خاكى كه به آبى نخره طوفن وا ل ‎ites typ‏ ارحفریش ‎a‏ که پسی سوه نکره ‏ آن که بوسف ‎tpl fas‏ بفروكته بوه مس _ یم ‎(ay‏ ‏اپارسن پاش که ویب فک ووییت مدر أرسدنوو ‏ كوروادتك جويروين من لست: ل ل بش ‎tes‏ ‏باون چیج پوس ‎tet bee Garay ipa‏ ل ل ‎ites ap‏ يار همده ين هسه ازهمجدا شتفد عاييم وآستقه دولت يناه قو ‎Caley ay ———‏ ارب توجدان كن كه بررشان نشوم محتاج به بيكانه وخويشان شوم ص وق (ابوسميه ابولخيرة هل ياك وجان أكلهم ده آه شب و كرية سحركم دم ل ل ب ‎(sgl age andy 9g hgh‏ يارب زكسال لطفم خاصم كردان واقف بهحقليق خواصم كيدان ‎Gey eg‏ يارب مكن أولطف يريشان ما را هرجددكه هست جرم وعسيان هارا "شا (بوسميه بيرع ياقسوت چن فزاش آزآب اطف اده . شماه خیش خراش در داز بروييده سب ‎Caley‏ ‏یک شبی در تاخت چبریل امین كفت أى محبوب رب العالمين صد جهان جان منتظر بنعستهائد در كقاده هل بتو در يستفاف سس بو رسای 9 

صفحه 241:
بیسف مصورا يكوس كه به نام خود حزن هر يسرى عدو شد يك بحر نسى كنم هدی سهیلی) یک چدخول رات برخوه حول گرد دوملنک پی ناای و رب ام وان (سالب تبریزی) ش زه . سدجانبهفی عاشقی باه ی چان ‎toy)‏ ‏کوهرزبان که می‌ش ‎SAS‏ ‎idl)‏ ‎dal Ly‏ چه حاجت که هت طلبيم.. لت محبت آنمونس جان سا رایس ‎idle)‏ ‏ميديم و هل وود هر که از فده رود ورین ‏يك عسو كدج در هل وبرانه آيديد ‏ يكشبدهرين خله سرآریچه ی شوه (سالب تبریزی) ‏یک سات عفق سه جهن ‎ ‎ ‏ایست غم عشقوین ‎ ‎ ‏یک مسر گنشت وعاقر ‎ ‎ ‏ايك دست جام باده ويك دست جمد يار انه ميدانم آرؤوصت ‎toy)‏ ‎PDL geek pty eg Alt altel‏ ‎idl)‏ ‏ارمفرش به دنياكه بسى ‎My‏ آن که بوسف به زر سوه بفرشته بو ‎ile)‏ ‏وب مب اه که گداستب وشوو گرستبرشو زخدابی خبرشوو ‎iil)‏ ‏یکی طنل هدن بوآوده بو ‎sate Set‏ که‌من ان ویرک ازكجاآيعش هرت فاشد كه يكتيمش ‎see)‏ ‎ 

صفحه 242:
يارب نگاه کس به کسی آشنامکن ‏ می کنی گرم گن واژهم جدامکن ال شغ فيخي على ياس ‎Bip oe yw‏ سهل ست لا جبهء ‎tas‏ ‏بارمرا غار مرا عدق جكرخوار مرا با تیی شا توبی خوجه هدموا ‎aoe ———‏ موه ‎dee‏ و دیور هر تجلی است با اولیلایصار سوام (هاظاسنهلىع باری که دلم خستی هرب رخ ما يستى واه بان شد تا باه چدین با ‎ae ————‏ دوه یکی دره و یکی دیسان پسنده یک وصل ویکی هجوان پسنده من از دیمان ودره ووصل وحجران . پستنم آلچه را جانان پسنده ل ‎alll ye‏ يوصف كم كته بيد به كنملن غم مخور له ان شود روزی گلستلن شم مور سيم نض ارب سيبى سلؤكه يلم به سلامت باريد و برهانهم أو بعد ملامت —— جبم ‎ile‏ ‏یک لعله از نگه توکافی است تا دلم . سوط کندهمی به هسه چاوانسا (قیسرامین بو ياه دلشينت أى أميد جان هركجارمرولهباهمن ست لطع فيخم هشه ايها یک نکته ازدولملش گفتیم باسکندر خشر اؤحيا بيوشيد موچشحه با وا طي ول وی بسلمی» يكى در بيابان سعى تله يافت بسوین از رسق در جیانش نیافست ‎yee‏ سوه 9 

صفحه 243:
يل هى يلو ین چا گر چه که کل باستان خسته ارم شوه ‎ioe Sead‏ ‎Saat tet‏ أمايهار مى شود عن هينه م كدمى كويم یکی را تمیسی یکی را چعیسی یکی بستالی پراکنده هست شیب واز وا نله ‎thet‏ ‏یاه آن چلو ی مستا کی رد بريه یک باه اصوار وماشق شدم‌ی دل یاه باه آن که هانت ری با ما بو یک باربی عبی به شبستانمن هر یک چم زان چون و از ده برآید یار لشق راب رز سخت می اد شدافت Cle ed ‏یکی را شیبی یکی را فوژی‎ ‏بدین سخت پسته بر آن موه بای‎ (أبيطيب مصعبى) دیدار خوب یف کنمانم آرزیست ‎ap‏ ‎seit ae ogy‏ ‎Gast lad‏ ین باراگر اصوار کدی وی به حالت ‎oe ee‏ رق‌عهر توب رچهرعاپیدا بو ‎Caley‏ جون بوى كل بهفته ین اجمن ما ‎Gat la)‏ خارى عجر مرو حدق انريم ها رفت ‎Goa SLY‏ ی ی ات تفا Galas 

صفحه 244:
باری اند کس میم ان چهشد.. دیستی کی خآ دیس تدان راجد شد _س____جبم ره يمك درت بيرم وسهم تبرهامى شوم مردام وم وراک جانورها مى شوم ل يفرشم مره وم يع أزل هر دل بر کل ميآیدازچاک گرب هدوز شيم اشاس ها وفايا خبر وصل توياسرك رقيب بوه آباكه فك زين دیسه کاری یک ‎tiny hy i —‏ ‎gl Ly‏ مكر حسودان به دور باش ياعفل عن بسوز وصبورباش ‎AA‏ ندنل ی» وف مسوهلش شو ثور خاهد زد قواكر كوك كنى ساز زليغليى را سس بين رست يار عسرى ات نامهاهرفت این فرلوشی از که دزد باه وش (ييفل سلی» ياه يسار دوام صيع أزل درهل بری کل ميآیدازچاک کوب هدوز ‎Shy 7‏ یک ‎se‏ كلفروشى ره شدی . هرچه کل وازدگاه اف روش اداختی السعيد يورطهماسبى) يك نفس بامانعستىخك بوى كل كرفت ‎١‏ خفه اك آباه كاين وبر بوى كل كرفت لل ل وروی سطع يك شب به وشم صييع به زندأن من بتاب تاعن به رشم شمع سر وجان فشانست — جد ‎Ge?‏ ‏یارب هل یک وچان آگلهمه۰ اه شب و گریه سحرگلهم ده هروا وه ول ز خوم بیغ وه کسن 

صفحه 245:
یک روز اشستمبه توچیوی بنوسم . دیدم بیان گلهکدنهنری نیت شلبب ب ب مر سهد فرج ی چومردن گم یبد زان ده عشق .از ای ره ورن خارمی اد کید ل رش لاب ص رقي يك وفامى آرومى برص د هزر أبن ينين رأآن جنا آيد هسى ل ‎Oy) ht‏ ‎Salt‏ نمي‌یم بان چهشه.. دوستی کی آشرآم دوستاران یه صد لسل ‎ay ae‏ يادبه آلكه سركوى ترام سول بود ییاه آکه‌س کری توا مدزل بو ل ‎ay ait‏ ايك باربه من قرعدى عاشق شدن افتاه يك بار دكر بار دكر ياردكرنه س نی ‎Ge Ja)‏ یک چهان بان سافتن اس نیست.. شاه هرن زلف شم هرشم سی یزان _ببم لاش ابا نه به ری توظربوه هو رغ وزافنتعوض شاعم وسحربودهرا — لو نوی تیا اد باه نک وان روت همه شب درمه چاره تا روط رب وه میا ل شه شيشم ‎eS ais‏ يدياه اكز ركسل توهر صبحسى افق ديده برازشمله خوريوه هرا يل سابيئيمم وبی یی لباه آتكدز جه خيش وامل لدتو هل مجلس هسه باهم وشكريوههرا ——— لو نوی تیا يلب بهكسدعدق يابستمكن وزهانن فیرخو هى صتم كن يكبل زادیف ‎dag lar‏ وز باه سك مشق سومستم کنن اشاس 3 

صفحه 246:
باه از ین موق گرفتارکدید ی موفان ايارم جو قد به مست كيره یکی از بتركان اهل سيو که پوش اگینی هر اکدتری به شب گفتی از چرم گیتی فووز ب از ابو هدایست بیسان بای oy Sas lap ye afc ob aS ye aif lL ‎a es Ly‏ هر علم ‏اكه به رة آرم لين صيد فل ريده رأ ‏یک کلبه ی چوی لب رش بامن ‏سب از سوو چلی ارو لبخند ازتو ‏ارب به سل طل وله قطلسه دل‌های خسته رأ يه كرم مرهمى فرست ‎ ‏جون تملشاى كل ولاله وشمشاة كني دنک الشمراى يهار ‎oy Stal AL ana gb ‏به داع فل‎ ile ‎orf ast ola le ‏(حافطع‎ ‏حكايت كمد ز اين عبدامزيز فوو مانده در جوهری ‎ ‎i Rea ‏مرن وه‎ ‎ ‏عدق اراب وهم ش رمع كره ‎oy Tt‏ 1غ لمحموه اكرامى فر ‏ياحكر كس هر لين زمانه تكره ‎fou‏ ‏باه رهت سپماین جان به لبیسیده وا تملك الشبراى يهار ‏كابر تفال ورك هوش بان عاشق هئ اب از وجوش با من (شهراه حیدری) ‏باربه به حون پاک شهیدانکوبلا أ نام طلست در كتجيبه شفا سس ‎ 

صفحه 247:
‎po‏ و به‌من گقتیآزین مدق حذر كن ‎aid‏ جد ب اين آب تاكن ‏آب آپن عشق گذران است ‏نوكه أمروز تكاهت به تكله ‎Sd oh‏ لش و که دنت ‎cui dfs)‏ ‎ ‎ ‏یک روی که خوشحل نیم می‌آيمومی توسم که ‏این یبود ‏ارم به یک لا پیینخولیده زر نستون یک قرپيش قلك ريش كرويكقاية يله باه آنكهجوياقوت قبح خدده زدى ‏ا(فريدون مشيرى) ‏لمهدى اخوان تالش) ‏زلكه خولهم هر حضوو دوست بسهارم را ‎Getty bi)‏ ‏تسه ی ستون مستالست وهوشیلش کند. ‎ale‏ ‏لک ستاوس اهوم اب رازه (شيدا صيادى بويا ‏#رميان من ولمل دوحكايتها بوه ‎ale‏ ‎ 

سرشناسه :صالح‌احمدی ،فاطمه،‏- ۱۳۵۳‏ ‏عنوان و نام پديدآور :ساحل :مجموعه اشعار ناب برای مشاعره /گردآورنده فاطمه صالح‌احمدی. ‏مشخصات نشر :تهران :نشر پونه،‏.۱۴۰۰ ‏مشخصات ظاهری :‏ ۲۴۳ص.؛‏ ۵/۲۱ × ۵/۱۴س‌م. ‏شابک ‭978-600-6681-78-8: ‏وضعیت فهرست نویسی :فیپا ‏عنوان دیگر :مجموعه اشعار ناب برای مشاعره. ‏موضوع :شعر فارسی --مجموعه‌ها ‏موضوع Persian poetry -- Collections : ‏موضوع :مشاعره ‏موضوع Mosha›ereh* : ‏رده بندی کنگره :‏‏‭PIR۴۰۳۲ ۰۰۸ ‏رده بندی دیویی :‏۱‮فا /۸ ‏شماره کتابشناسی ملی ‭۷۶۷۵۸۳۹: ‏اطالعات رکورد کتابشناسی :فیپا خ طالقاني شرقي -خ جهان -ساختمان پونه -شماره - 6طبقه سوم تلفن 77605798 نام کتاب :ساحل ،مجموعه اشعار ناب برای مشاعره گردآونده :فاطمه صالح احمدی ناشر :پونه نوبت چاپ :اول 1400 شمارگان 1000 :جلد چاپ و صحافي :کسری طراحی و صفحه آرایی :نسرین اختیارپور شابک978 - 600 - 6681 -78 - 8 : قیمت 500000 :ریال ساحل مجموعه اشعار ناب برای مشاعره گردآورنده :فاطمه صالح احمدی فاطمه صالح احمدی ،دانشجوی دﮐﺘری مﻬﻨدسﻰ ][1 معماری ﮐامﭙﯿوﺗر دانشﮕاه آزاد ﺗﻬران مرﮐﺰ ][1دانشــجوی دﮐﺘــری مﻬﻨدســﻰ معمــاری سﯿﺴــﺘﻢ ﻫــای ﮐامﭙﯿوﺗــری ،دانشــﮕاه آزاد اســﻼمﻰ ﺗﻬــران ،مرﮐــﺰ ،ﮐارشــﻨاس اﺗوماســﯿون و ﻫوشمﻨدســازی آمــوزش و ﭘــرورش شﻬرســﺘان دشﺘﺴــﺘان)ﮐانون فرﻫﻨﮕــﻰ ﺗربﯿﺘــﻰ امــام ﺧمﯿﻨــﻰ )ره( برازﺟــان( 4 5 6 ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺷﻌﺮ ﺑﺎ آ 1 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ا 8 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ب 23 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ پ 37 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ت 43 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ج 55 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ چ 61 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ح 73 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ خ 77 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ د 85 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ذ 104 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ر 106 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ز 111 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ژ 119 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ س 120 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ش 132 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ص 139 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ض 145 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ط 147 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ظ 151 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ع 153 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ غ 158 7 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ف 160 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ق 162 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ك 165 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ گ 169 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ل 178 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ م 180 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ن 197 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ و 206 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ه 210 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ى 227 8 ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻣﻮﻟﻒ ﻫﺴﺖ ﮐﻠﯿﺪ در ﮔﻨﺞ ﺣﮑﯿﻢ اﻟﺮﺣﯿﻢ اﻟﺮﺣﻤﻦ ّ ﺑﺴﻢ اﷲ ّ ﻧــﺎم اﯾــﺮان و اﯾــﺮان زﻣﯿــﻦ ﭘﯿﻮﺳــﺘﻪ ﺑــﺎ ﺷــﻌﺮ و ادب و ﻓﺮﻫﻨــﮓ ﻫﻤــﺮاه و ﻫﻤــﺰاد ﺑــﻮده و ـﻦ اﯾــﺮان ،ﻣــﺮدم اﯾــﻦ ﻣــﺮز و ﻫﺴــﺖ و ﺧﻮاﻫــﺪ ﺑــﻮد و در ﻃــﻮل ﺗﺎرﯾــﺦ و اَدوار دﯾﺮﯾــﻦ و ُﮐ َﻬـ ِ ﺑــﻮم ﻫﻤــﺎره ﺑــﺎ ﺷــﻌﺮ و ادب ﻫﻤــﺪم ﺑﻮدﻧــﺪ و ﻣــﺮد و زن و ﮐﻮﭼــﮏ و ﺑــﺰرگ و ﺑُﺮﻧــﺎ ،ﺟــﺎن و دل ﺧــﻮد را ﺑــﺎ ﺷــﻌﺮ و ادب ﭘﺎرﺳــﻰ ،ﺻﻔــﺎ و ﺟــﻼ ﻣــﻰ ﺑﺨﺸــﯿﺪﻧﺪ و ﺷــﻌﺮ در واﻗــﻊ در ﻣﺘــﻦ زﻧﺪﮔــﻰ ﻣــﺮدم ﺑــﻮده اﺳــﺖ. ﺷــﻌﺮ ،ﮔﺮانﺑﻬﺎﺗﺮﯾــﻦ ﻣﯿــﺮاث ﮔﺬﺷــﺘﮕﺎن اﺳــﺖ ﮐــﻪ اﯾﻨــﮏ ﺑــﻪ دﺳــﺖ ﻣــﺎ رﺳــﯿﺪه ﺗﻮﺟــﻪ ﻫــﺮ اﻧﺴــﺎن وارﺳــﺘﻪاى را اﺳــﺖ .ﺷــﻌﺮ ،ﭘــﺮوازى اﺳــﺖ در ﻓﻀــﺎى ﻻﯾﺘﻨﺎﻫــﻰ ﮐــﻪ ّ ﺑــﻪ اﻓﻖﻫــﺎى دوردﺳــﺖ و ارزشﻫــﺎى واﻻ ،ﺟﻠــﺐ ﻣﻰﮐﻨــﺪ .ﺷــﻌﺮ را ﻣﻰﺗــﻮان ﯾﮑــﻰ از اﺻﯿﻞﺗﺮﯾــﻦ ﻫﻨﺮﻫــﺎى اﯾــﻦ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ،ﺑــﻪ ﺷــﻤﺎر آورد. ﺷــﻌﺮ از ﺟﻬــﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮﮔــﺬارى در ﺟﺎﻣﻌــﻪ و در ﺑﯿــﻦ ﻣــﺮدم ،ﻧﻘــﺶ ﺑﺴــﯿﺎر ﻣﻬﻤــﻰ اﯾﻔــﺎء )ﺻﻠﱠــﻰ ا ُ ـﻦ ﷲ َﻋﻠَﯿ ـ ِﻪ َوآﻟ ـ ِﻪ َو َﺳ ـﻠﱠ َﻢ( ﻓﺮﻣــﻮد » :ا ﱠِن ِﻣـ َ ﻣــﻰ ﮐﻨــﺪ ﺗــﺎ ﺟﺎﯾــﻰ ﮐــﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒــﺮ اﮐــﺮم َ ـﺤﺮ .ﯾﻌﻨــﻰ ﺑﺮﺧــﻰ از ﺷــﻌﺮ ﻫــﺎ ،ﺣﮑﻤــﺖ اﺳــﺖ و ـﻦ اﻟ ْ َﺒﯿـ ِ اﻟﺸﱢ ــ ْﻌ ِﺮ ﻟَﺤِ ْﮑ َﻤــ ًﻪَ ،و ا ﱠِن ﻣِـ َ ـﺎن ﻟَﺴِ ـ َ ﻣﻀﻤــﻮن ﺑﻠﻨــﺪ و ﺣﮑﯿﻤﺎﻧــﻪ دارد و ﺑﻌﻀــﻰ از ﺑﯿــﺎن ﻫــﺎ در اﺛﺮﮔــﺬارى در ﻧ ُﻔــﻮس دﯾﮕــﺮان ﺑﺴــﺎن ﺳــﺤﺮ اﺳــﺖ .اﯾــﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋــﻪ ﮐــﻪ ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪه اى از ﻣﺤﺒــﻮب ﺗﺮﯾــﻦ و ﭘﺮﮐﺎرﺑﺮدﺗﺮﯾــﻦ اﺷــﻌﺎر ﻣﺸــﺎﻋﺮه اى اﺳــﺖ ،ﺣﺎﺻــﻞ ﺳــﺎل ﻫــﺎ ﺗﺠﺮﺑــﻪ ﺑﻨــﺪه از ﻣﺸــﺎرﮐﺖ در ﻣﺸــﺎﻋﺮه ﻫــﺎى ﻣﺨﺘﻠــﻒ ﻣــﻰ ﺑﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ ﺗﻘﺪﯾــﻢ ﺑــﻪ ﻋﻼﻗﻤﻨــﺪان اﯾــﻦ وادى ﻣــﻰ ﮔــﺮدد. اﻣﯿــﺪ اﺳــﺖ ﻣــﺎ ﺷــﺎﮔﺮدان ﻣﮑﺘــﺐ ﻋﺸــﻖ ﻧﯿــﺰ از ﻟﻄــﻒ ﺑــﻰ درﯾــﻎ ﭘﯿﺸــﮕﺎﻣﺎن اﺳــﺘﻮار و ﭘﯿﺸــﺘﺎزان ﺳــﺮ ﻓــﺮاز وادى ﭘﺮﻓــﺮوغ ﺷــﻌﺮ و ادب ﺑﻬــﺮه ﻣﻨــﺪ و از ذره ﭘــﺮورى آﻓﺘــﺎب ﻫﻤﯿﺸــﻪ ﺗﺎﺑــﺎن ﻫﻨــﺮ آن ﺑﺰرﮔــﻮاران ﺑﺮﺧــﻮردار ﮔﺮدﯾــﻢ. ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺻﺎﻟﺢ اﺣﻤﺪى 9 10 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ آ اى آﻧﮑـــﻪ زﻧـــﺪه اﺳﺖ ز ﻧـــﺎم ﺗﻮ ﻧـــﺎم ﻣﺎ آﻏــــﺎز ﺷﺪ ﺑـــﻪ ﻧـــﺎم ﺗﻮ ﺻﺪر ﮐــــﻼم ﻣـﺎ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻣﺠﻠﺲ ﭼـــﻮ ﺑــــﻬﺎر ﺑﺎ ﺗـــﻮ ﺑـــﺎﺷﺪ ﻣـﺎ را آﻧﻰ ﮐــــﻪ ﻗــــﺮار ﺑﺎ ﺗــــﻮ ﺑــــﺎﺷﺪ ﻣــﺎ را آﺧــــﺮ ﺳﺮ و ﮐـــﺎر ﺑـــﺎ ﺗـــﻮ ﺑـــﺎﺷﺪ ﻣـﺎ را ﻫـــﺮ ﭼﻨــــﺪ ﺑـــﺴﻰ ﺑﻪ ﮔﺮد ﺳﺮ ﺑﺮﮔـــﺮدم )ﺳﻨﺎﯾﻰ( آﻧﮑــــﻪ ﺟــﺎن ﺑﺨﺸـــﯿﺪ و اﯾﻤــﺎن ﺧﺎك را آﻓـــــﺮﯾﻦ ﺟـــــﺎن آﻓــﺮﯾـــﻦ ﭘـــــﺎك را ﺧﺎﮐﯿــــﺎن را ﻋﻤــــﺮ ﺑـــﺮ ﺑــــﺎد او ﻧـــﻬﺎد ﻋــﺮش را ﺑــﺮ آب ﺑﻨﯿــﺎد او ﻧﻬــﺎد )ﻋﻄﺎر( آﻫـــﻮ ﺑـــﭽﻪ ﮐــﺮد و روﺑـــﻪ آرام ﮔـﺮﻓـــﺖ آن ﻗﺼــﺮ ﮐــﻪ ﺟﻤﺸﯿـــﺪ در او ﺟــﺎم ﮔﺮﻓﺖ دﯾـﺪى ﮐــﻪ ﭼـــﮕﻮﻧﻪ ﮔـﻮر ﺑـﻬﺮام ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻬـــﺮام ﮐـــﻪ ﮔـﻮر ﻣﻰﮔﺮﻓـــﺘﻰ ﻫﻤـﻪ ﻋﻤﺮ )ﺧﯿﺎم( آنﮐﻪ رﺧﺴــﺎر ﺗــﻮ را اﯾﻦ ﻫﻤــﻪ زﯾﺒﺎ ﻣﻰﮐﺮد ﮐـــﺎش از روز ازل ﻓـــﮑﺮ دل ﻣــﺎ ﻣﻰﮐــﺮد آنﮐــﻪ ﻣــﻰداد ﺗﻮ را ُﺣﺴــﻦ و ﻧﻤــﻰداد وﻓﺎ ـﻖ ﺷــﯿﺪا ﻣﻰﮐﺮد ﮐﺎﺷــﮑﻰ ﻓﮑــﺮ ﻣــﻦ ﻋﺎﺷـ ِ آن ﺳــﻔﺮﮐﺮده ﮐﻪ ﺻﺪ ﻗﺎﻓﻠﻪ دل ﻫﻤﺮه اوﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺠـــﺎ ﻫﺴــﺖ ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﻪ ﺳــﻼﻣﺖ دارش )ﻋﻤﺎد ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( )ﻋﻤﺎد ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( 1 آن ﮐــﺲ ﮐــﻪ ﺑﺪاﻧــﺪ و ﺑﺪاﻧــﺪ ﮐــﻪ ﺑﺪاﻧــﺪ اﺳــﺐ ﺧــﺮد از ﮔﻨﺒــﺪ ﮔــﺮدون ﺑﺠﻬﺎﻧــﺪ آﻓــﺎق ﭘــﺮ از اﺧﺘــﺮﮐﺎن اﺳــﺖ و ﺑــﻪ ﺟﺎﯾــﺖ ﮐــﺲ را ﻧﻨﺸــﺎﻧﺪ دل ﺧﻮرﺷــﯿﺪ ﭘﺴــﻨﺪم آﻣــﺪى ﭼﺸــﻢ ﮔﺸــﻮدى و ﺧﺰاﻧــﻢ ﮐــﺮدى اوﻟﯿــﻦ ﺷــﺎﻋﺮ ﭼﺸــﻤﺎن وزاﻧــﻢ ﮐــﺮدى آﯾﯿﻨــﻪاى ﻃﻠــﺐ ﮐﻦ ﺗــﺎ روى ﺧــﻮد ﺑﺒﯿﻨﻰ وز ﺣﺴــﻦ ﺧــﻮد ﺑﻤﺎﻧﺪ اﻧﮕﺸــﺖ در دﻫﺎﻧﺖ آﻧﮏ ﺑﻪ دل اﺳﯿﺮﻣﺶ در دل و ﺟﺎن ﭘﺬﯾﺮﻣﺶ ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺬﺷــﺖ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﺑﺎز ز ﺳــﺮ ﺑﮕﯿﺮﻣﺶ )ﻣﻼ اﺣﻤﺪ ﻧﺮاﻗﻰ( )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳــﻮدا زد و رﻓﺖ آن ﮐﻪ ﻣﺴــﺖ آﻣﺪ و دﺳﺘﻰ ﺑﻪ دل ﻣﺎ زد و رﻓﺖ ﺗﻨــﻪ اى ﺑــﺮ در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ى ﺗﻨﻬــﺎ زد و رﻓﺖ ﺧﻮاﺳــﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾــﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ رخ ﻣﺎ ﺑﮑﺸـــﺪ )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( ﺻﺒــﺮ و آرام ﺗﻮاﻧــﺪ ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﻣﺴــﮑﯿﻦ داد آن ﮐﻪ رﺧﺴــﺎر ﺗﻮ را رﻧﮓ ﮔﻞ و ﻧﺴــﺮﯾﻦ داد )ﺣﺎﻓﻆ( ﻋﺎﺻﻰ ﺣﻘﯿﺮ آﻣﺪ ﺑﻪ َﻣﺤﻀَ َﺮت ،اﯾﻦ ِ ﺑﺎ ﮐﻮﻫﻰ از ﮔﻨﺎه ،ﻣﺤﺰون و ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﮔﻨﺠﯿﻨﻪ ﮐﺮم ،ﻣﺤﺒﻮب ﺑﻰ ﻧﻈﯿﺮ دل ﺑﺮ ﻏﻤﺖ اﺳﯿﺮ ،ﺗﻮ ﺷﺎه و ﻣﻦ ﻓﻘﯿﺮ ﺑﻰ دﺳﺖ ﮐﺮﺑﻼ ،دﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﮕﯿﺮ )اﻣﯿﺮ ﻋﺒﺎﺳﻰ( ﮐـــﺰ ﻓـﺮﺷـــﺘﻪ ﺳـﺮﺷﺘـــﻪ وز ﺣﯿـــﻮان آدﻣـــﻰزاده ﻃﺮﻓـــﻪ ﻣﻌﺠـــﻮﻧﻰ اﺳـــﺖ ور ﮐﻨــﺪ ﻣﯿــﻞ آن ﺷـــﻮد ﺑـــﻪ از آن ﮔــﺮ ﮐﻨــﺪ ﻣـــﯿﻞ اﯾﻦ ،ﺷــﻮد ﭘـــﺲ از اﯾﻦ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( 2 آﯾــﺎ ﻧﮕﯿــﺮد اﯾــﻦ »راز« از ﺗﻮ ﻫــﻮاى ﭘﺮواز ﺗــﺎ ﮐــﻪ ﻧﯿﺎﻣــﺪه ﺑــﺎز ﻓﮑــﺮ ﺳــﻔﺮ ﻧﺒﺎﺷــﻰ؟ آن دﯾــــﻮ ﺑُـــ َﻮد ﻧـــﻪ آدﻣـﯿـــﺰاد ـﺪه دﯾﮕــــﺮان ﺷــــﻮد ﺷــــﺎد ﮐـــﺰ اَﻧــ ُ آﺳﺘﯿـﻨـــﻢ ز ﮔﻬـﺮﻫـــﺎى ﻧﻬـﺎﻧـــﻰ ﭘـﺮ دار آﺳــﺘﯿﻨﻰ ﮐﻪ ﺑﺴﻰ اﺷــﮏ از اﯾﻦ دﯾﺪه ﺳﺘﺮد آﻫـــﻮ ز ﺗــﻮ آﻣﻮﺧـــﺖ ﻫﻨﮕـــﺎم دوﯾـــﺪن رم ﮐــﺮدن و اﯾﺴــﺘﺎدن و واﭘــﺲ ﻧﮕﺮﯾﺪن آﺗﺶ زدى ﮐﺎﺷــﺎﻧﻪ را ،ﺑــﺮدى دل دﯾﻮاﻧﻪ را ﻫﻢ ﺷــﺎد ﺷــﺎدم اى ﺻﻨﻢ ،ﻫﻢ ﻏﻢ ﭘﺮﺳﺘﻢ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( )اﻣﯿﺮ ﺧﺴﺮو دﻫﻠﻮى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺟﺎﻣﻰ( )ﺟﺎﻣﻰ( آﺳﻤﺎن ﺻﺎف و ﺷﺐ آرام ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﺮآورده ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﺷﺐ و ﺻﺤﺮا وﮔﻞ و ﺳﻨﮓ ﺑﺨﺖ ﺧﻨﺪان و زﻣﺎن رام ﺧﻮﺷﻪ ﻣﺎه ﻓﺮو رﯾﺨﺘﻪ در آب ﻫﻤﻪ دل داده ﺑﻪ آواز ﺷــﺒﺎﻫﻨﮓ )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻌﺒﻪ دل را ﺻﻨﻤﯽ وﯾﺮان ﺳــﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﮐﺲ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا در ﭘﯽ ﺗﻌﻤﯿﺮش ﻧﯿﺴــﺖ آب زﻣـــﺰم در دل ﺻﺤــــﺮا ﺧــﻮش اﺳــﺖ ﺑﺎده ﻧﻮﺷـــﯽ از ﮐﻒ ﻣـــﻮﻻ ﺧـــﻮش اﺳــﺖ آن ﻋﺸـــﻖ ﮐﻪ در ﭘﺮده ﺑﻤـــﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ارزد ﻋﺸــﻖ اﺳــﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺬت اﻇﻬﺎر و دﮔﺮ ﻫﯿﭻ آب ﺣﯿﺎت ﻣﻦ اﺳــﺖ ﺧﺎك ﺳــﺮ ﮐﻮى دوﺳﺖ ﮔﺮ دو ﺟﻬﺎن ﺧﺮﻣﯿﺴــﺖ ﻣﺎ و ﻏﻢ روى دوﺳﺖ )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﻣﺤﻤﻮد اﮐﺮاﻣﻰ ﻓﺮ( )ﺷﻔﺎﯾﻰ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )ﺳﻌﺪى( 3 آﺳﻤـــﺎن ﺑـــﻮى اﺟﺎﺑــــﺖ ﻣــﻰ دﻫـــﺪ ﺑــﺲ ﮐــﻪ ﻗﻨﺪﯾــﻞ دﻋــﺎ آوﯾﺨﺘــﻪ اﺳــﺖ آﯾﻨـــﻪ ﭼـــﻮن ﻧﻘـــﺶ ﺗﻮ ﺑﻨﻤـــﻮد راﺳــﺖ ﺧﻮد ﺷـــﮑﻦ آﺋﯿﻨـــﻪ ﺷﮑﺴـﺘﻦ ﺧﻄـﺎﺳﺖ آﺗﺶ آن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ از ﺷﻌﻠﻪ او ﺧﻨﺪد ﺷﻤﻊ آﺗﺶ آن اﺳــﺖ ﮐــﻪ در ﺧﺮﻣﻦ ﭘﺮواﻧﻪ زدﻧﺪ آﺳﻤـــﺎن ﺑــﺎر اﻣﺎﻧـــﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴــﺖ ﮐﺸــﯿﺪ ﻗﺮﻋــﻪ ى ﻓــﺎل ﺑﻨــﺎم ﻣــﻦ دﯾﻮاﻧــﻪ زدﻧــﺪ آﻧــﺎن ﮐــﻪ ﺧــﺎك را ﺑــﻪ ﻧﻈــﺮ ﮐﯿﻤﯿــﺎ ﮐﻨﻨﺪ آﯾﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﺷــﻪ ى ﭼﺸــﻤﻰ ﺑــﻪ ﻣﺎﮐﻨﻨﺪ )ﻋﺒﺪاﻟﺠﺒﺎر ﮐﺎﮐﺎﯾﻰ( )ﻧﻈﺎﻣﻰ ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( آﻧﮑــﺲ ﮐﻪ ﺗــﻮ را ﺷــﻨﺎﺧﺖ ﺟــﺎن را ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﻓﺮزﻧـــﺪ و ﻋﯿــﺎل و ﺧﺎﻧﻤـــﺎن را ﭼــﻪ ﮐﻨــﺪ آﺳــﺎﯾﺶ دو ﮔﯿﺘﯽ ﺗﻔﺴــﯿﺮ اﯾﻦ دو ﺣﺮف اﺳﺖ ﺑﺎ دوﺳﺘـــﺎن ﻣـــﺮوت ﺑــﺎ دﺷﻤﻨـــﺎن ﻣﺪارا آﻣﺪ ﺑﻬـــﺎر ِ ﺟـــﺎنﻫﺎ اى ﺷﺎخ ِ ﺗﺮ ﺑﻪ رﻗـــﺺ آ ﭼﻮن ﯾﻮﺳــﻒ اﻧﺪر آﻣﺪ ،ﻣﺼﺮ و ﺷﮑﺮ ﺑﻪ رﻗﺺ آ آﺳﺎﯾﺸﺴــﺖ رﻧــﺞ ﮐﺸــﯿﺪن ﺑــﻪ ﺑــﻮى آﻧــﮏ روزى ﻃﺒﯿــﺐ ﺑــﺮ ﺳــﺮ ﺑﯿﻤــﺎر ﺑﮕــﺬرد آﺳــﻤﺎن ﭼﻮن ﺟﻤﻊ ﻣﺸــﺘﺎﻗﺎن ﭘﺮﯾﺸﺎن ﻣﻰ ﮐﻨﺪ در ﺷــﮕﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﭘﺎﺷــﺪ ز ﻫﻢ دﻧﯿﺎ ﭼﺮا آﺗﺶ ﻋﺸـﻖ ﭘﺲ از ﻣـﺮگ ﻧﮕﺮدد ﺧﺎﻣـﻮش اﯾﻦ ﭼﺮاﻏﻰ اﺳــﺖ ﮐﺰﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑــﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻧﺪ آﺗـــﺶ اﺳــﺖ اﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﻧـــﺎى و ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎد ﻫـــﺮ ﮐـــﻪ اﯾــﻦ آﺗﺶ ﻧﺪارد ﻧﯿـــﺴﺖ ﺑـــﺎد )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( 4 آﺗــﺶ از ﺑــﺮق ﻧﮕﺎﻫﺖ رﯾﺨﺘــﻰ درﺟﺎن ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘـــﻰ ﺗﺎ در ﻣﯿﺎن ﺷــﻌﻠﻪ ﻫﺎ آﺑﻢ ﮐﻨﻰ آن ﻫﻤــﻪ ﻧــﺎز و ﺗﻨﻌﻢ ﮐﻪ ﺧـــﺰان ﻣﻰﻓﺮﻣﻮد ﻋﺎﻗﺒـــﺖ در ﻗـــﺪم ﺑـــﺎد ﺑﻬـــﺎر آﺧـﺮ ﺷـﺪ آن ﭘﺮﯾـــﺸﺎﻧﻰ ﺷــﺐﻫﺎى دراز و ﻏـــﻢ دل ﻫﻤـــﻪ در ﺳﺎﯾﻪ ﮔﯿﺴﻮى ﻧﮕـــﺎر آﺧـــﺮ ﺷﺪ آن ﺗﺠﻠﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ و ﺟﻼﻟﺴﺖ و ﺟﻤﺎل وآن ﻧﺪاﻧﯿــﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد ﭼﯿﺴــﺖ ﺗــﻮ آﻧﻰ ﮔﻞ ﻣﻦ )ﻣﻬﺪى ﺳﻬﯿﻠﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﺧــﻮد ﺷـــﮑﻦ آﻧـــﺮوز ﻣﺸــﻮ ﺧﻮدﭘﺮﺳــﺖ آﯾﻨـــﻪ روزى ﮐـــﻪ ﺑﮕﯿـــﺮى ﺑـــﻪ دﺳـــﺖ )ﻧﻈﺎﻣﻰ( آب زﻧﯿــﺪ راه را ﻫﯿـــﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎر ﻣﻰرﺳــﺪ ﻣــﮋده دﻫﯿــﺪ ﺑــﺎغ را ﺑــﻮى ﺑﻬﺎر ﻣﻰرﺳــﺪ آن را ﮐــﻪ ﺑﺼـــﺎرت ﻧﺒــﻮد ﯾﻮﺳـــﻒ ﺻﺪﯾﻖ ﺟﺎﯾـــﻰ ﺑﻔﺮوﺷـــﺪ ﮐــﻪ ﺧﺮﯾـــﺪار ﻧﺒـــﺎﺷﺪ آﻫﻨـــﮓ دراز ﺷــﺐ رﻧﺠـــﻮرى ﻣﺸﺘـــﺎق ﺑــﺎ آن ﻧﺘـــﻮان ﮔﻔــﺖ ﮐﻪ ﺑﯿـــﺪار ﻧﺒﺎﺷــﺪ آﻣــﺪهام ﮐﻪ ره زﻧﻢ ﺑﺮ ﺳــﺮ ﮔﻨﺞ ﺷــﻪ زﻧﻢ آﻣــﺪهام ﮐــﻪ زر ﺑــﺮم زر ﻧﺒــﺮم ﺧﺒــﺮ ﺑــﺮم آﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷــﻢ ﯾﮏ ﺳــﺎل ﻫﺴــﺖ روزى و آﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﻰ ﺗﻮ ﺑﺎﺷــﻢ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﺳــﺖ ﺳﺎﻟﻰ از ﺑﺎر ﮔﻨـــﻪ ﺷـــﺪ ﺗـــﻦ ﻣﺴﮑﯿﻨـــﻢ ﭘﺴـﺖ ﯾـــﺎ رب ﭼﻪ ﺷـــﻮد اﮔﺮ ﻣـﺮا ﮔﯿـﺮى دﺳﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( اﻧـــﺪر ﮐﺮﻣـﺖ آﻧـﭽـﻪ ﻣـــﺮا ﺑـﺎﯾـﺪ ﻫـﺴﺖ ﮔﺮ در ﻋﻤﻠـــﻢ آﻧﭽــــﻪ ﺗـــﺮا ﺷــﺎﯾﺪ ﻧﯿﺴﺖ )اﺑﻮ ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( اﯾـــﻦ دل ﺑﺸﮑـﺴـــﺘﻪ را واﺑﺴﺘـــﻪ ﮐــﺮد آن ﻧـﮕـــﺎه ﭘـــﺎك و ﭼـــﻮن درﯾـــﺎي ﺗـــﻮ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( 5 ﺑـــﺎ رﺳـــﺎﻻرى ﺑﯿﻔـــﺘﺎد از ﺳﺘـــﻮر آن ﺷﻨﯿﺪﺳـــﺘﻰ ﮐــﻪ در اﻗﺼــﺎى ﻏـــﻮر ﯾــﺎ ﻗﻨـــﺎﻋﺖ ﭘــﺮ ﮐﻨــﺪ ﯾــﺎ ﺧـــﺎك ﮔــﻮر ﮔﻔــﺖ :ﭼﺸـــﻢ ﺗﻨــﮓ دﻧﯿــﺎ دوﺳـــﺖ را )ﺳﻌﺪى( آن ز ره ﻣﺎﻧﺪه ﺳﺮﮔﺸــﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺎﺳــﺎزى ﺑﺨﺖ ره ﺑــﻪ ﺳــﺮ ﻣﻨﺰل وﺻﻠﺶ ﻧﻨﻤﻮدهﺳــﺖ ﻣﻨﻢ آن ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻟﺐ ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﺗﻮ اى ﭼﺸــﻤﻪ ﻧﻮش آﻓـــﺮﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ و دﺷﻨـــﺎم ﺷﻨـﻮدهﺳﺖ ﻣﻨـﻢ آن ﮐﻪ ﺧﻮاب ﺧﻮﺷــﻢ از دﯾﺪه رﺑﻮده اﺳــﺖ ﺗﻮﯾﻰ و آن ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﻮﺳــﻪ از آن ﻟﺐ ﻧﺮﺑﻮدهﺳﺖ ﻣﻨﻢ آﻓﺘـــــﺎب روز ﻣﺤﺸﺮ ﺑﯿﺸﺘـﺮ ﻣـﻰ ﺳﻮزدش ﻫﺮ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ درد و داغ ﻋﺸــﻖ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻰ ﮐﺸــﺪ )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( آن ﻫﻨﮕﺎم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﻧﻮ دوز ﺑﻪ دﯾﺪﻧﻢ ﻣﻰ آﯾﻰ ﺷﻮق ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻠﻰ ﺗﺎزه در ﺑﺎﻏﭽﻪ اش روﯾﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ )ﻧﺰار ﻗﺒﺎﻧﻰ( آﺷﯿﺎن ﺳﺎﺧﺘـــﻦ ارزاﻧـــﻰ ﻣﺮﻏـــﺎن ﭼﻤـﻦ آﺷــﯿﺎن ﺳﻮﺧﺘﻪ ام ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻢ آوازم ﻧﯿﺴﺖ آﺷــﻮب ﺟﻬــﺎن و ﺟﻨــﮓ دﻧﯿــﺎ ﺑــﻪ ﮐﻨــﺎر ﺑﺤـــﺮان ﻧﺪﯾـــﺪن ﺗــﻮ را ﻣــﻦ ﭼــﻪ ﮐﻨﻢ؟ آن ﺑﺮگ رزان ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ آن ﺷﺎخ رزاﻧﺴﺖ ﮔﻮﯾـــﻰ ﺑﻪ ﻣﺜـــﻞ ﭘﯿﺮﻫـــﻦ رﻧﮓرزاﻧﺴــﺖ )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﻓﺮاﻣﺮز ﻋﺎﻣﺮى( )ﻣﻨﻮﭼﻬﺮى( وآن ﮐﻪ از ﻫﺮ ﻣﮋه ﺻﺪ ﭼﺸــﻤﻪ ﮔﺸﻮدهﺳــﺖ ﻣﻨﻢ آن ﮐـــﻪ ﺳــﻮدازده ﭼﺸـــﻢ ﺗﻮ ﺑﻮدهﺳﺖ ﻣﻨـــﻢ )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( 6 آزﻣـــﻮدم دل ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻫـــﺰاران ﺷﯿــﻮه ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰش ﺑﻪ ﺟﺰ از وﺻﻞ ﺗﻮ ﺧﻮﺷــﻨﻮد ﻧﮑﺮد آﻣﺪهام ﮐﻪ ﺳــﺮ ﻧﻬﻢ ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺳــﺮ ﺑﺮم ور ﺗــﻮ ﺑﮕﻮﯾﯿــﻢ ﮐﻪ ﻧﻰ ﻧﻰ ﺷــﮑﻨﻢ ﺷــﮑﺮ ﺑﺮم )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( 7 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ا اول دﻓﺘـــﺮ ﺑـﻪ ﻧـــﺎ ِم اﯾـــﺰ ِد داﻧـــﺎ ـــﻰ ﺗﻮاﻧـــﺎ ِ ﺻﺎﻧـــﻊ ﭘﺮوردﮔـــﺎرَ ،ﺣ ّ )ﺳﻌﺪى( اى در دل ﻣــﻦ ﻣﯿــﻞ و ﺗﻤﻨــﺎ ﻫﻤــﻪ ﺗــﻮ واﻧــﺪر ﺳــﺮ ﻣــﻦ ﻣﺎﯾــﻪ ﺳــﻮدا ﻫﻤــﻪ ﺗــﻮ اﻣــﺮوز ﻫﻤــﻪ ﺗﻮﺋــﻰ و ﻓــﺮدا ﻫﻤــﻪ ﺗــﻮ ﻫﺮﭼﻨــﺪ ﺑــﺮوى ﮐﺎر در ﻣــﻰ ﻧﮕــﺮم )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺑـــﻪ ﻋﻘـــﻞ آﻓﺮﯾﻨـــﺎن دﯾـﻮاﻧـــﻪ ات اﻟﻬـــﻰ ﺑـــﻪ ﻣﺴﺘـــﺎن ﻣﯿـﺨـــﺎﻧﻪ ات دل زﻧـــــﺪه و ﺟــــﺎن آﮔــــﺎه ده ﺑـــﻪ ﻣﯿــﺨـﺎﻧـــﻪ وﺣـﺪﺗـــﻢ راه ده )رﺿﻰ اﻟﺪﯾﻦ آرﺗﯿﻤﺎﻧﻰ( اى ﻧﻮر ﭼﺸــﻢ ﻣﻦ ﺳــﺨﻨﻰ ﻫﺴﺖ ﮔﻮش ﮐﻦ ﭼﻮن ﺳــﺎﻏﺮت ﭘﺮ اﺳﺖ ﺑﻨﻮﺷــﺎن و ﻧﻮش ﮐﻦ از ﻋــــﻠﻰ آﻣــــﻮز اﺧــــﻼص ﻋﻤـــــﻞ ﺷﯿــــﺮ ﺣـــﻖ را دان ﻣﻄﻬــــﺮ از دﻏــــﻞ )ﺣﺎﻓﻆ( زود ﺷﻤﺸﯿــــﺮى ﺑـــﺮ آورد و ﺷﺘـﺎﻓـــﺖ در ﻏــــﺰا ﺑــﺮ ﭘﻬــــﻠﻮاﻧﻰ دﺳـــﺖ ﯾﺎﻓــﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( اى ﮔﻨﺒــــﺪ ﮔﯿـــﺘﻰ! اى دﻣــﺎوﻧـــﺪ! اى دﯾـــﻮ ﺳﭙﯿـــﺪ ﭘـــﺎى در ﺑﻨــــﺪ! )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( وى ﭼﺸــﻢ راه روان اﻫﺪﻧــﺎ اﻟﺼــﺮاط اى رﻫﻨﻤــﺎى ﮔﻢ ﺷــﺪﮔﺎن اﻫﺪﻧﺎ اﻟﺼﺮاط )ﻓﯿﺾ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( 8 اﻣﺎ اﻣﺮوز در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎى ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺨﻮاﻧﻢ آﺗﺶ ﮐﻮﭼﮑﻰ روﺷﻦ ﮐﻨﻢ ﭼﯿﺰى ﺑﭙﻮﺷﻢ و ﺗﻮ را اى ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺑﺎﻓﺘﻪ از ﮔﻞ ﭘﺮﺗﻘﺎل و ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎى ﺷﺐ ﺑﻮ ﺻﺪا ﮐﻨﻢ ... )ﻧﺰار ﻗﺒﺎﻧﻰ( اى ﮐﻪ از ﭼﺸــﻢ رﻫﻰ ﭘﺎى ﮐﺸﯿﺪى ﭼﻮن اﺷﮏ آن ﮐﻪ ﭼـــﻮن آه ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﺑﻮدهﺳﺖ ﻣﻨـﻢ اى ﺑــــﺮادر ﺗــﻮ ﻫﻤــــﺎن اﻧﺪﯾﺸـــﻪاى ﻣﺎﺑــــﻘﻰ ﺗـــﻮ اﺳﺘﺨــــﻮان و رﯾﺸــﻪاى )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( و آر ﺑــﻮد ﺧـــﺎرى ،ﺗﻮ ﻫﯿـــﻤﻪ ى ﮔﻠﺨﻨﻰ ﮔــﺮ ﮔﻞ اﺳــﺖ اﻧﺪﯾﺸــﻪ ى ﺗــﻮ ﮔﻠﺸــﻨﻰ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( اى ﻋﺸـــﻖ اى ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾــﻦ ﻣﯿﻬﻤــﺎن ﻋﻤـــﺮ دﯾـــﺮ آﻣﺪى ﺑﻪ دﯾﺪﻧـــﻢ اﻣﺎ ﺧـﻮش آﻣﺪى اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺮاﻧﻪ ﺳــﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﯾﻮﺳــﻒ ﺑﻨﻮاﺧﺖ اﺟــﺮ ﺻﺒﺮﯾﺴــﺖ ﮐــﻪ در ﮐﻠﺒﻪ اﺣــﺰان ﮐﺮدم اى ﺑـــﺴﺎ ﻫﻨـــﺪو و ﺗـــﺮك ﻫﻤﺰﺑـــﺎن اى ﺑـــﺴﺎ دو ﺗـــﺮك ﭼـــﻮن ﺑﯿﮕﺎﻧــﮕﺎن )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫﻤـﺪﻟـــﻰ از ﻫﻤـــﺰﺑﺎﻧﻰ ﺑﻬﺘـﺮاﺳـــﺖ ﭘــﺲ زﺑـــﺎن ﻣﺤﺮﻣــﻰ ﺧــﻮد دﯾﮕﺮاﺳــﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( از ﻣﻬـــﺮ دوﺳﺘـــﺎن رﯾﺎﮐﺎر ﺧﻮﺷﺘـﺮ اﺳـﺖ دﺷــﻨﺎم دﺷــﻤﻨﻰ ﮐﻪ ﭼﻮ آﺋﯿﻨﻪ راﺳﺘﮕﻮﺳﺖ آن ﮐﯿﻤﯿــﺎ ﮐــﻪ ﻣﻰ ﻃﻠﺒﻰ ،ﯾﺎر ﯾﮑﺪل اﺳــﺖ دردا ﮐــﻪ ﻫﯿﭽـــﮕﻪ ﻧﺘﻮان ﯾﺎﻓﺖ ،آرزوﺳــﺖ )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( 9 اﯾــﻦ ﻣﺤﺘﺴــﺒﺎن ﮐﻪ ﺧﺴــﺘﻪ از رﻧﺪاﻧﻨـــﺪ ﮔـــﺮ ﻣـــﺎ ز ﺳــﺮ ﺑﺮﯾــﺪه ﻣــﻰ ﺗﺮﺳﯿﺪﯾـــﻢ اﻧــﺪك اﻧــﺪك ﺟﻤﻊ ﻣﺴــﺘﺎن ﻣﯽ رﺳــﻨﺪ دﻟﻨــﻮازان ﻧﺎزﻧــﺎزان در ره اﻧــﺪ ﻣـــﺎ را ز ﺳـــﺮ ﺑﺮﯾـــﺪه ﻣــﻰ ﺗﺮﺳـــﺎﻧﻨﺪ در ﻣﺤﻔـــﻞ ﻋﺎﺷــﻘﺎن ﻧﻤــﻰ رﻗﺼﯿـــﺪﯾﻢ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( اﻧــﺪك اﻧــﺪك ﻣــﯽ ﭘﺮﺳــﺘﺎن ﻣﯽ رﺳــﻨﺪ ﮔﻠﻌـــﺬاران از ﮔﻠﺴﺘـــﺎن ﻣــﯽ رﺳــﻨﺪ )ﺷﻤﺲ( اول ﺑﻨـــﺎ ﻧﺒـــﻮد ﺑﺴـﻮزﻧـــﺪ ﻋﺎﺷﻘـــﺎن آﺗــﺶ ﺑــﻪ ﺟﺎن ﺷــﻤﻊ ﻓﺘــﺪ ﮐﺎﯾﻦ ﺑﻨــﺎ ﻧﻬﺎد اﯾــﻦ ﻫﻤﻪ ﺷــﻌﺒﺪه ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻪ ﻣﻰﮐــﺮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺳــﺎﻣﺮى ﭘﯿــﺶ ﻋﺼــﺎ و ﯾــﺪ ﺑﯿﻀــﺎ ﻣﻰﮐﺮد از زﻟﺰﻟـــﻪ و ﻋﺸـــﻖ ،ﺧﺒﺮ ﮐـــﺲ ﻧﺪﻫــــﺪ آن ﻟﺤﻈــﻪ ﺧﺒﺮ ﺷــﻮى ﮐﻪ وﯾﺮان ﺷــﺪه اى اﮔــﺮ دﺳﺘـــﻢ رﺳــﺪ ﺑﺮ ﭼـــﺮخ ﮔـــﺮدون از او ﭘﺮﺳﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﻦ اﺳﺖ و آن ﭼﻮن ﯾـــﮑﻰ را ﻣﻰ دﻫﻰ ﺻــــﺪ ﻧﺎز و ﻧﻌﻤـــﺖ )ﻋﺎﻟﻰ ﺷﯿﺮازى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻔﯿﻌﻰ ﮐﺪﮐﻨﻰ( ﯾـــﮑﻰ را ﻧـــﺎن ﺟــﻮ آﻟـــﻮده در ﺧـــﻮن )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( اى ﮐــﻪ ﭘﻨﺪم دﻫﻰ از ﻋﺸــﻖ و ﻣﻼﻣﺖ ﮔﻮﯾﻰ ﺗــﻮ ﻧﺒﻮدى ﮐــﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎم ﻣﺤﺒــﺖ ﺧﻮردم از ﻫﻤــﻪ ﮐــﺲ ﮔﺬر ﮐﻨﻢ از ﺗﻮ ﮔﺬر ﻧﻤﻰ ﺷــﻮد ﻣﺸــﮑﻞ ﺗﻮ وﻓﺎى ﻣﻦ ،ﻣﺸــﮑﻞ ﻣــﻦ ﺟﻔﺎى ﺗﻮ اى ﻧﺴﯿـــﻢ ﺳﺤـــﺮى ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻣـﻦ ﺑﺮﺳـﺎن ﮐـــﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﮑـﻦ وﻗـــﺖ دﻋﺎى ﺳﺤﺮم اﻻ اى ﻃـﻮﻃـــﻰ ﮔـﻮﯾـــــﺎى اﺳـــﺮار ﻣﺒــــﺎدا ﺧﺎﻟﯿـــﺖ ﺷـــﮑﺮ ز ﻣﻨـﻘــــﺎر ﺳــﺮت ﺳــﺒﺰ و دﻟــﺖ ﺧــﻮش ﺑــﺎد ﺟﺎوﯾﺪ ﮐــﻪ ﺧﻮش ﻧﻘﺸـــﻰ ﻧﻤــﻮدى از ﺧــﻂ ﯾﺎر 10 )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( از ﭘـــﺎى ﺗﺎ ﺳـــﺮت ﻫﻤﻪ ﻧـــﻮر ﺧـــﺪا ﺷﻮد در راه ذواﻟﺠــﻼل ﭼــﻮ ﺑﻰ ﭘﺎ و ﺳــﺮ ﺷــﻮى ادب و ﺷــﺮم ﺗــﻮ را ﺧﺴــﺮو ﻣﻪ روﯾــﺎن ﮐﺮد آﻓﺮﯾــﻦ ﺑﺮ ﺗــﻮ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺴــﺘﻪ ﺻــﺪ ﭼﻨﺪﯾﻨﻰ اى ﻣﮕﺲ ﻋﺮﺻﻪ ﺳــﯿﻤﺮغ ﻧﻪ ﺟﻮﻻﻧﮕﻪ ﺗﻮﺳﺖ ﻋــﺮض ﺧﻮد ﻣﻰ ﺑــﺮى و زﺣﻤﺖ ﻣﺎ ﻣﻰ دارى اى ﮐــﻪ از ﮐﻮﭼــﻪ ﻣﻌﺸــﻮﻗﻪ ﻣﺎ ﻣــﻰ ﮔﺬرى ﺑــﺮ ﺣﺬر ﺑﺎش ﮐﻪ ﺳــﺮ ﻣﻰ ﺷــﮑﻨﺪ دﯾﻮارش اﻣﺸــﺐ اى ﻣــﺎه ﺑــﻪ درد دل ﻣﻦ ﺗﺴــﮑﯿﻨﻰ آﺧـــﺮ اى ﻣــﺎه ﺗــﻮ ﻫﻤﺪرد ﻣﻦ ﻣﺴﮑﯿـــﻨﻰ اﻻ اى ﻫﻤﻨﺸــﯿﻦ دل ﮐﻪ ﯾﺎراﻧــﺖ ﺑﺮﻓﺖ از ﯾﺎد ﻣﺮا روزى ﻣﺒﺎد آن دم ﮐﻪ ﺑﻰ ﯾﺎد ﺗﻮ ﺑﻨﺸــﯿﻨﻢ اى ﭘـﺎدﺷـــﻪ ﺧﻮﺑــــﺎن داد از ﻏـــﻢ ﺗﻨﻬـﺎﯾﻰ دل ﺑــﻰ ﺗﻮ ﺑــﻪ ﺟﺎن آﻣﺪ وﻗﺖ اﺳــﺖ ﮐﻪ ﺑﺎز آﯾﻰ از ﻧﺴــﯿﻢ ﺳﺤـــﺮ آﻣﻮﺧﺘﻢ و ﺷــﻌﻠﮥ ﺷﻤـــﻊ رﺳــﻢ ﺷﻮرﯾـــﺪﮔﻰ و ﺷﯿـــﻮة ﺷﯿـــﺪاﯾﻰ را ا ز ﺧــﺪ ا ﺟﻮ ﯾﯿــﻢ ﺗﻮ ﻓﯿــﻖ ا د ب ﺑــﯽ ادب ﻣﺤــﺮوم ﻣﺎﻧــﺪ از ﻟﻄــﻒ رب از ﻣﮑﺎﻓـــﺎت ﻋﻤـــﻞ ﻏﺎﻓـــﻞ ﻣﺸـــﻮ ﮔﻨـــﺪم از ﮔﻨــﺪم ﺑﺮوﯾــﺪ ﺟــﻮ ز ﺟــﻮ اﻓﺘﺎدﮔــﯽ آﻣــﻮز اﮔــﺮ ﻃﺎﻟــﺐ ﻓﯿﻀــﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨــﻮرد آب ،زﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ اﺳــﺖ اﮔﺮ اﻫﻞ دﻟﯽ دﯾﺪي ،ﺳــﻼم ﻣﻦ رﺳــﺎن ﺑﺮ وي ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﻫﺮﺟﺎ ﻓﺰوﻧﺘﺮ ﺟﺴــﺘﺠﻮ ﮐﺮدم 11 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺳﻌﺪي( )ﺧﻮاﺟﻪ ﻋﺒﺪاﷲ اﻧﺼﺎري( )ﭘﻮرﯾﺎى وﻟﻰ( )ﺻﺎﺑﺮ ﻫﻤﺪاﻧﻰ( از ﻣــﻦ اﮐﻨﻮن ﻃﻤﻊ ﺻﺒﺮ و دل و ﻫﻮش ﻣﺪار ﮐﺎن ﺗﺤﻤــﻞ ﮐﻪ ﺗــﻮ دﯾﺪى ﻫﻤﻪ ﺑــﺮ ﺑﺎد آﻣﺪ اي ﮐــﻪ دﺳــﺘﺖ ﻣــﯽ رﺳــﺪ ﮐﺎري ﺑﮑــﻦ ﭘﯿــﺶ از آن ﮐــﺰ ﺗــﻮ ﻧﯿﺎﯾــﺪ ﻫﯿــﭻ ﮐﺎر اى زﺑــﺎن ﻫــﻢ ﮔﻨــﺞ ﺑﻰ ﭘﺎﯾــﺎن ﺗﻮﯾــﻰ اى زﺑـــﺎن ﻫــﻢ رﻧــﺞ ﺑﻰ درﻣــﺎن ﺗﻮﯾــﻰ اﮔــﺮ آن ﺗﺮك ﺷــﯿﺮازى ﺑﻪ دﺳــﺖ آرد دل ﻣﺎرا ﺑﻪ ﺧﺎل ﻫﻨﺪوﯾﺶ ﺑﺨﺸﻢ ﺳﺮ و دﺳﺖ و ﺗﻦ و ﭘﺎ را )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪي( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( از در در آﻣــﺪى و ﻣــﻦ از ﺧــﻮد ﺑﻪ در ﺷــﺪم ﮔﻮﯾــﻰ ﮐﺰ اﯾــﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﺟﻬﺎن دﮔﺮ ﺷــﺪم اﮔــﺮ در دﯾـــﺪه ى ﻣﺠﻨـــﻮن ﻧﺸﯿـــﻨﻰ ﺑــﻪ ﻏﯿـــﺮ از ﺧﻮﺑــﻰ ﻟﯿﻠــﻰ ﻧﺒﯿﻨــﻰ اﻣﺸــﺐ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻧﺴــﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎه ﮐﺮدم ﺗــﻮ ﺧﻮب ﺗــﺮ ز ﻣﺎﻫــﻰ ،ﻣﻦ اﺷــﺘﺒﺎه ﮐﺮدم اى دل ﻣﺒﺎش ﯾﮑﺪم ﺧﺎﻟﻰ ز ﻋﺸــﻖ و ﻣﺴﺘﻰ واﻧﮕــﻪ ﺑﺮو ﮐﻪ رﺳــﺘﻰ از ﻧﯿﺴــﺘﻰ و ﻫﺴــﺘﻰ اﻣـــﺸﺐ ﺑﻪ ﻗﺼـﻪ دل ﻣـﻦ ﮔـﻮش ﻣﻰ ﮐﻨﻰ ﻓــﺮدا ﻣـــﺮا ﭼــﻮ ﻗﺼـــﻪ ﻓﺮاﻣـــﻮش ﻣﻰ ﮐﻨﻰ اﻻ ﯾــﺎ اﯾﻬــﺎ اﻟﺴــﺎﻗﻰ ادر ﮐﺎﺳــﺎ و ﻧﺎوﻟﻬــﺎ ﮐﻪ ﻋﺸــﻖ آﺳــﺎن ﻧﻤﻮد اول وﻟﻰ اﻓﺘﺎد ﻣﺸﮑﻞ ﻫﺎ اى آﻓﺘــﺎب ﺣﺴــﻦ ﺑــﺮون آ دﻣــﻰ ز اﺑــﺮ ﮐﺂن ﭼﻬــﺮه ﻣﺸﻌﺸــﻊ ﺗﺎﺑﺎﻧــﻢ آرزوﺳــﺖ اى ﺷﺐ ﻫﺠﺮان ﮐﻪ ﯾﮏ دم در ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﺨﻔﺖ اﯾﻨﻘــﺪر ﺑــﺎ ﺑﺨــﺖ ﺧــﻮاب آﻟــﻮد ﻣــﻦ ﻻﻻ ﭼﺮا )ﺳﻌﺪى( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( 12 اﮔــﺮ ﺑــﻪ زﻟﻒ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﺗﻮ دﺳــﺖ ﻣﺎ ﻧﺮﺳــﺪ ﮔﻨﺎه ﺑﺨﺖ ﭘﺮﯾﺸــﺎن و دﺳــﺖ ﮐﻮﺗﻪ ﻣﺎﺳــﺖ اى ﮐﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺟﻔـــﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ آﺧﺘـــﻪ اى دﺷﻤﻦ از دوﺳــﺖ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ و ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ اى ﻣــﻦ ز ﻓﮑــﺮ ﺗــﻮ ﺑــﻪ ﺧﻮد ﻧﯿــﺰ ﻧﻤﻰ ﭘــﺮدازم )ﺣﺎﻓﻆ( ﻧﺎزﻧﯿﻨــﺎ ﺗــﻮ دل از ﻣــﻦ ﺑﻪ ﮐــﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اى )ﺳﻌﺪى( اﻣﺸﺐ ﺻـــﺪاى ﺗﯿـــﺸﻪ از ﺑﯿﺴﺘـــﻮن ﻧﯿﺎﻣﺪ ﺷــﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺷــﯿﺮﯾﻦ ،ﻓﺮﻫﺎد رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ اى دوﺳــﺖ اى دوﺳﺖ اى دوﺳﺖ اى دوﺳﺖ ﺟــﻮر ﺗﻮ از آﻧﮑﺸــﻢ ﮐــﻪ روى ﺗﻮ ﻧـــﮑﻮﺳﺖ ﻣــﺮدم ﮔﻮﯾﻨــﺪ ﺑﻬﺸــﺖ ﺧﻮاﻫﻰ ﯾﺎ دوﺳــﺖ از ﺑــﺎد ﺻﺒــﺎ دﻟـــﻢ ﭼــﻮ ﺑــﻮى ﺗــﻮ ﮔﺮﻓﺖ اﮐﻨــﻮن ز ﻣﻨــﺶ ﻫﯿــﭻ ﻧﻤﻰ آﯾــﺪ ﯾــﺎد )ﺣﺰﯾﻦ ﻻﻫﯿﺠﻰ( اى ﺑﯿﺨﺒــﺮان ﺑﻬﺸــﺖ ﺑــﺎ دوﺳــﺖ ﻧﮑﻮﺳــﺖ )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( ﺑﮕﺬاﺷـــﺖ ﻣــﺮا و ﺟﺴــﺘﺠﻮى ﺗــﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﺑـــﻮى ﺗــﻮ ﮔﺮﻓﺘـــﻪ ﺑﻮد ﺧــﻮى ﺗــﻮ ﮔﺮﻓﺖ )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( از ﻫﻤــﻪ ﮐﺲ رﻣﯿـــﺪهام ﺑﺎ ﺗﻮ در آﻣـــﯿﺪهام ﺟﻤــﻊ ﻧﻤﻰ ﺷــﻮد دﮔﺮ آﻧﭽﻪ ﺗــﻮ ﻣﻰ ﭘﺮاﮐﻨﻰ اى ﻋﺸــﻖ از آﺗــﺶ ،اﺻــﻞ و ﻧﺴــﺐ دارى از ﺗﯿــﺮه ى دودى و از دودﻣــﺎن ﺑــﺎد آب از ﺗــﻮ ﻃﻮﻓــﺎن ﺷــﺪ )ﺳﻌﺪى( ﺧــﺎك از ﺗــﻮ ﺧﺎﮐﺴــﺘﺮ )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( اى رﻓﺘﻪ ز دل ،رﻓﺘﻪ ز ﺑﺮ ،رﻓﺘﻪ ز ﺧﺎﻃـﺮ ﺑــﺮ ﻣــﻦ ﻧ َﻨﮕــﺮ ﺗــﺎبِ ﻧــﮕﺎه ﺗــﻮ ﻧــﺪارم اﺷﺘﯿــــﺎﻗﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾـــﺪار ﺗــﻮ دارد دل ﻣﻦ دل ﻣــﻦ داﻧــﺪ و ﻣﻦ داﻧــﻢ و دل داﻧﺪ و ﻣﻦ آﻧﭽﻨــﺎن ﮐﺰ رﻓﺘــﻦ ﮔﻞ ﺧــﺎر ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎ 13 )ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( از ﺟﻮاﻧــﻰ ﺣﺴــﺮت ﺑﺴــﯿﺎر ﻣﻰﻣﺎﻧــﺪ ﺑــﻪ ﺟﺎ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( در دام ﻣﺎﻧـــﺪه ﺑﺎﺷــﺪ ﺻﯿـــﺎد رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ اى واى ﺑــﺮ اﺳــﯿﺮى ﮐــﺰ ﯾــﺎد رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ در ﺧﻮن ﻧﺸﺴــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﻢ ،ﭼﻮن ﺑﺎد رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ آه از دﻣــﻰ ﮐــﻪ ﺗﻨـــﻬﺎ ،ﺑــﺎ داغ او ،ﭼﻮ ﻻﻟـــﻪ )ﺣﺰﯾﻦ ﻻﻫﯿﺠﻰ( از آه دردﻧــــﺎﮐﻰ ﺳـــﺎزم ﺧﺒـــﺮ دﻟـــﺖ را روزى ﮐــﻪ ﮐــﻮه ﺻﺒــﺮم ،ﺑــﺮ ﺑﺎد رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ از آن ﻣــﮋﮔﺎن او دﺳــﺖ دﻋــﺎ ﺑﺮ آﺳــﻤﺎن دارد ﮐﻪ داﺋﻢ از ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﺷــﻔﺎى ﭼﺸــﻢ ﺑﯿﺪارش اﯾــﻦ زﻣــﺎن در زﯾــﺮ ﺑــﺎر ﮐﻮه ﻣﻨــﺖ ﻣﻰروم ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻰدزدﯾﺪم از دﺳــﺖ ﻧﻮازش دوش را اى ﮔﻞ در آرزوﯾــﺖ ﺟــﺎن و ﺟﻮاﻧﻰ ام رﻓﺖ ﺗﺮﺳــﻢ ﺑﻤﯿــﺮم و ﺑــﺎز ﺑﺎﺷــﻢ در آرزوﯾــﺖ )ﺣﺰﯾﻦ ﻻﻫﯿﺠﻰ( )ﮐﻠﯿﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( ﭼــﻮن ﻣﺰرﻋــﻪ ى ﺗﺸــﻨﻪ ﺑﻪ ﺑﺎران ﺑﺮﺳــﯿﻢ اى ﻋﺸــﻖ ﻣﺪد ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳــﺎﻣﺎن ﺑﺮﺳــﯿﻢ ﯾــﺎ ﻫــﺮ دو ﺑﻤﯿـــﺮﯾﻢ و ﺑــﻪ ﭘﺎﯾـــﺎن ﺑﺮﺳــﯿﻢ ﯾــﺎ ﻣــﻦ ﺑﺮﺳــﻢ ﺑــﻪ ﯾــﺎر و ﯾــﺎ ﯾــﺎر ﺑــﻪ ﻣــﻦ )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( اى روزﮔﺎر ،از ﭼــﻪ ﮐﺴــﻰ ﻣﻰﺗــﻮان ﮔﺮﻓــﺖ ﺗــﺎوان اﯾــﻦ ﺟـــﻮاﻧﻰ از دﺳــﺖ رﻓﺘــﻪ را از دل ﺗﻨـــﮓ اﺳﯿـــﺮان ﻗﻔﺲ ﯾـــﺎد ﮐﻨﯿـــﺪ اى ﮐــﻪ دارﯾــﺪ ﻧﺸــﯿﻤﻦ ﺑﻪ ﻟــﺐ ﺑﺎﻣﻰ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﭼﯿﺴــﺖ ﮐﻪ ﭼــﻮن دﻟﻬﺮه اﻓﺘــﺎده ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ؟ ﺣــﺎل ﻫﻤــﻪ ﺧــﻮب اﺳــﺖ ﻣــﻦ اﻣــﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷــﻬﺪ و ﺷــﮑﺮ ﮐﺰ ﺳــﺨﻨﻢ ﻣﻰرﯾﺰد اﺟــﺮ ﺻﺒﺮﯾﺴــﺖ ﮐــﺰ آن ﺷــﺎخ ﻧﺒﺎﺗــﻢ دادﻧﺪ اى ﮐــﻪ ﻣﻬﺠــﻮرى ﻋﺸــﺎق روا ﻣــﻰ دارى ﻋﺎﺷــﻘﺎن را ز ﺑــﺮ ﺧﻮﯾــﺶ ﺟــﺪا ﻣﻰدارى )ﻣﺠﯿﺪ ﺗﺮﮐﺎﺑﺎدى( )ﻋﺎﺷﻖ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑــﻪ اﻣﯿــﺪى ﮐﻪ در اﯾــﻦ ره ﺑﻪ ﺧــﺪا ﻣﻰ دارى ﺗﺸــﻨﻪ ﺑﺎدﯾــﻪ را ﻫــﻢ ﺑــﻪ زﻻﻟــﻰ درﯾــﺎب )ﺣﺎﻓﻆ( 14 اﻻ اى ﯾﻮﺳﻒ ﻣﺼﺮى ﮐﻪ ﮐﺮدت ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻐﺮور ﭘــﺪر را ﺑﺎزﭘــﺮس آﺧﺮ ﮐﺠﺎ ﺷــﺪ ﻣﻬــﺮ ﻓﺮزﻧﺪى اﻧــﺪر دل ﺑــﻰ وﻓــﺎ ﻏــــﻢ و ﻣﺎﺗــﻢ ﺑـــﺎد آن را ﮐــﻪ وﻓــﺎ ﻧﯿﺴــﺖ ز ﻋﺎﻟــﻢ ﮐــﻢ ﺑــﺎد دﯾــﺪى ﮐــﻪ ﻣـــﺮا ﻫﯿــﭻ ﮐﺴــﻰ ﯾــﺎد ﻧﮑــﺮد اﻣﺸــﺐ اى ﻣﺎه ﺑﻪ درد دل ﻣﻦ ﺗﺴــﮑﯿﻨﻰ ﮐﺎﻫــﺶ ﺟﺎن ﺗــﻮ ﻣﻦ دارم و ﻣــﻦ ﻣﻰداﻧﻢ اى ﮔﻞ ﺧﻮش ﻧﺴﯿﻢ ﻣﻦ ﺑﻠﺒﻞ ﺧﻮﯾﺶ را ﻣﺴﻮز ﻣــﻦ ﮐــﻪ ﻣﻠــﻮل ﮔﺸــﺘﻤﻰ از ﻧﻔﺲ ﻓﺮﺷــﺘﮕﺎن )ﺣﺎﻓﻆ( ﺟــﺰ ﻏـــﻢ ﮐــﻪ ﻫــﺰار آﻓﺮﯾــﻦ ﺑــﺮ ﻏﻢ ﺑـــﺎد )ﻣﻮﻻﻧﺎ( آﺧــﺮ اى ﻣــﺎه ﺗــﻮ ﻫﻤــﺪرد ﻣــﻦ ﻣﺴــﮑﯿﻨﻰ ﮐــﻪ ﺗﻮ از دورى ﺧﻮرﺷــﯿﺪ ﭼﻬــﺎ ﻣﻰ ﺑﯿﻨﻰ )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﺰﺳــﺮﺻﺪقﻣﻰﮐﻨﺪﺷــﺐﻫﻤﻪﺷــﺐدﻋﺎىﺗﻮ ﻗــﺎل و ﻣﻘـــﺎل ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻣﻰﮐﺸــﻢ از ﺑـــﺮاى ﺗﻮ )ﺣﺎﻓﻆ( اﻣﯿــﺪوار ﭼﻨﺎﻧــﻢ ﮐــﻪ ﮐﺎر ﺑﺴــﺘﻪ ﺑﺮآﯾــﺪ وﺻــﺎل ﭼــﻮن ﺑﻪ ﺳــﺮ آﻣﺪ ﻓﺮاق ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳــﺮ آﯾﺪ اى درﯾﻐــﺎ ﻣــﺮغ ﺧــﻮش آواز ﻣــﻦ اى درﯾﻐــﺎ ﻫﻤــﺪم و ﻫﻤــﺮاز ﻣــﻦ اى درﯾﻐــﺎ ﻣــﺮغ ﺧــﻮش اﻟﺤــﺎن ﻣــﻦ )ﺳﻌﺪى( راح روح و روﺿــﻪ و رﯾﺤــﺎن ﻣــﻦ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( اى زﺑــﺎن ﻫــﻢ آﺗــﺶ و ﻫــﻢ ﺧﺮﻣﻨــﻰ ﭼﻨــﺪ اﯾــﻦ آﺗــﺶ درﯾــﻦ ﺧﺮﻣــﻦ زﻧــﻰ اى ﻗــﻮم ﺑﻪ ﺣــﺞ رﻓﺘــﻪ ﮐﺠﺎﯾﯿــﺪ ﮐﺠﺎﯾﯿﺪ ﻣﻌﺸــﻮق ﻫﻤﯿــﻦ ﺟﺎﺳــﺖ ﺑﯿﺎﯾﯿــﺪ ﺑﯿﺎﯾﯿــﺪ ﻣﻌﺸــﻮق ﺗــﻮ ﻫﻤﺴــﺎﯾﻪ و دﯾــﻮار ﺑــﻪ دﯾﻮار )ﻣﻮﻻﻧﺎ( در ﺑﺎدﯾــﻪ ﺳﺮﮔﺸــﺘﻪ ﺷــﻤﺎ در ﭼــﻪ ﻫﻮاﯾﯿﺪ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( اﯾﻦ ﺳــﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻮاى ﺗــﻮ در ﺧﻮﯾﺶ رﻓﺘﻪام ـﺎن ﺗﻮﺳـــﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﻬﺮﺑــ ِ ﮔـــﻮﯾﻰ ﺑﻬـــﺎر در ِ اوﺳــﺖ ﻧﺸﺴــﺘﻪ در ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻧﻈﺮ ﮐﻨﻢ اوﺳــﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷــﻬﺮ دل ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻢ 15 )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( )ﻧﻈﺎﻣﻰ( اى ﭼـــﺎرده ﺳــــﺎﻟﻪ ﻗـﺮةاﻟـﻌـــﯿﻦ ﺑــﺎﻟـــﻎ ﻧـﻈـــﺮ ﻋﻠــــﻮم ﮐـﻮﻧﯿــــﻦ و اﮐﻨــﻮن ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﭼـــﺎرده رﺳــﯿﺪى ﭼــﻮن ﺳـــﺮو ﺑـــﺮ اوج ﺳﺮﮐﺸﯿـــﺪى ﭼــﻮن ﮔﻞ ﺑــﻪ ﭼﻤــﻦ ﺣﻮاﻟــﻪ ﺑــﻮدى آن روز ﮐــﻪ ﻫﻔــﺖ ﺳــﺎﻟﻪ ﺑــﻮدى وﻗـــﺖ ﻫـــﻨﺮ اﺳــﺖ و ﺳـــﺮﻓﺮازﯾﺴﺖ ﻏﺎﻓـــﻞ ﻣﻨﺸــﯿﻦ ﻧــﻪ وﻗــﺖ ﺑﺎزﯾﺴــﺖ )ﻧﻈﺎﻣﻰ( اﻧﮕﺸــﺖ ﻣﮑــﻦ رﻧﺠــﻪ ﺑــﻪ در ﮐﻮﻓﺘــﻦ ﮐﺲ ﺗــﺎ ﮐﺲ ﻧﮑﻨﺪ رﻧﺠﻪ ﺑﻪ در ﮐﻮﻓﺘﻨﺖ ﻣﺸــﺖ اﮔــﺮ اﯾــﻦ درﻧﺪهﺧﻮﯾــﻰ ز ﻃﺒﯿﻌﺘــﺖ ﺑﻤﯿﺮد ﻫﻤــﻪ ﻋﻤــﺮ زﻧــﺪه ﺑﺎﺷــﻰ ﺑــﻪ روان آدﻣﯿﺖ از آن ﻫﻤﻨﺸــﯿﻦ ﺗــﺎ ﺗﻮاﻧــﻰ ﮔﺮﯾــﺰ ﮐــﻪ ﻣــﺮ ﻓﺘﻨــﻪ ﺧﻔﺘــﻪ را ﮔﻔــﺖ ﺧﯿــﺰ )ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( از ﺟﻤــﺎدى ﻣــﺮدم و ﻧﺎﻣــﻰ ﺷــﺪم وز ﻧﻤـــﺎ ﻣــﺮدم ﺑــﻪ ﺣﯿــﻮان ﺑــﺮزدم اﮔــﺮ ﻏــﻢ ﻟﺸــﮑﺮ اﻧﮕﯿﺰد ﮐﻪ ﺧــﻮن ﻋﺎﺷــﻘﺎن رﯾﺰد ﻣــﻦ و ﺳــﺎﻗﻰ ﺑﻪ ﻫــﻢ ﺗﺎزﯾﻢ و ﺑﻨﯿــﺎدش ﺑﺮاﻧﺪازﯾﻢ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( اى دل ار ﺳــﯿﻞ ﻓﻨــﺎ ﺑﻨﯿــﺎد ﻫﺴــﺘﻰ ﺑــﺮ ﮐﻨﺪ ﭼﻮن ﺗﻮ را ﻧﻮح اﺳــﺖ ﮐﺸﺘﯿﺒﺎن ز ﻃﻮﻓﺎن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر )ﺣﺎﻓﻆ( ارﻏــﻮان ﺟﺎم ﻋﻘﯿﻘــﻰ ﺑﻪ ﺳــﻤﻦ ﺧﻮاﻫﺪ داد ﭼﺸــﻢ ﻧﺮﮔﺲ ﺑﻪ ﺷــﻘﺎﯾﻖ ﻧﮕﺮان ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ از ﺻــﺪاي ﺳــﺨﻦ ﻋﺸــﻖ ﻧﺪﯾــﺪم ﺧﻮﺷــﺘﺮ ﯾــﺎدﮔﺎري ﮐــﻪ در اﯾــﻦ ﮔﻨﺒــﺪ دوار ﺑﻤﺎﻧــﺪ اﯾــﻦ ﺗﻄﺎول ﮐﻪ ﮐﺸــﯿﺪ از ﻏــﻢ ﻫﺠﺮان ﺑﻠﺒﻞ ﺗــﺎ ﺳــﺮاﭘﺮده ﮔﻞ ﻧﻌــﺮه زﻧﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺷــﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻓﺮدا ﮐﻪ ﺷــﻮم ﺧﺎك ﭼﻪ ﺳــﻮد اﺷــﮏ ﻧﺪاﻣﺖ اﻣــﺮوز ﮐــﻪ در دﺳــﺖ ﺗــﻮام ﻣﺮﺣﻤﺘﻰ ﮐﻦ )ﺣﺎﻓﻆ( 16 از دى ﮐــﻪ ﮔﺬﺷـــﺖ ﻫﯿـــﭻ ازو ﯾــﺎد ﻣﮑﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣــﺪه و ﮔﺬﺷــﺘﻪ ﺑﻨﯿــﺎد ﻣﮑــﻦ ﻓـــﺮدا ﮐــﻪ ﻧﯿـــﺎﻣﺪه ﺳــﺖ ﻓﺮﯾـــﺎد ﻣﮑــﻦ ﺣـــﺎﻟﻰ ﺧــﻮش ﺑــﺎش و ﻋﻤﺮ ﺑﺮ ﺑــﺎد ﻣﮑﻦ )ﺧﯿﺎم( اى ﻫـﺪﻫـــﺪ ﺻـــﺒﺎ ﺑﻪ ﺳــﺒﺎ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻤﺖ ﺑﻨﮕــﺮ ﮐــﻪ از ﮐﺠــﺎ ﺑــﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﻰﻓﺮﺳــﺘﻤﺖ اى ﻏﺎﯾﺐ از ﻧﻈﺮ ﮐﻪ ﺷــﺪى ﻫﻤﻨﺸــﯿﻦ دل ﻣﻰﮔﻮﯾﻤـــﺖ دﻋـــﺎ و ﺛﻨـــﺎ ﻣﻰﻓـــﺮﺳﺘﻤﺖ اى ﻏﺎﯾـــﺐ از ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺧـــﺪا ﻣﻰﺳﭙـــﺎرﻣﺖ ﺟﺎﻧــﻢ ﺑﺴــﻮﺧﺘﻰ و ﺑﻪ دل دوﺳــﺖ دارﻣﺖ اى ﺻﺒـــﺎ ﻧﮑﻬـــﺘﻰ از ﺧـــﺎك ره ﯾـﺎر ﺑﯿـﺎر ﺑﺒـــﺮ اﻧــــﺪوه دل و ﻣـــﮋده دﻟــــﺪار ﺑﯿـﺎر اى ﺻﺒــﺎ ﮔﺮ ﺑﮕﺬرى ﺑﺮ زﻟﻒ ﻣﺸــﮏ اﻓﺸــﺎن او )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻦ ﺷــﻮ ﮔﺮد ﯾــﮏ ﯾﮏ ﺣﻠﻘﻪ ﺳــﺮﮔﺮدان او )ﺣﺎﻓﻆ( اى ﺻﺒــﺎ ﻧﮑﻬﺘــﻰ از ﮐــﻮى ﻓﻼﻧﻰ ﺑــﻪ ﻣﻦ آر زار و ﺑﯿﻤــﺎر ﻏﻤــﻢ راﺣــﺖ ﺟﺎﻧﻰ ﺑــﻪ ﻣﻦ آر اى ﺻﺒـــﺎ ﮔﺮ ﺑﮕـــﺬرى ﺑــﺮ ﺳﺎﺣـــﻞ رود ارس ﺑﻮﺳﻪ زن ﺑﺮ ﺧﺎك آن وادى و ﻣﺸﮑﯿﻦ ﮐﻦ ﻧﻔﺲ اى آﻧﮑــﻪ ﺑﻪ ﻣﻠـــﮏ ﺧﻮﯾﺶ ﭘﺎﯾﻨــﺪه ﺗﻮﯾﻰ وز داﻣـــﻦ ﺷــﺐ ﺻﺒــﺢ ﻧﻤﺎﯾﻨـــﺪه ﺗـــﻮﯾﻰ ﮐـــﺎر ﻣــﻦ ﺑﯿﭽـــﺎره ﻗـــﻮى ﺑﺴﺘـــﻪ ﺷــﺪه )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑﮕﺸــﺎى ﺧﺪاﯾــــﺎ ﮐﻪ ﮔﺸﺎﯾـــﻨﺪه ﺗﻮﯾﻰ )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( اى ﺑــﻰ ﺧﺒـــﺮ از ﺳﻮﺧﺘـــﻪ و ﺳــﻮﺧﺘﻨﻰ ﻋﺸــــﻖ آﻣـــﺪﻧﻰ ﺑــﻮد ﻧــﻪ اﻧﺪوﺧﺘـــﻨﻰ اﺳــﺮار ازل را ﻧـــﻪ ﺗـــﻮ داﻧــﻰ و ﻧــﻪ ﻣـــﻦ وﯾــﻦ ﺣــﺮف ﻣﻌﻤﺎ ﻧــﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻧــﻰ و ﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﺴــﺖ از ﭘــﺲ ﭘــﺮده ﮔﻔﺘﮕــﻮى ﻣــﻦ و ﺗﻮ 17 )ﺳﻨﺎﯾﻰ( ﭼــﻮن ﭘــﺮده در اﻓﺘﺪ ﻧــﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﻧــﻰ و ﻧﻪ ﻣﻦ )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( اى دل ﻏﻤﺪﯾــﺪه ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺷــﻮد دل ﺑﺪ ﻣﮑﻦ وﯾﻦ ﺳــﺮ ﺷــﻮرﯾﺪه ﺑﺎز آﯾﺪ ﺑﻪ ﺳــﺎﻣﺎن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر از در درآﻣـــﺪى و ﻣــﻦ از ﺧـــﻮد ﺑﻪ در ﺷــﺪم ﮔﻔﺘــﻰ ﮐﺰﯾــﻦ ﺟﻬــﺎن ﺑﻪ ﺟﻬــﺎن دﮔﺮ ﺷــﺪم اى در دل ﻣــﻦ ﻣﯿــﻞ و ﺗﻤـــﻨﺎ ﻫﻤــﻪﺗــﻮ واﻧــﺪر ﺳــﺮ ﻣــﻦ ﻣﺎﯾــﻪ ﺳــﻮدا ﻫﻤــﻪ ﺗــﻮ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( اﻣــﺮوز ﻫﻤــﻪ ﺗـــﻮﺋﻰ و ﻓــﺮدا ﻫﻤــﻪ ﺗـــﻮ ﻫــﺮ ﭼﻨـــﺪ ﺑـــﺮوى ﮐﺎر در ﻣﯿﻨـــﮕﺮم اى درﯾﻎ از »ﺗﻮ« اﮔﺮ ﭼﻮن ﮔﻞ ﻧﺮﻗﺼﻰ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( اى درﯾﻎ از »ﻣﻦ« اﮔﺮ ﻣﺴﺘﻢ ﻧﺴﺎزد آﻓﺘﺎب اى درﯾﻎ از »ﻣﺎ« اﮔﺮ ﮐﺎﻣﻰ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ از ﺑﻬﺎر ﮔﺮ ﻧﮑﻮﺑﻰ ﺷﯿﺸﻪ ﻏﻢ را ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻫﻔﺖ رﻧﮕﺶ ﻣﻰ ﺷﻮد ﻫﻔﺘﺎد رﻧﮓ )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( اﻧﯿــﺲ ﮐﻨــﺞ ﺗﻨﻬﺎﯾــﻰ ﮐﺘـــﺎب اﺳــﺖ ﻓــﺮوغ ﺻﺒــﺢ داﻧﺎﯾــﻰ ﮐﺘــﺎب اﺳــﺖ اى ﮐــﻪ ﭘﻨﺠـــﺎه رﻓــﺖ و در ﺧﻮاﺑــﻰ ﻣﮕـــﺮ اﯾــﻦ ﭘﻨـــﺞ روزه درﯾـــﺎﺑﻰ اى ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﻰﮐﺸــﻰ اى ﻋﺸﻖ ﺟﺰ ﻣﺤﻨﺖ و ﻏﻢ ﻧﯿﺴــﺘﻰ ،اﻣﺎ ﺧﻮﺷﻰ اى ﻋﺸﻖ اﯾﻦ ﺷــﻮرى و ﺷــﯿﺮﯾﻨﻰ ﻣﻦ ﺧﻮد ز ﻟﺐ ﺗﻮﺳﺖ ﺻــﺪ ﺑﺎر ﻣﺮا ﻣﻰﭘﺰى و ﻣﻰﭼﺸــﻰ اى ﻋﺸــﻖ اى ﭼﺸــﻢ ﺳــﺨﻦ ﮔﻮى ﺗﻮ ﺑﺸــﻨﻮ ز ﻧﮕﺎﻫﻢ دارم ﺳﺨﻨـــﻰ ﺑــﺎ ﺗـــﻮ و ﮔﻔﺘـــﻦ ﻧﺘـــﻮاﻧﻢ )ﺟﺎﻣﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺷﻔﯿﻌﻰ ﮐﺪﮐﻨﻰ( دﯾﺪه دﻟـــﻢ ﺑﺴــﻰ ﺑﻼ آن ﻫﻤــﻪ از ﺑﺮاى ﺗﻮ اى دل ﻣﺒﺘـــﻼى ﻣــﻦ ﺷــﯿﻔﺘﻪ ﻫـــﻮاى ﺗﻮ )ﻋﻄﺎر( 18 اﮔــﺮ ﻣــﺎه ﺑــﻮدم ،ﺑــﻪ ﻫــﺮ ﺟــﺎ ﮐــﻪ ﺑــﻮدم ﺳــﺮاغ ﺗــﺮا از ﺧــﺪا ﻣــﯽ ﮔﺮﻓﺘــﻢ اﮔــﺮ ﻣــﺎه ﺑــﻮدي ﺑــﻪ ﺻــﺪ ﻧــﺎز ﺷــﺎﯾﺪ ﺷــﺒﯽ ﺑــﺮ ﻟــﺐ ﺑــﺎم ﻣــﻦ ﻣــﯽ ﻧﺸﺴــﺘﯽ ﺳــﺮ رﻫﮕــﺬار ﺗــﻮ ،ﺟــﺎ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘــﻢ و ﮔــﺮ ﺳــﻨﮓ ﺑــﻮدم ،ﺑــﻪ ﻫــﺮ ﺟﺎ ﮐــﻪ ﺑﻮدي ﻣــﺮا ﻣــﯽ ﺷﮑﺴــﺘﯽ ،ﻣــﺮا ﻣــﯽ ﺷﮑﺴــﺘﯽ ! و ﮔــﺮ ﺳــﻨﮓ ﺑــﻮدي ،ﺑــﻪ ﻫــﺮ ﺟﺎ ﮐــﻪ ﺑﻮدم )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( ﭘﺎﯾـــﯿ ِﺰ ﮐﻮﭼـــﻪﻫﺎى دﻟـــﻢ را ﺑﻬـــﺎر ﺷــﻮ ـﻦ دﻟﺨﺴــﺘﻪ ﯾــﺎر ﺷـــﻮ از روى ﻣِﻬــﺮ ﺑــﺎ ﻣـ ِ ـﺎن درﺧﺘــﺎن و آﻓﺘــﺎب! اى ﻣﺎﻧــﺪه در ﻧﻬـ ِ ﻣﯿﺎن ﺳــﯿﻨﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺷــﻮ ﭼــﻮن ﻏــﻢ ِ اى ﻋﺸـــﻖ! اى ﺗﺮﻧـــﻢ ﻧﺎﻣــﺖ ﺗﺮاﻧـــﻪ ﻫﺎ ﻣﻌﺸـــﻮق آﺷﻨـــﺎى ﻫـــﻤﻪ ﻋﺎﺷﻘـــﺎﻧﻪ ﻫﺎ )ﺳﻠﻤﺎن ﻫﺮاﺗﻰ( ﻣﻀﻤـــﻮن و ﻣﺤﺘـــﻮاى ﺗﻤـــﺎم ﺗﺮاﻧﻪ ﻫــﺎ اى ﻣﻌﻨــﻰ ﺟﻤﺎل ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﻰ ﮐﻪ ﻫﺴــﺖ )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( و آﻧــﺮا ﺑــﻪ دو ﺣــﺮف ﻣﺨﺘﺼــﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد از واﻗﻌـــﻪاى ﺗـــﺮا ﺧﺒـــﺮ ﺧﻮاﻫـــﻢ ﮐـــﺮد ﺑــﺎ ﻣﻬــﺮ ﺗــﻮ ﺳــﺮ ز ﺧﺎك ﺑــﺮ ﺧﻮاﻫــﻢ ﮐﺮد ﺑــﺎ ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ در ﺧــﺎك ﻧﻬﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﺷــﺪ )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( از ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰ رود ﺳــﺨﻦ دوﺳﺖ ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ ﭘﯿﻐــﺎم آﺷــﻨﺎ ﻧﻔــﺲ روح ﭘــﺮور اﺳــﺖ اى ﻣﺮدﻣــﺎن ﺑﮕﻮﯾﯿــﺪ آرام ﺟــﺎن ﻣــﻦ ﮐــﻮ؟ راﺣﺖﻓــﺰاى ﻫﺮﮐﺲ ﻣﺤﻨﺖرﺳــﺎن ﻣــﻦ ﮐﻮ؟ ز ﭘﺸــﺖ ﺗﺮﯾﺒــﻮن دﻟــﻢ ﻋﺸــﻖ ﭼﻨﯿــﻦ ﮔﻔﺖ ﻣﺤﺒﻮب ﺗﻮ زﯾﺒﺎﺳــﺖ ،ﻗﺸﻨﮓ اﺳــﺖ ،ﻣﻠﯿﺢ اﺳﺖ )ﺳﻌﺪى( )اﻧﻮرى( اﻋﻀـــﺎى وﺟـــﻮدم ﻫﻤـــﻪ ﻓﺮﯾـــﺎد ﮐﺸــﯿﺪﻧﺪ اﺣﺴﻨﺖ ﺻﺤﯿﺢ اﺳــﺖ ،ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ ،ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( رﻓﺘــﻢ از ﮐــﻮى ﺗﻮ ﻟﯿﮑــﻦ ﻋﻘﺐ ﺳــﺮﻧﮕﺮان از ﺗــﻮ ﺑﮕﺬﺷــﺘﻢ و ﺑﮕﺬاﺷــﺘﻤﺖ ﺑــﺎ دﮔــﺮان )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﺴــﻰ ﻫــﻢ ﺑــﺮد ﺳــﻮى رﺳــﺘﻢ ﻧﺸــﺎن از اﯾـــﻦ ﻧﺎﻣـــﺪاران ﮔـﺮدﻧـﮑﺸـــﺎن )ﻓﺮدوﺳﻰ( 19 اﮔﺮ ﭼﻪ دوﺳــﺖ ﺑﻪ ﭼﯿــــﺰى ﻧﻤﻰ ﺧﺮد ﻣﺎ را ﺑــﻪ ﻋﺎﻟﻤــﻰ ﻧﻔﺮوﺷــﯿﻢ ﻣﻮﯾﻰ از ﺳــﺮ دوﺳــﺖ اﺳــﯿﺮ ﻋﺸــــﻖ ﺗﻮ از درد ﻫﺠــــﺮ دم ﻧﺰﻧﺪ ﻏﺮﯾــﺐ ﮐﻮى ﺗﻮ ﺣــﺮف از وﻃﻦ ﻧﻤﻰ ﮔﻮﯾﺪ اﻧﺼﺎف ﻧﯿﺴــﺖ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﻋﺸــﻖ ﻣﻦ ﻋﻬـﺪ ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﻮﯾﻢ دﮔـــﺮ ﺳﺨﻦ از اﺣـــﺎدﯾﺚ و رواﯾـــﺎت ﺑﻪ ﻣـــﺎ ﺷﺪ ﻣﻌﻠﻮم آﯾﻪ آﯾﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳــﻮره ى ﻗﺮآن ادب اﺳــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﺸﻔﻖ ﻫﻤﺪاﻧﻰ( )ﺳﻌﺪى( ﮔﺸــﺖ از ﻋﻠﻢ و ادب ،ﻣﺬﻫﺐ اﺳــﻼم ،ﻋﯿﺎن ﺷــﺮف و ﻣﻨـــﺰﻟﺖ ﻣﺮد ﺳــﺨﻨﺪان ادب اﺳﺖ )ﻓﺮدوﺳﻰ( وى داﯾـــﺮه را ﺗــــﻮ اﺻـــﻞ و ﺑﺎﻋـــﺚ اى ﻧﻘـــﻄﻪ ى ﻋﺸـــﻖ را ﺗـــﻮ ﺛﺎﻟـــﺚ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( اى ﺑــﺲ ﮐــﻪ ﺑﺠﻮﯾــﻰ و ﻣــﺮا ﺑــﺎز ﻧﯿﺎﺑــﻰ اى ﺑــﺲ ﮐــﻪ ﺑﭙﻮﯾــﻰ و ﻣــﺮا ﺑــﺎز ﻧﺒﯿﻨــﻰ اﻇﻬــﺎر ﻋﺸــﻖ را ﺑــﻪ زﺑــﺎن اﺣﺘﯿﺎج ﻧﯿﺴــﺖ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﺷــﺪ ﻧﮕﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﻪ آﺷــﻨﺎ ﺑﺲ اﺳــﺖ اى ﻧﻈــﺮت ﻧﺎﻇــﺮ ﻣــﺎ اى ﭼﻮ ﺧــﺮد ﺣﺎﺿﺮ ﻣﺎ ﻟﯿــﮏ ﻣــﺮا زﻫﺮه ﮐﺠــﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧــﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﯾﻰ آﺷﯿـــﺎن ﺳﺎﺧﺘـﻦ ارزاﻧـــﻰ ﻣﺮﻏـﺎن ﭼـﻤﻦ آﺷــﯿﺎن ﺳﻮﺧﺘﻪ ام ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻢ آوازم ﻧﯿﺴﺖ اى ﻋﺸــﻖ ﻫﻤــﻪ ﺑﻬﺎﻧــﻪ از ﺗﻮﺳــﺖ ﻣــﻦ ﺧﺎﻣﺸــﻢ اﯾــﻦ ﺗﺮاﻧــﻪ از ﺗﻮﺳــﺖ اى ﮐــﻪ ز دﯾﺪه ﻏﺎﯾﺒﻰ در دل ﻣﺎ ﻧﺸﺴــﺘﻪاى ﺣﺴــﻦ ﺗﻮ ﺟﻠﻮه ﻣﻰ ﮐﻨﺪ وﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﺮده ﺑﺴــﺘﻪ اى )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺳﺎﯾﻪ( )ﺳﻌﺪى( اﮔﺮ ﺑﺎﺷــﻰ ﻣﺤﺒﺖ روزﮔﺎرى ﺗــﺎزه ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ زﻣﯿﻦ در ﮔﺮدﺷــﺶ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺪارى ﺗﺎزه ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( 20 ﯾــﮏ ﺳــﺎﻋﺘﻢ ﺑﮕﻨﺠــﺎن در ﺳــﺎﯾﻪ ﻋﻨﺎﯾﺖ اى آﻓﺘــﺎب ﺧﻮﺑــﺎن ﻣﻰ ﺟﻮﺷــﺪ اﻧﺪروﻧــﻢ ﮐﺶ ﺻــﺪ ﻫﺰار ﻣﻨﺰل ﺑﯿﺶ اﺳــﺖ در ﺑﺪاﯾﺖ اﯾــﻦ راه را ﻧﻬﺎﯾــﺖ ﺻﻮرت ﮐﺠﺎ ﺗﻮان ﺑﺴــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( اى دل! ﻃﺒﯿﺐ ﻋﺸﻖ او ،دارد دواﯾﻰ ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ آﺳــﻮده را ﻏﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ،ﺻﺒﺮ از ﺷــﮑﯿﺒﺎ ﻣﻰ ﺑﺮد اى ﺻﺎﺣــﺐ ﮐﺮاﻣــﺖ ﺷــﮑﺮاﻧﻪ ﺳــﻼﻣﺖ روزى ﺗﻔﻘــﺪى ﮐــﻦ دروﯾــﺶ ﺑﻰﻧــﻮا را اﻣﺸــﺐ اﻣــﺎ دو ﻗﺪم آﻣــﺪه اى ﺳــﻤﺖ دﻟﻢ ﺗــﺎ ﮐــﻪ ﻣﻦ دور ﺷــﻮم ﺻﺪ ﻗــﺪم از ﺗﻨﻬﺎﯾﻰ از درد ﺳــﺨﻦ ﮔﻔﺘــﻦ و از درد ﺷــﻨﯿﺪن ﺑــﺎ ﻣﺮدم ﺑــﻰدرد ﻧﺪاﻧﻰ ﮐﻪ ﭼﻪ دردىﺳــﺖ )ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﻃﺎﻫﺮى( )ﻣﻬﺮداد اوﺳﺘﺎ( اﯾــﻦ ﺟﻬــﺎن ﮐــﻮه اﺳــﺖ و ﻓﻌــﻞ ﻣــﺎ ﻧــﺪا ﺳـــﻮى ﻣــﺎ آﯾـــﺪ ﻧـــﺪاﻫﺎ را ﺻـــﺪا اﻣــﺮوز ﺗـــﺮا دﺳﺘـــﺮس ﻓـــﺮدا ﻧﯿـــﺴﺖ و اﻧﺪﯾﺸــﻪ ﻓــﺮدات ﺑﺠــﺰ ﺳـــﻮدا ﻧﯿﺴــﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﮐﺎﯾـــﻦ ﺑﺎﻗــﻰ ﻋﻤـــﺮ را ﺑـــﻬﺎ ﭘﯿــﺪا ﻧﯿﺴــﺖ ﺿﺎﯾــﻊ ﻣﮑﻦ اﯾﻦ دم ار دﻟﺖ ﺷــﯿﺪا ﻧﯿﺴــﺖ )ﺧﯿﺎم( ﺑــﺰرگ ﺑــﻮده ﭘﺮﺳــﺘﺎر ﺧــﺮدى اﯾﺸــﺎن اﮔــﺮ اﻓﻼﻃــﻦ و ﺳــﻘﺮاط ﺑــﻮده اﻧــﺪ ﺑــﺰرگ ﺳــﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﮑﺘﺐ ﺣﮑﻤﺖ ﺣﮑﯿﻢ ﺷــﺪ ﻟﻘﻤﺎن ﺑــﻪ ﮔﺎﻫــﻮاره ﻣــﺎدر ﺑﺴــﻰ ﺧﻔــﺖ )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( ﮔﻮﺋــﻰ ﮐــﻪ ﺑــﺮو در ﺷــﺐ و ﭘﯿﻐــﺎم ﮐﻨﻰ اى آﻧﮑــﻪ ﻣــﺮا ﺑﺴــﺘﻪ ﺻــﺪ دام ﮐﻨــﻰ ﻫﻤﻨــﺎم ﻣــﻦ اى دوﺳــﺖ ﮐــﺮا ﻧــﺎم ﮐﻨﻰ ﮔــﺮ ﻣــﻦ ﺑــﺮوم ﺗــﻮ ﺑــﺎ ﮐــﻪ آرام ﮐﻨـــﻰ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻫــﺮﮔـــﺰ ﻏـﻢ دو روز ﻣـــﺮا ﯾـﺎد ﻧـﮕـﺸﺖ اﯾﻦ ﯾﮏ دو ﺳﻪ روز ﻧﻮﺑـــﺖ ﻋﻤـــﺮ ﮔﺬﺷﺖ روزى ﮐﻪ ﻧﯿﺎﻣﺪهﺳــﺖ و روزى ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﭼــﻮن آب ﺑﻪ ﺟﻮﯾﺒﺎر و ﭼﻮن ﺑﺎد ﺑﻪ دﺷــﺖ )ﺧﯿﺎم( 21 از ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰ رود ﺳــﺨﻦ دوﺳــﺖ ﺧﻮش ﺗﺮ اﺳﺖ ﭘﯿﻐــــﺎم آﺷﻨــــﺎ ﻧﻔـﺲ روح ﭘـــﺮور اﺳﺖ اﮔــﺮ ﭼﻪ ﺣﺴــﻦ ﻓﺮوﺷــﺎن ﺑﻪ ﺟﻠــﻮه آﻣﺪهاﻧﺪ ﮐﺴــﻰ ﺑﻪ ﺣﺴــﻦ و ﻣﻼﺣﺖ ﺑﻪ ﯾﺎر ﻣﺎ ﻧﺮﺳﺪ اﮔــﺮ ﺑﯿﻨــﯽ ﮐــﻪ ﻧﺎﺑﯿﻨــﺎ و ﭼــﺎه اﺳــﺖ اﮔـــﺮ ﺧﺎﻣــﻮش ﺑﻨﺸــﯿﻨﯽ ﮔﻨــﺎه اﺳــﺖ اﻣــﺮوز ﮐــﻪ در دﺳــﺖ ﺗــﻮام ﻣﺮﺣﻤﺘﻰ ﮐﻦ ﻓﺮدا ﮐﻪ ﺷــﻮم ﺧﺎك ﭼﻪ ﺳــﻮد اﺷــﮏ ﻧﺪاﻣﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( اى ﺧــﺪا اﯾــﻦ وﺻـــﻞ را ﻫﺠــﺮان ﻣﮑــﻦ ﺳﺮﺧﻮﺷــﺎن ﻋﺸـــﻖ را ﻧــﺎﻻن ﻣﮑــﻦ از ﺧــﺎك ،ﻣــﺮا ﺑُــﺮد و ﺑــﻪ اﻓﻼك رﺳــﺎﻧﯿﺪ اﯾﻦ اﺳــﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﻋﺸــﻖ ،زﻣﯿﻨﯽ اﺳﺖ اى ﯾﻮﺳــﻒ ﺧــﻮش ﻧﺎم ﻣﺎ ﺧﻮش ﻣــﻰ روى ﺑﺮ ﺑﺎم ﻣﺎ اى درﺷﮑﺴــﺘﻪ ﺟــﺎم ﻣﺎ اى ﺑﺮدرﯾــﺪه دام ﻣﺎ اى ﻧﻮر ﻣﺎ اى ﺳــﻮر ﻣﺎ اى دوﻟﺖ ﻣﻨﺼﻮر ﻣﺎ ﺟﻮﺷــﻰ ﺑﻨﻪ در ﺷــﻮر ﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﻰ ﺷــﻮد اﻧﮕﻮر ﻣﺎ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮي( آﺗﺶ زدى در ﻋﻮد ﻣﺎ ﻧﻈﺎره ﮐﻦ در دود ﻣﺎ اى دﻟﺒــﺮ و ﻣﻘﺼﻮد ﻣــﺎ اى ﻗﺒﻠﻪ و ﻣﻌﺒﻮد ﻣﺎ ﭘﺎ واﻣﮑﺶ از ﮐﺎر ﻣﺎ ﺑﺴــﺘﺎن ﮔﺮو دﺳــﺘﺎر ﻣﺎ اى ﯾــﺎر ﻣــﺎ ﻋﯿــﺎر ﻣــﺎ دام دل ﺧﻤــﺎر ﻣــﺎ وز آﺗﺶ ﺳﻮداى دل اى واى دل اى واى ﻣﺎ در ﮔﻞ ﺑﻤﺎﻧﺪه ﭘﺎى دل ﺟﺎن ﻣﻰ دﻫﻢ ﭼﻪ ﺟﺎى دل )ﻣﻮﻻﻧﺎ( 22 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ب ﺑــﻪ ﻧــﺎم آن ﮐــﻪ ﺟــﺎن را ﻓﮑـــﺮت آﻣﻮﺧﺖ ﭼــﺮاغ دل ﺑــﻪ ﻧــﻮر ﺟـــﺎن ﺑﺮاﻓﺮوﺧــﺖ ﺗﻮاﻧـــﺎﯾﻰ ﮐـــﻪ در ﯾـــﮏ ﻃـﺮﻓﮥاﻟﻌﯿـــﻦ ز ﮐـــﺎف و ﻧـــﻮن ﭘﺪﯾـــﺪ آورد ﮐﻮﻧـــﯿﻦ ﺑــﻪ راه اﯾـــﻦ اﻣﯿـــﺪ ﭘﯿـــﭻ در ﭘﯿـــﭻ ﻣــﺮا ﻟﻄــﻒ ﺗــﻮ ﻣﻰﺑﺎﯾــﺪ ،دﮔــﺮ ﻫﯿــﭻ ﺑﯿﻄﺎﻋــﺖ ﺣــﻖ ﺑﻬﺸــﺖ و رﺿــﻮان ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻰﺧﺎﺗـــﻢ دﯾــﻦ ﻣﻠــﮏ ﺳــﻠﯿﻤﺎن ﻣﻄﻠــﺐ ز ﻓﯿﻀـــﺶ ﺧــﺎك آدم ﮔﺸــﺖ ﮔﻠﺸــﻦ ز ﻓﻀﻠــﺶ ﻫـــﺮ دو ﻋﺎﻟـــﻢ ﮔﺸــﺖ روﺷــﻦ )ﺷﯿﺦﻣﺤﻤﻮدﺷﺒﺴﺘﺮى( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( آزار دل ﻫﯿــــﭻ ﻣﺴﻠـﻤـــﺎن ﻣﻄﻠـــﺐ ﮔــﺮ ﻣﻨﺰﻟــﺖ ﻫﺮ دو ﺟﻬـــﺎن ﻣــﻰ ﺧﻮاﻫﻰ )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪاﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻰ اﻧﺪﯾﺸﻰ؟ ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﺑﯿﺠﺎﺳﺖ ﻋﺸﻖ اﯾﻨﺠﺎ و ﺧﺪاﻫﻢ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ را درﯾﺎب زﻧﺪﮔﻰ در ﻓﺮدا ﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز اﺳﺖ راه ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻰ ﺑﺮﺳﻰ 23 )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( ﺑﺎ ﮐﻤﺎل اﺣﺘﯿﺎج ،از ﺧﻠﻖ اﺳــﺘﻐﻨﺎ ﺧﻮش اﺳﺖ ﺑﺎ دﻫﺎن ﺧﺸــﮏ ﻣــﺮدن ﺑﺮ ﻟﺐ درﯾﺎ ﺧﻮش اﺳــﺖ ﺑــﺮ ﭼﻬﺮه ﮔﻞ ﻧﺴــﯿﻢ ﻧﻮروز ﺧﻮش اﺳــﺖ در ﺻﺤــﻦ ﭼﻤﻦ روى دلاﻓﺮوز ﺧﻮش اﺳــﺖ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺧــﻮش ﺑﺎش و ز دى ﻣﮕﻮ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺧﻮش اﺳــﺖ از دى ﮐﻪ ﮔﺬﺷــﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻰ ﺧﻮش ﻧﯿﺴــﺖ )ﺧﯿﺎم( ﻧـــﺮود ﻣﯿــــﺦ آﻫﻨﯿــــﻦ در ﺳﻨـــــﮓ ﺑـــﺎ ﺳﯿـــﻪ دل ﭼﻪ ﺳـــﻮد ﮔﻔﺘـــﻦ وﻋـﻆ )ﺳﻌﺪى( ﺑﻪ ﺣﺒﺎب ﻧﮕﺮان ﻟﺐ ﯾﮏ رود ﻗﺴﻢ و ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﻰ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺎدى ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻏﺼﻪ ﻫﻢ ﻣﻰ ﮔﺬرد آﻧﭽﻨﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻃﺮه اى ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ... ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻋﺮﯾﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮد ،ﺟﺎﻣﻪ اﻧﺪوه ﻣـﭙﻮﺷﺎن ﻫﺮﮔﺰ! )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( ﺑــﺎ ﻣــﺮدم زﻣﺎﻧــﻪ ﺳــﻼﻣﻰ و واﻟﺴــﻼم ﺗــﺎ ﮔﻔﺘــﻪ اى ﻏــﻼم ﺗــﻮام ﻣﻰ ﻓﺮوﺷــﻨﺖ ﺑــﺮق را در ﺧﺮﻣﻦ ﻣﺮدم ﺗﻤﺎﺷــﺎ ﮐﺮده اﺳــﺖ آن ﮐــﻪ ﭘﻨﺪارد ﮐﻪ ﺣﺎل ﻣﺮدم دﻧﯿﺎ ﺧﻮش اﺳــﺖ ﺑﮑــــﻮش اﻧـــﺪر ﺑﻬـــﺎر زﻧﺪﮔـــﺎﻧﻰ ﮐــﻪ ﺷــﺪ ﭘﯿﺮاﯾـــﻪ ى ﭘـــﯿﺮى ،ﺟـــﻮاﻧﻰ ﺑــﺎران ﮐﻪ ﺷــﺪى ﻣﭙﺮس ،اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﯿﺴــﺖ ﺳــﻘﻒ ﺣــﺮم و ﻣﺴــﺠﺪ و ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﯾﮑﯿﺴــﺖ )ﻧﺎﺷﻨﺎس( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( ﺟــﺎم و ﻗـــﺪح و ﮐﺎﺳـــﻪ و ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﯾﮑﯿﺴــﺖ ﺑــــﺎران ﮐﻪ ﺷـــﺪى ،ﭘﯿﺎﻟــــﻪ ﻫﺎ را ﻧﺸــﻤﺎر )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻫــﺮ ورﻗﺶ دﻓﺘﺮى اﺳــﺖ ﻣﻌﺮﻓــﺖ ﮐﺮدﮔﺎر ﺑــﺮگ درﺧﺘﺎن ﺳــﺒﺰ ﭘﯿــﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻮش )ﺳﻌﺪى( 24 ﺑﯿــﺎﻣـــﻮزﻣﺖ ﮐﯿﻤﯿـــــﺎى ﺳﻌــــﺎدت ز ﻫﻤﺼﺤﺒــﺖ ﺑــﺪ ﺟﺪاﯾـــﻰ ﺟﺪاﯾـــﻰ ﺑﺎ ﻣﺪﻋﻰ ﻣﮕﻮﯾﯿﺪ اﺳــﺮار ﻋﺸــﻖ و ﻣﺴــﺘﻰ ﺗــﺎ ﺑﯿﺨﺒــﺮ ﺑﻤﯿــﺮد در درد ﺧﻮدﭘﺮﺳــﺘﻰ ﺑــﻮى ﮔﻞ و ﻧﺴــﯿﻢ ﺻﺒــﺎ ﻣﻰﺗــﻮان ﺷــﺪن ﮔــﺮ ﺑﮕــﺬرى ز ﺧﻮﯾﺶ ،ﭼﻬﺎ ﻣﻰﺗﻮان ﺷــﺪن ﺑﺎوﻓــﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻣــﺖ از ﻋﻤــﺪ ﮐــﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﯽ ﮔﺎه در ﻋﺸــﻖ ﻧﯿــﺎز اﺳــﺖ ﺑﻪ ﺗﻠﻘﯿــﻦ ﮐﺮدن ﺑﻨــﺎل اى ﺑﻠﺒــﻞ دﺳــﺘﺎن ازﯾﺮا ﻧﺎﻟﻪ ﻣﺴــﺘﺎن ﻣﯿــﺎن ﺻﺨــﺮه و ﺧــﺎرا اﺛــﺮ دارد ،اﺛــﺮ دارد ﮔــﺮ داﯾـــﺮه ى ﮐـــﻮزه ز ﮔﻮﻫـــﺮ ﺳــﺎزﻧﺪ از ﮐــﻮزه ﻫﻤــﺎن ﺑﺮون ﺗﺮاود ﮐﻪ در اوﺳــﺖ ﺑﺸــﻮى اوراق اﮔــــﺮ ﻫــﻢ درس ﻣﺎﯾــﻰ ﮐــﻪ ﻋﻠــــﻢ ﻋﺸــﻖ در دﻓﺘــــــﺮ ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﺑﮕــﻮ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﮐﻪ اﻣﺸــﺐ ﻣﯿﺎ ﺑــﻪ دﯾﺪهى ﻣﻦ ﺟﺰﯾــﺮهاى ﮐــﻪ ﻣــﮑﺎن ﺗــﻮ ﺑــﻮد آب ﮔﺮﻓــﺖ ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ دردﯾﺴــﺖ درد ﻋﺸــﻖ ﺟﺎﻧﺎن ﮐﺎﻧﺪرو دردم اﻓــﺰون ﻣﻰ ﺷــﻮد ﭼﻨﺪاﻧﮑﻪ درﻣﺎن ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﺑﻨﺸــﯿﻦ ﺑــﺮ ﻟﺐ ﺟــﻮى و ﮔــﺬر ﻋﻤــﺮ ﺑﺒﯿﻦ ﮐﺎﯾــﻦ اﺷــﺎرت ز ﺟﻬــﺎن ﮔﺬران ﻣــﺎ را ﺑﺲ ﺑــﺮ ﻫﻤــﻪ اﻫــﻞ آن زﻣﯿــﻦ ﺑــﻪ ﻣـــﺮاد ﮔـــــﺮدش دور آﺳﻤــــﺎن ﺑﯿﻨــــﻰ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﮐﺎﻇﻢ ﺑﻬﻤﻨﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺑﺎﺑﺎ اﻓﻀﻞ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻇﻬﯿﺮ ﻓﺎرﯾﺎﺑﻰ( )ﻋﻄﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( و آﻧـــﭽﻪ ﺧﻮاﻫـــﺪ دﻟــﺖ ﻫﻤــﺎن ﺑﯿﻨــﻰ آﻧﭽــﻪ ﺑﯿﻨــﻰ دﻟــﺖ ﻫﻤــﺎن ﺧﻮاﻫــﺪ )ﻫﺎﺗﻒ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﮕﻮﯾﻰ ﭼﯿﺴــﺘﻰ ،اﻫﻞ ﮐﺠﺎ ﯾﺎ ﮐﯿﺴــﺘﻰ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻠﻨﺪم ﻣﻰ ﮐﻨﻰ ،ﮔﺎﻫﻰ ﺗﻮ ﭘﺴــﺘﻢ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( 25 ﺑﯿﭽﺎرهﺗــﺮ از ﻋـــﺎﺷﻖ ﺑــﻰ ﺻﺒــﺮ ﮐﺠﺎﺳــﺖ ﮐﺎﯾــﻦ ﻋﺸــﻖ ﮔﺮﻓﺘــﺎرى ﺑﻰﻫﯿــﭻ دواﺳــﺖ ﺑﻨـــﻰ آدم اﻋﻀـــﺎى ﯾﮑـﺪﯾﮕـــﺮﻧﺪ ﮐــﻪ در آﻓﺮﯾـــﻨﺶ ز ﯾــﮏ ﮔﻮﻫﺮﻧــﺪ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( دﮔــﺮ ﻋﻀـــﻮﻫﺎ را ﻧﻤـــﺎﻧﺪ ﻗــــﺮار ﭼــﻮ ﻋﻀــﻮى ﺑــﻪ درد آورد روزﮔـــﺎر )ﺳﻌﺪى( ﺑــﻪ ﺑﻮى ﻧﺎﻓــﻪ اى ﮐﺎﺧﺮ ﺻﺒﺎ زان ﻃﺮه ﺑﮕﺸــﺎﯾﺪ ز ﺗﺎب ﺟﻌﺪ ﻣﺸﮑﯿﻨﺶ ﭼﻪ ﺧﻮن اﻓﺘﺎد در دل ﻫﺎ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑــﺎ ﺑـــﺪان ﺑـــﺪ ﺑــﺎش و ﺑــﺎ ﻧﯿﮑـــﺎن ﻧﮑـــﻮ ﺟﺎى ﮔﻞ ﮔـــﻞ ﺑــﺎش و ﺟﺎى ﺧﺎر ﺧـــﺎر ﺑﻰ ﻫﻤﮕﺎن ﺑﻪ ﺳــﺮ ﺷــﻮد ﺑﻰﺗﻮ ﺑﻪ ﺳــﺮ ﻧﻤﻰ ﺷﻮد داغ ﺗــﻮ دارد اﯾﻦ دﻟﻢ ﺟﺎى دﮔﺮ ﻧﻤﻰ ﺷــﻮد )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺎن ﺷﻮى ﺗﺎ ﻻﯾﻖ ﺟﺎﻧﺎن ﺷـــﻮى ﮔﺮ ﺳــﻮى ﻣﺴﺘﺎن ﻣﻰ روى ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺷﻮ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺷﻮ )ﻣﻮﻻﻧﺎ ﮐﻪ ﻧﯿﺮﻧﮓ اﺳــﺖ و اﻓﺴﻮن اﺳﺖ و ﺟﺎدو اﺳﺖ ﺑﺴــﻰ ﮔﻔﺘﻨــﺪ :دل از ﻋﺸــﻖ ﺑﺮﮔﯿــﺮ اﻣـﺎ ﻧــﻮش دارو اﺳـﺖ ﮐﻪ اﯾـﻦ زﻫــﺮ اﺳـﺖ ّ وﻟــﻰ ﻣــﺎ دل ﺑــﻪ او ﺑﺴــﺘﯿﻢ و دﯾﺪﯾــﻢ )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( ﺑﻨﻤﺎى رخ ﮐـــﻪ ﺑـــﺎغ و ﮔﻠﺴﺘـــﺎﻧﻢ آرزوﺳﺖ ﺑﮕﺸـــﺎى ﻟـــﺐ ﮐﻪ ﻗﻨـﺪ ﻓـــﺮاواﻧﻢ آرزوﺳﺖ ﺑـــﺎورم ﻧﯿﺴــﺖ ز ﺑﺪﻋﻬـــﺪى اﯾـــﺎم ﻫﻨــﻮز ﻗﺼــﻪ ﻏﺼــﻪ ﮐــﻪ در دوﻟــﺖ ﯾــﺎر آﺧﺮ ﺷــﺪ ﺑــﻪ ﻗﯿﺎس درﻧﮕﻨﺠــﻰ و ﺑﻪ وﺻــﻒ درﻧﯿﺎﯾﻰ ﻣﺘﺤﯿــﺮم در اوﺻﺎف ﺟﻤﺎل و روى و زﯾﺒﺖ ﺑــﺎ دل ﺧﻮﻧﯿﻦ ﻟــﺐ ﺧﻨﺪان ﺑﯿــﺎور ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎم ﻧــﻰ ﮔﺮت زﺧﻤﻰ رﺳــﺪ آﯾﻰ ﭼﻮ ﭼﻨﮓ اﻧــﺪر ﺧﺮوش )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( 26 ﺑﻪ ﺧـــﻮان ﮐﺴـــﺎن ﺑﺮﻣـــﻨﻪ ﻧـــﺎن ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺨــﻮر ﻧـــﺎن ﺧــﻮد ﺑﺮ ﺳــﺮ ﺧـــﻮان ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﮐﺴــﻰ ﺟﻤﺎل ﺧــﻮد را ﻧﻨﻤﻮده اى و ﺑﯿﻨﻢ ﻫﻤــﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻫــﺮ زﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮد از ﺗــﻮ ﮔﻔﺘﮕﻮﯾﻰ ﺑﺮ ﺳــﺒﺰه ﻧﺸــﯿﻦ و ﺧﻮش ﺑــﺰى روزى ﭼﻨﺪ زان ﭘﯿـــﺶ ﮐــﻪ ﺳﺒـــﺰه ﺑﺮدﻣــﺪ از ﺧﺎﮐــﺖ ﺑﻪ ﻃــﻮاف ﮐﻌﺒﻪ رﻓﺘــﻢ ﺑﻪ ﺣﺮم رﻫــﻢ ﻧﺪادﻧﺪ ﮐﻪ ﺑــﺮون در ﭼﻪ ﮐﺮدى ﮐﻪ درون ﺧﺎﻧﻪ آﯾﻰ ﺑــﻪ ﺗـــﻮ ﺣﺎﺻﻠــﻰ ﻧــﺪارد ﻏـــﻢ روزﮔﺎر ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺷــﺒﻰ ﻧﺨﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷــﻰ ﺑﻪ دراز ﻧﺎى ﺳــﺎﻟﻰ ﺑﺮ آﺳﺘـــﺎن ﺟﺎﻧـــﺎن ﮔﺮ ﺳــﺮ ﺗـــﻮان ﻧﻬﺎدن ﮔﻠﺒﺎﻧــﮓ ﺳــﺮﺑﻠﻨﺪى ﺑــﺮ آﺳــﻤﺎن ﺗــﻮان زد ﺑﯿــﺎ ﺗﺎ ﮔﻞ ﺑﺮاﻓﺸــﺎﻧﯿﻢ و ﻣﻰ در ﺳــﺎﻏﺮ اﻧﺪازﯾﻢ ﻓﻠﮏ را ﺳﻘﻒ ﺑﺸﮑﺎﻓﯿﻢ و ﻃﺮﺣﻰ ﻧﻮ دراﻧﺪازﯾﻢ ﺑــﺮ اﯾــﻦ رواق زﺑﺮﺟــﺪ ﻧﻮﺷــﺘﻪ اﻧــﺪ ﺑــﻪ زر ﮐــﻪ ﺟــﺰ ﻧﮑﻮﯾﻰ اﻫــﻞ ﮐــﺮم ﻧﺨﻮاﻫــﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻏﻢ ﮐﺴــﻰ اﺳــﯿﺮم ﮐﻪ ز ﻣــﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد ﻋﺠــﺐ از ﻣﺤﺒــﺖ ﻣــﻦ ﮐﻪ در او اﺛــﺮ ﻧﺪارد ﺑــﺎزآى و دل ﺗﻨــﮓ ﻣــﺮا ﻣﻮﻧﺲ ﺟــﺎن ﺑﺎش وﯾــﻦ ﺳــﻮﺧﺘﻪ را ﻣﺤﺮم اﺳــﺮار ﻧﻬــﺎن ﺑﺎش ﺑﻬـــﺎر آﻣـﺪ ﺑﻬـــﺎر آﻣﺪ ﺑﻬـــﺎر ﻣﺸﮑﺒﺎر آﻣﺪ ﻧﮕـــﺎر آﻣــﺪ ﻧﮕـــﺎر آﻣﺪ ﻧﮕـــﺎر ﺑﺮدﺑــﺎر آﻣﺪ ﺑﺒﻨﺪم ﭼﺸــﻢ و ﮔﻮﯾﻢ ﺷﺪ ﮔﺸﺎﯾﻢ ﮔﻮﯾﻢ او آﻣﺪ و او در ﺧــﻮاب و ﺑﯿــﺪارى ﻗﺮﯾﻦ و ﯾﺎر ﻏﺎر آﻣﺪ )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﻓﺼﯿﺢ اﻟﺰﻣﺎن رﺿﻮاﻧﻰ( )ﺧﯿﺎم( )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( 27 ﺑــﺎد ﺑــﻮى ﺳــﻤﻦ آورد و ﮔﻞ و ﻧﺮﮔﺲ و ﺑﯿﺪ در دﮐـــﺎن ﺑــﻪ ﭼﻪ روﻧﻖ ﺑﮕﺸــﺎﯾﺪ ﻋﻄـــﺎر؟ ﺑـــﺎد ﺑﻬـــﺎرى وزﯾـــﺪ ،از ﻃـــﺮف ﻣﺮﻏــﺰار ﺑﺎز ﺑﻪ ﮔﺮدون رﺳــﯿﺪ ،ﻧـــﺎﻟﻪ ﻫﺮ ﻣـــﺮغ زار ﺑــﺎ ﻧــﮕﺎرى ﭼﻮ ﮔﻞ ﺗــﺎزه ،روان ﺷــﻮ ﺑﻪ ﭼﻤﻦ ﮐﻪ ﭼﻤﻦ ﺷــﺪ ز ﮔﻞ ﺗﺎزه ،ﭼﻮ رﺧﺴــﺎر ﻧﮕﺎر ﺑــﺎران ﮐﻪ در ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻃﺒﻌﺶ ﺧﻼف ﻧﯿﺴــﺖ در ﺑﺎغ ﻻﻟـــﻪ روﯾﺪ و در ﺷـــﻮره زار ﺧـــﺲ ﺑـــﺎر درﺧـــﺖ ﻋﻠـﻢ ﻧﺒـــﺎﺷﺪ ﻣـــﮕﺮ ﻋﻤـﻞ ﺑﺎ ﻋﻠـــﻢ اﮔﺮ ﻋﻤـــﻞ ﻧﮑﻨﯽ ﺷـــﺎخ ﺑﯽ ﺑـﺮي ﺑــــﺎ ﺧــــﺪا ﺑـــﺎش و ﭘـﺎدﺷـــﺎﻫﯽ ﮐـــﻦ ﺑــﯽ ﺧــــﺪا ﺑـــﺎش و ﻫﺮ ﭼـــﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻦ ﺑــﺎ آﻧـــﮑﻪ ز ﻣــﺎ ﻫﯿـــﭻ زﻣـــﺎن ﯾــﺎد ﻧﮑﺮدي اي آﻧـــﮑﻪ ﻧﺮﻓـــﺘﯽ دﻣﯽ از ﯾـــﺎد ،ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﺑﺒـــﺮد از ﻣـــﻦ ﻗـــﺮار و ﻃﺎﻗـــﺖ و ﻫـــﻮش ﺑـــﺖ ﺳﻨـــﮕﯿﻦ دل ﺳﯿﻤـــﯿﻦ ﺑﻨـــﺎﮔﻮش ﺑـــﻪ ﻟﻄـــﻔﻰ ﮐﻪ دﯾــــﺪهﺳﺖ ﭘﯿـــﻞ دﻣﺎن ﻧﯿـــﺎرد ﻫﻤـــﻰ ﺣﻤـــﻠﻪ ﺑـــﺮ ﭘﯿـﻠﺒـــﺎن ﺑــﻰ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻣﺒــﺎش ﮐﻪ در ﻣﻦ ﯾﺰﯾﺪ ﻋﺸــﻖ اﻫـــﻞ ﻧﻈـــﺮ ﻣﻌـﺎﻣـــﻠﻪ ﺑـــﺎ آﺷﻨـــﺎ ﮐﻨﻨـﺪ ﺑــﺮ رﻫﮕﺬرت ﺑﺴــﺘﻪام از دﯾﺪه دو ﺻﺪ ﺟﻮى ﺗــﺎ ﺑﻮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺳــﺮو ﺧﺮاﻣــﺎن ﺑﻪ درآﯾﻰ ﺑﺘﻰ ﮐﺰ ﺣﺴــﻦ در ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻤﻰﮔﻨﺠﺪ ﻋﺠﺐ دارم ﮐــﻪ داﯾﻢ در دل ﺗﻨﮕﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺎن و ﻣﺎن ﺳــﺎزد؟ )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﺠﻠﺴﯽ( )ﺣﺰﯾﻦ ﻻﻫﯿﺠﯽ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻋﺮاﻗﻰ( 28 ﺑﺲ ﮐﻪ ﺳــﻮداى ﺳــﺮ زﻟﻒ ﺗﻮ ﭘﺨﺘــﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺎل ﻋﺎﻗﺒــﺖ ﭼﻮن ﺳــﺮ زﻟﻒ ﺗﻮ ﺷــﺪم ﺳــﻮداﯾﻰ ﺑــﻮى ﺟـــﻮى ﻣﻮﻟﯿـــﺎن آﯾــﺪ ﻫﻤـــﻰ ﯾـــﺎد ﯾـــﺎر ﻣﻬﺮﺑـــﺎن آﯾـــﺪ ﻫﻤـــﻰ )ﻋﺮاﻗﻰ( زﯾـــﺮ ﭘـﺎﯾـــﻢ ﭘﺮﻧﯿـــﺎن آﯾـــﺪ ﻫﻤــﻰ رﯾـــﮓ آﻣـــﻮى و درﺷـــﺘﻰ راه او )رودﮐﻰ( ﺑــــﺎد آﻣـــــﺪ و ﺑــــﻮى ﻋﻨﺒــــــﺮ آورد ﺑــــﺎدام ﺷـﮑــــــﻮﻓﻪ ﺑــــﺮ ﺳــــﺮ آورد ﺑــﺎغ ﺳـــﻼم ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﺳـــﺮو ﻗﯿــﺎم ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﺳــﺒﺰه ﭘﯿــﺎده ﻣﻰرود ﻏﻨﭽﻪ ﺳــﻮار ﻣﻰرﺳــﺪ ﺑﮕﻔـــﺖ اى ﻫـــﻮادار ﻣﺴﮑﯿـــﻦ ﻣــﻦ ﺑﺮﻓـــﺖ اﻧﮕﺒﯿـــﻦ ﯾــﺎر ﺷﯿـﺮﯾـــﻦ ﻣــﻦ ﭼــﻮ ﺷﯿﺮﯾـــﻨﻰ از ﻣــﻦ ﺑــﻪ در ﻣــﻰرود ﭼــﻮ ﻓﺮﻫـــﺎدم آﺗــﺶ ﺑــﻪ ﺳـــﺮ ﻣــﻰرود ﺑــﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ آدﻣــﻰ ﺑﺎش وﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﺮغ ﺑﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳــﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾــﺪ ﺑﻪ زﺑــﺎن آدﻣﯿﺖ ﺑـــﺎ دﻟﺒــــﺮ ِدﯾــــﻮاﻧﻪ ﺑـﮕﻮﯾﯿــــﺪ ﺑﯿﺎﯾــــﺪ دﯾﻮاﻧــﻪ ﭼــﻮ دﯾﻮاﻧــﻪ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﺧﻮﺷــﺶ آﯾـــﺪ ﺑﺴــﻮزﻧـــﺪ ﭼـــﻮب درﺧﺘــــﺎن ﺑـﻰﺑـــﺮ ﺳــﺰا ﺧﻮد ﻫﻤﯿـــﻦ اﺳــﺖ ﻣــﺮ ﺑﻰﺑـــﺮى را ﺑـﺮﻓﺘﻨــــﺪ و ﻣــــﺎ را ﺳﭙــﺮدﻧـــﺪ ﺟـــﺎى ﺟﻬـــﺎن را ﭼﻨﯿــــﻦ اﺳــﺖ آﺋﯿــﻦ و راى ﺑــﻪ ﺗﻤﺎﺷــﺎﮔﻪ زﻟﻔـــﺶ دل ﺣﺎﻓــﻆ روزي ﺷــﺪ ﮐــﻪ ﺑﺎزآﯾــﺪ و ﺟﺎوﯾــﺪ ﮔﺮﻓﺘــﺎر ﺑﻤﺎﻧــﺪ ﺑـــﻪ دﺳـــﺖ ﺧـــﻮد درﺧﺘـــﻰ ﻣﻰ ﻧـــﺸﺎﻧﻢ ﺑـــﻪ ﭘﺎﯾــﺶ ﺟـــﻮى آﺑــــﻰ ﻣﻰ ﮐــﺸﺎﻧﻢ )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺧﯿﺎم( )ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻋﺒﺎس ﯾﻤﯿﻨﻰ ﺷﺮﯾﻒ( 29 ﻣﯿــــﺎن روز ﮔـﺮﻣـــﻰ ﻣــﻰ رود ﺧــــﻮاب ﺑــﻪ ﭘﺎﯾــﺶ ﺧﺴــﺘﻪ اى ﺑــﻰ ﺣﺎل و ﺑــﻰ ﺗﺎب درﺧﺘـــﻰ ﮐﺎﺷﺘـــﻰ ،روح ﺗــــﻮ ﺷــــﺎداب ﺷــــﻮد ﺑﯿـــﺪار و ﮔﻮﯾـــﺪ اى ﮐـــﻪ اﯾﻨــﺠﺎ )ﻋﺒﺎس ﯾﻤﯿﻨﻰ ﺷﺮﯾﻒ( درﺧﺘـــﻢ ﭼﺘـــﺮ ﺧـــﻮد را ﻣﻰ ﮔﺸــــﺎﯾﺪ ﺑــﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘـــﺎن ﮐـــﻪ ﮔﺮﻣـــﺎ رو ﻧﻤـــﺎﯾﺪ دل ﻫــــﺮ رﻫـﮕــــﺬر را ﻣـــﻰ رﺑــﺎﯾـــﺪ ﺧﻨـــﮏ ﻣــﻰ ﺳـــﺎزد آﻧﺠـــﺎ را ز ﺳـــﺎﯾﻪ )ﻋﺒﺎس ﯾﻤﯿﻨﻰ ﺷﺮﯾﻒ( ﺑﺎﯾــﺪ ﺧﺮﯾﺪارم ﺷــﻮى ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﺮﯾﺪارت ﺷــﻮم وز ﺟﺎن و دل ﯾﺎرم ﺷﻮى ﺗﺎ ﻋﺎﺷﻖ زارت ﺷﻮم ﺑــﻪ ﻧــﺎم آﻧﮑــﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺣﺮز ﺟـــﺎن ﻫﺎﺳــﺖ ﺛﻨﺎﯾـــﺶ ﺟﻮﻫـــﺮ ﺗﯿـــﻎ زﺑــﺎن ﻫـــﺎﺳﺖ )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﺟﺎﻣﻰ( ﺑــﻪ ﺧــﺪا ﮐــﻪ در دو ﻋﺎﻟــﻢ اﺛﺮ از ﻓﻨـــﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﭼــﻮ ﻋﻠــﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ ﺳــﺮ ﭼﺸــﻤﻪ ﺑﻘﺎ را ﺑــﺮو اى ﮔــﺪاى ﻣﺴــﮑﯿﻦ در ﺧﺎﻧــﻪ ﻋﻠــﻰ زن ﮐــﻪ ﻧﮕﯿـــﻦ ﭘﺎدﺷــﺎﻫﻰ دﻫــﺪ از ﮐﺮم ﮔــﺪا را ﺑﺠــﺰ از ﻋﻠــﻰ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﺴــﺮ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻦ ﭼﻮ اﺳــﯿﺮ ﺗﺴــﺖ اﮐﻨﻮن ﺑﻪ اﺳــﯿﺮ ﮐﻦ ﻣﺪارا ﺑﺠــﺰ از ﻋﻠﻰ ﮐــﻪ آرد ﭘﺴــﺮى اﺑﻮاﻟﻌـــﺠﺎﺋﺐ ﮐــﻪ ﻋﻠــﻢ ﮐﻨــﺪ ﺑــﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺷــﻬﺪاى ﮐﺮﺑــﻼ را ﺑﺪو ﭼﺸــﻢ ﺧﻮن ﻓﺸﺎﻧﻢ ﻫﻠﻪ اى ﻧﺴﯿﻢ رﺣﻤﺖ ﮐــﻪ ز ﮐــﻮى او ﻏﺒــﺎرى ﺑــﻪ ﻣــﻦ آر ﺗﻮﺗﯿﺎ را ﺑﻪ اﻣﯿﺪ آن ﮐﻪ ﺷــﺎﯾﺪ ﺑﺮﺳــﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﭘﺎﯾﺖ ﭼــﻪ ﭘﯿﺎم ﻫﺎ ﺳــﭙﺮدم ﻫﻤﻪ ﺳــﻮز دل ﺻﺒﺎ را )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﺟــــﻮر اﺳﺘــــﺎد ﺑــــﻪ ز ﻣﻬــــﺮ ﭘــــﺪر ﺑـــﺮ ﺳـــﺮ ﻟـــﻮح او ﻧﺒﺸﺘــــﻪ ﺑـــﻪ زر )ﺳﻌﺪى( 30 ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺗﻮ ﺑﺴــﺎ ﺷــﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ روز ﮐــﺮدم از ﻏﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻧﺴــﯿﻤﺖ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳــﺤﺮ درﯾﻎ دارى ﺑﯿــﺎ ﺑﯿــﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳــﺮ ،ﺑﺎز ﻫــﻢ ﻫﻮاى ﺗــﻮ دارم ﺑﻪ ﺳــﺮ ﻫﻮاى ﺗﻮ دارم ،ﺑﻪ دل وﻓﺎى ﺗﻮ دارم ﺑــﺎ ﻫﺮ ﻧﺴــﯿﻢ ،دﺳــﺖ ﺗــﮑﺎن ﻣﻰدﻫــﺪ ﮔﻠﻰ ﻫـــﺮ ﻧﺎﻣـﻪاى ز ﻧـــﺎم ﺗـــﻮ دارد ﻧﺸـﺎﻧـﻪﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﺘﻈـــﺎر ﻧﺒـــﻮدى ،ز اﻧﺘﻈﺎر ﭼـــﻪ داﻧﻰ؟ ﺗــﻮ ﺑﻰ ﻗــﺮارى دل ﻫﺎى ﺑﻰ ﻗــﺮار ،ﭼﻪ داﻧﻰ؟ ﺑــﻮد آﯾـــﺎ ﮐــﻪ ﺧﺮاﻣـــﺎن ز درم ﺑـــﺎزآﯾﻰ؟ ﮔـــﺮه از ﮐﺎر ﻓﺮوﺑﺴﺘـــﻪى ﻣــﺎ ﺑﮕﺸــﺎﯾﻰ؟ ﺑﯿـــﺎ ﺗــﺎ ﺻـــﺪا از دل ﺳﻨـــﮓ ﺧﯿـــﺰد ﺑﮕﻮﯾﯿـــﻢ ﺑـــﺎ ﻫـﻢ :ﺗـــﻮ را دوﺳـﺖ دارم )ﺧﺎﻗﺎﻧﻰ( )ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﻰ( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﻣﻌﯿﻨﻰ ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻫﻰ( )ﻋﺮاﻗﻰ( ﺗـــﻮ را دوﺳـــﺖ دارم ،ﺗــﻮ را دوﺳــﺖ دارم ﺟﻬــﺎن ﯾﮏ دﻫـــﺎن ﺷــﺪ ﻫـــﻢآواز ﺑــﺎ ﻣﺎ )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( ﺑﻪ ﻣﻬﺮ آوﯾﺰ و ﺟﺎن را روﺷﻨﺎﯾﻰ ده ﮐﻪ اﯾﻦ آﯾﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﺷــﺎدى اﺳــﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ،ﻫﻤﻪ ﯾﺎرى اﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﺶ )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( ﺑــﻪ ﮐﻮﺷــﺶ ﻫﻤــﻪ دﺳــﺖ ﻧﯿﮑــﻰ ﺑﺮﯾــﻢ ﺑﯿــــــﺎ ﺗﺎ ﺟﻬـــــﺎن را ﺑﻪ ﺑــــﺪ ﻧﺴــﭙﺮﯾﻢ ﻫﻤــــــﺎن ﺑــﻪ ﮐــﻪ ﻧﯿﮑــﻰ ﺑــﻮد ﯾــﺎدﮔﺎر ﻧﺒــــﺎﺷﺪ ﻫﻤﻰ ﻧﯿﮏ و ﺑـــــﺪ ،ﭘـــــﺎﯾﺪار )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﺑـــﻪ داﻧـــﺶ ﻓــﺰاى و ﺑﻪ ﯾـــﺰدان ﮔـــﺮاى ﮐـــﻪ او ﺑــﺎد ﺟـــﺎن ﺗـــــﺮا رﻫﻨــﻤـﺎى ﺑﻪ ﮔﯿـــﺘﻰ ﺑـــﻪ از ﻣـــﺮدﻣﻰ ﮐـــﺎر ﻧﯿﺴــﺖ ﺑﺪﯾـــﻦ ﺑـﺎ ﺗـﻮ داﻧـﺶ ﺑـــﻪ ﭘﯿـﮑﺎر ﻧﯿﺴﺖ ﺑــﻪ ﮔﯿﺘــﻰ ﺑﻪ از راﺳﺘـــﻰ ﭘﯿـــﺸﻪ ﻧﯿﺴــﺖ ز ﮐــﮋى ﺗـــﺒﺮ ﻫﯿـــﭻ اﻧﺪﯾﺸـــﻪ ﻧﯿﺴـــﺖ )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﺧــﺮﻣـﻰ ﻧﺒـﯿــــﻨﻰ ﺑـﺠـــﺰ ﺧــﻮﺑـــﻰ و ّ ﭼـــﻮ ﺑـــﺎ راﺳﺘـــﻰ ﺑـــﺎﺷﻰ و ﻣـــﺮدﻣﻰ )ﻓﺮدوﺳﻰ( 31 ﮐـــﻪ دل را ﺑﻨـﺎﻣـــﺶ ﺧـــﺮد داد راه ﺑﻨـــﺎم ﺧﺪاوﻧــــﺪ ﺧﻮرﺷﯿــــﺪ و ﻣـــﺎه ﻧﺨـــﻮاﻫﺪ ز ﺗـــﻮ ﮐــــﮋى و ﮐﺎﺳــــﺘﻰ ﺧﺪاوﻧـــﺪ ﻫﺴﺘـــﻰ و ﻫــــﻢ راﺳـــﺘﻰ )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﺑـــﺮو ﮐـﺎر ﻣﻰﮐـــﻦ ،ﻣـﮕﻮ ﭼﯿـــﺴﺖ ﮐـﺎر ﮐـــﻪ ﺳﺮﻣــــﺎﯾﻪ ﺟــــﺎوداﻧﻰ اﺳـــﺖ ﮐــﺎر ﺑﯿﺴــﺘﻮن ﺑﺮ ﺳــﺮ راه اﺳــﺖ ﻣﺒﺎد از ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺧﺒــﺮى ﮔﻔﺘــﻪ و ﻏﻤﮕﯿــﻦ دل ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻨﯿﺪ ﺑـــﺎ ادب ﺑـــﺎش ﮐﻪ اﻧــﺪر ﻫﻤﻪ ﺟــﺎ ﯾﺎﺑﻰ راه در ﻗﯿــﺎﻣﺖ ﻧﺸـﻮد روى ﺳﻔﯿــﺪ ﺗـﻮ ﺳﯿـﺎه )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( ﺑﺎ ادب ﺑﺎش ﮐﻪ ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪى ﺧﻮﺑﺎن ادب اﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮ ﯾﻮﺳــﻒ ﺑﻪ ﺳــﺮﺗﺨﺖ ﺑﺮآﯾﻰ از ﭼـــﺎه )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اى رﺷــﮏ ﭘﺮى ﭼﻮن ﺳــﻮى ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺬرى ﺑــﺎش ﭼﻨﯿﻦ ﺗﯿﺰ ﻣــﺮان ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧــﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﯾﻰ ﺑﻮى ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﯾﻮﺳــﻒ ﮐﻪ ﮐﻨﺪ روﺷــﻦ ﭼﺸﻢ ﺑــﺎد ﮔﻮﯾــﻰ ﮐﻪ ﺳــﻮى ﭘﺮ ﻏــﻢ ﮐﻨﻌــﺎن آرد ﺑــﻮد ﻣــﻼل ،ﺑــﻪ ﻣﻘــﺪار ﻣــﺎل ،ﻫـــﺮ ﮐﺲ را ﺑــﻪ ﻗﺪر روﻏﻦ ﺧــﻮد ،ﻫﺮ ﭼﺮاغ ﻣﻰ ﺳــﻮزد ﺑــﺲ ﮐﻪ ﺑﺪ ﻣﻰ ﮔــﺬرد ،زﻧﺪﮔــﻰ اﻫﻞ ﺟﻬﺎن ﻣــﺮدم از ﻋﻤﺮ ،ﭼﻮ ﺳــﺎﻟﻰ ﮔﺬرد ،ﻋﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻨﻤﻮده ﺗﯿﺮه روزم ،ﺳــﺘﻢ ﺳﯿـــﺎه ﭼﺸـــﻤﻰ ﺑﻨﻤـــﻮده ﻣﻮ ﺳﭙﯿـــﺪم ،ﺻﻨـــﻢ ﺳﭙﯿﺪروﯾﻰ ﺑــﻪ ره ﺗــﻮ ﺑﺲ ﮐﻪ ﻧﺎﻟــﻢ ،ز ﻏﻢ ﺗﻮ ﺑﺲ ﮐﻪ ﻣﻮﯾﻢ ﺷــﺪهام ز ﻧﺎﻟﻪ ،ﻧﺎﻟــﻰ ،ﺷــﺪهام ز ﻣﻮﯾﻪ ،ﻣﻮﯾﻰ ﺑــﻰ ﻣــﺰد ﺑﻮد و ﻣﻨﺖ ﻫــﺮ ﺧﺪﻣﺘﻰ ﮐﻪ ﮐﺮدم ﯾــﺎ رب ﻣﺒــﺎد ﮐــﺲ را ﻣﺨﺪوم ﺑــﻰ ﻋﻨﺎﯾﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )اوﯾﺲ ﻗﺮﻧﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻓﺼﯿﺢ اﻟﺰﻣﺎن ﺷﯿﺮازى( )ﻓﺼﯿﺢ اﻟﺰﻣﺎن ﺷﯿﺮازى( )ﺣﺎﻓﻆ( 32 ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﮐﺲ ﺧﻨﺪهاي ﻫـﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾﺪ ا ّﻻ ﻣﮕﺮ در ﻣﯿـــﺎن ﮔـــﺮﯾﻪ ﺑﺮ اﺣﻮال ﺧﻮد ﺧﻨﺪﯾﺪهام ﺑــﺎ ﻫﯿــﭻ ﮐﺲ ﻧﺸــﺎﻧﻰ زان دﻟﺴــﺘﺎن ﻧﺪﯾﺪم ﯾـــﺎ ﻣـــﻦ ﺧﺒﺮ ﻧــﺪارم ﯾــﺎ او ﻧﺸـــﺎن ﻧﺪارد ﺑﻐـــــﺾ ﭼﻨـﺪﯾﻦ ﺳــــﺎﻟﻪ ي ﻣـﺎ ﺑـﺎز ﺷﺪ ﯾــــﺎ ﻋﻠـــﯽ ﮔﻔﺘﯿـــﻢ و ﻋـﺸـــﻖ آﻏـﺎز ﺷﺪ ﺑــــﺮ در ارﺑــــﺎب ﺑـﻰﻣـــﺮوت دﻧـــــﯿﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﺸﯿـــﻨﻰ ﮐﻪ ﺧـﻮاﺟﻪ ﮐـﻰ ﺑﻪ درآﯾﺪ ﺑﻠﺒـــﻞ ﻋﺎﺷـــﻖ ﺗــﻮ ﻋﻤـــﺮ ﺧــﻮاه ﮐــﻪ آﺧﺮ ﺑـــﺎغ ﺷـﻮد ﺳﺒـﺰ و ﺷـــﺎخ ﮔـﻞ ﺑﻪ ﺑﺮ آﯾﺪ ﺑﻰ ﺗﻮ ﻣﻬﺘﺎب ﺷــﺒﻰ ﺑﺎز از آن ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺬﺷــﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﭼﺸــﻢ ﺷــﺪم ﺧﯿﺮه ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﮔﺸــﺘﻢ )ﻧﺰاري ﻗﻬﺴﺘﺎﻧﯽ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﺤﻤﺪ اﮐﺮاﻣﻰ ﻓﺮ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷـــﻮق دﯾــﺪار ﺗﻮ ﻟﺒـــﺮﯾﺰ ﺷﺪ از ﺟﺎم وﺟﻮدم ﺷـﺪم آن ﻋـــﺎﺷـﻖ دﯾـــﻮاﻧﻪ ﮐــﻪ ﺑـﻮدم ﺑﯿﺎ ﺗﺎ ﻣﻮﻧﺲ ﻫﻢ ﯾـــﺎر ﻫﻢ ﻏﻤﺨﻮار ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿـﻢ اﻧﯿـﺲ ﺟﺎن ﻏﻢ ﻓﺮﺳـﻮده ﺑﯿﻤـﺎر ﻫـﻢ ﺑﺎﺷﯿـﻢ ﺷــﺐ آﯾﺪ ﺷــﻤﻊ ﻫﻢ ﮔﺮدﯾﻢ و ﺑﻬﺮ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺳﻮزﯾﻢ ﺷﻮد ﭼﻮن روز دﺳﺖ و ﭘﺎى ﻫﻢ در ﮐﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( )ﻓﯿﺾ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( ﺑﯿـــﺎ ﺗــﺎ ﻗـــﺪر ﯾـــﮏ دﯾــــﮕﺮ ﺑــﺪاﻧﯿــــﻢ ﮐــــﻪ ﺗـــﺎ ﻧــﺎﮔﻪ ز ﯾـﮏ دﯾـــﮕﺮ ﻧﻤـﺎﻧـﯿﻢ ﺑـــﺮ ﺳـــﺮ آﻧـــﻢ ﮐﻪ ﮔـــﺮ ز دﺳـــﺖ ﺑﺮآﯾﺪ دﺳـــﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرى زﻧـﻢ ﮐـــﻪ ﻏﺼﻪ ﺳﺮ آﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ روى ﻣﻦ ،ﺗﺎ ﭼﺸــﻢ ﯾﺎرى ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ،درﯾﺎﺳــﺖ ﭼــﺮاغ ﺳــﺎﺣﻞ آﺳــﻮدﮔﻰ ﻫﺎ در اﻓﻖ ﭘﯿـــﺪاﺳﺖ دراﯾـــﻦﺳﺎﺣــﻞﮐﻪﻣــﻦاﻓﺘــﺎدهامﺧﺎﻣــﻮش ﻏـﻤـــﻢ درﯾــــــﺎ ،دﻟـــــﻢ ﺗـﻨـــﻬﺎﺳـــــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( ﺧﻮرﺷــﯿﺪ و ﻣــﺎه و اﻧﺠــﻢ و ﻟﯿــﻞ و ﻧﻬﺎر ﮐﺮد ﺑﺤـــﺮ آﻓـــﺮﯾﺪ و ﺑـــﺮ و درﺧﺘـــﺎن و آدﻣـــﻰ )ﺳﻌﺪى( 33 ﺑــﻰ ﻗــﺮار ﺗــﻮام و در دل ﺗﻨﮕﻢ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﺳــﺖ آه ﺑﻰ ﺗﺎب ﺷــﺪن ﻋﺎدت ﮐﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳــﺖ ﺑــﺎ ﻣــﺎ ﺑــﻪ زﺑﺎﻧــﻰ و ﺑــﻪ دل ﺑــﺎ دﮔﺮاﻧــﻰ ﻫــﻢ دوﺳــﺖﺗﺮ از ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﻫــﺮ ﮐﻪ ﮔﺰﯾﻨﻰ ﺑﺮ ﺑﺴــﺎط ﻧﮑﺘﻪ داﻧﺎن ﺧﻮدﻓﺮوﺷــﻰ ﺷــﺮط ﻧﯿﺴﺖ ﯾﺎ ﺳــﺨﻦ داﻧﺴــﺘﻪ ﮔﻮ اى ﻣــﺮد ﻋﺎﻗﻞ ﯾﺎ ﺧﻤﻮش )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑــــﺰرﮔﻰ ﺳـﺮاﺳــــﺮ ﺑﻪ ﮔﻔﺘــــﺎر ﻧﯿﺴـﺖ دوﺻـــﺪ ﮔﻔﺘـــﻪ ﭼﻮن ﻧﯿﻢ ﮐـــﺮدار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ دل ﭼﻮن ﮐﺒﻮﺗﺮم اﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭼﺸــﻢ ﺗـــﻮ رام ﺑــﻪ ﺧــﻮد ﻧﻤـــﻮدهام ﺑﺎز رﻣﯿـــﺪه ﺗـــﻮ را ﺑﺎﻣـــﺪادى ﮐﻪ ﺗﻔـﺎوت ﻧﮑﻨـــﺪ ﻟﯿـﻞ و ﻧﻬـﺎر ﺧـــﻮش ﺑﻮد داﻣـــﻦ ﺻﺤﺮا و ﺗﻤﺎﺷـﺎى ﺑﻬﺎر ﺑﻠﺒﻞ از ﻓﯿﺾ ﮔﻞ آﻣﻮﺧﺖ ﺳﺨﻦ ور ﻧﻪ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻗـــﻮل و ﻏﺰل ﺗﻌﺒـــﯿﻪ در ﻣﻨﻘﺎرش ﺑﺴــﯿﺎر ﺳــﻔﺮ ﺑﺎﯾــﺪ ﺗــﺎ ﭘﺨﺘــﻪ ﺷــﻮد ﺧﺎﻣﻰ ﺻﻮﻓﻰ ﻧﺸــﻮد ﺻﺎﻓــﻰ ﺗﺎ در ﻧﮑﺸــﺪ ﺟﺎﻣﻰ ﺑﻪ رﺧﺖ ﭼﻪ ﭼﺸــﻢ دارم ﮐﻪ ﻧﻈﺮ درﯾﻎ دارى ﺑــﻪ رﻫﺖ ﭼﻪ ﮔﻮش دارم ﮐﻪ ﺧﺒــﺮ درﯾﻎ دارى ﺑــﺎ ﺑﺮف ﭘﯿﺮى ام ﺳــﺨﻨﻰ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﻣﻨــﺖ ﮔﺬاﺷــﺘﻰ ﺑــﻪ ﺳــﺮ ﻣﺎ ﺧــﻮش آﻣﺪى )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺧﺎﻗﺎﻧﻰ( دﯾــﺮ آﻣــﺪى ﺑﻪ دﯾﺪﻧــﻢ اﻣﺎ ﺧـــﻮش آﻣﺪى اى ﻋﺸﻖ ،اى ﻋـــﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﯿﻬﻤﺎن ﻋﻤــﺮ )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( ﺑﺮﻓﺘـــﻨﺪ و ﻫﺮ ﮐـــﺲ درود آﻧﭽـــﻪ ﮐﺸـﺖ ﻧﻤﺎﻧــــﺪ ﺑﻪ ﺟـــﺰ ﻧــــﺎم ﻧﯿــــﮑﻮ و زﺷـﺖ ﺑﺴــﯽ رﻧﺞ ﺑﺮدم در اﯾــــﻦ ﺳــــﺎل ﺳـــﯽ ﻋﺠـــﻢ زﻧـﺪه ﮐـــﺮدم ﺑﺪﯾــــﻦ ﭘــﺎرﺳـﯽ )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺮدوﺳﻰ( 34 ﮐــﻪ از ﻣـــﺎ ﺑــﻪ ﯾـــﺰدان ﮐــﻪ ﻧﺰدﯾﮑﺘـــﺮ ﮐﺴــﻰ ﮐــﻮ ﺑﺴـــﺎل و ﺧــﺮد ﺑُــﺪ ﮐﻬـــﻦ ﮐــــﻪ را ﻧــــﺰد او راه ﺑـﺎرﯾـﮑـــﺘﺮ ﺑﭙـﺮﺳﯿـــﺪم از ﻣـــﺮد ﻧﯿـــﮑﻮ ﺳـــﺨﻦ ﭼﻨﯿــﻦ داد ﭘﺎﺳــﺦ ﮐــﻪ داﻧــﺶ ﮔﺰﯾــﻦ ﭼـــﻮ ﺧﻮاﻫــﻰ ز ﭘــﺮوردﮔﺎر آﻓـــﺮﯾﻦ ﺑﺎزآﻣــﺪم ﺑﺎزآﻣــﺪم از ﭘﯿــﺶ آن ﯾــﺎر آﻣــﺪم در ﻣــﻦ ﻧﮕﺮ در ﻣﻦ ﻧﮕﺮ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﻏﻤﺨﻮار آﻣﺪم ﺑﺮ ﻋﺸــﻖ ﺗﻮام ،ﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﭘﯿﺪاﺳـــﺖ ،ﻧـــﻪ دل ﺑـﻰ روى ﺗـﻮام ،ﻧﻪ ﻋﻘـﻞ ﺑﺮ ﺟﺎﺳـﺖ ،ﻧـﻪ دل )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﻣﻮﻟﻮى( اﯾﻦ دل ،ﮐﻪ ﺗﺮاﺳــﺖ ،ﺳﻨﮓ ﺧﺎراﺳﺖ ،ﻧﻪ دل اﯾــﻦ ﻏــﻢ ،ﮐﻪ ﻣﺮاﺳــﺖ ﮐﻮه ﻗﺎﻓﺴــﺖ ،ﻧﻪ ﻏﻢ )رودﮐﻰ( ﺑﺎران ﺻﺒﺢ ﻧﻢ ﻧﻢ ﻣﻰ ﺑﺎرد و ﺗﻮ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﻰ آورد ﮐﻪ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎرﯾﺪى و وﯾﺮان ﮐﺮدى ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻬﻨﻪ را )ﺷﻤﺲ ﻟﻨﮕﺮودى( ﺑــﻪ ﺗـــﺎراج ﻣــﺮدم ﻣﻨـــﻪ ﭘــﺎى ﺧﻮﯾـــﺶ زر ﮐـــﺲ ﻣﯿـــﺎﻣﯿﺰ ﺑـــﺎ ﻣـــﺎل ﺧﻮﯾـــﺶ زرى ﮐـــﺎﻧﺪر او دﯾـــﮕﺮى رﻧـــﺞ ﺑــﺮد ﻧﺒـﺎﯾﺴــــﺖ آن را زر ﺧـــﻮد ﺷﻤـــــﺮد ﭼـــﻮ آﻟـــﻮده ﺑـــﺎ ﻣـــﺎل ﻣـــﺮدم ﺷــﻮد ﮐــﻪ ﻣـــﺎل ﺗــﻮ ﻧﯿــﺰ از ﻣﯿـــﺎن ﮔــﻢ ﺷــﻮد رود دﺳﺘـﺮﻧـــﺞ ﺗـــــﻮ ﻧﯿــــﺰ از ﻣﯿــﺎن ﭼـــﻮ ﺑﺮداﺷـــﺘﻰ دﺳﺘﺮﻧـــﺞ ﮐﺴـــﺎن )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( ﮔــﺪاﯾـﻰ ﺑــــﻪ ﺷــﺎﻫﻰ ،ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺸﯿﻨــﺪ ﺑﻨـــﺎزم ﺑــــﻪ ﺑـــﺰم ﻣﺤﺒــــﺖ ﮐﻪ آﻧــــﺠﺎ )ﻓﺮدوﺳﻰ( 35 ﺑــﻪ ﺟﻬﺎن ﺧﺮم از آﻧﻢ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﺧﺮم از اوﺳــﺖ ﻋﺎﺷــﻘﻢ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ از اوﺳــﺖ ﺑــﻪ ﺧــﺪا ﮐﺎﻓــﺮ اﮔﺮ ﺑﻮد ﺑــﻪ رﺣﻢ آﻣــﺪه ﺑﻮد ز آن ﻫﻤــﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻣــﻦ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﺮ ﮐﺮدم )ﺳﻌﺪى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( 36 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ پ ﭘﺮﻫﯿـﺰﮔـــﺎر ﺑـــﺎش ﮐـــﻪ دادار آﺳﻤـــﺎن ﻓـــﺮدوس ﺟـــﺎى ﻣﺮدم ﭘﺮﻫﯿـﺰﮔـﺎر ﮐـﺮد ﭘﯿــﺶ از ﻣــﻦ و ﺗﻮ ﻟﯿــﻞ و ﻧﻬﺎرى ﺑﻮده اﺳــﺖ ﮔﺮدﻧـــﺪه ﻓﻠـــﮏ ﻧﯿﺰ ﺑﮑـــﺎرى ﺑـــﻮده اﺳــﺖ )ﺳﻌﺪى( آن ﻣﺮدﻣـــﮏ ﭼﺸﻢﻧﮕـــﺎرى ﺑـــﻮده اﺳــﺖ ﻫـﺮﺟـــﺎ ﮐﻪ ﻗـــﺪم ﻧﻬﻰ ﺗـــﻮ ﺑــﺮ روى زﻣﯿﻦ )ﺧﯿﺎم( ـﺎن ﺗﻮ ﻫﺮ در ﺑﻪ روﯾﻢ ﺑﺴــﺘﻪ ﺷــﺪ ُﺟﺰ درﮔﻪ اﺣﺴـ ِ ﭘﺎى ﻣﻦ از ره ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺑﺎل و ﭘَﺮم ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪ )ﺣﺎج ﻋﻠﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ( ﻓــﺎرغ ز ﻣــﻦ ﺳــﻮﺧﺘﻪ ﺧﺮﻣﻦ دل ﺗﺴـــﺖ ﭘﯿﻮﺳــﺘﻪ ز ﻣــﻦ ﮐﺸــﯿﺪه داﻣﻦ دل ﺗﺴــﺖ ﻓﺎرغﺗــﺮ از آن ﮐﻨــﻢ ﮐــﻪ از ﻣﻦ دل ﺗﺴــﺖ ﮔــﺮ ﻋﻤﺮ وﻓــﺎ ﮐﻨﺪ ﻣــﻦ از ﺗــﻮ دل ﺧﻮﯾﺶ )اﺑﻮ ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( ﭘﯿــﺶ روﯾــﺖ دﮔــﺮان ﺻــﻮرت ﺑــﺮ دﯾﻮارﻧــﺪ ﻧــﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺻﻮرت و ﻣﻌﻨﻰ ﮐــﻪ ﺗﻮ دارى دارﻧﺪ ﺗــﺎ ﮔﻞ روى ﺗــﻮ دﯾــﺪم ﻫﻤﻪ ﮔﻞﻫــﺎ ﺧﺎرﻧﺪ ﺗــﺎ ﺗــﻮ را ﯾــﺎر ﮔﺮﻓﺘــﻢ ﻫﻤــﻪ ﺧﻠــﻖ اﻏﯿﺎرﻧﺪ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﮐﻦ ﺳﺮ زﻟﻒ ﺳﯿﺎﻫﺖ ﺷــﺎﻧﻪ اَش ﺑﺎﻣﻦ ﺳــﯿﻪ زﻧﺠﯿﺮ ﮔﯿﺴــﻮ ﺑﺎز ﮐﻦ دﯾﻮاﻧﻪ اش ﺑﺎ ﻣﻦ ﭘﯿﻮﻧــﺪ ﺟــﺎن ﺟﺪا ﺷــﺪﻧﻰ ﻧﯿﺴــﺖ ﻣــﺎه ﻣﻦ ﺗــﻦ ﻧﯿﺴــﺘﻰ ﮐــﻪ ﺟــﺎن دﻫــﻢ و وارﻫﺎﻧﻤﺖ )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﻤﯿﺪ ﻧﻘﻮى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( 37 ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﺮد ﻓﺮدا زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ـ ﺧﻮاه ﺗﯿﺮه ،ﺧﻮاه روﺷﻦ ﻫﺴﺖ زﯾﺒﺎ ،ﻫﺴﺖ زﯾﺒﺎ ،ﻫﺴﺖ زﯾﺒﺎ )ﮔﻠﭽﯿﻦ ﮔﯿﻼﻧﻰ( ﭘﯿــﺮ دردى ﮐــﺶ ﻣﺎ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧــﺪارد زر و زور ﺧــﻮش ﻋﻄﺎﺑﺨﺶ و ﺧﻄﺎﭘﻮش ﺧﺪاﯾﻰ دارد ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﮐﺎﯾﻦ ﺳﻘﻒ ﺳﺒﺰ و ﻃﺎق ﻣﯿﻨﺎ ﺑﺮﮐﺸﻨﺪ ﻣﻨﻈــﺮ ﭼﺸــﻢ ﻣــﺮا اﺑــﺮوى ﺟﺎﻧــﺎن ﻃــﺎق ﺑﻮد ﭘﺎﯾﯿــﺰ رﺳــﯿﺪه ﺳــﺖ ﺑﺒﯿــﻦ ﺧﺎﻧــﻪ ﺑــﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑـــﺎد آﻣــــﺪه و اﺑـــﺮ ﺑــﻪ دﻧﺒـــﺎل ﺑﻬــﺎﻧﻪ ﮐــﺮده ﺳـــﺖ ﻣــﺮا ﺑــﺎ ﻧﻔــﺲ ﺧﺎﻃــﺮه ﻫﻤﺮاه ﻣﻮﺳﯿﻘﻰ ﺑﺎران و ﺷـــﺐ و ﺷـــﻌﺮ و ﺗﺮاﻧــــﻪ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺟﻮى اﺳـــﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺷﻮد از آب رواﻧـــﻪ ﺑــﺎران ﺑـــﺰﻧﺪ ﻧــﻢ ﻧــﻢ و ﮔﻬـــﮕﺎه ﺑﻪ رﮔﺒـــﺎر ﺑﺮﮔــــﺮد و ﺑﯿــﺎور ز ﺑﻬــــﺎران ،ﺗـﻮ ﻧﺸـﺎﻧﻪ اى ﮐـــﺮده ﺳﻔـــﺮ از دل ﭘﺎﯾﯿـــﺰى زردم )ﭘﺮوﯾﻦ ﺟﺎوﯾﺪﻧﯿﺎ( ﺷــﺐ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺟﺮأت ﻓﺮدا ﺷــﺪن ﻧﺪاﺷﺖ ﭘﯿــﺶ از ﺗــﻮ آب ﻣﻌﻨﻰ درﯾﺎ ﺷــﺪن ﻧﺪاﺷــﺖ )ﺳﻠﻤﺎن ﻫﺮاﺗﻰ( ﭘﯿـــﺶ ﻣـــﺮدم ز ﺟﻔـــﺎي ﺗﻮ ﺣﮑﺎﯾـﺖ ﻧﮑﻨﻢ ﻫﻤـــﻪ ﺟﺎ ﻗﺼـــﻪ درد ﺗـــﻮ رواﯾـــﺖ ﻧﮑﻨـــﻢ ﭘﺸــﺖ و روى ﻧﺎﻣﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ دو ﯾﮏ ﻣﻀﻤﻮن ﺑﻮد روز ﻣــﺎ را دﯾﺪى از ﺷــﺐ ﻫﺎى ﺗﺎر ﻣﺎ ﻣﭙﺮس ﭘﯿــﺶ از اﯾﻦ ﻣﻦ دﻋﻮي ﭘﺮﻫﯿــﺰﮔﺎري ﮐﺮدﻣﯽ ﺑــﺎز ﻣــﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫــﺮ دﻋﻮي ﮐﻪ ﮐﺮدم ﺑﺎﻃﻠﺴــﺖ )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( ﭘﯿــﺶ از اﯾﻦ ﮐﺎري ﻧﮑــﺮد اﻣﯿﺪواريﻫﺎي ﻣﻦ ﻧﺎاﻣﯿﺪيﻫــﺎي ﻣــﻦ زﯾــﻦ ﭘﺲ ﻣﮕــﺮ ﮐﺎري ﮐﻨﺪ )ﺳﺤﺎب اﺻﻔﻬﺎﻧﯽ( وﻗﺘـــﯽ ﮐﻪ ﺧﺒـﺮدار ﺷـــﺪم ﺳﻮﺧـﺘﻪ ﺑـﻮدم ﭘﺮواﻧـﻪﺻﻔـــﺖ ﭼﺸﻢ ﺑـــﻪ او دوﺧﺘـﻪ ﺑـﻮدم )ﻋﺎﺷﻖ اﺻﻔﻬﺎﻧﯽ( 38 ﮔﺸـــــﺖ از ﺗـﺮﺑﯿـــــــــﺖ ﻣــــﻦ آزاد ﭘــﺪرم ﻧﯿــﺰ ﭼــــﻮ اﺳﺘــــــــﺎدم دﯾـــــﺪ ﮐﻪ ﺑـــﻪ ﺗﻌﻠﯿـــــــــﻢ ﻣﻦ اﺳﺘـــﺎد اﺳــﺘﺎد ﭘـــﺲ ﻣــــﺮا ﻣﻨــــﺖ از اﺳﺘـــــﺎد ﺑــــﻮد )اﯾﺮج ﻣﯿﺮزا( ﭘـﺮواﻧــــﻪ ﻣﺴﺘﻤـــﻨﺪ را ﺷﻤــــﻊ ﻧﺴــﻮﺧﺖ آن ﺳــﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﺷــﻤﻊ را ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻰاﻓﺮوﺧﺖ ﭘــﺲ از ﻣﻼزﻣﺖ ﻋﯿﺶ و ﻋﺸــﻖ ﻣــﻪ روﯾﺎن ز ﮐـــﺎرﻫﺎ ﮐــﻪ ﮐﻨﻰ ﺷــﻌﺮ ﺣﺎﻓــﻆ از ﺑﺮ ﮐﻦ )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﭘﯿــﺶ ﻣﺎ رﺳــﻢ ﺷﮑﺴــﺘﻦ ﻧﺒﻮد ﻋﻬــﺪ وﻓﺎ را اﷲ اﷲ ﺗــﻮ ﻓﺮاﻣــﻮش ﻣﮑــﻦ ﺻﺤﺒــﺖ ﻣــﺎ را ﭘﺮواﻧــﻪ ﺑــﻪ ﯾــﮏ ﺳــﻮﺧﺘﻦ آزاد ﺷــﺪ از ﺷــﻤﻊ ﺑﯿﭽــﺎره دل ﻣﺎﺳــﺖ ﮐﻪ در ﺳــﻮز و ﮔﺪاز اﺳــﺖ )ﺳﻌﺪى( )وﺻﺎل( ﭘـــﺮواﻧﻪ ﺷـــﺪم ﺷﻌـــﻠﻪ ﺑﻪ ﭘﺎى ﺗﻮ ﻧﮕﯿـــﺮد اﯾﻦ ﺣﺎدﺛـــﻪ ﺑﺮ ﻫﯿـــﭻ ﮐﺠـﺎى ﺗـﻮ ﻧﮕﯿـﺮد ﭘﺮواﻧــﻪ ﺷــﺪم ،ﺑــﺎل زدم ،ﺳــﻮﺧﺖ دو ﺑﺎﻟــﻢ دﯾﻮاﻧــﻪ ﺷــﺪم ،داد زدم ،واى ﺑــﻪ ﺣﺎﻟــﻢ )ﻋﻠﻰ اﮐﺒﺮ ﻟﻄﯿﻔﯿﺎن( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﭘـــﻰ ﻧﺎﻗــــﻪاش رﻓﺘـﻢ آﻫﺴﺘــــﻪ ،ﺗﺮﺳـﻢ ﻏﺒــــﺎرى ﺑﻪ داﻣـــﺎن ﻣﺤﻤــــﻞ ﻧﺸـﯿﻨــﺪ ﭘﯿــﺮان ﺳــﺨﻦ ز ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮔﻮﯾﻨـــﺪ ﮔﻔﺘـﻤـــﺖ ﻫﺎن اى ﭘﺴــﺮ ﮐﻪ ﭘﯿﺮ ﺷــﻮى ﭘﻨﺪ ﮔﻮش ﮐﻦ ﭘﯿــﺮ ﭘﯿﻤﺎﻧــﻪ ﮐﺶ ﻣﻦ ﮐﻪ رواﻧــﺶ ﺧﻮش ﺑﺎد ﮔﻔــﺖ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﻦ از ﺻﺤﺒﺖ ﭘﯿﻤﺎن ﺷــﮑﻨﺎن ﭘﺮواﻧـــﻪ اﻣﺸـــﺐ ﭘﺮ ﻧﺰن اﻧﺪر ﺣﺮﯾـــﻢ ﯾﺎر ﻣﻦ ﺗﺮﺳــﻢ ﺻﺪاى ﺷــﻪ ﭘﺮت ﻗﺪرى دل آزارش ﮐﻨﺪ ﭘﻨﻬــﺎن ﻧﮕﺎﻫـــﻢ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﭼﺸــﻤﻰ و ﺻﺪ ﻧﺎز ﭘﻨﻬــﺎن ﻧﮕﺎﻫــﺶ ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﻣــﻰ ﺧﻮاﻧﻤﺶ ﺑﺎز )ﻃﺒﯿﺐ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﭙﯿﺪه رﯾﯿﺲ ﺳﺎدات( )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( 39 ﻣﺎ ﻋﻤـــﺮ ﻫﺎ ز داغ ﺟﻔـــﺎى ﺗـــﻮ ﺳﻮﺧﺘﯿـﻢ ﭘﺮواﻧــﻪ ﺳــﻮﺧﺖ ﯾﮏ ﺷــﺐ و آﺳــﻮد ﺟﺎن او اى ﺷــﻤﻊ ﺗﺎ ﺳــﭙﯿﺪه ﺑﻪ ﺟﺎى ﺗﻮ ﺳــﻮﺧﺘﯿﻢ دﯾـــﺸﺐ ﮐﻪ ﯾـــﺎر اﻧﺠﻤﻦ اﻓـــﺮوز ﻏﯿـﺮ ﺑﻮد )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( ﭘـﺎرﺳـــﺎﯾﻰ و ﺳـــﻼﻣﺖ ﻫﻮﺳــــﻢ ﺑـﻮد وﻟﻰ ﺷــﯿﻮه اى ﻣﻰ ﮐﻨﺪ آن ﻧﺮﮔﺲ ﻓﺘﺎن ﮐﻪ ﻣﭙﺮس ﭘﯿـــﺮ ﻣـﺎ ﮔـﻔﺖ ﺧﻄـــﺎ ﺑﺮ ﻗﻠﻢ ﺻﻨـﻊ ﻧﺮﻓﺖ اﻓﺮﯾـــﻦ ﺑﺮ ﻧــــﻈﺮ ﭘﺎك ﺧﻄـــﺎ ﭘﻮﺷـﺶ ﺑﺎد ﭘﺮواﻧــﻪ وش از ﻋﺸــﻖ ﺗـــﻮ در آﺗﺸــﻢ اﻣﺸــﺐ ﻣﻰﺳﻮزموﺑﺎاﯾﻦﻫﻤﻪﺳـﻮزشﺧﻮﺷـﻢاﻣـﺸﺐ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﭘﺎﯾـــﯿﺰ ﻣــﻦ ﻋﺰﯾــــﺰ ﻏﻢ اﻧﮕﯿـــﺰ ﺑـــﺮگ رﯾﺰ ﯾـــﮏ روز ﻣﻰ رﺳـﻢ و ﺗـــﻮ را ﻣﻰ ﺑﻬـﺎرﻣﺖ ﭘﯿــﺶ ازﯾﻦ ﮔﺮ ،دﮔــﺮى در دل ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻨﺠﯿﺪ ﺟﺰ ﺗﻮ را ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻨﻮن در دل ﻣﻦ ﮔﻨﺠﺎﯾﻰ ـﺎن اﻟﺘﻬــــﺎب ،ﺷﺮو ِع ﻧﮕــــﺎ ِه ﺗـﻮﺳﺖ ﭘﺎﯾـــ ِ ﻣـــﻦ ﯾﮏ ﮐﻮﯾـﺮ ﺗﺸﻨـــﮕﻰام ،ﺟﻮﯾﺒـﺎر ﺷﻮ ﭘﺎﯾﯿــــﺰ آﻣــــﺪﺳﺖ ﮐــــﻪ ﺧــﻮد را ﺑﺒﺎرﻣﺖ ﭘﺎﯾـــﯿﺰ ﻟﻔـــﻆ دﯾـﮕﺮ ﻣﻦ دوﺳـــﺖ دارﻣـﺖ )ﺳﯿﺪ ﻣﻬﺪى ﻣﻮﺳﻮى( )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﺳﻠﻤﺎن ﻫﺮاﺗﻰ( )ﺳﯿﺪ ﻣﻬﺪى ﻣﻮﺳﻮى( ﭘﯿــﺎم ﻣﻦ ﮐﻪ رﺳﺎﻧـــﺪ ﺑـــﻪ ﯾﺎر ﻣﻬﺮﮔـــﺴﻞ ﮐﻪ ﺑﺮﺷﮑﺴــﺘﻰ و ﻣــﺎ را ﻫﻨﻮز ﭘﯿﻮﻧﺪ اﺳــﺖ ﭘﯿــﺶ ﮐﻤــﺎن اﺑﺮوﯾــﺶ ﻻﺑــﻪ ﻫﻤﻰ ﮐﻨــﻢ وﻟﻰ ﮔﻮش ﮐﺸــﯿﺪه اﺳﺖ از آن ﮔﻮش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﭘﺮﺗــﻮ ﻋﻤــﺮ ﭼﺮاﻏﻰ ﺳــﺖ ﮐــﻪ در ﺑــﺰم وﺟﻮد ﺑﻪ ﻧﺴــﯿﻢ ﻣﮋه ﺑــﺮ ﻫﻢ زدﻧﻰ ،ﺧﺎﻣﻮش اﺳــﺖ ﭘﺮواﻧﻪ ﺳــﻮﺧﺖ ،ﺷــﻤﻊ ﻓﺮو ﻣﺮد ،ﺷــﺐ ﮔﺬﺷﺖ اى واى ﻣــﻦ ﮐــﻪ ﻗﺼــﻪ ى دل ﻧﺎﺗﻤــﺎم ﻣﺎﻧــﺪ )ﺳﺎﯾﺮ ﻣﺸﻬﺪى( )ﻣﻬﺪى ﺳﻬﯿﻠﻰ( 40 اﻓﺮوﺧﺘـــﻦ و ﺳﻮﺧﺘـــﻦ و ﺟﺎﻣــﻪ درﯾـــﺪن ﭘﺮواﻧﻪ زﻣﻦ ،ﺷــﻤﻊ ز ﻣــﻦ ،ﮔﻞ زﻣﻦ آﻣﻮﺧﺖ )ﺟﺎﻣﻰ( ﭘﯿﺮى ﺑﻪ رخ ﻣﺎ ﺧﻂ از آن روى ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ ﺗــﺎ ﺧﻮاﻧﻰ از اﯾﻦ ﺧﻂ ﮐﻪ ز دﻧﯿﺎ ﭼﻪ ﮐﺸــﯿﺪم ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﻰ ﺑﻪ ﺣﻖ ز دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﯾﺪن اﺳﺖ دﯾﺪار دوﺳﺖ ،ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮد را ﻧﺪﯾﺪن اﺳﺖ )اﻣﯿﺮى ﻓﯿﺮوزﮐﻮﻫﻰ( )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( ﭘــﺪرم روﺿﻪ رﺿﻮان ﺑــﻪ دو ﮔﻨﺪم ﺑﻔﺮوﺧﺖ ﻧﺎ ﺧﻠﻒ ﺑﺎﺷــﻢ اﮔــﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻮﯾﻰ ﻧﻔﺮوﺷــﻢ ﭘﺴـﺮﮐــــﻮ ﻧــــﺪارد ﻧﺸــــﺎن از ﭘــــﺪر ﺗﻮ ﺑﯿﮕــــﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻧــــﺶ ﻧﺨـــﻮاﻧﺶ ﭘـﺴﺮ ﭘﯿﺮاﻧﻪ ﺳــــﺮم ﻋﺸــــﻖ ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ اﻓﺘﺎد وان راز ﮐــﻪ در دل ﺑﻨﻬﻔـــﺘﻢ ﺑــﻪ در اﻓﺘـــﺎد )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﻰ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻰ ﮐﻨﺪم ﺷﻬﺮﻫﺎ در آﯾﯿﻨﻪ ﭘﯿﺪا ﺑﻮد دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ روزﻫﺎﺷﺎن ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﻰ ﺑﺎد )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( ﭘـﻨــــﺎه ﺑﻠﻨــــﺪى و ﭘﺴـــﺘﻰ ﺗﻮﯾــــﻰ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺴﺘﻨـــﺪ ،آﻧﭽــــﻪ ﻫﺴـــﺘﻰ ﺗﻮﯾـــﻰ ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ و ﭼﻪ ﺧﻮش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در ﻣﮑﺘﺐ ﻋﺸــﻖ ﻫﺮﮐﺴــﻰ ﻻﯾــﻖ آن ﻧﯿﺴــﺖ ﮐــﻪ ﺑﺮ دار ﺷــﻮد ﭘــﺪرم روﺿﻪ رﺿــﻮان ﺑﻪ دو ﮔﻨــﺪم ﺑﻔﺮوﺧﺖ ﻣــﻦ ﭼﺮا ﻣﻠﮏ ﺟﻬــﺎن را ﺑﻪ ﺟﻮى ﻧﻔﺮوﺷــﻢ ﭘــﺎره ى دل ﺗﺎ ﺑﻪ دل ﺑﻨﺪ اﺳــﺖ ﻓﮑﺮ ﭼﺎره ﮐﻦ ﺑــﺮگ ﮔﻞ ﭼﻮن رﯾﺨﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺶ دﮔﺮ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺮد )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﯿﺪى ﺗﻬﺮاﻧﻰ( 41 ﭘﺎﺳــﺒﺎن ﺣﺮم دل ﺷــﺪه اﻣﺸــﺐ ﻫﻤﻪ ﺷــﺐ ﺗــﺎ در اﯾــﻦ ﭘــﺮده ﺟــﺰ اﻧﺪﯾﺸــﻪ او ﻧﮕــﺬارم ﭘﯿﺶ از آن ﮐﺰ ﺳﯿﻞ ﮔﺮدد دﺳﺖ و ﭘﺎى ﺳﻌﻰ ﺧﺸﮏ رﺧــﺖ ﺧﻮد ﺑﯿﺮون از اﯾﻦ وﯾﺮاﻧﻪ ﻣﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺸــﯿﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺑـــﻪ ﮐـﺎوﯾـــﺪن دﺷـــﺖ ﺑﺮدﻧـــﺪ رﻧـــﺞ ﭘـــﺪر ﻣــﺮد و ﭘـــﻮران ﺑــﻪ اﻣﯿـــﺪ ﮔﻨـــﺞ ﻫــﻢ اﯾﻨـــﺠﺎ ،ﻫﻢ آﻧﺠـــﺎ و ﻫﺮﺟــﺎ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑـــﻪ ﮔـﺎوآﻫـــﻦ و ﺑﯿـــﻞ ﮐﻨـﺪﻧـــﺪ زود )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( ﭘﯿﺮﻫــﻦ ﻣﻰﺑﺪرم دم ﺑﻪ دم از ﻏﺎﯾﺖ ﺷــﻮق ﮐــﻪ وﺟــﻮدم ﻫﻤــﻪ او ﮔﺸــﺖ و ﻣــﻦ اﯾــﻦ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﯾﺎدﮔﺎري ﻫــﺎي ﺑﺮ ﺑﺎدﻧﺪ و ﻣﯽ ﭘﯿﭽﻨﺪ ﺑــﻪ ﮔﻠــﺰار ﺧﺰان ﻋﻤــﺮ ﭼــﻮن رﮔﺒــﺎر ﺑﺎراﻧﻢ ﭘﺎ ﮐﺸــﯿﺪن ﻣﺸﮑﻞ اﺳــﺖ از ﺧﺎك داﻣﻨﮕﯿﺮ ﻋﺸﻖ ﻫــﺮ ﮐﻪ را ﭼﻮن ﺳــﺮو اﯾﻦ ﺟﺎ ﭘــﺎى در ﮔﻞ ﻣﺎﻧﺪ ،ﻣﺎﻧﺪ )ﺳﻌﺪى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﭘﺮواﻧــﻪ ﺳــﺒﻖ ﺑــﺮد ﺑــﻪ ﺑﻠﺒــﻞ ﺑﻪ ﺧﻤﻮﺷــﻰ ﺣﯿــﻒ اﺳــﺖ ﮐﻪ ﮐــﺮدار ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر ﻓﺮوﺷــﻨﺪ ﭘﯿــﺶ درﯾــﺎ آﺑﺮوى ﺧــﻮد ﭼﺮا رﯾــﺰد ﺻﺪف؟ ﻗﻄــﺮه اى دارد ﮔﺪاﻫــﻰ ،اﺑﺮ ﻧﯿﺴــﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ ﭘﻮﺷــﯿﺪه ﭼﺸــﻢ ﻣــﻰ ﮔــﺬرد از ﻋﺰﯾــﺰ ﻣﺼــﺮ آﯾﯿﻨــﻪ اى ﮐــﻪ ﭼﺸــﻢ ﺑــﻪ روى ﺗــﻮ وا ﮐﻨﺪ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( 42 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ت ﺗــﻮ ﻧﻤﺎﯾـــﻨﺪه ﻓﻀﻠــﻰ ،ﺗــﻮ ﺳــﺰاوار ﺛﻨﺎﯾﻰ ﺗﻮ ﺣﮑﯿﻤــﻰ ،ﺗﻮ ﻋﻈﯿﻤﻰ ،ﺗﻮ ﮐﺮﯾﻤــﻰ ،ﺗﻮ رﺣﯿﻤﻰ )ﺳﻌﺪى( ﺗــﺎ ﮔﻞ روى ﺗــﻮ دﯾــﺪم ﻫﻤﻪ ﮔﻞﻫــﺎ ﺧﺎرﻧﺪ ﺗـــﺎ ﺗــﻮ را ﯾـــﺎر ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﺧﻠــﻖ اﻏﯿﺎرﻧﺪ ﺗــﺎ ﮐــﻪ از ﻃــﺎرم ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻧﺸــﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻃــﺎق اﺑــﺮوي ﺗﻮام ﻗﺒﻠــﻪ ﺟــﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻧﯿـــﮑﻰ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﮑﯿـــﻦ و ﺗﻬﻰ دﺳــﺖ ﮐـــﻪ ﻧﯿـــﮑﻰ ﺧــﻮد ﺳﺒـــﺐ ﮔـــﺮدد دﻋﺎ را ﺗﻮ دﺳــﺘﮕﯿﺮ ﺷــﻮ اى ﺧﻀﺮ ﭘﻰ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﯿـــﺎده ﻣـــﻰروم و ﻫﻤـــﺮﻫﺎن ﺳـــﻮاراﻧﻨﺪ )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺗﻮﺣﯿـــﺪ ﮔـــﻮى او ﻧـﻪ ﺑﻨـﻰ آدﻣﻨﺪ و ﺑـﺲ ﻫﺮ ﺑﻠﺒـــﻠﻰ ﮐﻪ زﻣﺰﻣـــﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﺴـــﺎر ﮐﺮد ﺗــﻮ ﻣـﺮا ﺟﺎن و ﺟﻬﺎﻧﻰ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن را ﺗــﻮ ﻣــﺮا ﮔﻨﺞ رواﻧــﻰ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺳــﻮد و زﯾﺎن را ﺗـــﺎ ﮐـــﻮه ﮔﺮﻓﺘـﻢ ز ﻓـﺮاﻗـــﺖ ﻣـﮋهاى آب ﭼﻨــﺪان ﺑﭽﮑﺎﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳــﻨﮓ ﻧﺸــﺎن ﮐﺮد ﺗــﺎ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﻗــﯽ و آﺋﯿﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﻗﯽ اﺳــﺖ ﺷــﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ ﻫﻤــﻪ ﺟﺎ ورد زﺑــﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( 43 ﺗـــﺎ ﻣﺎﺟـﺮاى ﺷﺎﻧـﻪ و زﻟﻔـــﺶ ﮐﺠـﺎ رﺳﺪ ﻣﻀــﺮاب ﺑــﻰ ﻣﻼﺣﻈــﻪ و ﺗــﺎر ﻧﺎزك اﺳــﺖ ﺗــﻮ ﻣــﻮ ﺑﯿـــﻨﻰ و ﻣﺠﻨـــﻮن ﭘﯿﭽـــﺶ ﻣــﻮ ﺗـــﻮ اﺑـــﺮو ،او اﺷــﺎرتﻫــــﺎى اﺑــــﺮو ﺗــﻮ ﭘﻨــﺪارى ﮐــﻪ ﺑﺪﮔــﻮ رﻓﺖ و ﺟــﺎن ﺑﺮد ﺣﺴﺎﺑـــﺶ ﺑــﺎ ﮐـــﺮام اﻟﮑـــﺎﺗﺒﯿﻦ اﺳــﺖ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( او ﮐــﻪ ﻫﺮﮔــﺰ ﻧﺘــﻮان ﯾﺎﻓــﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨــﺪش را ﺗــﻮ ﻫﻤﺎﻧــﻰ ﮐﻪ دﻟــﻢ ﻟــﮏ زده ﻟﺒﺨﻨﺪش را )ﮐﺎﻇﻢ ﺑﻬﻤﻨﻰ( ﺗﻮ ﻣﺮا ﯾﺎد ﮐﻨﻰ ،ﯾﺎ ﻧﮑﻨﻰ ﺑﺎورت ﮔﺮ ﺑﺸﻮد ،ﮔﺮ ﻧﺸﻮد ﺣﺮﻓﻰ ﻧﯿﺴﺖ ،اﻣﺎ ﻧﻔﺴﻢ ﻣﻰ ﮔﯿﺮد در ﻫﻮاﯾﻰ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎى ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( ﺗــﺎ زﻣﺎﻧــﻰ ﮐــﻪ رﺳــﯿﺪن ﺑﻪ ﺗــﻮ اﻣــﮑﺎن دارد زﻧﺪﮔﻰ درد ﻗﺸــﻨﮕﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺮﯾﺎن دارد ﺗــﺎ ﺧﺪا ﺑﻨﺪه ﻧﻮاز اﺳــﺖ ﺑﻪ ﺧﻠﻘــﺶ ﭼﻪ ﻧﯿﺎز؟ ﻣﻰﮐﺸــﻢ ﻧــﺎز ﯾﮑــﻰ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﻫﻤــﻪ ﻧــﺎز ﮐﻨﻢ ﺗــﺎ ﻧﮕﺮدى آﺷــﻨﺎ زﯾــﻦ ﭘﺮده رﻣﺰى ﻧﺸــﻨﻮى ﮔﻮش ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﺟﺎى ﭘﯿﻐﺎم ﺳــﺮوش ﺗـــﻮ از ﻗﺒﯿـــﻠﻪ ﺧﻮﺑـــﺎن ﺳﺴــــﺖ ﭘﯿﻤـﺎﻧﻰ ﻣـــﻦ از ﺟﻤﺎﻋـــﺖ ﻋﺸـــﺎق ﺳﺨﺖ ﭘﯿﻮﻧﺪم ﺗﻮ ﮔﻔﺘـــﻰ ﻋﯿــــﺪ ﺷﺪ ﻣﺤﻔـــﻞ ﺑﮕﯿـــﺮﯾﻢ ﮐﻨـــﺎر دﺳـﺖ ﮔـــﻞ ﻣﻨــــــﺰل ﺑﮕﯿﺮﯾـﻢ )ﻋﻠﻰ ﺻﻔﺮى( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( ﺷﺒـــﻰ ﻫـــﻢ ﮔﺮد و ﺧﺎك از دل ﺑﮕﯿـــﺮﯾﻢ ﺑﯿــــــﺎ ﺑـــﺎ دﺳﺘـــﻤـــــﺎل ﻣﻬــــﺮﺑﺎﻧﻰ )ﺳﯿﺪﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﻫﺎﺷﻤﻰ زاده( 44 ﺗــﺎ زﻣﺎﻧــﻰ ﮐﻪ ﺟﻬـــﺎن را ﻗﻔـــﺴﻰ ﻣﻰداﻧﻢ ﻫــﺮ ﮐﺠﺎ ﭘـﺮ ﺑﺰﻧـــﻢ ﻃﻮﻃــﻰ ﺑﺎزرﮔــﺎﻧﻢ ﺗـــﻮ ﺗﻤﻨـــﺎى ﻣﻦ و ﺟـــﺎن ﻣﻦ و ﯾـﺎر ﻣﻨﻰ ﭘــﺲ ﺑﻤــﺎن ﺗﺎ ﮐــﻪ ﻧﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﻨﺎى ﮐﺴــﻰ ﺗــﻮ و آن زﻟــﻒ ﺳﺮاﺳــﯿﻤﻪ ﮐــﻪ ﺳــﺎﻣﺎﻧﺶ ﻧﻪ ﻣﻦ و اﯾﻦ ﺧﻮاب ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﮐﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮش ﻧﯿﺴــﺖ )ﺳﺠﺎد ﺳﺎﻣﺎﻧﻰ( )ﻣﺠﯿﺪ اﺣﻤﺪى( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( ﺗـــــﻮ اول ﺑﮕــﻮ ﺑـــــﺎ ﮐﯿــــﺎن دوﺳــﺘﻰ ﭘــﺲ آﻧـــﮕﻪ ﺑﮕﻮﯾـــﻢ ﮐـــﻪ ﺗــﻮ ﮐﯿﺴــﺘﻰ ﺗــــﻮ را ﮔــﻮﯾــــﻢ اى داور دادﮔــﺮ ﺗــــﻮ دادى ﻣــــﺮا زور و ﻓـــــﺮ و ﻫــﻨﺮ )ﺳﻌﺪى( ﯾﮑـــﻰ را ﻧﺸﺎﻧــــﻰ ﺑـــﻪ ﺧــــﺎك ﺳﯿــﺎه ﯾﮑــﻰ را دﻫــﻰ ﺗــﺎج و ﺗﺨــﺖ و ﮐـــﻼه )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﺑﺨﯿﻠـــﻢ ار ﻧﮑﻨﻢ ﺳــﺮ ﻓﺪا و ﺟﺎن اﯾﺜــــﺎر ﺗــﻮ از ﺳــﺮ ﻣــﻦ و از ﺟــﺎن ﻣــﻦ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮى ﮐﻪ دوﺳــﺘﻰ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﺮﻧﺪ ﺳﻌـــﺪى وار ﺣــﻼل ﻧﯿﺴــﺖ ﻣﺤﺒــﺖ ﻣﮕــﺮ ﮐﺴــﺎﻧﻰ را )ﺳﻌﺪى( دل در ﻏــــﻢ ﺑـﻰ ﮐﺮاﻧـــــﻪ دﯾــــــﺪم ﺗـــــﺎ ﭼﻬـــﺮه آن ﯾﮕــــﺎﻧﻪ دﯾــــﺪم در ﻋـــﺎﻟـــــﻢ دل رواﻧـــــﻪ دﯾــــــﺪم ﺟـــﺎﻧﻰ ﮐــﻪ ز ﻏـــﻢ ز ﭘـــﺎ درآﻣــــﺪ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺗــﺎر و ﭘﻮد ﻫﺴــﺘﻰ ام ﺑﺮ ﺑــﺎد رﻓﺖ اﻣﺎ ﻧﺮﻓﺖ ﻋﺎﺷــﻘﻰ ﻫــﺎ از دﻟــﻢ ،دﯾﻮاﻧﮕﻰ ﻫﺎ از ﺳــﺮم دﻟــﻢ از ﻧﺮﮔــﺲ ﺑﯿﻤــﺎر ﺗــﻮ ﺑﯿﻤﺎرﺗــﺮ اﺳــﺖ ﭼﺎره ﮐﻦ درد ﮐﺴــﻰ ﮐﺰ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﭼﺎرﺗﺮ اﺳــﺖ ﺗﺎ ﺷــﺪم ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش در ﻣﯿﺨﺎﻧﻪى ﻋﺸــﻖ ﻫـــﺮ دم آﯾـــﺪ ﻏﻤﻰ از ﻧﻮ ﺑﻪ ﻣﺒــﺎرك ﺑﺎدم ﺗــﻮ ﮐـــﺰ ﻣﺤﻨــﺖ دﯾﮕــــﺮان ﺑــﻰ ﻏﻤـــﻰ ﻧﺸــــﺎﯾﺪ ﮐــﻪ ﻧﺎﻣـــﺖ ﻧﻬﻨـــﺪ آدﻣــــﻰ )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( 45 ﺗــﺎ ﻧﮕﺮدى آﺷــﻨﺎ زﯾــﻦ ﭘﺮده رﻣﺰى ﻧﺸــﻨﻮى ﮔﻮش ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﺟﺎى ﭘﯿﻐﺎم ﺳــﺮوش ﺗﺒﺴــــﻤﻰ ز ﻟــــﺐ دﻟــﻔﺮﯾـــﺐ او دﯾــﺪم ﮐــﻪ ﻫﺮ ﭼــﻪ ﺑﺎ دل ﻣﻦ ﮐﺮد آن ﺗﺒﺴــﻢ ﮐﺮد زﻟﻒ ﺗﻮ ﺷــﺪ ﺑﺎزﯾﭽﻪ دﺳـ ِ ﺗــﺎ ﺳــﺮ ِ ـﺖ ﻧﺴــﯿﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﺸــﺘﺎﻗﺎن ﭘﺮﯾﺸﺎن ﮔﺸﺘﻦ اﺳﺖ ﮐﺎر و ﺑﺎ ِر ِ ﺗﺮﺳــﻢ ﮐﻪ اﺷــﮏ در ﻏﻢ ﻣﺎ ﭘﺮده در ﺷــﻮد وﯾــﻦ رازﺳــﺮﺑﻪ ﻣﻬــﺮ ﺑــﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺳــﻤﺮ ﺷــﻮد ﺗﺎ ﭼﺸــﻢ ﺗﻮ دﯾﺪﯾﻢ ز دل دﺳــﺖ ﮐﺸــﯿﺪﯾﻢ ﻣــﺎ ﻃﺎﻗـــــﺖ ﺗﯿﻤـــﺎر دو ﺑﯿﻤـــﺎر ﻧﺪارﯾــﻢ ﺗﺎ ﻧﺸــﻮى ﻣﺴــﺖ ﺧﺪا ﻏﻢ ﻧﺸﻮد از ﺗـــﻮ ﺟﺪا ﺗﺎ ﺻﻔــﺖ ﮔﺮگ درى ﯾﻮﺳــﻒ ﮐﻨﻌﺎن ﻧﺒﺮى ﺗــﻮ ﻣﻠﻮﻟــﻰ و ﻣــﺮا ﻃﺎﻗــﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﻰ ﻧﯿﺴــﺖ ﺗــﻮ ﺟﻔﺎ ﮐــﺮدى و ﻣﻦ ﻋﻬﺪ وﻓﺎ ﻧﺸﮑﺴــﺘﻢ ﺗـــﺎ ﮐـــﻰ ﺑــﻪ ﺗﻤﻨـــﺎى وﺻــﺎل ﺗﻮ ﯾﮕـــﺎﻧﻪ اﺷــﮑﻢ ﺷــﻮد از ﻫﺮ ﻣﮋه ﭼﻮن ﺳــﯿﻞ رواﻧﻪ ﺗــﻮ را ﺑــﺎ ﻏﯿﺮ ﻣﻰ ﺑﯿﻨــﻢ ﺻﺪاﯾــﻢ در ﻧﻤﻰ اﯾﺪ دﻟﻢ ﻣﻰ ﺳــﻮزد و ﮐﺎرى ز دﺳــﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﻰ اﯾﺪ ﺗــﺮا ﮐــﻪ ﻫﺮﭼــﻪ ﻣﺮادﺳــﺖ درﺟﻬــﺎن دارى ﭼــﻪ ﻏــﻢ زﺣــﺎل ﺿﻌﯿﻔــﺎن ﻧﺎﺗــﻮان دارى ﺗـــﻮ ﮐﻪ ﻧﻮﺷـــﻢ ﻧـــﻪاى ،ﻧﯿﺸـــﻢ ﭼـﺮاﯾﻰ ﺗــــﻮ ﮐﻪ ﯾـــﺎرم ﻧـــﻪاى ﭘﯿﺸـــﻢ ﭼـﺮاﯾﻰ ﺗـــﺎ در ره ﻋﺸـــﻖ آﺷــﻨﺎى ﺗـــﻮ ﺷــﺪم ﺑــﺎ ﺻﺪ ﻏـــﻢ و درد ﻣﺒﺘـــﻼى ﺗﻮ ﺷـــﺪم )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﮐﻠﯿﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﻰ( )ﻣﻬﺪى اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( ﻣﺠﻨـــﻮن زﻣـــﺎﻧﻪ از ﺑـــﺮاى ﺗــــﻮ ﺷـﺪم ﻟﯿﻠــﻰ وش ﻣــﻦ ﺑــﻪ ﺣـــﺎل زارم ﺑﻨـــﮕﺮ )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( 46 ﺗــﺎﺑﻪﭼﻨﺪاىﻏﻨﭽﻪﻟــﺐدرﭘﺮدهﺧﻮاﻫﻰﺣﺮفﮔﻔﺖ؟ دﺳﺖ ﺑﺮدار از دﻫﺎن ﺗﺎ ﺑﻮﺳﺘﺎن ﭘﺮ ﮔﻞ ﺷﻮد ﺗﺎﺑــﻰ ﺑــﻪ ﺳــﺮ زﻟﻒ زد و ﻃﺮه ﺑــﻪ ﺧﻢ داد اﺳــﺒﺎب ﭘﺮﯾﺸــﺎﻧﻰ ﻣــﺎ دﺳــﺖ ﺑــﻪ ﻫﻢ داد ﺗــﻮ ﺗﻤﻨــﺎى ﻣــﻦ و ﯾــﺎر ﻣــﻦ و ﺟــﺎن ﻣﻨﻰ ﭘــﺲ ﺑﻤــﺎن ﺗﺎ ﮐــﻪ ﻧﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﻨﺎى ﮐﺴــﻰ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺰﯾﻦ ﻻﻫﯿﺠﻰ( )ﻣﺠﯿﺪ اﺣﻤﺪى( ﺗﻮ ﻧﻤﺎز ﻧﯿﻤﻪ ﺷــﺐ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻧﯿﺎﯾﺸــﻰ ﻧﻪ ﺷــﻌﺮى ﺗــﻮ ﺷــﺒﯿﻪ ﯾﮏ دﻋﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺳــﻰ ﮐﻤﯿﻠﻰ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺧﻮد اﻧﺪاز ﮐﺎر و دل ﺧﻮش دار ﮐــﻪ رﺣــﻢ اﮔــﺮ ﻧﮑﻨــﺪ ﻣﺪﻋــﻰ ،ﺧــﺪا ﺑﮑﻨﺪ ﺗــﺎ رﻓﺘﻨــﺶ ﺑﺒﯿﻨـــﻢ و ﮔﻔﺘﻨـــﺶ ﺑﺸﻨـــﻮم از ﭘﺎى ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳــﺮ ﻫﻤﻪ ﺳــﻤﻊ و ﺑﺼﺮ ﺷــﺪم ﺗﻤﺎم ﺳــﻬﻢ ﻣﻦ از روﺷــﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﻧﻮرى اﺳﺖ ﮐـــﻪ از ﭼـﺮاغ ﺷــﻤﺎ در اﺗـــﺎق ﻣﻰ اﻓـﺘﺪ ﺗــﺎ ﺑﺎ ﻏــــﻢ ﻋﺸـــﻖ ﺗـــﻮ ﻣــﺮا ﮐﺎر اﻓﺘـــﺎد ﺑﯿﭽــــﺎره دﻟــــﻢ در ﻏــــﻢ ﺑﺴــﯿﺎر اﻓﺘﺎد ﺗﺎ ﻫﻤﺴــﻔﺮم ﻋﺸﻖ اﺳــﺖ در ﺟﺎده ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ از دﺳــﺖ ﻧﺨﻮاﻫــﻢ داد داﻣــﺎن ﺷــﮑﯿﺒﺎﯾﯽ ﺗــﺎ ﮐــﻰ ﺗﻮان ﺑــﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻋﻘــﻞ ﮐﺎر ﮐﺮد؟ ﯾــﮏ ﭼﻨﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻋﺸــﻖ ﮐﺎر ﮐﻦ ﺗﯿــــﺮ ﻣﮋﮔﺎﻧـــﺖ دﻟــــﻢ را ﺧﺴـﺘـــﻪ ﮐﺮد آﺗــــﺶ ﭼﺸـﻤـــﺖ ﻣــﺮا دﻟﺒﺴﺘـــﻪ ﮐـــﺮد ﺗﻮ ﺑـــﮕﺮﯾﺰى از ﭘﯿﺶ ﯾﮏ ﺷﻌـــﻠﻪ ﺧـــﺎم ﻣـــﻦ اﺳﺘـــﺎدهام ﺗــﺎ ﺑﺴـــــﻮزم ﺗﻤـــﺎم )ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﻧﻈﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻬﯿﻞ ﻣﺤﻤﻮدى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻣـــﺮا ﺑﯿــﻦ ﮐــﻪ از ﭘﺎى ﺗﺎ ﺳــﺮ ﺑﺴــﻮﺧﺖ ﺗــــﻮ را آﺗﺶ ﻋﺸـــﻖ اﮔﺮ ﭘﺮ ﺑﺴــــﻮﺧﺖ )ﺳﻌﺪى( 47 ﺗــﻼش ﺑﻮﺳــﻪ ﻧﺪارﯾــﻢ ﭼــﻮن ﻫﻮسﻧﺎﮐﺎن ﻧــﮕﺎه ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻰ ز دور ﺧﺮﺳــﻨﺪ اﺳــﺖ ﺗﺎ ﻧﺴــﻮزى ﻋﺸــﻖ را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻰ ﮐﻪ ﭼﯿﺴﺖ ﮔﺎه ﺑﺨﺸﯿﺪن ﮔﻬﻰ آﻏﻮش و ﮔﻪ درد و ﻏﻢ اﺳﺖ ﺗــﻮ در ﺧﯿــﺎل ﺗﻌﻠــﻖ ﻓﺴـــﺮدهاى ورﻧــﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﺪاﺳﺖ ﭼﻪ ﺧﺎك و ﭼﻪ آب در ﮔﻞ ﺟﻤﻊ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( ﺗـــﺎ ﺑﯿﺸـــﺘﺮ از ﻏـــﻢ دل دﯾﻮاﻧـــﻪ ﺑﺴـﻮزد ﺑﺮداﺷــﺘﻪ ﺷــﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ دﺳــﺖ دﻋﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷــﺪ ﻧﺨﻮاﻫﻢ در ﺟﻬﺎن ﻫﺠﺮان ﻋﺸــﻖ ﻋﺎﺷــﻘﻢ ﺑﺮ ﻋﺸــﻖ و ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺸﮑﻨﻢ ﭘﯿﻤﺎن ﻋﺸﻖ )ﺳﯿﻤﯿﻦﺑﻬﺒﻬﺎﻧﻰ( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( ﺗـــﺎ ﺗـــﻮ ﻧﻘـــﺎش دل ﺗﻨﮓ ﻣﻨﻰ دﻗـﺖ ﮐﻦ ﺑـــﺮگﻫﺎ را ﻧﮑﻨـــﻰ زرد دﻟـــﻢ ﻣﻰ ﮔﯿـﺮد ﺗﻤـــﺎم ﻣﺸﮑـــﻞ ﻋﺎﻟﻢ در اﯾﻦ ﮔـــﺮه ﺑﺎﺷــﺪ ﭼﻮن دل ﮔﺸــﺎده ﺷــﻮد ﻣﺸﮑﻠﻰ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﻬﻤــــﺖ ﮐﻔـــﺮ ﺑـــﻪ ﻋـﺎﺷـــﻖ ﻧﺰﻧﯿـــﺪ ﻋـﺎﺷﻘـــﻰ ﭘـــﺎك ﺗـــﺮﯾﻦ آﯾـــﯿﻦ اﺳـــﺖ ﺗــﺎ ﻓــﺮق روﺷــﻨﺎﯾﻰ و ﻇﻠﻤﺖ ﻋﯿﺎن ﺷــﻮد ﯾﮑــﺪم ﺑﻪ ﻗــﺪر ﻫﺎﻟﻪ ى ﺷــﺒﺘﺎب ﻧﻮر ﺑﺎش ﺗﺎ ﺗﻮ ﻣﺮاد ﻣﻦ دﻫﻰ ﮐﺸــﺘﻪ ﻣﺮا ﻓـــﺮاق ﺗـــﻮ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ داد ﻣﻦ رﺳــﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا رﺳــﯿﺪه ام ـﻨﮕﺎن ﻣِــــﻬﺮ ﻣﺤﺘﺎج ﺗﺮﺣــــﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﺗﺸـ ِ ﮐﻮﺷــﺶ ﺑﯿﻬﻮده در ﻋﺸﻖ از ﮔﺪاﯾﻰ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺗــﻮ ﮐﻪ ﮐﯿﻤﯿﺎﻓﺮوﺷــﻰ ﻧﻈﺮى ﺑﻪ ﻗﻠــﺐ ﻣﺎ ﮐﻦ ﮐـــﻪ ﺑﻀﺎﻋـﺘﻰ ﻧﺪارﯾـﻢ و ﻓﮑﻨـﺪهاﯾﻢ داﻣﻰ )ﻧﺠﻤﻪ زارع( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( 48 ﺗــﺎ ﻧﻈــﺮ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ از ﭘﯿﺶ ﻧﻈــﺮ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ ﮔــﺮ ﻧﺮﻓﺘﻢ ز درت ﺷــﺎم ﺳــﺤﺮ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ ﺗــﺎ رﻓــﺖ ﻣﺮا از ﻧﻈﺮ آن ﭼﺸـــﻢ ﺟﻬﺎن ﺑﯿـــﻦ ﮐــﺲ واﻗﻒ ﻣﺎ ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻪ از دﯾــﺪه ﭼﻪ ﻫﺎ رﻓﺖ ﺗــﺎ ﺧﯿــﺎل ﻗــﺪ و ﺑﺎﻻى ﺗــﻮ در ﻓﮑﺮ ﻣﻨﺴــﺖ ﮔــﺮ ﺧﻼﯾﻖ ﻫﻤــﻪ ﺳــﺮوﻧﺪ ﭼﻮ ﺳــﺮو آزادم )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( ﺗــﻮ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮔﻮﺷــﻪ ﭼﺸــﻤﺖ ﻏﻢ ﻋﺎﻟــﻢ ﺑﺒﺮد ﺣﯿــﻒ ﺑﺎﺷــﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷــﻰ و ﻣــﺮا ﻏﻢ ﺑﺒﺮد ﺗﻮ ﺷــﺒﻰ در اﻧﺘﻈﺎرى ﻧﻨﺸﺴــﺘﻪاى ﭼﻪ داﻧﻰ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷــﺐ ﮔﺬﺷــﺖ ﺑﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮان ﻧﺎﺷﮑﯿﺒﺖ ﺗﻨــﺖ ﺑــﻪ ﻧــﺎز ﻃﺒﯿﺒــﺎن ﻧﯿﺎزﻣﻨــﺪ ﻣﺒــﺎد وﺟـــﻮد ﻧﺎزﮐـــﺖ آزرده ﮔـــﺰﻧﺪ ﻣـــﺒﺎد ﺗﺒــﻪ ﮐــﺮدم ﺟﻮاﻧﻰ ﺗﺎ ﮐﻨﻢ ﺧــﻮش زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ را ﭼﻪ ﺳــﻮد از زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﭼﻮن ﺗﺒﻪ ﮐﺮدم ﺟﻮاﻧﻰ را )ﻋﻤﺎد ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﯾﻐﻤﺎﯾﻰ( ﺗﻮ را ﻣﻦ ﭼﺸﻢ در راﻫﻢ ﺷﺒﺎﻫﻨﮕﺎم ﮐﻪ ﻣﻰ ﮔﯿﺮﻧﺪ در ﺷﺎخ ﺗﻼﺟﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎ رﻧﮓ ﺳﯿﺎﻫﻰ وزان دﻟﺨﺴﺘﮕﺎﻧﺖ راﺳﺖ اﻧﺪوﻫﻰ ﻓﺮاﻫﻢ ﺗﻮ را ﻣﻦ ﭼﺸﻢ در راﻫﻢ )ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ( ﺗــﺎ رﻧــﺞ ﺗﺤﻤــﻞ ﻧﮑﻨــﻰ ﮔﻨــﺞ ﻧﺒﯿﻨــﻰ ﺗــﺎ ﺷــﺐ ﻧــﺮود ﺻﺒــﺢ ﭘﺪﯾــﺪار ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺴــﺘﻪ ﻣﺎﻧــﺪن در دام ﺧﻮد ﻓﺮﯾﺒﯽ ﺑــﺎ ﻏﯿــﺮ آﺷﻨــــﺎﯾﯽ ،ﺑــﺎ آﺷﻨـــﺎ ﻏﺮﯾﺒــﯽ؟ )ﺳﻌﺪى( )ﺳﺎﻋﺪ ﺑﺎﻗﺮي( دﯾـــﮓ ﺑﺨﺸـﺎﯾﺶ ﮐﺠـﺎ آﯾـﺪ ﺑﻪ ﺟـﻮش ﺗـــﺎ ﻧﮕـــﺮﯾﺪ ﻃﻔـــﻠﮏ ﺣﻠـــﻮا ﻓـــﺮوش )ﻣﻮﻻﻧﺎ( 49 ﺗــﺎ دل ﻫــﺮزه ﮔﺮد ﻣﻦ رﻓــﺖ ﺑﭽﯿﻦ زﻟﻒ او زان ﺳــﻔﺮ دراز ﺧــﻮد ﻋﺰم وﻃــﻦ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ ﺗـــﻮ ﻣﭙﻨـــﺪار ﮐـــﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷـــﯽ ﻣـــﻦ ﻫﺴــــﺖ ﺑﺮﻫــــﺎن ﻓﺮاﻣــــﻮﺷﯽ ﻣــــﻦ ﺗــﻮ ﻣﻮ ﻣــﯽ ﺑﯿﻨــﯽ و ﻣﺠﻨــﻮن ﭘﯿﭽﺶ ﻣﻮ ﺗـــﻮ اﺑـــﺮو و ﻣــﻦ اﺷـــﺎرت ﻫــﺎي اﺑــﺮو )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﻤﯿﺪ ﻣﺼﺪق( )وﺣﺸﯽ ﺑﺎﻓﻘﯽ( ﺗﯿــﺮ رواﻧــﻪ ﻣــﻰرود ﺳــﻮى ﻧﺸـــﺎﻧﻪ ﻣﻰرود ﻣــﺎ ﭼﻪ ﻧﺸﺴــﺘﻪاﯾﻢ ﭘﺲ ﺷــﻪ ز ﺷــﮑﺎر ﻣﻰرﺳــﺪ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺗــﺎر و ﭘــﻮد ﻋﺎﻟــﻢ اﻣﮑﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﻮﺳــﺘﻪ اﺳــﺖ ﻋﺎﻟﻤﻰ را ﺷــﺎد ﮐﺮد آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﯾﮏ دل ﺷﺎد ﮐﺮد )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺗــﻦ آدﻣﻰ ﺷــﺮﯾﻒ اﺳــﺖ ﺑﻪ ﺟــﺎن آدﻣﯿﺖ ﻧــﻪ ﻫﻤﯿــﻦ ﻟﺒﺎس زﯾﺒﺎﺳــﺖ ﻧﺸــﺎن آدﻣﯿﺖ ﺗــﺎ ﺧـــﺎر ﻏــﻢ ﻋﺸﻘـــﺖ آوﯾﺨﺘــﻪ در داﻣﻦ ﮐﻮﺗــﻪ ﻧﻈــﺮى ﺑﺎﺷــﺪ رﻓﺘــﻦ ﺑﻪ ﮔﻠﺴــﺘﺎنﻫﺎ ﺗــﺎ ﻟﺸــﮑﺮ ﻏﻤــﺖ ﻧﮑﻨــﺪ ﻣﻠــﮏ دل ﺧﺮاب ﺟــﺎن ﻋﺰﯾــﺰ ﺧــﻮد ﺑــﻪ ﻧــﻮا ﻣﻰﻓﺮﺳــﺘﻤﺖ )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺗــﺎ داﻣــﻦ ﮐﻔــﻦ ﻧﮑﺸــﻢ زﯾــﺮ ﭘــﺎى ﺧﺎك ﺑــﺎور ﻣﮑــﻦ ﮐــﻪ دﺳــﺖ ز داﻣــﻦ ﺑﺪارﻣﺖ ﺗﺴــﻠﻰ دل ﺧــﻮد ﻣﻰدﻫــﻢ ﺑﻪ ﻣﻠــﮏ ﻣﺤﺒﺖ ﮔﻬﻰ ﺑﻪ داﻧﻪى اﺷــﮑﻰ ﮔﻬﻰ ﺑﻪ ﺷــﻌﻠﻪى آﻫﻰ ﺗﺮﺳـــﻢ ﻧﺮﺳـــﻰ ﺑﻪ ﮐﻌـــﺒﻪ اى اﻋـﺮاﺑــــﻰ ﮐﺎﯾــﻦ ره ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻰ روى ﺑﻪ ﺗﺮﮐﺴــﺘﺎن اﺳــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﺳﻌﺪى( ﻫﺮﮔــﺰ ﻧﺒــﻮد ﻏﻨﭽــﻪ ﺑﺪﯾــﻦ ﺗﻨــﮓ دﻫﺎﻧــﻰ ﺗﺸــﺒﯿﻪ دﻫﺎﻧـــﺖ ﻧﺘـــﻮان ﮐــﺮد ﺑﻪ ﻏﻨـــﭽﻪ )ﺣﺎﻓﻆ( 50 ﺗــﺎ ﻣﻄﺮﺑــﺎن ز ﺷــﻮق ﻣﻨــﺖ آﮔﻬــﻰ دﻫﻨﺪ ﻗــﻮل و ﻏــﺰل ﺑﻪ ﺳــﺎز و ﻧﻮا ﻣﻰﻓﺮﺳــﺘﻤﺖ ﺗـــﺎ ﻣـــﺮد ﺳﺨــــﻦ ﻧﮕﻔـــﺘﻪ ﺑﺎﺷـــﺪ ﻋﯿــــﺐ و ﻫﻨـــﺮش ﻧﻬـــﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷــــﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارم و اﯾﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺣﻘﯿﻘﺘﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻟﺒﺴﺘﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ )اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ( ﺗﻮﯾــﻰ در ﺟﻬــﺎن ﻣﺮﻣــﺮا ﭼﺸــﻢ راﺳــﺖ ﺑــﻪ ﺟـــﺰ ﺗــﻮ دﻟـــﻢ آرزوﯾـــﻰ ﻧﺨﻮاﺳــﺖ ﺗﺎ ﻧﺸــﺪ رﺳــﻮاى ﻋﺎﻟﻢ ﮐﺲ ﻧﺸــﺪ اﺳﺘﺎد ﻋﺸﻖ ﻧﯿﻢ رﺳﻮا ﻋﺎﺷﻖ اﻧــــﺪر ﻓﻦ ﺧﻮد اﺳﺘﺎد ﻧﯿﺴﺖ ﺗــﺎ ﺧﺒــﺮ دارم از او ﺑﻰﺧﺒــﺮ از ﺧﻮﯾﺸــﺘﻨﻢ ﺑــﺎ وﺟــﻮدش ز ﻣــﻦ آواز ﻧﯿﺎﯾــﺪ ﮐــﻪ ﻣﻨﻢ ﺗﻠــﺦ ﮐﻨﻰ دﻫﺎن ﻣــﻦ ﻗﻨﺪ ﺑﻪ دﯾﮕــﺮان دﻫﻰ ﻧﻢ ﻧﺪﻫﻰ ﺑﻪ ﮐﺸــﺖ ﻣﻦ آب ﺑﻪ اﯾﻦ و آن دﻫﻰ )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﻣﯿﺮزاده ﻋﺸﻘﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺗﺎ ﺳــﺮ زﻟﻒ ﺗﻮ در دﺳــﺖ ﻧﺴــﯿﻢ اﻓﺘﺎدﺳﺖ دل ﺳــﻮدازده از ﻏﺼــﻪ دو ﻧﯿﻢ اﻓﺘﺎدﺳــﺖ ﺗــﺎ ﺗــﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﻰ ﮐﻨــﻰ ﮐﺎرﻣﻦ آه ﮐﺮدن اﺳــﺖ اى ﺑــﻪ ﻓﺪاى ﭼﺸــﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن اﺳــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﺗﻮ ﺳﺮﺑﻠـﻨﺪ ﻏـﺮورى و ﻣـﻦ ﺧﻤﯿـﺪه ﻗـﺪ از ﻏﻢ ز ﺑﯿـﺪ اﯾـﻦ ﭼﻤـﻦ اى ﺳـﺮو ﺑﺎ وﻗـﺎر! ﭼـﻪ داﻧـﻰ؟ ﺗﻮ ﺧﻮد ﻋﻨﺎن ﮐﺶ ﻋﻘﻠﻰ و دل ﺑﻪ ﮐﺲ ﻧﺴــﭙﺎرى ز ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﺴــﺖ ز ﺧﻮد ﻫﯿﭽﻢ اﺧﺘﯿﺎر ،ﭼﻪ داﻧﻰ؟ )ﻣﻌﯿﻨﻰﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻫﻰ( 51 ﭘﺲ ﻫﺮ ﻧﮕ ِﻪ ﺳــﺎده ى ﻣﻦ ﺗــﻮ ﭼــﻪ داﻧﻰ ﮐﻪ ِ ﭼــﻪ ﺟﻨﻮﻧــﻰ ﭼﻪ ﻧﯿــﺎزى ،ﭼﻪ ﻏﻤﻰ ﺳــﺖ؟ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎز ﻓﮑﻨـــﺪى ﺑﻪ ﭼﻬـــﺮ ،زﻟﻒ ﺳﯿـــﺎ ﻓﻐـــﺎن ز ﺧـﻠﻖ ﺑﺮآﻣـــﺪ ﮐﻪ آﻓﺘـﺎب ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮ و آن ﺣﺴــﻦ دل آوﯾﺰ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮش ﻧﯿﺴــﺖ ﻣﻦ و اﯾﻦ ﻋﺸــﻖ ﺟﻨﻮن ﺧﯿﺰ ﮐﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮش ﻧﯿﺴــﺖ )ﻣﻬﺪى اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ( )ﻇﻬﯿﺮ ﻓﺎرﯾﺎﺑﻰ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( ﺗــﺎ داﺷﺘـــﻢ دﻟـــﻰ ﺑﻪ ﮐﻨـــﺎرم ﻧﯿـــﺎﻣﺪى آﻧـــﮕﺎه ﮐﻪ آﻣـــﺪى ﺑـــﻪ ﮐـــﺎرم ﻧﯿـﺎﻣﺪى ﺗﺮﺳــﯿﺪن ﻣــﺎ ﭼﻮن ﮐﻪ ﻫــﻢ از ﺑﯿﻢ ﺑﻼ ﺑﻮد اﮐﻨﻮن ز ﭼﻪ ﺗﺮﺳــﯿﻢ ﮐــﻪ در ﻋﯿﻦ ﺑﻼﯾﯿﻢ ﺗﻮ در دل ﻣﻰ رﺳﻰ ﻣﻬﻤﺎن ﭼﻪ ﺟﺎى ﺻﺒﺮ و ﻋﻘﻞ و ﺟﺎن زﻣﺎﻧــﻰ ﺑــﺎش ﮐــﺰ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣــﺎن ﺧﺎﻟــﻰ ﮐﻨﻢ ﺟــﺎ را ﺗﺎب ﺑﻨﻔﺸــﻪ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻃﺮهى ﻣﺸــﮏ ﺳﺎى ﺗﻮ ﭘــﺮدهى ﻏﻨﭽﻪ ﻣﻰدرد ﺧﻨﺪهى دﻟﮕﺸــﺎى ﺗﻮ ﺗــﻮ را ﺳﺮﯾﺴــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﺎ ﻣــﺎ ﻓــﺮو ﻧﻤﻰآﯾﺪ ﻣــﺮا دﻟـــﻰ ﮐــﻪ ﺻﺒـــﻮرى از او ﻧﻤﻰآﯾــﺪ ﺗﻦ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ داد اﻧﺠﺎم ﮐﺎرت آن اﺳــﺖ دﯾــﻮار اﻓﺘــﺪ آﺧــﺮ آن ﺳــﻮ ﮐــﻪ ﻣﺎﯾــﻞ آﯾﺪ ﺗﻮ ﻗﺮص ﻣﺎﻫﻰ و ﻣﻦ ﺑﺮﮐﻪ اى ﮐﻪ ﻣﻰ ﺧﺸــﮑﺪ ﺧﻮد اﯾﻦ ﺧﻼﺻﻪ ى ﻏﻢ ﻫﺎى روزﮔﺎر ﻣﻦ اﺳــﺖ ﺗـــﺎ ﺗـــﻮ ﺑــﺎ ﻣﻨــﻰ زﻣـــﺎﻧﻪ ﺑــﺎ ﻣــﻦ اﺳــﺖ ﺑﺨـــﺖ و ﮐﺎم ﺟـــﺎوداﻧﻪ ﺑـــﺎ ﻣـــﻦ اﺳﺖ )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )اﻣﯿﺮ ﺷﺎﻫﻰ ﺳﺒﺰوارى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺰﯾﻦ ﻻﻫﯿﺠﻰ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( ﺷـــﻮر و ﺷـــﻮق ﺻﺪ ﺟﻮاﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳــﺖ ﺗــﻮ ﺑﻬـــﺎر دﻟﮑﺸــﻰ و ﻣــﻦ ﭼـــﻮ ﺑـــﺎغ )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( 52 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ث ﮐــﻪ ﺧــﺎك ﻣﯿﮑــﺪه ﻋﺸــﻖ را زﯾــﺎرت ﮐﺮد ﺛــــﻮاب روزه و ﻗﺒــــﻮل ﺣﺞ آن ﮐﺲ ﺑﺮد )ﺣﺎﻓﻆ( ﺛﻨــــﺎ ﺑــــﺎد ﺑــﺮ ﺟــــﺎن ﭘﯿﻐﻤـــﺒﺮش ﻣﺤــــﻤﺪ ﻓﺮﺳﺘـــﺎده و ﺑﻬـﺘــــﺮش ّ ﺟﻬــﺎن ﯾﮑﺴــﺮ از ﺑﻬــﺮ او ﺷــﺪ ﭘﺪﯾـــﺪ ﺛﻨـــﺎ و ﺣﻤـــﺪ ﺗــﻮ ﮔﻮﯾﻨـــﺪ ﻣﺮﻏــــﺎن ﺑـــﻪ ﻫـــﺮ ﮔـﻮﻧﻪ ﻣﯿـــﺎن ﺑـــﺎغ و ﺑﺴـﺘﺎن ﺛـﺮﯾـــﺎ ﻫﻤﭽـــﻮ ﺑﮕﺴﺴﺘـــﻪ ﺟﻤﯿـــﻠﻰ ﻫـــﻼل اﯾـــﺪون ﭼـــﻮ ﺧﻤـــﯿﺪه ﺧـﻼﻟﻰ ﺛﻨﺎﮔــﺮان ﻫﻤــﻪ ﺑــﺮ ﻣﺪح ﺗــﻮ ﮔﺸــﺎده زﺑﺎن ﺳــﺨﻨﻮران ﻫﻤﻪ ﺑــﺮ ﻓﺮش ﺗﻮ ﻧﻬــﺎده ﺟﺒﺎه ﺛﻨــﺎ ﮔـــﻔﺖ ﺑـــﺮ ﮔـــﺎه و ﺑــﺮ ﺑـــﺰم ﺷــﺎه ﮐﻪ آﺑـــﺎد ﺑـــﺎد از ﺗـــﻮ اﯾـــﻦ ﺑﺰﻣــﮕـــﺎه ﺛـﺎﻧﯿــــﻪ ﻫــﺎ در ﭘــــﻰ ﻫــﻢ ﻣــﻰ روﻧــﺪ ﻧﯿﺴـــﺖ ﮐــــﺴﻰ در ﭘــــﻰ آﻧـــﻬﺎ رود ﺛﻮاﺑــــﺖ ﺑﺎﺷـــﺪ اى داراى ﺧـﺮﻣـــﻦ اﮔﺮ رﺣﻤـــﻰ ﮐﻨـــﻰ ﺑﺮ ﺧﻮﺷـــﻪ ﭼﯿﻨـــﻰ ﺛﻤــﺮى ﮔــﺮ ﻧﺪﻫــﺪ آه ﻓﻐــﺎن ﺧﻮاﻫــﺪ داد اﺛــﺮى ﮔــﺮ ﻧﮑﻨــﺪ ﻧﺎﻟﻪ دﻋــﺎ ﺧﻮاﻫــﻢ ﮐﺮد ﮐــﻪ ﺑُـــﺪ ﺑــﺮ در دﯾــﻦ ﯾـــﺰدان ﮐﻠﯿـــﺪ )اﺳﺪى ﻃﻮﺳﻰ( )ﻋﻄﺎر( )ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو( )اﻣﯿﺮ ﻣﻌﺰى( )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﭘﺮﯾﺴﺎ ﭼﻮﭘﺎن( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻫﺪﻫﺪ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( 53 ﺛﻨــــﺎ ﻫــﺎ ﮐـــﺮد ﺑــﺮ روى ﭼـــﻮ ﻣﺎﻫـــﺶ ﺑﭙﺮﺳﯿـــﺪ از ﻏـــﻢ و ﺗﯿﻤــــــﺎر راﻫــﺶ ﺛﺎﻗﺒﺎ ﺑﺨﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﺳــﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮار ﺷــﻮم ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﮐﻮﻫــﺶ ﺑﺮﺳــﻢ ﻃﺎﻟــﻊ ﺑﻬﺘــﺮ ﮔﯿﺮم ﺛــــــﻼﺛﯿﻦ و ﺛــــــﻼﺛﯿﻦ و ﺛــــﻼﺛﯿﻦ ﺑـــﻪ ﺣـــﻖ ﺳـــﻮره ى ﻃـــﻪ و ﯾﺎﺳﯿــــﻦ )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﺛــﺮﯾـــﺎ ﮐــﺮد ﺑــﺎ ﻣـــﻦ ﺗﯿـــــﻎ ﺑــــﺎزى ﻋﻄـﺎرد ﺗـــﺎ ﺳﺤــﺮ اﻓﺴـــــﺎﻧﻪ ﺳــﺎزى ﺛﺒــــﺖ اﺳـــﺖ ﺑـــﻪ ﮐـــﺎر روزﮔــــﺎرم ﺑـــــﺮ دﯾـــﺪه وﻇﯿــــــﻔﻪ ى ﺗــــﻮ دارم )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( 54 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ج ﻣــﺎه و ﺧﻮرﺷــﯿﺪ ﻫﻤﯿﻦ آﯾﻨﻪ ﻣــﻰ ﮔﺮداﻧﻨﺪ ﺟﻠــﻮه ﮔﺎه رخ او دﯾــﺪه ﻣــﻦ ﺗﻨﻬــﺎ ﻧﯿﺴــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻧــﻰ ﻏﻠﻄـــﻢ ،در دل ﻣـــﺎ ﺑــــﻮده اى ﺟــﺎن و ﺟﻬــﺎن! دوش ﮐﺠــﺎ ﺑـــﻮده اى اى ﮐــﻪ ﺗــﻮ ﺳﻠﻄـــﺎن وﻓـــﺎ ﺑـــﻮده اى دوش ز ﻫﺠــــﺮ ﺗــﻮ ﺟـــﻔﺎ دﯾـــﺪه ام )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺟــﺰ ﭘﯿﺶ ﻣــﺎ ﻣﺨﻮاﻧﯿﺪ اﻓﺴــﺎﻧﻪ ى ﻓﻨـــﺎ را ﻫﺮ ﮐـــﺲ ﻧﻤﻰ ﺷﻨــــﺎﺳﺪ آواز آﺷــــﻨﺎ را ﺟﻮىﻫــﺎ ﺑﺴــﺘﻪام از دﯾﺪه ﺑﻪ داﻣــﺎن ﮐﻪ ﻣﮕﺮ در ﮐﻨــــﺎرم ﺑﻨﺸــــﺎﻧﻨﺪ ﺳـــﻬﻰ ﺑــــﺎﻻﯾﻰ ﺟﻠــﻮه ﺑﺨــﺖ ﺗﻮ دل ﻣﻰﺑــﺮد از ﺷــﺎه و ﮔﺪا ﭼﺸــﻢ ﺑﺪ دور ﮐﻪ ﻫﻢ ﺟﺎﻧــﻰ و ﻫﻢ ﺟﺎﻧﺎﻧﻰ ﺟﻨــﮓ از ﻃﺮف دوﺳــﺖ دل آزار ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﯾـــﺎرى ﮐــﻪ ﺗﺤﻤـــﻞ ﻧﮑﻨــﺪ ﯾــﺎر ﻧﺒﺎﺷــﺪ )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑﺴﯿـــﺎر ﻣﮕﻮﯾﯿـــﺪ ﮐــﻪ ﺑﺴﯿـــﺎر ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﮔﺮ ﺑـــﺎﻧﮓ ﺑﺮآﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﺮى در ﻗﺪﻣﻰ رﻓﺖ )ﺳﻌﺪى( ﺟﻬــﺎن را ﭼﻨﯿــﻦ ﭘــﺎى ﺑــﺎزى ﺑﺴﺴــﺖ ز ﻫــﺮ رﻧــﮓ ﻧﯿﺮﻧـــﮓ ﺳـــﺎزى ﺑﺴﺴــﺖ ﯾـــﮑﻰ را ز ﻣﺎﻫـــﻰ رﺳـــﺎﻧﺪ ﺑــﻪ ﻣــﺎه ﯾـــﮑﻰ را ز ﻣـــﺎه اﻧـــﺪر آرد ﺑــﻪ ﭼـــﺎه )ﻓﺮدوﺳﻰ( 55 ﺟﻮر دﺷــﻤﻦ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﮔﺮ ﻧﮑﺸــﺪ ﻃﺎﻟﺐ دوﺳﺖ ﮔﻨﺞ و ﻣﺎر و ﮔﻞ و ﺧﺎر و ﻏﻢ و ﺷﺎدى ﺑﻪ ﻫﻤﻨﺪ ﺟــﺎم ﻣﻰ و ﺧﻮن دل ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ ﮐﺴــﻰ دادﻧﺪ در داﯾـــﺮه ﻗﺴــﻤﺖ اوﺿــــﺎع ﭼﻨﯿـــﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻨﮕﻞ از ﺑــﺎد ﮔﺮﯾﺰان ﭼﺮخﻫﺎ ﻣــﻰزد ﭼﻮ درﯾﺎ داﻧﻪﻫــﺎى ﮔﺮد ﺑــﺎران ﭘﻬﻦ ﻣﻰﮔﺸــﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﺟﺎ )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﮔﻠﭽﯿﻦ ﮔﯿﻼﻧﻰ( ﺟـــﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑـــﺮادر ﺑﻪ ﺑـــﺮادر ﻧﮑﻨـﺪ رﺣـﻢ ﺑﯿﮕــــﺎﻧﻪ ﺑـــﺮاى ﺗـــﻮ ﺑﺮادر ﺷـﺪﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻤـــﺎﻟﺖ آﻓﺘــــﺎب ﻫﺮ ﻧـــــﻈﺮ ﺑــــــﺎد ز ﺧـﻮﺑـــﻰ روى ﺧﻮﺑــﺖ ﺧﻮﺑﺘـــﺮ ﺑـــﺎد ﺟﻬــﺎن ﺳــﺮ ﺑﻪ ﺳــﺮ ﺣﮑﻤﺖ و ﻋﺒﺮت اﺳــﺖ ﭼـــﺮا ﺑﻬـــﺮه ى ﻣــﺎ ﻫﻤــﻪ ﻏﻔﻠــﺖ اﺳــﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻧـــﻤﺎﻧﺪ ﺑـــﺪ و ﻧﯿــﮏ ﺑــﺮ ﻫﯿـــﭻ ﮐـــﺲ ﺟﻬﺎن ﺳــﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﭼﻮن ﻓﺴــﻮن اﺳﺖ و ﺑﺲ )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﻧﺠﺴــﺘﻢ زﻧﺪﮔﺎﻧــﻰ را و ﮔﻢ ﮐــﺮدم ﺟﻮاﻧﻰ را ﺟﻮاﻧﻰ ﺷــﻤﻊ ره ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﻮﯾﻢ زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ را )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﺟﻮاﻧﻰ داﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﭘﺮﯾﺸﺎن داﺳــﺘﺎن ﺑﻰ ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﻰ ﻏــﻢ آﮔﯿﻦ ﻏﺼﻪ ﺗﻠﺨﻰ ﮐﻪ از ﯾﺎدش ﻫﺮاﺳــﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻏﻔﻠﺖ رﻓﺖ از دﺳــﺘﻢ وزﯾﻦ ﻏﻔﻠﺖ ﭘﺸــﯿﻤﺎﻧﻢ ﺟﻮاﻧــﻰ ﭼــﻮن ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻮدم ﯾﮑــﻰ ﻃﻔﻞ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺑﺎز ﺳﺮودى داﺷﺖ آن ﻣﺮﻏﮏ ﮐﻪ از ﺑﺎﻧﮓ ﺳــﺮودش ﻣﺴــﺖ ﺑﻮدم ,ﺷﺎدﻣﺎن ﺑﻮدم ﻧﻮاﯾﻰ داﺷــﺖ ،ﺣﺎﻟﻰ داﺷﺖ )ﻣﻬﺪى ﺳﻬﯿﻠﻰ( ﯾـــﺎد ﺣﯿﺮاﻧﻰ ﻣـــﺎ آرى و ﺣﯿـــﺮان ﺑﺎﺷــﻰ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﻧﺒـــﺎﺷﺪ ﺗﻮ ﭘﺮﯾﺸـﺎن ﺑـﺎﺷﻰ )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( 56 ﺟﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺧﻼص از ﺷــﺐ ﻫﺠــﺮان ﺗﻮ ﮐﺮدم در روز وﺻـــﺎل ﺗــﻮ ﺑــﻪ ﻗﺮﺑــﺎن ﺗــﻮ ﮐــﺮدم ﺟﺬاب ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ى ﻋﺸــﻖ ﻫﻤﯿﻦ اﺳــﺖ از ﻣــﻦ ﺗــﻮ ﻫﻤﺎن ﭼﯿــﺰ ﺑﺨﻮاﻫﻰ ﮐــﻪ ﻧﺪارم ﺟــﺰ دل ﮐــﻪ ﮔﯿﺮد ﺟﺎن ﻣﻦ ﺟﺰ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﯿــﺮد ﺟﺎن دل ﮔﺮ دل ﺑﻤﯿﺮد واى ﻣﻦ ﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻤﯿﺮم واى دل )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﺧﻠﯿﻞ ذﮐﺎوت( )ﻣﻬﺮداد اوﺳﺘﺎ( ﺟــﺰ ﮐﻮى ﺗﻮام ﻧﯿﺴــﺖ ﺑﻪ ﺳــﺮ ﻓﮑــﺮ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺗــﺎ ﻋﻤــﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﯾــﺎن ﺑﺮﺳــﺪ ﻣﻨﺰﻟﻢ اﯾﻦ اﺳــﺖ ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﺮ ﺳــﺮ ﮐﻮچ اﺳــﺖ ،درﯾﺎب اﯾﻦ ﺟﻮاﻧﻰ را ﮐــﻪ ﺷــﻬﺮى ﺑﺎز ،ﻧﺸﻨﺎﺳــﺪ ﻏﺮﯾــﺐ ﮐﺎرواﻧﻰ را )ﮔﻠﺸﻦ ﮐﺮدﺳﺘﺎﻧﻰ( )ﻧﻈﺎﻣﻰ( ﺟﻬـــﺎن را ﻧﯿﺴــﺖ ﮐـــﺎرى ﺟــﺰ دو رﻧﮕــﻰ ﮔﻬـــﻰ رو ﻣــﻰ ﻧــــﻤﺎﯾﺪ ﮔــــﺎه زﻧـــﮕﻰ ﺟﻬﺎن ﺳــﺮ ﺑﻪ ﺳــﺮ ﺣﮑﻤﺖ و ﻋﺒﺮت اﺳــﺖ ﭼــﺮا ﺑﻬــــﺮه ى ﻣــﺎ ﻫﻤـــﻪ ﻏﻔـــﻠﺖ اﺳــﺖ ﺟﻠــﻮه ﮐﻨﺪ ﭼــﻮ ﻗﺎﻣﺘﺶ زﯾﺮ ﻗﺒﺎى زرﻓﺸــﺎن ﻣــﺎ و ﺑﻪ ﺟﻠــﻮه ﮔﺎه او ﺟﺎﻣﻪ ﺟــﺎن درﯾﺪﻧﻰ ﺟﻬــــﺎن ﭼـــﻮن ﺑﻬﺸـــﺘﻰ ﺷﺪ آراﺳـﺘـــﻪ ﭘــــﺮ از داد و آﮔــــﻨﺪه از ﺧــﻮاﺳــــﺘﻪ )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﺟﺎﻣــﻰ ﺑﺪه اى ﺳــﺎﻗﻰ ﺗــﺎ ﭼﻬــﺮه ﺑﺮاﻓﺮوزم راﻫــﻰ ﺑﺰن اى ﻣﻄــﺮب ﺗﺎ ﺧﺮﻗــﻪ دراﻧﺪازم ﺟﻠــﻮه ﮔﺎه رخ او دﯾــﺪه ﻣﻦ ﺗﻨـــﻬﺎ ﻧﯿـــﺴﺖ ﻣــﺎه و ﺧﻮرﺷــﯿﺪ ﻫﻤﯿﻦ آﯾﻨﻪ ﻣــﻰ ﮔﺮداﻧﻨﺪ )ﺧﻮاﺟﻮى ﮐﺮﻣﺎﻧﻰ( ﻋﺸﻘﺒـــﺎزان ﭼﻨﯿـﻦ ﻣﺴﺘـــﺤﻖ ﻫﺠـﺮاﻧﻨﺪ ﻻف ﻋﺸــﻖ و ﮔﻠــﻪ از ﯾــﺎر زﻫــﻰ ﻻف دروغ )ﺣﺎﻓﻆ( زﯾــﻦ ﺗﻐﺎﺑﻦ ﮐﻪ ﺧﺰف ﻣﻰﺷﮑـــﻨﺪ ﺑـــﺎزارش ﺟﺎى آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮن ﻣﻮج زﻧﺪ در دل ﻟﻌﻞ )ﺣﺎﻓﻆ( 57 ﺟﺎﻧــﺎ ﺑﺠﺰ از ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ دﯾﮕﺮ ﻫ َﻮﺳــﻢ ﻧﯿﺴــﺖ ﺧﻮرم ﻣﻦ ،ﮐﻪ ﺑﺠﺎى ﺗﻮ َﮐﺴــﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺳــﻮﮔﻨﺪ َ دل ﺧﻮﯾﺶ ـﺎن ِ در ﻋﺸـــﻖ ﻧﻤــﻰ داﻧـــﻢ درﻣـ ِ رﺳــﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﻢ ﺻﺒﺮ وﻟﻰ دﺳــﺖ َ رﺳـﻢ ﻧﯿﺴـﺖ ﻓﺮﯾـﺎد ﻫﻤﻰ ﺧﻮاﻫـﻢ و ﻓﺮﯾﺎد َ اﻣﺮوز ﻣﻨــــﻢ ﻋﺎﺷــﻖ ﺑﻰ ﻣـــﻮﻧﺲ و ﺑﻰ ﯾﺎر از ﺗﻨـﮓ دﻟﻰ ﺟﺎﻧــﺎ ،ﺟـﺎى ﻧﻔﺴـﻢ ﻧﯿـﺴﺖ ﺧﻮاﻫــﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷــﺎدى ﻧﻔﺴــﻰ ﺑﺎ ﺗـــﻮ ﺑﺮآرم )ﺳﻨﺎﯾﻰ( ﺟﻬــﺪ ﺑﺴــﯿﺎر ﺑﮑـــﺮدم ﮐﻪ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﻏـــﻢ دل ﻋﺎﻗﺒــﺖ ﺟﺎن ﺑﻪ دﻫﺎن آﻣﺪ و ﻃﺎﻗﺖ ﺑﺮﺳــﯿﺪ ﺟــﺎى رﻧﺠﺶ ﻧﯿﺴــﺖ از دﻧﯿﺎ ﮐــﻪ اﯾﻦ ﺗﺎراﺟﮕﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮد از آﻧﭽﻪ روزى ﺧﻮد ﺑﻪ دﺳــﺘﻢ داد ﺑﺮد )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( ﺟﻨــﮓ از ﻃــﺮف دوﺳــﺖ دل آزار ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﯾـــﺎرى ﮐــﻪ ﺗﺤﻤـــﻞ ﻧﮑﻨــﺪ ﯾـــﺎر ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﺟــﺎن ﺑــﺮ اﻓﺸــﺎﻧﻢ ﺻــﺪ ره ﭼﻮ ﯾﮑــﻰ ﭘﺮواﻧﻪ ﮐــﻪ ﺷــﺒﻰ ﭘﯿــﺶ رخ ﺷــﻤﻊ ﺑﻪ ﭘﺎﯾــﺎن آرد ﺟﻬـــــﺎن از ﺑـــﺪ و ﻧﯿــــﮏ آﺑﺴﺘـﻦ اﺳﺖ ﺑﺮون دوﺳــﺖ اﺳــﺖ و درون دﺷﻤﻦ اﺳﺖ ﺟﻬــــﺎن را ﺑﻠﻨـــــﺪى و ﭘﺴﺘــــﻰ ﺗـــﻮﯾﻰ ﻧـــﺪاﻧﻢ ﭼـﻪ اى ،ﻫﺮ ﭼـــﻪ ﻫﺴـﺘﻰ ﺗﻮﯾـﻰ ﺟﻠــﻮه ﺑﺨــﺖ ﺗــﻮ دل ﻣﻰ ﺑﺮد از ﺷــﺎه و ﮔﺪا ﭼﺸــﻢ ﺑﺪ دور ﮐﻪ ﻫﻢ ﺟﺎﻧــﻰ و ﻫﻢ ﺟﺎﻧﺎﻧﻰ ﺟﻬــــﺎﻧﺎ ﻫﻤـــﺎﻧﺎ ﻓﺴــــــﻮﺳﻰ و ﺑـــﺎزى ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐـــﺲ ﻧﭙـــﺎﯾﻰ و ﺑﺎ ﮐـــﺲ ﻧﺴـــﺎزى ﺟﻬــــﺎن ﯾﺎدﮔـــﺎرﺳﺖ و ﻣـــﺎ رﻓﺘــــﻨﻰ ﺑـــﻪ ﮔﯿـــﺘﻰ ﻧﻤﺎﻧ َــــﺪ ﺑﻪ ﺟــــﺰ َﻣـﺮ ُد ﻣﻰ ﺟــــﺎن ﺑـــﻰ ﻋﻠـــﻢ ﺑــﻰ ﻧـــﻮا ﺑـﺎﺷــــﺪ ﻣـــﺮغ ﺑــــﻰ ﭘـﺮ ﻧـــﻪ ﺑـﺮ ﻫــــﻮا ﺑﺎﺷــﺪ )ﺳﻌﺪى( )اوﯾﺲ ﻗﺮﻧﻰ( )اﺳﺪى ﻃﻮﺳﻰ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )اﺑﻮﻃﯿﺐ ﻣﺼﻌﺒﻰ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( 58 ﺟﺎن ﺧﻮﺷﺴــﺖ اﻣﺎ ﻧﻤﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﺟﺎن ﮔﻮﯾﻢ ﺗﻮ را ﺧﻮاﻫﻢ از ﺟﺎن ﺧﻮﺷﺘﺮى ﯾﺎﺑﻢ ﮐﻪ آن ﮔﻮﯾﻢ ﺗﻮ را ﺟﺎﻧــﻢ ﺑﮕﯿــﺮ و ﺻﺤﺒــﺖ ﺟﺎﻧﺎﻧــﻪ ام ﺑـــﺨﺶ ﮐﺰ ﺟﺎن ﺷﮑﯿﺐ ﻫﺴﺖ و ز ﺟﺎﻧﺎن ﺷﮑﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ )ﻫﻼﻟﻰ ﺟﻐﺘﺎﯾﻰ( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج ﻣــﻦ ﻓــﺪاى ﺗﻮ ،ﺑﻪ ﺟﺎى ﻫﻤــﻪ ﮔﻞ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺑﺨﻨﺪ ﺟــﺎى ﻣﻬﺘﺎب ،ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﻰ ﺷــﺐ ﻫــﺎ ﺗﻮ ﺑﺘﺎب )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( ﺟﺬﺑــﻪ ﻋﺎﺷــﻖ اﺛﺮ در ﺳــﻨﮓ ﺧــﺎرا ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﮐﻮﻫﮑﻦ ﻣﻌﺸــﻮق ﺧﻮد از ﺳﻨﮓ ﭘﯿﺪا ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﺟــﺰ راﺳـــﺖ ﻣﮕــﻮى ﮔـــﺎه و ﺑــﻰ ﮔــــﺎه ﺗـــﺎ ﺣﺎﺟـــﺖ ﻧﺎﯾــــﺪت ﺑـــﻪ ﺳــــﻮﮔﻨﺪ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو( ﺟــﺰ ﮐﻮى ﺗﻮام ﻧﯿﺴــﺖ ﺑﻪ ﺳــﺮ ﻓﮑــﺮ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺗــﺎ ﻋﻤﺮ ﺑــﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﺳــﺪ ﻣﻨﺰﻟﻢ اﯾﻦ اﺳــﺖ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﺗﻮ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﺑﺎﺷــﻰ ﯾــﺎد ﺣﯿـــﺮاﻧﻰ ﻣــﺎ آرى و ﺣﯿــﺮان ﺑﺎﺷــﻰ ﺟﻮاﻧﻤــﺮد و ﺧﻮﺷــﺨﻮى و ﺑﺨﺸــﻨﺪه ﺑﺎش ﭼــﻮ ﺣــﻖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭘﺎﺷــﺪ ﺗــﻮ ﺑﺮ ﺧﻠــﻖ ﭘﺎش ﺟﺰ ﻣﻦ اﮔـــﺮت ﻋﺎﺷــﻖ و ﺷﯿﺪاﺳﺖ ،ﺑﮕﻮ ور ﻣﯿـــﻞ دﻟــﺖ ﺑــﻪ ﺟﺎﻧــﺐ ﻣﺎﺳــﺖ ،ﺑﮕﻮ )ﮔﻠﺸﻦ ﮐﺮدﺳﺘﺎﻧﻰ( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﺳﻌﺪى( ﮔﺮ ﻫﺴــﺖ ﺑﮕــﻮ ،ﻧﯿﺴــﺖ ﺑﮕﻮ ،راﺳــﺖ ﺑﮕﻮ و ﻫﯿـــﭻ ﻣــﺮا در دل ﺗﻮ ﺟـــﺎﺳﺖ ،ﺑـــﮕﻮ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺟﺰ ﺻﺒﺎ ﮐﯿﺴــﺖ ﮐﺰﯾﻦ ﺧﺴــﺘﻪ ﺑﺮد ﭘﯿﻐﺎﻣﻰ؟ ﺟــﺰ ﻧﺴــﯿﻢ از ﺑــﺮ دﻟــﺪار ﮐــﻪ آرد ﺧﺒــﺮى؟ اى ﺻﺒﺎ ،ﺻﺒـــﺢ دﻣﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻮﯾـــﺶ ﺑﮕﺬر ﺗــﺎ ﻣﻌﻄــﺮ ﺷــﻮد آﻓـــﺎق ز ﺗــﻮ ﻫﺮ ﺳﺤـــﺮى ﺟﻬــﺎن اى ﺷــﮕﻔﺘﻰ ﺑــﻪ ﻣــﺮدم ﻧﮑﻮﺳــﺖ ﭼــﻮ ﺑﯿﻨـــﻰ ﻫـــﻤﻪ درد ﻣــﺮدم از وﺳــﺖ ﯾﮑــﻰ ﭘﻨـــﺞ روزه ﺑﻬﺸﺘـــﺴﺖ زﺷــﺖ ﭼــﻪ ﻧـــﺎزى ﺑــﻪ اﯾﻦ ﭘﻨـــﺞ روزه ﺑﻬـــﺸﺖ )ﻓﺨﺮاﻟﺪﯾﻦ ﻋﺮاﻗﻰ( )اﺳﺪى ﻃﻮﺳﻰ( 59 ﮐــﻪ ﺷــﻬﺮى ﺑــﺎز ،ﻧﺸﻨﺎﺳــﺪ ﻏﺮﯾــﺐ ﮐﺎرواﻧﻰ را ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﺮ ﺳــﺮ ﮐﻮچ اﺳــﺖ ،درﯾﺎب اﯾﻦ ﺟﻮاﻧﻰ را )ﻧﻈﺎﻣﻰ( ﻫــﺮ ﮐــﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺪارد ﺣﻘــﺎ ﮐﻪ آن ﻧﺪارد ﺟــﺎن ﺑﻰ ﺟﻤــﺎل ﺟﺎﻧﺎن ﻣﯿﻞ ﺟﻬــﺎن ﻧﺪارد )ﺣﺎﻓﻆ( 60 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ چ ﮐــﻪ ز ﺟـــﺎن ﻣﺎ ﺑﮕــﺮدان ره آﻓﺖ ﻗﻀـــﺎ را ﭼــﻮ ﺗﻮﯾﻰ ﻗﻀﺎى ﮔﺮدان ﺑﻪ دﻋﺎى ﻣﺴــﺘﻤﻨﺪان )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﭼﺸــﻤﻪ ﺧﻮرﺷــﯿﺪ ﺗﻮﯾﻰ ﺳــﺎﯾﻪ ﮔﻪ ﺑﯿﺪ ﻣﻨﻢ ﭼﻮﻧﮏ زدى ﺑﺮ ﺳــﺮ ﻣﻦ ﭘﺴﺖ و ﮔﺪازﻧﺪه ﺷﺪم ﭼـــﻮ داﻧـــﺎ ﺗــﻮ را دﺷـــﻤﻦ ﺟـــﺎن ﺑـــﻮد ﺑــــﻪ از دوﺳـﺖ ﻣـــﺮدى ﮐﻪ ﻧــﺎدان ﺑﻮد )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﭼـــﻮ ﻗــﺎف ﻗﺪرﺗـــﺶ دم ﺑـــﺮ ﻗﻠـــﻢ زد ﻫــــﺰاران ﻧﻘـــﺶ ﺑﺮ ﻟـــــﻮح ﻋــﺪم زد ﭼـــﻮ داﻧــﻰ ﻣﺰرﻋـــﻪ دﻧﯿـــﺎﺳﺖ اﻧﺒـــﺎر ﭼـــﻮ دادت ﻣﺰرﻋــــﻪ ﺗﺨــــﻢ ﻧﮑـﻮ ﮐـﺎر ﭼــﻮ ﻓــﺮدا ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ اﻧﺪر ﺷﻤـــﺎر اﺳــﺖ ﺟـــﺰاى ﻋـــﺪل ﻧﻮر و ﻇﻠـــﻢ ﻧـــﺎر اﺳــﺖ ﭼﻮ ﺑﺸــﻨﻮى ﺳــﺨﻦ اﻫﻞ دل ﻣﮕﻮ ﮐﻪ ﺧﻄﺎﺳﺖ ﺳــﺨﻦ ﺷــﻨﺎس ﻧﻪاى ﺟﺎن ﻣﻦ ﺧﻄﺎ اﯾﻦ ﺟﺎﺳــﺖ )ﺷﯿﺦ ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺒﺴﺘﺮى( )ﺷﯿﺦ ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺒﺴﺘﺮى( )ﺷﯿﺦ ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺒﺴﺘﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﭼﻮن ﺑﺎد ﺳــﺤﺮﮔﺎﻫﻢ در ﺑﻰ ﺳــﺮ و ﺳﺎﻣﺎﻧﻰ ﭼـﻮن زﻟـﻒ ﺗـﻮ ام ﺟﺎﻧﺎ در ﻋﯿـﻦ ﭘﺮﯾـﺸﺎﻧﻰ ﺗــﻮ ﻣﻬــﺮى و ﺗﻮ ﻧﻮرى ﺗﻮ ﻋﺸــﻘﻰ و ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﺧﺎﮐﻢ و ﻣﻦ ﮔﺮدم ﻣﻦ اﺷــﮑﻢ و ﻣﻦ دردم )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( ﭼﻨــﺪان ﮔﺮﯾﺴــﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺬﺷــﺖ در اﺷــﮏ ﻣﺎ ﭼﻮ دﯾﺪ روان ﮔﻔﺖ ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻪ ﺟﻮﺳــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( 61 ﭼﺸــﻤﺖ ﺑﻪ ﭼﺸــﻢ ﻣﺎ و دﻟﺖ ﭘﯿﺶ دﯾﮕﺮى ﺳﺖ ﺟﺎى ﮔﻼﯾﻪ ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ رﺳــﻢ دﻟﺒﺮى ﺳﺖ ﭼــﻮ درﯾــﺎ ﻗﻄــﺮه ﺷــﺪ آﺑـــﺶ ﻧﺨﻮاﻧﻨــﺪ ﭼــﻮ ﺑــﺎران ﺳــﯿﻞ ﺷــﺪ درﯾــﺎش داﻧﻨــﺪ ﭼﻮ ﻣﻬﺪى در ﺟﻬﺎن ﺧﻮرﺷــﯿﺪ دﯾﻦ اﺳــﺖ ﻃﻠــﻮع ﺷــﻤﺲ از ﻣﻐــﺮب ﻫﻤﯿــﻦ اﺳــﺖ ﭼﻮن درد ﻋﺎﺷــﻘﯽ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻫﯿﭻ درد ﻧﯿﺴﺖ ﺗــﺎ درد ﻋﺎﺷــﻘﯽ ﻧﭽﺸــﺪ ﻣﺮد ،ﻣﺮد ﻧﯿﺴــﺖ )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺷﯿﺦ ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺒﺴﺘﺮى( )ﺷﯿﺦ ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺒﺴﺘﺮى( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( ﭼﻪ ﺷــﯿﺮﯾﻦ آﻣﺪى ،ﺷــﻮرى ﺑﻪ دل اﻧﺪاﺧﺘﻰ ،رﻓﺘﻰ ﻧﮕﺎﻫــﻰ ﮐــﺮدى و ﮐﺎر دﻟــﻢ را ﺳــﺎﺧﺘﻰ ،رﻓﺘﻰ ﭼﻨﯿــﻦ اﺳـــﺖ ﮐــﺮدار ﮔــﺮدون ﺳـــﭙﻬﺮ ﻧـــﻪ ﻧـﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿـــﺶ ﭘﯿـــﺪا ،ﻧـــﻪ ﻣﻬــﺮ )ﻣﻬﺪى ﺳﻬﯿﻠﻰ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﮔﻬﻰ ﭘﺸــﺖ ﺑﻪ زﯾﻦ و ﮔﻬﻰ زﯾﻦ ﺑﻪ ﭘﺸــﺖ ﭼﻨﯿـــﻦ اﺳــﺖ رﺳـــﻢ ﺳـــﺮاى درﺷــﺖ )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﭼﺸــﻤﺎﻧﺖ ﮐﺎرﻧﺎوال آﺗﺶ ﺑﺎزﯾﺴﺖ! ﯾﮏ روز در ﻫﺮ ﺳﺎل ﺑﺮاى ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﻣﻰ روم و ﺑﺎﻗﻰ روزﻫﺎﯾﻢ را وﻗﻒ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن آﺗﺸــﻰ ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﻮﺳــﺘﻢ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻰ ﮐﺸﺪ )ﻧﺰار ﻗﺒﺎﻧﻰ( ﭼﻨـــﯿﻦ اﺳﺖ ﮔﺮدﻧـــﺪه ﮔـﻮژﭘﺸـﺖ ﭼﻮ ﻧﺮﻣﻰ ﻧﻤـــﻮدى ﺑـــﯿﺎﺑﻰ درﺷـﺖ ﭼﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﺎﺷﺪ آن را ﮐﻪ ﺗﻮ در ﺧﯿﺎل ﺑﺎﺷﻰ ﺗﻮ ﺻﻨﻢ ﻧﻤﻰﮔﺬارى ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﻤﺎز ﺑﺎﺷﺪ )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺳﻌﺪى( 62 ﭼﻪ ﺧﻮﺷﺴــﺖ ﺻﻮت ﻗﺮآن ،ز ﺗﻮ دﻟﺮﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺑــﻪ رﺧﺖ ﻧﻈﺎره ﮐﺮدن ،ﺳــﺨﻦ ﺧﺪا ﺷــﻨﯿﺪن ﭼﻮﻧـــﺴﺖ ﺑــﻪ درد دﯾﮕــﺮان درﻣـــﺎﻧﻰ ﭼــﻮن ﻧﻮﺑـــﺖ درد ﻣﺎ رﺳـــﺪ در ،ﻣﺎﻧـــﻰ )ﻋﺎﺷﻖ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( آﺋــﻰ ﺑــﺮ ﻣـــﺎ ﭼـــﻮ ﺣﻠﻘـــﻪ ﺑــﺮ درﻣـــﺎﻧﻰ ﻣــﻦ ﺻﺒــﺮ ﮐﻨـــﻢ ﺗــﺎ ز ﻫﻤـــﻪ واﻣـــﺎﻧﻰ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻧﺒﺎﯾـــﺪ ﺟــﺰ ﺑﺨـــﻮد ،ﻣﺤﺘـــﺎج ﺑــﻮدن ﭼــﻪ در ﮐﺎر و ﭼــﻪ در ﮐﺎر آزﻣــﻮدن )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( ﭼــﻪ ﺧــﻮش ﮔﻔــﺖ ﻟﻘﻤــﺎن ﮐﻪ :ﻧﺎزﯾﺴــﺘﻦ ﺑـــﻪ از ﺳـــﺎلﻫﺎ در ﺧـــﻄﺎ زﯾـــﺴﺘﻦ ﭼﻮﭘــﺎن دﺷــﺖ ﻋﺸــﻘﻢ و ﻧﺎى ﻏــﺰل ﺑﻪ ﻟﺐ دارم ﻏــﺰال ﭼﺸـــﻢ ﺳﯿـــﻪ ﻣــﻰ ﭼﺮاﻧﻤــﺖ ﭼﻮن دﻟﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﻫﻤﻨﺸــﯿﻨﻰ ﺳــﻮد ﻧﯿﺴﺖ ﮔﺮﭼﻪﺑﺎﻣﻦﻣﻰﻧﺸــﯿﻨﻰﭼﻮنﭼﻨﯿﻨﻰﺳــﻮدﻧﯿﺴﺖ )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﭼﺸــﻢ ﻣــﺮا ﺗﺎ ﺑــﻪ ﺧﻮاب دﯾـــﺪ ﺟﻤﺎﻟـــﺶ ﺧــﻮاب ﻧﻤﻰﮔﯿــﺮد از ﺧﯿــﺎل ﻣﺤﻤــﺪ )ص( ﭼﻨــﺪ ﺑــﻪ ﻧﺎز ﭘــﺮورم ﻣﻬــﺮ ﺑﺘﺎن ﺳــﻨﮓ دل ﯾــﺎد ﭘــﺪر ﻧﻤﻰﮐﻨﻨــﺪ اﯾــﻦ ﭘﺴــﺮان ﻧﺎﺧﻠﻒ ﭼــﻪ ﻣﺒﺎرك ﺳــﺤﺮى ﺑﻮد ﭼﻪ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺷــﺒﻰ آن ﺷــﺐ ﻗــﺪر ﮐــﻪ اﯾﻦ ﺗــﺎزه ﺑﺮاﺗــﻢ دادﻧﺪ ﭼﻮن ﮐﺸﻮرى اﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ در وى ﻫﻤﺎره زن ﻓﺮﻣﺎﻧــﺮواى ﻣﻄﻠﻖ و ﺳــﺎﻻر و ﺳــﺮور اﺳــﺖ ﭼــﻪ ﺷــﻮد ﮔــﺮ ز ﻣﻼﻗــﺎت دواﯾــﻰ ﺳــﺎزى ﺧﺴﺘﻪاى را ﮐﻪ دل و دﯾﺪه ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﭙﺮد ﭼــﻪ زﻧﻢ ﭼﻮﻧــﺎى ﻫﺮدم ز ﻧﻮاى ﺷــﻮق او دم ﮐــﻪ ﻟﺴــﺎن ﻏﯿﺐ ﺧﻮﺷــﺘﺮ ﺑﻨﻮازد اﯾــﻦ ﻧﻮا را )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( 63 ﻣـــﻮجﻫﺎى ﭘﺮﯾﺸـــﺎن ﺗـــﻮ را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳــﻨﺪ ﭼﺸــﻤﻪﻫﺎى ﺧﺮوﺷــﺎن ﺗــﻮ را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳــﻨﺪ رﯾـــﮓﻫﺎى ﺑﯿﺎﺑـــﺎن ﺗـــﻮ را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳـــﻨﺪ ﭘﺮﺳـــﺶ ﺗﺸﻨﮕــــﻰ را ﺗﻮ آﺑـــﻰ ،ﺟﻮاﺑـــﻰ )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( روم ﺑــﻪ ﮔﻠﺸــﻦ رﺿــﻮان ﮐﻪ ﻣــﺮغ آن ﭼﻤﻨﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﻔﺲ ﻧﻪ ﺳـﺰاى ﭼﻮ ﻣﻦ ﺧﻮش اﻟﺤﺎﻧﯿﺴــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﮐــﻪ در ﺳــﺮاﭼﻪ ﺗﺮﮐﯿــﺐ ﺗﺨﺘــﻪ ﺑﻨــﺪ ﺗﻨــﻢ ﭼﮕﻮﻧــﻪ ﻃــﻮف ﮐﻨــﻢ در ﻓﻀﺎى ﻋﺎﻟــﻢ ﻗﺪس )ﺣﺎﻓﻆ( ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﺎن و ﻧﻌﻤﺖ ﺻﺤﻦ و ﺳﯿﻨﻰ ﺳﻮد ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮﻧﮏ در ﺗﻦ ﺟﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺻﻮرﺗﺶ را ذوق ﻧﯿﺴﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﭼﻮ ﺷــﺎﻫﺪان ﭼﻤﻦ زﯾﺮدﺳــﺖ ﺣﺴــﻦ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺮﺷــﻤﻪ ﺑــﺮ ﺳــﻤﻦ و ﺟﻠﻮه ﺑــﺮ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﮐﻦ ﭼﻨــﺎن ﮐــﻦ اى ﺑــﺮخ ﺧﻮرﺷﯿـــﺪ ﺧـــﺎور ﮐـــﻪ ﺗـــﺎ در زﻧـــﺪﮔﻰ ﯾﮑﺒـــﺎر دﯾــــﮕﺮ )ﺣﺎﻓﻆ( در اﻗﺒـــــﺎل ﺑـــــﺮ ﻣـــﻦ ﺑﺮﮔﺸــﺎﯾــــﺪ ﺳﻌــــﺎدت ﺑـــﺎز ﺑـــﺮ ﻣـــﻦ رو ﻧﻤـــﺎﯾﺪ )ﻋﺒﯿﺪ زاﮐﺎﻧﻰ( ﭼﻮ ﺑﺸﻨﻮي ﺳــﺨﻦ اﻫﻞ دل ﻣﮕﻮ ﮐﻪ ﺧﻄﺎﺳﺖ ﺳــﺨﻦ ﺷــﻨﺎس ﻧﻪ اي ﺟﺎن ﻣﻦ ﺧﻄﺎ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﭼﻪداﻧﺴــﺘﻢﮐﻪاﯾﻦﺳــﻮداﻣﺮازﯾﻦﺳــﺎنﮐﻨﺪﻣﺠﻨﻮن دﻟﻢ را دوزﺧﻰ ﺳــﺎزد دو ﭼﺸﻤﻢ را ﮐﻨﺪ ﺟﯿﺤﻮن ﭼــﻪ داﻧﺴﺘــﻢ ﮐـﻪ ﺳﯿــﻼﺑـﻰ ﻣـﺮا ﻧﺎﮔﺎه ﺑﺮﺑﺎﯾـﺪ ﭼـــﻮ ﮐﺸﺘـﻰ ام دراﻧــﺪازد ﻣﯿﺎن ﻗﻠـﺰم ﭘﺮﺧـﻮن )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﭼﻪﺧﻮشاﺳــﺖﺣﺎلﻣﺮﻏﯽ،ﮐﻪﻗﻔﺲﻧﺪﯾﺪهﺑﺎﺷــﺪ ﭼــﻪ ﻧﮑﻮﺗﺮ آنﮐﻪ ﻣﺮﻏﯽ ،ز ﻗﻔﺲ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﺎﺷــﺪ ﭼﺸـــﻢ ﺗـــﻮ ﻻﯾـــﺤﻪ روﺷــﻦ آﻏــﺎز ﺑﻬــﺎر ﻃـــﺮح ﻟﺒﺨـﻨﺪ ﺗــﻮ ﭘﺎﯾـــﺎن ﭘﺮﯾﺸـﺎﻧﻰﻫﺎ ﭼﻨــﮓ در ﭘﺮده ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻰدﻫــﺪت ﭘﻨﺪ وﻟﻰ وﻋﻈــﺖ آن ﮔﺎه ﮐﻨﺪ ﺳــﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎﺷــﻰ )ﺻﺎدق ﺳﺮﻣﺪ( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﺣﺎﻓﻆ( 64 ﭼﻪ ﮐﺴﻰ ﻣﻰ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ در ﭘﯿﻠﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﻰ ﺧﻮد ﺗﻨﻬﺎﯾﻰ ﭼﻪ ﮐﺴﻰ ﻣﻰ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ در ﺣﺴﺮت ﯾﮏ روزﻧﻪ در ﻓﺮداﯾﻰ ﭘﯿﻠﻪ ات را ﺑﮕﺸﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﭘﺮواﻧﻪ ﺷﺪن زﯾﺒﺎﯾﻰ )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( ﭼﺘﺮﻫﺎ را ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﺖ زﯾﺮ ﺑﺎران ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺖ ﻓﮑﺮ را ﺧﺎﻃﺮه را زﯾﺮ ﺑﺎران ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮد ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ زﯾﺮ ﺑﺎران ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺖ )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( ﺗـــﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺸــﺎﻫﺪه ﺷــﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺗﻮ را ﭼﺸــﻤﻢ ﺑﻪ ﺻــﺪ ﻣﺠﺎﻫﺪه آﯾﯿﻨـــﻪﺳﺎز ﺷــﺪ )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( ﭼﺸــﻢ دل ﺑــﺎز ﮐــﻦ ﮐــﻪ ﺟــﺎن ﺑﯿﻨــﻰ آﻧﭽــﻪ ﻧﺎدﯾﺪﻧــﻰ اﺳـــﺖ آن ﺑﯿﻨـــﻰ ﭼﻮن ﺷــﻤﻊ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎن ﺑﻪ ﻫﻮاى ﺗﻮ ﺳــﻮﺧﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﮔﺮﯾـــﻪ ﺳــﺎﺧﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﭘﺎى ﺗـــﻮ ﺳﻮﺧﺘﯿﻢ ﭼــﺮا ﭼــﻮن ﻻﻟـــﻪ ﺧﻮﻧﯿــﻦ دل ﻧﺒـــﺎﺷﻢ ﮐــﻪ ﺑــﺎ ﻣــﺎ ﻧﺮﮔـــﺲ او ﺳـــﺮﮔﺮان ﮐــﺮد ﭼﻮﻧـــﮏ ﺑــﺎ ﮐـــﻮدك ﺳــﺮ و ﮐﺎرم ﻓﺘــﺎد ﻫـــﻢ زﺑـــﺎن ﮐﻮدﮐـــﺎن ﺑﺎﯾــــﺪ ﮔﺸــﺎد ﭼﻨﮓ ﺧﻤﯿــﺪه ﻗﺎﻣﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪت ﺑﻪ ﻋﺸــﺮت ﺑﺸــﻨﻮ ﮐﻪ ﭘﻨــﺪ ﭘﯿــﺮان ﻫﯿﭽﺖ زﯾــﺎن ﻧﺪارد ﭼﺮخ ﺑﺮﻫـــﻢ زﻧـــﻢ ار ﻏﯿـــﺮ ﻣـــﺮادم ﮔﺮدد ﻣــﻦ ﻧــﻪ آﻧﻢ ﮐــﻪ زﺑﻮﻧﻰ ﮐﺸــﻢ از ﭼﺮخ ﻓﻠﮏ )ﻫﺎﺗﻒ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( 65 ﭼﻨﺎن ﺗﻨﻬﺎى ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﻰ ﻧﯿﺴــﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﻤﻰ داﻧﻢ ﮐﻪ ﻋﻤﺮى را ﭼﮕﻮﻧﻪ زﯾﺴــﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﭼﻮن ﺧﻮاب ﻧﺎز ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎز از ﺳــﺮم ﮔﺬﺷــﺖ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑــﺎن ﻣــﻦ ﮐــﻪ ﺑﻪ ﻧــﺎز از ﺑﺮم ﮔﺬﺷــﺖ ﭼﺸــﻤﻰ ﺑﻪ رﻫــﺖ دوﺧﺘﻪ ام ﺑﺎز ﮐﻪ ﺷــﺎﯾﺪ ﺑــﺎز آﯾــﻰ و ﺑﺮﻫﺎﻧــﻰ ام از ﭼﺸــﻢ ﺑـــﺮاﻫﻰ ﭼﻮ ﻋﺎﺷــﻖ ﻣﻰ ﺷــﺪم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮدم ﮔﻮﻫﺮ ﻣﻘﺼﻮد ﻧﺪاﻧﺴــﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ درﯾــﺎ ﻣﻮج ﺧﻮن ﻓﺸــﺎن دارد )ﻣﻬﺪى اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( ﭼﺸــﻢ رﺿــﺎ و ﻣﺮﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺑــﺎز ﻣﻰ ﮐﻨﻰ ﭼــﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻣﺎ رﺳــﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧــﺎز ﻣﻰ ﮐﻨﻰ؟ )ﺳﻌﺪى( ﺳـــﺮ ﭼﺮا ﺑﺮ ﻣـــﻦ دﻟﺨﺴﺘـﻪ ﮔـــﺮان ﻣﯿﺪارى ﭼﻮن ﺗﻮﯾﻰ ﻧﺮﮔﺲ ﺑﺎغ ﻧﻈﺮ اى ﭼﺸــﻢ و ﭼﺮاغ )ﺣﺎﻓﻆ( ﭼﻪ ﺧﺎرﻫﺎ ﮐﻪ ز ﺣﺴﺮت ﺷﮑﺴﺖ در دل رﯾﺸﻢ ﭼﻮ دﯾﺪﻣﺖ ﮐﻪ ﭼﻮ ﮔﻞ ﺳــﺮ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ى دﮔﺮاﻧﻰ ﭼﻨــﺎن ﺑــﻪ ﻓﮑــﺮ ﺗﻮ در ﺧﻮﯾﺸــﺘﻦ ﻓــﺮو رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺸــﮏ ﺷــﺪ ﭼﻮ ﺳﺒﻮ دﺳﺖ زﯾﺮ ﺳــﺮ ﻣﺎ را ﭼﯿـــﺰى ﻋﺰﯾــــﺰﺗﺮ ز ﺗﻤــــﺎم دﻟــــﻢ ﻧﺒﻮد اى ﭘــــﺎره ى دﻟــﻢ ﮐــﻪ ﺑﺮﯾﺰم ﺑﻪ ﭘـــﺎى ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﭘﺮ ﺷـــﺪ ﻓﻀـــﺎى ﺳــﯿﻨﻪ از دوﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻓﮑـــﺮ ﺧﻮﯾـــﺶ ﮔـــﻢ ﺷــﺪ از ﺿﻤﯿﺮم ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺳــﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﺎر ﻏﻤﮕﺴﺎر ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام ﺑﺒﺮﮐﻪ ﺷــﻬﺮ ﺷــﻬﺮ ﯾﺎر ﻧﯿﺴــﺖ ﭼـــﻪ ﺑـــــﺰﻣﻰ ﺑـــﻮد ﺑـــﺰم دل ﺷﮑــﺴﺘﻦ ﺷﮑﺴﺘــــﻢ ﺗــــﺎ ﺷـــﻮد ﺳﺮﻣﺴـــﺖ ﻟﯿﻠــﻰ )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﺣﺎﻓﻆ( )اﯾﺮج ﺟﻨﺘﻰ ﻋﻄﺎﯾﻰ( ﻫﺮﭼﻨــﺪ ﮐــﻢ ﻧﺸﺴــﺘﻢ ﺑﺴــﯿﺎر ﮔﺮﯾــﻪ ﮐــﺮدم ﭼــﻮن ﺷﯿﺸــﻪ اى ﮐــﻪ در ﺑــﺰم ﺗﺎ ﻧﻬــﺪ ﺑﯿﻔﺘﺪ )ﻣﯿﻠﻰ ﻣﺸﻬﺪى( 66 ﭼـﺮا ﺑﯿــﺮون ﮐﻨــﻢ از دل ﺧﯿــﺎل ﺟﺎن ﺟﺎﻧــﺎن را ﺧﯿﺎﻟﺶﻗﺼﻪىﻋﺸﻖﻫﺴﺖﮐﻪازاوﻣﻦﺑﻪدلدارم )اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞﺗﺎﺗﺎرﻣﺤﺘﺸﻢ( ﭼﻮن ﻧﺴﯿﻤﻰ آﯾﺪ از ﮐﻮﯾﺶ دل از ﺟﺎ ﻣﻰ رود ﺑــﺎد ﻣﻰ ﺳــﺎزد ﺑﻠﻰ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﺷــﻤﻊ را ﭼﻨـــﺎن ز ﻏﯿـــﺮ ﺗـــﻮ ﺑﯿﮕﺎﻧــــﻪ وار ﻣﻰ ﮔﺬرم ﮐــﻪ ﮔﺮ ﺑــﻪ ﺧﻮﯾﺶ رﺳــﻢ از ﮐﻨﺎر ﻣــﻰ ﮔﺬرم ﭼــﻮ ﺑﺎﺧﺘﯿﺎر ﮐــﺮدم دل و ﺟﺎن ﻓﺪاى آن رخ ﮔـــﺮ ازو ﮐﻨــــﻢ ﺟﺪاﯾـــﻰ ﻧﻪ ﺑﺎﺧﺘــﯿﺎر ﺑﺎدا ﭼــﻪ وﺟﻮد ﻧﻘﺶ دﯾــﻮار و ﭼﻪ آدﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺳــﺨﻨﻰ ز ﻋﺸــﻖ ﮔﻮﯾﻨﺪ و در او اﺛﺮ ﻧﺒﺎﺷــﺪ! )اﺷﺮف ﻣﺎزﻧﺪراﻧﻰ( )ﭘﺮوﯾﺰ ﺳﻌﯿﻘﺎ( )اوﺣﺪى ﻣﺮاﻏﻪ اى( )ﺳﻌﺪى( ﭼﺸــﻤﺖ اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ دل ﻫﺎﺳﺖ ﺑﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﺎده در ﭼﻨﮓ ﺗﻮ رﺳﻮاﺳــﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻗﺴــﻢ ﭼﺸﻢ ﻋﺎﺷــﻖ ﻧﺘﻮان دوﺧﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﻧﺒﯿﻨﺪ ﭘﺎ ﺑﻠﺒﻞ ﻧﺘـــﻮان ﺑﺴـــﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔـــﻞ ﻧﺴـﺮاﯾﺪ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( ﭼــﻮ ﭘﺮﯾﺪ ﺳــﻮى ﺑﺎﻣـــﺖ ز ﺗﻨﻢ ﮐﺒﻮﺗـــﺮ دل ﺑﻪ ﻓﻐﺎن ﺷــﺪم ﭼــﻮ ﺑﻠﺒﻞ ﮐﻪ ﮐﺒﻮﺗــﺮم ﻧﯿﺎﻣﺪ ﭼﺸــﻢ ﻣﺠﻨﻮن ﭼﻮ ﺑﺨﻔﺘﻰ ﻫﻤــﻪ ﻟﯿﻠﻰ دﯾﺪى ﻣـــﺪﻋﻰ ﺑﻮد اﮔﺮش ﺧـــﻮاب ﻣﯿـﺴﺮ ﻣﻰﺷﺪ ﭼﻬــﺮه ى زرد ﻣــﺮا ﺑﯿــﻦ و ﻣــﺮا ﻫﯿــﭻ ﻣﮕــﻮ درد ﺑــﻰ ﺣــﺪ ﺑﻨﮕــﺮ ﺑﻬــﺮ ﺧــﺪا ﻫﯿــﭻ ﻣﮕــﻮ ﭼــﻮن زﯾــﺮ ﺧــﺎك ﺗﯿﺮه ﺷــﺪم ﯾﺎد ﻣــﻦ ﺑﮑﻦ ﻫﺮﺟــﺎ ﮐــﻪ ﺣﻠﻘﻪ دﯾﺪى دﺳــﺘﻰ ﺑــﻪ ﮔﺮدﻧﻰ ﭼــﻪ ﺧــﻮش ﮔﻔــﺖ ﻓـــﺮدوﺳﻰ ﭘﺎﮐـــﺰاد ﮐــﻪ رﺣﻤـــﺖ ﺑــﺮ آن ﺗﺮﺑـــﺖ ﭘـــﺎك ﺑﺎد )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻋﻤﺎد ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( ﮐﻪ ﺟــﺎن دارد و ﺟﺎن ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﺧﻮش اﺳــﺖ ﻣﯿــــﺎزار ﻣـــﻮرى ﮐــﻪ داﻧﻪﮐــﺶ اﺳــﺖ )ﻓﺮدوﺳﻰ( 67 ﮔــﺮ ﻏــﻢ ﺧــﻮرم از ﺑﻬﺮ ﺷــﺪن ﻧﺎﯾﺪ ﭼﺴــﺖ ﭼــﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧــﻮدى ﻧﯿﺎﻣﺪم روز ﻧﺨﺴــﺖ زﯾــﻦ آﻣــﺪ و ﺷــﺪ رﺿﺎى ﺗﻮ ﺑﺎﯾـــﺪ ﺟﺴــﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ رﻫﻰ اﺳﯿـــﺮ در ﻗﺒــــﻀﻪ ﺗﻮﺳــﺖ )ﺳﻨﺎﯾﻰ( وان ﮔﻪ ز دﺳــﺖ ﻫﺠﺮ ﺗﻮ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺟﻔﺎ ﮐﻪ ﺑﺮد ﭼﻨﺪﯾــﻦ وﻓــﺎ ﮐﻪ ﮐﺮد ﭼــﻮ ﻣﻦ در ﻫــﻮاى ﺗﻮ )ﺳﻌﺪى( ﭼﻮن ﺣﻠﻘﻪ در ﮔﻮﺷﻢ ﮐﻨﺪ ﻫﺮ روز ﻟﻄﻔﺶ وﻋﺪهاى دﯾﮕﺮ ﭼﻮ ﺷــﺐ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷــﺪ ﭼﻮن زﻟــﻒ در ﭘﺎ ﻣﻰﺑﺮد )ﺳﻌﺪى( ﭼﻮن ﮔﻮﻫــــﺮ اﺷـــﮏ ﻏﺮق ﺧـــﻮن ﺑـﺎد ﭼﺸـــﻤﻰ ﮐــﻪ ﻧــــﻪ ﻓﺘــــﻨﻪ ﺗـــﻮ ﺑﺎﺷـــﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( ﭼﺸــــﻢ ﺗــــﻮ ز ﺑـــــﻬﺮ دﻟـﺮﺑـــــﺎﯾﻰ در ﮐــــﺮدن ﺳــــﺤﺮ ذوﻓﻨــــﻮن ﺑـــﺎد ﭼﻪ داﻧﺴــﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳــﻮدا ﻣﺮا زﯾﻨﺴﺎن ﮐﻨﺪ ﻣﺠﻨﻮن دﻟﻢ را دوزﺧﻰ ﺳــﺎزد دو ﭼﺸــﻤﻢ را ﮐﻨﺪ ﺟﯿﺤﻮن )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﭼﺸــﻢ او ﻣــﺎ را ﮔﺮﻓــﺖ از ﭼﻨﮓ دﯾﮕــﺮ دﻟﺒﺮان ﺗــﻦ ﺑــﺮون ﺑﺮدﯾﻢ از اﯾﻦ ﻣﯿــﺪان وﻟﻰ ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷــﺮح دﻫــﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈــﻪ ﺧﻮد را ﺑــﺮاى اﯾـــﻦ ﻫﻤـــﻪ ﻧﺎﺑــﺎور ﺧﯿﺎل ﭘﺮﺳــﺖ ﭼــﻮن ﯾــﺎد ﺗﻮ ﻣــﻰ آرم ﺧﻮد ﻫﯿــﭻ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﻢ ﺑــﺎ وﺻــﻞ ﻧﻤــﻰ ﭘﯿﭽــﻢ وز ﻫﺠــﺮ ﻧﻤــﻰ ﻧﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﺳــﻮد از ﺷــﺮح اﯾﻦ دﯾﻮاﻧﮕﻰ ﻫﺎ ﺑﻰ ﻗﺮارى ﻫﺎ ﺗــﻮ ﻣــﻪ ﺑﻰ ﻣﻬﺮى و ﺣﺮف ﻣﻨــﺖ ﺑﺎور ﻧﻤﻰ آﯾﺪ ﭼﻮ آن ﻣﻪ ﯾﺎر اﻏﯿﺎر اﺳــﺖ ﮔﺮد او ﻣﮕــﺮد اى دل ﭼـﺮا ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﺎﯾـــﺪ ﺷــﺪ ﺑﺮاى ﺷــﻤﻊ ﻣﺤﻔﻞﻫﺎ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ اﺳــﺖ ﮔﺸــﻮدن دﻫﻦ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺳـﻮال؟ زﺑــﺎن اﻫــﻞ ﻃﻠــﺐ را ﮐﺮﯾــﻢ ﻣــﻰ داﻧــﺪ )ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﺑﻬﻤﻨﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻬﺪى اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ( )ﻫﻼﻟﻰ ﺟﻐﺘﺎﯾﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( 68 ﭼﺮا ﺗﻮ؟ ﭼﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ از ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺎم زﻧﺎن ﻫﻨﺪﺳﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﻋﻮض ﻣﻰ ﮐﻨﻰ ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ آن را دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻰ ﮐﻨﻰ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ و ﺑﻰ ﺧﺒﺮ وارد دﻧﯿﺎى روزاﻧﻪ ام ﻣﻰ ﺷﻮى و در ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻣﻰﺑﻨﺪى و ﻣﻦ اﻋﺘﺮاﺿﻰ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻢ؟ )ﻧﺰار ﻗﺒﺎﻧﻰ( ﭼـــﻮ دﺷﻨـــﺎم ﮔﻮﯾـــﻰ دﻋـــﺎ ﻧﺸﻨـــﻮى ﺑـــﻪ ﺟـــﺰ ﮐﺸﺘـــﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘــــﻦ ﻧــﺪروى ﭼــﻮ دﺧﻠﺖ ﻧﯿﺴــﺖ ﺧــﺮج آﻫﺴــﺘﻪ ﺗﺮ ﮐﻦ ﮐـــﻪ ﻣــﻰ ﮔﻮﯾﻨـــﺪ ﻣﻼﺣــــﺎن ﺳـــﺮودى )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( ﭼﻮن زر ﻫﻤﻪ در ﺣﺴــﺮت ﻣﺲ ﮔﺸﺘﻨﻢ اﻣﺮوز ﺗﺎ ﺑﺎز ﺗﻮ دﺳــﺘﻰ ﺑﻪ ﺳــﺮ ﻣﻦ ﮐﺸــﻰ اى ﻋﺸﻖ ﭼـــﻮ ﺧﺴـﺮوان ﻣﻼﺣـــﺖ ﺑﻪ ﺑﻨـﺪﮔﺎن ﻧـﺎزﻧﺪ ﺗـــﻮ در ﻣﯿــــﺎﻧﻪ ﺧﺪاوﻧــــﺪﮔﺎر ﻣــﻦ ﺑـــﺎﺷﻰ ﭼﻮن ﻏﻨﭽﻪ ﺑﺴــﺘﻪام ﺳــﺮ دل را ﺑﻪ ﺻﺪ ﮔﺮه ﺗـــﺎ ﺑـــﻮى راز ﻋﺸـــﻖ ﺗـﻮ آﯾـــﺪ ز ﺑﻮى دل ﭼﺸــﻢ ﻣﻦ از ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺗﯿﺮه ﺷــﺪى اﮔﺮ ﻣﺮا ﮔﺎه و ﺑﻪ ﮔﺎه ﻧﯿﺴــﺘﻰ ﺳﺮﻣﻪ ز ﺧﺎك ﭘﺎى ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧـــﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ آﺗـــﺶ ﺳﭙﻨﺪوار ﻧﺴــــﻮزم ﮐﻪ ﺷــﻮق ﺧﺎل ﺗﻮ دارد ﻣــﺮا ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﺒﺎﻫﻰ )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻠﻤﺎن ﺳﺎوﺟﻰ( )ﻋﻄﺎر ﻧﯿﺸﺎﺑﻮرى( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( 69 ﻫﻤــﻪ ﺟـــﺎى آن زﯾــﺮ و ﺑــﺎﻻ ﮐﻨﯿـــﺪ ﭼــﻮ ﺷــﺪ ﻣﻬــﺮ ﻣــﻪ ،ﮐﺸــﺘﮕﻪ ﺑﺮﮐﻨﯿـــﺪ ﺑﮕﯿﺮﯾــﺪ از آن ﮔﻨـــﺞ ﻫــﺮ ﺟــﺎ ﺳــﺮاغ ﻧﻤﺎﻧﯿــــﺪ ﻧﺎﮐﻨـــﺪه ﺟﺎﯾـــﻰ ز ﺑــــﺎغ )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( ﻣــﻮران ﻫﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ى ﺧــﻮد داﻧﻪ ﻣﻰ ﺑﺮﻧﺪ ﭼﻨﺪﯾــﻦ ﻫــﺰار ﻣﻠﮏ ﺳــﻠﯿﻤﺎن ﺑﻪ ﺑــﺎد رﻓﺖ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺳــﺮ ﭼــﺮا ﺑــﺮ ﻣﻦ دﻟﺨﺴــﺘﻪ ﮔــﺮان ﻣﯿــﺪارى ﭼﻮن ﺗﻮﯾﻰ ﻧﺮﮔﺲ ﺑﺎغ ﻧﻈﺮ اى ﭼﺸــﻢ و ﭼﺮاغ )ﺣﺎﻓﻆ( ﭼﻮ دﯾﺪﻣﺖ ﮐﻪ ﭼﻮ ﮔﻞ ﺳــﺮ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ى دﮔﺮاﻧﻰ ﭼﻪ ﺧﺎرﻫﺎ ﮐﻪ ز ﺣﺴﺮت ﺷﮑﺴﺖ در دل رﯾﺸﻢ )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( ﭼــﻪ وﺟــﻮد ﻧﻘﺶ دﯾﻮار و ﭼــﻪ آدﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺳــﺨﻨﻰ ز ﻋﺸــﻖ ﮔﻮﯾﻨﺪ و در او اﺛﺮ ﻧﺒﺎﺷــﺪ! ﭼﺸــﻤﺖ اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ دﻟﻬﺎﺳــﺖ ﺑﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﺎده در ﭼﻨﮓ ﺗﻮ رﺳﻮاﺳــﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻗﺴــﻢ ﭼﺸــﻢ ﻋﺎﺷــﻖ ﻧﺘﻮان دوﺧﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﻧﺒﯿﻨﺪ ﭘـــﺎ ﺑﻠﺒــﻞ ﻧﺘﻮان ﺑﺴــﺖ ﮐــﻪ ﺑﺮ ﮔﻞ ﻧﺴـــﺮاﯾﺪ ﭼﻮ ﭘﺮﯾﺪ ﺳـــﻮى ﺑﺎﻣﺖ ز ﺗﻨـــﻢ ﮐﺒﻮﺗــﺮ دل ﺑــﻪ ﻓﻐﺎن ﺷــﺪم ﭼﻮ ﺑﻠﺒﻞ ﮐــﻪ ﮐﺒﻮﺗﺮم ﻧﯿﺎﻣﺪ ﭼﺸــﻢ ﻣﺠﻨﻮن ﭼﻮ ﺑﺨﻔﺘﻰ ﻫﻤــﻪ ﻟﯿﻠﻰ دﯾﺪى ﻣﺪﻋﻰ ﺑﻮد اﮔـــﺮش ﺧﻮاب ﻣﯿـــﺴﺮ ﻣﻰﺷــﺪ ﭼــﻮن ﯾــﺎد ﺗﻮ ﻣــﻰ آرم ﺧﻮد ﻫﯿــﭻ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﻢ ﺑــﺎ وﺻـــﻞ ﻧﻤﻰ ﭘﯿﭽـــﻢ وز ﻫﺠــﺮ ﻧﻤﻰ ﻧﺎﻟﻢ ﭼــﻮ ﻣــﺮغ از ﻗﻔﺲ رﻓــﺖ و ﺑﮕﺴﺴــﺖ ﻗﯿﺪ دﮔــﺮ ره ﻧﮕـــﺮدد ﺑــﻪ ﺳﻌـــﻰ ﺗــﻮ ﺻﯿـــﺪ ﭼـــﺮا دل ﺑــﺮ اﯾــﻦ ﮐﺎرواﻧـــﮕﻪ ﻧﻬﯿـــﻢ؟ ﮐــﻪ ﯾـــﺎران ﺑﺮﻓﺘﻨـــﺪ و ﻣــﺎ ﺑــﺮ رﻫﯿـــﻢ )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( 70 ﭼﻪ ﺧﻮش اﺳــﺖ ﭘﯿﺶ زﻟﻔﺖ ﺳــﺮ ﺷــﮑﻮه ﺑﺎز ﮐﺮدن ﮔﻠــﻪ ﻫــﺎى روز ﻫﺠــﺮان ﺑــﻪ ﺷــﺐ دراز ﮐﺮدن ﭼــﻪ ﺧﻮش اﺳــﺖ ﺣﺎل ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ ﻗﻔﺲ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷــﺪ ﭼﻪ ﻧﮑﻮﺗﺮ آﻧﮑﻪ ﻣﺮﻏــــﯽ ز ﻗﻔـــﺲ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﭼـــﻪ ﺧـــﻮش ﺑﺎﺷـــﺪ دل اﻣﯿــﺪوارى ﮐــﻪ اﻣﯿـــﺪ دل و ﺟﺎﻧـــﺶ ﺗـــﻮ ﺑﺎﺷـــﻰ ﭼــﻪ دل ﮔﺸــﺎﯾﺪم از ﺑﺎغ و ﺑﻮﺳــﺘﺎن ﺑﻰ ﺗﻮ؟ ﮐــﻪ ﺷــﺪ ز ﺗﻨﮕﺪﻟــﻰ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﻠﺴــﺘﺎن ﺑﻰ ﺗﻮ ﭼــﻪ ﺑــﺎك اﮔــﺮ ﮐــﻪ ﺟﻬﺎﻧﻰ رﻫــﺎ ﮐﻨﻨــﺪ ﻣﺮا ﺑــﻪ ﺧﻨــﺪه زﻣﺰﻣــﻪ در ﮔــﻮش ﻫﺎ ﮐﻨﻨــﺪ ﻣﺮا )ﻣﻈﻬﺮ ﻫﻤﺪاﻧﻰ( )ﺻﺎدق ﺳﺮﻣﺪ( )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻣﻬﺮاﻧﻪ ﺟﻨﺪﻗﻰ( ﭼﻮن ﻣﺮا ﺳﻮداﯾﺖ از روز ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ در ﺳﺮﺳﺖ ﭘــﺲ ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ آﺧﺮ ﺳــﺮ درﯾﻦ ﺳــﻮدا ﮐﻨﻢ )ﻫﻼﻟﻰ ﺟﻐﺘﺎﯾﻰ( ﮐﻪ دﯾـــﮕﺮ ﺟﻤـــﻊ ﻧﺘـــﻮان ﮐــــﺮد ﻣـﺎ را ﭼﻨـــﺎن ﻋﺸﻘـــﺶ ﭘﺮﯾﺸـــﺎن ﮐــﺮد ﻣــﺎ را )ﻣﻬﺮاﻧﻪ ﺟﻨﺪﻗﻰ( ﭼـــﻮ ﺑﺮﺑـــﻂ ﺑﺮﮐﻨـــﺎرى ﺧﻔﺘــﻪ ﺑﻮدﯾــﻢ ﺑـــﺰد ﭼﻨـــﮕﻰ و ﻧـــﺎﻻن ﮐـــﺮد ﻣـــﺎ را ﭼﺸــﻢ ﮐﻮﺗﻪ ﻧﻈــﺮان ﺑﺮ ورق ﺻــﻮرت ﺧﻮﺑﺎن ﺧــﻂ ﻫﻤﻰ ﺑﯿﻨــﺪ و ﻋﺎرف ﻗﻠﻢ ﺻﻨــﻊ ﺧﺪا را ﭼــﻪ ﺧﻮش ﮔﻔــﺖ زاﻟﻰ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧــﺪ ﺧﻮﯾﺶ ﭼــﻮ دﯾـــﺪش ﭘﻠﻨــﮓ اﻓﮑﻦ و ﭘﯿﻞ ﺗـــﻦ ﻧﮑـــﺮدى در اﯾـــﻦ روز ﺑـــﺮ ﻣــﻦ ﺟﻔــﺎ ﮐــﻪ ﺗــــﻮ ﺷﯿـﺮﻣـــﺮدى و ﻣــﻦ ﭘﯿـــﺮزن )ﺳﯿﻒ ﻓﺮﻏﺎﻧﻰ( )ﺳﻌﺪى( ﮐﻪ ﺑﯿﭽـــﺎره ﺑــــﻮدى در آﻏـــﻮش ﻣـﻦ ﮔـــﺮ از ﻋﻬـــﺪ ﺧﺮدﯾـــﺖ ﯾــﺎد آﻣـــﺪى )ﺳﻌﺪى( ﮐــﻪ ﯾﮑﺴـــﺮ ﻣﻬﺮﺑـــﺎﻧﻰ دردﺳـــﺮ ﺑـــﻰ ﭼــﻪ ﺧــﻮش ﺑﻰ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧــﻰ ﻫــﺮ دو ﺳــﺮ ﺑﻰ دل ﻟﯿـــﻠﻰ از آن ﺷﻮرﯾـــﺪه ﺗـــﺮ ﺑـــﻰ اﮔــﺮ ﻣﺠﻨــﻮن دل ﺷﻮرﯾـــﺪهاى داﺷــﺖ )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( 71 ﭼﻨــــﺎن در ﻗﯿــــﺪ ﻣﻬـﺮت ﭘــــﺎى ﺑﻨـﺪم ﮐـــﻪ ﮔﻮﯾـــﻰ آﻫــــﻮى ﺳــــﺮ در ﮐﻤﻨـﺪم ﭼــﺮا ﻋﻤــﺮ ﻃـــﺎووس و دراج ﮐﻮﺗــــﻪ ﭼــﺮا ﻣـــﺎر و ﮐﺮﮐــﺲ ز ﯾَــﺪ در درازى )اﺑﻮﻃﯿﺐ ﻣﺼﻌﺒﻰ( ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﺮا ﮔﻮش ﮐﺸــﺎن ﺑــﺮدى از آن ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﺑــﺮ ﺳــﺮ آن ﻣﻨﻈﺮهﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻨﺸــﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﯾﻰ )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( اﺑﺮو ﮔﺸــﺎده ﺑﺎش ﭼﻮ دﺳــﺘﺖ ﮔﺸﺎده ﻧﯿﺴﺖ ﭼــﻮن وا ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻰ ﮔﺮﻫﻰ ﺧــﻮد ﮔﺮه ﻣﺒﺎش )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﭼﻪ ﺣﻘﯿﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﮔﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺧﻮد ﺑﻤﯿﺮد در ﺧﻮد ﮔﺮ ﺑﺒﻨﺪد در ﺧﻮد و ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻋﺸﻖ در ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺎﺳﺰاﯾﯽ ﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﻤﮕﺎن )ﭘﺎﺋﻮﻟﻮﮐﻮﺋﯿﻠﻮ( 72 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ح ﺧﻮﺷــﺎ دﻣــﻰ ﮐﻪ از آن ﭼﻬــﺮه ﭘﺮده ﺑﺮﻓﮑﻨﻢ ﺣﺠـــﺎب ﭼﻬﺮه ﺟـــﺎن ﻣﻰ ﺷــﻮد ﻏﺒــﺎر ﺗﻨﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔـﺮ ﻧﯿﺴﺘـﺖ رﺿـــﺎﯾﻰ ﺣﮑﻢ ﻗﻀـﺎ ﺑﮕـﺮدان ﺣﺎﻓﻆ ز ﺧﻮﺑﺮوﯾﺎن ﺑﺨﺘﺖ ﺟﺰ اﯾﻦ ﻗﺪر ﻧﯿﺴــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺣﺎﺟــﺖ ﻣــﻮرى ﺑــﻪ ﻋﻠـــﻢ ﻏﯿـــﺐ ﺑﺪاﻧـــﺪ در ﺑـــﻦ ﭼــــﺎﻫﻰ ﺑﻪ زﯾـﺮ ﺻﺨـــﺮه ﺻﻤـﺎ ﺣﺎﺻــﻞ ﮐﺎرﮔﻪ ﮐﻮن و ﻣﮑﺎن اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺴــﺖ ﺑﺎده ﭘﯿﺶ آر ﮐﻪ اﺳــﺒﺎب ﺟﻬﺎن اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺪﯾــﺚ ﺣﺴــﻦ ﺗــﻮ و داﺳــﺘﺎن ﻋﺸــﻖ ﻣﺮا ﻫــﺰار ﻟﯿﻠــﻰ و ﻣﺠﻨــﻮن ﺑــﺮ آن ﻧﯿﻔﺰاﯾﻨــﺪ ﺣﺴــﺎب ﺧﻮد ،ﻧـــﻪ ﮐﻢ ﮔﯿـــﺮ و ﻧــﻪ اﻓﺰون ﻣﻨـــﻪ ﭘــﺎى از ﮔﻠﯿـــﻢ ﺧﻮﯾـــﺶ ﺑﯿـــﺮون ﺣﯿﻠﺖ رﻫﺎ ﮐﻦ ﻋﺎﺷــﻘﺎ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷــﻮ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷــﻮ و اﻧــﺪر دل آﺗــﺶ درآ ﭘﺮواﻧﻪ ﺷــﻮ ﭘﺮواﻧﻪ ﺷــﻮ ﺣﺎﻓــﻆ از ﺑــﺎد ﺧــﺰان در ﭼﻤﻦ دﻫــﺮ ﻣﺮﻧﺞ ﻓﮑــﺮ ﻣﻌﻘــﻮل ﺑﻔﺮﻣــﺎُ ،ﮔﻞ ﺑﻰﺧﺎر ﮐﺠﺎﺳــﺖ؟ ﺣﺴـــﻦ ﺗـــﻮ ﻫﻤﯿﺸـــﻪ در ﻓـــﺰون ﺑــﺎد روﯾـــﺖ ﻫﻤـــﻪ ﺳـــﺎﻟﻪ ﻻﻟــﻪ ﮔـــﻮن ﺑــﺎد )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫــــﺮ روز ﮐــــﻪ ﺑــــﺎد در ﻓــــﺰون ﺑــﺎد اﻧــــﺪر ﺳــــﺮ ﻣـــﺎ ﺧﯿــــﺎل ﻋﺸﻘـــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( 73 ﺣـــﺎل ﻣﺘﮑﻠــــﻢ از ﮐﻼﻣــــﺶ ﭘﯿــﺪاﺳﺖ از ﮐــﻮزه ﻫﻤــﺎن ﺑــﺮون ﺗﺮاود ﮐﻪ در اوﺳــﺖ ﺣﺎﻓﻈــﺎ در ﮐﻨــﺞ ﻓﻘــﺮ و ﺧﻠﻮت ﺷــﺒﻬﺎى ﺗﺎر ﺗــﺎ ﺑــﻮد وردت دﻋﺎ و درس ﻗــﺮآن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﺣــﺎل ﻣــﺎ در ﻓﺮﻗــﺖ ﺟﺎﻧــﺎن و اﺑــﺮام رﻗﯿــﺐ ﺟﻤﻠــﻪ ﻣﻰداﻧﺪ ﺧـﺪاى ﺣﺎل ﮔــﺮدان ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﺣﺪﯾـــﺚ ﻋﺎﺷﻘــــﻰ ﺑــﺎ او ﺑﮕﻔﺘﯿــــﻢ ﺑﺨﻨﺪﯾــــﺪ او و ﮔﺮﯾـــﺎن ﮐــﺮد ﻣــﺎ را )ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﯿﻒ ﻓﺮﻏﺎﻧﻰ( ﺣﺮﯾﻢ ﻋﺸــﻖ را درﮔﻪ ﺑﺴﻰ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﮐﺴﻰ آن آﺳﺘﺎن ﺑﻮﺳﺪ ﮐﻪ ﺟﺎن در آﺳﺘﯿﻦ دارد )ﺣﺎﻓﻆ( ﯾﺎ ﺟﺰ ﻏﻢ ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ در دل ﻫﻮﺳــﻰ ﺑﺎﺷــﺪ ﺣﺎﺷــﺎ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺟﺰ ﺗﻮ در دﯾﺪه ﮐﺴــﻰ ﺑﺎﺷﺪ )ﺧﺎﻗﺎﻧﻰ( ﺣﺪﯾــﺚ ﻋﺸــﻖ ﻧﺪاﻧﺪ ﮐﺴــﻰ ﮐــﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺳـــﺮ ﻧﮑﻮﻓﺘـــﻪ ﺑﺎﺷـــﺪ در ﺳـﺮاﯾـــﻰ را ﺣﺒﯿــﺐ آﻣﺪ ﺣﺒﯿﺐ آﻣﺪ ﺑﻪ دﻟﺪارى ﻣﺸــﺘﺎﻗﺎن ﻃﺒﯿــﺐ آﻣﺪ ﻃﺒﯿﺐ آﻣﺪ ﻃﺒﯿﺐ ﻫﻮﺷــﯿﺎر آﻣﺪ ﺣﺴــﺐ ﺣﺎﻟﻰ ﻧﻨﻮﺷــﺘﻰ و ﺷــﺪ اﯾﺎﻣﻰ ﭼﻨﺪ ﻣﺤﺮﻣــﻰ ﮐﻮ ﮐﻪ ﻓﺮﺳــﺘﻢ ﺑﻪ ﺗــﻮ ﭘﯿﻐﺎﻣﻰ ﭼﻨﺪ ﺣﺪﯾﺚ دوﺳــﺖ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت دوﺳــﺖ ﮐﻪ آﺷﻨـــــﺎ ﺳﺨـــــﻦ آﺷﻨـــــﺎ ﻧﮕﻪ دارد ﺣﺪﯾــﺚ ﻋﺸــﻖ ز ﺣﺎﻓﻆ ﺷــﻨﻮ ﻧــﻪ از واﻋﻆ اﮔــﺮ ﭼــﻪ ﺻﻨﻌــﺖ ﺑﺴــﯿﺎر در ﻋﺒــﺎرت ﮐﺮد ﺣﺎﺷــﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻮﺳــﻢ ﮔﻞ ﺗــﺮك ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﻣــﻦ ﻻف ﻋﻘــﻞ ﻣﻰزﻧــﻢ اﯾــﻦ ﮐﺎر ﮐــﻰ ﮐﻨﻢ )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( 74 ﺣﺎﻓــﻆ ﻋــﺮوس ﻃﺒــﻊ ﻣــﺮا ﺟﻠﻮه آرزوﺳــﺖ آﯾﯿﻨــــﻪاى ﻧــــﺪارم از آن آه ﻣﻰﮐﺸــــﻢ ﺣﯿــﺮان ﺷــﺪم در ﮐﺎر ﺗــﻮ ،درﻣﺎﻧــﺪه از رﻓﺘﺎر ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻰ ﮔﺸــﺎﯾﻰ ﭘﺎى را ،ﻫﻢ ﻗﻔﻞ و ﺑﺴﺘﻢ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺣﺸــﻤﺖ ﻣﺒﯿﻦ و ﺳــﻠﻄﻨﺖ ﮔﻞ ﮐﻪ ﺑﺴــﭙﺮد ﻓـــﺮاش ﺑـﺎد ﻫـــﺮ ورﻗـــﺶ را ﺑﻪ زﯾــﺮ ﭘﻰ ﺣﻀﻮر ﺧﻠﻮت اﻧﺲ اﺳــﺖ و دوﺳﺘﺎن ﺟﻤﻌﻨﺪ و ان ﯾﮑــــﺎد ﺑﺨﻮاﻧﯿــــﺪ و در ﻓـــﺮاز ﮐﻨﯿـﺪ ﺣﻘـــﺎ ﮐـــﺰ اﯾﻦ ﻏﻤـــﺎن ﺑﺮﺳﺪ ﻣﮋده اﻣـﺎن ﮔــﺮ ﺳﺎﻟـــﮑﻰ ﺑــﻪ ﻋﻬﺪ اﻣـﺎﻧـــﺖ وﻓﺎ ﮐﻨـــﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺣﻠﻘــﻪ ﭘﯿــﺮ ﻣﻐــﺎن از ازﻟــﻢ در ﮔﻮش اﺳــﺖ ﺑــﺮ ﻫﻤﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﻤــﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﺣــﺮم از اﻟﻌﻄــﺶ اﻫــﻞ ﺣــﺮم ﻣــﻰ ﺳــﻮزد آﺳــﻤﺎن ﻫﺮ دم از اﯾﻦ ﻏﺼﻪ و ﻏﻢ ﻣﻰ ﺳــﻮزد )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﯿﺪ ﺣﺪادﯾﺎن( ﺣﺎﺷــﺎ ﮐــﻪ ﻣــﻦ از ﺟــﻮر و ﺟﻔﺎى ﺗــﻮ ﺑﻨﺎﻟﻢ ﺑﯿــﺪاد ﻟﻄﯿﻔﺎن ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ اﺳــﺖ و ﮐﺮاﻣﺖ ﺣﻠﻘــﻪ زﻟﻔــﺶ ﺗﻤﺎﺷــﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑــﺎد ﺻﺒﺎﺳــﺖ ﺟﺎن ﺻﺪ ﺻﺎﺣﺒﺪل آن ﺟﺎ ﺑﺴــﺘﻪ ﯾﮏ ﻣﻮ ﺑﺒﯿﻦ ﺣﯿﻒ اﺳــﺖ ﺑﻠﺒﻠﻰ ﭼﻮ ﻣﻦ اﮐﻨﻮن در اﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺴــﺎن ﻋﺬب ﮐﻪ ﺧﺎﻣﺶ ﭼﻮ ﺳﻮﺳــﻨﻢ ﺣﯿــﻒ ﺑﺎﺷـــﺪ از ﺗــﻮ اى ﺻﺎﺣـــﺐ ﻫﻨــﺮ ﮐـﺎﻧﺪرﯾـــﻦ وﯾﺮاﻧـــﻪ رﯾــﺰى ﺑــﺎل و ﭘــﺮ ﺣﺎﺷـــﺎ ﮐــﻪ دل از ﻋﺸـــﻖ ﺟﻬــﺎن را ﻧﮕﺮد ﺧﻮد ﭼﯿﺴــﺖ ﺑﺠﺰ ﻋﺸــﻖ ﮐــﻪ آن را ﻧﮕﺮد )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﻰ( ﮔﺮ ﻋﺸــــﻖ رﻫــــﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺎن را ﻧﮕـﺮد ﺑﯿــــﺰار ﺷـــﻮم ز ﭼﺸــــﻢ در روز اﺟــــﻞ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( 75 ﺣﺎﺻــﻞ ﻋﻤــﺮم ﺳــﻪ ﺳــﺨﻦ ﺑﯿــﺶ ﻧﯿﺴــﺖ ﺧـــﺎم ﺑــﺪم ،ﭘﺨﺘــــﻪ ﺷــﺪم ،ﺳﻮﺧﺘــــﻢ ﺣﺎﺻــﻞ ﻋﻤــﺮ ﺻﺮف ﺷــﺪ در ﻃﻠــﺐ وﺻﺎل ﺗﻮ ﺑــﺎ ﻫﻤﻪ ﺳــﻌﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧــﻮد ره ﻧﺪﻫﯽ ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻠﻢ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( ﺣﺎل ﺧﻮد ﮔﻔﺘﯽ :ﺑﮕﻮ ﺑﺴــﯿﺎر و اﻧﺪك ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴــﺖ ﺻﺒـــﺮ اﻧـــﺪك را ﺑﮕﻮﯾـــﻢ ﯾﺎ ﻏـــﻢ ﺑﺴــﯿﺎر را؟ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﺮ ﻧﯿﺴــﺖ در آن ،ﻧﺎﺷــﻨﯿﺪه ﺑﺎد دﺳــﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴــﺖ دﺳــﺖ ﻣﺤﺒﺖ ،ﺑﺮﯾﺪه ﺑﺎد! ﺣﺴــﻨﺖ ﺑــﻪ زﻟــﻒ ﭘﺮﺷــﮑﻦ آﻓــﺎق را ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﻟﺸــﮑﺮ ﺷﮑﺴــﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺘﺢ ﮐﺮده اﺳــﺖ )ﻫﻼﻟﯽ ﺟﻐﺘﺎﺋﯽ( )ﻣﻬﺪي ﺳﻬﯿﻠﯽ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺣﺠــﺎب دﯾــﺪه ادراك ﺷــﺪ ﺷــﻌﺎع ﺟﻤﺎل ﺑﯿـــﺎ و ﺧﺮﮔــﻪ ﺧﻮرﺷﯿـــﺪ را ﻣﻨــﻮر ﮐــﻦ ﺣﺴــﻨﺖ ﺑﻪ اﺗﻔــﺎق ﻣﻼﺣﺖ ﺟﻬــﺎن ﮔﺮﻓﺖ آرى ﺑــﻪ اﺗﻔــﺎق ﺟﻬــﺎن ﻣﻰﺗــﻮان ﮔﺮﻓــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺣﺪﯾﺚ ﻋﺸﻖ ﮐﻪ از ﺣﺮف و ﺻﻮت ﻣﺴﺘﻐﻨﯿﺴﺖ ﺑــﻪ ﻧﺎﻟــﻪ دف و ﻧــﻰ در ﺧــﺮوش و وﻟﻮﻟــﻪ ﺑــﻮد ﺣﺴــﻦ ﺧﻠﻘﻰ ز ﺧﺪا ﻣﻰﻃﻠﺒــﻢ ﺧﻮى ﺗﻮ را ﺗــﺎ دﮔــﺮ ﺧﺎﻃــﺮ ﻣــﺎ از ﺗﻮ ﭘﺮﯾﺸـــﺎن ﻧﺸــﻮد ﺣﺪﯾﺚ از ﻣﻄﺮب و ﻣﻰ ﮔﻮ و راز دﻫﺮ ﮐﻤﺘﺮ ﺟﻮ ﮐﻪ ﮐﺲ ﻧﮕﺸﻮد و ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﮑﻤﺖ اﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ را )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺣﺴـــﻦ زن دﻟﺠــــﻮﯾﻰ و آزرم اوﺳـــﺖ زﯾـــﻮر زن ﻣﻬـــﺮ و ﺧـﻮى ﮔــــﺮم اوﺳـﺖ ﺣﺎﺷــﺎ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺟﺰ ﺗﻮ در دﯾﺪه ﮐﺴــﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺟﺰ ﻏﻢ ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ در دل ﻫﻮﺳــﻰ ﺑﺎﺷــﺪ )ﻧﻈﺎم وﻓﺎ( )ﺧﺎﻗﺎﻧﻰ( 76 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ خ ﺧــﻮش آﻣﺪ ﺑﺎد ﻧــﻮروزى ﺑﻪ ﺻﺒﺢ از ﺑــﺎغ ﭘﯿﺮوزى ﺑــﻪ ﺑﻮى دوﺳــﺘﺎن ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﻮى ﺑﻮﺳــﺘﺎن دارد ﺧﺮم آن ﮐـــﺲ ﮐــﻪ در اﯾــﻦ ﻣﺤﻨﺖ ﮔﺎه ﺧﺎﻃـــﺮى را ﺳﺒـــﺐ ﺗﺴﮑﯿـــﻦ اﺳـــﺖ )ﺳﻌﺪى( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( ﺧﺒﺮت ﻫﺴــﺖ ﮐﻪ ﺑﻰ روى ﺗﻮ آراﻣﻢ ﻧﯿﺴــﺖ ﻃﺎﻗـــﺖ ﺑﺎر ﻓﺮاق اﯾﻦ ﻫﻤـــﻪ اﯾﺎﻣﻢ ﻧﯿﺴــﺖ ﺧــﻮد ز ﻓﻠﮏ ﺑﺮﺗﺮﯾــﻢ وز ﻣﻠﮏ اﻓــﺰون ﺗﺮﯾﻢ زﯾــﻦ دو ﭼﺮا ﻧﮕﺬرﯾﻢ؟! ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﮐﺒﺮﯾﺎﺳــﺖ )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺧــﺪا را ﺑــﺮ آن ﺑﻨـــﺪه ﺑﺨﺸـــﺎﯾﺶ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺧﻠــﻖ از وﺟﻮدش در آﺳــﺎﯾﺶ اﺳــﺖ ﺧـــﻮابآور اﺳـــﺖ زﻣﺰﻣـــﻪى ﺟﻮﯾﺒـﺎرﻫﺎ در ﺧــﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ از ﻫﺎىﻫﺎى اﺷــﮏ ﺧــﻮش ﺑــﻮد ﮔﺮ ﻣﺤــﮏ ﺗﺠﺮﺑﻪ آﯾﺪ ﺑــﻪ ﻣﯿﺎن ﺗﺎ ﺳــﯿﻪ روى ﺷــﻮد ﻫﺮ ﮐﻪ در او ﻏﺶ ﺑﺎﺷــﺪ ﺣﺎﻓــﻆ از ﺑــﺎد ﺧــﺰان در ﭼﻤﻦ دﻫــﺮ ﻣﺮﻧﺞ ﻓﮑﺮ ﻣﻌﻘــﻮل ﺑﻔﺮﻣﺎُ ،ﮔﻞ ﺑﻰﺧﺎر ﮐﺠﺎ اﺳــﺖ؟ ﺧﻮاﻫــﻰ ﮐﻪ دﻟﺖ ﻧﺸــﮑﻨﺪ از ﺳــﻨﮓ ﻣﮑﺎﻓﺎت ﻣﺸﮑﻦ دل ﮐﺲ را ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺴﻰ ﻫﺴﺖ )ﺳﻌﺪى( )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( 77 ﺧﺒــﺮ ﺑــﻪ آﯾﻨﻪ ﻣــﻰ ﮔﯿــﺮم از ﻧﻔــﺲ ﻫﺮ دم ﺑــﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺷــﺪه ام ﺑﺲ ﮐــﻪ ﺑﺪﮔﻤﺎن ﺑﻰ ﺗﻮ ﺧﻮﺷــﺒﺨﺖ آن ﮐﻪ ﻣﺎدر داﻧﺎ ﺑﻪ روز و ﺷــﺐ ﭼﻮﻧﺎن ﻓﺮﺷــﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ او ﺳــﺎﯾﻪ ﮔﺴﺘﺮ اﺳﺖ ﺧﯿﺎﻟـــﻢ در دل و دل در ﺧـــﻢ زﻟــﻒ ﭘﺮﯾﺸـــﺎن در ﭘﺮﯾﺸـــﺎن در ﭘﺮﯾﺸـــﺎن ﺧـــﺮد را ﺗــﻮ روﺷـــﻦ ﺑﺼـــﺮ ﮐــﺮدهاى ﭼـــﺮاغ ﻫﺪاﯾـــﺖ ﺗـــﻮ ﺑـــﺮ ﮐــــﺮدهاى ﺧﯿــﺎل در ﻫﻤــﻪ ﻋﺎﻟــﻢ ﺑﺮﻓــﺖ و ﺑﺎزآﻣــﺪ ﮐــﻪ از ﺣﻀــﻮر ﺗﻮ ﺧﻮﺷــﺘﺮ ﻧﺪﯾﺪ ﺟﺎﯾﻰ را )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( )ﺷﻤﺲاﻟﻌﻠﻤﺎ رﺑﺎﻧﯽ( )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﺳﻌﺪى( ﺧﯿــﺮى ﮐــﻪ ﺑﺮآﯾــﺪت ﺑــﻪ ﺗﻮﻓﯿﻖ از دﺳــﺖ در ﺣﻖ ﮐﺴــﻰ ﮐﻦ ﮐﻪ درو ﺧﯿﺮى ﻫﺴــﺖ ﺧﯿـــﺮ ﮐـــﻦ ﺑـــﺎ ﺧﻠــﻖ ،ﺑﻬـــﺮ اﯾــﺰدت ﯾـــﺎ ﺑـــﺮاي راﺣــــﺖ ﺟـــﺎن ﺧــــﻮدت ﺗـــﺎ ﻫﻤــﺎره دوﺳـــﺖ ﺑﯿﻨــﻰ در ﻧﻈــــﺮ در دﻟــﺖ ﻧﺎﯾــﺪ زﮐﯿــﻦ ،ﻧﺎﺧـــﻮش ﺻــﻮر ﺧــﺎك را داﻣﺎن ﭘــﺮ زر ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﻓﺼﻞ ﺧﺰان ﺑـــﺎدﻫﺎ را ﮐﯿﻤﯿﺎﮔﺮ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﻓﺼـــﻞ ﺧﺰان ﺧﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧﻪَ ،در ﺑـﻪ َدرَ ،در ﭘـﻰ ﺗـﻮ دوﯾﺪه ام ﺷــﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪَ ،ﺳﺮ ﺑﻪ َﺳــﺮ ،ﺑﺎ ِر ﺗﻮ را ﮐﺸﯿﺪه ام ﺧﻨــﮏ آن ﻗﻤﺎر ﺑــﺎزى ،ﮐﻪ ﺑﺒﺎﺧﺖ آﻧﭽﻪ ﺑﻮدش ﺑﻨﻤـــﺎﻧﺪ ﻫﯿـــﭽﺶ ّاﻻ ،ﻫﻮس ﻗﻤـــﺎر دﯾـﮕﺮ ﺧـــﺮد رﻫﻨـــﻤﺎى و ﺧـــﺮد رﻫﮕﺸـــﺎى ﺧـــﺮد دﺳـــﺖ ﮔﯿـــﺮد ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﺳـــﺮاى ﺧﺮم آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﻏﻢ ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ در دل دارد وز ﻫﻤــﻪ ﻣﻠــﮏ ﺟﻬــﺎن ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺣﺎﺻــﻞ دارد )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻃﺎرق ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﻋﺒﯿﺪ زاﮐﺎﻧﻰ( 78 ﺧـــﺪاى ار ﺑــﻪ ﺣﮑﻤــﺖ ﺑﺒﻨـــﺪد درى ﮔﺸـــﺎﯾﺪ ﺑــﻪ ﻓﻀـــﻞ و ﮐـــﺮم دﯾﮕـــﺮى ﺧــﺪا ﻣـــﺮا ﺑــﻪ ﻓـــﺮاق ﺗــﻮ ﻣﺒﺘـــﻼ ﻧﮑﻨـــﺪ ﻧﺼﯿـــﺐ دﺷﻤـــﻦ ﻣﺎ را ﻧﺼﯿـــﺐ ﻣﺎ ﻧﮑﻨـﺪ ﺧﺒﺮت ﻫﺴــﺖ ﮐﻪ ﺑﻰ روى ﺗﻮ آراﻣﻢ ﻧﯿﺴــﺖ ﻃﺎﻗــﺖ ﺑــﺎر ﻓــﺮاق اﯾﻦ ﻫﻤــﻪ اﯾﺎﻣﻢ ﻧﯿﺴــﺖ ﺧﺒـــــﺮ دارى اى اﺳﺘـــــﺨﻮاﻧﻰ ﻗﻔـــــﺲ ﮐﻪ ﺟـﺎن ﺗﻮ ﻣـــﺮﻏﻰ اﺳـﺖ ﻧﺎﻣـﺶ ﻧﻔﺲ؟ ﺧﯿﺰﯾــﺪ و ﺧــﺰ آرﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺰان اﺳــﺖ ﺑــﺎد ﺧﻨﮏ از ﺟﺎﻧـــﺐ ﺧــﻮارزم وزان اﺳــﺖ )ﺳﻌﺪى( )ادﯾﺐ ﻧﯿﺸﺎﺑﻮرى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻨﻮﭼﻬﺮى( ﺧﯿــﺰ ﺗﺎ ﺧﺎﻃــﺮ ﺑﺪان ﺗﺮك ﺳــﻤﺮﻗﻨﺪى دﻫﯿﻢ ﮐﺰ ﻧﺴــﯿﻤﺶ ﺑﻮى ﺟﻮى ﻣﻮﻟﯿــﺎن آﯾﺪ ﻫﻤﻰ ﺧﯿـــﺰ ﺗــﺎ از در ﻣﯿﺨﺎﻧــﻪ ﮔﺸـــﺎدى ﻃﻠﺒﯿــﻢ ﺑــﻪ ره دوﺳــﺖ ﻧﺸــﯿﻨﯿﻢ و ﻣــﺮادى ﻃﻠﺒﯿــﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺧــﺮم آن روز ﮐــﻪ ﺑﺎزآﯾــﯽ و ﺳــﻌﺪي ﮔﻮﯾــﺪ آﻣــﺪي وه ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺸــﺘﺎق و ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﺑﻮدم ﺧــــﺮم دل آن ﮐــﻪ ﻫﻤـــﭽﻮ ﺣﺎﻓـــﻆ ﺟــﺎﻣـــﻰ ز ﻣـــﻰ اﻟﺴــــﺖ ﮔﯿــــﺮد ﺧــﺮم دل آن ﮐــﺲ ﮐــﻪ ز ﺑﺴــﺘﺎن ﺗــﻮ آﯾــﺪ ﮔﻞ در ﺑﻐــﻞ از ﮔﺸــﺖ ﮔﻠﺴــﺘﺎن ﺗــﻮ آﯾــﺪ ﺧــــﺮم دل آن ﮐــــﻪ از ﺗﺒــــﺎرش ﻣﺎﻧــــﺪ ﺧﻠﻔــــﻰ ﺑــــﻪ ﯾــﺎدﮔــــﺎرش ﺧﻮﺷـــﺎ آﻧـﺎﻧـــﮑﻪ اﷲ ﯾـــﺎرﺷﺎن ﺑـــﻰ ﮐﻪ ﺣﻤـــﺪ و ﻗﻞ ﻫـــﻮ اﷲ ﮐﺎرﺷـــﺎن ﺑﻰ )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﺧﺴﺮو ﺳﯿﻨﺎﯾﻰ( ﺑﻬﺸـــﺖ ﺟــــﺎودان ﺑــﺎزارﺷــــﺎن ﺑـﻰ ﺧﻮﺷـــﺎ آﻧﺎﻧـــﮑﻪ داﺋــــﻢ در ﻧﻤـــﺎزﻧﺪ )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( 79 ﺧﯿــﺎل روي ﺗــﻮ در ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐــﻪ ﺧﯿﻤﻪ زﻧﺪ ز ﺑﯽ ﻗـــﺮاري ام آﻧﺠﺎ ﻗﺮارﮔـــﺎه ﻣﻦ اﺳــﺖ ﺧــﺮم آن روز ﮐﺰﯾــﻦ ﻣﻨــﺰل وﯾــﺮان ﺑــﺮوم راﺣـــﺖ ﺟـــﺎن ﻃﻠﺒــﻢ وز ﭘﻰ ﺟﺎﻧـــﺎن ﺑﺮم ﺧﺎﻃــﺮ ﻋﺎم ﺑﺮدﻫﺎى ﺧﻮن ﺧــﻮاص ﺧﻮرده اى ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺻﯿﺪ ﮐﺮدﻫﺎى ﺧﻮد ز ﮐﻤﻨﺪ ﺟﺴﺘﻪ اى ﺧﻠــﻮت ﮔﺰﯾــﺪه را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷــﺎ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ اﺳــﺖ ﭼﻮن ﮐﻮى دوﺳــﺖ ﻫﺴــﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ اﺳــﺖ )ﻋﺎرف ﻗﺰوﯾﻨﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺧﻠــﻮت دل ﻧﯿﺴــﺖ ﺟــﺎى ﺻﺤﺒــﺖ اﺿﺪاد دﯾـــﻮ ﭼــﻮ ﺑﯿـــﺮون رود ﻓﺮﺷــﺘﻪ در آﯾــﺪ ﺧﻮﺷــﺎ دﻟــﻰ ﮐــﻪ ﻣــﺪام از ﭘــﻰ ﻧﻈــﺮ ﻧــﺮود ﺑــﻪ ﻫــﺮ دى ﮐــﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ ﺑﻰ ﺧﺒــﺮ ﻧﺮود )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺧﻮﺷـــﺎ آﻧـــﺎن ﮐــﻪ داﺋـــﻢ در ﻧﻤﺎزﻧــﺪ ﺑﻬﺸـــﺖ ﺟـــﺎودان ﺑـﺎزارﺷـــﺎن ﺑــﻰ ﺧﺒـــﺮ آﻣـــﺪ ﺧﺒــــﺮى در راه اﺳـــﺖ ﺳــﺮﺧﻮش آن دل ﮐــﻪ از آن آﮔﺎه اﺳــﺖ )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( )آﻗﺎﺳﻰ( ﺧــﻮد ﺑــﺪه درس ﻣﺤﺒﺖ ﮐــﻪ ادﯾﺒﺎن ﺧﺮد ﻫﻤــﻪ در ﻣﮑﺘــﺐ ﺗﻮﺣﯿــﺪ ﺗــﻮ ﺷــﺎﮔﺮداﻧﻨﺪ ﺧﺠﻞ ﺷــﺪم ز ﺟﻮاﻧﻰ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻧﯿﺴــﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔـــﺎﻧﻰ ﻣــﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺟﻮاﻧﻰ ﻧﯿﺴــﺖ ﺧــﺎل ﺗــﻮ آﺗﺸــﻰ اﺳــﺖ دل آﻓﺘــﺎب ﺳــﻮز ﺧﻂ ﺗﻮ ﺳــﺎﯾﻪ اى اﺳﺖ ﺳﯿﻪ روى ﻣﺎه ﮐﻦ ﺧــﻮش آن ﺳﺎﻋـــﺖ ﮐــﻪ ﯾــﺎر از در در آﯾﻮ ﺷـــﻮ ﻫﺠـــﺮان و روز ﻏـــﻢ ﺳــﺮ آﯾـــﻮ )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﻫﻤــﻰ واﺟـــﻢ ﮐــﻪ ﺟﺎﯾــﺶ دﻟﺒـــﺮ آﯾـــﻮ ز دل ﺑﯿــﺮون ﮐﻨــﻢ ﺟــﺎن را ﺑــﻪ ﺻﺪ ﺷــﻮق )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( 80 ﺧﻮﺷﺘﺮ ز ﻋﯿﺶ و ﺻﺤﺒﺖ و ﺑﺎغ و ﺑﻬﺎر ﭼﯿﺴﺖ ﺳــﺎﻗﻰ ﮐﺠﺎﺳــﺖ ﮔﻮ ﺳــﺒﺐ اﻧﺘﻈﺎر ﭼﯿﺴﺖ ﺧﻮﺷــﺎ دردى!ﮐــﻪ درﻣﺎﻧـــﺶ ﺗــﻮ ﺑﺎﺷــﻰ ﺧﻮﺷـــﺎ راﻫـــﻰ! ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧـﺶ ﺗـــﻮ ﺑـﺎﺷﻰ ﺧﻮﺷــﺎ آن دل! ﮐــﻪ دﻟــﺪارش ﺗــﻮ ﮔــﺮدى ﺧﻮﺷﺎ ﺟـــﺎﻧﻰ! ﮐﻪ ﺟﺎﻧـــﺎﻧﺶ ﺗـــﻮ ﺑـﺎﺷﻰ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺧﻮﺷـــﺎ ﻣﻠﮑﻰ! ﮐﻪ ﺳﻠﻄﺎﻧﺶ ﺗـــﻮ ﺑـــﺎﺷﻰ ﺧﻮﺷــﺎ ﭼﺸــﻤﻰ! ﮐــﻪ رﺧﺴـــﺎر ﺗــﻮ ﺑﯿﻨــﺪ )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( ﺧﻮﺷـــﻰ و ﺧــﺮﻣـــﻰ و ﮐﺎﻣـــﺮاﻧﻰ ﮐﺴـــﻰ دارد ﮐﻪ ﺧﻮاﻫـــﺎﻧﺶ ﺗـــﻮ ﺑﺎﺷــﻰ ﺧﻮﺷــﺎ آﻧــﺪل ﮐــﻪ از ﻏــﻢ ﺑﻬــﺮهور ﺑــﻰ ﺑــﺮ آن دل واى ﮐــﺰ ﻏــﻢ ﺑﻰﺧﺒـــﺮ ﺑــﻰ ﺧﺪاﯾــﺎ داد از اﯾــﻦ دل داد از اﯾـــﻦ دل ﻧﮕﺸﺘـــﻢ ﯾــﮏ زﻣﺎن ﻣﻦ ﺷــﺎد از اﯾﻦ دل ﭼــﻮ ﻓـــﺮدا داد ﺧﻮاﻫـــﺎن داد ﺧﻮاﻫﻨــﺪ ﺑـــﺮ آرم ﻣﻦ دو ﺻﺪ ﻓﺮﯾـــﺎد از اﯾـــﻦ دل ﺧﺴــﺮوا ﮔﻮى ﻓﻠــﮏ در ﺧﻢ ﭼــﻮﮔﺎن ﺗﻮ ﺑﺎد ﺳــﺎﺣﺖ ﮐﻮن و ﻣﮑﺎن ﻋﺮﺻﻪ ﻣﯿــﺪان ﺗﻮ ﺑﺎد ﺧــﻮن دل ﻣــﻰ ﺧﻮرم و ﭼﺸــﻢ ﻧﻈﺮﺑﺎزم ﺟﺎم ﺟﺮﻣﻢ اﯾﻦ اﺳــﺖ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺒﺪل و ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮم ﺧﻮﺑــﺎن ﭘﺎرﺳــﯽ ﮔــﻮ ﺑﺨﺸــﻨﺪﮔﺎن ﻋﻤﺮﻧــﺪ ﺳﺎﻗـــﯽ ﺑـــﺪه ﺑﺸـــﺎرت رﻧــﺪان ﭘﺎرﺳـــﺎ را ﺧــﺪا را ﺑــﺮ آن ﺑﻨــﺪه ﺑﺨﺸــﺎﯾﺶ اﺳــﺖ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ از وﺟﻮدش در آﺳــﺎﯾﺶ اﺳــﺖ ﺧﻨــﮏ آن ﮐــﻪ آﺳﺎﯾـــﺶ ﻣــﺮد و زن ﮔﺰﯾﻨــــﺪ ﺑـــﺮ آراﯾـــﺶ ﺧﻮﯾﺸﺘـــﻦ ﺧﺮﻗــﻪ از ﭘﯿــﺮ ﻓﻠﮏ دارم و ﮐﺸــﮑﻮل از ﻣﺎه ﺗــﺎ ﺑﻪ درﯾﻮزه ﺷــﺒﻰ ﭘﺮﺳــﻪ ﺑــﻪ ﮐﻮﯾﻰ ﺑﺰﻧﯿﻢ )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( 81 ﺧﻄــﺮ در آب زﯾﺮ ﮐﺎه ﺑﯿﺶ از ﺑﺤﺮ ﻣﻰ ﺑﺎﺷــﺪ ﺧﻠﻖ ﻧﺎﻫﻤﻮار ﻣﻰ ﺗﺮﺳــﻢ ﻣﻦ از ﻫﻤﻮارىِ اﯾﻦ ِ ﺧﯿـــﺰ ﮐــﻪ اﻣـــﺮوز ﺟﻬــــﺎن آن ﻣـــﺎﺳﺖ ﺟــﺎن و ﺟﻬــﺎن ﺳــﺎﻗﻰ و ﻣﻬﻤــﺎن ﻣﺎﺳــﺖ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( از ﮐـــﺮم اﻣـــﺮوز ﺑـــﻪ ﻓﺮﻣـــﺎن ﻣـﺎﺳـــﺖ ﺧﯿـــﺰ ﮐــﻪ ﻓﺮﻣـــﺎن ده ﺟـــﺎن و ﺟﻬـــﺎن )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺧــﻮر از ﺧﻮرﺷﯿـــﺪ روﯾــﺖ ﺷـــﺮم دارد ﻣــــﻪ ﻧـــﻮ ز اﺑـﺮوﯾـــــﺖ آزرم دارد ﺑــﻪ ﺷﻬـــﺮ و ﮐــﻮه و ﺻﺤﺮا ﻫـــﺮ ﮐــﻪ ﺑﯿﻨﻰ زﺑــــﺎن دل ﺑــﻪ ـﺬﮐــــﺮت ﮔـــﺮم دارد ﺧـــﻮش ﻣــﻰ روى در ﺟـــﺎن ﻣـــﻦ ﺧــــﻮش ﻣﻰ ﮐــــﻨﻰ درﻣــــﺎن ﻣــــﻦ! )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( اى ﺑﺤـــــﺮ ﮔـــﻮﻫـــــﺮ دار ﻣــــﻦ اى دﯾــــﻦ و اى اﯾـــــﻤﺎن ﻣــــﻦ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺧﻮشﺗــﺮ آن ﺑﺎﺷـــﺪ ﮐــﻪ ﺳــﺮ دﻟﺒـــﺮان ﮔﻔﺘـــﻪ آﯾـــﺪ در ﺣﺪﯾـــﺚ دﯾــــﮕﺮان ﺧﺒﺮت ﻫﺴــﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮﯾﺶ ﺧﺒﺮ ﻧﯿﺴــﺖ ﻣﺮا؟ ﮔــﺬرى ﮐــﻦ ﮐﻪ ز ﻏــﻢ راﻫﮕﺬر ﻧﯿﺴــﺖ ﻣﺮا )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺳــﺮ ﺳــﻮداى ﺗﻮ دارم ،ﻏﻢ ﺳــﺮ ﻧﯿﺴــﺖ ﻣﺮا ﮔﺮ ﺳـــﺮم در ﺳﺮ ﺳﻮدات رود ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺠﺐ )اﻣﯿﺮﺧﺴﺮو دﻫﻠﻮى( ﺧــﺎك ﯾﺜــﺮب از دو ﻋﺎﻟــﻢ ﺧﻮﺷــﺘﺮ اﺳــﺖ اى ﺧﻨــﮏ ﺷــﻬﺮى ﮐــﻪ آﻧﺠــﺎ دﻟﺒﺮ اﺳــﺖ ﺧﺎرﺑــﻦ ﻫــﺮ روز و ﻫــﺮ دم ﺳــﺒﺰ و ﺗــﺮ ﺧﺎرﮐـــﻦ ﻫـــﺮ روز زار و ﺧﺸـــﮏ ﺗــﺮ ﺧﻮاﻫــﻰ ﮐــﻪ ﺟﻬﺎن در ﮐﻒ اﻗﺒﺎل ﺗﻮ ﺑﺎﺷــﺪ ﺧﻮاﻫــﺎن ﮐﺴــﻰ ﺑﺎش ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺎن ﺗﻮ ﺑﺎﺷــﺪ ﺧــــﺮاب از ﺑﺎد ﭘﺎﺋﯿــﺰ ﺧﻤـﺎراﻧﮕﯿﺰ ﺗﻬﺮاﻧـﻢ ﺧﻤﺎر آن ﺑﻬﺎر ﺷﻮخ و ﺷﻬﺮ آﺷـﻮب ﺷﻤـﺮاﻧﻢ )اﻗﺒﺎل ﻻﻫﻮرى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﮔﺮﻓﺘﻪ در دﻣﺎﻏﯽ ﺧﺴــﺘﻪ ﭼﻮن ﺧﻮاﺑﯽ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﻢ ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﺳــﺮﮐﺶ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺷــﯿﺪاﯾﯽ )ﺷﻬﺮﯾﺎر( 82 ﺧﺎﻧﻪ ات ﺳﺮد اﺳﺖ؟ ﺧﻮرﺷﯿﺪي در ﭘﺎﮐﺖ ﻣﯽ ﮔﺬارم و ﺑﺮاﯾﺖ ﭘﺴﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺳﺘﺎره ي ﮐﻮﭼﮑﯽ در ﮐﻠﻤﻪ اي ﺑﮕﺬار و ﺑﻪ آﺳﻤﺎﻧﻢ رواﻧﻪ ﮐﻦ ﺑﺴﯿﺎرﺗﺎرﯾﮑﻢ )ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ آﺗﺸﻰ( ﻋﺠــﺐ ز ﺗﯿﺮ ﻧﺸــﺎﻧﮕﯿﺮ ﺑــﻰ ﺧﻄﺎى ﺗــﻮ دارم ﺧﻄــﺎ ﻧﮑــﺮدم و ﮐﺸــﺘﻰ ﻣــﺮا ﺑﻪ ﺗﯿــﺮ ﻧﮕﺎﻫﺖ )ﺳﯿﻤﯿﻦﺑﻬﺒﻬﺎﻧﻰ( ﺑﺎز ﺳــﻘﻒ آﺳــﻤﺎن اﻣﺮوز ﭘﺎﯾﯿــﻦ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﺧﻮاﻫــﺪ آﻣﺪ ،ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ،ﺧﻮاﻫــﺪ آﻣﺪ ور ﻧﯿﺎﯾﺪ )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( ﺧــﺮم آن روز ﮐــﻪ ﺟﺎن ﻣــﻰرود اﻧﺪر ﻃﻠﺒﺖ ﺗــﺎ ﺑﯿﺎﯾﻨـــﺪ ﻋﺰﯾــــﺰان ﺑــﻪ ﻣﺒـــﺎرك ﺑﺎدم ﺧﯿــﺎل روى ﺗﻮ در ﻫﺮ ﻃﺮﯾﻖ ﻫﻤﺮه ﻣﺎﺳــﺖ ﻧﺴﯿـــﻢ ﻣﻮى ﺗﻮ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺟـــﺎن آﮔﻪ ﻣﺎﺳــﺖ ﺧﻨــﺪه ﻫﺎ ﺑــﺮ ﻟﺐ ﻣﻦ ﺑــﻮد و ﮐﺲ آﮔﺎه ﻧﺸــﺪ زﯾﻦ ﻫﻤﻪ درد ﺧﻤﻮﺷــﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﺎن ﻣﻦ اﺳــﺖ )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻬﺪي ﺳﻬﯿﻠﯽ( ﺧﺎر ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪ ﮔﻞ ﮔﻔﺖ ﺳﻼم و ﺟﻮاﺑﻰ ﻧﺸﻨﯿﺪ ﺧﺎر رﻧﺠﯿﺪ وﻟﻰ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺖ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﭼﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻞ ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( ﺧﻮاﺟــﻪ در ﺑﻨـــﺪ ﻧﻘـــﺶ اﯾـــﻮان اﺳـــﺖ ﺧﺎﻧـــﻪ از ﭘـــﺎى ﺑﺴــﺖ وﯾـــﺮان اﺳــﺖ )ﺳﻌﺪى( 83 ﭘﺸــﺖ ﻫــﺎى ﺧــﺎر ﻫﻤــﻰ ﺑــﺮد ﺑــﻪ ﭘﺸــﺖ ﺧﺎرﮐــﺶ ﭘﯿــﺮى ﺑــﺎ دﻟــﻖ درﺷــﺖ ﻫــﺮ ﻗــﺪم داﻧــﻪ ﺷــﮑﺮى ﻣــﻰ ﮐﺎﺷــﺖ ﻟﻨــﮓ ﻟﻨــﮕﺎن ﻗﺪﻣــﻰ ﺑﺮﻣــﻰ داﺷــﺖ )ﺟﺎﻣﻰ( 84 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ د دﻻ ﯾـــﺎران ﺳــﻪ ﻗﺴـــﻢ اﻧــﺪ ﮔــﺮ ﺑـــﺪاﻧﻰ زﺑـﺎﻧـــﻰ اﻧــﺪ و ﻧـﺎﻧـــﻰ اﻧــﺪ و ﺟـﺎﻧـــﻰ وﻟﯿــــﮑﻦ ﯾــــﺎر ﺟـﺎﻧـــﻰ را ﻧﮕﻬــــﺪار ﺑـــﻪ ﭘﺎﯾـــﺶ ﺟــﺎن ﺑـــﺪه ﺗــﺎ ﻣﻰ ﺗـــﻮاﻧﻰ دﻻ ﺑﺴـــﻮز ﮐـــﻪ ﺳـــﻮز ﺗـﻮ ﮐﺎرﻫـــﺎ ﺑﮑﻨـﺪ دﻋـــﺎى ﻧﯿـــﻢ ﺷﺒـــﻰ دﻓﻊ ﺻﺪ ﺑـــﻼ ﺑﮑﻨﺪ ﺣــﺬر ﮐــــﻦ اى دل از ﯾــــﺎر زﺑــﺎﻧـــﻰ ﺑـــﻪ ﻧـــﺎﻧﻰ ﻧـــﺎن ﺑـــﺪه از در ﺑـــﺮاﻧﺶ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳـــﺮ ز ﭘﺎﯾــــﺖ ﺑـــﺮ ﻧــــﺪارم روز و ﺷــﺐ در ﻫﻮاﯾــــﺖ ﺑـــﻰ ﻗــــﺮارم روز و ﺷــــﺐ روز و ﺷـــﺐ را ﮐــﻰ ﮔـــﺬارم روز و ﺷـــﺐ روز و ﺷــﺐ را ﻫﻤﭽــﻮ ﺧــﻮد ﻣﺠﻨــﻮن ﮐﻨــﻢ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ُد ّر درﯾــﺎ ﺗــﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﮐــﻒ آرى ﮐﻪ ﻫﻤﻰ ﺑــﻪ ﻟﺐ ﺟــﻮى ﭼﻮ اﻃﻔﺎل ﻫﺮاﺳــﺎن ﺑﺎﺷــﻰ دﺳــﺖ در ﺣﻠﻘــﻪ آن زﻟﻒ دوﺗــﺎ ﻧﺘﻮان ﮐﺮد ﺗﮑﯿــﻪ ﺑــﺮ ﻋﻬــﺪ ﺗــﻮ و ﺑــﺎد ﺻﺒﺎ ﻧﺘــﻮان ﮐﺮد در اﻧﺪرون ﻣـــﻦ ﺧﺴــﺘﻪ دل ﻧـــﺪاﻧﻢ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻤﻮﺷﻢ و او در ﻓﻐﺎن و در ﻏﻮﻏﺎﺳﺖ دوﻟــﺖ ﺟــﺎن ﭘﺮورﺳــﺖ ﺻﺤﺒــﺖ آﻣــﻮزﮔﺎر ﺧﻠــــﻮت ﺑﻰ ﻣـــﺪﻋﻰ ﺳـــﻔﺮه ﺑــﻰ اﻧﺘﻈﺎر )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( 85 در ﮐﺎﺳــﻪ ى وﺻـــﻞ ﺗـــﻮ اﮔﺮ زﻫﺮ دﻫﻨﺪم ﺧــﻮش ﺗﺮ ﮐﻪ ﺑــﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻫﺠــﺮان ﺗﻮ ،ﻗﻨﺪم دل و دﯾﻨﻢ ﺷــﺪ و دﻟﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳــﺖ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻨﺸــﯿﻦ ﮐﺰ ﺗﻮ ﺳــﻼﻣﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ درﯾــﺎى ﻋﺸــﻖ را ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻨـــﺎر ﻧﯿﺴــﺖ ور ﻫﺴــﺖ ﭘﯿــﺶ اﻫﻞ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻨﺎر اوﺳــﺖ داﻧــﻰ ﮐــﺪام ﺧـــﺎك ﺑﺮ او رﺷـــﮏ ﻣﻰﺑـــﺮم آن ﺧــﺎك ﻧﯿﮑﺒﺨــﺖ ﮐﻪ در رﻫﮕﺬار اوﺳــﺖ دﻟﺸﺪه ى ﭘﺎى ﺑﻨـــﺪ ﮔـﺮدن ﺟﺎن در ﮐﻤﻨـﺪ زﻫﺮه ﮔﻔﺘﺎر ﻧﻪ ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻪ ﺳــﺒﺐ وان ﭼﺮاﺳــﺖ دﻻ ﺧــﻮ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﻰ ﮐــﻪ از ﺗﻦ ﻫﺎ ﺑﻼ ﺧﯿﺰد ﺳــﻌﺎدت آن ﮐﺴﻰ دارد ﮐﻪ از ﺗﻦ ﻫﺎ ﺑﭙﺮﻫﯿﺰد )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﯿﻤﯿﻦﺑﻬﺒﻬﺎﻧﻰ( در ﮐﺎرﺧـﺎﻧــــﻪ اى ﮐــــﻪ ﻧﺪاﻧﻨـــﺪ ﻗـﺪر ﮐـﺎر از ﮐﺎر ،ﻫﺮ ﮐﻪ دﺳــﺖ ﮐﺸــﺪ ،ﮐﺎردان ﺗﺮ اﺳﺖ دوش در ﺣﻠﻘــﻪ ﻣــﺎ ﻗﺼــﻪ ﮔﯿﺴــﻮى ﺗــﻮ ﺑﻮد ﺗﺎ دل ﺷــﺐ ﺳــﺨﻦ از ﺳﻠﺴــﻠﻪ ﻣﻮى ﺗﻮ ﺑﻮد )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺧﺮﻗـــﻪ ﺟﺎﯾـــﻰ ﮔﺮو ﺑـــﺎده و دﻓﺘـﺮ ﺟـﺎﯾـﻰ در ﻫﻤــﻪ دﯾﺮ ﻣﻐﺎن ﻧﯿﺴــﺖ ﭼﻮ ﻣﻦ ﺷــﯿﺪاﯾﻰ از ﺧﺪا ﻣﻰﻃﻠﺒــــﻢ ﺻﺤﺒـــﺖ روﺷـــﻦ راﯾﻰ دل ﮐـــﻪ آﯾﯿﻨـــﻪ ﺷﺎﻫﯿــﺴﺖ ﻏﺒـــﺎرى دارد )ﺣﺎﻓﻆ( در ﻣﻨـــﺰل وﺻـــﻞ ،ﺗﻮﺷـــﻪاى ﻧﯿـــﺴﺖ ﻣﺮا وز ﺧﺮﻣــﻦ ﻋﺸـــﻖ ﺧﻮﺷــﻪاى ﻧﯿـــﺴﺖ ﻣﺮا درﯾــﺎ اﮔﺮ ﺳــﺮ ﻣﻰ زﻧﺪ ﺑﺮ ﺳــﻨﮓ ﺣــﻖ دارد ﺗﻨﻬــﺎ دواى درد ﻋﺎﺷــﻖ ﻧﺎﺷــﮑﯿﺒﺎﯾﻰ اﺳــﺖ دﻋﺎى ﺻﺒﺢ و آه ﺷﺐ ﮐﻠﯿﺪ ﮔﻨﺞ ﻣﻘﺼﻮد اﺳﺖ ﺑﺪﯾــﻦ راه و روش ﻣــﻰرو ﮐﻪ ﺑــﺎ دﻟﺪار ﭘﯿﻮﻧﺪى )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( 86 از ﭘﺎﻓﺘﺎدﻧــﻰ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﻣﻨــﺰل ﺑﺮاﺑﺮﺳــﺖ دﺳــﺖ از ﻃﻠــﺐ ﻣــﺪار ﮐــﻪ دارد ﻃﺮﯾﻖ ﻋﺸــﻖ ﺑــﺎ ﺳــﺮﻣﻪ ﺳــﯿﺎﻫﻰ ﻣﻨــﺰل ﺑﺮاﺑﺮﺳــﺖ ﮔــﺮدى ﮐــﻪ ﺧﯿــﺰد از ﻗــﺪم رﻫﺮوان ﻋﺸــﻖ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( دوش دور از روﯾﺖ اى ﺟﺎن ﺟﺎﻧﻢ از ﻏﻢ ﺗﺎب داﺷﺖ اﺑﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺮ رخ از ﺳﻮداى دل ﺳﯿﻼب داﺷﺖ درد ﻋﺸــﻘﻰ ﮐﺸــﯿﺪهام ﮐــﻪ ﻣﭙــﺮس زﻫــﺮ ﻫﺠــﺮى ﭼﺸــﯿﺪهام ﮐــﻪ ﻣﭙــﺮس )ﺳﻌﺪى( دﻟﺒــﺮى ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪهام ﮐــﻪ ﻣﭙــﺮس ﮔﺸــﺘﻪام در ﺟﻬــﺎن و آﺧــﺮ ﮐﺎر )ﺣﺎﻓﻆ( دﻟﺒــﺮا ﭘﯿــﺶ وﺟﻮدت ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺑــﺎن ﻋﺪﻣﻨﺪ ﺳــﺮوران ﺑــﺮ در ﺳــﻮداى ﺗﻮ ﺧــﺎك ﻗﺪﻣﻨﺪ دوﺳــﺘﺎن ﻋﯿــﺐ ﻧﻈﺮﺑــﺎزى ﺣﺎﻓــﻆ ﻣﮑﻨﯿــﺪ ﮐــﻪ ﻣــﻦ او را ز ﻣﺤﺒــﺎن ﺷــﻤﺎ ﻣﻰﺑﯿﻨــﻢ درﺧــﺖ ﻏﻨﭽــﻪ ﺑــﺮآورد و ﺑﻠﺒــﻼن ﻣﺴــﺘﻨﺪ ﺟﻬﺎن ﺟﻮان ﺷــﺪ و ﯾﺎران ﺑﻪ ﻋﯿﺶ ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ دو دوﺳــﺖ ﻗﺪر ﺷﻨﺎﺳــﻨﺪ ﻋﻬــﺪ ﺻﺤﺒﺖ را ﮐــﻪ ﻣﺪﺗــﻰ ﺑﺒﺮﯾﺪﻧــﺪ و ﺑﺎزﭘﯿﻮﺳــﺘﻨﺪ دل ﮔﺮﭼــﻪ در اﯾــﻦ ﺑﺎدﯾــﻪ ﺑﺴــﯿﺎر ﺷــﺘﺎﻓﺖ ﯾــﮏ ﻣــﻮى ﻧﺪاﻧﺴــﺖ وﻟــﻰ ﻣﻮى ﺷــﮑﺎﻓﺖ )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( آﺧــﺮ ﺑــﻪ ﮐﻤــﺎل ذرهاى راه ﻧﯿﺎﻓــﺖ اﻧــﺪر دل ﻣــﻦ ﻫــﺰار ﺧﻮرﺷــﯿﺪ ﺑﺘﺎﻓــﺖ )اﺑﻦ ﺳﯿﻨﺎ( دردم ﻧﻬﻔﺘــﻪ ﻣﺎﻧــﺪ ﮐــﻪ از ﺑﯿــﻢ ﺧــﻮى ﺗــﻮ ﺑﺮﮔﺸــﺖ ﻫﺮ ﺳــﺨﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻟﺐ رﺳــﯿﺪ دل ﻣﻰرود ز دﺳــﺘﻢ ﺻﺎﺣــﺐ دﻻن ﺧﺪا را دردا ﮐــﻪ راز ﭘﻨﻬــﺎن ﺧﻮاﻫــﺪ ﺷــﺪ آﺷــﮑﺎرا دﯾﮕــﺮان ﭼــﻮن ﺑﺮوﻧــﺪ از ﻧﻈــﺮ از دل ﺑﺮوﻧﺪ ﺗــﻮ ﭼﻨﺎن در دل ﻣﻦ رﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﺎن در ﺑﺪﻧﻰ )ﺷﻔﺎﯾﻰ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( 87 ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻤﻮﺷﻢ و او در ﻓﻐﺎن و در ﻏﻮﻏﺎﺳﺖ در اﻧــﺪرون ﻣــﻦ ﺧﺴــﺘﻪ دل ﻧﺪاﻧــﻢ ﮐﯿﺴــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وﻓﺎ ﻗﺼﻪىﺑﺮفﺑﻪﺗﺎﺑﺴﺘﺎناﺳﺖ ّ و ﺻﺪاﻗﺖ ﮔﻞ ﻧﺎﯾﺎﺑﻰ و در ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺎك ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺎ ﻋﺎﺑﺮ ﺑﻰ ﻋﺎﻃﻔﻪ ى ﻏﻢ ﺟﺎرى اﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ اﻧﺴﺎﻧﻢ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ؟ )ﻣﻬﺪى اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ( دﯾﺪه از دﯾﺪار ﺧﻮﺑﺎن ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺸﮑﻠﺴــﺖ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺎ را اﯾﻦ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻠﺴﺖ دل دادهام ﺑﻪ ﯾﺎرى ﺷــﻮﺧﻰ ﮐﺸــﻰ ﻧﮕﺎرى ﻣﺮﺿﯿــ ُﻪ اﻟﺴــﺠﺎﯾﺎ ﻣﺤﻤــﻮد ُه اﻟﺨﺼﺎﺋــﻞ ّ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( داراﻟﻘــﺮار دل ﺣــﺮم ﻃــﻮس ﻣــﻰ ﺷــﻮد دل ﺑﺎ ﺗﻮ ﯾﺎ رﺿﺎﺳــﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻮس ﻣﻰ ﺷــﻮد دﯾــﺪار ﯾــﺎر ﻏﺎﯾــﺐ داﻧــﻰ ﭼــﻪ ذوق دارد اﺑــﺮى ﮐــﻪ در ﺑﯿﺎﺑــﺎن ﺑــﺮ ﺗﺸــﻨﻪاى ﺑﺒــﺎرد )ﺣﺎج ﻋﻠﻰ رﺷﯿﺪ ﺗﺮاﺑﻰ( ﭘﯿﻐــﺎم وﺻــﻞ ﺟﺎﻧــﺎن ﭘﯿﻮﻧــﺪ روح دارد اى ﺑــﻮى آﺷــﻨﺎﯾﻰ داﻧﺴــﺘﻢ از ﮐﺠﺎﯾــﻰ )ﺳﻌﺪى( دﺳــﺘﯽ ز روي ﻟﻄﻒ ﺑﺮآري ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷــﻮد؟ ﻣــﺎ را اﮔــﺮ ﺑــﻪ ﻣــﺎ ﻧﮕـﺬاري ﭼــﻪ ﻣــﯽ ﺷــﻮد؟ دور ﮔــﺮدون ﮔﺮ دو روزى ﺑﺮ ﻣﺮاد ﻣﺎ ﻧﺮﻓﺖ داﺋﻤﺎ ﯾﮑﺴــﺎن ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﺣﺎل دوران ﻏﻢ ﻣﺨﻮر دﯾﺪﻣــﺶ ﺧــﺮم و ﺧﻨﺪان ﻗﺪح ﺑﺎده ﺑﻪ دﺳــﺖ و اﻧــﺪر آن آﯾﻨــﻪ ﺻــﺪ ﮔﻮﻧــﻪ ﺗﻤﺎﺷــﺎ ﻣﻰﮐﺮد )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( 88 دود اﮔﺮ ﺑﺎﻻ ﻧﺸــﯿﻨﺪ ﮐﺴــﺮ ﺷﺄن ﺷﻌﻠﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎي ﭼﺸــﻢ اﺑﺮو ﻧﮕﯿﺮد ﭼﻮﻧﮑﻪ او ﺑﺎﻻﺗﺮاﺳــﺖ دﻻ ﻧﺰد ﮐﺴﻰ ﺑﻨﺸﯿﻦ ﮐﻪ او از دل ﺧﺒﺮ دارد ﺑﻪ زﯾﺮ آن درﺧﺘﻰ رو ﮐﻪ او ﮔﻞ ﻫﺎى ﺗﺮ دارد دل ز دﺳــﺘﻢ ﺑﺮدهاﻧــﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧــﻢ ﮐﻪ ﺑﺮد ﻏﻤــﺰه ﺑﺮ اﺑﺮو اﺷــﺎرت ﻣﯽﮐﻨﺪ ،اﺑﺮو ﺑﻪ ﭼﺸــﻢ دل ﺑﻪ ﻧﮕﺎه اوﻟﯿﻦ ﮔﺸــﺖ ﺷــﮑﺎر ﭼﺸــﻢ ﺗﻮ زﺧــﻢ دﮔﺮﭼــﻪ ﻣﯽزﻧﯽ ﺻﯿﺪ ﺑﻪﺧﻮن ﺗﭙﯿــﺪه را؟ دل را ﻧــﮕﺎه ﮔــﺮم ﺗــﻮ دﯾﻮاﻧــﻪ ﻣــﻰ ﮐﻨــﺪ آﯾﯿﻨــﻪ را رخ ﺗــﻮ ﭘﺮﯾﺨﺎﻧــﻪ ﻣــﻰ ﮐﻨــﺪ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺑﻬﺎر ﺷﯿﺮواﻧﯽ( )ﻓﺮوﻏﯽ ﺑﺴﻄﺎﻣﯽ( دﯾﻮاﻧــﻪ ﻏﻤﮕﺴــﺎرى دﯾﻮاﻧــﻪ ﻣــﻰ ﮐﻨــﺪ دل ﻣﻰﺧــﻮرد ﻏﻢ ﻣــﻦ و ﻣﻦ ﻣﻰ ﺧﻮرم ﻏﻤﺶ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( در ﻫﻮاﯾــﺖ ﺑﻰﻗــﺮارم روز و ﺷــﺐ ﺳــﺮ ز ﭘﺎﯾــﺖ ﺑﺮﻧــﺪارم روز و ﺷــﺐ دورى از ﺑﺰم ﺗﻮ ﻋﻤﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺎن ﻣﻨﺴﺖ زدم و ﻣــﻰ زﻧﻢ از دﺳــﺖ ﻏﻤــﺖ داد ﻫﻨﻮز دل از ﻣــﻦ ﺑــﺮد و روى از ﻣــﻦ ﻧﻬــﺎن ﮐــﺮد ﺧــﺪا را ﺑــﺎ ﮐــﻪ اﯾــﻦ ﺑــﺎزى ﺗــﻮان ﮐــﺮد دل ﺑــﻪ اﻣﯿــﺪ ﺻﺪاﯾــﻰ ﮐﻪ ﻣﮕﺮ در ﺗﻮ رﺳــﺪ ﻧﺎﻟﻪﻫــﺎ ﮐــﺮد در اﯾــﻦ ﮐﻮه ﮐﻪ ﻓﺮﻫــﺎد ﻧﮑﺮد )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( در دﻟــﻢ ﺑــﻮد ﮐﻪ ﺑﻰ دوﺳــﺖ ﻧﺒﺎﺷــﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﭼــﻪ ﺗـﻮان ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳــﻌﻰ ﻣــﻦ و دل ﺑﺎﻃﻞ ﺑﻮد دى ﺷــﯿﺦ ﺑﺎ ﭼﺮاغ ﻫﻤﻰﮔﺸــﺖ ﮔﺮد ﺷــﻬﺮ ﮐــﺰ دﯾــﻮ و دد ﻣﻠﻮﻟــﻢ و اﻧﺴــﺎﻧﻢ آرزوﺳــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔﻔــﺖ آﻧﮏ ﯾﺎﻓــﺖ ﻣﻰﻧﺸــﻮد آﻧﻢ آرزوﺳــﺖ ﮔﻔﺘﻨــﺪ ﯾﺎﻓــﺖ ﻣﻰﻧﺸــﻮد ﺟﺴــﺘﻪاﯾﻢ ﻣــﺎ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( 89 وز دﻟﺒﺮان ﺧﻮش ﺑﺎش ﺗﺮ ﻣﺴــﺘﺎن ﺳــﻼﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ در ﻋﺸــﻖ ﮔﺸــﺘﻢ ﻓﺎش ﺗﺮ وز ﻫﻤﮕﻨﺎن ﻗﻼش ﺗﺮ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( در ﭼﺸــﻢ ﺧﺮده ﺑﯿﻨﺎن ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﺻﺪ ﮐﺘﺎب اﺳــﺖ آن ﺧﺎل را ﺑﻪ ﺻﺪ وﺟﻪ ﺗﻔﺴــﯿﺮ ﻣﻰ ﺗﻮان ﮐﺮد دردﻣﻨــﺪ از ﮐﻮﭼــﻪ ى دﻟــﺪار ﻣــﻰ آﯾﯿﻢ ﻣﺎ آه ﮐــﺰ داراﻟﺸــﻔﺎ ﺑﯿﻤــﺎر ﻣــﻰ آﯾﯿــﻢ ﻣــﺎ درون ﺳــﯿﻨﻪ دﻟــﻰ داﺷــﺘﯿﻢ و اﻣﯿــﺪى ﺧــﺪاى ﺧﯿــﺮ دﻫــﺪ دﻟﺒــﺮان ﯾﻐﻤــﺎ را در دﻟﻢ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ آﺷﻮﺑﺴــﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﻬﺮ ﻋﺸــﻖ ﻣﺤﺸــﺮ دردم وﻟــﻰ دردا ﮐــﻪ ﺷــﻮرم ﺑﺮدهاﻧــﺪ )واﻗﻒ ﻫﻨﺪى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻃﺎﻟﺐ آﻣﻠﻰ( )ﻃﺎﻟﺐ آﻣﻠﻰ( دﯾﺪﻧــﺶ ﺣــﺎل ﻣﺮا ﯾﮏ ﺟــﻮر دﯾﮕﺮ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﺣــﺎل ﯾﮏ دﯾﻮاﻧــﻪ را دﯾﻮاﻧــﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ دردﯾﺴــﺖ در دﻟﻢ ﮐﻪ ﮔﺮ از ﭘﯿﺶ آب ﭼﺸــﻢ ﺑﺮﮔﯿــﺮم آﺳــﺘﯿﻦ ﺑــﺮود ﺗــﺎ ﺑــﻪ داﻣﻨــﻢ در ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺣﯿﻠﻪ ﮐﻪ ﮐﺮدم ﻫﯿﭽﺴــﺖ ﻫــﺮ ﺧــﻮن ﺟﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﻰ ﺗﻮ ﺧﻮردم ﻫﯿﭽﺴــﺖ )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( درﻣــﺎن ﮐــﻪ ﮐﻨﺪ ﻣــﺮا ﮐــﻪ دردم ﻫﯿﭽﺴــﺖ از درد ﺗــﻮ ﻫﯿــﭻ روى درﻣﺎﻧــﻢ ﻧﯿﺴــﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( در ﺷــﺐ ﻋﺸــﻖ ﮐﻪ ﻋﺸــﺎق ﺑﻪ ﻫــﻢ آﻣﯿﺰﻧﺪ ﻣــﻦ ﮐﻨــﺎر ﻏــﻢ ﺗﻮ ﺧﯿــﺮه ﺑــﻪ ﺗﺼﻮﯾــﺮ ﺗﻮام دردى ﺳﺖ در ِد ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﺶ ﻃﺒﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﮔــﺮ دردﻣﻨ ـ ِﺪ ﻋﺸــﻖ ﺑﻨﺎﻟــﺪ ،ﻏﺮﯾــﺐ ﻧﯿﺴــﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﭘــﺮواى ﻗــﻮل ﻧﺎﺻــﺢ و ﭘﻨــﺪ ادﯾــﺐ ﻧﯿﺴــﺖ ﻣﺠﺎﻧﯿــﻦ ﻋﺸــﻖ را داﻧﻨــﺪ ﻋﺎﻗــﻼن ﮐــﻪ ِ )ﺳﻌﺪى( ور ﺑﻨــﺪ ﻧﻬــﻰ ﺳﻠﺴــﻠﻪ درﻫــﻢ ﮔﺴــﻼﻧﺪ دﯾﻮاﻧــﻪ ﮔــﺮش ﭘﻨــﺪ دﻫــﻰ ﮐﺎر ﻧﺒﻨــﺪد ﻋﺎﻗــﻞ ﻧﺸــﻮد ﺑــﻪ ﻫﯿــﭻ ﭘﻨــﺪى دﯾﻮاﻧــﻪ ﻋﺸــﻘﺖ اى ﭘــﺮى روى )ﺳﻌﺪى( 90 در ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮام ﻧﺼﯿﺤــﺖ و ﭘﻨــﺪ ﭼــﻪ ﺳــﻮد زﻫــﺮاب ﭼﺸــﯿﺪهام ﻣــﺮا ﻗﻨــﺪ ﭼــﻪ ﺳــﻮد در ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ ﺧــﻮن دل ﺣﻼﻟﺴــﺖ ﺣــﻼل آﺳــﻮدﮔﻰ و ﻋﺸــﻖ ﺣﺮاﻣﺴــﺖ ﺣــﺮام دوﺳــﺘﺎن ﻋﯿﺐ ﮐﻨﻨﺪم ﮐﻪ ﭼﺮا دل ﺑﻪ ﺗﻮ دادم ﺑﺎﯾــﺪ اول ﺑــﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮب ﭼﺮاﯾﻰ دﻻ ﻣﺸــﺘﺎق دﯾﺪارم ﻏﺮﯾﺒﻢ ﻋﺎﺷــﻖ و ﻣﺴﺘﻢ ﮐﻨــﻮن ﻋﺰم ﻟﻘــﺎ دارم ﻣﻦ اﯾﻨﮏ رﺧﺖ ﺑﺮﺑﺴــﺘﻢ داد ﻣﻌﺸــﻮﻗﻪ ﺑــﻪ ﻋﺎﺷــﻖ ﭘﯿﻐــﺎم ﮐــﻪ ﮐﻨــﺪ ﻣــﺎدر ﺗــﻮ ﺑــﺎ ﻣــﻦ ﺟﻨــﮓ در دو ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﺸﯿﻦ اى آن ﮐﻪ از ﻣﻦ ﻣﻦ ﺗﺮى ﺗــﺎ ﻗﻤــﺮ را واﻧﻤﺎﯾــﻢ ﮐــﺰ ﻗﻤــﺮ روﺷــﻦ ﺗــﺮى دارد ﺑــﻪ ﺟﺎﻧــﻢ ﻟﺮز ﻣﻰ اﻓﺘﺪ رﻓﯿــﻖ اﻧﮕﺎر ﭘﺎﯾﯿﺰم دارم ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺮگ ﻫﺎى زرد و ﺧﺸﮏ از ﺷﺎﺧﻪ ﻣﯿﺮﯾﺰم )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )اﯾﺮج ﻣﯿﺮزا( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻰ آل ﻣﺠﺘﺒﻰ( داﺋﻢ ﺑﻪ ﺳــﺮم زد ﮐﻪ دﻫﻢ ﺑﺎد ﺳــﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﻣــﻦ در ﻋﺠﺒﻢ ﺗﻮ ﮐﻪ داﻧﺎﯾــﻰ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻧﺪارى؟! در دﻟــﻢ ﺑــﻮد ﮐﻪ ﺟــﺎن ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺸــﺎﻧﻢ روزى ﺑــﺎز در ﺧﺎﻃﺮم آﻣــﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﻋﯿﺴــﺖ ﺣﻘﯿﺮ در دﺳــﺖ اﯾﻦ ﺧﻤﺎر ﻏﻤﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﺎره ﻧﯿﺴــﺖ ﺟــﺰ ﺑــﺎده اى ﮐــﻪ در ﻗــﺪح ﻏﻤﮕﺴــﺎر ﺗﻮﺳــﺖ دل ﭼﻪ ﺑﺎﺷــﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﻰ از دﻟﺴﺘﺎن دارد درﯾﻎ ﻋﺎﺷﻖ از ﻣﻌﺸﻮق ﻫﯿﻬﺎت اﺳــﺖ ﺟﺎن دارد درﯾﻎ دردم از ﯾﺎرﺳــﺖ و درﻣــﺎن ﻧﯿــﺰ ﻫــﻢ دل ﻓــﺪاى او ﺷــﺪ و ﺟــﺎن ﻧﯿــﺰ ﻫــﻢ 91 )ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﻣﻬﺮى( )ﺳﻌﺪى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( دل و ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺸﻐﻮل و ﻧﻈﺮ در ﭼﭗ و راﺳﺖ ﺗــﺎ ﻧﺪاﻧﻨــﺪ ﺣﺮﯾﻔــﺎن ﮐــﻪ ﺗــﻮ ﻣﻨﻈــﻮر ﻣﻨﻰ در ﻣــﻦ ﻫــﺰار درد ﻧﮕﻔﺘــﻪ ،ﻫــﺰار ﺷــﻌﺮ ﻟﺒﺮﯾــﺰ ﻣﺎﻧــﺪه ،ﻣﻨﺘﻈــﺮ ﯾــﮏ ﮐﻼم ﺗﻮﺳــﺖ دور از ﺗــﻮ ﭼﻨﺎﻧــﻢ ﮐــﻪ ﻏــﻢ ﻏﺮﺑﺘــﻢ اﻣﺸــﺐ ﺣﺘــﻰ ﺑــﻪ ﻏــﺰل ﻫــﺎى ﻏﺮﯾﺒﺎﻧــﻪ ﻧﮕﻨﺠــﺪ دواى درد ﻣــﺮا ﻫﯿــﭻ ﮐــﺲ ﻧﻤــﻰ داﻧــﺪ ﻓﻘــﻂ ﺑﮕــﻮ ﺑــﻪ ﻃﺒﯿﺒــﺎن دﻋــﺎ ﮐﻨﻨــﺪ ﻣــﺮا در اﯾﻦ وﺣﺸﺖ ﺳﺮا ﺗﺎ ﮐﻰ اﺳﯿﺮ آب و ﮔﻞ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻣــﺮا راﻫــﻰ ﺑــﻪ ﺳــﻮى ﻋﺎﻟﻢ ﺑــﺎﻻ ﮐﺮاﻣــﺖ ﮐﻦ )ﺳﻌﺪى( )ﺳﺎﺟﺪه ﺟﺒﺎرﭘﻮر( )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( )ﻣﻬﺮاﻧﻪ ﺟﻨﺪﻗﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( در دﻟــﺶ ﺟﺎﯾــﻰ اﮔــﺮ ﺑــﻮد ﻣــﺮا ﭘــﺲ ﭼــﺮا دﯾــﺪه ز دﯾــﺪارم ﺑﺴــﺖ؟ دﻣﻰ ﺑﺎ ﻏﻢ ﺑﻪ ﺳــﺮ ﺑﺮدن ﺟﻬﺎن ﯾﮑﺴــﺮ ﻧﻤﻰ ارزد ﺑــﻪ ﻣﻰ ﺑﻔﺮوش دﻟﻖ ﻣﺎ ﮐــﺰ اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﻰ ارزد دﻟـــﻢ ز ﺣﻠﻘﻪ زﻟﻔـﺶ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺮﯾﺪ آﺷﻮب ﭼﻪ ﺳـــــﻮد دﯾﺪ ﻧﺪاﻧﻢ ﮐــﻪ اﯾﻦ ﺗﺠﺎرت ﮐﺮد داﯾــﻢ ﮔﻞ اﯾﻦ ﺑﺴــﺘﺎن ﺷــﺎداب ﻧﻤــﻰ ﻣﺎﻧﺪ درﯾــﺎب ﺿﻌﯿﻔــﺎن را در وﻗــﺖ ﺗﻮاﻧﺎﯾــﻰ درد دل ﮔﻮﯾــﻢ و ﺑﺮ ﻃﺒﻊ ﮔﺮان اﺳــﺖ ﺗﻮ را ﭼــﻪ ﮐﻨﻢ ،ﮔﻮش ﺑــﻪ ﺣﺮف دﮔﺮان اﺳــﺖ ﺗﻮ را دﺳــﺖ َﻃﻠَﺐ ﭼﻮ ﭘﯿﺶ َﮐﺴــﺎن ﻣﻰﮐﻨﻰ دراز ﭘُﻞ ﺑﺴــﺘﻪاى ﮐﻪ ﺑﮕــﺬرى از آﺑﺮوى ﺧﻮﯾﺶ در ﻣﻨــﺰل وﺻــﻞ ،ﺗﻮﺷــﻪاى ﻧﯿﺴــﺖ ﻣــﺮا وز ﺧﺮﻣــﻦ ﻋﺸــﻖ ،ﺧﻮﺷــﻪاى ﻧﯿﺴــﺖ ﻣــﺮا )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )آذر ﺑﯿﮕﺪﻟﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﮐﻤﺘــﺮ ﺑﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ ﮔﻮﺷــﻪاى ﻧﯿﺴــﺖ ﻣــﺮا ﮔــﺮ ﺑﮕﺮﯾــﺰم ز ﺻﺤﺒــﺖ ﻧﺎاﻫــﻼن )ﺳﻨﺎﯾﻰ( 92 در ﻫﺠﺮ آن زﯾﺒﺎ ﺻﻨﻢ ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤﻞ ﭼﻮن ﮐﻨﻢ ﻣــﻦ ﻋﺎﺷــﻖ دﯾﻮاﻧــﻪام ﻧﺎﯾــﺪ ز ﻣﻦ اﯾــﻦ ﮐﺎرﻫﺎ در ﻫــﻢ ﺷــﮑﻔﺘﻪ ﻏﻨﭽــﻪ دل ﻻﻟــﻪ را ﺟﮕــﺮ ﺑــﺮ ﻫــﺮ زﻣﯿﻦ ﮐــﻪ داﻣﻦ ﻣﮋﮔﺎن ﻓﺸــﺮدهاﯾﻢ در دﺳــﺖ اﯾﻦ ﺧﻤﺎر ﻏﻤﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﺎره ﻧﯿﺴــﺖ ﺟــﺰ ﺑــﺎده اى ﮐــﻪ در ﻗــﺪح ﻏﻤﮕﺴــﺎر ﺗﻮﺳــﺖ داﻣﻦ دوﺳــﺘﺎن ﻣﺪه ﮔﺮ ﺑﺮود ﺳــﺮت ز دﺳﺖ ﺑﺨــﺖ ﻣﺮان ﭼــﻮ ﻣﻦ ز در ﻋﻤﺮ ﻣﮑﻦ ﭼﻮ ﻣﻦ ﺗﻠﻒ دل ﺧﺎﻧﻪ ى ﺗﻮ ﺳــﻨﮓ دل اﺳﺖ اﯾﻦ ﮐﺠﺎ رواﺳﺖ؟ از ﺳــﻨﮓ ﺟــﻮر ﺑﺸــﮑﻨﻰ آﯾﯿﻨــﻪ ﺧﺎﻧــﻪ را درﻣﺠﻠــﺲ ﺧــﻮد راه ﻣــﺪه ﻫﻤﭽــﻮ ﻣﻨــﻰ را ﮐــﻪ اﻓﺴــﺮده دل اﻓﺴــﺮده ﮐﻨــﺪ اﻧﺠﻤﻨــﻰ را دل رم ﮐــﺮده ى ﻣــﺎ را ﺑــﻪ ﻧﮕﺎﻫــﻰ درﯾــﺎب اﯾــﻦ ﭼﻪ ﺻﯿﺪى اﺳــﺖ ﮐﻪ داﺋﻢ ﺑﻪ ﺳــﺮ ﺗﯿﺮ آﯾﺪ در ﻋﯿﻦ ﻣﺴﺘﻰ اﻣﺸﺐ ﺧﻮردم ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ اﻟﺤﻖ ﮐﺲ ﻧﺨﻮردﻫﺴــﺖ زﯾﻦ ﺧﻮﺑﺘﺮ ﻗﺴــﻢ را در ﺗﺮازوﯾــﻰ ﮐﻪ ﺻﺒﺮ ﻋﺎﺷــﻘﺎن ﺳــﻨﺠﯿﺪه اﻧﺪ ﮐﻮه اﮔﺮ ﮔﺮدد ﺗﺤﻤﻞ ﻧﯿﺴــﺖ ﻫﻤﺴﻨﮓ ﻋﺪس در ﻫــﺮ ﭼﻤــﻦ ﮐﻪ ﻣﺮغ دﻟﻢ آﺷــﯿﺎﻧﻪ ﺳــﺎﺧﺖ ﭼﺮﺧــﺶ ﺑــﻪ ﺑــﺎد داد و ﺧﺰان را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺳــﺎﺧﺖ دل ﯾﮑﺮﻧﮓ در اﯾﻦ ﻏﻤﺨﺎﻧﻪ ى دﻧﯿﺎ ﻧﻤﻰ ﺑﺎﺷﺪ در اﯾﻦ ﺑﺴــﺘﺎن ﮔﻠﻰ ﻏﯿﺮ از ﮔﻞ رﻋﻨﺎ ﻧﻤﻰ ﺑﺎﺷــﺪ دردى ﺳﺖ در ِد ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﺶ ﻃﺒﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﮔــﺮ دردﻣﻨـ ِﺪ ﻋﺸــﻖ ﺑﻨﺎﻟــﺪ ،ﻏﺮﯾــﺐ ﻧﯿﺴــﺖ ﻣﺠﺎﻧﯿــﻦ ﻋﺸــﻖ را داﻧﻨــﺪ ﻋﺎﻗــﻼن ﮐــﻪ ِ 93 )ﻓﺨﺮى ﻫﺮوى( )ﻃﺎﻟﺐ آﻣﻠﻰ( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺣﮑﯿﻢ ﻧﺰارى( )دﻫﻘﺎن ﺳﺎﻣﺎﻧﻰ( )ﻣﺨﻠﺺ ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎﻧﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )اوﺣﺪى( )ﺣﯿﺮان ﯾﺰدى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﭘــﺮواى ﻗــﻮل ﻧﺎﺻــﺢ و ﭘﻨــﺪ ادﯾﺐ ﻧﯿﺴــﺖ )ﺳﻌﺪى( دراﯾﻦ ﺳـﺮاى ﺑﻰ ﮐﺴــﻰ ﮐﺴــﻰ ﺑﻪ در ﻧﻤﻰ زﻧﺪ ﺑﻪ دﺷــﺖ ﭘﺮﻣــﻼل ﻣــﺎ ﭘﺮﻧﺪه ﭘــﺮ ﻧﻤﻰ زﻧﺪ دل ﺑﻪ دﺳــﺖ آور ﺗﻼش دﯾﮕﺮت آوارﮔﻰﺳــﺖ ﻣﻮج را ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻔﺲ در ﺳــﻌﻰ ﮔﻮﻫﺮ ﺳﻮﺧﺘﻦ دردا و درﯾﻐــﺎ ﮐــﻪ در اﯾــﻦ ﺑــﺎزى ﺧﻮﻧﯿــﻦ ﺑﺎزﯾﭽــﻪ ى اﯾــﺎم دل آدﻣﯿــﺎن اﺳــﺖ درد دل ﭘﯿــﺶ ﮐــﻪ ﮔﻮﯾــﻢ ﮐــﻪ ﺑﺠــﺰ ﺑــﺎد ﺻﺒﺎ ﮐــﺲ ﻧﺪاﻧــﻢ ﮐــﻪ در آن ﮐــﻮى ﻣﺠﺎﻟــﻰ دارد دﯾﮕــﺮان ﭼــﻮن ﺑﺮوﻧــﺪ از ﻧﻈــﺮ از دل ﺑﺮوﻧــﺪ ﺗــﻮ ﭼﻨــﺎن در دل ﻣﻦ رﻓﺘﻪ ﮐــﻪ ﺟﺎن در ﺑﺪﻧﻰ )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( دوش دﯾــﺪم ﮐــﻪ ﻣﻼﺋــﮏ درﻣﯿﺨﺎﻧــﻪ زدﻧــﺪ ﮔﻞ آدم ﺑﺴﺮﺷــﺘﻨﺪ و ﺑــﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧــﻪ زدﻧــﺪ در رﻓﺘــﻦ ﺟــﺎن از ﺑــﺪن ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻫﺮ ﻧﻮﻋﻰ ﺳــﺨﻦ ﻣﻦﺧﻮدﺑﻪﭼﺸﻢﺧﻮﯾﺸﺘﻦدﯾﺪمكﺟﺎﻧﻢﻣﻰرود دوش ،ﺳــﯿﻼبِ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ از ﺧﺎﻃﺮم ﺧﺎﻧﻪ ى دل ﺑﺮ ﺳ ِﺮ ره ﺑﻮد؛ وﯾﺮان ﮐﺮد و رﻓﺖ دوش ﻣﻰآﻣــﺪ و رﺧﺴــﺎره ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘــﻪ ﺑﻮد ﺗــﺎ ﮐﺠــﺎ ﺑــﺎز دل ﻏﻤــﺰدهاى ﺳــﻮﺧﺘﻪ ﺑــﻮد در ﺟﺴــﺘﺠﻮى ﯾــﺎر دل آزار ﮐــﺲ ﻧﺒــﻮد اﯾــﻦ رﺳــﻢ ﺗــﺎزه را ﺑــﻪ ﺟﻬــﺎن ﻣــﺎ ﮔﺬاﺷــﺘﯿﻢ دوش ﻣــﻰ ﮔﻔــﺖ ﮐــﻪ ﻓــﺮدا ﺑﺪﻫــﻢ ﮐﺎم دﻟﺖ ﺳــﺒﺒﻰ ﺳــﺎز ﺧﺪاﯾــﺎ ﮐــﻪ ﭘﺸــﯿﻤﺎن ﻧﺸــﻮد دﻧﯿـــﺎ ﻫﻤــﻪ ﺷـــﻌﺮ اﺳـــﺖ ﺑــﻪ ﭼﺸﻤـــﻢ اﻣﺎ ﺷﻌـــﺮي ﮐــﻪ ﺗﮑـــﺎن داد ﻣﺮا ﭼﺸــﻢ ﺗــﻮ ﺑﻮد )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( )ﺣﺎﻓﻆ( )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( 94 درون ﺳــﯿﻨﻪ دﻟــﻰ داﺷــﺘﯿﻢ و اﻣﯿــﺪى ﺧــﺪاى ﺧﯿــﺮ دﻫــﺪ دﻟﺒــﺮان ﯾﻐﻤــﺎ را )ﻧﻈﺎم وﻓﺎ( در دﻟﻢ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ آﺷﻮﺑﺴــﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﻬﺮ ﻋﺸــﻖ ﻣﺤﺸــﺮ دردم وﻟــﻰ دردا ﮐﻪ ﺷــﻮرم ﺑﺮدهاﻧﺪ دﯾﻮاﻧــﻪ ﻋﺸــﻘﺖ اى ﭘــﺮى روى ﻋﺎﻗــﻞ ﻧﺸــﻮد ﺑــﻪ ﻫﯿــﭻ ﭘﻨــﺪى دﯾﻮاﻧــﻪ ﮔــﺮش ﭘﻨﺪ دﻫــﻰ ﮐﺎر ﻧﺒﻨــﺪد ور ﺑﻨﺪ ﻧﻬــﻰ ﺳﻠﺴــﻠﻪ درﻫــﻢ ﮔﺴــﻼﻧﺪ درداﯾــﺮه ﻗﺴــﻤﺖ ﻣــﺎ ﻧﻘﻄــﻪ ﺗﺴــﻠﯿﻤﯿﻢ ﻟﻄﻒ آﻧﭽﻪ ﺗﻮ اﻧﺪﯾﺸــﻰ ﺣﮑﻢ آﻧﭽﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﯾﻰ دﺳــﺖ ﻃﻤﻊ ﭼﻮ ﭘﯿﺶ ﮐﺴــﺎن ﻣﻰ ﮐﻨﻰ دراز ﭘــﻞ ﺑﺴــﺘﻪ اى ﮐﻪ ﺑﮕــﺬرى از آﺑــﺮوى ﺧﻮﯾﺶ دل ﻫﺮ ﮐﻪ ﺻﯿﺪ ﮐﺮدى ﻧﮑﺸــﺪ ﺳﺮ از ﮐﻤﻨﺪت ﻧـﻪ دﮔﺮ اﻣﯿـــﺪ دارد ﮐﻪ رﻫـﺎ ﺷﻮد ز ﺑﻨـﺪت دﻟﻔﺮﯾﺒــﺎن ﻧﺒﺎﺗــﻰ ﻫﻤــﻪ زﯾــﻮر ﺑﺴــﺘﻨﺪ دﻟﺒــﺮ ﻣﺎﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﺎ ﺣﺴــﻦ ﺧــﺪاداد آﻣــﺪ دل اﮔﺮ ﺧﺪا ﺷﻨﺎﺳــﯽ ،ﻫﻤﻪ در رخ ﻋﻠﯽ ﺑﯿﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﺷــﻨﺎﺧﺘﻢ ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴــﻢ ﺧﺪا را دارم از زﻟﻒ ﺳــﯿﺎﻫﺶ ﮔﻠﻪ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻣﭙﺮس ﮐﻪ ﭼﻨﺎن زو ﺷــﺪه ام ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﻣﭙﺮس در ﻣﻌﺮﮐــﻪ ى ﻋﺸــﻖ دﻟﯿﺮاﻧــﻪ ﻣﺘﺎزﯾــﺪ در ﺻﻔﺤــﻪ ى درﯾﺎ ﻧﺘﻮان ﻣﺸــﻖ ﺷــﻨﺎ ﮐﺮد در ﮐـــﺎرﮔﻪ ﮐـــﻮزهﮔﺮى رﻓﺘــﻢ دوش دﯾــﺪم دو ﻫــﺰار ﮐــﻮزه ﮔﻮﯾــﺎ و ﺧﻤــﻮش ﻧــﺎﮔﺎه ﯾﮑــﻰ ﮐــﻮزه ﺑــﺮآورد ﺧــﺮوش 95 )ﻃﺎﻟﺐ آﻣﻠﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﮐــﻮ ﮐﻮزهﮔــﺮ و ﮐﻮزهﺧــﺮ و ﮐــﻮزه ﻓــﺮوش )ﺧﯿﺎم( واﻧــﺪر آن ﻇﻠﻤﺖ ﺷــﺐ آب ﺣﯿﺎﺗــﻢ دادﻧﺪ دوش وﻗــﺖ ﺳــﺤﺮ از ﻏﺼــﻪ ﻧﺠﺎﺗــﻢ دادﻧــﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( دل ﻣﻦ ﺑﺎ دل ﺗﻮ ﻫﺮ دو ﺑﯿﺰار از اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﻗﺼﻪ ي ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺳﺖ ﮐﻮدك ﭼﺸــﻢ ﻣﻦ از ﻗﺼﻪ ي ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﺪ ﻗﺼﻪ ي ﻧﻐﺰ ﺗﻮ از ﻏﺼﻪ ﺗﻬﯽ ﺳﺖ )ﺣﻤﯿﺪ ﻣﺼﺪق( وز ﺷــﻤﺎ ﭘﻨﻬــﺎن ﻧﺸــﺎﯾﺪ ﮐﺮد ﺳــﺮ ﻣــﻰ ﻓﺮوش دوش ﺑــﺎ ﻣﻦ ﮔﻔــﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎرداﻧــﻰ ﺗﯿﺰﻫﻮش )ﺣﺎﻓﻆ( دل ﺧــﻮن ﺷــﺪ از اﻣﯿــﺪ و ﻧﺸــﺪ ﯾﺎر ﯾــﺎر ﻣﻦ اى واى ﺑــﺮ ﻣــﻦ و دل اﻣﯿــﺪوار ﻣــﻦ دى ﻣــﻰ ﺷــﺪ و ﮔﻔﺘــﻢ ﺻﻨﻤﺎ ﻋﻬــﺪ ﺑﻪ ﺟــﺎى آر ﮔﻔﺘــﺎ ﻏﻠﻄﺎ ﺧﻮاﺟﻪ در اﯾﻦ ﻋﻬﺪ وﻓﺎ ﻧﯿﺴــﺖ دوش ﺑــﻪ ﺧــﻮاب دﯾــﺪه ام روي ﻧﺪﯾــﺪه ﺗــﻮ را وز ﻣــﮋه آب داده ام ﺑــﺎغ ﻧﭽﯿــﺪه ﺗــﻮ را )ﻫﻼﻟﻰ ﺟﻐﺘﺎﺋﻰ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( در دل ﻣﻦ ﭼﯿﺰى اﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺑﯿﺸﻪ ﻧﻮر ﻣﺜﻞ ﺧﻮاب دم ﺻﺒﺢ و ﭼﻨﺎن ﺑﻰ ﺗﺎﺑﻢ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺪوم ﺗﺎ ﺗﻪ دﺷﺖ ،ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺳﺮ ﮐﻮه دورﻫﺎ آواﯾﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( ﺑﺴــﺎزد ﺑــﺮ ﺳــﺮ ﺧــﻮد ﺷﺎﺧﺴــﺎرى درﺧﺘــﻢ ﮐــﻢ ﮐــﻢ آرد ﺑــﺮگ و ﺑــﺎرى ﺷــﻮد زﯾــﺮ درﺧﺘــﻢ ﺳــﺒﺰه زارى ﭼﻤــﻦ روﯾــﺪ در آﻧﺠــﺎ ﺳــﺒﺰ و ﺧــﺮم )ﻋﺒﺎس ﯾﻤﯿﻨﻰ ﺷﺮﯾﻒ( 96 دارم ﺳــﺨﻨﻰ ﺑــﺎ ﺗــﻮ و ﮔﻔﺘــﻦ ﻧﺘﻮاﻧــﻢ وﯾــﻦ درد ﻧﻬــﺎن ﺳــﻮز ﻧﻬﻔﺘــﻦ ﻧﺘﻮاﻧــﻢ )ﺷﻔﯿﻌﻰ ﮐﺪﮐﻨﻰ( در ﻧﻤــﺎزم ﺧــﻢ اﺑــﺮوى ﺗــﻮ ﺑــﺎ ﯾــﺎد آﻣــﺪ ﺣﺎﻟﺘــﻰ رﻓــﺖ ﮐــﻪ ﻣﺤــﺮاب ﺑــﻪ ﻓﺮﯾــﺎد آﻣﺪ دل آﯾﻨــﻪ ﺻــﻮرت ﻏﯿــﺐ اﺳــﺖ وﻟﯿﮑــﻦ ﺷــﺮط اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﺮ آﯾﻨــﻪ زﻧــﮕﺎر ﻧﺒﺎﺷــﺪ دﻟﺒــﺮا ﭘﯿــﺶ وﺟــﻮدت ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺑــﺎن ﻋﺪﻣﻨﺪ ﺳــﺮوران ﺑــﺮ در ﺳــﻮداى ﺗﻮ ﺧــﺎك ﻗﺪﻣﻨﺪ دل و دﯾﻨــﻢ ،دل و دﯾﻨــﻢ ،ﺑﺒﺮدهﺳــﺖ ﺑــﺮ و دوﺷــﺶ ،ﺑــﺮ و دوﺷــﺶ ،ﺑــﺮ و دوش داﻧــﯽ ﮐــﻪ ﭼــﺮا ﺳــﺮ ﻧﻬــﺎن ﺑــﺎ ﺗــﻮ ﻧﮕﻮﯾــﻢ؟ ﻃﻮﻃــﯽ ﺻﻔﺘــﯽ ﻃﺎﻗــﺖ اﺳــﺮار ﻧــﺪاري درﺳــﺖ اول اﯾــﻦ ﻧﻮﺑﻬــﺎر ﻋﺎﺷــﻖ ﺷــﺪ دﻟــﻢ ﻣﯿــﺎن ﻫﻤﯿــﻦ ﮔﯿــﺮ و دار ﻋﺎﺷــﻖ ﺷــﺪ داﻧﻪ اي را ﮐﻪ دل ﻣﻮري از آن ﺷــﺎد ﺷــﻮد ﺧﻮﺷــﯽ اش روز ﺟــﺰا ﺗــﺎج ﺳــﻠﯿﻤﺎن ﺑﺎﺷــﺪ داﻧــﻪ ﺑﻬﺘــﺮ در زﻣﯿــﻦ ﻧــﺮم ﺑــﺎﻻ ﻣــﯽ ﮐﺸــﺪ ﺳــﺮﻓﺮازي ﺑﯿﺸــﺘﺮ ﭼﻮن ﺧﺎﮐﺴــﺎري ﺑﯿﺸﺘﺮ داﯾــﻢ دل ﺧــﻮد ز ﻣﻌﺼﯿــﺖ ﺷــﺎد ﮐﻨــﯽ ﭼــﻮن ﻏــﻢ رﺳــﺪت ﺧــﺪاي را ﯾــﺎد ﮐﻨــﯽ در اﯾﻦ ﺑﺎزار ﮔﺮ ﺳﻮدﯾﺴــﺖ ﺑﺎ دروﯾﺶ ﺧﺮﺳﻨﺪﺳﺖ ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻨﻌﻤﻢ ﮔﺮدان ﺑﻪ دروﯾﺸــﯽ و ﺧﺮﺳــﻨﺪي درﯾﻐــﺎ ﮐــﻪ ﺑــﻰ ﻣــﺎ ﺑﺴــﻰ روزﮔﺎر ﺑﺮوﯾــﺪ ﮔﻞ و ﺑﺸــﮑﻔﺪ ﻧــﻮ ﺑﻬــﺎر ﺑﺴــﻰ ﺗﯿــﺮ و ﻣــﺮداد و اردﯾﺒﻬﺸــﺖ 97 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻋﺒﺪاﷲاﺳﻔﻨﺪﯾﺎري( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺴﻦ دﻫﻠﻮي( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑﯿﺎﯾــﺪ ﮐــﻪ ﻣــﺎ ﺧــﺎك ﺑﺎﺷــﯿﻢ و ﺧﺸــﺖ )ﺟﺎﻣﻰ( در اﯾــﻦ دﻧﯿــﺎ ﮐﺴــﯽ ﺑــﯽ ﻏــﻢ ﻧﺒﺎﺷــﺪ اﮔــﺮ ﺑﺎﺷــﺪ ﺑﻨــﯽ آدم ﻧﺒﺎﺷــﺪ در ﺟﻬــﺎن ﺑــﺎل و ﭘــﺮ ﺧﻮﯾــﺶ ﮔﺸــﻮدن آﻣﻮز ﮐــﻪ ﭘﺮﯾــﺪن ﻧﺘــﻮان ﺑــﺎ ﭘــﺮ و ﺑــﺎل دﮔــﺮان )ﺧﺎﻗﺎﻧﯽ( )اﻗﺒﺎل ﻻﻫﻮري( درﺧﺘــﯽ ﮐــﺰ ﺟﻮاﻧــﯽ ﮐــﻮژ ﺑﺮﺧﺎﺳــﺖ ﭼﻮ ﺧﺸــﮏ و ﭘﯿﺮ ﮔﺮدد ﮐﯽ ﺷــﻮد راﺳــﺖ؟ دﯾﺸﺐ ﺻﺪاى ﺗﯿﺸﻪ از ﺑﯿﺴﺘـــﻮن ﻧــﯿﺎﻣـﺪ ﺷــﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﻓﺮﻫﺎد رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ دام دﮔــﺮ ﻧﻬــﺎدهام ﺗــﺎ ﮐــﻪ ﻣﮕــﺮ ﺑﮕﯿﺮﻣــﺶ آﻧــﮏ ﺑﺠﺴــﺖ از ﮐﻔــﻢ ﺑــﺎر دﮔــﺮ ﺑﮕﯿﺮﻣــﺶ )ﻧﻈﺎﻣﯽ( )ﺣﺰﯾﻦ ﻻﻫﯿﺠﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( دى ﮔﻠﻪاى ز ﻃﺮهاش ﮐﺮدم و از ﺳــﺮ ﻓﺴﻮس ﮔﻔــﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳــﯿﺎه ﮐﺞ ﮔــﻮش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ دل ﺑــﻪ اﻣﯿــﺪ روى او ﻫﻤﺪم ﺟﺎن ﻧﻤﻰ ﺷــﻮد ﺟــﺎن ﺑﻪ ﻫﻮاى ﮐــﻮى او ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻦ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ داﻧــﺶ ﻃﻠــﺐ و ﺑﺰرﮔــﻰ آﻣــﻮز ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﻧﮕﺮﻧــﺪ روزت از روز درﺧــﺖ ﺗــﻮ ﮔــﺮ ﺑــﺎر داﻧــﺶ ﺑﮕﯿــﺮد ﺑــﻪ زﯾــﺮ آورى ﭼــﺮخ ﻧﯿﻠﻮﻓــﺮى را )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو( در ﺑﯿﺎﺑﺎن ﮔﺮ ﺑﻪ ﺷــﻮق ﮐﻌﺒﻪ ﺧﻮاﻫﻰ زد ﻗﺪم ﺳــﺮزﻧﺶ ﻫﺎ ﮔﺮ ﮐﻨــﺪ ﺧﺎر ﻣﻐﯿــﻼن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر )ﺣﺎﻓﻆ( دارم از زﻟﻒ ﺳــﯿﺎﻫﺶ ﮔﻠﻪ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻣﭙﺮس ﮐﻪ ﭼﻨﺎن ز او ﺷﺪهام ﺑﻰ ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﻣﭙﺮس درﯾﺎى ﺷــﻮر اﻧﮕﯿﺰ ﭼﺸــﻤﺎﻧﺖ ﭼﻪ زﯾﺒﺎﺳــﺖ آﻧﺠــﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ دل ﺑﻪ درﯾﺎ زد ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﯾــﺎد آور ﺻﺒــﺢ ﺧﯿــﺎل اﻧﮕﯿــﺰ درﯾﺎﺳــﺖ در ﻣــﻦ ﻃﻠــﻮع آﺑــﻰ آن ﭼﺸــﻢ روﺷــﻦ )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( 98 درﺧﺖ دوﺳــﺘﻰ ﺑﻨﺸﺎن ﮐﻪ ﮐﺎم دل ﺑﻪ ﺑﺎر آرد ﻧﻬــﺎل دﺷــﻤﻨﻰ ﺑﺮﮐﻦ ﮐﻪ رﻧﺞ ﺑﻰﺷــﻤﺎر آرد )ﺣﺎﻓﻆ( دوﺳــﺘﻰ ﺑــﺎ ﻣــﺮدم داﻧــﺎ ﻧﮑﻮﺳــﺖ دﺷــﻤﻦ داﻧــﺎ ﺑــﻪ از ﻧــﺎدان دوﺳــﺖ درﯾﻐــﺎ ﮐــﻪ ﻓﺼــﻞ ﺟﻮاﻧــﻰ ﺑﺮﻓــﺖ ﺑــﻪ ﻟﻬــﻮ و ﻟﻌــﺐ زﻧﺪﮔﺎﻧــﻰ ﺑﺮﻓــﺖ درﯾﻐــﺎ ﭼﻨــﺎن روح ﭘــﺮور زﻣــﺎن ﮐــﻪ ﺑﮕﺬﺷــﺖ ﺑــﺮ ﻣــﺎ ﭼــﻮ ﺑــﺮق ﯾﻤــﺎن درﯾﻐــﺎ ﮐــﻪ ﻣﺸــﻐﻮل ﺑﺎﻃــﻞ ﺷــﺪﯾﻢ ز ﺣــﻖ دور ﻣﺎﻧﺪﯾــﻢ و ﻏﺎﻓــﻞ ﺷــﺪﯾﻢ در ﻣﻄﻠــﺐ ﺑﻠﻨــﺪ ﺑــﻪ ﻫﻤــﺖ ﺗــﻮان رﺳــﯿﺪ ﻋﻨﻘــﺎ ﺑــﻪ ﮐــﻮه ﻗــﺎف ﺑــﻪ اﯾــﻦ ﺑــﺎل ﻣــﻰ ﭘﺮد دوﺳــﺖ آن داﻧﻢ ﮐﻪ ﮔﯿﺮد دﺳــﺖ دوﺳــﺖ در ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﺣﺎﻟــﻰ و درﻣﺎﻧﺪﮔــﻰ دوﺳــﺘﻰ ﺑــﺎ ﭘﯿــﻞ ﺑﺎﻧــﺎن ﯾــﺎ ﻣﮑــﻦ ﯾــﺎ ﻃﻠــﺐ ﮐــﻦ ﺧﺎﻧــﻪ اﯾــﻰ در ﺧــﻮرد ﭘﯿﻞ دل ﮐﺸــﺘﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺧﯿﺎل ﺗﻮﺳــﺖ زﻧﺪه ﭼﻪ ﺳــﺒﺐ ﺧﯿﺎﻟﺖ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ درﯾﻎ دارى دﯾــﻦ و دل و ﺣﺴــﻦ و ﻫﻨﺮ و دوﻟــﺖ و داﻧﺶ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻧﮕﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﻤﺖ ﻫﺮ ﺷﺸــﻰ اى ﻋﺸﻖ دور از ﺗــﻮ ﻣــﻦ ﺳــﻮﺧﺘﻪ در داﻣﻦ ﺷــﺐ ﻫﺎ ﭼﻮن ﺷــﻤﻊ ﺳــﺤﺮ ﯾﮏ ﻣﮋه ﺧﻔﺘــﻦ ﻧﺘﻮاﻧﻢ در ﺑﺤــﺮ ﻓﺘــﺎدهام ﭼــﻮ ﻣﺎﻫــﻰ ﺗــﺎ ﯾــﺎر ﻣــﺮا ﺑــﻪ ﺷﺴــﺖ ﮔﯿــﺮد در ﭘــﺎش ﻓﺘــﺎدهام ﺑــﻪ زارى 99 )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺧﺎﻗﺎﻧﻰ( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺷﻔﯿﻌﻰ ﮐﺪﮐﻨﻰ( آﯾــﺎ ﺑــﻮد آن ﮐــﻪ دﺳــﺖ ﮔﯿــﺮد )ﺣﺎﻓﻆ( دﻧﯿــﺎ ﻧﯿــﺮزد آﻧﮑــﻪ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﮐﻨــﻰ دﻟــﻰ زﻧﻬــﺎر ﺑــﺪ ﻣﮑــﻦ ﮐــﻪ ﻧﮑﺮدﺳــﺖ ﻋﺎﻗﻠــﻰ ﺑــﺎرى ﻧﻈــﺮ ﺑــﻪ ﺧــﺎك ﻋﺰﯾــﺰان رﻓﺘــﻪ ﮐــﻦ ﺗــﺎ ﻣﺠﻤــﻞ وﺟــﻮد ﺑﺒﯿﻨــﻰ ﻣﻔﺼﻠــﻰ اﯾــﻦ ﭘﻨــﺞ روزه ﻣﻬﻠــﺖ اﯾــﺎم آدﻣــﻰ آزار ﻣﺮدﻣــﺎن ﻧﮑﻨــﺪ ﺟــﺰ ﻣﻐﻔﻠــﻰ )ﺳﻌﺪى( دوﺳــﺖ دارم ﮐــﻪ ﺑﺪاﻧــﻢ اﻣــﺮوز ﻣﺜــﻞ دﯾــﺮوز ﻣــــﺮا ﻣــﻰ ﺧﻮاﻫــﻰ دوﺳــﺘﺎن را ﺑــﻪ ﮔﺎه ﺳــﻮد و زﯾــﺎن ﺑﺘـــــﻮان دﯾــــــﺪ و آزﻣــــــﻮد ﺗــــﻮان دﮔــﺮ ﻣﺒــﺎد ﻧﺼﯿﺒــﻢ ﮐــﻪ ﻧــﺎم ﻋﺸــﻖ ﺑــﺮم ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺑﺲ اﺳــﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﺸــﯿﺪم ﻣﻦ از ّ در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ اﮔﺮ ﯾﮏ روز ﻋﺎﺷــﻖ ﺑـــﻮده اى از ﺣﺴــﺎب زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ روز ﺣﺸــﺮ آﺳــﻮده اى دﯾــﺪه از اﺷــﮏ و دل از داغ و ﻟــﺐ از آه ﭘــﺮ اﺳــﺖ ﻋﺸــﻖ در ﻫــﺮ ﮔــﺬرى رﻧــﮓ دﮔــﺮ ﻣــﻰ رﯾﺰد در وﻓﺎى ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ ﻣﺸــﻬﻮر ﺧﻮﺑﺎﻧﻢ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺷــﺐ ﻧﺸﯿﻦ ﮐﻮى ﺳــﺮﺑﺎزان و رﻧﺪاﻧﻢ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ دوش دﯾﻮاﻧﻪ ﺷــﺪم ﻋﺸــﻖ ﻣﺮا دﯾﺪ و ﺑﮕﻔﺖ آﻣﺪم ،ﻧﻌـــﺮه ﻣـــﺰن ،ﺟـــﺎﻣﻪ ﻣـــﺪر ﻫﯿﭻ ﻣﮕﻮ دﯾــﺪى ﮐــﻪ ﻣــﺮا ﻫﯿــﭻ ﮐﺴــﻰ ﯾــﺎد ﻧﮑــﺮد )ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻰ ﺑﻬﻤﻨﻰ( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﺧﻀﺮى ﻗﺰوﯾﻨﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺟــﺰ ﻏــﻢ ﮐــﻪ ﻫــــﺰار آﻓﺮﯾــﻦ ﺑــﺮ ﻏــﻢ ﺑــﺎد )ﻣﻮﻻﻧﺎ( دوش ﮔﺬﺷــﺘﻰ ز درم ﺑــﻮى ﻧﺒــﺮدم ز ﺗــﻮ ﻣﻦ ﮐــﺮد ﺧﺒــﺮ ﮔــﻮش ﻣـﺮا ﺟــﺎن و رواﻧﻢ ﮐــﻪ ﺗﻮﯾﻰ دﻻ ﭘﻮﺷــﻢ ز ﻋﺸــﻘﺖ ﺟﺎﻣــﻪى ﻧﯿــﻞ ﻧﻬــﻢ داغ ﻏﻤــﺖ ﭼــﻮن ﻻﻟــﻪ ﺑــﺮ دﯾــﻞ دم از ﻣﻬــﺮت زﻧــﻢ ﻫﻤﭽــﻮن دم ﺻﺒــﺢ 100 )ﻣﻮﻻﻧﺎ( وز آن دم ﺗــﺎ دم ﺻــﻮر ﺳــﺮاﻓﯿﻞ )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( در ﻧــﻮا آﯾــﻢ ﭼــﻮن ﺑﻠﺒﻞ ﻣﺴــﺘﻰ ﮐــﻪ ﺻﺒﺎش ﺧﺒــﺮ از ﺳــﺎﻏﺮ ﻣــﻰ ﮔــﻮن ﺑــﻪ ﮔﻠﺴــﺘﺎن آرد )اوﯾﺲ ﻗﺮﻧﻰ( دوش در وﻗــﺖ ﺳــﺤﺮ آﻫﻰ ﺑــﺮآوردم ز دل در زﻣﯿﻦ آﺗﺶ ﻓﺘﺎد و ﺑﺮ ﻓﻠﮏ ﮐﻮﮐﺐ ﺑﺴــﻮﺧﺖ دل ﻣــﻦ در ﻫﻮس روى ﺗــﻮ اى ﻣﻮﻧﺲ ﺟﺎن ﺧﺎك راﻫﯿﺴــﺖ ﮐﻪ در دﺳﺖ ﻧﺴﯿﻢ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ دﻟﺒﺴــﺘﮕﻰ اﺳــﺖ ﻣﺎد ِر ﻫﺮ ﻣﺎﺗﻤﻰ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻣــﻰ زاﯾــﺪ از ﺗﻌﻠّﻖ ﻣﺎ ،ﻫﺮ ﻏﻤﻰ ﮐﻪ ﻫﺴــﺖ دﯾﺸــﺐ ﺑﻪ ﺳــﯿﻞ اﺷــﮏ ره ﺧﻮاب ﻣﻰزدم ﻧﻘﺸــﻰ ﺑــﻪ ﯾــﺎد ﺧــﻂ ﺗــﻮ ﺑــﺮ آب ﻣــﻰزدم دل ﮐﻪ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺖ؟ )ﻋﻄﺎر ﻧﯿﺸﺎﺑﻮرى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑﻪ در و دﺷﺖ و دﻣﻦ ؟ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺑﺎغ و ﮔﻞ و ﮔﻠﺰار و ﭼﻤﻦ؟ ﯾﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﻠﻮت و ﺗﻨﻬﺎﯾﻰ اﻣﻦ دل ﮐﻪ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺖ؟ )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( دوش در ﺣﻠﻘــﻪ ﻣــﺎ ﻗﺼــﻪ ﮔﯿﺴــﻮى ﺗــﻮ ﺑﻮد ﺗﺎ دل ﺷــﺐ ﺳــﺨﻦ از ﺳﻠﺴــﻠﻪ ﻣــﻮى ﺗﻮ ﺑﻮد در زﻟــﻒ ﭼﻮن ﮐﻤﻨــﺪش اى دل ﻣﭙﯿﭻ ﮐﺎﻧﺠﺎ ﺳــﺮﻫﺎ ﺑﺮﯾــﺪه ﺑﯿﻨــﻰ ﺑــﻰ ﺟــﺮم و ﺑــﻰ ﺟﻨﺎﯾــﺖ در اﯾﻦ ﺷــﺐ ﺳﯿﺎﻫﻢ ﮔﻢ ﮔﺸﺖ راه ﻣﻘﺼﻮد از ﮔﻮﺷــﻪاى ﺑــﺮون آى اى ﮐﻮﮐــﺐ ﻫﺪاﯾﺖ در ﺑﻮﺳــﺘﺎن ﺷــﺎدى ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﭼﯿﺪن ﮔﻞ آن ﮔﻞ ﮐﻪ ﻧﺸﮑﻔﯿﺪهﺳــﺖ در ﺑﻮﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﮐﻮ؟ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺣﺎﻓﻆ( )اﻧﻮرى( 101 دﻻ ﺑﺴــﻮز ﮐــﻪ ﺳــﻮز ﺗــﻮ ﮐﺎرﻫــﺎ ﺑﮑﻨــﺪ ﻧﯿــﺎز ﻧﯿــﻢ ﺷــﺒﻰ دﻓــﻊ ﺻــﺪ ﺑــﻼ ﺑﮑﻨــﺪ دﻻ ﺑﺴــﻮز و ﺑــﻪ ﺟــﺎن ﺑﺮﻓــﺮوز آﺗــﺶ ﻋﺸــﻖ ﮐﺰﯾــﻦ ﭼــﺮاغ ﺗﻮ دودى ﺑﻪ ﭼﺸــﻢ ﮐﺲ ﻧﺮود دﯾﻦ و دل و ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻮد ،آن ﺗﺮك ﻏﺎرﺗﮕﺮ ﺳﺘﺪ ﻣﺎﻧﺪه ﺳــﺖ ﻣﺎ را ﻧﯿﻢ ﺟﺎن ،آن ﻧﯿﺰ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﻰ ﺑﺮد! دﻫﻘﺎن ﺑﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﺳــﺮ اﻧﮕﺸــﺖ ﮔﺰان اﺳــﺖ ﮐﺎﻧــﺪر ﭼﻤﻦ و ﺑﺎغ ،ﻧــﻪ ﮔﻞ ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻪ ﮔﻠﻨﺎر در ﻃﺮﯾــﻖ ﻋﺸــﻘﺒﺎزى اﻣﻦ و آﺳــﺎﯾﺶ ﺑﻼﺳــﺖ رﯾﺶ ﺑﺎد آن دل ﮐﻪ ﺑﺎ درد ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮﻫﻤﻰ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﻰ( )ﻣﻨﻮﭼﻬﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( در ﻣﯿﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎﺳــﺖ ﮔﺎه ﻣﻰاﻧﺪﯾﺸﻢ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻰ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪى اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ را ﺑﺮدارى )ﺣﻤﯿﺪ ﻣﺼﺪق( درداﻧــﻪ ﻣــﻪ ﺑــﻮد و ﺟﮕــﺮ ﮔﻮﺷــﻪ ﺧﻮرﺷــﯿﺪ اﯾﻦ ﺷــﻤﻊ ﺷــﺐ اﻓــﺮوز ﮐــﻪ در ﻣﺤﻔﻞ ﻣــﺎ ﺑﻮد در ﮐــﻮى ﻧﯿــﮏ ﻧﺎﻣــﻰ ﻣــﺎ را ﮔــﺬر ﻧﺪادﻧــﺪ ﮔــﺮ ﺗــﻮ ﻧﻤﻰﭘﺴــﻨﺪى ﺗﻐﯿﯿــﺮ ﮐــﻦ ﻗﻀــﺎ را دل ﻣــﻰرود ز دﺳــﺘﻢ ﺻﺎﺣــﺐ دﻻن ﺧــﺪا را )ﻓﺮﺧﻰ ﯾﺰدى( )ﺣﺎﻓﻆ( دردا ﮐــﻪ راز ﭘﻨﻬــﺎن ﺧﻮاﻫــﺪ ﺷــﺪ آﺷــﮑﺎرا )ﺣﺎﻓﻆ( در ﺣﻠﻘــﻪ ﮔﻞ و ﻣﻞ ﺧﻮش ﺧﻮاﻧﺪ دوش ﺑﻠﺒﻞ ﻫــﺎت اﻟﺼﺒــﻮح ﻫﺒــﻮا ﯾــﺎ اﯾﻬــﺎ اﻟﺴــﮑﺎرا دل ﺑﯿﻤــﺎر ﺷــﺪ از دﺳــﺖ رﻓﯿﻘــﺎن ﻣــﺪدى ﺗــﺎ ﻃﺒﯿﺒــﺶ ﺑﻪ ﺳــﺮ آرﯾــﻢ و دواﯾــﻰ ﺑﮑﻨﯿﻢ 102 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( در اﯾــﻦ ﻓﮑــﺮم ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺑــﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﯾﺎ ﻧﻪ ﺑــﻪ ﻣﻦ ﮐﻢ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ ﻟﻄﻔﻰ ﮐــﻪ دارى اﯾــﻦ زﻣﺎن ﯾﺎ ﻧﻪ )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( دﻟــﻢ در ﻫﺮ ﻃﭙﺶ ﺻﺪ ﺑﺎر آواز ﺗﻮ را ﺧﻮاﻧﺪ ﻧﻤــﻰ داﻧــﻢ ﺗﻮ ﻫــﻢ ﯾﺎد دل ﻣﺎ ﻣــﻰ ﮐﻨﻰ ﯾﺎ ﻧﻪ در اﯾــﻦ ﺧــﺎك در اﯾــﻦ ﻣﺰرﻋــﻪ ى ﭘــﺎك ﺑــﻪ ﺟــﺰ ﻣﻬــﺮ ﺑﻪ ﺟــﺰ ﻋﺸــﻖ دﮔــﺮ ﺑــﺬر ﻧﮑﺎرﯾﻢ درﯾﻐــﺎ ﮐــﻪ رﻧﺠــﻢ ﻧﯿﺎﻣــﺪ ﺑــﻪ ﺳــﺮ ﻧﺪﯾــﺪم در اﯾــﻦ ﻫﯿــﭻ روى ﭘــﺪر دل ﻋﺎﺷــﻖ ﺑــﻪ ﭘﯿﻐﺎﻣــﻰ ﺑﺴــﺎزد ﺧﻤــﺎر آﻟــﻮده ﺑــﺎ ﺟﺎﻣــﻰ ﺑﺴــﺎزد دل ﻣــﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻌــﺪ از آن ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻃﻮﻻﻧﻰ )اﺣﺴﺎن ﻧﺎﺟﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( دوﺑﺎره ﭼﻮن ﮔﺬﺷــﺘﻪ ﻧﻮﺑﻬﺎرى ﺗــﺎزه ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( درﺧﺖ ﯾــﺎدﮔﺎرى ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎﻟﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷــﺪ ﮐﻪ ﻋﺸــﻖ از ُﮐﻨﺪه ﻣﺎ ﯾﺎدﮔﺎرى ﺗﺎزه ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ دﻫﺎﻧــﺖ ﺟﻮﺟﻪﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺮﯾــﺪن ﮔﺮ ﺑﯿﺎﻣﻮزد ﮐﻼم از ﻟﻬﺠــﻪ ﺗﻮ اﻋﺘﺒﺎرى ﺗﺎزه ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ ﻣــﺪرون ﺳــﯿﻨﻪ ﻧﻬﺎﻧــﺖ ﮐﻨﻢ ز دﯾــﺪة ﻣﺮدم ﺗــﻮ ﻗﺪر اﯾﻦ ﺻﺪف اى ُد ّر ﺷــﺎﻫﻮار ،ﭼﻪ داﻧﻰ؟ دﺳﺘﺎﻧﺖ اﺑﺮﻫﺎى ﺑﻬﺎرىاﻧﺪ )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( )ﻣﻌﯿﻨﻰ ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻫﻰ( اﮔﺮ دﺳﺘﻬﺎﯾﺖ ﻧﺒﻮد ﺟﻬﺎن از ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻣﻰﻣﺮد )ﻧﺰار ﻗﺒﺎﻧﻰ( 103 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ذ ذره ﻫــﺎ ﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺧﻮرﺷــﯿﺪ ﺷــﻮد ﺑﻰ روﯾﺖ ﻧﺒــﻮد روز و ﺷــﺒﻰ ﻋﺎﺷــﻖ ﺳــﻮداﯾﻰ را )ﺳﯿﻒ ﻓﺮﻏﺎﻧﻰ( ذوﻗــﻰ ﭼﻨــﺎن ﻧﺪارد ﺑــﻰ دوﺳــﺖ زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ دودم ﺑــﻪ ﺳــﺮ ﺑﺮآﻣــﺪ زﯾــﻦ آﺗــﺶ ﻧﻬﺎﻧــﻰ ذات ﺗــﻮ ﻏﻨــﻰ و ﻣــﺎ ﻫﻤــﻪ ﻣﺤﺘﺎﺟﯿــﻢ ﻣﺤﺘــﺎج ﺑــﻪ ﻏﯿــﺮ ﺧــﻮد ﻣﮕــﺮدان ﻣــﺎرا ذات ﺗــﻮ ﺑﺮزﻣﯿــﻦ اﺛــﺮ ﻟﻄــﻒ اﯾــﺰدى اﺳــﺖ ﻋــﺪل ﺗــﻮ در ﺟﻬــﺎن ﻧﻈــﺮ رﺣﻤــﺖ ﺧﺪاﺳــﺖ ذﮐــﺮ ﺗــﻮ از زﺑــﺎن ﻣﻦ ﻓﮑــﺮ ﺗــﻮ از ﺧﯿﺎل ﻣﻦ ﭼــﻮن ﺑﺮود ﮐــﻪ رﻓﺘﻪ اى در رگ و در ﻣﻔﺎﺻﻠﻢ ذره ذره ﮐﺎﻧﺪرﯾــﻦ ارض و ﺳﻤﺎﺳــﺖ )ﺳﻌﺪى( )ﭘﯿﺮ ﻫﺮات( )ﻇﻬﯿﺮ ﻓﺎرﯾﺎﯾﻰ( )ﺳﻌﺪى( ﺟﻨــﺲ ﺧــﻮد را ﻫﻤﭽــﻮ ﮐﺎه و ﮐﻬﺮﺑﺎﺳــﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ذات ﻧﺎﯾﺎﻓﺘــﻪ از ﻫﺴــﺘﻰ ﺑﺨــﺶ ﮐــﺲ ﺗﻮاﻧــﺪ ﮐــﻪ ﺷــﻮد ﻫﺴــﺘﻰ ﺑﺨــﺶ ذره ﺧﺎﮐﻢ و در ﮐﻮى ﺗﻮ ام ﺟﺎى ﺧﻮش اﺳﺖ ﺗﺮﺳــﻢ اى دوﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﺎدى ﺑﺒــﺮد ﻧﺎﮔﺎﻫﻢ ذره ﺗــﺎ ﻣﻬــﺮ ﻧﺒﯿﻨــﺪ ﺑــﻪ ﺛﺮﯾــﺎ ﻧﺮﺳــﺪ 104 )ﺟﺎﻣﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( زآﺳــﻤﺎن ﺑﮕــﺬرم ار ﺑــﺮ ﻣﻨﺖ اﻓﺘــﺪ ﻧﻈﺮى )ﺣﺎﻓﻆ( ذروه ﮐﺎخ رﺗﺒﺘــﺖ راﺳــﺖ ز ﻓــﺮط ارﺗﻔــﺎع راﻫــﺮوان وﻫــﻢ را راه ﻫــﺰار ﺳــﺎﻟﻪ ﺑــﺎد ذﮐــﺮ رخ و زﻟــﻒ ﺗــﻮ دﻟــﻢ را وردﯾﺴــﺖ ﮐــﻪ ﺻﺒــﺢ و ﺷــﺎم ﮔﯿــﺮد ذرﺧــﺶ ﮔــﺮ ﻧﺨﻨــﺪد ﺑــﻪ ﮔﺎه ﺑﻬــﺎر ﻫﻤﺎﻧــﺎ ﻧﮕﺮﯾــﺪ ﭼﻨﯿــﻦ اﺑــﺮ زار )ﺣﺎﻓﻆ( ذوﻗــﻰ ﭼﻨــﺎن ﻧــﺪارد ﺑــﻰ دوﺳــﺖ زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ دودم ﺑــﻪ ﺳــﺮ ﺑﺮآﻣــﺪ زﯾــﻦ آﺗــﺶ ﻧﻬﺎﻧــﻰ ذﮐــﺮ رخ و زﻟــﻒ ﺗــﻮ دﻟــﻢ را وردﯾﺴــﺖ ﮐــﻪ ﺻﺒــﺢ و ﺷــﺎم ﮔﯿــﺮد ذﮐــﺮ زﯾﺒــﺎى ﻋﻠــﻰ ذﮐــﺮ ﺧﺪاﺳــﺖ ﯾﺎﻋﻠــﻰ ﮔﻔﺘــﻦ ﻫﻤﯿﺸــﻪ ﺑﺎﺻﻔﺎﺳــﺖ ذره ﺗــﺎ ﻣﻬــﺮ ﻧﺒﯿﻨــﺪ ﺑــﻪ ﺛﺮﯾــﺎ ﻧﺮﺳــﺪ زآﺳــﻤﺎن ﺑﮕــﺬرم ار ﺑــﺮ ﻣﻨﺖ اﻓﺘــﺪ ﻧﻈﺮى ذﮐــﺮش ﺑــﻪ ﺧﯿﺮ ﺳــﺎﻗﻰ ﻓﺮﺧﻨــﺪه ﻓﺎل ﻣﻦ ﮐــﺰ در ﻣــﺪام ﺑــﺎ ﻗــﺪح و ﺳــﺎﻏﺮ آﻣــﺪى 105 )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎج ﻋﻠﻰ رﺷﯿﺪ ﺗﺮاﺑﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ر رﺳــﺪ آدﻣﻰ ﺑــﻪ ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟــﺰ ﺧﺪا ﻧﺒﯿﻨﺪ ﺑﻨﮕــﺮ ﮐــﻪ ﺗــﺎ ﭼﻪ ﺣــﺪ اﺳــﺖ ﻣــﮑﺎن آدﻣﯿﺖ )ﺳﻌﺪى( رازى ﮐــﻪ ﺑــﺮ ﻏﯿــﺮ ﻧﮕﻔﺘﯿــﻢ و ﻧﮕﻮﯾﯿــﻢ ﺑﺎ دوﺳــﺖ ﺑﮕﻮﯾﯿــﻢ ﮐﻪ او ﻣﺤﺮم راز اﺳــﺖ روﻧــﻖ ﻋﻬــﺪ ﺷــﺒﺎب اﺳــﺖ دﮔﺮ ﺑﺴــﺘﺎن را ﻣﻰرﺳــﺪ ﻣــﮋده ﮔﻞ ﺑﻠﺒﻞ ﺧــﻮش اﻟﺤﺎن را رازى ﮐــﻪ ﺳــﺮ زﻟــﻒ ﺗــﻮ ﺑــﺎ ﺑــﺎد ﺑﮕﻔــﺖ ﺧــﻮد ﺑــﺎد ﮐﺠــﺎ ﺗﻮاﻧــﺪ آن راز ﻧﻬﻔــﺖ ﯾــﮏ ره ﮐــﻪ ﺳــﺮ زﻟــﻒ ﺗــﺮا ﺑــﺎد ﺑﺴــﻔﺖ روز اول ﮐــﻪ ﺑــﻪ اﺳــﺘﺎد ﺳــﭙﺮدﻧﺪ ﻣــﺮا )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑــﺲ ﮔﻞ ﮐــﻪ ز دﺳــﺖ ﺑــﺎد ﻣﻰﺑﺎﯾــﺪ رﻓــﺖ )ﺳﻨﺎﯾﻰ( دﯾﮕــﺮان را ﺧﺮد آﻣﻮﺧــﺖ ﻣﺮا ﻣﺠﻨﻮن ﮐﺮد راﻫﻤﺎن دور و دﻟﻤﺎن ﮐﻨﺎر ﻫﻤﯿﻦ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ اﺳﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺧﺪا را ﭼﻪ دﯾﺪهاى رىرا! ﺑﺎران ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺑﺎرﯾﺪ ﺷﺎﯾﺪ آﻧﻘﺪر ِ ﭘﻰ ُﮔ ِﻞ ﻧﻰ ﮐﻪ ﻗﻠﯿﻠﻰ ﺷﺎﻋﺮ از ِ آﻣﺪﻧﺪ ،رﻓﺘﻨﺪ دﻧﺒﺎل ﭼﺮاغ و آﯾﻨﻪ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻰ ،ﻋﺴﻞ ،ﺣﻠﻘﻪى ﻧﻘﺮه و ﻗﺮآن ﮐﺮﯾﻢ 106 )ﻋﻠﻰ ﺻﺎﻟﺤﻰ( رازى ،ﮐــﻪ دﻟﻢ ز ﺟﺎن ﻫﻤﻰ داﺷــﺖ ﻧﻬﻔﺖ اﺷــﮑﻢ ﺑــﻪ زﺑــﺎن ﺣــﺎل ﺑــﺎ ﺧﻠــﻖ ﺑﮕﻔــﺖ راﻫــﻰ ﺑــﺰن ﮐــﻪ آﻫﻰ ﺑﺮ ﺳــﺎز آن ﺗــﻮان زد ﺷــﻌﺮى ﺑﺨﻮان ﮐﻪ ﺑﺎ او رﻃــﻞ ﮔﺮان ﺗﻮان زد راﻫﯿﺴــﺖ راه ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﺶ ﮐﻨﺎره ﻧﯿﺴﺖ آن ﺟﺎ ﺟﺰ آن ﮐﻪ ﺟﺎن ﺑﺴــﭙﺎرﻧﺪ ﭼﺎره ﻧﯿﺴــﺖ رﺳــﻢ ﺑــﺪ ﻋﻬــﺪى اﯾــﺎم ﭼــﻮ دﯾــﺪ اﺑــﺮ ﺑﻬﺎر ﮔﺮﯾﻪ اش ﺑﺮ ﺳــﻤﻦ و ﺳــﻨﺒﻞ و ﻧﺴﺮﯾﻦ آﻣﺪ رﺳــﻢ ﻋﺎﺷــﻖ ﮐﺸــﻰ و ﺷــﯿﻮه ﺷﻬﺮآﺷﻮﺑﻰ ﺟﺎﻣــﻪاى ﺑــﻮد ﮐﻪ ﺑــﺮ ﻗﺎﻣــﺖ او دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد روز اول ﮐــﻪ ﺳــﺮ زﻟــﻒ ﺗــﻮ دﯾــﺪم ﮔﻔﺘــﻢ ﮐــﻪ ﭘﺮﯾﺸــﺎﻧﻰ اﯾﻦ ﺳﻠﺴــﻠﻪ را آﺧﺮ ﻧﯿﺴــﺖ راز ﺑﮕﺸــﺎ اى ﻋﻠــﻰ ﻣﺮﺗﻀــﻰ اى ﭘــﺲ از ﺳــﻮءاﻟﻘﻀﺎ ،ﺣﺴــﻦ اﻟﻘﻀــﺎ رخ ﺑﺮاﻓــﺮوز ﮐــﻪ ﻓــﺎرغ ﮐﻨــﻰ از ﺑــﺮگ ﮔﻠﻢ ﻗــﺪ ﺑﺮاﻓــﺮاز ﮐــﻪ از ﺳــﺮو ﮐﻨــﻰ آزادم روز ﻫﺠــﺮان و ﺷــﺐ ﻓﺮﻗــﺖ ﯾــﺎر آﺧﺮ ﺷــﺪ زدم اﯾﻦ ﻓﺎل و ﮔﺬﺷﺖ اﺧﺘﺮ و ﮐﺎر آﺧﺮ ﺷﺪ روز وﺻــﻞ دوﺳــﺘﺪاران ﯾــﺎد ﺑــﺎد ﯾــﺎد ﺑــﺎد آن روزﮔﺎران ﯾــﺎد ﺑــﺎد رﻫﻢ را ُﻣﻨﺘﻬﺎﯾﻰ ﻧﯿﺴﺖ ،زآن رو دورم از ﻣﻘﺼﺪ اﮔــﺮ ﻣﻰ داﺷــﺖ ﭘﺎﯾﺎﻧﻰ ﻣﻨﺶ ﯾــﮏ ﮔﺎم ﻣﻰ ﮐﺮدم روزﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ اﺳــﺖ وﻫﻤﻪ ﺷــﺐ ﺳﺨﻨﻢ 107 )رودﮐﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( ﮐــﻪ ﭼــﺮا ﻏﺎﻓــﻞ از اﺣــﻮال دل ﺧﻮﯾﺸــﺘﻨﻢ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( رم دادن ﺻﯿــﺪ ﺧــﻮد از آﻏــﺎز ﻏﻠــﻂ ﺑــﻮد ﺣــﺎﻻ ﮐــﻪ رﻣﺎﻧــﺪى و رﻣﯿﺪﯾــﻢ ،رﻣﯿﺪﯾــﻢ راﻫــﻰ ﺷــﺪم ﺑﻪ ﺳــﻮﯾﺖ ﭘﯿــﺪا ﮐﻨﻢ ﺷــﻔﺎ را درﻣــﺎن ﻧﮑــﻦ ﺧﺪاﯾــﺎ از ﻋﺸــﻖ ﻣﺒﺘــﻼ را رﺑﯿــﻊ آﻣــﺪ رﺑﯿــﻊ آﻣــﺪ رﺑﯿــﻊ ﺑــﺲ ﺑﺪﯾــﻊ آﻣﺪ ﺷــﻘﺎﯾﻖﻫﺎ و رﯾﺤﺎنﻫــﺎ و ﻻﻟــﻪ ﺧﻮش ﻋـﺬار آﻣﺪ رﺳﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﯿﺴــﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ دل دو دﻟﺒﺮ داﺷﺘﻦ ﯾﺎ ز ﺟﺎﻧﺎن ﯾﺎ ز ﺟﺎن ﺑﺎﯾﺴــﺖ دل ﺑﺮداﺷﺘﻦ رو آن رﺑﺎﺑﻰ را ﺑﮕﻮ ﻣﺴــﺘﺎن ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ وان ﻣﺮغ آﺑﻰ را ﺑﮕﻮ ﻣﺴــﺘﺎن ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﺷﺎه ﻧﻌﻤﺖ اﷲ وﻟﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻗﺎآﻧﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( روح ﭘــﺪرم ﺷــﺎد ﮐــﻪ ﻣــﻰ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﺳــﺘﺎد ﻓﺮزﻧــﺪ ﻣــﺮا ﻋﺸــﻖ ﺑﯿﺎﻣــﻮز و دﮔــﺮ ﻫﯿــﭻ روزى ﮐــﻪ دﻟــﻰ را ﺑــﻪ ﻧﮕﺎﻫــﻰ ﺑﻨﻮازﻧــﺪ از ﻋﻤﺮ ﺣﺴﺎب اﺳﺖ ﻫﻤﺎن روز و دﮔﺮ ﻫﯿﭻ راه دﻫﯿــﺪ ﯾــﺎر را آن ﻣــﻪ ده ﭼﻬــﺎر را ﮐــﺰ رخ ﻧﻮرﺑﺨــﺶ او ﻧــﻮر ﻧﺜــﺎر ﻣﻰرﺳــﺪ رﺳــﺪ آدﻣﻰ ﺑــﻪ ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟــﺰ ﺧﺪا ﻧﺒﯿﻨﺪ ﺑﻨﮕــﺮ ﮐــﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ اﺳــﺖ ﻣــﮑﺎن آدﻣﯿﺖ راه ﭘﻨﻬﺎﻧــﻰ ﻣﯿﺨﺎﻧــﻪ ﻧﺪاﻧــﺪ ﻫﻤــﻪ ﮐــﺲ ﺟﺰ ﻣﻦ و زاﻫﺪ و ﺷﯿﺦ و دو ﺳﻪ رﺳﻮاى دﮔﺮ راز درون ﭘــﺮده ز رﻧــﺪان ﻣﺴــﺖ ﭘــﺮس ﮐﺎﯾــﻦ ﺣــﺎل ﻧﯿﺴــﺖ زاﻫــﺪ ﻋﺎﻟــﻰ ﻣﻘــﺎم را رﻧﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺳــﻮز را ﺑﺎ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﯿﻨﻰ ﭼﻪ ﮐﺎر 108 )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺷﯿﺮازى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮐﺎر ﻣﻠﮏ اﺳــﺖ آﻧﮑﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮ و ﺗﺎﻣﻞ ﺑﺎﯾﺪش )ﺣﺎﻓﻆ( رواق ﻣﻨﻈــﺮ ﭼﺸــﻢ ﻣــﻦ آﺷــﯿﺎﻧﻪ ﺗﻮﺳــﺖ ﮐﺮم ﻧﻤﺎ و ﻓﺮود آ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ى ﺗﻮﺳﺖ راﺳــﺘﻰ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺳــﺮوى ﻣﺎﻧﺪ اﯾــﻦ ﺑﺎﻻى ﺗﻮ در ﻋﺒــﺎرت ﻣــﻰ ﻧﯿﺎﯾــﺪ ﭼﻬــﺮه ى زﯾﺒــﺎى ﺗﻮ رﻧــﺪان ﺗﺸــﻨﻪ ﻟــﺐ را آﺑــﻰ ﻧﻤــﻰ دﻫﺪ ﮐﺲ ﮔﻮﯾﻰ وﻟﻰ ﺷﻨﺎﺳــﺎن رﻓﺘﻨــﺪ از اﯾﻦ وﻻﯾﺖ راه دل ﻋﺸــﺎق زد آن ﭼﺸــﻢ ﺧﻤــﺎرى ﭘﯿﺪاﺳــﺖ از اﯾﻦ ﺷــﯿﻮه ﮐﻪ ﻣﺴﺖ اﺳﺖ ﺷﺮاﺑﺖ رﻧﺞ ﻣﺎ را ﮐﻪ ﺗﻮان ﺑُﺮد ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﻮﺷــﻪ ى ﭼﺸــﻢ ﺷــﺮط اﻧﺼــﺎف ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ ﻣــﺪاوا ﻧﮑﻨــﻰ رﺣــﻢ آر ﺑــﺮ دل ﻣﻦ،ﮐﺰ ﻣﻬــﺮ روى ﺧﻮﺑﺖ ﺷــﺪ ﺷــﺨﺺ ﻧﺎﺗﻮاﻧــﻢ ﺑﺎرﯾﮏ ﭼــﻮن ﻫﻼﻟﻰ روزﻫــﺎ رﻓﺖ ﮐﻪ دﺳــﺖ ﻣﻦ ﻣﺴــﮑﯿﻦ ﻧﮕﺮﻓﺖ زﻟــﻒ ﺷﻤﺸــﺎد ﻗــﺪى ﺳــﺎﻋﺪ ﺳــﯿﻢ اﻧﺪاﻣﻰ روزه ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺰﯾﺰ اﺳﺖ اى دل ﺻﺤﺒﺘــﺶ ﻣﻮﻫﺒﺘــﻰ دان و ﺷــﺪن اﻧﻌﺎﻣــﻰ ره ﺻﺒــﺮ ﭼﻮن ﮔﺰﯾﻨﻢ ،ﻣــﻦ دل ﺑﻪ ﺑﺎد داده ﮐــﻪ ﺑﻪ ﻫﯿــﭻ وﺟﻪ ﺟﺎﻧــﻢ ،ﻧﮑﻨﺪ ﻗــﺮار ﺑﻰﺗﻮ رﻗــﺺ درﮔﯿﺮم ﭼﻮن ذره ﮐــﻪ ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق ﻧــﺰد او ﻣــﮋده ى ﺧﻮرﺷــﯿﺪ درﻓﺸــﺎن آرد روز و ﺷــﺐ را ﻫﻤﭽــﻮ ﺧــﻮد ﻣﺠﻨــﻮن ﮐﻨــﻢ روز و ﺷــﺐ را ﮐــﻰ ﮔــﺬارم روز و ﺷــﺐ رﻫﺮو آن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻪ ﺗﻨﺪ و ﮔﻬﯽ ﺧﺴﺘﻪ رود رﻫــﺮو آﻧﺴــﺖ ﮐﻪ آﻫﺴــﺘﻪ و ﭘﯿﻮﺳــﺘﻪ رود 109 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )اوﯾﺲ ﻗﺮﻧﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( رﻫــﺮوان ﮐﻌﺒــﻪ ى دل ﺑﻰ ﻣﺮوت ﻧﯿﺴــﺘﻨﺪ ﮐﺎروان را ﻣــﻰ ﮐﻨﻨﺪ آﮔﺎه و ﻏﺎﻓﻞ ﻣﻰ زﻧﻨﺪ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( رﻫــﺶ ﺑــﻪ ﮐﻮﭼــﻪ ى زﻟﻒ ﻧﮕﺎر اﻓﺘﺎده اﺳــﺖ ﭼﻨﯿــﻦ ﮐــﻪ ﺑــﺎد ﺻﺒــﺎ ﻣﺸــﮏ ﺑــﺎر ﻣــﻰ آﯾﺪ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( رﻫﻨﻮرداﻧــﻰ ﮐــﻪ از ﺧﻮد راه ﺑﯿــﺮون ﺑﺮده اﻧﺪ ﺧﻮﯾــﺶ را ﻓــﺎرغ از اﯾﻦ وﺿﻊ ﻣﮑﺮر ﮐﺮده اﻧﺪ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( رﻫﻨﻮرداﻧــﻰ ﮐــﻪ ﺑﺮدارﻧﺪ ﺑــﺎر از دوش ﺧﻠﻖ ﺳــﯿﻨﻪ ﭼﻮن ﮐﺸــﺘﻰ ﺑﻪ درﯾﺎ ﺑﻰ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﻣﻰ زﻧﻨﺪ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( راﻫــﻰ ﺑﻪ ﺧــﺪا دارد ﺧﻠﻮﺗـــﮕﻪ ﺗﻨـــﻬﺎﯾﻰ 110 آﻧﺠــﺎ ﮐﻪ روى از ﺧﻮد آﻧﺠــﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد آﯾﻰ )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ز زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ وﺳﻌﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺤﻔﻞ ﺳﺎﮐﺖ ﻏﻢ ﺧﻮردن ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﺻﻠﺶ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻗﻀﺎ دادن و اﻓﺴﺮدن ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻮس دﯾﺪن و ﻧﺎدﯾﺪن ﻧﯿﺴﺖ اﺿﻄﺮاب و ِ زﻧﺪﮔﻰ ﺟﻨﺒﺶ و ﺟﺎرى ﺷﺪن اﺳﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﮐﻮﺷﺶ و راﻫﻰ ﺷﺪن اﺳﺖ از ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﻪ آﻏﺎزﺣﯿﺎت ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﻰداﻧﺪ )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( زﻟﻔــﺖ ﻫــﺰار دل ﺑــﻪ ﯾﮑــﻰ ﺗــﺎر ﻣــﻮ ﺑﺒﺴــﺖ راه ﻫــﺰار ﭼــﺎره ﮔــﺮ از ﭼــﺎر ﺳــﻮ ﺑﺒﺴــﺖ زآن ﺷــﺒﻰ ﮐــﻪ وﻋــﺪه دادى روز وﺻــﻞ روز و ﺷــﺐ را ﻣــﻰ ﺷــﻤﺎرم روز و ﺷــﺐ ز اول ره ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ ﻣــﺮا ﺳــﻬﻞ ﻧﻤــﻮد ﭘﻨﺪاﺷــﺖ رﺳــﺪ ﺑــﻪ ﻣﻨــﺰل وﺻــﻞ ﺗــﻮ زود ﮔﺎﻣــﻰ دو ﺳــﻪ رﻓــﺖ و راه را درﯾــﺎ دﯾــﺪ ﭼــﻮن ﭘــﺎى درون ﻧﻬــﺎد ﻣﻮﺟــﺶ ﺑﺮﺑــﻮد ز دل ،ﺟﺎﻧﺎ ،ﻏﻢ ﻋﺸــﻘﺖ رﻫﺎ ﮐــﺮدن ﺗﻮان؟ ﻧﺘﻮان ز ﺟﺎن ،اى دوﺳــﺖ ،ﻣﻬﺮ ﺗــﻮ ﺟﺪا ﮐﺮدن ﺗﻮان؟ ﻧﺘﻮان )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( )ﻋﺮاﻗﻰ( 111 ز درد ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ دوﺷــﻢ اﻣﯿــﺪ ﺻﺒــﺢ ﻧﺒﻮد اﺳــﯿﺮ ﻋﺸــﻖ ﭼــﻪ ﺗــﺎب ﺷــﺐ دراز آرد زﻟﯿﺨﺎ ﻣﺮد از اﯾﻦ ﺣﺴــﺮت ﮐﻪ ﯾﻮﺳــﻒ ﮔﺸﺘﻪ زﻧﺪاﻧﻰ ﭼــﺮا ﻋﺎﻗﻞ ﮐﻨﺪ ﮐﺎرى ﮐﻪ ﺑﺎز آرد ﭘﺸــﯿﻤﺎﻧﻰ )ﺳﻌﺪى( )ﺻﺎﺋﺐ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( زﻧﺪﮔﻰ ﭼﻮن ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻰ اﺳﺖ ﭘــﺮ از ﺧﺎر و ﭘﺮ از ﺑــﺮگ و ﭘﺮ از ﻋﻄﺮ ﻟﻄﯿﻒ ﯾﺎدﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ اﮔﺮ ﮔﻞ ﭼﯿﺪﯾﻢ، ﻋﻄﺮ و ﺑﺮگ و ﮔﻞ و ﺧﺎر ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ى دﯾﻮار ﺑﻪ دﯾﻮار ﻫﻤﻨﺪ ز در درآ و ﺷﺒﺴــﺘﺎن ﻣــﺎ ﻣﻨــﻮر ﮐــﻦ زﻧﺪﮔﻰ ذره ﮐﺎﻫﯿﺴﺖ ،ﮐﻪ ﮐﻮﻫﺶ ﮐﺮدﯾﻢ )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( ﻫــﻮاى ﻣﺠﻠــﺲ روﺣﺎﻧﯿــﺎن ﻣﻌﻄــﺮ ﮐــﻦ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺧﺎرش ﮐﺮدﯾﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﺎم ﻧﮑﻮﯾﻰ ﺳﺖ ﮐﻪ َ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺠﺰ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎران ﺑﻬﺎر زﻧﺪﮔﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺠﺰ دﯾﺪن ﯾﺎر زﻧﺪﮔﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺠﺰ ﻋﺸﻖ ﺑﺠﺰ ﺣﺮف ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﻰ )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( زﻫﻰ ﻋﺸــﻖ زﻫﻰ ﻋﺸــﻖ ﮐﻪ ﻣﺎ راﺳــﺖ ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻪ ﻧﻐﺰﺳﺖ و ﭼﻪ ﺧﻮﺑﺴﺖ و ﭼﻪ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﺧﺪاﯾﺎ زﻫــﻰ ﻣــﺎه زﻫــﻰ ﻣــﺎه زﻫــﻰ ﺑــﺎده ﻫﻤــﺮاه ﮐــﻪ ﺟــﺎن را و ﺟﻬــﺎن را ﺑﯿﺎراﺳــﺖ ﺧﺪاﯾــﺎ زﻫﻰ ﺷــﻮر زﻫﻰ ﺷــﻮر ﮐــﻪ اﻧﮕﯿﺨﺘــﻪ ﻋﺎﻟﻢ 112 )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( زﻫــﻰ ﮐﺎر زﻫﻰ ﺑــﺎر ﮐﻪ آن ﺟﺎﺳــﺖ ﺧﺪاﯾﺎ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ز ﻋﺸــﻖ ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎ ﺟﻤﺎل ﯾﺎر ﻣﺴــﺘﻐﻨﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ آب و رﻧﮓ و ﺧﺎل و ﺧﻂ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ روى زﯾﺒﺎ را زﻧﻬــﺎر در ﮐﺸــﺎﮐﺶ دوران ﺻﺒــﻮر ﺑــﺎش ﮐﺰ ﺷــﮑﻮه ى ﺗﻮ ﺗﯿﻎ ﺣﻮادث دو دم ﺷــﻮد ز ﺧــﻂ ﺳــﯿﻪ رخ ﭼــﻮن ﻻﻟــﻪ زار ﺧــﻮد ﮐــﺮدى ﺳــﺘﻢ ﺑــﻪ روز ﻣــﻦ و روزﮔﺎر ﺧــﻮد ﮐــﺮدى ز دﻟﺒــﺮم ﮐــﻪ رﺳــﺎﻧﺪ ﻧــﻮازش ﻗﻠﻤــﻰ ﮐﺠﺎﺳــﺖ ﭘﯿــﮏ ﺻﺒﺎ ﮔﺮ ﻫﻤــﻰ ﮐﻨﺪ ﮐﺮﻣﻰ ز روزﮔﺎر ﺟﻮاﻧــﯽ ﺧﺒــﺮ ﭼــﻪ ﻣــﯽ ﭘﺮﺳــﯽ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﭼــﻮن ﺑﺮق آﻣﺪ و ﭼﻮن اﺑﺮ ﻧﻮﺑﻬﺎر ﮔﺬﺷــﺖ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( زﯾــﻦ ﻫﻤﺮﻫﺎن ﺳﺴــﺖ ﻋﻨﺎﺻــﺮ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺷــﯿﺮ ﺧــﺪا و رﺳــﺘﻢ دﺳــﺘﺎﻧﻢ آرزوﺳــﺖ ز ﮐﺎر ﻫــﺮ ﮐــﻪ ﯾــﮏ ﻣﺸــﮑﻞ ﮔﺸــﺎﯾﯽ ﺑــﻪ ﺧﻮد ﺻﺪ ﻣﺸــﮑﻞ آﺳــﺎن ﮐﺮده ﺑﺎﺷــﯽ زﻟــﻒ ﺑــﺮ ﺑــﺎد ﻣــﺪه ﺗــﺎ ﻧﺪﻫــﻰ ﺑــﺮ ﺑــﺎدم ﻧــﺎز ﺑﻨﯿــﺎد ﻣﮑــﻦ ﺗــﺎ ﻧﮑﻨــﻰ ﺑﻨﯿــﺎدم زﻧﺪﮔﻰ ﺻﺤﻨﻪ ى ﯾﮑﺘﺎى ﻫﻨﺮﻣﻨﺪى ﻣﺎﺳــﺖ ﻫﺮ ﮐﺴﻰ ﻧﻐﻤﻪ ى ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪ و از ﺻﺤﻨﻪ رود ﺻﺤﻨــﻪ ﭘﯿﻮﺳــﺘﻪ ﺑــﻪ ﺟﺎﺳــﺖ ز دﺳــﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﻰ ﺧﯿﺰد ﮐﻪ ﯾﮏ دم ﺑﻰ ﺗﻮ ﺑﻨﺸــﯿﻨﻢ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺧــﺮم آن ﻧﻐﻤــﻪ ﮐــﻪ ﻣــﺮدم ﺑﺴــﭙﺎرﻧﺪﺑﻪ ﯾــﺎد )ژاﻟﻪ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( ﺑــﻪ ﺟﺰ روﯾﺖ ﻧﻤﻰ ﺧﻮاﻫــﻢ ﮐﻪ روى ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﯿﻨﻢ )ﺳﻌﺪى( ز ﺧــﺎك ﻣــﺎ ﻗــﺪم ﻓﻬﻤﯿــﺪه ﺑــﺮدار ﻣﺒــﺎدا ﺑﺸــﮑﻨﻰ در زﯾــﺮ ﭘــﺎ دل ز ﻣــﻦ ﻫــﺮ آن ﮐــﻪ او دور ﭼــﻮ دل ﺑــﻪ ﺳــﯿﻨﻪ ﻧﺰدﯾــﮏ ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﻫــﺮ آﻧﮑــﻪ ﻧﺰدﯾــﮏ 113 )ﻧﻈﺎﻣﻰ( از او ﺟــﺪا ﺟــﺪا ﻣــﻦ )ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﻰ( زﻧــﻰ ﮐــﻪ ﻣﻈﻬــﺮ دﻟﺠﻮﯾــﻰ و وﻓــﺎ ﺑﺎﺷــﺪ اﮔــﺮ ﮐــﻪ ﺟــﺎن ﺑﻪ ﻓﺪاﯾــﺶ ﮐﻨﻰ روا ﺑﺎﺷــﺪ زن ﭼــﻮن ﻋﻔﯿﻒ ﺑﺎﺷــﺪ و داﻧﺎ و ﻧﯿﮏ ﺧﻮى در ﺗﯿﺮﮔــﻰ ﺟﻬــﻞ ﭼــﻮ ﺗﺎﺑﻨــﺪه اﺧﺘﺮ اﺳــﺖ زﯾﻦ آﺗﺶ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﮐﻪ در ﺳــﯿﻨﻪ ى ﻣﻦ اﺳﺖ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺷﻌﻠﻪ اى اﺳﺖ ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن ﮔﺮﻓﺖ زان ﯾــﺎر دﻟﻨــﻮازم ﺷﮑﺮﯾﺴــﺖ ﺑــﺎ ﺷــﮑﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﻧﮑﺘﻪ دان ﻋﺸــﻘﻰ ﺧﻮش ﺑﺸﻨﻮ اﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ زاﻫــﺪ ار رﻧــﺪى ﺣﺎﻓــﻆ ﻧﮑﻨﺪ ﻓﻬﻢ ﭼﻪ ﺷــﺪ دﯾــﻮ ﺑﮕﺮﯾــﺰد از آن ﻗــﻮم ﮐﻪ ﻗــﺮآن ﺧﻮاﻧﻨﺪ زﻫــﻰ ﺧﺠﺴــﺘﻪ زﻣﺎﻧــﻰ ﮐــﻪ ﯾــﺎر ﺑﺎزآﯾــﺪ ﺑــﻪ ﮐﺎم ﻏﻤــﺰدﮔﺎن ﻏﻤﮕﺴــﺎر ﺑﺎزآﯾــﺪ زﺑــﻮى ﻧﺎﻓﻪ اى ﮐﺎﺧﺮ ﺻﺒﺎ زان ﻃﺮه ﺑﮕﺸــﺎﯾﺪ ز ﺗﺎب ﺟﻌﺪ ﻣﺸﮑﯿﻨﺶ ﭼﻪ ﺧﻮن اﻓﺘﺎده در دل ﻫﺎ زﻟﻒ او دام اﺳﺖ و ﺧﺎﻟﺶ داﻧﻪ ى آن دام و ﻣﻦ ﺑــﺮ اﻣﯿــﺪ داﻧﻪ اى اﻓﺘﺎده ام در دام دوﺳــﺖ ز ﺧــﺎك ﭘــﺎى ﺗــﻮ داد آب روى ﻻﻟــﻪ و ﮔﻞ ﭼــﻮ ﮐﻠــﮏ ﺻﻨﻊ رﻗــﻢ زد ﺑﻪ آﺑــﻰ و ﺧﺎﮐﻰ زان ﻣﻰ ﻋﺸــﻖ ﮐﺰو ﭘﺨﺘﻪ ﺷــﻮد ﻫﺮ ﺧﺎﻣﻰ ﮔﺮﭼــﻪ ﻣــﺎه رﻣﻀــﺎن اﺳــﺖ ﺑﯿــﺎور ﺟﺎﻣــﻰ زر ﻫﻢ ﻣﯿﻔﮑﻦ اى ﺷــﯿﺦ ﺑﻪ داﻧﻪ ﻫﺎى ﺗﺴﺒﯿﺢ ﮐــﻪ ﭼﻮ ﻣــﺮغ زﯾﺮك اﻓﺘﺪ ﻧﻔﺘﺪ ﺑــﻪ ﻫﯿﭻ داﻣﻰ ز ﺗﻨــﺪ ﺑــﺎد ﺣــﻮادث ﻧﻤــﻰ ﺗــﻮان دﯾــﺪن درﯾــﻦ ﭼﻤﻦ ﮐﻪ ﮔﻠﻰ ﺑﻮده اﺳــﺖ ﯾﺎ ﺳــﻤﻨﻰ 114 )اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺻﻬﺒﺎ( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ز ﺑﺲ ﮐﻪ ﺷــﺪ دل ﺣﺎﻓﻆ رﻣﯿﺪه از ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﮐﻨــﻮن ز ﺣﻠﻘــﻪ ى زﻟﻔــﺖ ﺑــﻪ در ﻧﻤــﻰ آﯾﺪ زﮐــﻮى ﯾــﺎر ﻣــﻰ آﯾــﺪ ﻧﺴــﯿﻢ ﺑــﺎد ﻧــﻮروزى از اﯾــﻦ ﺑﺎد ار ﻣﺪد ﺧﻮاﻫﻰ ﭼﺮاغ دل ﺑﺮاﻓﺮوزى زاﻫــﺪ و ﻋﺠﺐ و ﻧﻤﺎز و ﻣﻦ و ﻣﺴــﺘﻰ و ﻧﯿﺎز ﺗــﺎ ﺧــﻮد او را ز ﻣﯿــﺎن ﺑﺎ ﮐﻪ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺑﺎﺷــﺪ زاﻫــﺪ از ﮐﻮﭼــﻪ رﻧــﺪان ﺑــﻪ ﺳــﻼﻣﺖ ﺑﮕﺬر ﺗــﺎ ﺧﺮاﺑــﺖ ﻧﮑﻨــﺪ ﺻﺤﺒــﺖ ﺑﺪﻧﺎﻣــﻰ ﭼﻨــﺪ ز آﺗﺸــﻰ ﮐﻪ ﻣﺮا در دل اﺳﺖ ﻫﻢ ﭼﻮ ﺳﭙﻨﺪ ﻫــﺰار ﻧﺎﻟــﻪ ى ﺑــﻰ اﺧﺘﯿــﺎر ﻣــﻰ ﺧﯿــﺰد زﻫﺮ اﺳــﺖ ﻋﻄﺎى ﺧﻠﻖ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ دوا ﺑﺎﺷــﺪ ﺣﺎﺟــﺖ ز ﮐﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻰ ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷــﺪ ز ﺑــﺲ ﻧﯿــﺰه و ﮔــﺮز و ﮐﻮﭘــﺎل و ﺗﯿــﻎ ﺗــﻮ ﮔﻔﺘــﻰ ﻫــﻮا ژاﻟــﻪ ﺑــﺎرد زﻣﯿــﻎ زﯾــﺮ ﺑﺎرﻧــﺪ درﺧﺘــﺎن ﮐــﻪ ﺗﻌﻠــﻖ دارﻧــﺪ اى ﺧﻮﺷــﺎ ﺳــﺮو ﮐــﻪ از ﺑــﺎر ﻏــﻢ آزاد آﻣــﺪ زﻣــﻦ ﺑﻨﯿــﻮش و دل در ﺷــﺎﻫﺪى ﺑﻨــﺪ ﮐــﻪ ﺣﺴــﻨﺶ ﺑﺴــﺘﻪ زﯾــﻮر ﻧﺒﺎﺷــﺪ زﮐﻮى ﻣﯿﮑﺪه دوﺷــﺶ ﺑــﻪ دوش ﻣﻰ ﺑﺮدﻧﺪ اﻣﺎم ﺷــﻬﺮ ﮐﻪ ﺳــﺠﺎده ﻣﻰ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ دوش ز داﻧــﺶ ﺑــﻪ اﻧــﺪر ﺟﻬــﺎن ﻫﯿــﭻ ﻧﯿﺴــﺖ ﺗــﻦ ﻣــﺮده و ﺟــﺎن ﻧــﺎدان ﯾﮑﯿﺴــﺖ زﻟــﻒ را ﺣﻠﻘــﻪ ﻣﮑــﻦ ﺗــﺎ ﻧﮑﻨــﻰ در ﺑﻨــﺪم ﻃــﺮه را ﺗــﺎب ﻣــﺪه ﺗــﺎ ﻧﺪﻫــﻰ ﺑﺮﺑــﺎدم 115 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺟﺎﻣﻰ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )اﺳﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( زﭼﺸــﻢ ﻣــﻦ ﺑﭙــﺮس اوﺿــﺎع ﮔــﺮدون ﮐــﻪ ﺷــﺐ ﺗــﺎ روز اﺧﺘــﺮ ﻣــﻰ ﺷــﻤﺎرم زﺷــﺖ در آﯾﯿﻨﻪ ﮔﺮ ﺧﻮد زﺷــﺖ ﺑﯿﻨﺪ ﮔﻮ ﻣﺮﻧﺞ ﮔــﺮ ﻋﻤﻞ زﯾﺒﺎ ﮐﻨﻰ زﯾﺒــﺎ ﮐﻨﻰ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ز ﺣﺎﻓﻈــﺎن ﺟﻬﺎن ﮐــﺲ ﭼﻮﺑﻨﺪه ﺟﻤﻊ ﻧﮑﺮد ﻟﻄﺎﺋــﻒ ﺣﮑﻤــﻰ ﺑــﺎ ﻧــﮑﺎت ﻗﺮآﻧــﻰ زﯾﻦ آﺗﺶ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﮐﻪ در ﺳــﯿﻨﻪ ى ﻣﻦ اﺳﺖ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺷﻌﻠﻪ اى اﺳــﺖ ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن ﮔﺮﻓﺖ زﻧﺪﮔــﻰ ﮐــﺮدن ﻣــﻦ ﻣــﺮدن ﺗﺪرﯾﺠــﻰ ﺑﻮد ﻫﺮﭼﻪ ﺟــﺎن ﮐﻨﺪ ﺗﻨﻢ ﻋﻤﺮ ﺣﺴــﺎﺑﺶ ﮐﺮدم زﻧــﻰ ﮐــﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺳــﺮ ﺑﺮده زﯾﺮ ﭘــﺮده ﺟﻬﻞ ﮐﺠــﺎ ﺑﭙــﺮورد او ﮐــﻮدﮐﺎن داﻧﺸــﻤﻨﺪ ز اﺗﻔــﺎق ﺷــﻮد دﺷــﻤﻦ ﺿﻌﯿــﻒ ﻗــﻮى ﮐــﻪ ﻣــﻮر در ﻧﻈــﺮ از اﺟﺘﻤــﺎع ،ﻣــﺎر ﺷــﻮد زﻧﻬــﺎر ﻧﻤــﻰ ﺧﻮاﻫــﻢ ﮐــﺰ ﮐﺸــﺘﻦ اﻣﺎﻧــﻢ ده ﺗــﺎ ﺳــﯿﺮﺗﺮت ﺑﯿﻨــﻢ ﯾــﮏ ﻟﺤﻈــﻪ ﻣﺪاراﯾــﻰ ﻧــﺪارد ﺑــﻪ ﺣــﺎل زارم ﻧﻈــﺮ ﻧــﺪارد زاﻫﺪ و ﻋﺠﺐ و ﻧﯿﺎز و ﻣﻦ و ﻣﺴــﺘﻰ و ﻧﯿﺎز ﺗــﺎ ﺧــﻮد او را ز ﻣﯿــﺎن ﺑﺎ ﮐﻪ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺑﺎﺷــﺪ زﻫــﻰ ﺧﺠﺴــﺘﻪ زﻣﺎﻧــﻰ ﮐــﻪ ﯾــﺎر ﺑﺎزآﯾــﺪ ﺑــﻪ ﮐﺎم ﻏﻤــﺰدﮔﺎن ﻏﻤﮕﺴــﺎر ﺑﺎزآﯾــﺪ زﺷﺘﻰ اى ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ از دﯾﺪه ى او ﭼــﻮن ﻧﮑــﻮ ﻣﻰ ﻧﮕــﺮم ﺟﻤﻠﻪ ﻧﮑــﻮ ﻣﻰ ﺑﯿﻨﻢ ز ﻣــﻦ ﻧــﮕﺎرم ﺧﺒــﺮ 116 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮﺧﻰ ﯾﺰدى( )ﻧﻈﺎم وﻓﺎ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ز ﻧﯿــﺮو ﺑــﻮد ﻣــﺮد را راﺳــﺘﻰ ز ﺳﺴــﺘﻰ ﮐــﮋى آﯾــﺪ و ﮐﺎﺳــﺘﻰ زﻣﺴــﺘﺎن ﭘﻮﺳــﺘﯿﻦ اﻓﺰود ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﺪﺧﺪاﯾﺎن را وﻟﯿﮑﻦ ﭘﻮﺳــﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻨﺪ ﻣﺎ ﯾﮏ ﻻ ﻗﺒﺎﯾﺎن را زﻟﻔــﺶ ﺑﺮﯾــﺪه رﺷــﺘﻪ ى ﭘﯿﻮﻧــﺪ دل وﻟــﻰ ﺧﻮد رﺷﺘﻪ اى ﮐﻪ دل دﻣﻰ از وى ﺑﺮﯾﺪه ﻧﯿﺴﺖ زرﮐــﻮب ﮐﻮاﮐــﺐ را ﺧــﺎل رخ درﯾــﺎ ﮐــﻦ ﺑﻨــﮕﺎر ﭼﻮ ﻣﯿﻨﺎﮔــﺮ اﯾﻦ ﺻﻔﺤــﻪ ى ﻣﯿﻨﺎﯾﻰ ز دﺳــﺖ دﯾــﺪه و دل ﻫــﺮ دو ﻓﺮﯾــﺎد ﻫــﺮ آن ﭼــﻪ دﯾــﺪه ﺑﯿﻨــﺪ دل ﮐﻨــﺪ ﯾــﺎد زدﺳــﺖ رﻓﺘــﻪ ﻧــﻪ ﺗﻨﻬــﺎ ﻣﻨــﻢ در اﯾــﻦ ﺳــﻮدا ﭼﻪ دﺳــﺖ ﻫﺎ ﮐﻪ ز دﺳــﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳــﺖ زﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﻪ در ﻏﻢ ﻏﺮﺑﺖ ﺷــﮑﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﮔﺮ ﺳــﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻫﺠﺮان ﻏﺮﯾﺐ ﻧﯿﺴــﺖ زاﻫــﺪ ﭘﺸــﯿﻤﺎن را ذوق ﺑــﺎده در ﺟﺎن اﺳــﺖ ﻋﺎﻗــﻼ ﻣﮑــﻦ ﮐﺎرى ﮐﺎورد ﭘﺸــﯿﻤﺎﻧﻰ زان ﭘﯿــﺶ ﺗــﺮ ﮐــﻪ ﻋﺎﻟــﻢ ﻓﺎﻧﻰ ﺷــﻮد ﺧﺮاب ﻣــﺎ را ز ﺟــﺎم ﺑــﺎده ى ﮔﺎﮔــﻮن ﺧــﺮاب ﮐــﻦ زاﻫــﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﺮﺳــﺖ ازﺣﺎل ﻣﺎ آﮔﺎه ﻧﯿﺴــﺖ در ﺣــﻖ ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﺟﺎى ﻫﯿﭻ اﮐﺮاه ﻧﯿﺴــﺖ زر از ﺑﻬــﺎى ﻣﻰ اﮐﻨــﻮن ﭼﻮ ﮔﻞ درﯾﻎ ﻣﺪار ﮐــﻪ ﻋﻘﻞ ﮐﻞ ﺑــﻪ ﺻﺪت ﻋﯿــﺐ ﻣﺘﻬﻢ دارد ز داﻧــﺶ ﭼــﻮ ﺟــﺎن ﺗــﺮا ﻣﺎﯾــﻪ ﻧﯿﺴــﺖ ﺑــﻪ از ﺧﺎﻣﺸــﻰ ﻫﯿــﭻ ﭘﯿﺮاﯾــﻪ ﻧﯿﺴــﺖ ﭼــﻮ ﺑــﺮ داﻧــﺶ ﺧﻮﯾــﺶ ﻣﻬــﺮآورى ﺧــﺮد را ز ﺗــﻮ ﺑﮕﺴــﻠﺪ داورى )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( )ﺳﻌﺪى( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( 117 ز ﺳــﺮ ﻏﯿﺐ ﮐﺲ آﮔﺎه ﻧﯿﺴــﺖ ﻗﺼﻪ ﻣﺨﻮان ﮐــﺪام ﻣﺤــﺮم دل ره در اﯾــﻦ ﺣــﺮم دارد؟ ز ﻧﻘــﺶ ﺑﻨــﺪ ﻗﻀــﺎ ﻫﺴــﺖ اﻣﯿــﺪ آن ﺣﺎﻓــﻆ ﮐــﻪ ﻫﻤﭽــﻮ ﺳــﺮو ﺑــﻪ دﺳــﺘﻢ ﻧــﮕﺎر ﺑﺎزآﯾﺪ زﯾــﺮ ﺑــﺎران ﺑﯿــﺎ ﻗــﺪم ﺑﺰﻧﯿــﻢ ﺣــﺮف ﻧﺸــﻨﯿﺪه اي ﺑــﻪ ﻫــﻢ ﺑﺰﻧﯿــﻢ ﺑﯿﺎﻣﻮزﯾــﻢ ﮐــﻪ ﺑﺒﺎرﯾــﻢ و ﺣــﺮف ﮐــﻢ ﺑﺰﻧﯿــﻢ ﭼﺘــﺮ را ﺗــﺎ ﮐﻨﯿــﻢ و ﺧﯿــﺲ ﺷــﻮﯾﻢ ﻟﺤﻈــﻪ اي ﭘﺸــﺖ ﭘــﺎ ﺑــﻪ ﻏــﻢ ﺑﺰﻧﯿــﻢ ﻧــﻮ ﺑﮕﻮﯾﯿــﻢ و ﻧــﻮ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸــﯿﻢ و ز ﺑــﺎران ﮐﻤــﯽ ﮐــﻢ ﺑﺒﺎرﯾــﻢ اﮔــﺮ ،وﻟــﯽ ﻫﻤــﻪ ﺟــﺎ ﺳــﺨﻦ از ﻋﺸــﻖ ﺧــﻮد ﺑﺨــﻮد زﯾﺒﺎﺳــﺖ ﻗﻠــﻢ زﻧﺪﮔــﯽ ﺑــﻪ دﺳــﺖ دل اﺳــﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎر ﮔﺮاﻧﻰ ﺳﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻋــﺎدت ﮐﻬﻨــﻪ را ﺑــﻪ ﻫــﻢ ﺑﺰﻧﯿــﻢ ﻋﺎﻟﻤــﯽ را ﺑــﻪ ﭼﻬــﺮه ﻧــﻢ ﺑﺰﻧﯿــﻢ ﺳــﺨﻦ ﻋﺎﺷــﻘﺎﻧﻪ اي ﺑــﻪ ﻫــﻢ ﺑﺰﻧﯿــﻢ زﻧﺪﮔــﯽ را ﺑﯿــﺎ رﻗــﻢ ﺑﺰﻧﯿــﻢ )ﻣﺠﺘﺒﻰ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﻰ ﺗُﺴﺖ ﮐﺎر آﺳﺎﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺎن درآوردن و ﻏﻢ ﺧﻮردن و ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدن ﭘﺪرم ﮐﻤﺮم از ﻏﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ َﺧﻢ ﺑﺎد )ﻣﺠﺘﺒﻰ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( 118 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ژ ژاﻟــﻪ ﺑــﺮ ﻻﻟــﻪ ﻓــﺮود آﻣــﺪه ﻫﻨــﮕﺎم ﺳــﺤﺮ راﺳــﺖ ﺑــﺮ ﻋﺎرض ﮔﻠﺒــﻮى ﻋﺮق ﮐــﺮده ﯾﺎر )ﺳﻌﺪى( ژاﻟــﻪ ﺑــﺮ ﮔﻞ ﻓﺘــﺎده ﭼــﻮن ﻋﺮﻗــﻰ ﮐــﻪ ﺑــﻪ رﺧﺴــﺎر ﯾــﺎر ﻣــﻦ ﺑﺎﺷــﺪ ژغ ژغ دﻧــﺪان او دل ﻣــﻰ ﺷﮑﺴــﺖ ﺟــﺎن ﺷــﯿﺮان ﺳــﯿﻪ ﻣــﻰ ﺷــﺪ ز دﺳــﺖ 119 )ﺑﻬﺮاﻣﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ س ﺳﺮﻣﺴــﺖ ز ﮐﺎﺷــﺎﻧﻪ ﺑــﻪ ﮔﻠــﺰار ﺑﺮآﻣــﺪ ﻏﻠﻐــﻞ ز ﮔﻞ و ﻻﻟــﻪ ﺑــﻪ ﯾــﮏ ﺑــﺎر ﺑﺮآﻣــﺪ ﻣﺮﻏــﺎن ﭼﻤــﻦ ﻧﻌﺮه زﻧــﺎن دﯾــﺪم و ﮔﻮﯾﺎن زﯾــﻦ ﻏﻨﭽــﻪ ﮐــﻪ از ﻃــﺮف ﭼﻤﻨــﺰار ﺑﺮآﻣﺪ ﺳــﺎل ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳــﻨﮓ اﺻﻠﻰ ز آﻓﺘﺎب ﻟﻌﻞ ﮔﺮدد در ﺑﺪﺧﺸــﺎن ﯾــﺎ ﻋﻘﯿﻖ اﻧﺪر ﯾﻤﻦ ﻋﻤﺮﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗــﺎ ﯾﮏ ﮐﻮدﮐﻰ از روى ﻃﺒﻊ )ﺳﻌﺪى( ﻋﺎﻟﻤﻰ ﮔﺮدد ﻧﮑﻮ ﯾﺎ ﺷــﺎﻋﺮى ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﺳﺨﻦ )ﺳﻨﺎﯾﻰ( ﺳــﯿﺼﺪ ﮔﻞ ﺳــﺮخ ﺑــﺮ رخ ﯾــﺎر ﻣﻨﺴــﺖ ﺧﯿــﺰم ﺑﭽﻨــﻢ ﮐــﻪ ﮔﻞ ﭼــﻮن ﮐﺎر ﻣﻨﺴــﺖ ﺳــﻮز دل ﯾﻌﻘــﻮب ﺳــﺘﻤﺪﯾﺪه ز ﻣــﻦ ﭘﺮس ﮐﺎﻧــﺪوه دل ﺳــﻮﺧﺘﮕﺎن ﺳــﻮﺧﺘﻪ داﻧــﺪ ﺳــﺤﺮ ﺑﺎ ﺑــﺎد ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ ﺣﺪﯾــﺚ آرزوﻣﻨﺪى ﺧﻄــﺎب آﻣــﺪ ﮐﻪ واﺛﻖ ﺷــﻮ ﺑــﻪ اﻟﻄــﺎف ﺧﺪاوﻧﺪى )اﺑﻮ ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﻌﻰ ﻧﺎﺑــﺮده در اﯾــﻦ راه ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻰ ﻧﺮﺳــﻰ ﻣــﺰد اﮔــﺮ ﻣــﻰ ﻃﻠﺒــﻰ ﻃﺎﻋــﺖ اﺳــﺘﺎد ﺑﺒﺮ ﺳــﺘﻢ از ﻏﻤﺰه ﻣﯿﺎﻣﻮز ﮐﻪ در ﻣﺬﻫﺐ ﻋﺸــﻖ ﻫــﺮ ﻋﻤﻞ اﺟــﺮى و ﻫﺮ ﮐــﺮده ﺟﺰاﺋﻰ دارد )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺨﻦ ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ ﺑــﻰ آن ﮐــﻪ ﺑﺮآﯾﺪ ﺑــﻪ زﺑﺎﻧﻢ رﻧــﮓ رﺧﺴــﺎره ﺧﺒــﺮ ﻣﻰدﻫــﺪ از ﺣــﺎل ﻧﻬﺎﻧﻢ )ﺳﻌﺪى( 120 ﺳــﺤﺮﮔﻪ ﺑــﻪ راﻫــﻰ ﯾﮑــﻰ ﭘﯿــﺮ دﯾــﺪم ﺳــﻮى ﺧــﺎك ،ﺧــﻢ ﮔﺸــﺘﻪ از ﻧﺎﺗﻮاﻧــﻰ ﺑﮕﻔﺘــﻢ :ﭼــﻪ ﮔــﻢ ﮐــﺮدهاى اﻧــﺪر اﯾــﻦ ره؟ ﺑﮕﻔﺘــﺎ :ﺟﻮاﻧــﻰ ،ﺟﻮاﻧــﻰ ،ﺟﻮاﻧــﻰ ﺳــﺤﺮﮔﻪ زورق ﺳــﯿﻤﯿﻦ ﻣﻬﺘــﺎب ﺑــﺖ ﻓﺎﯾــﺰ ز ﻫﺎﻣــﻮن ﺳــﺮ ﺑــﺮآورد ﺳــﺨﻦ دﯾﺒﺎﭼــﻪ دﯾــﻮان ﻋﺸــﻖ اﺳــﺖ ﺧــﺮد را ﮐﺎر و ﺑــﺎرى ﺟــﺰ ﺳــﺨﻦ ﻧﯿﺴــﺖ )ﻣﻠﮏاﻟﺸﻌﺮا ﺑﻬﺎر( ﭼــﻮ در درﯾــﺎى اﺧﻀــﺮ ﮔﺸــﺖ ﻏﺮﻗــﺎب دوﺑــﺎره ﺷــﺪ ﺷــﺐ ﻣﻬﺘــﺎب اﺣﺒــﺎب )ﻓﺎﯾﺰ دﺷﺘﺴﺘﺎﻧﻰ( ﺳــﺨﻦ ﻧﻮﺑــﺎوه ﺑﺴــﺘﺎن ﻋﺸــﻖ اﺳــﺖ ﺟﻬــﺎن را ﯾــﺎدﮔﺎرى ﺟــﺰ ﺳــﺨﻦ ﻧﯿﺴــﺖ )ﺟﺎﻣﻰ( ﺳــﻌﺪى اﮔــﺮ ﻋﺎﺷــﻘﻰ ﮐﻨــﻰ و ﺟﻮاﻧــﻰ ﻋﺸﻖ ﻣﺤﻤﺪ )ص( ﺑﺲ اﺳﺖ و آل ﻣﺤﻤﺪ )ص( ﺳــﺎﯾﻪ ﺑﻪ ﺳــﺎﯾﻪ ،ﺑَﺮ ﺑﻪ ﺑَﺮ ،ﺑﺎ ﺗﻮ و رﻓﺘﻪ اى ِز ﺑَﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻔﺘﻪَ ،ﻣﻪ ﺑﻪ َﻣــﻪ ،روى َﻣ َﻬﺖ ﻧﺪﯾﺪه ام ﺳــﺤﺮﮔﺎﻫﻰ ﮔــﺬارى ﮐــﻦ ﺑــﻪ ﺟﺎﺋــﻰ ﺑــﻪ آﺷــﻨﺎﺋﻰ ﺳــﻼﻣﻰ ﭼــﻮ ﺑــﻮى ﺧــﻮش آﺷــﻨﺎﯾﻰ ﺑــﺪان ﻣــﺮدم دﯾــﺪه روﺷــﻨﺎﯾﻰ ﺳﺎرﺑﺎن آﻫﺴﺘﻪ ران ﮐﺂرام ﺟﺎن در ﻣﺤﻤﻠﺴﺖ ﭼﺎرﭘﺎﯾــﺎن ﺑﺎر ﺑﺮ ﭘﺸــﺘﻨﺪ و ﻣﺎ را ﺑﺮ دﻟﺴــﺖ ﺳــﻌﺪي آﺳﺎﻧﺴــﺖ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ دوﺳﺘﯽ ﻟﯿــﮏ ﭼﻮن ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺷــﺪ ﺧﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدن ﻣﺸﮑﻠﺴــﺖ ـﯿﺮﯾﻦ ﺟﺎﻧﻢ آﻧﺠﺎﺳــﺖ ﺑــﺪان ﻣﻨــﺰل ﮐــﻪ ﺷـ ِ )ﺳﻌﺪى( ﮐــﻮى )ﻃﺎرق ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( ﻣﻬﺮﺑﺎﻧــﻰ دواى درد ﺑــﻰ درﻣﺎﻧــﻢ آﻧﺠﺎﺳــﺖ )ﻋﺒﯿﺪ زاﮐﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( ﺳــﺮاﭘﺎ اﮔــﺮ زرد و ﭘﮋﻣــﺮده اﯾــﻢ وﻟــﻰ دل ﺑــﻪ ﭘﺎﺋﯿــﺰ ﻧﺴــﭙﺮده اﯾــﻢ ﭼــﻮ ﮔﻠــﺪان ﺧﺎﻟــﻰ ﻟــﺐ ﭘﻨﺠــﺮه ﭘــﺮ از ﺧﺎﻃــﺮات ﺗــﺮك ﺧــﻮرده اﯾــﻢ )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( 121 ﺳــﯿﺎﻫﻰ ﺷــﺐ ﻫﺠــﺮ و اﻣﯿــﺪ ﺻﺒــﺢ ﺳــﻌﺎدت ﺳــﭙﯿﺪ ﮐــﺮد ﻣــﺮا دﯾــﺪه ﺗــﺎ دﻣﯿــﺪ ﺳــﭙﯿﺪه )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﺳــﺎﻗﻰ اﻣــﺮوز در ﺧﻤــﺎرت ﺑــﻮدم ﺗــﺎ ﺷــﺐ ﺑــﻪ ﺧــﺪا در اﻧﺘﻈــﺎرت ﺑــﻮدم ﻣــﻰ در ده و از دام ﺟﻬﺎﻧــﻢ ﺑــﻪ ﺟﻬــﺎن اﻣﺸــﺐ ﭼــﻮ ﺑــﻪ روز ﻣــﻦ ﺷــﮑﺎرت ﺑــﺮدم )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺳــﻼﻣﻰ ﮐــﺰ وﺟــﻮدش ﻋﺸــﻖ زاﯾــﺪ ز ﺳــﺮ ﺗــﺎ ﭘــﺎى او ﺑــﻮى دل آﯾــﺪ رﺳــﺎن اى ﺧــﻮش ﻧﺴــﯿﻢ ﻧﻮﺑﻬــﺎرى ﺣﺪﯾﺜــﻢ ﻋﺮﺿــﻪ دار از روى ﯾــﺎرى )ﻋﺒﯿﺪ زاﮐﺎﻧﻰ( ﺳﺨﻨﻰ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﻃﺎﻗﺖ ﮐﻪ ز ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﭙﻮﺷﻢ ﺑﻪ ﮐﺪام دوﺳــﺖ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﻞ راز ﺑﺎﺷــﺪ )ﺳﻌﺪى( ﺳﻼﻣﺖ را ﻧﻤﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ ﺳﺮﻫﺎ در ﮔﺮﯾﺒﺎن اﺳﺖ ﮐﺴﻰ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻧﯿﺎرد ﮐﺮد ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻦ و دﯾﺪار ﯾﺎران را )ﻣﻬﺪى اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ( ﺳــﻨﮓ ﺑﺪﮔﻮﻫﺮ اﮔﺮ ﮐﺎﺳــﻪ ى زرﯾﻦ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﻗﯿﻤــﺖ ﺳــﻨﮓ ﻧﯿﻔﺰاﯾــﺪ و زر ﮐــﻢ ﻧﺸــﻮد ﺳــﺎلﻫﺎ دﻓﺘــﺮ ﻣــﺎ در ﮔــﺮو ﺻﻬﺒــﺎ ﺑــﻮد روﻧــﻖ ﻣﯿﮑــﺪه از درس و دﻋــﺎى ﻣــﺎ ﺑــﻮد ﺳــﺎﯾﻪاى ﺑﺮ دل رﯾﺸــﻢ ﻓﮑﻦ اى ﮔﻨﺞ روان ﮐــﻪ ﻣــﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳــﻮداى ﺗﻮ وﯾـﺮان ﮐﺮدم ﺳﺴــﺖ ﭘﯿﻤﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ره دل ز ﻣﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻰ آﺧﺮ اى ﺑﺪﻋﻬﺪ ﺳــﻨﮕﯿﻦ دل ﭼﺮا ﺑﺮداﺷﺘﻰ ﺧﺎﻃــﺮ از ﻣﻬــﺮ ﮐﺴــﺎن ﺑﺮداﺷــﺘﻢ از ﺑﻬﺮ ﺗﻮ )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﭼﻮن ﺗﻮ را ﮔﺸــﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻮد ﺧﺎﻃﺮ ز ﻣﺎ ﺑﺮداﺷــﺘﻰ )ﺳﻌﺪى( ﺳﺮﻣﺴــﺖ ﺷــﺪ ﻧــﮕﺎرم ﺑﻨﮕــﺮ ﺑــﻪ ﻧﺮﮔﺴــﺎﻧﺶ ﻣﺴــﺘﺎﻧﻪ ﺷــﺪ ﺣﺪﯾﺜــﺶ ﭘﯿﭽﯿــﺪه ﺷــﺪ زﺑﺎﻧﺶ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( 122 ﺳﺮﺳــﺒﺰﺗﺮﯾﻦ ﺑﻬــﺎر ﺗﻘﺪﯾــﻢ ﺗــﻮ ﺑــﺎد آواي ﺧــﻮش ﻫــﺰار ﺗﻘﺪﯾــﻢ ﺗــﻮ ﺑــﺎد ﮔﻮﯾﻨــﺪ ﻟﺤﻈــﻪ اﯾﺴــﺖ روﺋﯿــﺪن ﻋﺸــﻖ آن ﻟﺤﻈــﻪ ﻫــﺰار ﺑــﺎر ﺗﻘﺪﯾــﻢ ﺗــﻮ ﺑــﺎد ﺳــﺎﻗﯿﺎ ﻟﻄــﻒ ﻧﻤــﻮدى ﻗﺪﺣــﺖ ﭘــﺮ ﻣــﻰ ﺑﺎد ﺳــﺘﻢ از ﻏﻤﺰه ﻣﯿﺎﻣﻮز ﮐﻪ در ﻣﺬﻫﺐ ﻋﺸــﻖ )وﺣﯿﺪ اﻣﯿﺮى( ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺗــﻮ ﺗﺸــﻮﯾﺶ ﺧﻤﺎر آﺧﺮ ﺷــﺪ ﻫــﺮ ﻋﻤــﻞ اﺟــﺮى و ﻫــﺮ ﮐــﺮده ﺟﺰاﯾــﻰ دارد )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺘﺎره ﺷــﺐ ﻫﺠــﺮان ﻧﻤــﻰ ﻓﺸــﺎﻧﺪ ﻧــﻮر ﺑــﻪ ﺑــﺎم ﻗﺼــﺮ ﺑــﺮآ و ﭼــﺮاغ ﻣــﻪ ﺑﺮﮐــﻦ ﺳــﺎﻗﻰ و ﻣﻄﺮب و ﻣﻰ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻬﯿﺎﺳﺖ وﻟﻰ ﻋﯿــﺶ ﺑﻰ ﯾــﺎر ﻣﻬﯿــﺎ ﻧﺸــﻮد ﯾﺎر ﮐﺠﺎﺳــﺖ؟ ﺳــﭙﺮ ﺑــﻪ ﭘﯿــﺶ ﮐﺸــﯿﺪم ﺧﺪﻧﮓ ﻗﻬــﺮ ﺗﺮا ﭼــﻮ ﺗﯿــﺮ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ آﯾﺪ ﺳــﭙﺮ ﭼﻪ ﺳــﻮد ﮐﻨﺪ ﺳــﺮت ﺳــﺒﺰ و دﻟــﺖ ﺧــﻮش ﺑــﺎد ﺟﺎوﯾــﺪ ﮐــﻪ ﺧــﻮش ﻧﻘﺸــﻰ ﻧﻤــﻮدى از ﺧــﻂ ﯾــﺎر ﺳــﺨﻦ ﺳﺮﺑﺴــﺘﻪ ﮔﻔﺘــﻰ ﺑــﺎ ﺣﺮﯾﻔــﺎن ﺧــﺪا را زﯾــﻦ ﻣﻌﻤــﺎ ﭘــﺮده ﺑــﺮدار ﺳﺎل و ﻓﺎل و ﻣﺎل و ﺣﺎل و اﺻﻞ و ﻧﺴﻞ و ﺗﺨﺖ و ﺑﺨﺖ ﺑــﺎدت اﻧــﺪر ﺷــﻬﺮﯾﺎرى ﺑﺮﻗــﺮار و ﺑــﺮ دوام )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )رودﮐﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺎل ﺧــﺮم ﻓﺎل ﻧﯿﮑﻮ ﻣــﺎل واﻓﺮ ﺣــﺎل ﺧﻮش اﺻﻞ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﺴــﻞ ﺑﺎﻗﻰ ﺗﺨــﺖ ﻋﺎﻟﻰ ﺑﺨﺖ رام ﺳــﺎلﻫﺎ دل ﻃﻠــﺐ ﺟــﺎم ﺟــﻢ از ﻣــﺎ ﻣﻰﮐــﺮد وان ﭼــﻪ ﺧﻮد داﺷــﺖ ز ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺗﻤﻨﺎ ﻣﻰﮐﺮد ﺳــﺨﻦ ﻋﺸــﻖ ﻧﻪ آن اﺳــﺖ ﮐﻪ آﯾﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺳﺎﻗﯿﺎ ﻣِﻰ ده و ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻦ اﯾﻦ ﮔﻔﺖ و ﺷ ُﻨﻔﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺎﻋﺘﻰ ﻧــﺎز ﻣﻔﺮﻣــﺎى و ﺑﮕــﺮدان ﻋــﺎدت ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﭘﺮﺳــﯿﺪن ارﺑــﺎب ﻧﯿــﺎز آﻣــﺪه اى )ﺣﺎﻓﻆ( 123 ﺳــﺎل ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳــﻨﮓ اﺻﻠﻰ ز آﻓﺘﺎب ﻟﻌﻞ ﮔﺮدد در ﺑﺪﺧﺸــﺎن ﯾــﺎ ﻋﻘﯿﻖ اﻧﺪر ﯾﻤﻦ ﺳﺮﺑﺴﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺟﻬﺎن را ﺧﺸﮏ و ﺗَﺮ دﯾﺪم ﺑﺴﻰ ـﻢ ﺗَــﺮ ﻧﻤــﻰ آﯾــﺪ ﻣــﺮا ﺟــﺰ ﺟﻤـ ِ ـﺎل او ﺑﭽﺸـ ِ ﮔﺮ ﺳــﺨﻦ ﮔﻮﯾﻢ ،دﮔﺮ از ﻋﺸﻖ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ و ﺑﺲ )ﺳﻨﺎﯾﻰ( ِ ﺣﺪﯾﺚ ﻋﺸــﻖ ،در دﻓﺘﺮ ﻧﻤــﻰ آﯾﺪ ﻣﺮا ﺟــﺰ )ﻓﯿﺾ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( ﺳــﻮز دل ﯾﻌﻘــﻮب ﺳــﺘﻤﺪﯾﺪه ز ﻣﻦ ﺑﭙﺮس ﮐــﻪ اﻧــﺪوه دل ﺳــﻮﺧﺘﮕﺎن ﺳــﻮﺧﺘﻪ داﻧــﺪ ﺳــﯿﻪ ﭼﺸــﻤﯽ ﺑــﻪ ﮐﺎر ﻋﺸــﻖ اﺳــﺘﺎد ﻣــﺮا درس ﻣﺤﺒــﺖ ﯾــﺎد ﻣــﯽ داد ﻣــﺮا از ﯾــﺎد ﺑــﺮد آﺧــﺮ وﻟــﯽ ﻣــﻦ ﺑﺠــﺰ او ﻋﺎﻟﻤــﯽ را ﺑــﺮدم از ﯾــﺎد ﺳــﺮو ﭼﻤــﺎن ﻣﻦ ﭼﺮا ﻣﯿﻞ ﭼﻤــﻦ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ ﻫﻤﺪم ﮔﻞ ﻧﻤﻰ ﺷــﻮد ﯾﺎد ﺳــﻤﻦ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ ﺳــﺎﻗﻰ ﺳــﯿﻢ ﺳــﺎق ﻣﻦ ﮔﺮ ﻫﻤﻪ درد ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﯿﺴــﺖ ﮐﻪ ﺗﻦ ﭼﻮ ﺟﺎم ﻣﻰ ﺟﻤﻠــﻪ دﻫﻦ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺎﻗﻰ ﺑﯿﺎ ﮐــﻪ ﻫﺎﺗﻒ ﻏﯿﺒﻢ ﺑﻪ ﻣــﮋده ﮔﻔﺖ ﺑــﺎ درد ﺻﺒــﺮ ﮐــﻦ ﮐــﻪ دوا ﻣﻰﻓﺮﺳــﺘﻤﺖ ﺳــﻬﻞ ﺑﺎﺷــﺪ ﻫﻤــﻪ ﺑﮕﺬاﺷــﺘﻦ و ﺑﮕﺬﺷــﺘﻦ ﮐﺎﯾــﻦ ﺑــﻮد ﻋﺎﻗﺒــﺖ ﮐﺎر ﺟﻬــﺎن ﮔــﺬران ﺳــﻼﻣﻰ ﺻﻤﯿﻤﻰﺗــﺮ از ﻏــﻢ ﻧﺪﯾــﺪم ﺑــﻪ اﻧــﺪازة ﻏــﻢ ﺗــﻮ را دوﺳــﺖ دارم ﺳــﺎﻗﯿﺎ آﻣــﺪن ﻋﯿــﺪ ﻣﺒــﺎرك ﺑــﺎدت وان ﻣﻮاﻋﯿــﺪ ﮐــﻪ ﮐــﺮدى ﻣــﺮود از ﯾــﺎدت ﺳــﺎﯾﻪ اى ﺑﺮ دل رﯾﺸــﻢ ﻓﮑﻦ اى ﮔﻨﺞ روان ﮐــﻪ ﻣــﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳــﻮداى ﺗﻮ وﯾـﺮان ﮐﺮدم ﺳــﺎﻟﻬﺎ از ﭘــﻰ ﻣﻘﺼﻮد ﺑﻪ ﺟــﺎن ﮔﺮدﯾﺪه اﯾﻢ 124 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﺣﺎﻓﻆ( ﯾــﺎر در ﺧﺎﻧــﻪ و ﻣﺎ دور ﺟﻬــﺎن ﮔﺮدﯾﺪه اﯾﻢ )ﺳﻌﺪى( ﺳــﺎﻟﮑﻰ ﮔﻔﺘﺎ ﭼﻪ دارى آرزو؟ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺳﮑﻮت ﻣﻌﻨــﻰ ﺻﺪ ﻧﮑﺘﻪ را در ﯾﮏ ﺳــﺨﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪه ام )ﻣﻬﺪي ﺳﻬﯿﻠﯽ( ﺳــﯿﻞ ﺑــﺮ ﺧﺎﻧــﻪ ي ﻣــﻦ زور ﭼــﺮا ﻣــﯽ آرد؟ ﻣــﻦ ﮐــﻪ ﺑــﯽ وﻗــﺖ در ﺧﺎﻧــﻪ ي ﺑــﺎزي ﻧــﺰدم ﺳــﯿﻨﻪ ﻣﺎﻻﻣﺎل درد اﺳﺖ اى درﯾﻐﺎ ﻣﺮﻫﻤﻰ دل ز ﺗﻨﻬﺎﯾــﻰ ﺑﻪ ﺟﺎن آﻣﺪ ﺧﺪا را ﻫﻤﺪﻣﻰ ﺳﺮ ﮐﻮه ﺑﻠﻨﺪ آﻣﺪ ﻋﻘﺎﺑﻰ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻧﻪ ﻫﯿﭽﺶ ﻧﺎﻟﻪ اى ﻧﻪ ﭘﯿﭻ و ﺗﺎﺑﻰ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻰ ﻫِﺸﺖ و ﺟﺎن داد ﻏﺮوﺑﻰ ﺑﻮد و ﻏﻤﮕﯿﻦ آﻓﺘﺎﺑﻰ )ﻣﻬﺪى اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ( ﺳﺎﻗﻰ ﺑﺪه ﭘﯿﻤﺎﻧﻪاى ز آن ﻣﻰﮐﻪ ﺑﻰ ﺧﻮﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺣﺴــﻦ ﺷــﻮر اﻧﮕﯿﺰ ﺗﻮ ﻋﺎﺷــﻖﺗﺮ از ﭘﯿﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺳــﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷــﻮم ز ﺗﻮ اي ﻣﻪ ﺟﺎن ﻓﺰاي ﻣﻦ ﺟﻮر ﻣﮑﻦ ﺟﻔﺎ ﻣﮑﻦ ﻧﯿﺴــﺖ ﺟﻔﺎ ﺳــﺰاي ﻣﻦ ﺳــﺒﮏ ﺑﺎران ﺑﻪ ﺷــﻮر آﯾﻨﺪ از ﻫﺮ ﺣﺮف ﺑﻰ ﻣﻐﺰى ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد آورد اﻧﺪك ﻧﺴــﯿﻤﻰ ﻫﺮ ﻧﯿﺴــﺘﺎن را ﺳــﺎﯾﻪ اى ﺑﺮ دل رﯾﺸــﻢ ﻓﮑﻦ اى ﮔﻨﺞ روان ﮐــﻪ ﻣــﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳــﻮداى ﺗﻮ وﯾـﺮان ﮐﺮدم ﺳــﺎل ﻫــﺎ از ﭘــﻰ ﻣﻘﺼﻮد ﺑﻪ ﺟــﺎن ﮔﺮدﯾــﺪه اﯾﻢ ﯾــﺎر در ﺧﺎﻧــﻪ و ﻣــﺎ دور ﺟﻬــﺎن ﮔﺮدﯾــﺪه اﯾــﻢ ﺳــﺎﺣﻞ اﻓﺘــﺎده ﮔﻔﺖ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺴــﻰ زﯾﺴــﺘﻢ ﻫﯿــﭻ ﻧــﻪ ﻣﻌﻠــﻮم ﺷــﺪ آه ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺴــﺘﻢ ﻣــﻮج ز ﺧﻮد رﻓﺘﻪ ﺋﻰ ﺗﯿــﺰ ﺧﺮاﻣﯿﺪ و ﮔﻔﺖ 125 )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫﺴــﺘﻢ اﮔــﺮ ﻣــﻰ روم ﮔــﺮ ﻧــﺮوم ﻧﯿﺴــﺘﻢ )اﻗﺒﺎل ﻻﻫﻮرى( ﺳﺮﮔﺸــﺘﻪ ﭼــﻮ ﭘــﺮﮔﺎر ﻫﻤــﻪ ﻋﻤــﺮ دودﯾــﻢ آﺧــﺮ ﺑﻪ ﻫﻤــﺎن ﻧﻘﻄﻪ ﮐــﻪ ﺑﻮدﯾﻢ رﺳــﯿﺪﯾﻢ ﺳــﯿﺰده را ﻫﻤــﻪ ﻋﺎﻟــﻢ ﺑــﺪر از ﺷــﻬﺮ اﻣــﺮوز ﻣﻦ ﺧﻮد ان ﺳــﯿﺰدﻫﻢ ﮐﺰ ﻫﻤــﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺪرم ﺳــﺎل ﻫﺎ رﻓﺖ و ز ﯾﺎدم ﻧﺮود دوﺳــﺖ ﻫﻨﻮز ﺗــﺎ ﭼــﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺮا دﺷــﻤﻦ ﺟﺎن اوﺳــﺖ ﻫﻨﻮز ﺳــﺮ آن ﻧــﺪارد اﻣﺸــﺐ ﮐــﻪ ﺑﺮآﯾــﺪ آﻓﺘﺎﺑــﻰ ﭼــﻪ ﺧﯿﺎل ﻫــﺎ ﮔﺬر ﮐﺮد و ﮔــﺬر ﻧﮑﺮد ﺧﻮاﺑﻰ ﺳــﺎﻗﻰ ار ﺑﺎده از اﯾﻦ دﺳــﺖ ﺑﻪ ﺟﺎم اﻧﺪازد ﻋﺎرﻓــﺎن را ﻫﻤــﻪ در ﺷــﺮب ﻣــﺪام اﻧــﺪازد ﺳــﺤﺮ ﺑﻠﺒــﻞ ﺣﮑﺎﯾــﺖ ﺑــﺎ ﺻﺒــﺎ ﮐــﺮد ﮐــﻪ ﻋﺸــﻖ روى ﮔﻞ ﺑــﺎ ﻣــﺎ ﭼــﻪ ﻫــﺎ ﮐــﺮد ﺳــﺮى ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳــﺮ ﮔﺮدون ﺑﻪ ﻓﺨﺮ ﻣﻰ ﺳــﻮدم ﺑــﺮ آﺳــﺘﺎن ﮐــﻪ ﻧﻬــﺎدم؟ ﺑــﺮ آﺳــﺘﺎن ﻓﺮاق ﺳــﺤﺮم دوﻟــﺖ ﺑﯿــﺪار ﺑــﻪ ﺑﺎﻟﯿــﻦ آﻣــﺪ ﮔﻔــﺖ ﺑﺮﺧﯿﺰ ﮐﻪ آن ﺧﺴــﺮو ﺷــﯿﺮﯾﻦ آﻣﺪ ﺳــﺮاى ﻗﺎﺿﻰ ﯾﺰد ار ﭼﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﻓﻀﻞ اﺳــﺖ ﺧﻼف ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﻧﻈﺮ در آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴــﺖ ﺳــﺘﺎره اى ﺑﺪرﺧﺸــﯿﺪ و ﻣــﺎه ﻣﺠﻠﺲ ﺷــﺪ دل رﻣﯿــﺪه ﻣــﺎ را اﻧﯿــﺲ و ﻣﻮﻧــﺲ ﺷــﺪ ﺳــﻤﻦ ﺑﻮﯾﺎن ﻏﺒﺎر ﻏﻢ ﭼﻮ ﺑﻨﺸــﯿﻨﻨﺪ ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮى روﯾﺎن ﻗــﺮار از دل ﭼﻮ ﺑﺮﺧﯿﺰﻧﺪ ﺑﺮﺑﺎﯾﻨﺪ ﺳــﺎل ﻫــﺎ ﺳــﺨﺘﻰ اﯾــﺎم ﮐﺸــﯿﺪم ﭼــﻮ ﻋﻘﯿــﻖ ﺗــﺎ ﻋﺰﯾــﺰان ﺟﻬــﺎن ﺻﺎﺣــﺐ ﻧﺎﻣــﻢ ﮐﺮدﻧــﺪ )اﻣﺎم ﻓﺨﺮ رازى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﻣﺸﻔﻖ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( 126 ﺳــﺮ ارادت ﻣــﺎ و آﺳــﺘﺎن ﺣﻀــﺮت دوﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻫــﺮ ﭼــﻪ ﺑﺮ ﺳــﺮ ﻣﺎ ﻣﯿــﺮود ارادت اوﺳــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺎﻗﻰ ﺑــﻪ ﻧــﻮر ﺑــﺎده ﺑﺮاﻓــﺮوز ﺟــﺎم ﻣــﺎ ﻣﻄــﺮب ﺑﮕــﻮ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺟﻬﺎن ﺷــﺪ ﺑﻪ ﮐﺎم ﻣﺎ ﺳــﯿﻨﻪ از آﺗــﺶ دل در ﻏﻢ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺑﺴــﻮﺧﺖ آﺗﺸــﻰ ﺑﻮد در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﮐﺎﺷــﺎﻧﻪ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺳــﻮز دل ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ز ﺑﺲ آﺗﺶ اﺷﮑﻢ دل ﺷﻤﻊ دوش ﺑﺮ ﻣﻦ ز ﺳــﺮ ﻣﻬﺮ ﭼﻮ ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﺴــﻮﺧﺖ ﺷــﻨﯿﺪهام ﺳــﺨﻨﻰ ﺧﻮش ﮐﻪ ﭘﯿﺮ ﮐﻨﻌﺎن ﮔﻔﺖ ﻓــﺮاق ﯾﺎر ﻧــﻪ آن ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﮐــﻪ ﺑﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﺳــﺨﻦ را ﺻﺎف ﺧﻮاﻫﻰ ﻟﻮح دل را ﺻﺎف ﮐﻦ ﺻﺎﺋﺐ ﮐــﻪ از آﯾﯿﻨــﻪ ﻃﻮﻃــﻰ ﺑــﺮ ﺳــﺮ ﮔﻔﺘــﺎر ﻣــﻰ آﯾــﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺳــﺎﻗﯿﺎ ﻣﻰ ﺑﺪه و ﻏﻢ ﻣﺨﻮر از دﺷﻤﻦ و دوﺳﺖ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﮐﺎم دل ﻣــﺎ آن ﺑﺸــﺪ و اﯾــﻦ آﻣــﺪ ﺳــﺎﻗﻰ و ﻣﻄﺮب و ﻣﻰ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻬﯿﺎﺳﺖ وﻟﻰ ﻋﯿــﺶ ﺑــﻰ ﯾﺎر ﻣﻬﯿﺎ ﻧﺸــﻮد ﯾﺎر ﮐﺠــــﺎﺳﺖ ﺳــﺎﯾﻪ ى ﻣﻌﺸــﻮق اﮔﺮ اﻓﺘﺎد ﺑﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻣــﺎ ﺑﻪ او ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدﯾﻢ او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺸــﺘﺎق ﺑﻮد ﺳــﺎﻗﻰ ﺳﯿﻢ ﺳــﺎق ﻣﻦ ﮔﺮ ﻫﻤﻪ درد ﻣﯿﺪﻫﺪ ﮐﯿﺴــﺖﮐﻪﺗﻦﭼﻮﺟﺎمﻣﻰﺟﻤﻠﻪدﻫﻦﻧﻤﻰﮐﻨﺪ ﺳــﺎﻗﻰ ﺑﯿــﺎر ﺑــﺎده و اول ﺑــﻪ دﺳــﺖ ﺣﺎﻓــﻆ ده ﺑﻪ ﺷــﺮط آن ﮐﻪ ز ﻣﺠﻠﺲ ﺳــﺨﻦ ﺑﻪ در ﻧﺮود ﺳــﺎﻋﺘﻰ ﻣﯿــﺰان اﯾﻨﻰ ،ﺳــﺎﻋﺘﻰ ﻣﯿــﺰان آن ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺰان ﺧﻮد ﺷــﻮ ،ﺗﺎﺷــﻮى ﻣﻮزون ﺧﻮﯾﺶ ﺳــﻌﺪﯾﺎ ﮐﺸــﺘﻰ از اﯾﻦ ﻣﻮج ﺑﻪ در ﻧﺘﻮان ﺑﺮد 127 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮐﻪ ﻧــﻪ ﺑﺤﺮﯾﺴــﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻪ ﮐﺮاﻧــﻰ دارد )ﺳﻌﺪى( ﺳــﺨﻦ در ﭘﺮده ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ ﭼــﻮ ﮔﻞ از ﻏﻨﭽﻪ ﺑﯿﺮون آى ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﭘﻨﺞ روزى ﻧﯿﺴــﺖ ﺣﮑﻢ ﻣﯿﺮ ﻧﻮروزى )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳﺮو ﭼﺸﻤﻰ ﭼﻨﯿﻦ دﻟﮑﺶ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﻰ ﭼﺸﻢ از او ﺑﺮدوز ﺑــﺮو ﮐﺎﯾــﻦ وﻋﻆ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﺮا در ﺳــﺮ ﻧﻤﻰ ﮔﯿﺮد )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺮ ﻣــﺎ و آﺳــﺘﺎن ﺣﻀــﺮت دوﺳــﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳــﺮ ﻣﺎ ﻣﻰ رود ارادت اوﺳــﺖ ﺳــﻮز ﻋﺸــﻘﻰ ﮐﻮ ﮐﻪ رﺳﻮاى ﺟﻬﺎن ﺳــﺎزد ﻣﺮا ﺑــﻰ ﻧﯿــﺎز از ﻧــﺎم و ﻓــﺎرغ از ﻧﺸــﺎن ﺳــﺎزد ﻣــﺮا ﺳــﻠﻄﺎن ازل ﮔﻨــﺞ ﻏــﻢ ﻋﺸــﻖ ﺑــﻪ ﻣــﺎ داد ﺗــﺎ روى در اﯾــﻦ ﻣﻨــﺰل وﯾﺮاﻧــﻪ ﻧﻬﺎدﯾــﻢ ﺳــﻮﺧﺘﻢ در ﭼﺎه ﺻﺒﺮ از ﺑﻬﺮ آن ﺷﻤﻊ ﭼﮕﻞ ﺷــﺎه ﺗﺮﮐﺎن ﻓﺎرغ اﺳــﺖ از ﺣﺎل ﻣﺎ ﮐﻮ رﺳــﺘﻤﻰ ﺳــﭙﺎه ﺻﺒــﺮ ﻣــﺎ ﺑﺸﮑﺴــﺖ ﭼــﻮن او ﺑــﻪ ﻏﻤــﺰه ﺗﯿــﺮ ﺑــﺎران ﮐــﺮد ﻣــﺎ را ﺳﺤﺮ ﮐﺮﺷــﻤﻪ ﭼﺸــﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻰ دﯾﺪم زﻫــﻰ ﻣﺮاﺗﺐ ﺧﻮاﺑﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ز ﺑﯿﺪارى اﺳــﺖ ﺳــﺤﺮم ﻫﺎﺗــﻒ ﻣﯿﺨﺎﻧــﻪ ﺑــﻪ دوﻟﺘﺨﻮاﻫــﻰ ﮔﻔــﺖ ﺑــﺎزآى ﮐــﻪ دﯾﺮﯾﻨــﻪ اﯾــﻦ درﮔﺎﻫــﻰ ﺳــﺎلﻫﺎ دﻓﺘــﺮ ﻣــﺎ در ﮔــﺮو ﺻﻬﺒــﺎ ﺑــﻮد روﻧــﻖ ﻣﯿﮑــﺪه از درس و دﻋــﺎى ﻣــﺎ ﺑــﻮد ﺳــﺎﻟﮏ از ﻧــﻮر ﻫﺪاﯾــﺖ ﺑﺒﺮد راه ﺑﻪ دوﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺟﺎﯾــﻰ ﻧﺮﺳــﺪ ﮔﺮ ﺑــﻪ ﺿﻼﻟــﺖ ﺑﺮود ﺳــﺎﻟﮏ راه ﺗــﻮﮐﻞ را زﻏــﻢ ﻫــﺎ ﺑــﺎك ﻧﯿﺴــﺖ ﻣﻰ ﺗﻮان ﺑﺎ ﮐﺸــﺘﻰ ﻧﻮح از دل ﻃﻮﻓﺎن ﮔﺬﺷﺖ 128 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﯿﻒ ﻓﺮﻏﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻬﺪى ﺳﻬﯿﻠﻰ( ﺳــﺎﯾﻪ ﺗــﺎ ﺑﺎزﮔﺮﻓﺘــﻰ ز ﭼﻤــﻦ ﻣــﺮغ ﺳــﺤﺮ آﺷــﯿﺎن در ﺷــﮑﻦ ﻃــﺮه ﺷﻤﺸــﺎد ﻧﮑــﺮد )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺎﯾﻪ ﻣﻌﺸــﻮق اﮔﺮ اﻓﺘﺎد ﺑﺮ ﻋﺎﺷــﻖ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻣــﺎ ﺑﻪ او ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدﯾﻢ او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺸــﺘﺎق ﺑﻮد ﺳــﺎﯾﻪاى ﺑﺮ دل رﯾﺸــﻢ ﻓﮑــﻦ اى ﮔﻨﺞ روان ﮐــﻪ ﻣــﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳــﻮداى ﺗﻮ وﯾـﺮان ﮐﺮدم ﺳــﺎﮐﻨﺎن ﺣــﺮم ﺳــﺘﺮ و ﻋﻔــﺎف ﻣﻠﮑــﻮت ﺑــﺎ ﻣــﻦ راه ﻧﺸــﯿﻦ ﺑــﺎده ﻣﺴــﺘﺎﻧﻪ زدﻧــﺪ ﺳــﺒﺐ ﻣﭙﺮس ﮐﻪ ﭼﺮخ از ﭼﻪ ﺳــﻔﻠﻪ ﭘﺮور ﺷﺪ ﮐــﻪ ﮐﺎم ﺑﺨﺸــﻰ او را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻰ ﺳﺒﺒﯿﺴــﺖ ﺳــﺒﺰ اﺳــﺖ در و دﺷــﺖ ﺑﯿــﺎ ﺗــﺎ ﻧﮕﺬارﯾــﻢ دﺳــﺖ از ﺳــﺮ آﺑﻰ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮاب اﺳﺖ ﺳﺤﺎﺑَﺴﺘﻰ ﻗﺪح ﮔﻮﯾﻰ و ﻣﻰ ﻗﻄﺮه ﺳﺤﺎﺑَﺴﺘﻰ ﻃﺮب ،ﮔﻮﯾﻰ ،ﮐﻪ اﻧﺪر دل دﻋﺎى ﻣﺴﺘﺠﺎﺑَﺴــﺘﻰ ﺳــﺤﺮ ﺑﻠﺒــﻞ ﺣﮑﺎﯾــﺖ ﺑــﺎ ﺻﺒــﺎ ﮐــﺮد ﮐــﻪ ﻋﺸــﻖ روى ﮔﻞ ﺑــﺎ ﻣــﺎ ﭼﻪﻫــﺎ ﮐــﺮد ﺳــﺤﺮ ﺑﻪ ﺑﻮى ﮔﻠﺴــﺘﺎن دﻣﻰ ﺷــﺪم در ﺑﺎغ ﮐــﻪ ﺗﺎ ﭼــﻮ ﺑﻠﺒﻞ ﺑــﻰدل ﮐﻨﻢ ﻋــﻼج دﻣﺎغ ﺳﺤﺮ ﭼﻮن ﺧﺴــﺮو ﺧﺎور ﻋﻠﻢ ﺑﺮ ﮐﻮﻫﺴﺎران زد ﺑﻪ دﺳــﺖ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﯾــﺎرم در اﻣﯿــﺪواران زد ﺳــﺤﺮ ز ﻫﺎﺗﻒ ﻏﯿﺒﻢ رﺳــﯿﺪ ﻣﮋده ﺑﻪ ﮔﻮش ﮐﻪ دور ﺷــﺎه ﺷــﺠﺎع اﺳــﺖ ﻣﻰ دﻟﯿــﺮ ﺑﻨﻮش ﺳــﺤﺮ ﺳﺮﺷــﮏ رواﻧــﻢ ﺳــﺮ ﺧﺮاﺑﻰ داﺷــﺖ ﮔــﺮم ﻧﻪ ﺧﻮن ﺟﮕــﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ داﻣﻦ ﭼﺸــﻢ 129 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )رودﮐﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺨﻦ اﻧــﺪر دﻫــﺎن دوﺳــﺖ ﺷــﮑﺮ وﻟﯿﮑــﻦ ﮔﻔﺘــﻪ ﺣﺎﻓــﻆ از آن ﺑــﻪ ﺳــﺨﻦ اﯾﻦ اﺳــﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻰ ﺗﻮ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺣﯿﺎت ﺑﺸــﻨﻮ اى ﭘﯿﮏ ﺧﺒﺮﮔﯿﺮ و ﺳــﺨﻦ ﺑﺎزرﺳــﺎن ﺳﺨﻦ در اﺣﺘﯿﺎج ﻣﺎ و اﺳﺘﻐﻨﺎى ﻣﻌﺸﻮق اﺳﺖ ﭼﻪ ﺳﻮد اﻓﺴﻮﻧﮕﺮى اى دل ﮐﻪ در دﻟﺒﺮ ﻧﻤﻰ ﮔﯿﺮد ﺳﺨﻦ در ﭘﺮده ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ ﭼﻮ ﮔﻞ از ﻏﻨﭽﻪ ﺑﯿﺮون آى )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﭘﻨﺞ روزى ﻧﯿﺴــﺖ ﺣﮑﻢ ﻣﯿﺮ ﻧﻮروزى )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺨﻦ ﺳﺮﺑﺴــﺘﻪ ﮔﻔﺘــﻰ ﺑــﺎ ﺣﺮﯾﻔــﺎن ﺧــﺪا را زﯾــﻦ ﻣﻌﻤــﺎ ﭘــﺮده ﺑــﺮدار ﺳــﺨﻦ ﻋﺸــﻖ ﻧﻪ آن اﺳــﺖ ﮐﻪ آﯾﺪ ﺑــﻪ زﺑﺎن ﺳﺎﻗﯿﺎ ﻣﻰ ده و ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻦ اﯾﻦ ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮد ﺳــﺨﻦ ﻏﯿــﺮ ﻣﮕــﻮ ﺑــﺎ ﻣــﻦ ﻣﻌﺸــﻮﻗﻪ ﭘﺮﺳــﺖ ﮐــﺰ وى و ﺟﺎم ﻣﻰام ﻧﯿﺴــﺖ ﺑﻪ ﮐﺲ ﭘﺮواﯾﻰ ﺳــﺨﻨﻰ ﺑﻰﻏــﺮض از ﺑﻨــﺪه ﻣﺨﻠــﺺ ﺑﺸــﻨﻮ اى ﮐــﻪ ﻣﻨﻈــﻮر ﺑــﺰرﮔﺎن ﺣﻘﯿﻘــﺖ ﺑﯿﻨــﻰ ﺳــﺮ ﺑــﻪ آزادﮔﻰ از ﺧﻠــﻖ ﺑﺮآرم ﭼﻮن ﺳــﺮو ﮔﺮ دﻫﺪ دﺳــﺖ ﮐﻪ داﻣــﻦ ز ﺟﻬﺎن درﭼﯿﻨﻢ ﺳــﺮ ﭘﯿﻮﻧــﺪ ﺗــﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧــﻪ دل ﺣﺎﻓﻆ راﺳــﺖ ﮐﯿﺴــﺖ آن ﮐﺶ ﺳــﺮ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺗﻮ در ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺳــﺮ ﺗﺴــﻠﯿﻢ ﻣــﻦ و ﺧﺸــﺖ در ﻣﯿﮑﺪهﻫــﺎ ﻣﺪﻋﻰ ﮔﺮ ﻧﮑﻨﺪ ﻓﻬﻢ ﺳــﺨﻦ ﮔﻮ ﺳــﺮ و ﺧﺸﺖ ﺳــﺮ ﺧــﺪا ﮐﻪ ﻋــﺎرف ﺳــﺎﻟﮏ ﺑﻪ ﮐــﺲ ﻧﮕﻔﺖ در ﺣﯿﺮﺗــﻢ ﮐــﻪ ﺑــﺎده ﻓــﺮوش از ﮐﺠــﺎ ﺷــﻨﯿﺪ 130 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ دارم ﺑﺨﺮم ﺑﻪ ﻟﻄﻒ و ﻣﻔﺮوش ﮐــﻪ ﭼﻮ ﺑﻨــﺪه ﮐﻤﺘﺮ اﻓﺘــﺪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرﮐــﻰ ﻏﻼﻣﻰ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺮ درس ﻋﺸــﻖ دارد دل دردﻣﻨــﺪ ﺣﺎﻓــﻆ ﮐــﻪ ﻧــﻪ ﺧﺎﻃــﺮ ﺗﻤﺎﺷــﺎ ﻧﻪ ﻫــﻮاى ﺑــﺎغ دارد ﺳــﺮ ز ﺣﺴــﺮت ﺑــﻪ در ﻣﯿﮑﺪهﻫــﺎ ﺑﺮﮔــﺮدم ﭼﻮن ﺷﻨﺎﺳــﺎى ﺗﻮ در ﺻﻮﻣﻌﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺮ ﻧﺒﻮد ﺳــﺮ ز ﻣﺴــﺘﻰ ﺑﺮﻧﮕﯿﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ روز ﺣﺸﺮ ﻫــﺮ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ در ازل ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﺧﻮرد از ﺟﺎم دوﺳــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺮ ﺳــﻮداى ﺗﻮ در ﺳــﯿﻨﻪ ﺑﻤﺎﻧــﺪى ﭘﻨﻬﺎن ﭼﺸــﻢ ﺗﺮداﻣــﻦ اﮔــﺮ ﻓــﺎش ﻧﮕــﺮدى رازم ﺳــﺮ ﻣــﺎ ﻓﺮوﻧﯿﺎﯾــﺪ ﺑــﻪ ﮐﻤــﺎن اﺑــﺮوى ﮐﺲ ﮐﻪ درون ﮔﻮﺷــﻪ ﮔﯿــﺮان ز ﺟﻬﺎن ﻓــﺮاغ دارد ﺳــﺨﻦ ﻋﺸــﻖ ﻣﺤــﺎل اﺳــﺖ ﻣﮑــﺮر ﮔــﺮدد ﺑﺤــﺮ در ﻫــﺮ ﻧﻔﺴــﻰ ﻋﺎﻟــﻢ دﯾﮕــﺮ ﮔــﺮدد ﺳــﺮ رﺷــﺘﻪ ى ﺗﺄﻣﻞ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ داد از دﺳــﺖ ﭼﻮن ﺷــﻤﻊ ﺻﺎﺋﺐ آﺧﺮ ﺳــﺮ در ﺳــﺮ زﺑﺎن ﮐﺮد ﺳــﻮداى ﻋﺸــﻖ ﻣﺎ را ﺑــﻰ ﻧﺎم و ﺑﻰ ﻧﺸــﺎن ﮐﺮد 131 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( از ﻣــﺎ ﭼــﻪ ﻣﻰ ﺗﻮان ﺑــﺮد ،ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻰ ﺗـﻮان ﮐﺮد )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ش ﺷــﺐ رﻓﺖ ﺻﺒــﻮح آﻣﺪ ﻏﻢ رﻓــﺖ ﻓﺘﻮح آﻣﺪ ﺧﻮرﺷــﯿﺪ درﺧﺸــﺎن ﺷــﺪ ﺗﺎ ﺑﺎد ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎدا ﺷــﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﻠﻌﺖ ﻣﯿﻤﻮن ﮐﻪ ﺑــﻪ ﻓﺎﻟﺶ دارﻧﺪ در دل اﻧﺪﯾﺸــﻪ و در دﯾــﺪه ﺧﯿﺎﻟــﺶ دارﻧــﺪ ﮐــﻪ در آﻓــﺎق ﭼﻨﯿــﻦ روى دﮔــﺮ ﻧﺘــﻮان دﯾــﺪ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﯾــﺎ ﻣﮕــﺮ آﯾﻨــﻪ در ﭘﯿــﺶ ﺟﻤﺎﻟــﺶ دارﻧــﺪ )ﺳﻌﺪى( ﺷــﯿﺮاز و آب رﮐﻨﻰ و اﯾﻦ ﺑﺎد ﺧﻮش ﻧﺴــﯿﻢ ﻋﯿﺒﺶ ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﺧﺎل رخ ﻫﻔﺖ ﮐﺸــﻮر اﺳــﺖ ﺷــﺎد ﺑــﺎش اى دل دﯾﻮاﻧــﻪ ﮐﻪ دﻟﺒﺮ ﺑﺎ ﻣﺎﺳــﺖ ﭼﻪ ﺧﻄﺮ ﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﻣﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳــﺖ ﺷــﺐ ﻋﺎﺷــﻘﺎن ﺑﻰدل ﭼﻪ ﺷــﺒﻰ دراز ﺑﺎﺷﺪ ﺗــﻮ ﺑﯿــﺎ ﮐــﺰ اول ﺷــﺐ در ﺻﺒــﺢ ﺑــﺎز ﺑﺎﺷــﺪ ﺷــﻬﺮى اﻧﺪر ﻫﻮﺳﺖ ﺳــﻮﺧﺘﻪ در آﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺧﻠﻘــﻰ اﻧــﺪر ﻃﻠﺒــﺖ ﻏﺮﻗــﻪ درﯾــﺎى ﻏﻤﻨــﺪ دﺷــﻤﻦ ﺧﺎﻧﮕــﻰ از ﺧﺼــﻢ ﺑﺮوﻧﻰ ﺑﺘﺮ اﺳــﺖ ﺑﯿﺸــﺘﺮ ﺷــﮑﻮه ﯾﻮﺳــﻒ ز ﺑــﺮادر ﺑﺎﺷــﺪ ﺷــﺒﻰ در ﻣﺤﻔﻠــﻰ ذﮐــﺮ ﻋﻠــﻰ ﺑــﻮد ﺷــﻨﯿﺪم ﻋﺎﻗﻠــﻰ ﻓﺮزاﻧــﻪ ﻓﺮﻣــﻮد اﮔــﺮ دوزخ ﺑــﻪ زﯾــﺮ ﭘﻮﺳــﺖ دارى 132 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﮑﯿﻢ ﻧﺰارى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﻧﺴــﻮزى ﮔــﺮ ﻋﻠــﻰ را دوﺳــﺖ دارى )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﺷﺎﻫﻨﺸــﯿﻦ ﭼﺸــﻢ ﻣﻦ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﻪ ﺧﯿﺎل ﺗﻮﺳﺖ ﺟﺎى دﻋﺎﺳــﺖ ﺷــﺎه ﻣﻦ ﺑﻰ ﺗﻮ ﻣﺒــﺎد ﺟﺎى ﺗﻮ ﺷــﺎﯾﺪ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ ﺣﻠﻪ ﺑﭙﻮﺷــﺪ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺳــﻌﺪى ﭘﯿﺮاﻧــﻪ ﺳــﺮش دوﻟــﺖ روى ﺗﻮ ﺟــﻮان ﮐﺮد ﺷــﺐ ﺗــﺎر اﺳــﺖ و ره وادى اﯾﻤــﻦ در ﭘﯿﺶ آﺗــﺶ ﻃــﻮر ﮐﺠــﺎ ﻣﻮﻋــﺪ دﯾــﺪار ﮐﺠﺎﺳــﺖ ﺷــﺐ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿــﻢ در ﻗﺼــﺪ ﺟــﺎن ﺑــﻮد ﺧﯿﺎﻟــﺶ ﻟﻄﻒﻫــﺎى ﺑﻰﮐــﺮان ﮐــﺮد )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷــﺎدى ﻣﺠﻠﺴــﯿﺎن در ﻗﺪم و ﻣﻘﺪم ﺗﻮﺳــﺖ ﺟــﺎى ﻏﻢ ﺑﺎد ﻣﺮ آن دل ﮐﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷــﺎدت ﺷــﮑﺮ اﯾــﺰد ﮐﻪ ز ﺗﺎراج ﺧــﺰان رﺧﻨﻪ ﻧﯿﺎﻓﺖ ﺑﻮﺳــﺘﺎن ﺳــﻤﻦ و ﺳــﺮو و ﮔﻞ و ﺷﻤﺸﺎدت ﺷــﺪ رﻫﺰن ﺳــﻼﻣﺖ زﻟﻒ ﺗﻮ وﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﻧﯿﺴــﺖ ﮔــﺮ راه زن ﺗــﻮ ﺑﺎﺷــﻰ ﺻــﺪ ﮐﺎروان ﺗﻮان زد ﺷــﺪ ﻟﺸــﮑﺮ ﻏﻢ ﺑﻰ ﻋﺪد از ﺑﺨــﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺪد ﺗﺎ ﻓﺨﺮ دﯾﻦ ﻋﺒﺪاﻟﺼﻤﺪ ﺑﺎﺷــﺪ ﮐﻪ ﻏﻤﺨﻮارى ﮐﻨﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷــﺮاب ﻟﻌﻞ و ﺟﺎى اﻣﻦ و ﯾﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺳــﺎﻗﻰ دﻻ ﮐﻰ ﺑﻪ ﺷــﻮد ﮐﺎرت اﮔﺮ اﮐﻨﻮن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷــﺪ ﺷــﺮﺑﺖ ﻗﻨــﺪ و ﮔﻼب از ﻟــﺐ ﯾــﺎرم ﻓﺮﻣــﻮد ﻧﺮﮔــﺲ او ﮐــﻪ ﻃﺒﯿﺐ دل ﺑﯿﻤﺎر ﻣﻦ اﺳــﺖ ﺷــﺮﺑﺘﻰ از ﻟــﺐ ﻟﻌﻠــﺶ ﻧﭽﺸــﯿﺪﯾﻢ و ﺑﺮﻓﺖ روى ﻣــﻪ ﭘﯿﮑــﺮ او ﺳــﯿﺮ ﻧﺪﯾﺪﯾــﻢ و ﺑﺮﻓــﺖ ﺷــﻤﻊ ﻫــﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﺸــﻮ ورﻧﻪ ﺑﺴــﻮزى ﻣﺎ را ﯾــﺎد ﻫــﺮ ﻗــﻮم ﻣﮑــﻦ ﺗــﺎ ﻧــﺮوى از ﯾــﺎدم ﺷــﻬﺮهى ﺷــﻬﺮ ﻣﺸــﻮ ﺗﺎ ﻧﻨﻬــﻢ ﺳــﺮ در ﮐﻮه 133 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷــﻮر ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﻣﻨﻤــﺎ ﺗــﺎ ﻧﮑﻨــﻰ ﻓﺮﻫــﺎدم )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷــﺮح اﯾــﻦ ﻗﺼــﻪ ﻣﮕــﺮ ﺷــﻤﻊ ﺑــﺮآرد ﺑــﻪ زﺑﺎن ور ﻧــﻪ ﭘﺮواﻧــﻪ ﻧــﺪارد ﺑــﻪ ﺳــﺨﻦ ﭘﺮواﯾــﻰ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷــﺮح داغ دل ﭘﺮواﻧــﻪ ﭼــﻮ ﮔﻔﺘــﻢ ﺑــﺎ ﺷــﻤﻊ ﺷــﺮح ﺷــﮑﻦ زﻟــﻒ ﺧــﻢ اﻧــﺪر ﺧــﻢ ﺟﺎﻧــﺎن ﺷــﺮح ﻣﺠﻤﻮﻋــﻪ ﮔﻞ ﻣــﺮغ ﺳــﺤﺮ داﻧــﺪ و ﺑــﺲ ﺷــﺮف ﻣــﺮدﺑــﻪ ﺟــﻮد اﺳــﺖ و ﮐﺮاﻣــﺖﺑــﻪ ﺳــﺠﻮد ﺷــﺮف و ﻗﯿﻤﺖ و ﻗﺪر ﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ و ﻫﻨﺮ اﺳــﺖ آﺗﺸــﻰ در دﻟــﺶ اﻓﮑﻨــﺪه و آﺑــﺶ ﮐــﺮدم )ﻓﺮﺧﻰ ﯾﺰدى( ﮐﻮﺗــﻪ ﻧﺘــﻮان ﮐــﺮد ﮐــﻪ اﯾــﻦ ﻗﺼــﻪ دراز اﺳــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﮐــﻪ ﻧــﻪ ﻫــﺮ ﮐــﻮ ورﻗــﻰ ﺧﻮاﻧــﺪ ﻣﻌﺎﻧــﻰ داﻧﺴــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫــﺮ ﮐــﻪ اﯾــﻦ ﻫــﺮ دو ﻧـﺪارد ﻋﺪﻣــﺶ ﺑــﻪ ز وﺟــﻮد )ﺳﻌﺪى( ﻧــﻪ ﺑــﻪ دﯾﺪار و ﺑﻪ دﯾﻨﺎر و ﺑﻪ ﺳــﻮد و ﺑﻪ زﯾﺎن )ﻓﺮﺧﻰ ﺳﯿﺴﺘﺎﻧﻰ( ﺷــﺮﻣﺶ از ﭼﺸــﻢ ﻣــﻰ ﭘﺮﺳــﺘﺎن ﺑــﺎد ﻧﺮﮔــﺲ ﻣﺴــﺖ اﮔــﺮ ﺑﺮوﯾــﺪ ﺑــﺎز ﺷــﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺖ اﻟﻐﺰل ﻣﻌﺮﻓﺖ اﺳــﺖ آﻓﺮﯾــﻦ ﺑــﺮ ﻧﻔــﺲ دﻟﮑﺶ و ﻟﻄﻒ ﺳــﺨﻨﺶ ﺷــﻌﺮ ﺧﻮﻧﺒــﺎر ﻣــﻦ اى ﺑــﺎد ﺑﺪان ﯾﺎر رﺳــﺎن ﮐــﻪ ز ﻣﮋﮔﺎن ﺳــﯿﻪ ﺑــﺮ رگ ﺟﺎن زد ﻧﯿﺸــﻢ ﺷــﻌﺮم ﺑﻪ ﯾﻤﻦ ﻣﺪح ﺗﻮ ﺻﺪ ﻣﻠﮏ دل ﮔﺸــﺎد ﮔﻮﯾــﻰ ﮐــﻪ ﺗﯿــﻎ ﺗﻮﺳــﺖ زﺑــﺎن ﺳــﺨﻨﻮرم ﺷــﻔﺎ ز ﮔﻔﺘــﻪ ﺷﮑﺮﻓﺸــﺎن ﺣﺎﻓــﻆ ﺟــﻮى ﮐــﻪ ﺣﺎﺟﺘــﺖ ﺑﻪ ﻋــﻼج ﮔﻼب و ﻗﻨــﺪ ﻣﺒﺎد ﺷــﻨﯿﺪم ﻣﺼﺮﻋﻰ ﺷــﯿﻮا ،ﮐﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮد ﻣﻀﻤﻮﻧﺶ ﻣﻨــﻢ ﻣﺠﻨﻮن آن ﻟﯿﻼ ﮐﻪ ﺻﺪ ﻟﯿﻼﺳــﺖ ﻣﺠﻨﻮﻧﺶ ز ﻋﺸــﻖ آﻏــﺎز ﮐﻦ ،ﺗﺎ ﻧﻘﺶ ﮔــﺮدون را ﺑﮕﺮداﻧﻰ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸــﻖ ﺳــﺎزد ﻧﻘﺶ ﮔﺮدون را دﮔﺮﮔﻮﻧﺶ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( 134 ﺷﻤﺸــﺎد ﺧﺮاﻣﺎن ﮐﻦ و آﻫﻨﮓ ﮔﻠﺴــﺘﺎن ﮐﻦ ﺗــﺎ ﺳــﺮو ﺑﯿﺎﻣــﻮزد از ﻗــﺪ ﺗــﻮ دﻟﺠﻮﯾــﻰ ﺷــﻤﻊ اﮔــﺮ زان ﻟﺐ ﺧﻨــﺪان ﺑﻪ زﺑــﺎن ﻻﻓﻰ زد ﭘﯿﺶ ﻋﺸــﺎق ﺗﻮ ﺷــﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﻏﺮاﻣﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳــﺖ ﺷــﻤﻊ اﯾﻦ ﻣﺴــﺌﻠﻪ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ روﺷﻦ ﮐﺮد ﮐــﻪ ﺗﻮاﻧــﺪ ﻫﻤﻪ ﺷــﺐ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻰ ﺷــﯿﻮن ﮐﺮد ﺷــﻤﻊ دل دﻣﺴﺎزم ﺑﻨﺸﺴﺖ ﭼﻮ او ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و اﻓﻐﺎن ز ﻧﻈﺮﺑﺎزان ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﭼﻮ او ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺷــﻤﻊ را از اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮون ﺑﺮدن و ﮐﺸــﺘﻦ ﺗــﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺴــﺎﯾﻪ ﻧﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺗــﻮ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﯾﻰ ﺷــﻤﻊ را ﻧــﺎزم ﮐﻪ ﺟﺎن ﻗﺮﺑــﺎن ﻣﺮدم ﻣﻰ ﮐﻨﺪ در ﻣﯿﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺮ ﺳــﺎﻋﺖ ﺗﺒﺴــﻢ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﺷــﻤﻊ ﻫــﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﺸــﻮ ور ﻧــﻪ ﺑﺴــﻮزى ﻣﺎ را ﯾــﺎد ﻫــﺮ ﻗــﻮم ﻣﮑــﻦ ﺗــﺎ ﻧــﺮوى از ﯾــﺎدم ــﻤﺖ ﺑــﺮقَ وﺻــﺎل روح ِودا ٍد و ﺷِ ُ ــﻤ ُ ﻤﺖ َ ﺷَ َ ﺑﯿــﺎ ﮐــﻪ ﺑــﻮى ﺗــﻮ را ﻣﯿﺮم اى ﻧﺴــﯿﻢ ﺷــﻤﺎل )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )دﻫﻘﺎن ﺳﺎﻣﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷــﺎدﻣﺎن ﮔﺮدم ﭼﻮن دﻟﺸــﺪه اى ﮐﺰ زارﯾﺶ ﻫــﻢ ﻣﻼﻣﺘﮕــﺮ او وﻋــﺪه ى ﺟﺎﻧــﺎن آرد ﺷــﺎﻫﻢ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ،ﺑﻌﺪش ﺣﺴﻦ ﻧﺠﻢ ﺳﻤﺎ ﺧﻮاﻧــﻢ ﺣﺴــﯿﻦ ﮐﺮﺑــﻼ ،ﱠ اﷲ ﻣﻮﻻﻧــﺎ ﻋﻠــﻰ ﺷــﺐ وﺻــﻞ اﺳــﺖ و ﻃﻰ ﺷــﺪ ﻧﺎﻣــﻪ ﻫﺠﺮ ﺳــﻼم و ﻓﯿﻬــﺎ ﺣﺘــﻰ ﻣﻄﻠــﻊ اﻟﻔﺠــﺮ ﺷــﺎه ﺷﻤﺸــﺎدﻗﺪان ﺧﺴﺮو ﺷــﯿﺮﯾﻦ دﻫﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﮋﮔﺎن ﺷــﮑﻨﺪ ﻗﻠﺐ ﻫﻤﻪ ﺻﻒ ﺷــﮑﻨﺎن ﻣﺴﺖ ﺑﮕﺬﺷــﺖ و ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ دروﯾﺶ اﻧﺪاﺧﺖ 135 )اوﯾﺲ ﻗﺮﻧﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔﻔﺖ اى ﭼﺸﻢ و ﭼﺮاغ ﻫﻤﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷــﺒﻨﻢ ﺑــﻪ آﻓﺘــﺎب رﺳــﯿﺪ از ﻓﺘﺎدﮔــﻰ ﺑﻨﮕــﺮ ﮐــﻪ از ﮐﺠــﺎ ﺑــﻪ ﮐﺠــﺎ ﻣﻰﺗــﻮان ﺷــﺪن )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺷﺒﻰ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻪ ﻟﯿﻠﻰ ﮔﻔﺖ ،ﮐﻪ اى ﻣﺤﺒﻮب ﺑﻰ ﻫﻤﺘﺎ ﺷــﻤﻊ ﻣﻰ ﺧﻮاﺳــﺖ ﻧﺴﻮزد ﮐﺴــﻰ از آﺗﺶ او ﺷــﺮح دﺷﺖ دﻟﮕﺸﺎى ﻋﺸــﻖ را از ﻣﺎ ﻣﭙﺮس ﺷــﺨﺼﯽ ﻫﻤﻪ ﺷــﺐ ﺑﺮ ﺳــﺮ ﺑﯿﻤﺎر ﮔﺮﯾﺴــﺖ ﺷــﮑﺮ ﻧﻌﻤــﺖ ،ﻧﻌﻤﺘــﺖ اﻓــﺰون ﮐﻨــﺪ ﺷﺎد ﺑﻮدن ﻫﻨﺮ اﺳﺖ ،ﺷﺎد ﮐﺮدن ﻫﻨﺮى واﻻﺗﺮ ﺗﻮ را ﻋﺎﺷــﻖ ﺷــﻮد ﭘﯿﺪا ،وﻟﻰ ﻣﺠﻨﻮن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻟﯿــﮏ ﭘﺮواﻧــﻪ ى دﯾﻮاﻧــﻪ اﮔــﺮ ﺑﮕــﺬارد )ﻋﻤﺎد ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( ﻣﻰ ﺷــﻮى دﯾﻮاﻧﻪ ،ازداﻣــﺎن آن ﺻﺤﺮا ﻣﭙﺮس )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﭼــﻮن روز ﺷــﺪ او ﺑﻤــﺮد و ﺑﯿﻤــﺎر ﺑﺰﯾﺴــﺖ )ﺳﻌﺪى( ﮐﻔــﺮ ﻧﻌﻤــﺖ ،از ﮐﻔــﺖ ﺑﯿــﺮون ﮐﻨــﺪ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺷﺎد ﺑﻮدن ﻫﻨﺮ اﺳﺖ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﺎدى ﺗﻮ دل ﻫﺎى دﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺎد )ژاﻟﻪ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( ﺷــﮑﺮ اﯾــﺰد ﮐــﻪ ﺑــﻪ اﻗﺒــﺎل ﮐﻠﻪ ﮔﻮﺷــﻪ ﮔﻞ ﻧﺨــﻮت ﺑــﺎد دى و ﺷــﻮﮐﺖ ﺧــﺎر آﺧــﺮ ﺷــﺪ ﺷــﺒﺎن آﻫﺴﺘﻪ ﻣﻰ ﮔﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﺷــﻮد دردم ﺗﺤﻤــﻞ ﻣﻰ رود اﻣﺎ ﺷــﺐ ﻏﻢ ﺳــﺮ ﻧﻤﻰ آﯾﺪ ﺷــﻬﺮه ﺷــﻬﺮ ﻣﺸــﻮ ﺗــﺎ ﻧﻨﻬــﻢ ﺳــﺮ در ﮐــﻮه ﺷــﻮر ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﻣﻨﻤــﺎ ﺗــﺎ ﻧﮑﻨــﻰ ﻓﺮﻫــﺎدم ﺷــﺐ ﻣﺮدان ﺧــﺪا ﺻﺒﺢ ﺟﻬﺎن اﻓﺮوز اﺳــﺖ روﺷــﻨﺎن را ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺷﺐ ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﺷــﺎﻫﻰ ﮐــﻪ وﻟﻰ ﺑــﻮد و وﺻــﻰ ﺑﻮد ﻋﻠــﻰ ﺑﻮد )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻬﺪى اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﻠﻄﺎن ﺳــﺨﺎ و ﮐــﺮم و ﺟــﻮد ﻋﻠــﻰ ﺑــﻮد )ﻣﻮﻻﻧﺎ( 136 ﺷــﺪم از ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ ﺷــﯿﺪا ،ﮐﺠﺎﯾــﻰ؟ ﺑــﻪ ﺟــﺎن ﻣﻰﺟﻮﯾﻤــﺖ ﺟﺎﻧــﺎ ،ﮐﺠﺎﯾــﻰ؟ ﺷــﺐ ﺑــﻪ دل ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﺷــﺪ آﺑــﺮوى زﻧﺪﮔﻰ ﮔﻔــﺖ ﭼﻮن ﭘﺮواﻧﻪ در آﻏﻮش دﻟﺒﺮ ﺳــﻮﺧﺘﻦ ﺷــﺎدﻣﺎﻧﯿﻢ ﮐــﻪ در ﺳــﻨﮕﺪﻟﻰ ﭼــﻮن دﯾــﻮار ﺑــﺎز ﻫﻢ ﭘﻨﺠﺮه اى در دل ﺳــﯿﻤﺎﻧﻰ ﻣﺎﺳــﺖ ﺷــﺐ رﻓــﺖ و ﺣﺪﯾــﺚ ﻣــﺎ ﺑــﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺮﺳــﯿﺪ ﺷــﺐ را ﭼــﻪ ﮔﻨــﻪ ﺣﺪﯾــﺚ ﻣــﺎ ﺑــﻮد دراز ﺷــﺎخ ﻋﺸــﻖ اﻧﺪر ازل دان ﺑﯿﺦ ﻋﺸﻖ اﻧﺪر اﺑﺪ اﯾﻦ ﺷﺠﺮ را ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﻋﺮش و ﺛﺮى و ﺳﺎق ﻧﯿﺴﺖ ﺷــﺐ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺑﻰ دل ﭼﻪ ﺷــﺒﻰ دراز ﺑﺎﺷﺪ ﺗــﻮ ﺑﯿــﺎ ﮐــﺰ اول ﺷــﺐ در ﺻﺒــﺢ ﺑﺎز ﺑﺎﺷــﺪ ﺷــﺒﻨﻢ ز ﺑﺎﻏﺒــﺎن ﻧﮑﺸــﺪ ﻣﻨــﺖ وﺻــﺎل ﻣﻌﺸــﻮق در ﮐﻨــﺎر ﺑــﻮد ﭘــﺎك دﯾــﺪه را ﺷــﻌﺮ در ﺷﺎن ﺗﻮ ﺷــﺮﻣﻨﺪه ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ واژه در دﺳــﺖ ﻣﻦ آﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )دﻫﻘﺎن ﺳﺎﻣﺎﻧﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﯿﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﻗﻌﻰ( ﺷــﺐ ﺗﺎرﯾﮏ و ﺑﯿﻢ ﻣﻮج و ﮔﺮداﺑﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺎﯾﻞ ﮐﺠــﺎ داﻧﻨــﺪ ﺣــﺎل ﻣــﺎ ﺳــﺒﮑﺒﺎران ﺳــﺎﺣﻞﻫﺎ ﺷــﺐ ﻓـﺮاق ﮐــﻪ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳــﺤﺮ ﭼﻨﺪ اﺳــﺖ ﻣﮕﺮ ﮐﺴــﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻋﺸــﻖ درﺑﻨﺪ اﺳــﺖ ﺷــﺎﻫﺪ آن ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﯾــﻰ و ﻣﯿﺎﻧﻰ دارد ﺑﻨــﺪه ﻃﻠﻌــﺖ آن ﺑــﺎش ﮐــﻪ آﻧــﻰ دارد ﺷﺼﺖ و ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺮ دو دﻋﻮي ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﭘﺲ ﭼﺮا اﻧﮕﺸــﺖ ﮐﻮﭼﮏ ﻻﯾﻖ اﻧﮕﺸــﺘﺮ اﺳﺖ 137 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺷﻬﺮﯾﺴــﺖ ﭘﺮﮐﺮﺷــﻤﻪ و ﺣﻮران ز ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﺷــﮑﺮ ﺷــﮑﻦ ﺷــﻮﻧﺪ ﻫﻤــﻪ ﻃﻮﻃﯿــﺎن ﻫﻨــﺪ ﭼﯿﺰﯾــﻢ ﻧﯿﺴــﺖ ارﻧــﻪ ﺧﺮﯾــﺪار ﻫــﺮ ﺷﺸــﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( زﯾــﻦ ﻗﻨــﺪ ﭘﺎرﺳــﻰ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺑﻨﮕﺎﻟــﻪ ﻣﯿــﺮود )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷــﺮح درﻣﺎﻧﺪﮔــﻰ ﺧــﻮد ﺑــﻪ ﮐــﻪ ﺗﻘﺮﯾــﺮ ﮐﻨﻢ ﻋﺎﺟــﺰم ﭼﺎره ﻣﻦ ﭼﯿﺴــﺖ ﭼــﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﮐﻨﻢ ﺷــﺐ ﺗﺎرﯾﮏ و ﺑﯿﻢ ﻣﻮج و ﮔﺮداﺑﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺎﯾﻞ ﮐﺠــﺎ داﻧﻨﺪ ﺣــﺎل ﻣﺎ ﺳــﺒﮑﺒﺎران ﺳــﺎﺣﻞ ﻫﺎ )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷﺐ رﺣﻠﺖ ﻫﻢ از ﺑﺴﺘﺮ روم در ﻗﺼﺮ ﺣﻮراﻟﻌﯿﻦ اﮔﺮ در وﻗﺖ ﺟﺎن دادن ﺗﻮ ﺑﺎﺷــﻰ ﺷﻤﻊ ﺑﺎﻟﯿﻨﻢ ﺷـﺮاب ﺗﻠــﺦ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮد اﻓﮑﻦ ﺑــﻮد زورش ﮐﻪ ﺗﺎ ﯾﮑﺪم ﺑﯿﺎﺳــﺎﯾﻢ زدﻧﯿﺎ و ﺷــﺮ و ﺷﻮرش ﺷــﺐ وﺻــﻞ اﺳــﺖ و ﻃــﻰ ﺷــﺪ ﻧﺎﻣــﻪ ﻫﺠﺮ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﻼ ٌم ﻓﯿــﻪ ﺣﺘــﻰ ﻣﻄﻠــﻊ اﻟﻔﺠــﺮ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷــﺎﻫﺪان ﮔــﺮ دﻟﺒــﺮى زﯾــﻦ ﺳــﺎن ﮐﻨــﺪ زاﻫــﺪان را رﺧﻨــﻪ در اﯾﻤــﺎن ﮐﻨــﺪ ﺷــﺪ رﻫﺰن ﺳــﻼﻣﺖ زﻟﻒ ﺗﻮ وﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﻧﯿﺴــﺖ ﮔــﺮ راﻫــﺰن ﺗﻮ ﺑﺎﺷــﻰ ﺻﺪ ﮐﺎروان ﺗــﻮان زد 138 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ص ﺻﺒﺢ ﺧﯿﺰى و ﺳــﻼﻣﺖ ﻃﻠﺒــﻰ ﭼﻮن ﺣﺎﻓﻆ ﻫــﺮ ﭼﻪ ﮐــﺮدم ﻫﻤــﻪ از دوﻟﺖ ﻗــﺮآن ﮐﺮدم ﺻــﺪ ﻣﻌﺪن داﻧﺎﯾﻰ ﻣﺠﻨﻮن ﺷــﺪ و ﺳــﻮداﯾﻰ ﮐﺂن ﺧﻮﺑــﻰ و زﯾﺒﺎﯾــﻰ ﺑﻰﻣﺜــﻞ و ﻧﺪﯾﺪ آﻣﺪ ﺻﺎﺣــﺐ دﻟــﻰ ﻧﻤﺎﻧــﺪ در اﯾــﻦ ﻓﺼــﻞ ﻧﻮﺑﻬﺎر اﻻ ﮐــﻪ ﻋﺎﺷــﻖ ﮔﻞ و ﻣﺠــﺮوح ﺧــﺎر اوﺳــﺖ ﺻﺒــﺎ از ﻣــﺎ ﺑﮕــﻮ آن ﺑــﻰ وﻓــﺎ را ﺷــﮑﯿﺒﺎ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﮐــﻰ؟ ُﮐﺸــﺘﻰ ﺗــﻮ ﻣــﺎ را ﭼــﻮ ﻣــﺎ را در ﺣﺮﯾﻤــﺖ ﺑــﺎر ﻧﺒــﻮد ﺻﺒﺮ ﮐﻦ اى دل ﮐﻪ ﺻﺒﺮ ﺳــﯿﺮت اﻫﻞ ﺻﻔﺎﺳﺖ ﺻﺤﺒــﺖ ﯾــﺎر ﻋﺰﯾــﺰ ﺣﺎﺻــﻞ دور ﺑﻘﺎﺳــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( ﻣــﺪه ﺑــﺎرى ره اﻏﯿــﺎر دﻏــﺎ را )ﻣﻼ ﻫﺎدى ﺳﺒﺰوارى( ﭼﺎره ﻋﺸــﻖ اﺣﺘﻤﺎل ﺷــﺮط ﻣﺤﺒﺖ وﻓﺎﺳــﺖ )ﺳﻌﺪى( ﯾﮏ دﻣﻪ دﯾﺪار دوﺳــﺖ ﻫﺮ دو ﺟﻬﺎﻧﺶ ﺑﻬﺎﺳﺖ )ﺳﻌﺪى( ﺻــﺪ ﻧﺎﻣــﻪ ﻓﺮﺳــﺘﺎدم و آن ﺷــﺎه ﺳــﻮاران ﭘﯿﮑــﻰ ﻧﺪواﻧﯿــﺪ و ﺳــﻼﻣﻰ ﻧﻔﺮﺳــﺘﺎد ﺻﺒــﺎ از روى ﻟﻄــﻒ و راه ﯾــﺎرى ﭼــﻮ ﭘﯿﻐﺎﻣــﻢ ﺳﺮاﺳــﺮ ﻋﺮﺿــﻪ دارى ﺑﺨــﻮاه از ﻟﻌــﻞ ﻧﻮﺷــﯿﻨﺶ ﺟﻮاﺑــﻰ 139 )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑﺠــﻮى ﺷــﺎدﯾﻢ ﺑــﺎز آر آﺑــﻰ )ﻋﺒﯿﺪ زاﮐﺎﻧﻰ( ﺻــﺪ ﺟــﻮى آب ﺑﺴــﺘﻪ ام از دﯾــﺪه ﺑﺮﮐﻨــﺎر ﺑﺮﺑــﻮى ﺗﺨــﻢ ﻣﻬــﺮ ﮐــﻪ در دل ﺑﮑﺎرﻣــﺖ ﺻــﻼح ﮐﺎر ﮐﺠــﺎ و ﻣــﻦ ﺧــﺮاب ﮐﺠــﺎ ﺑﺒﯿــﻦ ﺗﻔــﺎوت ره ﮐﺰ ﮐﺠﺎﺳــﺖ ﺗﺎ ﺑـــﻪ ﮐﺠﺎ ﺻﺒــﺎ ﮔــﺮ ﭼــﺎره دارى وﻗــﺖ وﻗــﺖ اﺳــﺖ ﮐــﻪ درد اﺷــﺘﯿﺎﻗﻢ ﻗﺼــﺪ ﺟــﺎن ﮐــﺮد ﺻﻨﻤــﺎ ﺑﻪ ﺧــﺎك ﭘﺎﯾﺖ ،ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﺑﯿــﺖ اﺣﺰان ﺑــﻪ ﺿﺮورﺗــﻢ ﻧﺸــﯿﻨﺪ ،ﻧــﻪ ﺑــﻪ اﺧﺘﯿــﺎر ﺑﻰﺗــﻮ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( ﺻــﺪ ﺑــﺎر اﮔــﺮ داﯾــﻪ ﺑﻪ ﻃﻔــﻞ ﺗﻮ دﻫﺪ ﺷــﯿﺮ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺸــﻮ اى دوﺳــﺖ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺷﺪﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﺻﺎﻟــﺢ و ﻃﺎﻟــﺢ ﻣﺘــﺎع ﺧﻮﯾــﺶ ﻧﻤﻮدﻧــﺪ ﺗــﺎ ﮐــﻪ ﻗﺒــﻮل اﻓﺘــﺪ و ﮐــﻪ در ﻧﻈــﺮ آﯾــﺪ ﺻﺒــﺢ را ﺧﻨــﺪه ﺻــﻮاب آﯾــﺪ ﺻــﻮاب ﮐــﻮ درون ﺳــﯿﻨﻪ دارد آﻓﺘــﺎب آﻓﺘﺎﺑــﻰ ﻫــﺮ ﮐــﻪ را در ﺟــﺎن ﺑــﻮد )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔــﺮ ﺑﺨﻨــﺪد ﻫﻤﭽــﻮ ﺻﺒــﺢ آﺳــﺎن ﺑــﻮد )ﻋﻄﺎر ﻧﯿﺸﺎﺑﻮرى( ـﻞ ﺑﻬﺎر آﯾــﺪ و ﺑﯿــﺮون ﻧﻨﻬــﻢ ﮔﺎم ﺻــﺪ ﻓﺼـ ِ ﺗﺮﺳــﻢ ﮐــﻪ ﺑﯿﺎﯾــﻰ ﺗــﻮ و در ﺧﺎﻧــﻪ ﻧﺒﺎﺷــﻢ ﺻﺒــﺮ ﺑﺴــﯿﺎر ﺑﺒﺎﯾــﺪ ﭘــﺪر ﭘﯿــﺮ ﻓﻠــﮏ را ﺗــﺎ دﮔــﺮ ﻣــﺎدر ﮔﯿﺘــﻰ ﭼﻮ ﺗــﻮ ﻓﺮزﻧــﺪ ﺑﺰاﯾﺪ ﺻﺤﻦ ﺳــﺮاى دﯾﺪه ﺑﺸﺴــﺘﻢ وﻟﻰ ﭼﻪ ﺳــﻮد ﮐﺎﯾﻦ ﮔﻮﺷــﻪ ﻧﯿﺴــﺖ درﺧﻮر ﺧﯿــﻞ ﺧﯿﺎل ﺗﻮ ﺻﺒﺤﺪم از ﻋﺮش ﻣﻰ آﻣﺪ ﺧﺮوﺷــﻰ ﻋﻘﻞ ﮔﻔﺖ ﻗﺪﺳــﯿﺎن ﮔﻮﯾﻰ ﮐﻪ ﺷــﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ از ﺑﺮ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﺻﺒــﺎ ﻧﮕــﺮ ﮐــﻪ دﻣــﺎدم ﭼــﻮ رﻧــﺪ ﺷــﺎﻫﺪ ﺑﺎز 140 )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔﻬــﻰ ﻟــﺐ ﮔﻞ و ﮔــﻪ زﻟﻒ ﺿﻤﯿــﺮان ﮔﯿﺮد )ﺣﺎﻓﻆ( ﺻﻮاﻋــﻖ ﺳــﺨﻄﺖ را ﭼﮕﻮﻧــﻪ ﺷــﺮح دﻫــﻢ ﻧﻌــﻮذ ﺑــﺎﷲ از آن ﻓﺘﻨــﻪ ﻫــﺎى ﻃﻮﻓﺎﻧــﻰ ﺻــﺪ اﻧــﺪر ﺻﺪ اﯾﻦ دﺷــﺖ ﺟﺎى ﻣﻦ اﺳــﺖ ﺑﻠﻨــﺪ آﺳــﻤﺎﻧﺶ ﻫــﻮاى ﻣــﻦ اﺳــﺖ ﺻــﺪف وار ﺑﺎﯾــﺪ زﺑــﺎن در ﮐﺸــﯿﺪن ﮐــﻪ وﻗﺘــﻰ ﮐــﻪ ﺣﺎﺟــﺖ ﺑــﻮد درﮐﺸــﺎﻧﻰ ﺻــﺮاف ﺳــﺨﻦ ﺑــﺎش و ﺳــﺨﻦ ﺑﯿــﺶ ﻣﮕــﻮ ﭼﯿــﺰى ﮐــﻪ ﻧﭙﺮﺳــﻨﺪ ﺗــﻮ از ﭘﯿــﺶ ﻣﮕــﻮ ﺻــﺪ ﺳــﺎل ﺑــﻪ اﻣﺘﺤــﺎن ﮔﻨــﻪ ﺧﻮاﻫــﻢ ﮐﺮد ﯾــﺎ ﺟــﺮم ﻣــﻦ اﺳــﺖ ﺑﯿــﺶ ﯾــﺎ رﺣﻤــﺖ ﺗﻮ ﺻﻼح از ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻰ ﺟﻮﯾﻰ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺎن را ﺻﻼ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺑﻪ دور ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺴــﺘﺖ ﺳﺨﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد و ﻣﺎ ﮔﻔﺘﯿﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺧﯿﺎم( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺻــﻮف ﺑﺮﮐــﺶ زﺳــﺮو ﺑــﺎده ﺳــﺎﻗﻰ درﮐﺶ ﺳــﯿﻢ درﺑــﺎز و ﺑــﻪ زر ﺳــﯿﻤﺒﺮى در ﺑﺮﮔﯿــﺮ ﺻﻔﺎى ﺧﻠﻮت ﺧﺎﻃﺮ از آن ﺷــﻤﻊ ﭼﮕﻞ ﺟﻮﯾﻢ ﻓﺮوغ ﭼﺸﻢ و ﻧﻮر دل از آن ﻣﺎه ﺧﺘﻦ دارم ﺻــﺪ ﺷــﮑﺮ ﮐﻪ ﭼﺸــﻢ ﻋﯿﺐ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻮرﺳــﺖ ﺷــﺎدم ﮐــﻪ ﺣﺴــﻮد ﻧﯿﺴــﺘﻢ ﻣﺤﺴــﻮدم ﺻﺒــﺮ ﮐــﻦ ﺣﺎﻓــﻆ ﺑﻪ ﺳــﺨﺘﻰ روز و ﺷــﺐ ﻋﺎﻗﺒــﺖ را ﺻﺪ ﻫﺎ ﻓﺮﺷــﺘﻪ ﺑﻮﺳــﻪ ﺑﺮ آن دﺳﺖ ﻣﻰ زﻧﻨﺪ ﮐــﺰ ﮐﺎر ﺧﻠــﻖ ﯾــﮏ ﮔــﺮه ﺑﺴــﺘﻪ واﮐﻨــﺪ ﺻﺒﺢ ﺧﯿﺰى و ﺳــﻼﻣﺖ ﻃﻠﺒــﻰ ﭼﻮن ﺣﺎﻓﻆ ﻫﺮﭼــﻪ ﮐــﺮدم ﻫﻤــﻪ از دوﻟﺖ ﻗــﺮآن ﮐﺮدم 141 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( روزى )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( ﺑﯿﺎﺑــﻰ ﮐﺎم )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺻــﺪ وﻋــﺪه ى اﻣﯿــﺪ ﺑــﻪ دل داده ام دروغ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻣﺒﺎد ﮐﺴــﻰ ﺷﺮﻣﺴــﺎر ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺻــﺎف ﭼﻮن ﺑﺎ آﯾﯿﻨﻪ ﻣﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﺷــﺪن ﺑﺎ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ از ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در دل ﻧﻤﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﺻــﺪ ﻧﺎﻣــﻪ ﻧﻮﺷــﺘﯿﻢ و ﺟﻮاﺑــﻰ ﻧﻨﻮﺷــﺘﻰ اﯾــﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﻰ ﻧﻨﻮﯾﺴــﻨﺪ ﺟﻮاﺑﻰ اﺳــﺖ ﺻــﺮف ﺑﺎﻃــﻞ ﻧﮑــﻦ ﻋﻤــﺮ ﮔﺮاﻣــﻰ ﭘﺮوﯾــﻦ آﻧﮑــﻪ ﭼــﻮن ﭘﯿــﺮ ﺧــﺮد راﻫﻨﻤﺎﯾــﻰ دارد ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺮ ﻣﺤﻨﺖ دوران ﮐﻪ راﺣﺖ در ﻗﻔﺎﺳــﺖ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )راﻏﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( ﮔﺮﭼﻪ ﺗﺎرﯾﮏ اﺳــﺖ ﺷــﺐ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ آﺑﺴﺘﻦ اﺳﺖ )ﺻﻐﯿﺮى اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( ﺻﺒﺤــﺪم ﻣﺮغ ﭼﻤﻦ ﺑﺎ ﮔﻞ ﻧﻮ ﺧﺎﺳــﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﻧﺎز ﮐﻢ ﮐﻦ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺑﺎغ ﺑﺴــﻰ ﭼﻮن ﺗﻮ ﺷــﮑﻔﺖ ﺻﻼى ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺳــﺮوش داده ﺑﻪ ﻃﻔﻠﻰ ﻫﻨﻮز ﮔــﻮش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن آن ﺻﻼى ﺳﺮوﺷــﻢ ﺻﺒﺢ ﺳــﺮ ﻣﻰ ﮐﺸﺪ از ﭘﺸﺖ درﺧﺘﺎن ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺗــﺎ ﺗﻤﺎﺷــﺎ ﮐﻨــﺪ اﯾــﻦ ﺑــﺰم ﺗﻤﺎﺷــﺎﯾﻰ را ﺻﺒﺤــﺪم ﺑﺎش ﮐﻪ ﭼﻮن ﻏﻨﭽﻪ دﻟﻰ ﺑﮕﺸــﺎﯾﻰ ﺷــﯿﻮه ﺗﻨــﮓ ﻏﺮوﺑﺴــﺖ ﮔﻠــﻮ ﺑﻔﺸــﺮدن ﺻﻔﺤﻪ ﮐﺰ ﻟﻮح ﺿﻤﯿﺮ اﺳﺖ و ﻧﻢ از ﭼﺸﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﻣــﻰ ﺗﻮان ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳــﯿﺎﻫﻰ ﺑﻪ دﻣﻰ ﺑﺴــﺘﺮدن ﺻﺪ ﺑﺎغ ﺑﻬﺎر اﺳــﺖ و ﺻﻼى ﮔﻞ و ﮔﻠﺸــﻦ ﮔــﺮ ﻣﯿــﻮه ﯾــﮏ ﺑــﺎغ ﻧﭽﯿﺪﯾــﻢ ،ﻧﭽﯿﺪﯾــﻢ ﺻﺒــﺢ اﺳــﺖ ﺳــﺎﻗﯿﺎ ﻗﺪﺣــﻰ ﭘﺮ ﺷــﺮاب ﮐﻦ دور ﻓﻠــﮏ درﻧــﮓ ﻧــﺪارد ﺷــﺘﺎب ﮐــﻦ 142 )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺻﺒــﺎح اﻟﺨﯿﺮ زد ﺑﻠﺒﻞ ﮐﺠﺎﯾﻰ ﺳــﺎﻗﯿﺎ ﺑﺮ ﺧﯿﺰ ﮐﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ در ﺳــﺮ ﺧﯿﺎل ﺧﻮاب دوﺷــﯿﻨﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺻــﺪ ﻫــﺰاران دام و داﻧــﻪ اﺳــﺖ اى ﺧــﺪا ﻣــﺎ ﭼــﻮ ﻣﺮﻏــﺎن ﺣﺮﯾﺼــﻰ ﺑــﻰ ﻧــﻮا ﺻﻮﻓﻰ و ﮐﻨﺞ ﺧﻠﻮت ،ﺳــﻌﺪى و ﻃﺮف ﺻﺤﺮا ﺻﺎﺣــﺐ ﻫﻨــﺮ ﻧﮕﯿــﺮد ﺑــﺮ ﺑــﻰ ﻫﻨــﺮ ﺑﻬﺎﻧــﻪ ﺻــﺪ ﺷــﻮر ﻧﻬﺎن ﺑﺎ ﻣــﺎ ،ﺗﺎب و ﺗﺐ ﺟــﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ در اﯾﻦ ﺳــﺮ ﺑﻰ ﺳــﺎﻣﺎن ،ﻏﻢ ﻫــﺎى ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﺻﺒــﺎ ز ﻃــﺮه ى ﺟﺎﻧﺎن ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻰ؟ ز روزﮔﺎر ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﻣــﻦ ﭼــﻪ ﻣــﻰ ﺧﻮاﻫﻰ؟ ﺻﺒــﺎ ﺑــﻪ ﻟﻄــﻒ ﺑﮕــﻮ آن ﻏــﺰال رﻋﻨــﺎ را ﮐــﻪ ﺳــﺮ ﺑﻪ ﮐــﻮه و ﺑﯿﺎﺑــﺎن ﺗــﻮ داده اى ﻣﺎ را )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺻﺒــﺢ اﺳــﺖ و ژاﻟﻪ ﻣﻰ ﭼﮑــﺪ از اﺑﺮ ﺑﻬﻤﻨﻰ ﺑــﺮگ ﺻﺒــﻮح ﺳــﺎز و ﺑــﺪه ﺟــﺎم ﯾــﮏ ﻣﻨﻰ ﺻﺒــﺎ وﻗﺖ ﺳــﺤﺮ ﺑﻮﯾــﻰ ز زﻟﻒ ﯾــﺎر ﻣﻰ آرد دل ﺷــﻮرﯾﺪه ى ﻣــﺎ را ز ﻧﻮ در ﮐﺎر ﻣﻰ آرد ﺻﺒﺤــﺪم ﭼﻮن ﮐﻠﻪ ﺑﻨﺪد آه دود آﺳــﺎى ﻣﻦ ﭼﻮنﺷﻔﻖدرﺧﻮنﻧﺸﯿﻨﺪﭼﺸﻢﺷﺐﭘﯿﻤﺎىﻣﻦ ﺻﻮﻓــﻰ ﻧﻬــﺎد دام و ﺳــﺮ ﺣﻘــﻪ ﺑــﺎز ﮐــﺮد ﺑﻨﯿــﺎد ﻣﮑــﺮ ﺑــﺎ ﻓﻠــﮏ ﺣﻘــﻪ ﺑــﺎز ﮐــﺮد ﺻﻨﻤــﺎ ﺑــﺎ ﻏــﻢ ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ ﭼــﻪ ﺗﺪﺑﯿــﺮ ﮐﻨﻢ ﺗــﺎ ﺑﻪ ﮐــﻰ در ﻏــﻢ ﺗﻮ ﻧﺎﻟﻪ ﺷــﺐ ﮔﯿــﺮ ﮐﻨﻢ ﺻﺒــﺮ اﺳــﺖ ﻣــﺮا ﭼــﺎره ﻫﺠــﺮان ﺗــﻮ ﻟﯿﮑﻦ ﭼﻮن ﺻﺒــﺮ ﺗﻮان ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻘﺪور ﻧﻤﺎﻧﺪﺳــﺖ 143 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺧﺎﻗﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺻﺪا ﮐﻦ ﻣﺮا ﺻﺪاى ﺗﻮ ﺧﻮب اﺳﺖ ﺻﺪاى ﺗﻮ ﺳﺒﺰﯾﻨﻪ آن ﮔﯿﺎه ﻋﺠﯿﺒﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﻧﺘﻬﺎى ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺣﺰن ﻣﻰ روﯾﺪ )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( ﺻﻮرﺗﮕــﺮ ﻧﻘﺎﺷــﻢ ﻫــﺮ ﻟﺤﻈــﻪ ﺑﺘــﯽ ﺳــﺎزم واﻧﮕــﻪ ﻫﻤــﻪ ﺑﺖﻫــﺎ را در ﭘﯿﺶ ﺗــﻮ ﺑﮕﺪازم ﺗــﻮ ﺳــﺎﻗﯽ ﺧﻤــﺎري ﯾــﺎ دﺷــﻤﻦ ﻫﺸــﯿﺎري ﯾــﺎ آﻧﮏ ﮐﻨﯽ وﯾــﺮان ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺳــﺎزم ﺻــﺪ ﻧﻘــﺶ ﺑﺮاﻧﮕﯿــﺰم ﺑــﺎ روح درآﻣﯿــﺰم 144 ﭼــﻮن ﻧﻘﺶ ﺗــﻮ را ﺑﯿﻨﻢ در آﺗﺸــﺶ اﻧﺪازم )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ض ﺿﻌﯿﻔﺎن ﺧﺎر و ﺧﺎﺷــﺎﮐﻨﺪ ﺳﯿﻼب ﺣﻮادث را ﮐﻪ از ﺷﻤﻊ آﺗﺶ اول در ﻧﻬﺎد رﺳﯿﻤﺎن ﮔﯿﺮد ﺿﻤﯿــﺮ دل ﻧﮕﺎﺷــﺎﯾﻢ ﺑــﻪ ﮐــﺲ ﻣــﺮا آن ﺑــﻪ ﮐــﻪ روزﮔﺎر ﻏﯿــﻮر اﺳــﺖ و ﻧﺎﮔﻬــﺎن ﮔﯿــﺮد ﺿﺮورت اﺳــﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﮑﻰ ﮐﻨﺪ ﮐﺴــﻰ ﮐﻪ ﺷــﻨﺎﺧﺖ ﮐــﻪ ﻧﯿﮑــﻰ و ﺑــﺪى از ﺧﻠــﻖ داﺳــﺘﺎن ﻣﺎﻧــﺪ ﺿﺮب ﺷﻤﺸــﯿﺮ ﺗﻮ را ﻧﺎزم ﮐﻪ در ﻫﺮ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺟــﺎن ﺳــﻠﻤﺎن را ﺣﯿﺎت ﺟﺎوداﻧــﻰ ﻣﻰ دﻫﺪ ﺿﻌــﻒ و ﻋﺠــﺰ و ﻓﻘــﺮ ﻣــﺎ داﻧﺴــﺘﻪ اى درد ﻣــﺎ را ﻫــﻢ دوا داﻧﺴــﺘﻪ اى ﺿــﺮب دﺷــﻤﻦ اﮔﺮﭼــﻪ ﺑــﺎ ﺿــﺮر اﺳــﺖ زدن دوﺳــﺖ ﺟﺎﻧﮕــﺪاز ﺗــﺮ اﺳــﺖ ﺿﺎﯾــﻊ ﻣﮑﻦ اي ﻏﻨﭽﻪ ﭼﻨﺎن ﻋﻤﺮ ﮐﻪ در ﺑﺎغ ﺗﺎ ﺧﻨﺪه ﮐﻨﯽ ﺳــﺎﯾﻪ ي ﮔﻠﭽﯿﻦ ﺑﻪ ﺳــﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﺿﻌــﻒ ﭘﯿــﺮى ﻓﮑﻨﺪ ﺑــﻰ ﺟﮕــﺮان را از ﭘﺎى دل ﭼﻮ اﻓﺘﺎد ﻗﻮى ﭘﺸــﺖ دوﺗﺎ ﺷﻤﺸــﯿﺮ اﺳﺖ ﺿﻤــﺎد ﺻﺒﺮ ﻫﻤﻰ ﮐﻦ ﺑﺮ اﯾــﻦ دل ﻣﺠﺮوح 145 )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻠﻤﺎن ﺳﺎوﺟﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﮑﺘﺒﻰ ﺷﯿﺮازى( )ﻧﺼﯿﺤﺘﯽ ﮔﯿﻼﻧﯽ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﻃﻼى اﺷــﮏ ﻫﻤﻰ ﮐﺶ ﺑﺮ اﯾــﻦ رخ ﭼﻮ زرﯾﺮ )اﺷﺮف ﺳﻤﺮﻗﻨﺪى( ﺿﺎﻣــﻦ ﺷــﺪه ام ﺑﻬــﺮ ﻧﺠــﺎت ﻫﻤــﻪ ﮐــﺲ ﺑــﺮ ﻣــﻦ ﺑﻨﻮﯾــﺲ ﺳــﯿﺌﺎت ﻫﻤــﻪ ﮐــﺲ ﺿﺎﯾــﻊ ﻣﮑﻦ اﯾﻦ دم ار دﻟﺖ ﺳــﻮدا ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﯿــﻦ ﺑﺎﻗــﻰ ﻋﻤــﺮ را ﺑﻘــﺎ ﭘﯿــﺪا ﻧﯿﺴــﺖ ﺿﻤﯿــﺮ ﻣﺨــﺰن دل ﭘــﺮ ﮐــﻦ از ﮐﻼم ﺣﮑﯿﻢ ﮐــﻪ ُدر ﭘﻨــﺪ ﺑــﻪ از ﮔﻨــﺞ ﻟﻮﻟــﻮ و ﯾﺎﻗــﻮت ﺿﻤﯿﺮ ﻫﺮ درﺧﺖ اى ﺟﺎن ز ﻫﺮ داﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻰ ﻧﻮﺷــﺪ ﺷﻮد ﺑﺮ ﺷﺎخ و ﺑﺮگ او ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺷﺮب او ﭘﯿﺪا ﺿﺮب زﻣﯿﻦ در ﺿﺮﺑﺎن دل ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﺳــﺖ ﯾــﺎد ﺧــﺪا ،درس ﮐﻼس اول ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺳــﺖ 146 )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( )ﺧﯿﺎم( )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ط ﻃﻤــﻊ ﺑــﻪ ﻗﻨــﺪ وﺻــﺎل ﺗــﻮ ﺣــﺪ ﻣــﺎ ﻧﺒــﻮد ﺣﻮاﻟﺘــﻢ ﺑــﻪ ﻟــﺐ ﻟﻌــﻞ ﻫﻤﭽــﻮ ﺷــﮑﺮ ﮐــﻦ ﻃﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﻧﯿﺴــﺖ ﻏﯿﺮ از ﺷﺴﺘﻦ دﺳﺖ از ﺟﻬﺎن ﮔــﺮ ﻧﻤــﺎز از ﻣــﺎ ﻧﻤﻰآﯾــﺪ ،وﺿﻮﯾــﻰ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﻃﺒﯿــﺐ ﻣــﺎ ﯾﮑــﻰ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺴــﺖ ﮐــﻪ ﮔﻮﯾــﻰ ﻫﯿــﭻ رﻧﺠــﻮرى ﻧــﺪارد ﻃﺮﻓــﻪ ﻣﻰدارﻧﺪ ﯾﺎران ﺻﺒﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ داغ و درد داغ و دردى ﮐﺰ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺷﺘﺮﺳﺖ از ﺑﺎغ ورد ﻃﺎﯾــﺮ ﻣﺴــﮑﯿﻦ ﮐــﻪ ﻣﻬــﺮ ﺑﺴــﺖ ﺑــﻪ ﺟﺎﯾﻰ ﮔــﺮ ﺑﮑﺸــﻨﺪش ﻧﻤــﻰرود ﺑــﻪ دﮔــﺮ ﺟــﺎ ﻃــﺮاز ﭘﯿﺮﻫــﻦ زرﮐﺸــﻢ ﻣﺒﯿﻦ ﭼﻮن ﺷــﻤﻊ ﮐــﻪ ﺳﻮزﻫﺎﺳــﺖ ﻧﻬﺎﻧــﻰ درون ﭘﯿﺮﻫﻨــﻢ ﻃﺎﻗــﺖ ﮐﺠﺎﺳــﺖ روى ﻋﺮﻗﻨــﺎك دﯾــﺪه را؟ آرام ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﺸــﺘﻰ ﻃﻮﻓــﺎن رﺳــﯿﺪه را ﻃﺎﯾﺮ ﮔﻠﺸــﻦ ﻗﺪﺳــﻢ ﭼﻪ دﻫﻢ ﺷــﺮح ﻓﺮاق ﮐــﻪ در اﯾــﻦ داﻣﮕــﻪ ﺣﺎدﺛــﻪ ﭼــﻮن اﻓﺘــﺎدم ﻃﻮﻃﯿــﺎن ﺳــﺒﺰﭘﻮش ﻋﺎﻟــﻢ اﯾﺠــﺎد را 147 )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺣﻠــﻪ ﻃــﺎوس در ﺑﺮ ﻣــﻰ ﮐﻨﺪ ﻓﺼــﻞ ﺧﺰان )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﻃﻠــﺐ ﮐــﺮدم ز داﻧﺎﯾــﻰ ﯾﮑــﻰ ﭘﻨــﺪ ﻣــﺮا ﺑﻔﺮﻣــﻮد ﺑــﺎ ﻧــﺎدان ﻣﭙﯿﻮﻧــﺪ ﻃﺎﻟــﺐ وﺻﻞ ﺗﻮ ﭼﻮن ﻣﻔﻠﺲ و اﻧﺪﯾﺸــﻪ ﮔﻨﺞ ﺣﺎﺻــﻞ آﻧﺴــﺖ ﮐــﻪ ﺳــﻮداى ﻣﺤﺎﻟــﻰ دارد ﻃﻰ ﺷﺪ اﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ داﻧﻰ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺎن؟ )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( ﭘﻮچ و ﺑﺲ ﺗﻨﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﺎد دﻣﺎن ﻫﻤﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ و ﺧﻮدم ﻣﻰ داﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﮑﺮدم ﻓﮑﺮى ﮐﻪ ﺗﺄ ّﻣﻞ ﻧﻨﻤﻮدم روزى ﺳﺎﻋﺘﻰ ﯾﺎ آﻧﻰ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺳﺎن ﻣﻰ ﮔﺬرد ﻋﻤﺮ ﮔﺮان؟ )ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺻﺎﺣﺐ( ﻃﯿــﺮان ﻣﺮغ دﯾــﺪى ،ﺗﻮ ز ﭘﺎى ﺑﻨﺪ ﺷــﻬﻮت ﺑــﻪ در آى ﺗــﺎ ﺑﯿﻨــﻰ ،ﻃﯿــﺮان آدﻣﯿــﺖ ﻃﻮﻃــﻰ ﻧﺎﻃﻘــﻪ ام ﻗــﻮت ﮔﻔﺘــﺎر ﻧﺪاﺷــﺖ دﯾــﺪم آﺋﯿﻨــﻪ ى روى ﺗــﻮ و ﮔﻮﯾــﺎ ﮔﺸــﺘﻢ ﻃﻮﻃــﻰ آﻣــﺪ ﺑــﺎ دﻫــﺎن ﭘــﺮ ﺷــﮑﺮ در ﻟﺒــﺎس ﻓﺴــﺘﻘﻰ ﺑــﺎ ﻃــﻮق زر ﻃﺮف ﮐﺮم ز ﮐﺲ ﻧﺒﺴــﺖ اﯾﻦ دل ﭘﺮ اﻣﯿﺪ ﻣﻦ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺳــﺨﻦ ﻫﻤﻰ ﺑﺮد ﻗﺼﻪ ﻣــﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف ﻃﺎﻗــﺖ ﻋﺸــﻘﺖ ﻧــﺪارد ﻫﯿــﭻ ﺟﺎﻧــﭗ اﯾــﻦ ﭼﻪ ﺟﺎن اﺳــﺖ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺟــﺎن آوردهاى ﻃﺎﯾــﺮ دوﻟــﺖ اﮔــﺮ ﺑــﺎز ﮔــﺬارى ﺑﮑﻨــﺪ 148 )ﺳﻌﺪى( )ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( )ﻋﻄﺎر ﻧﯿﺸﺎﺑﻮرى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﯾــﺎر ﺑــﺎز آﯾــﺪ و ﺑــﺎ وﺻــﻞ ﻗــﺮارى ﺑﮑﻨــﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻃﻔﻠــﮏ ﭘﺴــﺮم ﺑــﺎز ﻣﺠﺎﺑــﺶ ﮐــﺮدم ﻧــﺎﮔﺎه ﮐﺒﻮﺗــﺮى ﺑــﻪ ﺧﻮاﺑــﺶ آﻣــﺪ ﺑــﻰ ﺷــﺎم ﺑــﻪ زور ﻗﺼــﻪ ﺧﻮاﺑــﺶ ﮐــﺮدم ﻧﺎﭼــﺎر ﮔﺮﻓﺘــﻢ و ﮐﺒﺎﺑــﺶ ﮐــﺮدم )ﺟﻠﯿﻞ ﺻﻔﺮ ﺑﯿﮕﻰ( ﻃﺎﻟــﻊ اﮔﺮ ﻣــﺪد دﻫﺪ داﻣﻨــﺶ آورم ﺑﻪ ﮐﻒ ور ﺑﮑﺸــﻢ زﻫﻰ ﻃﺮب ور ﺑﮑﺸﺪ زﻫﻰ ﺷﺮف ﻃــﺮب ﺳــﺮاى ﻣﺤﺒــﺖ ﮐﻨﻮن ﺷــﻮد ﻣﻌﻤﻮر ﮐــﻪ ﻃــﺎق اﺑــﺮوى ﯾــﺎر ﻣﻨﺶ ﻣﻬﻨﺪس ﺷــﺪ ﻃﺎﯾﺮ ﮔﻠﺸــﻦ ﻗﺪﺳــﻢ ﭼــﻪ دﻫﻢ ﺷــﺮح ﻓﺮاق ﮐﺎﻧﺪرﯾــﻦ داﻣﮕــﻪ ﺣﺎدﺛــﻪ ﭼــﻮن اﻓﺘــﺎدم ﻃﻤــﻊ از ﺧﻠــﻖ ﮔﺪاﯾــﻰ ﺑﺎﺷــﺪ ﮔــﺮ ﻫﻤــﻪ ﺣﺎﺗــﻢ ﻃﺎﺋــﻰ ﺑﺎﺷــﺪ ﻃﻤــﻊ را ﻧﺒﺎﯾــﺪ ﮐــﻪ ﭼﻨــﺪان ﮐﻨــﻰ ﮐــﻪ ﺻﺎﺣــﺐ ﮐــﺮم را ﭘﺸــﯿﻤﺎن ﮐﻨــﻰ ﻃﺎووس را ﺑﻪ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎرى ﮐﻪ ﻫﺴــﺖَ ،ﺧﻠﻖ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ و او ﺧﺠﻞ از ﭘﺎى زﺷﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﻃﻌﻨــﻪ ى َﺧﻠﻖ و ﺟﻔﺎى ﻓﻠﮏ و ﺟﻮ ِر رﻗﯿﺐ ﺟﻤﻠــﻪ ﻫﯿــﭻ اﻧــﺪ اﮔــﺮ ﯾــﺎر ﻣﻮاﻓــﻖ ﺑﺎﺷــﺪ ﻃﻮﻃﻰ از ﺧﺎﻣﻮﺷــﻰ آﯾﯿﻨﻪ ﻣــﻰ آﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻬﺮ ﺧﺎﻣﻮﺷــﻰ ﺑﻪ ﻟﺐ زن ﺗﺎ ﺑﻪ دل ﮔﻮﯾﺎ ﺷــﻮى ﻃﻰ ﻧﮕﺸــﺘﻪ روزﮔﺎر ﮐﻮدﮐﻰ ،ﭘﯿﺮى رﺳــﯿﺪ از ﮐﺘﺎب ﻋﻤﺮ ﻣﺎ ﻓﺼﻞ ﺷَ ــﺒﺎب اﻓﺘﺎده اﺳــﺖ ﻃﺒﯿﺒﺎ درد ﺳــﺮ ﮐﻢ ﮐﻦ ﮐــﻪ ﻣﻦ ﺑﯿﻤﺎر ﻫﺠﺮاﻧﻢ ﺑﻪ دارو اﺣﺘﯿﺎﺟﻢ ﻧﯿﺴﺖ از درد ﻋﺸﻖ ﻣﻰ ﻧﺎﻟﻢ ﻃﺒﻌــﻰ ﺑــﻪ ﻫﻢ رﺳــﺎن ﮐــﻪ ﺑﺴــﺎزى ﻋﺎﻟﻤﻰ 149 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺟﺎﻣﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺎﻃﻤﻪ درﯾﺎﯾﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﯾــﺎ ﻫﻤﺘــﻰ ﮐــﻪ از ﺳــﺮ ﻋﺎﻟــﻢ ﺗﻮان ﮔﺬﺷــﺖ )ﮐﻠﯿﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( ﻃﻠــﺐ از ﻋﺸــﻖ ﮐــﺮدى ﻋﺸــﻖ اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ ﻣــﺎ را ﺟــﺎن ﺟــﺎن اﯾﻨﺠــﺎ ﯾﻘﯿﻦ اﺳــﺖ ﻃﻔﯿــﻞ ﻫﺴــﺘﻰ ﻋﺸــﻘﻨﺪ آدﻣــﻰ و ﭘــﺮى ارادﺗــﻰ ﺑﻨﻤــﺎ ﺗــﺎ ﺳــﻌﺎدﺗﻰ ﺑﺒــﺮى ﻃﺎﻋﺖ آن ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺎك ﻧﻬﻰ ﭘﯿﺸــﺎﻧﻰ ﺻﺪق ﭘﯿﺶ آر ﮐﻪ اﺧﻼص ﺑﻪ ﭘﯿﺸــﺎﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﻃﻠــﺐ از ﺧــﺪاى ﮐــﺮدم ﮐﻪ ﺑﻤﯿــﺮم ار ﻧﯿﺎﯾﻰ ﺗﻮ ﻧﯿﺎﻣﺪى و ﺗﺮﺳــﻢ ﮐــﻪ درﯾﻦ ﻃﻠﺐ ﺑﻤﯿﺮم ﻃﺎﯾــﺮ دوﻟــﺖ اﮔــﺮ ﺑــﺎز ﮔــﺬارى ﺑﮑﻨــﺪ ﯾــﺎر ﺑﺎزآﯾــﺪ و ﺑــﺎ وﺻــﻞ ﻗــﺮارى ﺑﮑﻨــﺪ ﻃﺎﯾــﺮ ﮔﻠﺸــﻦ ﻗﺪﺳــﻢ ،ﻧﯿــﻢ از ﻋﺎﻟــﻢ ﺧــﺎك ﭼﻨــﺪ روزى ﻗﻔﺴــﻰ ﺳــﺎﺧﺘﻪ اﻧــﺪ از ﺑﺪﻧــﻢ 150 )ﻋﻄﺎر ﻧﯿﺸﺎﺑﻮرى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﻗﺎآﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ظ ﻇﻠــﻢ ﻣــﺎرى اﺳــﺖ ﻫــﺮ ﮐــﻪ ﭘــﺮوردش اژدﻫﺎﯾــﻰ ﺷــﺪ و ﻓــﺮو ﺑــﺮدش ﻇــﻞ ﻣﻤــﺪود ﺧــﻢ زﻟــﻒ ﺗــﻮ ام ﺑــﺮ ﺳــﺮ ﺑﺎد ﮐﺎﻧــﺪران ﺳــﺎﯾﻪ ﻗــﺮار دل ﺷــﯿﺪا ﺑﺎﺷــﺪ ﻇﺎﻟﻢ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد اﺳــﺖ ﻫﺮﮐﻪ در اﯾﻦ روزﮔﺎر اﻧــﺪه ﭘﯿﻤــﺎن ﺧــﻮرد ﻣــﻰ ﻧﺨــﻮرد آﺷــﮑﺎر ﻇﺮﯾﻔــﻰ ﮐــﺮد و ﺑﯿــﺮون از ﻇﺮﯾــﻰ ﺷــﺎﯾﺪ ﮐــﺮد ﺑــﺎ ﻣﺴــﺘﺎن ﺣﺮﯾﻔــﻰ ﻇﺎﻟــﻢ آن ﻗﻮﻣــﻰ ﮐــﻪ ﭼﺸــﻤﺎن دوﺧﺘﻨــﺪ زان ﺳــﺨﻨﻬﺎ ﻋﺎﻟﻤــﻰ را ﺳــﻮﺧﺘﻨﺪ ﻇﺎﻟــﻢ ﺑﻤــﺮد و ﻗﺎﻋــﺪه زﺷــﺖ از او ﺑﻤﺎﻧــﺪ ﻋــﺎدل ﺑﺮﻓــﺖ و ﻧــﺎم ﻧﮑــﻮ ﯾــﺎدﮔﺎر ﮐــﺮد ﻇﺎﻟــﻢ ﺑــﻪ ﻇﻠــﻢ ﺧﻮﯾــﺶ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻰ ﺷــﻮد از ﭘﯿــﭻ و ﺗــﺎب ﻧﯿﺴــﺖ رﻫﺎﯾــﻰ ﮐﻤﻨــﺪ را ﻇﺎﻟــﻢ ﮐــﻪ ﮐﺒــﺎب از دل دروﯾــﺶ ﺧــﻮرد ﭼــﻮن در ﻧﮕــﺮى ز ﭘﻬﻠــﻮى ﺧﻮﯾــﺶ ﺧﻮرد ﻇﺎﻫــﺮ ﻗــﺮآن ﭼــﻮ ﺟــﺎن آدﻣــﻰ اﺳــﺖ 151 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻋﺒﯿﺪ زاﮐﺎﻧﻰ( )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﮐــﻪ ﻧﻘﻮﺷــﺶ ﻇﺎﻫــﺮ و ﺟﺎﻧﺶ ﺧﻔﻰ اﺳــﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻇﺎﻟﻤــﻰ را ﺧﻔﺘــﻪ دﯾــﺪم ﻧﯿــﻢ روز و آﻧﮑــﻪ ﺧﻮاﺑــﺶ ﺑﻬﺘــﺮ از ﺑﯿــﺪارى اﺳــﺖ ﮔﻔﺘــﻢ اﯾــﻦ ﻓﺘﻨــﻪ اﺳــﺖ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑــﺮده ﺑﻪ آن ﭼﻨــﺎن ﺑــﺪ زﻧﺪﮔﺎﻧــﻰ ﻣــﺮده ﺑــﻪ )ﺳﻌﺪى( ﻇﺎﻫــﺮ و ﺑﺎﻃــﻦ ﻣــﺎ آﯾﯿﻨــﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻧــﺪ ﺧــﺎك ﺑﺮ ﭼﺸــﻢ ﺣﺮﯾﻔﻰ ﮐﻪ دﻫــﺪ ﺑﺎزى ﻣﺎ ﻇﺎﻫــﺮ و ﺑﺎﻃــﻦ ﻧﮕــﻪ ﮐــﻦ اول و آﺧــﺮ ﺑﺒﯿﻦ ﺗﺎ ﺗﻮ را روﺷــﻦ ﺷﻮد ﮐﺰ ﭼﯿﺴﺖ ﭼﺎر ارﮐﺎن دل ﻇﺎﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳــﺖ ﻣﺎﺳــﺖ ﺷﺴــﺘﯿﻢ ﺗﻤﺎم ﺑﺎﻃﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳــﺖ ﺗﺴــﺖ آن را ﺗﻮ ﺑﺸﻮى )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻋﺮاﻗﻰ( )اﺑﻮ ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( ﻇﺎﻫــﺮا ً ﺷــﻮرﯾﺪه و ﺷــﯿﺪا ﺷــﺪم ﻟﯿــﮏ در ﺑﺎﻃــﻦ ﻫﻤﺎﻧــﻢ ﮐــﻪ ﺑــﺪم ﻇﺎﻫــﺮت ﮔــﺮ ﻫﺴــﺖ ﺑــﺎ ﺑﺎﻃــﻦ ﯾﮑــﻰ راه ﺣــﻖ را ﻫــﻢ ﺑﯿﺎﺑــﻰ اﻧﺪﮐــﻰ ﻇﺎﻫــﺮش ﺑــﺎ ﺑﺎﻃﻨــﺶ ﮔﺸــﺘﻪ ﺑــﻪ ﺟﻨــﮓ ﺑﺎﻃﻨــﺶ ﭼــﻮن ﮔﻮﻫــﺮ و ﻇﺎﻫــﺮ ﭼﻮ ﺳــﻨﮓ ﻇﻠــﻢ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﺮ ﺑــﺎم ﺗــﻮ ﺑﺎﻟﻰ ﻧﻔﺸــﺎﻧﺪ آن ﻣــﺮغ ﮐــﻪ در دام ﺗﻮ رﺳــﺘﻪ اﺳــﺖ ﭘﺮ او 152 )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻧﺸﺎط اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ع ﻋﯿــﺪ آﻣــﺪ و ﻋﯿﺪ آﻣﺪ وان ﺑﺨﺖ ﺳــﻌﯿﺪ آﻣﺪ ﺑﺮﮔﯿــﺮ و دﻫــﻞ ﻣــﻰزن ﮐﺎن ﻣــﺎه ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ ﻋﺎﺷــﻖ ﺷــﺪه اى دل ﺳــﻮدات ﻣﺒــﺎرك ﺑــﺎد از ﺟﺎ و ﻣﮑﺎن رﺳــﺘﻰ آن ﺟــﺎت ﻣﺒﺎرك ﺑﺎد ﻋﺠﺒﺴــﺖ اﮔﺮ ﺗﻮاﻧﻢ ﮐﻪ ﺳــﻔﺮ ﮐﻨﻢ ز دﺳﺘﺖ ﺑــﻪ ﮐﺠــﺎ رود ﮐﺒﻮﺗــﺮ ﮐــﻪ اﺳــﯿﺮ ﺑــﺎز ﺑﺎﺷــﺪ ﻋﺸــﻖ رازﯾﺴــﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬــﺎ ﺑﻪ ﺧــﺪا ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﭼــﻪ ﺳــﺨﻦ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺧــﺪا ﺑــﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬــﺎ دارد ﻋﺰﯾــﺰ دار ﻣﺤﺒــﺖ ﮐــﻪ ﺧــﺎرزار ﺟﻬــﺎن ﮔﺮش ﮔﻠﻰ اﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﺤﺒﺘﺴــﺖ اى دوﺳﺖ ﻋﻨــﺎن ﻣــﺎل ﺧﻮﯾــﺶ ﺑــﻪ دﺳــﺖ ﻏﯿــﺮ ﻣﺪه ﮐﻪ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ آن ﮐﻤﺘﺮ از ﮔﺪاﯾﻰ ﻧﯿﺴــﺖ ﻋﻨــﺎن ﺑﻪ دﺳــﺖ ﻓﺮوﻣﺎﯾــﮕﺎن ﻣﺪه ،زﻧــــﻬﺎر ﮐــﻪ در ﻣﺼﺎﻟــﺢ ﺧﻮد ﺧﺮج ﻣــﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﻮ را ﻋﺎﻓﯿــﺖ ﺧﻮاﻫﻰ ﻧﻈــﺮ در ﻣﻨﻈﺮ ﺧﻮﺑﺎن ﻣﮑﻦ ور ﮐﻨــﻰ ﺑﺪرود ﮐﻦ ﺧﻮاب و ﻗﺮار ﺧﻮﯾﺶ را ﻋﺎﺷــﻖ ﻣﺸــﻮﯾﺪ اﮔــﺮ ﺗﻮاﻧﯿــﺪ 153 )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( ﺗــﺎ در ﻏــﻢ ﻋﺎﺷــﻘﻰ ﻧﻤﺎﻧﯿــﺪ )ﺳﻨﺎﯾﻰ( ﻋﺸــﻖ ﺷــﻮرى در ﻧﻬــﺎد ﻣــﺎ ﻧﻬــﺎد ﺟــﺎن ﻣــﺎ در ﺑﻮﺗــﻪ ى ﺳــﻮدا ﻧﻬــﺎد ﮐــﺮد آرزوﯾــﻰ در دل ﺷــﯿﺪا ﻧﻬــﺎد ﮔﻔﺘﮕﻮﯾــﻰ در زﺑــﺎن ﻣــﺎ ﻓﮑﻨــﺪ داﺳــﺘﺎن دﻟﺒــﺮان آﻏــﺎز ﻋﻄﺮ ﻧﺮﮔﺲ ،رﻗﺺ ﺑﺎد ﺟﺴــﺘﺠﻮﯾﻰ در درون ﻣــﺎ ﻧﻬــﺎد )ﻋﺮاﻗﻰ( ﻧﻐﻤﻪ ﺷﻮق ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎى ﺷﺎد ﺧﻠﻮت ﮔﺮم ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎى ﻣﺴﺖ ﻧﺮم ﻧﺮﻣﮏ ﻣﻰرﺳﺪ اﯾﻨﮏ ﺑﻬﺎر ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل روزﮔﺎر ﻋﺠﺐ از ﭼﺸــﻢ ﺗﻮ دارم ﮐﻪ ﺷــﺒﺎﻧﺶ ﺗﺎ روز )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( ﺧـﻮاب ﻣــﻰ ﮔﯿﺮد و ﺷــﻬﺮى ز ﻏﻤــﺖ ﺑﯿﺪارﻧﺪ ﻋﻤﺮﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺗــﺎ ﯾﮏ ﮐﻮدﮐﻰ از روى ﻃﺒﻊ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﮔﺮدد ﻧﮑﻮ ﯾﺎ ﺷــﺎﻋﺮى ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻋﯿــﺪ آﻣــﺪ و ﻋﯿﺪ آﻣــﺪ ﯾﺎرى ﮐــﻪ رﻣﯿﺪ آﻣﺪ ﻋﯿﺪاﻧــﻪ ﻓــﺮاوان ﺷــﺪ ﺗــﺎ ﺑــﺎد ﭼﻨﯿــﻦ ﺑــﺎدا ﻋﺸــﻖ آﻣــﺪ و ﮔــﺮد ﻓﺘﻨــﻪ ﺑــﺮ ﺟﺎﻧــﻢ ﺑﯿﺨــﺖ ﻋﻘﻠﻢ ﺷــﺪ و ﻫــﻮش رﻓﺖ و داﻧــﺶ ﺑﮕﺮﯾﺨﺖ زﯾــﻦ واﻗﻌــﻪ ﻫﯿــﭻ دوﺳــﺖ دﺳــﺘﻢ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﺟــﺰ دﯾــﺪه ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ داﺷــﺖ ﺑــﺮ ﭘﺎﯾﻢ رﯾﺨﺖ ﻋﺸــﻖ ﯾﻌﻨــﻰ در ﻣﯿﺎن ﺻﺪ ﻫــﺰاران ﻣﺜﻨﻮى ﺑﻮى ﯾﮏ ﺗﮏﺑﯿﺖ ﻧﺎﮔﻪ ،ﻣﺴــﺖ و ﻣﺪﻫﻮﺷﺖ ﮐﻨﺪ ﻋﺸــﻖ ﻫﻤﺪﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺷﺪ و ﮐﺎر ﻣﺮا ﺳﺎﺧﺖ ﺑــﺮو اى ﻋﻘﻞ ﮐــﻪ ﮐﺎرى ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻧﮑﺮدى ﻋﻠــﻰ ﺻــﻮرت ﻗــﺪرت ﮐــﺮدﮔﺎر ﻋﻠــﻰ در ﺟﻬــﺎن رﺣﻤــﺖ ﮐــﺮدﮔﺎر ﻋﻠــﻰ دره اﻟﺘــﺎج در وﺟــﻮد 154 )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﻋﻠــﻰ ﻣﺎﻟــﮏ اﻟﻤﻠــﮏ اﻗﻠﯿــﻢ ﺟــﻮد )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﻋﻤــﺮ رﻓﺖ و ﺧﺎرﺧﺎرش در دل ﺑﻰ ﺗﺎب ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺸــﺖ ﺧﺎﺷــﺎﮐﻰ در اﯾﻦ وﯾﺮاﻧﻪ از ﺳﯿﻼب ﻣﺎﻧﺪ ﻋﺎﻗﺒــﺖ ﺳــﺮ ﺑــﻪ ﺑﯿﺎﺑــﺎن ﺑﻨﻬــﺪ ﭼــﻮن ﺳــﻌﺪى ﻫــﺮ ﮐــﻪ در ﺳــﺮ ﻫــﻮس ﭼﻮن ﺗــﻮ ﻏﺰاﻟــﻰ دارد ﻋﯿــﺎن ﻧﺸــﺪ ﮐــﻪ ﭼــﺮا آﻣــﺪم ﮐﺠــﺎ رﻓﺘــﻢ ﻋــﺮوس ﺟﻬــﺎن ﮔﺮ ﭼﻪ در ﺣﺪ ﺣﺴــﻦ اﺳــﺖ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( درﯾــﻎ و درد ﮐــﻪ ﻏﺎﻓــﻞ ز ﮐﺎر ﺧﻮﯾﺸــﺘﻨﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( ز ﺣــﺪ ﻣﻰﺑــﺮد ﺷــﯿﻮه ﺑﻰوﻓﺎﯾــﻰ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻋــﻮام ﻋﯿــﺐ ﮐﻨﻨﺪم ﮐــﻪ ﻋﺎﺷــﻘﻰ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﮐﺪام ﻋﯿﺐ ﮐﻪ ﺳــﻌﺪى ﺧــﻮد اﯾﻦ ﻫﻨﺮ دارد ﻋﺎﻟﻢ از ﺷــﻮر و ﺷﺮ ﻋﺸــﻖ ﺧﺒﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﺘﻨــﻪ اﻧﮕﯿــﺰ ﺟﻬــﺎن ﻏﻤﺰه ﺟــﺎدوى ﺗــﻮ ﺑﻮد )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻋﺎﻟــﻢ از ﻧﺎﻟــﻪ ﻋﺸــﺎق ﻣﺒــﺎدا ﺧﺎﻟــﻰ ﮐﻪ ﺧﻮش آﻫﻨــﮓ و ﻓﺮح ﺑﺨﺶ ﻫﻮاﯾﻰ دارد ﻋــﺪو ﺑــﺎ ﺟــﺎن ﺣﺎﻓــﻆ آن ﻧﮑــﺮدى ﮐــﻪ ﺗﯿــﺮ ﭼﺸــﻢ آن اﺑﺮوﮐﻤــﺎن ﮐــﺮد ﻋﻤــﺮ اﮔﺮ ﺧــﻮش ﮔﺬرد زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻮح ﮐﻢ اﺳــﺖ ور ﺑﻪ ﺳــﺨﺘﻰ ﮔﺬرد ﻧﯿﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﺴــﯿﺎر اﺳــﺖ ﻋﺎﻗــﻼن ﻧﻘﻄــﻪ ﭘــﺮﮔﺎر وﺟﻮدﻧــﺪ وﻟــﻰ ﻋﺸــﻖ داﻧﺪ ﮐـــﻪ در اﯾﻦ داﯾﺮه ﺳﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ ﻋﺸـــﻖ ﯾﻌﻨــﻰ ﺗــﺮش را ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﮐﻨــﻰ ﻋﺸـــﻖ ﯾﻌﻨــﻰ ﻧﯿــﺶ را ﻧﻮﺷــﯿﻦ ﮐﻨــﻰ ﻫــﺮ ﮐﺠــﺎ ﻋﺸـــﻖ آﯾــﺪ و ﺳﺎﮐـــﻦ ﺷــﻮد ﻋﺸــﻘﺖ رﺳــﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد ار ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺎن ﺣﺎﻓﻆ 155 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )رﺿﻰ اﻟﺪﯾﻦ آرﺗﯿﻤﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫــﺮ ﭼــﻪ ﻧــﺎ ﻣﻤﮑــﻦ ﺑــﻮد ،ﻣﻤﮑـــﻦ ﺷــﻮد )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻗــﺮآن ز ﺑــﺮ ﺑﺨﻮاﻧــﻰ در ﭼــﺎرده رواﯾــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻋﺮﺻــﻪ ﮔﯿﺘــﻰ ﻣﺠــﺎل ﻫﻤــﺖ او ﻧﯿﺴــﺖ روز ﻗﯿﺎﻣــﺖ ﻧﮕــﺮ ﻣﺠــﺎل ﻣﺤﻤــﺪ )ص( ﻋﺎﺷــﻘﻢ ﺑــﺮ ﻗﻬــﺮ و ﺑــﺮ ﻟﻄﻔــﺶ ﺑﺠــﺪ ﺑﻮاﻟﻌﺠــﺐ ﻣــﻦ ﻋﺎﺷــﻖ اﯾــﻦ ﻫــﺮ دو ﺿــﺪ ﻋﺎﺷــﻘﻰ ﺑﺎﺷــﻢ ﺑــﻪ ﺗــﻮ اﻓﺮوﺧﺘــﻪ دﯾــﺪه را از دﯾﮕــﺮان ﺑﺮدوﺧﺘــﻪ ﮔﺮﭼــﻪ ﺑﺎﺷــﻢ ﻧﺎﻇــﺮ از ﻫــﺮ ﻣﻨﻈــﺮى ﻋﻬﺪ ﮐــﺮدم ﮐﻪ دﮔﺮ ﻣﻰ ﻧﺨــﻮرم در ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺟــﺰ ﺗــﻮ در ﻋﺎﻟــﻢ ﻧﺒﯿﻨــﻢ دﯾﮕــﺮى )ﺟﺎﻣﻰ( ﺑﺠﺰ از اﻣﺸــﺐ و ﻓﺮدا ﺷــﺐ و ﺷﺒﻬﺎى دﮔﺮ )ﻋﻤﺎد ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( ﻋﺠــﺐ ﻋﺠﺐ ﮐــﻪ ﺑﺮون آﻣﺪى ﺑﻪ ﭘﺮﺳــﺶ ﻣﻦ ﺑﺒﯿــﻦ ﺑﺒﯿــﻦ ﮐــﻪ ﭼــﻪ ﺑﻰﻃﺎﻗﺘــﻢ ز ﺷــﯿﺪاﯾﻰ ﻋﺸــﻖ درآﻣــﺪ از درم دﺳــﺖ ﻧﻬــﺎد ﺑﺮ ﺳــﺮم دﯾــﺪ ﻣــﺮا ﮐﻪ ﺑﻰﺗــﻮام ﮔﻔﺖ ﻣــﺮا ﮐــﻪ واى ﺗﻮ ﻋﺸﻖ و ﺷــﺒﺎب و رﻧﺪى ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﺮاد اﺳﺖ ﭼﻮن ﺟﻤﻊ ﺷــﺪ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﮔﻮى ﺑﯿــﺎن ﺗﻮان زد ﻋﻬــﺪ ﮐــﺮدم ﻧﺸــﻮم ﻫﻤــﺪم ﭘﯿﻤــﺎن ﺷــﮑﻨﺎن ﻫــﻮس ﮔــﺮدش ﭘﯿﻤﺎﻧــﻪ اﮔــﺮ ﺑﮕــﺬارد )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻋﻤﺎد ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( ﻋﺎﺷــﻘﻢ ﺳــﻮﺧﺘﻪ ام وا ﺑﮕﺬارﯾــﺪ ﻣــﺮا ﻟﺤﻈــﻪ اى ﺑــﺎ دل ﺷــﯿﺪا ﺑﮕﺬارﯾــﺪ ﻣــﺮا ﻋﺸــﻖ را ﭼﺎره ﻣﺤﺎل اﺳــﺖ و ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﯿﺸــﺘﺮ ﺟــﺎ ﺑــﻪ دل ﻣــﺮدم ﺑﯿﭽــﺎره ﮐﻨــﺪ؟ ﻋﺸــﻖ ﻫﺎﯾــﻰ ﮐــﺰ ﭘــﻰ رﻧﮕــﻰ ﺑــﻮد ﻋﺸــﻖ ﻧﺒــﻮد ﻋــــﺎﻗﺒﺖ ﻧﻨﮕــﻰ ﺑــﻮد ﻋﺎﺷــﻘﺎن ﮔﺮ در آﺗﺶ ﻣﻰ ﭘﺴــﻨﺪد ﻟﻄﻒ دوﺳﺖ 156 )اﻃﻬﺮى ﮐﺮﻣﺎﻧﻰ( )ﻣﺠﻤﺮ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺗﻨﮓﭼﺸﻤﻢﮔـﺮﻧﻈﺮدرﭼﺸﻤﻪىﮐﻮﺛــﺮﮐﻨﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻋﺎﺷــﻘﺎن ﻫــﺮ ﭼﻨــﺪ ﻣﺸــﺘﺎق ﺟﻤــﺎل دﻟﺒﺮﻧــﺪ دﻟﺒــﺮان ﺑــﺮ ﻋﺎﺷــﻘﺎن از ﻋﺎﺷــﻘﺎن ﻋﺎﺷــﻖ ﺗﺮﻧﺪ )ﻫﻼﻟﻰ ﺟﻐﺘﺎﯾﻰ( ﻋﺎﺷــﻘﻰ داﻧﻰ ﭼﻪ ﺑﺎﺷــﺪ؟ ﺑﻰ دل و ﺟﺎن زﯾﺴﺘﻦ ﻋﺎﺷــﻘﻰ را ﭼــﻪ ﻧﯿﺎز اﺳــﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﺟﯿــﻪ و دﻟﯿﻞ ﻋﻬــﺪ ﺑﺸﮑﺴــﺘﯽ و ﻣــﻦ ﺑﺮ ﺳــﺮ ﭘﯿﻤــﺎن ﺑﻮدم ﺟــﺎن و دل ﺑــﺮ ﺑﺎﺧﺘﻦ ،ﺑﺮ روى ﺟﺎﻧﺎن زﯾﺴــﺘﻦ )ﻋﺮاﻗﻰ( ﮐــﻪ ﺗﻮ اى ﻋﺸــﻖ ﻫﻤﺎن ﭘﺮﺳــﺶ ﺑــﻰ زﯾﺮاﯾﻰ )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( ﺷــﺎﮐﺮ ﻧﻌﻤــﺖ و ﭘــﺮورده اﺣﺴــﺎن ﺑــﻮدم )ﺳﻌﺪى( ﻋﺸــﻘﺒﺎزى ﻧــﻪ ﻣــﻦ آﺧﺮ ﺑــﻪ ﺟﻬــﺎن آوردم ﯾﺎ ﮔﻨﺎﻫﯿﺴــﺖ ﮐــﻪ اول ﻣﻦ ﻣﺴــﮑﯿﻦ ﮐﺮدم ﻋﺎﺷــﻘﺎن را ﺑﮕﺬارﯾــﺪ ﺑﻨﺎﻟﻨــﺪ ﻫﻤــﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ زﻣﺰﻣﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﯿﺪ )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻌﯿﻨﻰ ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻫﻰ( 157 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ غ ﻏﻤﺨـﻮار ﻣــﻦ! ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ى ﻏﻢ ﻫــﺎ ﺧﻮش آﻣﺪى ﺑــﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺮدم ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮش آﻣـــﺪى )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( ﻏﯿﺒــﺖ ﻧﮑــﺮدهاى ﮐــﻪ ﺷــﻮم ﻃﺎﻟــﺐ ﺣﻀﻮر ﭘﻨﻬــﺎن ﻧﮕﺸــﺘﻪاى ﮐــﻪ ﻫﻮﯾــﺪا ﮐﻨــﻢ ﺗــﻮ را ﻏﺰﻟﻰ ﻧﻮﺷــﺘﻪ ﻣﺠﻨﻮن ،ﺑﺮﺳــﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻟﯿﻠﻰ ﻧﻔﺴــﻢ ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎﯾﻰ ،ﮐﻪ ﺳــﺘﺎره ى ﺳــﻬﯿﻠﻰ؟ ﻏﺮﯾــﺐ ﺷــﻬﺮ ﮐﺴــﺎن ﺗــﺎ ﻧﺒــﻮده ﺑﺎﺷــﺪ ﻣــﺮد ازو درﺳــﺖ ﻧﯿﺎﯾــﺪ ﻏــﻢ ﻏﺮﯾﺒــﺎن ﺧــﻮرد ﻏــﻼم آن ﻟــﺐ ﺿﺤــﺎك و ﭼﺸــﻢ ﻓﺘﺎﻧــﻢ ﮐﻪ ﮐﯿﺪ ﺳــﺤﺮ ﺑﻪ ﺿﺤﺎك و ﺳــﺎﻣﺮى آﻣﻮﺧﺖ )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﻧﻈﺮى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( ﻏــﻼم ﻫﻤــﺖ آﻧــﻢ ﮐــﻪ زﯾــﺮ ﭼــﺮخ ﮐﺒــﻮد ز ﻫــﺮ ﭼــﻪ رﻧــﮓ ﺗﻌﻠــﻖ ﭘﺬﯾــﺮد آزادﺳــﺖ ﻏﻼم آن ﺳــﺒﮏ روﺣﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳــﺮ ﮔﺮان دارد ﺟﻮاﺑﺶ ﺗﻠﺦ و ﭘﻨﺪارى ﺷــﮑﺮ زﯾﺮ زﺑﺎن دارد ﻏــﻢ دﻟــﺪار ﻓﮑﻨﺪه اﺳــﺖ ﺑــﻪ ﺟﺎﻧﻢ ،ﺷــﺮرى ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺟــﺎن آﻣــﺪم و ﺷــﻬﺮه ﺑــﺎزار ﺷــﺪم ﻏﻠﻂ اﺳــﺖ ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دل رﻫﺴﺖ دل را 158 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )اﻣﺎم ﺧﻤﯿﻨﻰ ره( دل ﻣﻦ ز ﻏﺼﻪ ﺧﻮن ﺷــﺪ دل او ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( ﻏﻼم ﭼﺸــﻢ آن ﺗﺮﮐﻢ ﮐﻪ در ﺧﻮاب ﺧﻮش ﻣﺴﺘﻰ ﻧﮕﺎرﯾﻦ ﮔﻠﺸﻨﺶ روى اﺳﺖ و ﻣﺸﮑﯿﻦ ﺳﺎﯾﺒﺎن اﺑﺮو )ﺣﺎﻓﻆ( ﻏــﺮور ﺣﺴــﻨﺖ اﺟــﺎزت ﻣﮕــﺮ ﻧــﺪاد اى ﮔﻞ ﮐــﻪ ﭘﺮﺳﺸــﻰ ﻧﮑﻨــﻰ ﻋﻨﺪﻟﯿــﺐ ﺷــﯿﺪا را )ﺣﺎﻓﻆ( ﻏــﻢ ﺑــﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ رود ﺳــﺮ زده آﯾــﺪ ﺑﻪ دﻟﻢ ﭼــﻪ ﮐﻨــﻢ؟ ﺧﺎﻧــ ُﻪ ﻣــﻦ ﺑــﺮ ﺳــﺮ راه اﻓﺘﺎدﺳــﺖ ﻏﻤــﺖ در ﻧﻬﺎﻧﺨﺎﻧــﻪ دل ﻧﺸــﯿﻨﺪ ﺑــﻪ ﻧــﺎزى ﮐــﻪ ﻟﯿﻠــﻰ ﺑــﻪ ﻣﺤﻤــﻞ ﻧﺸــﯿﻨﺪ )ﺳﻨﺠﺮ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( )ﻃﺒﯿﺐ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( ﻏﯿــﺮ از ﮔﻬﺮ ﻋﺸــﻖ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻨﺪه و ﺑﺎﻗﻰ اﺳــﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﻫﻤﻪ ﭼــﻮن ﻣـــﻮج ز درﯾـــﺎ ﮔﺬراﻧﻨﺪ ﻏــﻼم ﻋﺸــﻖ ﺷــﻮ ﮐﺎﻧﺪﯾﺸــﻪ اﯾــﻦ اﺳــﺖ ﻫﻤـــــﻪ ﺻﺎﺣﺒــﺪﻻن را ﭘﯿﺸــﻪ اﯾــﻦ اﺳــﺖ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻧﻈﺎﻣﻰ( ﻏﻢ ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ را ﻧﺎزم ،ﭼﻨﺎن در ﺳــﯿﻨﻪ رﺧﺖ اﻓﮑﻨﺪ ﮐــﻪ ﻏﻢﻫﺎى دﮔﺮ را ﮐــﺮد از اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﻏــﻢ ﺣــﺎل دردﻣﻨﺪان ﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮت ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤــﺮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﺎﻟﻰ ﻏﻤﻰ ﻫﺮ دم ﺑﻪ دل از ﺳﯿﻨﻪ ى ﺻﺪ ﭼﺎك ﻣﻰ رﯾﺰد ز ﺳــﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪ ى دروﯾﺶ داﯾﻢ ﺧﺎك ﻣﻰ رﯾﺰد ﻏﯿــﺮ از ﻫﻨــﺮ ﮐــﻪ ﺗــﺎج ﺳــﺮ آﻓﺮﯾﻨﺶ اﺳــﺖ ﺑﻨﯿــﺎد ﻫﯿــﭻ ﻣﻨﺰﻟﺘــﻰ ،ﺟﺎوداﻧــﻪ ﻧﯿﺴــﺖ 159 )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( )ﺳﻌﺪى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺷﻔﯿﻌﻰ ﮐﺪﮐﻨﻰ( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ف ﻓﻀﻠﺴــﺖ اﮔﺮم ﺧﻮاﻧﻰ ،ﻋﺪﻟﺴــﺖ اﮔــﺮم راﻧﻰ ﻗــﺪر ﺗــﻮ ﻧﺪاﻧــﺪ آن ﮐــﺰ زﺟــﺮ ﺗــﻮ ﺑﮕﺮﯾــﺰد )ﺳﻌﺪى( ﻓﯿــﺾ روح اﻟﻘــﺪس ار ﺑــﺎز ﻣــﺪد ﻓﺮﻣﺎﯾــﺪ دﯾﮕــﺮان ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻨﺪ آن ﭼﻪ ﻣﺴــﯿﺤﺎ ﻣﻰﮐﺮد ﻓﺼــﻞ ﺗﻘﺴــﯿﻢ ﮔﻞ و ﮔﻨﺪم و ﻟﺒﺨﻨﺪ رﺳــﯿﺪ ﻓﺼــﻞ ﺗﻘﺴــﯿﻢ ﻏﺰلﻫــﺎ و ﻏﺰلﺧﻮاﻧﻰﻫــﺎ ﻓﺮدا ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴــﻰ ﺑﻪ ﺷــﻔﯿﻌﻰ زﻧﻨﺪ دﺳــﺖ ﻣﺎﯾﯿــﻢ و دﺳــﺖ و داﻣــﻦ ﻣﻌﺼــﻮم ﻣﺮﺗﻀــﻰ ﻓــﺎرغ از ﺧــﻮد ﺷــﺪم و ﮐــﻮس اﻧﺎ اﻟﺤــﻖ ﺑﺰدم ﻫﻤﭽــﻮ ﻣﻨﺼــﻮر ﺧﺮﯾــﺪار ﺳــﺮ دار ﺷــﺪم )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﺳﻌﺪى( )اﻣﺎم ﺧﻤﯿﻨﻰ ره( ﻓﺮﯾــﺎد ز ﺑﻰ ﻣﻬﺮﯾــﺖ اى ﮔﻞ ﮐــﻪ درﯾﻦ ﺑﺎغ ﭼــﻮن ﻏﻨﭽــﻪ ﭘﺎﯾﯿــﺰ ﺷــﮑﻔﺘﻦ ﻧﺘﻮاﻧــﻢ ﻓﺮزﻧــﺪ ﺧــﻮب ﻣــﺎدر ﻧــﺎدان ﻧﭙــﺮورد اﯾــﻦ ﻧﮑﺘــﻪ ﻧــﺰد ﻣــﺮدم داﻧــﺎ ﻣﻘــﺮر اﺳــﺖ ﻓﺮﯾــﺎد ﮐــﻪ از ﺷــﺶ ﺟﻬﺘــﻢ راه ﺑﺒﺴــﺘﻨﺪ ﻓﺼــﻞ ﮔﻞ ﻣــﻰ ﮔﺬرد ﻫﻢﻧﻔﺴــﺎن ﺑﻬــﺮ ﺧﺪا 160 )ﺷﻔﯿﻌﻰ ﮐﺪﮐﻨﻰ( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( آن ﺧﺎل و ﺧﻂ و زﻟﻒ و رخ و ﻋﺎرض و ﻗﺎﻣﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑﻨﺸــﯿﻨﯿﺪ ﺑــﻪ ﺑﺎﻏــﻰ و ﻣــﺮا ﯾــﺎد ﮐﻨﯿــﺪ )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( ﻓﻀــﻞ ﺧــﺪاى را ﮐــﻪ ﺗﻮاﻧــﺪ ﺷــﻤﺎر ﮐــﺮد؟ ﯾــﺎ ﮐﯿﺴــﺖ آﻧﮑــﻪ ﺷــﮑﺮ ﯾﮑــﻰ از ﻫــﺰار ﮐــﺮد؟ آن ﺻﺎﻧــﻊ ﻗﺪﯾــﻢ ﮐــﻪ ﺑــﺮ ﻓــﺮش ﮐﺎﺋﻨــﺎت ﭼﻨﺪﯾــﻦ ﻫــﺰار ﺻــﻮرت اﻟــﻮان ﻧــﮕﺎر ﮐــﺮد ﻓــﺎش ﻣﻰﮔﻮﯾــﻢ و از ﮔﻔﺘــﻪ ﺧــﻮد دﻟﺸــﺎدم ﺑﻨــﺪه ﻋﺸــﻘﻢ و از ﻫــﺮ دو ﺟﻬــﺎن آزادم ﻓﻠــﮏ ﮔﻮ ﺑــﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺎﻣــﺮدي و ﻧﺎﻣﺮدﻣﯽ ﺑﺲ ﮐﻦ )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳــﻠﻄﺎن ﻋﺸﻖ و ﺷــﻬﺮﯾﺎر ﺷﻌﺮ اﯾﺮاﻧﻢ )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﻓﺮﻗــﻰ ﻧﻨﻬــﺪ ﻋﺎﺷــﻖ در ﮐﻌﺒــﻪ و ﺑﺘﺨﺎﻧــﻪ اﯾــﻦ ﺟﻠــﻮت ﺟﺎﻧﺎﻧــﻪ آن ﺧﻠــﻮت ﺟﺎﻧﺎﻧــﻪ ﻓﺮﺧــﺎ از ﺗــﻮ دﻟــﻢ ﺳــﺎﺧﺘﻪ ﺑــﺎ ﯾــﺎد ﻫﻨــﻮز ﺧﺒــﺮ از ﮐــﻮى ﺗــﻮ ﻣــﻰ آوردم ﺑــﺎد ﻫﻨــﻮز ﻓﮑﺮ ﺑﻠﺒﻞ ﻫﻤﻪ آن اﺳــﺖ ﮐﻪ ﮔﻞ ﺷﺪ ﯾﺎرش ﮔﻞ در اﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻋﺸﻮه ﮐﻨﺪ در ﮐﺎرش ﻓﺘﺤــﻰ ﮐــﻪ ﺑــﺪو ﺟﻬــﺎن ﮔﺸــﺎدﻧﺪ در ﻧﻬﺎدﻧــﺪ ﻓــﺮدا ز ﭘﺸــﺖ دﺳــﺖ ﻧﺪاﻣــﺖ ﺧﻮرﻧــﺪ رزق ﺟﻤﻌــﻰ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻠــﻖ دﻫﻦ ﺑﺎز ﮐــﺮده اﻧﺪ ﻓــﺮداى ﺑﺎزﺧﻮاﺳــﺖ ﭼــﻪ آﺳــﻮده ﺧﺎﻃﺮاﻧﺪ اﻣﺮوز آن ﮐﺴــﺎن ﮐﻪ ز ﺳــﺎﻣﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﻓﺮوﺗﻨــﻰ اﺳــﺖ دﻟﯿــﻞ رﺳــﯿﺪﮔﺎن ﮐﻤــﺎل ﮐﻪ ﭼﻮن ﺳــﻮار ﺑﻪ ﻣﻨﺰل رﺳــﺪ ﭘﯿﺎده ﺷــﻮد ﮔــﺮ ﺻﺒــﺮ ﮐﻨــﻰ ﺑــﻪ ﺻﺒــﺮ ﺑﻰﺷــﮏ 161 )اﻗﺒﺎل ﻻﻫﻮرى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( داﻣــﻦ دوﻟﺘــﺶ )ﺣﺎﻓﻆ( دوﻟــﺖ ﺑــﻪ ﺗــﻮ آﯾــﺪ اﻧــﺪك اﻧــﺪك )ﻧﻈﺎﻣﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ق ﻗــﺪر اﺳــﺘﺎد ﻧﮑــﻮ داﻧﺴــﺘﻦ ﺣﯿــﻒ اﺳــﺘﺎد ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﯾــﺎد ﻧــﺪاد )اﯾﺮج ﻣﯿﺮزا( ﻗﺎﺻــﺪ رود از ﭘﺎرس ﺑﻪ ﮐﺸــﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﺮاﺳــﺎن ﮔــﺮ ﭼﺸــﻢ ﻣﻦ اﻧــﺪر ﻋﻘﺒــﺶ ﺳــﯿﻞ ﺑﺮاﻧﺪ ﻗﻬﺮش ﻫﻤﻪ رﺣﻤﺖ ﺷــﺪ زﻫﺮش ﻫﻤﻪ ﺷــﺮﺑﺖ ﺷﺪ اﺑﺮش ﺷﮑﺮاﻓﺸــﺎن ﺷــﺪ ﺗــﺎ ﺑﺎد ﭼﻨﯿــﻦ ﺑﺎدا ﻗﺮﺑــﺎن آن ﻏﺎرﺗﮕﺮم ،ﮐﺎن دل ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ ﺑﺮد ﺗــﺎراج ﺟــﺎن ﻫﻢ ﻣﻰﮐﻨﺪ ،دﯾــﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﻣﻰﺑﺮد ﻗــﺪ ﻫﻤــﻪ دﻟﺒــﺮان ﻋﺎﻟــﻢ )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﻰ( ﭘﯿــﺶ اﻟــﻒ ﻗــﺪت ﭼــﻮ ﻧــﻮن ﺑــﺎد )ﺣﺎﻓﻆ( ﻗﺮار و ﺧﻮاب ز ﺣﺎﻓﻆ ﻃﻤﻊ ﻣﺪار اى دوﺳــﺖ ﻗﺮار ﭼﯿﺴــﺖ ﺻﺒﻮرى ﮐــﺪام و ﺧﻮاب ﮐﺠﺎ ﻗﻄــﺮه ﺗﻮﯾﻰ ﺑﺤﺮ ﺗﻮﯾﻰ ﻟﻄــﻒ ﺗﻮﯾﻰ ﻗﻬﺮ ﺗﻮﯾﻰ ﻗﻨــﺪ ﺗﻮﯾــﻰ زﻫــﺮ ﺗﻮﯾــﻰ ﺑﯿــﺶ ﻣﯿــﺎزار ﻣﺮا ﻗــﺪر ﻣﺠﻤﻮﻋــﻪ ﮔﻞ ﻣﺮغ ﺳــﺤﺮ داﻧــﺪ و ﺑﺲ ﻗﺼﺮ ﻓــﺮدوس ﺑﻪ ﭘــﺎداش ﻋﻤﻞ ﻣﻰﺑﺨﺸــﻨﺪ 162 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﮐــﻪ ﻧﻪ ﻫﺮ ﮐــﻮ ورﻗﻰ ﺧﻮاﻧﺪ ﻣﻌﺎﻧﻰ داﻧﺴــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣــﺎ ﮐــﻪ رﻧﺪﯾــﻢ و ﮔﺪا دﯾــﺮ ﻣﻐﺎن ﻣــﺎ را ﺑﺲ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻗﺴــﻢ ﺑﻪ ﻋﺸــﻖ ،ﮐﻪ از ﻓﯿﺾ ﭘﺎك داﻣﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﮐــﻪ ﺧﻠــﻮت ﻫﻤــﻪ ﺧﻮﺑــﺎن ﮐﻨــﺎر آﯾﯿﻨــﻪ اﺳــﺖ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﻗﺼــﺪ اﯾﺸــﺎن ﻧﻬﻔﺘــﻪ اﺳــﺮارى اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﻪ اﯾﻤــﺎ ﮐﻨﻨــﺪ ﮔﺎه اﻇﻬــﺎر ﭘــﻰ ﺑــﺮى ﮔــﺮ ﺑــﻪ رازﺷــﺎن داﻧــﻰ ﮐــﻪ ﻫﻤﯿــﻦ اﺳــﺖ ﺳــﺮ آن اﺳــﺮار ﻗــﺪر ﻓﻠــﮏ را ﮐﻤــﺎل و ﻣﻨﺰﻟﺘــﻰ ﻧﯿﺴــﺖ در ﻧﻈــﺮ ﻗــﺪر ﺑــﺎ ﮐﻤــﺎل ﻣﺤﻤــﺪ )ص( )ﻫﺎﺗﻒ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )ﺳﻌﺪى( ﻗﺪتﮔﻔﺘﻢﮐﻪﺷﻤﺸــﺎداﺳــﺖﺑﺲﺧﺠﻠﺖﺑﻪﺑﺎرآورد ﻗﯿﻤــﺖ ﻋﺸــﻖ ﻧﺪاﻧــﺪ ﻗــﺪم ﺻــﺪق ﻧــﺪارد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺴــﺒﺖ ﭼﺮا ﮐﺮدﯾﻢ و اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺎن ﭼﺮا ﮔﻔﺘﯿﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳﺴــﺖ ﻋﻬﺪى ﮐــﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﮑﻨﺪ ﺑــﺎر ﺟﻔﺎ را )ﺳﻌﺪى( ﻗﺎﺻﺪك ! ﺷﻌﺮ ﻣﺮا از ﺑﺮ ﮐﻦ ﺑﺮو آن ﮔﻮﺷﻪ ﺑﺎغ ﺳﻤﺖ آن ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺴﺖ... و ﺑﺨﻮان در ﮔﻮﺷﺶ... و ﺑﮕﻮ ﺑﺎور ﮐﻦ... ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﯾﺎد ﺗﻮ را... دﻣﻰ از دل ﻧﺒﺮد ﻗﯿﺎﻣــﺖ ﻗﺎﻣــﺖ و ﻗﺎﻣــﺖ ﻗﯿﺎﻣــﺖ ﻣــﺆذن ﮔــﺮ ﺑــﻪ ﺑﻨــﺪد ﻗﺎﻣــﺖ اى ﯾــﺎر ﻗــﺮض اﺳــﺖ ﮐﺎرﻫــﺎى ﺑــﺪت ﻧــﺰد روزﮔﺎر 163 )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( ﻗﯿﺎﻣــﺖ ﮐــﺮده اى آن ﺳــﺮو ﻗﺎﻣــﺖ ﺑﻘــﺪ ﻗﺎﻣــﺖ ﺑﻤﺎﻧــﺪ ﺗــﺎ ﻗﯿﺎﻣــﺖ )ﻓﺎﯾﺰ دﺷﺘﺴﺘﺎﻧﻰ( ﯾــﮏ روز اﮔــﺮ ز ﻋﻤــﺮ ﺗــﻮ ﻣﺎﻧــﺪ ادا ﮐﻨــﺪ )ﺷﻔﺎﯾﻰ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( ﻗﻀــﺎ رﻓــﺖ و ﻗﻠــﻢ ﺑﻨﻮﺷــﺖ ﻓﺮﻣــﺎن ﺗــﻮ را ﺟــﺰ ﺻﺒــﺮ ﮐــﺮدن ﭼﯿﺴــﺖ درﻣــﺎن )ﻓﺨﺮاﻟﺪﯾﻦ اﺳﻌﺪﮔﺮﮔﺎﻧﻰ( ﻗﻄــﺮه ى اﺷــﮑﯿﻢ اﻣــﺎ در درون دل ﻧﻬــﺎن ﮔﺮ ﺑﻪ ﺳــﻮى دﯾﺪه ره ﯾﺎﺑﯿﻢ درﯾﺎ ﻣﻰ ﺷــﻮﯾﻢ ﻗﻔﺲ ﺗﻨﮓ ﻓﻠﮏ ،ﺟﺎى ﭘﺮاﻓﺸــﺎﻧﻰ ﻧﯿﺴــﺖ ﯾﻮﺳﻔﻰ ﻧﯿﺴــﺖ در اﯾﻦ ﻣﺼﺮ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﻗﻠﺐ ﻫﺮ ﺧﺎﮐﻰ ﮐﻪ ﺑﺸــﮑﺎﻓﺪ ،ﻧﺸــﺎﻧﺶ ﻋﺎﺷﻘﯿﺴﺖ ﻫﺮ ﮔﻠﻰ ﮐﻪ ﻏﻨﭽﻪ زد ،ﻧﺎﻣﺶ ﺷــﻘﺎﯾﻖ ﻣﻰ ﺷــﻮد )ﻣﺴﮑﯿﻦ ﺑﺨﺎراﯾﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺧﻠﯿﻞ ذﮐﺎوت( ﻗﻀــﺎ را در آن ﺳــﺎل از آن ﺧــﻮب ﺷــﺨﻢ ﻧﺸــﺪ ﮔﻨــﺞ ﭘﯿــﺪا وﻟــﻰ رﻧﺠﺸــﺎن ز ﻫــﺮ ﺗﺨــﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳــﺖ ﻫﻔﺘــﺎد ﺗﺨــﻢ ﭼﻨــﺎن ﭼــﻮن ﭘــﺪر ﮔﻔــﺖ ،ﺷــﺪ ﮔﻨﺠﺸــﺎن )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( ﻗﺎﺻﺪكﻫــﺎى ﭘﺮﯾﺸــﺎن را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧــﻮد ﺑﺎد ﺑﺮد اﺑﺮش ﺷﮑﺮاﻓﺸــﺎن ﺷــﺪ ﺗــﺎ ﺑﺎد ﭼﻨﯿــﻦ ﺑﺎدا ﻗﺮﺑــﺎن آن ﻏﺎرﺗﮕﺮم ،ﮐﺎن دل ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰ ﺑﺮد ﺑــﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻣــﺮا ﻫﻢ ﻣﻰﺗــﻮان از ﯾﺎد ﺑﺮد ﻗﺎﯾــﻞ ﺑﻪ ﺧﻄــﺎ ﺑﺎش ﮐﻪ ﻣﺮدود ﺟﻬﺎن ﺷــﺪ ﻫــﺮ ﮐﺲ ﮔﻨــﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﺣﻮاﻟﺖ ﺑــﻪ ﻗﻀﺎ ﮐﺮد ﻗﻄﺮه اى اﺷﮏ ﻣﺮوت ﻧﯿﺴﺖ در ﭼﺸﻢ ﺳﺤﺎب داﻧــﻪ ى اﻣﯿﺪ ﻣﺎ از ﺧﺎك ﭼﻮن ﺳــﺮ ﺑﺮ ﮐﻨﺪ؟ 164 )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ك ﮐﻮﮐــﺐ ﺑﺨــﺖ ﻣــﺮا ﻫﯿــﭻ ﻣﻨﺠﻢ ﻧﺸــﻨﺎﺧﺖ ﯾــﺎ رب از ﻣــﺎدر ﮔﯿﺘــﻰ ﺑــﻪ ﭼﻪ ﻃﺎﻟــﻊ زادم ﮐﺴــﻰ را ﮐــﻪ ﺑﺎﺷــﺪ ﺑــﻪ دل ﻣﻬــﺮ ﺣﯿــﺪر ﺷــﻮد ﺳــﺮخ رو در دو ﮔﯿﺘــﻰ ﺑــﻪ آور ﮐﻔﺮتﻫﻤﮕﻰدﯾﻦﺷــﺪﺗﻠﺨﺖﻫﻤﻪﺷﯿﺮﯾﻦﺷﺪ ﺣﻠــﻮا ﺷــﺪه اى ﮐﻠــﻰ ﺣﻠــﻮات ﻣﺒــﺎرك ﺑــﺎد ﮐــﺪام دﯾــﺪه ﺑــﺪ در ﮐﻤﯿــﻦ اﯾــﻦ ﺑﺎغ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﻰ ﻧﺴــﯿﻢ ،ﮔﻞ از ﺷﺎﺧﺴــﺎر ﻣﻰرﯾــﺰد ﮐﻠــﮏ ﻣﺸــﮑﯿﻦ ﺗــﻮ روزى ﮐــﻪ ز ﻣﺎ ﯾــﺎد ﮐﻨﺪ ﺑﺒــﺮد اﺟــﺮ دو ﺻــﺪ ﺑﻨــﺪه ﮐــﻪ آزاد ﮐﻨــﺪ ﮐﻰ ﺑﺮ اﯾﻦ ﮐﻠﺒﻪ ﻃﻮﻓﺎن زده ﺳــﺮ ﺧﻮاﻫﻰ زد اى ﭘﺮﺳــﺘﻮ ﮐــﻪ ﭘﯿــﺎم آور ﻓﺮوردﯾﻨــﻰ ﮐــﺮدم ﺳــﻔﺮ از ﮐــﻮى ﺗﻮ ﺷــﺎﯾﺪ روى از ﯾﺎد ﻓﺮﯾــﺎد ﮐﻪ ﺟﺰ ﯾﺎد ﺗﻮ ام ﻫﻤﺴــﻔﺮى ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻨــﻮن ﺷــﺪ ﻣﺪﺗــﻰ ﺗــﺎ دورم از ﺗــﻮ ﺑــﺪل ﺧﺴــﺘﻪ ﺑــﻪ ﺗــﻦ رﻧﺠــﻮرم از ﺗــﻮ ﺑﺮﻓﺘــﻰ و ﻣــﺮا ﺗﻨﻬــﺎ ﺑﻤﺎﻧــﺪى 165 )ﺣﺎﻓﻆ( )رودﮐﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﻋﺒﺮت ﻧﺎﯾﯿﻨﻰ( ﭼــﻮ ﻣﺠﻨــﻮن ﺑــﺮ ﺳــﺮ راﻫــﻢ ﻧﺸــﺎﻧﺪى )ﻋﺒﯿﺪ زاﮐﺎﻧﻰ( ﮐﻤــﻰ دﯾﺮ آﻣﺪى اى ﻋﺸــﻖ اﻣﺎ ﺑﺎز ﺑــﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل اﮔﺮ ﭼﯿﺰى از اﯾﻦ ﻏﺎرتزده ﺑﺎﻗﯿﺴــﺖ ﻏﺎرت ﮐﻦ دل دﯾﻮاﻧﮥ ﻣﻦ ﮐﺎﺷــﮑﻰ ﮔﻢ ﺷــﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ِ ﭘﯿﺶ از آن روز ﮐﻪ ﮔﯿﺴــﻮى ﺗﻮ ﭘﯿﺪا ﻣﻰﮐﺮد ﮐﻦ ﻧﻈﺮى ﮐﻪ ﺗﺸــﻨﻪ ام ،ﺑﻬﺮ وﺻﺎل ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ ﻣــﻦ ﻧﮑﻨﻢ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﮐﺲ ،ﺟــﺰ رخ دﻟﺮﺑﺎى ﺗﻮ ﮐﻰ ﺷــﻌﺮ ﺗــﺮ اﻧﮕﯿﺰد ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ ﺣﺰﯾﻦ ﺑﺎﺷــﺪ ﯾﮏ ﻧﮑﺘﻪ از اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﺷــﺪ ﮐﺎروان ﺑﺎر ﺳــﻔﺮ ﺑﺴــﺖ و از آن ﻣﻰ ﺗﺮﺳــﻢ ﮐــﻪ ﮐﻨــﻢ ﮔﺮﯾــﻪ و ﺳــﯿﻼب ﺑﺮد ﻣﺤﻤــﻞ را ﮐﺎروان رﻓﺖ و ﺗﻮ در ﺧﻮاب و ﺑﯿﺎﺑﺎن در ﭘﯿﺶ وه ﮐــﻪ ﺑﺲ ﺑﻰﺧﺒﺮ از ﻏﻠﻐﻞ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺟﺮﺳــﻰ ﮐﺎش از ﭘــﻰ ﺻــﺪ ﻫــﺰار ﺳــﺎل از دل ﺧﺎك ﭼــﻮن ﺳــﺒﺰه اﻣﯿــﺪ ﺑــﺮ دﻣﯿــﺪن ﺑــﻮدى ﮐﺮﺷــﻤﻪاى ﮐــﻦ و ﺑــﺎزار ﺳــﺎﺣﺮى ﺑﺸــﮑﻦ ﺑــﻪ ﻏﻤــﺰه روﻧﻖ و ﻧﺎﻣﻮس ﺳــﺎﻣﺮى ﺑﺸــﮑﻦ ﮐــﺲ در ﺟﻬﺎن ﻧــﺪارد ﯾﮏ ﺑﻨﺪه ﻫﻤﭽﻮ ﺣﺎﻓﻆ زﯾﺮا ﮐﻪ ﭼﻮن ﺗﻮ ﺷــﺎﻫﻰ ﮐــﺲ در ﺟﻬﺎن ﻧﺪارد ﮐــﺲ در ره ﮐﺴــﺐ ﻋﻠــﻢ ﺗــﺎ ﭘــﺎ ﻧﻨﻬــﺪ از وادى ﺟﻬــﻞ ﻫــﺮ ﭼــﻪ ﮐﻮﺷــﺪ ﻧﺮﻫــﺪ ﮐــﺲ ﻣﻰ ﻧﺰﻧﺪ دﻣــﻰ در اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ راﺳــﺖ ﮐﺎﯾــﻦ آﻣــﺪن از ﮐﺠــﺎ و رﻓﺘــﻦ ﺑﮑﺠﺎﺳــﺖ ﮐﺸــﺘﻰ ﺑــﺎده ﺑﯿــﺎور ﮐﻪ ﻣــﺮا ﺑﻰ رخ دوﺳــﺖ ﮔﺸــﺖ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸــﻢ از ﻏﻢ دل درﯾﺎﯾﻰ 166 )ﺣﺴﯿﻦ زﺣﻤﺘﮑﺶ( )ﻋﻤﺎد ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻧﺪﯾﻢ ﺷﯿﺮازى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺧﯿﺎم ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( )ﺧﯿﺎم( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮐــﺲ ﻧﺎﻣــﺪ از آن ﺟﻬــﺎن ﮐﻪ ﭘﺮﺳــﻢ از وى ﮐﺎﺣــﻮال ﻣﺴــﺎﻓﺮان ﻋﺎﻟــﻢ ﭼــﻮن ﺷــﺪ ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪهﺳــﺖ ز ﻣﺸــﮏ ﺧﺘﻦ و ﻧﺎﻓﻪ ﭼﯿﻦ آن ﭼــﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺳــﺤﺮ از ﺑــﺎد ﺻﺒﺎ ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ ﮐﺲ ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده آن زﻟﻒ دوﺗﺎ ﻧﯿﺴــﺖ در رﻫﮕﺬر ﮐﯿﺴــﺖ ﮐﻪ داﻣﻰ ز ﺑﻼ ﻧﯿﺴــﺖ ﮐــﻪ را ﮔﻮﯾــﻢ ﮐــﻪ ﺑــﺎ اﯾــﻦ درد ﺟــﺎن ﺳــﻮز ﻃﺒﯿﺒــﻢ ﻗﺼــﺪ ﺟــﺎن ﻧﺎﺗــﻮان ﮐــﺮد ﮐــﻪ ﻣــﻦ ﺷــﻬﺮ ﻋﻠﻤــﻢ ،ﻋﻠﯿــﻢ در اﺳــﺖ درﺳــﺖ اﯾــﻦ ﺳــﺨﻦ ﻗــﻮل ﭘﯿﻐﻤﺒــﺮ اﺳــﺖ ﮐﺎش ﻣــﻦ ﻫــﻢ ﻋﺒــﻮر ﺗــﻮ را دﯾــﺪه ﺑــﻮدم ﮐﻮﭼﻪﻫــﺎى ﺧﺮاﺳــﺎن ﺗــﻮ را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳــﻨﺪ )ﺧﯿﺎم( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( ﮐﺎروان رﻓﺖ و ﺗﻮ در ﺧﻮاب و ﺑﯿﺎﺑﺎن در ﭘﯿﺶ ﮐــﻰ روى ره ز ﮐــﻪ ﭘﺮﺳــﻰ ﭼــﻪ ﮐﻨﻰ ﭼﻮن ﮐﺸﺘﻰ ﺷﮑﺴــﺘﮕﺎﻧﯿﻢ اى ﺑﺎد ﺷــﺮﻃﻪ ﺑﺮﺧﯿﺰ ﺑﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ ﺑﺎزﺑﯿﻨــﻢ دﯾــﺪار آﺷــﻨﺎ را ﮐــﻰ رﻓﺘــﻪاى ز دل ﮐــﻪ ﺗﻤﻨــﺎ ﮐﻨــﻢ ﺗــﻮ را ﮐــﻰ ﺑــﻮدهاى ﻧﻬﻔﺘــﻪ ﮐــﻪ ﭘﯿــﺪا ﮐﻨﻢ ﺗــﻮ را ﮐﺎر دﯾﮕﺮى ﻧﺪارﯾﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( ﻣﻦ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺮاى دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺖ ﺑﯿﺪار ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﮐﺴــﻰ ﺑــﺮ ﮔﺮﻓــﺖ از ﺟﻬــﺎن ﮐﺎم دل 167 )اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ( ﮐــﻪ ﯾﮑــﺪل ﺑــﻮد ﺑــﺎ وى آرام دل )ﺳﻌﺪى( ﮐﺠــﺎ دﻧﺒــﺎل ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺑــﺮاى ﻋﺸــﻖ ﻣﻰﮔﺮدى؟ ﮐــﻪ ﻣــﻦ اﯾﻦ واژه را ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷــﺐ )ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻰ ﺑﻬﻤﻨﻰ( ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷــﺐ دﻋﺎﯾﻰ ﮐﺰ دﻟﻢ ﺑﯿــﺮون رود ﻣﻬﺮش وﻟــﻰ آﻫﺴــﺘﻪ ﻣــﻰ ﮔﻮﯾــﻢ اﻟﻬﻰ ﺑﻰ اﺛﺮ ﺑﺎﺷــﺪ ﮐﻨــﻮن ﻋﻤﺮﯾﺴــﺖ اى ﺳــﺮو ﻗﺒــﺎ ﭘــﻮش ﮐــﻪ رﻓﺘــﻰ و ﻣــﺮا ﮐــﺮدى ﻓﺮاﻣــﻮش ﻧﻤﯿﮕﻮﺋــﻰ ﻣــﺮا ﺑﯿﭽــﺎرهاى ﻫﺴــﺖ 168 )وﺣﯿﺪ ﻗﺰوﯾﻨﻰ( ز ﻣﻠــﮏ ﻋﺎﻓﯿــﺖ آوارهاى ﻫﺴــﺖ )ﻋﺒﯿﺪ زاﮐﺎﻧﻰ( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ گ ﮔــﺮ ﻃﺒﯿﺒﺎﻧــﻪ ﺑﯿﺎﺋــﻰ ﺑــﻪ ﺳــﺮ ﺑﺎﻟﯿﻨــﻢ ﺑــﻪ دو ﻋﺎﻟــﻢ ﻧﺪﻫــﻢ ﻟــﺬت ﺑﯿﻤــﺎرى را ﮔــﺮت اﻣــﺮوز ﺳــﻮى ﻇﻠــﻢ ﻣﯿــﻞ اﺳــﺖ ﺑــﺪان ﮐﺎن ﻣﯿــﻞ ﻓــﺮدا ﭼــﺎه وﯾــﻞ اﺳــﺖ ﮔﻔﺘــﻢ اﻗــﺮار ﺑﻪ ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ ﻧﻤﻰﮐــﺮدم ﮐﺎش ﮔﻔــﺖ اﻗــﺮار ﭼــﻮ ﮐــﺮدى ،دﮔــﺮ اﻧــﮑﺎر ﻣﮑﻦ ﮔﻔﺘﻤــﺶ دم ﺑــﻪ دم آزار دل زار ﻣﮑــﻦ ﮔﻔــﺖ اﮔــﺮ ﯾــﺎر ﻣﻨــﻰ ﺷــﮑﻮه ز آزار ﻣﮑــﻦ ﮔﻔﺖ اﻣﺸــﺐ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ در ﺧﻮاب آﯾﻤﺖ ﺻﺒــﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ﻣــﻦ اﻣﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐــﺮد ﺧﻮاب ﮔﺮ ﮔﻮﯾﻤﺖ ﮐﻪ ﺳــﺮوى ﺳــﺮو اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮔــﺮ در ﺟﻬــﺎن ﺑﮕــﺮدى و آﻓــﺎق درﻧــﻮردى )ﺳﯿﻒ ﻓﺮﻏﺎﻧﻰ( )ﺷﯿﺦ ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺒﺴﺘﺮى( )ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( )ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( )ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( ور ﮔﻮﯾﻤــﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻫﻰ ﻣﻪ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﺻﻮرت ﺑﺪﯾﻦ ﺷــﮕﺮﻓﻰ در ﮐﻔﺮ و دﯾﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ )ﺳﻌﺪى( ﮔﺮ ز ﻧﻈﺮ ﻧﻬﺎن ﺷــﻮم ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﻪ ره ﮔﺬر ﮐﻨﻰ ﮐﻰ ز ﻧﻈﺮ ﻧﻬﺎن ﮐﻨﻢ ،اﺷﮏ ﺑﻪ ره ﭼﮑﯿﺪه را؟ ﮔﻔﺘــﻢ ﺻﻨﻤــﺎ ﻻﻟــﻪ رﺧــﺎ دﻟــﺪارا در ﺧــﻮاب ﻧﻤــﺎى ﭼﻬــﺮه ﺑــﺎرى ﯾــﺎرا ﮔﻔﺘــﺎ ﮐــﻪ روى ﺑــﻪ ﺧــﻮاب ﺑــﻰ ﻣــﺎ واﻧﮕــﻪ 169 )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( ﺧﻮاﻫــﻰ ﮐــﻪ دﮔــﺮ ﺑــﻪ ﺧــﻮاب ﺑﯿﻨﻰ ﻣــﺎ را )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( ﮔﻮ ﺷــﻤﻊ ﻣﯿﺎرﯾــﺪ در اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﮐﻪ اﻣﺸــﺐ در ﻣﺠﻠــﺲ ﻣﺎ ﻣﺎه رخ دوﺳــﺖ ﺗﻤﺎم اﺳــﺖ ﮔــﺮ در ﻃﻠﺒــﺖ رﻧﺠــﻰ ﻣــﺎ را ﺑﺮﺳــﺪ ﺷــﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﻋﺸــﻖ ﺣﺮم ﺑﺎﺷــﺪ ﺳﻬﻠﺴــﺖ ﺑﯿﺎﺑﺎنﻫﺎ ﮔﺮم ﺑﻪ ﮔﻮﺷــﻪ ﭼﺸﻤﻰ ﺷﮑﺴــﺘﻪ وار ﺑﺒﯿﻨﻰ ﻓﻠﮏ ﺷــﻮم ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻰ و ﻣﺸــﺘﺮى ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺴــﺖ ﻧﻪاى رو ﮐﻪ از اﯾﻦ دﺳــﺖ ﻧﻪاى رﻓﺘﻢ و ﺳﺮﻣﺴــﺖ ﺷﺪم وز ﻃﺮب آﮐﻨﺪه ﺷﺪم ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺸــﺘﻪ ﻧﻪاى در ﻃﺮب آﻏﺸــﺘﻪ ﻧﻪاى ﭘﯿﺶ رخ زﻧﺪه ﮐﻨﺶ ﮐﺸــﺘﻪ و اﻓﮑﻨﺪه ﺷﺪم ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ زﯾﺮﮐﮑﻰ ﻣﺴــﺖ ﺧﯿﺎﻟﻰ و ﺷــﮑﻰ ﮔﻮل ﺷــﺪم ﻫﻮل ﺷــﺪم وز ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮐﻨﺪه ﺷﺪم ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷــﻤﻊ ﺷــﺪى ﻗﺒﻠﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪى ﺟﻤــﻊ ﻧﯿﻢ ﺷــﻤﻊ ﻧﯿــﻢ دود ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺷــﺪم ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﺨﻰ و ﺳﺮى ﭘﯿﺶ رو و راﻫﺒﺮى ﺷــﯿﺦ ﻧﯿــﻢ ﭘﯿﺶ ﻧﯿــﻢ اﻣﺮ ﺗﻮ را ﺑﻨﺪه ﺷــﺪم ﮔﻔــﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎل و ﭘــﺮى ﻣﻦ ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﺖ ﻧﺪﻫﻢ در ﻫﻮس ﺑﺎل و ﭘﺮش ﺑﻰﭘﺮ و ﭘﺮﮐﻨﺪه ﺷــﺪم ﮔﻔــﺖ ﻣــﺮا دوﻟــﺖ ﻧــﻮ راه ﻣــﺮو رﻧﺠﻪ ﻣﺸــﻮ زاﻧﮏ ﻣﻦ از ﻟﻄﻒ و ﮐﺮم ﺳــﻮى ﺗﻮ آﯾﻨﺪه ﺷــﺪم ﮔﻔــﺖ ﻣﺮا ﻋﺸــﻖ ﮐﻬــﻦ از ﺑﺮ ﻣــﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﮑﻦ ﮔﻔﺘــﻢ آرى ﻧﮑﻨﻢ ﺳــﺎﮐﻦ و ﺑﺎﺷــﻨﺪه ﺷــﺪم ﮔــﺮ از ﻣﻘﺎﺑﻠــﻪ ﺷــﯿﺮ آﯾــﺪ از ﻋﻘــﺐ ﺷﻤﺸــﯿﺮ ﻧــﻪ ﻋﺎﺷﻘﺴــﺖ ﮐــﻪ اﻧﺪﯾﺸــﻪ از ﺧﻄــﺮ دارد و ﮔــﺮ ﺑﻬﺸــﺖ ﻣﺼــﻮر ﮐﻨﻨــﺪ ﻋــﺎرف را 170 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺑــﻪ ﻏﯿــﺮ دوﺳــﺖ ﻧﺸــﺎﯾﺪ ﮐــﻪ دﯾﺪه ﺑــﺮدارد )ﺳﻌﺪى( ﮔــﺮ ﺑﺰﻧﻨــﺪم ﺑــﻪ ﺗﯿــﻎ در ﻧﻈــﺮش ﺑﻰدرﯾــﻎ دﯾﺪن او ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺻﺪ ﭼﻮ ﻣﻨﺶ ﺧﻮﻧﺒﻬﺎﺳــﺖ ﮔــﺮ ﺑــﺮود ﺟﺎن ﻣــﺎ در ﻃﻠﺐ وﺻﻞ دوﺳــﺖ ﺣﯿﻒﻧﺒﺎﺷــﺪﮐﻪدوﺳﺖدوﺳــﺖﺗﺮازﺟﺎنﻣﺎﺳﺖ ﮔــﺮ از ﻫــﺮ ﺑــﺎد ﭼــﻮن ﺑﯿــﺪى ﺑﻠــﺮزى اﮔــﺮ ﮐﻮﻫــﻰ ﺷــﻮى ﮐﺎﻫــﻰ ﻧﯿــﺮزى ﮔﺎه ﮔﻮﯾــﻢ ﮐــﻪ ﺑﻨﺎﻟــﻢ ز ﭘﺮﯾﺸــﺎﻧﻰ ﺣﺎﻟــﻢ ﺑﺎزﮔﻮﯾــﻢ ﮐﻪ ﻋﯿﺎنﺳــﺖ ﭼﻪ ﺣﺎﺟــﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﻢ ﮔــﺮ از ﺟﻔــﺎى ﺗــﻮ روزى دﻟــﻢ ﺑﯿــﺎزارد ﮐﻤﻨــﺪ ﺷــﻮق ﮐﺸــﺎﻧﻢ ﺑــﻪ ﺻﻠــﺢ ﺑــﺎزآرد ﮔﺮ ﻣﺴــﻠﻤﺎﻧﻰ از اﯾﻦ اﺳــﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻆ دارد آه اﮔــﺮ از ﭘــﻰ اﻣــﺮوز ﺑــﻮد ﻓﺮداﯾــﻰ )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺟﺎﻣﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔــﺮ ﻫﻨﺮﻣﻨــﺪ از اوﺑــﺎش ﺟﻔﺎﯾــﻰ ﺑﯿﻨــﺪ دل ﺧﻮﯾــﺶ ﻧﯿــﺎزارد و در ﻫــﻢ ﻧﺸــﻮد ﺗــﺎ ِ ﮔﻔﺘــﻢ درى ز ﺧﻠــﻖ ﺑﺒﻨﺪم ﺑﻪ روى ﺧﻮﯾﺶ دردﯾﺴــﺖ در دﻟــﻢ ﮐــﻪ ز دﯾــﻮار ﺑﮕــﺬرد ﮔﺮﻓﺘــﻢ ز ﺗــﻮ ﻧﺎﺗــﻮان ﺗــﺮ ﺑﺴــﻰ اﺳــﺖ ﺗﻮاﻧﺎﺗــﺮ از ﺗــﻮ ﻫــﻢ آﺧــﺮ ﮐﺴــﻰ اﺳــﺖ ﮔــﺮت ﻫﻤــﻮاره ﺑﺎﯾــﺪ ﮐﺎﻣــﮑﺎرى ز ﻣــﻮر آﻣــﻮز رﺳــﻢ ﺑﺮدﺑــﺎرى ﮔــﺮ ﺑﺨــﺎرد ﭘﺸــﺖ ﻣــﻦ اﻧﮕﺸــﺖ ﻣــﻦ ﺧــﻢ ﺷــﻮد از ﺑــﺎر ﻣﻨــﺖ ﭘﺸــﺖ ﻣــﻦ ﻫﻤﺘــﻰ ﮐــﻮ ﺗــﺎ ﻧﺨــﺎرم ﭘﺸــﺖ ﺧﻮﯾــﺶ ﮔــﻪ ﺗﺪﺑﯿــﺮ ﻋﺎﻗــﻞ ﺑــﺎش و ﺑﯿﻨــﺎ 171 )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( وارﻫــﻢ از ﻣﻨــﺖ اﻧﮕﺸــﺖ ﺧﻮﯾــﺶ ره اﻣــﺮوز )ﺻﻔﻰ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( ﻣﺴــﭙﺎر ﻓــﺮدا )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( ﮔــﺮ ﭼــﻪ در ﺧﯿــﻞ ﺗﻮ ﺑﺴــﯿﺎر ﺑﻪ از ﻣﺎ ﺑﺎﺷــﺪ ﻣــﺎ ﺗــﻮ را در ﻫﻤــﻪ ﻋﺎﻟــﻢ ﻧﺸﻨﺎﺳــﯿﻢ ﻧﻈﯿــﺮ ﮔــﺮ در ﻃﻠــﺐ ﮔﻮﻫــﺮ ﮐﺎﻧــﻰ ﮐﺎﻧــﻰ ور روز و ﺷــﺒﺎن در ﭘــﻰ ﺟﺎﻧــﻰ ﺟﺎﻧــﻰ ﻣــﻦ ﻓــﺎش ﮐﻨــﻢ ﺣﻘﯿﻘــﺖ ﻣﻄﻠــﺐ را )ﺳﻌﺪى( ﻫــﺮ ﭼﯿــﺰ ﮐــﻪ اﻧــﺪر ﭘــﻰ آﻧــﻰ آﻧــﻰ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﮔﻔﺘــﻢ :از ﭘﯿﺮى ﺷــﻮد ﺑﻨﺪ ﻋﻼﺋﻖ ﺳﺴــﺖﺗﺮ ﻗﺎﻣــﺖ ﺧــﻢ ،ﺣﻠﻘــﻪاى اﻓــﺰود ﺑــﺮ زﻧﺠﯿــﺮ ﻣﺎ ﮔﻔﺘــﻢ ﮐــﻪ ﮐــﻰ ﺑﺒﺨﺸــﻰ ﺑــﺮ ﺟــﺎن ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ ﮔﻔــﺖ آن زﻣﺎن ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ﺟﺎن در ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺣﺎﺋﻞ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔــﺮ ﺑــﻪ ﺻﺪ ﻣﻨﺰل ﻓﺮاق اﻓﺘﺪ ﻣﯿﺎن ﻣﺎ و دوﺳــﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﺶ در ﻣﯿﺎن ﺟﺎن ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﻣﻨﺰﻟﺴﺖ ﮔﺪاى ﮐﻮى ﺗﻮ از ﻫﺸــﺖ ﺧﻠﺪ ﻣﺴﺘﻐﻨﻰ اﺳﺖ اﺳــﯿﺮ ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ از ﻫــﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ آزاد اﺳــﺖ ﮔــﺮ آﻣﺪم ﺑﻪ ﮐــﻮى ﺗﻮ ﭼﻨﺪان ﻏﺮﯾﺐ ﻧﯿﺴــﺖ ﭼﻮن ﻣﻦ در آن دﯾﺎر ﻫﺰاران ﻏﺮﯾﺐ ﻫﺴــﺖ ﮔــﺮ از اﯾــﻦ ﻣﻨــﺰل وﯾﺮان ﺑﻪ ﺳــﻮى ﺧﺎﻧﻪ روم دﮔــﺮ آن ﺟــﺎ ﮐــﻪ روم ﻋﺎﻗــﻞ و ﻓﺮزاﻧــﻪ روم ﮔــﺮ ﺑــﺎده ﺧــﻮرى ﺗــﻮ ﺑــﺎ ﺧﺮدﻣﻨــﺪان ﺧــﻮر ﯾــﺎ ﺑــﺎ ﺻﻨﻤــﻰ ﻻﻟــﻪ رﺧــﻰ ﺧﻨــﺪان ﺧــﻮر ﮔــﺮ ﺑﺒﯿﻨــﻢ ﺧــﻢ اﺑــﺮوى ﭼــﻮ ﻣﺤﺮاﺑــﺶ ﺑﺎز ﺳــﺠﺪه ﺷــﮑﺮ ﮐﻨــﻢ و از ﭘــﻰ ﺷــﮑﺮاﻧﻪ روم ﮔــﺮ ﺑﺪاﻧــﻢ ﮐــﻪ وﺻﺎل ﺗــﻮ ﺑﺪﯾﻦ دﺳــﺖ دﻫﺪ ﮔــﺮ ﺑــﻪ دﯾﻮان ﻏــﺰل ﺻﺪرﻧﺸــﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﻋﺠﺐ 172 )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺧﯿﺎم( )ﺣﺎﻓﻆ( دﯾــﻦ و دل را ﻫﻤــﻪ درﺑــﺎزم و ﺗﻮﻓﯿــﺮ ﮐﻨــﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺳــﺎلﻫﺎ ﺑﻨﺪﮔــﻰ ﺻﺎﺣــﺐ دﯾــﻮان ﮐــﺮدم )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔــﺮ ﭼﻪ از ﮐﻮى وﻓﺎ ﮔﺸــﺖ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ دور دور ﺑــﺎد آﻓــﺖ دور ﻓﻠــﮏ از ﺟــﺎن و ﺗﻨﺶ ﮔــﺮ ﭼــﻪ اﻓﺘــﺎد ز زﻟﻔــﺶ ﮔﺮﻫــﻰ در ﮐﺎرم ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭼﺸــﻢ ﮔﺸــﺎد از ﮐﺮﻣــﺶ ﻣﻰدارم ﮔﺎﻫــﻰ ﺗﻤــﺎم ﻏﺼــﻪ و ﻏــﻢ ﻫــﺎى روزﮔﺎر اﻧﮕﯿــﺰه اى ﺑــﻪ رﻓﺘــﻦ ﭘﺎﺑــﻮس ﻣــﻰ ﺷــﻮد ﺑــﺎل ﭘﺮﻧــﺪه اى ﮐــﻪ رﺳــﺪ در ﺣﺮﯾــﻢ ﺗــﻮ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( زﯾﺒــﺎ ﺗــﺮ از ﺗﺠﻠــﻰ ﻃــﺎووس ﻣــﻰ ﺷــﻮد )ﺣﺎج ﻋﻠﻰ رﺷﯿﺪﺗﺮاﺑﻰ( ﮔﺮ ﺷــﺪم ﺧــﺎك ره ﻋﺸــﻖ ﻣﺮا ﺧــﺮد ﻣﺒﯿﻦ آﻧــﮏ ﮐﻮﺑــﺪ در وﺻــﻞ ﺗــﻮ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷــﺪ ﺧﺮد ﮔﻮﻫــﺮى ﮐﺰ ﺻﺪف ﮐﻮن و ﻣﮑﺎن ﺑﯿﺮون اﺳــﺖ ﻃﻠــﺐ از ﮔﻤﺸــﺪﮔﺎن ﻟــﺐ درﯾــﺎ ﻣﻰﮐــﺮد ﮔﻠﻌــﺬارى ز ﮔﻠﺴــﺘﺎن ﺟﻬــﺎن ﻣــﺎ را ﺑــﺲ زﯾــﻦ ﭼﻤﻦ ﺳــﺎﯾﻪ آن ﺳــﺮو روان ﻣﺎ را ﺑﺲ ﮔﻔﺘــﻢ اﯾﻦ ﺟﺎم ﺟﻬﺎن ﺑﯿﻦ ﺑــﻪ ﺗﻮ ﮐﻰ داد ﺣﮑﯿﻢ ﮔﻔــﺖ آن روز ﮐــﻪ اﯾﻦ ﮔﻨﺒــﺪ ﻣﯿﻨﺎ ﻣﻰﮐﺮد ﮔﻠــﻰ ﺧﻮشﺑــﻮى در ﺣﻤــﺎم روزى رﺳــﯿﺪ از دﺳــﺖ ﻣﺤﺒﻮﺑــﻰ ﺑــﻪ دﺳــﺘﻢ ﺑــﺪو ﮔﻔﺘــﻢ ﮐــﻪ ﻣﺸــﮑﻰ ﯾــﺎ ﻋﺒﯿــﺮى؟ ﺑﮕﻔﺘــﺎ ﻣــﻦ ﮔِﻠــﻰ ﻧﺎﭼﯿــﺰ ﺑــﻮدم ﮐﻤــﺎل ﻫﻤﻨﺸــﯿﻦ در ﻣــﻦ اﺛــﺮ ﮐــﺮد ﮔــﺮ ور ﮔﻞ ﺷــﺎﺧﻪﻫﺎ ﮐﻨــﺪ دارد ﺻــﺪ ﺗــﺮى دﻟﺒــﺮى ﮔﻔﺘــﻢ ﮐﻪ رﻓﯿﻘﯽ ﮐﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﺖ ﺧﻮﯾﺸــﻢ 173 )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮐــﻪ از ﺑــﻮى دﻻوﯾــﺰ ﺗــﻮ ﻣﺴــﺘﻢ! وﻟﯿﮑــﻦ ﻣﺪﺗــﻰ ﺑــﺎ ُﮔﻞ ﻧﺸﺴــﺘﻢ وﮔﺮﻧــﻪ ﻣــﻦ ﻫﻤــﺎن ﺧﺎﮐــﻢ ﮐــﻪ ﻫﺴــﺘﻢ ور ﺳــﺮو )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮا ﺑﻬﺎر( دارد ﺳــﺮورى اي ﺟــﺎن ،ﺗــﻮ ﭼﯿــﺰى دﯾﮕــﺮى )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﮔﻔﺘــﺎ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﻨﺎﺳــﻢ ﻣﻦ ﺧﻮﯾــﺶ ز ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔﻮﯾــﻰ از ﻣﺠﻤــﺮ دل آه اوﯾــﺲ ﻗﺮﻧــﻰ ﺑــﻪ ﻣﺤﻤﺪ )ص( ﻧﻔﺲ ﺣﻀــﺮت رﺣﻤﻦ آرد ﮔــﺮ ﺑــﻪ اﻗﻠﯿــﻢ ﻋﺸــﻖ روى آرى ﻫﻤــﻪ ﺑﯿﻨــﻰ ﮔﻮﯾﻨــﺪ ذﮐﺮ ﺧﯿــﺮش در ﺧﯿﻞ ﻋﺸــﻖ ﺑﺎزان ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻧـــﺎم ﺣﺎﻓﻆ در اﻧﺠﻤــﻦ ﺑﺮ آﯾﺪ ﮔﺮ ﭼﻪ راﻫﯿﺴــﺖ ﭘﺮ از ﺑﯿﻢ ز ﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﺮ دوﺳــﺖ رﻓﺘــﻦ آﺳــﺎن ﺑــﻮد ار واﻗــﻒ ﻣﻨــﺰل ﺑﺎﺷــﻰ ﮔﻔــﺖ آن ﯾــﺎر ﮐــﺰ او ﮔﺸــﺖ ﺳــﺮ دار ﺑﻠﻨﺪ ﺟﺮﻣــﺶ اﯾــﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳــﺮار ﻫﻮﯾــﺪا ﻣﻰﮐﺮد ﮔﻔﺘــﻰ ﮐﻪ درﻣﺎﻧــﺖ دﻫﻢ ،ﺑﺮ ﻫﺠــﺮ ﭘﺎﯾﺎﻧﺖ دﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺠﺎ ،ﮐﻰ ﺧﻮاﻫــﺪ اﯾﻦ ،ﮔﻔﺘﻰ ﺻﺒﻮرى ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮔﻔﺘــﻰ ﺗﻮﯾــﻰ ُدرداﻧــﻪ ام ،ﺗﻨﻬــﺎ ﻣﯿــﺎن ﺧﺎﻧﻪ ام ﻣﺎرا ﺑﺒﯿﻦ ،ﺧﻮد را ﻣﺒﯿﻦ درﻋﺎﺷــﻘﻰ ﯾﮑﺪاﻧﻪ ام آﻓــﺎق )اوﯾﺲ ﻗﺮﻧﻰ( ﮔﻠﺴــﺘﺎن )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﮔﻮﺷــﻢ ﺑﻪ راه ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﻰدﻫﺪ ز دوﺳــﺖ ﺻﺎﺣــﺐ ﺧﺒــﺮ ﺑﯿﺎﻣــﺪ و ﻣــﻦ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺷــﺪم ﮔــﺮ ﺑﻬــﺎر ﻋﻤــﺮ ﺑﺎﺷــﺪ ﺑــﺎز ﺑــﺮ ﺗﺨــﺖ ﭼﻤﻦ ﭼﺘﺮ ﮔﻞ در ﺳﺮ ﮐﺸﻰ اى ﻣﺮغ ﺧﻮﺷﺨﻮان ﻏﻢ ﻣﺨﻮر )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺲ ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳــﺖ و ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺲ ﺑﻌﯿﺪ ﻫﯿﭻ راﻫﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎن را ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺎﯾﺎن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﮔﻔﺘــﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤــﺶ ﻣﮕــﺮم درد اﺷــﺘﯿﺎق ﺳــﺎﮐﻦ ﺷــﻮد ﺑﺪﯾــﺪم و ﻣﺸــﺘﺎقﺗﺮ ﺷــﺪم ﮔﻮﯾﻨﺪ روى ﺳــﺮخ ﺗﻮ ﺳــﻌﺪى ﭼــﻪ زرد ﮐﺮد ﮔﻞ ﻋﺰﯾﺰ اﺳــﺖ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺮﯾﺪش ﺻﺤﺒﺖ 174 )ﺧﯿﺎم( )ﺳﻌﺪى( اﮐﺴــﯿﺮ ﻋﺸــﻖ ﺑــﺮ ﻣﺴــﻢ اﻓﺘــﺎد و زر ﺷــﺪم )ﺳﻌﺪى( ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺑــﺎغ آﻣــﺪ از اﯾــﻦ راه و از آن ﺧﻮاﻫﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔــﺮ ﺑﻬــﺎر ﻋﻤــﺮ ﺑﺎﺷــﺪ ﺑــﺎز ﺑــﺮ ﺗﺨــﺖ ﭼﻤﻦ ﭼﺘﺮ ﮔﻞ در ﺳﺮ ﮐﺸﻰ اى ﻣﺮغ ﺧﻮﺷﺨﻮان ﮐــﻰ رﻓﺘــﻪ اى ز دل ﮐــﻪ ﺗﻤﻨــﺎ ﮐﻨــﻢ ﺗﻮ را ﮐــﻰ ﺑــﻮده اى ﻧﻬﻔﺘــﻪ ﮐــﻪ ﭘﯿــﺪا ﮐﻨﻢ ﺗــﻮ را ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺲ ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳــﺖ و ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺲ ﺑﻌﯿﺪ ﻫﯿﭻ راﻫﻰ ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﺎن را ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺎﯾﺎن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔــﺮ ﺗﻮ ﺷــﯿﺮﯾﻦ زﻣﺎﻧﻰ ﻧﻈﺮى ﻧﯿــﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻦ ﮐــﻪ ﺑــﻪ دﯾﻮاﻧﮕــﻰ از ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ ﻓﺮﻫــﺎد زﻣﺎﻧﻢ ﮔﻞ ﺑــﻰ رخ ﯾــﺎر ﺧــﻮش ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﺑــﻰ ﺑــﺎده ﺑﻬــﺎر ﺧــﻮش ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﮔــﻮش ﮐــﻦ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮش ﺳــﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ ﭘﺎﺳــﺨﻢ ﮔﻮ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﮐﻪ زﺑﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮﺳــﺖ )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( ﮔــﺮ ﺑﺒــﺮى ﺑﻪ دﻟﺒﺮى از ﺳــﺮ زﻟــﻒ ﺟﺎن ﻣﻦ زﻧﺪه ﺷــﻮم ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻔــﺲ از ﻟﺐ ﺟﺎﻧﻔﺰاى ﺗﻮ ﮔﻔﺘــﻪ ﺑﻮدى ﮐــﻪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ،ﭼﻮ ﺑﻪ ﺟــﺎن آﯾﻰ ﺗﻮ ﻣــﻦ ﺑﻪ ﺟــﺎن آﻣﺪم ،اﯾﻨــﮏ ﺗﻮ ﭼــﺮا ﻣﻰﻧﺎﯾﻰ؟ ﮔﻬــﻰ ﺑــﺮ درد ﺑــﻰ درﻣــﺎن ﺑﮕﺮﯾــﻢ ﮔﻬــﻰ ﺑــﺮ ﺣــﺎل ﺑــﻰ ﺳــﺎﻣﺎن ﺑﺨﻨــﺪم ﮔــﺮ ﺑﮕﻮﯾــﻢ ﮐﻪ ﻣــﺮا ﺣﺎل ﭘﺮﯾﺸــﺎﻧﻰ ﻧﯿﺴــﺖ رﻧــﮓ رﺧﺴــﺎر ﺧﺒﺮ ﻣــﻰ دﻫﺪ از ﺳــﺮ ﺿﻤﯿﺮ ﮔــﺮ ﺑﺎﻧــﮓ ﺑﺮآﯾﺪ ﮐــﻪ ﺳــﺮى در ﻗﺪﻣﻰ رﻓﺖ ﺑﺴــﯿﺎر ﻣﮕﻮﯾﯿــﺪ ﮐــﻪ ﺑﺴــﯿﺎر ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﮔــﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳــﺮ و ﮐﺎرى ﻧﯿﺴــﺖ در و دﯾــﻮار ﮔﻮاﻫــﻰ ﺑﺪﻫــﺪ ﮐﺎرى ﻫﺴــﺖ 175 )ﻋﻄﺎر ﻧﯿﺸﺎﺑﻮرى( )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( ﮔﻔﺘﻰ ﭼﻪ ﮐﺴــﻰ؟ در ﭼﻪ ﺧﯿﺎﻟﻰ؟ ﺑﻪ ﮐﺠﺎﯾﻰ؟ ﺑــﻰ ﺗــﺎب ﺗــﻮام ،ﻣﺤــﻮ ﺗــﻮام ،ﺧﺎﻧــﻪ ﺧﺮاﺑــﻢ ﮔﻔﺘــﻪ ﺑــﻮدم ﭼــﻮ ﺑﯿﺎﯾﻰ ﻏــﻢ دل ﺑﺎ ﺗــﻮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭼــﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻏــﻢ از دل ﺑﺮود ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﻰ ﮔﺮﻓﺘــﻢ از ﻏــﻢ دل راه ﺑﻮﺳــﺘﺎن ﮔﯿــﺮم ﮐﺪام ﺳــﺮو ﺑــﻪ ﺑﺎﻻى دوﺳــﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳــﺖ ﮔﻔﺘــﻰ ﮐــﻪ ﻣﺴــﺘﺖ ﻣــﻰ ﮐﻨــﻢ از ﮐﺠــﺎ؟ ﭘــﺮ زاﻧﭽــﻪ ﻫــــﺴﺘﺖ ﻣــﻰ ﮐﻨــﻢ درﻣــــﺎﻧﺖ دﻫــﻢ ﺑــﺮ ﻫـــــــﺠﺮ ﭘـﺎﯾـــﺎﻧﺖ دﻫــﻢ ﮔـــــﻔﺘﻢ ﮔﻔﺘــﻰ ﭼـــــﮕﻮﻧﻪ ﮐــﻪ ﮔﻔﺘــﻢ ﮐﺠــﺎ ،ﮐــﻰ ﺧﻮاﻫــﺪ اﯾــﻦ؟ )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( ﮔﻔﺘــﻰ ﮐــﻪ ﺗــﺎ ﮔـــﻔﺘﻰ ﺧــﻮدآ ﮔﻔﺘــﻰ ﺻـــــﺒﻮرى ﺑﺎﯾــﺪ اﯾــﻦ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﮔــﺮ در ﻃﻠﺒــﺖ رﻧﺠــﻰ ﻣــﺎ را ﺑﺮﺳــﺪ ﺷــﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﻋﺸــﻖ ﺣﺮم ﺑﺎﺷــﺪ ﺳﻬﻞ اﺳــﺖ ﺑﯿﺎﺑﺎنﻫﺎ ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﯿﺮم ﺗﻮ ﺷــﺒﻰ ﺗﻨﮓ در آﻏﻮﺷــﻢ ﮐﺶ ﺗــﺎ ﺳــﺤﺮﮔﻪ ز ﮐﻨــﺎر ﺗــﻮ ﺟــﻮان ﺑﺮﺧﯿــﺰم ﮔــﺮ ﺑﺮاﺑــﺮ ﺷــﻮد از ﮔــﺮد ﮐﺴــﺎدى ﺑــﺎ ﺧــﺎك ﺑــﻪ از آن اﺳــﺖ ﮔﻬــﺮ ﻧــﺎز ﺧﺮﯾــﺪار ﮐﺸــﺪ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ دﻟﺪارت ﺷــﻮم ،ﺷــﻤﻊ ﺷــﺐ ﺗﺎرت ﺷﻮم ﺧﻮاﺑﯽ ﻣﺒﺎرك دﯾﺪه اي ،ﺗﺮﺳــﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪارت ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘــﺎ ﺗــﻮ از ﮐﺠﺎﺋــﻰ ﮐﺎﺷــﻔﺘﻪ ﻣﻰﻧﻤﺎﺋــﻰ ﮔﻔﺘــﻢ ﻣﻨــﻢ ﻏﺮﯾﺒــﻰ از ﺷــﻬﺮ آﺷــﻨﺎﺋﻰ ﮔﻔﺘــﺎ ﻣــﻦ آن ﺗﺮﻧﺠــﻢ ﮐﺎﻧﺪر ﺟﻬــﺎن ﻧﮕﻨﺠﻢ ﮔــﺮ ﭼــﻪ اﻓﺘــﺎد ز زﻟﻔــﺶ ﮔﺮﻫــﻰ در ﮐﺎرم 176 )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﻰ( )ﺧﻮاﺟﻮى ﮐﺮﻣﺎﻧﻰ( ﮔﻔﺘــﻢ ﺑــﻪ از ﺗﺮﻧﺠــﻰ ﻟﯿﮑــﻦ ﺑﺪﺳــﺖ ﻧﺎﺋــﻰ )ﺧﻮاﺟﻮى ﮐﺮﻣﺎﻧﻰ( ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭼﺸــﻢ ﮔﺸــﺎد از ﮐﺮﻣــﺶ ﻣﻰدارم )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔﻔﺖ آﺳــﺎن ﮔﯿﺮ ﺑﺮ ﺧــﻮد ﮐﺎرﻫﺎ ﮐﺰ روى ﻃﺒﻊ ﺳــﺨﺖ ﻣﻰﮔﺮدد ﺟﻬﺎن ﺑﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﺳــﺨﺖﮐﻮش ﮔﻮﯾﻨﺪه را ﭼﻪ ﻏﻢ ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺴــﺖ ﮔــﺮ ﻧﺎﻣــﻪ رد ﮐﻨﻨــﺪ ﮔﻨــﺎه رﺳــﻮل ﻧﯿﺴــﺖ ﮔﻔﺘــﻢ ﮐــﻪ ﺑﺮآﯾــﺪ آﺑــﻰ از ﭼــﺎه اﻣﯿــﺪ اﻓﺴــﻮس ﮐــﻪ دﻟــﻮ ﻧﯿــﺰ در ﭼــﺎه اﻓﺘــﺎد ﮔــﺮ ز ﻫﻔــﺖ آﺳــﻤﺎن ﮔﺰﻧــﺪ آﯾــﺪ 177 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( راﺳــﺖ ﺑــﺮ ﻋﻀــﻮ ﻣﺴــﺘﻤﻨﺪ آﯾــﺪ )ﺳﻌﺪى( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ل ﻟــﺐ را ﻫﻨــﺮ ﺧﻨــﺪه ﺑﯿﺎﻣــﻮز و ﮔﺮﻧــﻪ ﮔﺮﯾﺎﻧﺪن ﯾﮏ ﺟﻤﻊ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﻫﻨﺮى ﻧﯿﺴــﺖ )ﻣﻬﺪى ﺳﻬﯿﻠﻰ( ﻟﺒﺨﻨــﺪ ﺗــﻮ را ﭼﻨــﺪ ﺻﺒﺎﺣــﻰ ﺳــﺖ ﻧﺪﯾﺪم ﯾــﮏ ﺑــﺎر دﮔــﺮ ﺧﺎﻧــﻪ ات آﺑــﺎد ﺑﮕــﻮ ﺳــﯿﺐ ﻻف ﻋﺸــﻖ و ﮔﻠــﻪ از ﯾــﺎر زﻫــﻰ ﻻف دروغ ﻋﺸــﻘﺒﺎزان ﭼﻨﯿــﻦ ﻣﺴــﺘﺤﻖ ﻫﺠﺮاﻧﻨــﺪ ﻟﺒﺨﻨــﺪ ﮐــﻦ ﻣﻌﺎوﺿــﻪ ﺑــﺎ ﺟــﺎن ﺷــﻬﺮﯾﺎر ﺗــﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷــﻮق اﯾــﻦ دﻫﻢ و آن ﺳــﺘﺎﻧﻤﺖ ﻟﺒﺎس ﻏﻨﭽﻪ ﺗﻨﮕﻰ ﻣــﻰ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺧﻨﺪه ى ﮔﻠﻬﺎ ﻓﻠﮏ داﻧﺴــﺘﻪ اﻫﻞ ﻋﺸﻖ را ﻏﻤﻨﺎك ﻣﻰ دارد ﻟــﺮزد دﻟــﻢ ز ﻗﺎﻣــﺖ ﺧﻢ ﻫﻢ ﭼــﻮ ﺑﺮگ ﺑﯿﺪ دﯾــﻮار ﭘــﻰ ﮔﺴﺴــﺘﻪ ﭘﻨــﺎه ﮐﺴــﻰ ﻣﺒــﺎد ﻟﺒــﺖ ﺗــﺎ در ﺷــﮑﻔﺘﻦ ﻻﻟــﻪ ﺳــﯿﺮاب را ﻣﺎﻧﺪ دﻟــﻢ در ﺑﯿﻘــﺮارى ﭼﺸــﻤﻪ ﻣﻬﺘــﺎب را ﻣﺎﻧﺪ ﮔﻬﻰ ﮐﺰ روزن ﭼﺸــﻤﻢ ﻓــﺮو ﺗﺎﺑﺪ ﺟﻤﺎل ﺗﻮ ﻟﻄﻔﻰ ﮐﻦ و در ﺧﻠﻮت ﻣﺤﺰون ﻣﻦ اى دوﺳﺖ ﻟﻌــﻞ ﺗــﻮ ﮐــﻪ ﻫﺴــﺖ ﺟــﺎن ﺣﺎﻓــﻆ 178 )ﻣﺘﯿﻦ ﻓﺮوزﻧﺪه( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﺑﻪ ﺷــﺒﻬﺎى دل ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﻦ ﻣﻬﺘــﺎب را ﻣﺎﻧﺪ )ﺷﻬﺮﯾﺎر( دل دﯾﻮاﻧــﻪ ى ﻣــﻦ ﺑــﺎش آرام و ﻗــﺮار ِ )ﻣﻬﺪى اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ( دور از ﻟــﺐ ﻣﺮدﻣــﺎن دون ﺑــﺎد )ﺣﺎﻓﻆ( ﻻﻟــﻪ دﯾــﺪم روى زﯾﺒــﺎى ﺗــﻮام آﻣــﺪ ﺑــﻪ ﯾﺎد ﺷــﻌﻠﻪ دﯾﺪم ﺳﺮﮐﺸــﻰ ﻫﺎى ﺗــﻮام آﻣﺪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻻﻓﺘــﻰ اﻻ ﻋﻠــﻰ ﻻ ﺳــﯿﻒ اﻻ ذواﻟﻔﻘــﺎر اﯾــﻦ ﻧﻔﺲ را از ﺳــﺮ ﺻﺪق و ﺻﻔــﺎ ﺑﺎﯾﺪ زدن ﻟــﺐ ﺳﺮﭼﺸــﻤﻪ اى و ﻃــﺮف ﺟﻮﯾــﻰ ﻧــﻢ اﺷــﮑﻰ و ﺑــﺎ ﺧــﻮد ﮔﻔﺘﮕﻮﯾــﻰ ﻟﺐﻟﻌﻞوﺧﻂﻣﺸﮑﯿﻦﭼﻮآﻧﺶﻫﺴﺖواﯾﻨﺶﻫﺴﺖ ﺑﻨﺎزم دﻟﺒﺮ ﺧﻮد را ﮐﻪ ﺣﺴﻨﺶ آن و اﯾﻦ دارد ﻟﺒﺖ ﺷﮑﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺎن داد و ﭼﺸﻤﺖ ﻣﻰ ﺑﻪ ﻣﯿﺨﻮاران ﻣﻨــﻢ ﮐﺰ ﻏﺎﯾــﺖ ﺣﺮﻣﺎن ﻧــﻪ ﺑﺎ آﻧﻢ ﻧــﻪ ﺑﺎ اﯾﻨﻢ ﻟﺤﻈﻪ اى ﺑﻨﺸﯿﻦ و در ﭼﺸﻢ ﻏﻢ آﻟﻮدم ﻧﮕﺮ ﺗــﺎ زﺑﺎن اﺷــﮏ ﻣــﻦ ﮔﻮﯾﺪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻫــﺎى دل )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﺷﺎه ﻧﻌﻤﺖ اﷲ وﻟﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﻟﻄﯿﻔﻪاﯾﺴــﺖ ﻧﻬﺎﻧــﻰ ﮐــﻪ ﻋﺸــﻖ از او ﺧﯿﺰد ﮐــﻪ ﻧــﺎم آن ﻧــﻪ ﻟﺐ ﻟﻌــﻞ و ﺧﻂ زﻧﮕﺎرﯾﺴــﺖ ﻟﻌــﻞ ﺗــﻮ ﮐــﻪ ﻫﺴــﺖ ﺟــﺎن ﺣﺎﻓــﻆ دور از ﻟــﺐ ﻣﺮدﻣــﺎن دون ﺑــﺎد ﻟﻌﻠــﻰ از ﮐﺎن ﻣــﺮوت ﺑﺮﻧﯿﺎﻣــﺪ ﺳﺎلﻫﺎﺳــﺖ ﺗﺎﺑﺶ ﺧﻮرﺷــﯿﺪ و ﺳﻌﻰ ﺑﺎد و ﺑﺎران را ﭼﻪ ﺷﺪ ﻟﻔﻈــﻰ ﻓﺼﯿﺢ ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﻗــﺪى ﺑﻠﻨــﺪ ﭼﺎﺑﮏ روﯾــﻰ ﻟﻄﯿﻒ زﯾﺒﺎ ﭼﺸــﻤﻰ ﺧﻮش ﮐﺸــﯿﺪه ﻟﻨﮕــﺮ ﺣﻠﻢ ﺗﻮ اى ﮐﺸــﺘﻰ ﺗﻮﻓﯿﻖ ﮐﺠﺎﺳــﺖ ﮐــﻪ در اﯾﻦ ﺑﺤــﺮ ﮐﺮم ﻏﺮق ﮔﻨــﺎه آﻣﺪهاﯾﻢ ﻟﯿﺲ ﻟﻼﻧﺴــﺎن اﻻ ﻣﺎ ﺳــﻌﻰ ،ﭘﻨﺪى ﺧﻮش اﺳﺖ ﮐﺎﯾــﻦ ﺑﻮد ﻋﻬﺪى ﻫﻤﺎﯾﻮن ﻫﻢ ز ﻗﺮآن ﺷــﻤﺎ 179 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ م ﻣﻠــﮑﺎ ذﮐﺮ ﺗﻮ ﮔﻮﯾــﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺎﮐــﻰ و ﺧﺪاﯾﻰ ﻧــﺮوم ﺟﺰ ﺑــﻪ ﻫﻤﺎن ره ﮐــﻪ ﺗــﻮام راﻫﻨﻤﺎﯾﻰ )ﺳﻨﺎﯾﻰ( ﻣﮋدﮔﺎﻧﻰ ﺑﺪه اى دل ﮐﻪ دﮔﺮ ﻣﻄﺮب ﻋﺸــﻖ راه ﻣﺴــﺘﺎﻧﻪ زد و ﭼــﺎره ﻣﺨﻤــﻮرى ﮐــﺮد ﻣــﻦ دوش دﻋــﺎ ﮐــﺮدم و ﺑــﺎد آﻣﯿﻨــﺎ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﺷــﻮد آن دو ﭼﺸــﻢ ﺑﺎداﻣﯿﻨــﺎ ﻣﻦ ﻣﺮﻏﮑﻰ ﭘﺮﺑﺴﺘﻪام زان در ﻗﻔﺲ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪام ﮔﺮ زان ﮐﻪ ﺑﺸﮑﺴﺘﻰ ﻗﻔﺲ ﺑﻨﻤﻮدﻣﻰ ﭘﺮواز را ﻣﺠﻨــﻮن ﺗــﻮ ﮐــﻮه را ز ﺻﺤــﺮا ﻧﺸــﻨﺎﺧﺖ دﯾﻮاﻧــﻪ ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ ﺳــﺮ از ﭘــﺎ ﻧﺸــﻨﺎﺧﺖ ﻫــﺮ ﮐــﺲ ﺑﺘــﻮ ره ﯾﺎﻓﺖ ز ﺧﻮد ﮔــﻢ ﮔﺮدﯾﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( )ﺳﻌﺪى( آﻧﮑــﺲ ﮐــﻪ ﺗﺮا ﺷــﻨﺎﺧﺖ ﺧــﻮد را ﻧﺸــﻨﺎﺧﺖ )اﺑﻮ ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( ﻣﺮا دردﯾﺴــﺖ دور از ﺗﻮ ،ﮐﻪ ﻧﺰد ﺗﻮﺳــﺖ درﻣﺎﻧﺶ ﺑﮕﻮﯾﻰ ﺗﻮ ﭼﻨﯿــﻦ دردى دوا ﮐﺮدن ﺗﻮان؟ ﻧﺘﻮان ﻣﺠــﺎل ﺧﻠﻮﺗــﻰ ﭘﯿﺪا ﺷــﻮد از ﺣــﺮف ﻟﺒﺮﯾﺰم ﻣﻨﻰ ﮐﻪ در ﺧﻮدم ﻋﻤﺮﯾﺴــﺖ اﺷﮏ و ﺑﻐﺾ ﻣﻰ رﯾﺰم ﺷــﺒﯿﻪ ﮐﻮدﮐﻰ در ﺣﺴــﺮت ﯾﮏ »ﺑﺴﺘﻨﻰ ﭼﻮﺑﻰ« ﮐﻪ ﻣﻰ ﺑﯿﻨﺪ ﺑﻪ دﺳــﺖ اﯾــﻦ و آن ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻶوﯾﺰم اﮔﺮ ﺷــﺎﻋﺮ ﻧﻤــﻰ ﺑﻮدم دﻟﻢ ﻣﻰ ﺧﻮاﺳــﺖ ﺑﺮﮔﺮدم ﮔﻠﻮﺑﻨﺪى ﺷــﻮم از ﮔﺮدﻧﺖ ﺧﻮد را ﺑﯿﺂوﯾﺰم! ﻧﻤﻰ ارزد ﺑﻪ ﺣﺴــﺮت ﺧﻮردن و اﻓﺴﻮس ﻓﺮداﻫﺎ 180 )ﻋﺮاﻗﻰ( اﮔــﺮ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﻣﺮوز از ﺗﻤﺎﺷــﺎﯾﺖ ﺑﭙﺮﻫﯿﺰم )ﺣﺴﯿﻦ زﺣﻤﺘﮑﺶ( ﻣــﺮو ﺑــﻪ ﻫﻨــﺪ و ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﺧــﺪاى ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺴــﺎز ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ روى آﺳــﻤﺎن ﻫﻤﯿﻦ رﻧﮓ اﺳــﺖ ﻣﮕــﺮ ﻧﺴــﯿﻢ ﺳــﺤﺮ ﺑــﻮى ﯾــﺎر ﻣــﻦ دارد ﮐــﻪ راﺣــﺖ دل اﻣﯿــﺪوار ﻣــﻦ دارد ﻣﺴــﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣــﺮا وﻗﺘــﻰ دﻟــﻰ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺑــﺎ وى ﮔﻔﺘﻤــﻰ ﮔــﺮ ﻣﺸــﮑﻠﻰ ﺑــﻮد ﺑــﻪ ﮔﺮداﺑــﻰ ﭼــﻮ ﻣﻰاﻓﺘــﺎدم از ﻏــﻢ )ﺻﺎﺋﺐ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )ﺳﻌﺪى( ﺑــﻪ ﺗﺪﺑﯿــﺮش اﻣﯿــﺪ ﺳــﺎﺣﻠﻰ ﺑــﻮد )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣــﻦ ﻧــﻪ آﻧﻢ ﮐﻪ ﺑــﻪ ﺗﯿﻎ از ﺗــﻮ ﺑﮕﺮداﻧﻢ روى اﻣﺘﺤــﺎن ﮐــﻦ ﺑﻪ دو ﺻــﺪ زﺧﻢ ﻣﺮا ﺑﺴــﻢ اﷲ ﻣــﺎ درس ﺳــﺤﺮ در ره ﻣﯿﺨﺎﻧــﻪ ﻧﻬﺎدﯾــﻢ ﻣﺤﺼــﻮل دﻋــﺎ در ره ﺟﺎﻧﺎﻧــﻪ ﻧﻬﺎدﯾــﻢ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ آﻧﻘﺪر اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم ﺗﺎ ﻏﺒﺎر ﻓﺎﺻﻠﻪ از ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻤﯿﺰ ﺷﻮد. وﻟﻰ ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻢ » ...ﺗﻬﺮان« » ،وﻧﯿــﺰ« ﺷﻮد )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﻣﻦ ﻫﻤﺎن دم ﮐﻪ وﺿﻮ ﺳﺎﺧﺘﻢ از ﭼﺸﻤﻪ ﻋﺸﻖ ﭼﺎر ﺗﮑﺒﯿﺮ زدم ﯾﮏ ﺳــﺮه ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻫﺴــﺖ ﻣﺎﺟــﺮا ﮐــﻢ ﮐﻦ و ﺑــﺎزآ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﺮدم ﭼﺸــﻢ ﺧﺮﻗﻪ از ﺳــﺮ ﺑﻪ درآورد و ﺑﻪ ﺷــﮑﺮاﻧﻪ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻣــﺎ اﺳــﯿﺮ ﻏــﻢ و اﺻــﻼ ﻏــﻢ ﻣــﺎ ﻧﯿﺴــﺖ ﺗﺮا ﺑــﺎ اﺳــﯿﺮ ﻏــﻢ ﺧــﻮد رﺣﻢ ﭼــﺮا ﻧﯿﺴــﺖ ﺗﺮا ﻣﺜــﻞ ﻋﮑــﺲ رخ ﻣﻬﺘﺎب ﮐﻪ اﻓﺘــﺎده در آب در دﻟﻢ ﻫﺴﺘﻰ و ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﻣــﻦ ﭼــﺮا دل ﺑﻪ ﺗﻮ دادم ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﻰﺷــﮑﻨﻰ ﯾــﺎ ﭼﻪ ﮐــﺮدم ﮐﻪ ﻧﮕــﻪ ﺑﺎز ﺑﻪ ﻣــﻦ ﻣﻰﻧﮑﻨﻰ دل و ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺸﻐﻮل و ﻧﻈﺮ در ﭼﭗ و راﺳﺖ 181 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( ﺗــﺎ ﻧﺪاﻧﻨــﺪ ﺣﺮﯾﻔــﺎن ﮐــﻪ ﺗــﻮ ﻣﻨﻈــﻮر ﻣﻨﻰ )ﺳﻌﺪى( ﻣــﻦ ﻧﻈــﺮ ﺑﺎزﮔﺮﻓﺘــﻦ ﻧﺘﻮاﻧــﻢ ﻫﻤــﻪ ﻋﻤــﺮ از ﻣﻦ اى ﺧﺴــﺮو ﺧﻮﺑﺎن ﺗــﻮ ﻧﻈﺮ ﺑﺎز ﻣﮕﯿﺮ ﻣــﻦ و ﻫﻤﺼﺤﺒﺘــﻰ اﻫــﻞ رﯾــﺎ دورم ﺑــﺎد از ﮔﺮاﻧــﺎن ﺟﻬــﺎن رﻃــﻞ ﮔــﺮان ﻣــﺎ را ﺑــﺲ ﻣــﺎ آزﻣﻮدهاﯾــﻢ در اﯾﻦ ﺷــﻬﺮ ﺑﺨﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸــﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ورﻃﻪ رﺧﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﻣــﻦ از ﺑﯿﻨﻮاﯾــﻰ ﻧﯿــﻢ روى زرد ﻏــﻢ ﺑﯿﻨﻮاﯾــﺎن رﺧــﻢ زرد ﮐــﺮد ﻣــﻦ ﻣﺴــﺖ و ﺗﻮ دﯾﻮاﻧــﻪ ﻣﺎ را ﮐﻪ ﺑــﺮد ﺧﺎﻧﻪ ﺻــﺪ ﺑﺎر ﺗﻮ را ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻢ ﺧﻮر دو ﺳــﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻣﺸــﮑﻞ ﺧﻮﯾــﺶ ﺑﺮ ﭘﯿــﺮ ﻣﻐﺎن ﺑــﺮدم دوش ﮐــﻮ ﺑــﻪ ﺗﺄﯾﯿــﺪ ﻧﻈــﺮ ﺣــﻞ ﻣﻌﻤــﺎ ﻣﻰﮐــﺮد ﻣــﺎ ﺑــﻪ ﻓﻠــﮏ ﺑﻮدهاﯾــﻢ ﯾــﺎر ﻣﻠــﮏ ﺑﻮدهاﯾــﻢ ﺑﺎز ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ روﯾﻢ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪ آن ﺷــﻬﺮ ﻣﺎﺳــﺖ ﻣﺸــﮑﻞ اﺳــﺖ از ﮐﻮى او ﻗﻄﻊ ﻧﻈﺮ ﮐﺮدن ﻣﺮا ورﻧــﻪ آﺳــﺎن اﺳــﺖ از دﻧﯿﺎ ﮔﺬر ﮐــﺮدن ﻣﺮا ﻣﺎ در ﭼﻪ ﺷــﻤﺎرﯾﻢ ،ﮐﻪ ﺧﻮرﺷــﯿﺪ ﺟﻬﺎﻧﺘﺎب ﮔــﺮدن ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷــﺎى ﺗــﻮ از ﺻﺒﺢ ﮐﺸﯿﺪهﺳــﺖ ﻣــﻦ ﻗﺪم ﺑﯿــﺮون ﻧﻤﯽ ﯾﺎرم ﻧﻬﺎد از ﮐﻮي دوﺳــﺖ دوﺳــﺘﺎن ﻣﻌﺬور دارﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻢ در ﮔﻠﺴــﺖ ﻣــﺂزار دﻟــﻰ را ﮐــﻪ ﺗــﻮ ﺟﺎﻧــﺶ ﺑﺎﺷــﻰ ﻣﻌﺸــﻮﻗﻪ ﭘﯿــﺪا و ﻧﻬﺎﻧــﺶ ﺑﺎﺷــﻰ زان ﻣﻰﺗﺮﺳــﻢ ﮐــﻪ از دﻻزارى ﺗــﻮ ﻣــﻦ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﮐﻪ ﻧﺸــﯿﻦ و ﭼﻪ ﺑﻨﻮش 182 )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( دل ﺧــﻮن ﺷــﻮد و ﺗــﻮ در ﻣﯿﺎﻧــﺶ ﺑﺎﺷــﻰ )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( ﮐــﻪ ﺗﻮ ﺧــﻮد داﻧﻰ اﮔﺮ زﯾﺮك و ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎﺷــﻰ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣﺪﺗﻰ ﻫﺴــﺖ ﮐﻪ ﺣﯿﺮاﻧﻢ و ﺗﺪﺑﯿﺮى ﻧﯿﺴــﺖ ﻋﺎﺷــﻖ ﺑﻰ ﺳﺮ و ﺳــﺎﻣﺎﻧﻢ و ﺗﺪﺑﯿﺮى ﻧﯿﺴﺖ از ﺟﻔــﺎى ﺗــﻮ ﺑﺪﯾﻨﺴــﺎﻧﻢ و ﺗﺪﺑﯿﺮى ﻧﯿﺴــﺖ ﭼﻪ ﺗﻮان ﮐﺮد ﭘﺸــﯿﻤﺎﻧﻢ و ﺗﺪﺑﯿﺮى ﻧﯿﺴــﺖ از ﻏﻤــﺖ ﺳــﺮ ﺑــﻪ ﮔﺮﯾﺒﺎﻧــﻢ و ﺗﺪﺑﯿــﺮى ﻧﯿﺴــﺖ ﺧــﻮن دل رﻓﺘﻪ ﺑﻪ داﻣﺎﻧﻢ و ﺗﺪﺑﯿﺮى ﻧﯿﺴــﺖ )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( ﻣﺴــﺘﻤﻊ ﺻﺎﺣﺐ ﺳــﺨﻦ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎر آورد ﻏﻨﭽــﻪ ﺧﺎﻣــﻮش ﺑﻠﺒــﻞ را ﺑــﻪ ﮔﻔﺘــﺎر آورد ﻣﻦ ﻧﯿﺴــﺘﻢ ﭼﻮن دﯾﮕﺮان ﺑﺎزﯾﭽــﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮان اول ﺑــﻪ دام آرم ﺗــﺮا و آﻧﮕــﻪ ﮔﺮﻓﺘــﺎرت ﺷــﻮم ﻣــﻰروى در ﺷــﺐ ﻇﻠﻤﺎﻧﯿــﻢ اﻣــﺎ ﻣﺸــﺘﺎب ﺗــﺎ ﻣــﻦ از اﺷــﮏ ،ﭼﺮاﻏﻰ ﺳــﺮ راﻫــﺖ ﮔﯿﺮم ﻣﻦ ﺑﻬﺎرم ﺗﻮ زﻣﯿﻦ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﻣﻬﺪى ﺳﻬﯿﻠﻰ( ﻣﻦ زﻣﯿﻨﻢ ﺗﻮ درﺧﺖ ﻣﻦ درﺧﺖ ام ﺗﻮ ﺑﻬﺎر ﻧﺎز اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎى ﺑﺎرون ﺗﻮ ﺑﺎغ ام ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﯿﻮن ﺟﻨﮕﻞ ﻫﺎ ﺗﺎق ام ﻣﯿﮑﻨﻪ )اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ( ﻣﻌﯿــﺎر دوﺳــﺘﺎن دﻏــﻞ روز ﺣﺎﺟــﺖ اﺳــﺖ ﻗﺮﺿــﻰ ﺑــﺮاى ﺗﺠﺮﺑــﻪ از دوﺳــﺘﺎن ﻃﻠــﺐ ﻣــﻦ دﻟﺨﻮﺷــﻢ ﮐــﻪ ﻋﺎﻗﺒﺘﻢ ﺧﯿﺮ ﻣﻰ ﺷــﻮد ﻋﻤــﺮم اﮔﺮ ﮐﻪ ﺧﻮب ،اﮔﺮ ﺑﺪ ﮔﺬﺷــﺘﻪ اﺳــﺖ ﻣﺮا دردﯾﺴــﺖ اﻧــﺪر دل ﮐﻪ ﮔﺮ ﮔﻮﯾﻢ زﺑﺎن ﺳــﻮزد وﮔﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ ﺗﺮﺳــﻢ ﮐﻪ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﺳﻮزد ﻣــﺎ ﭼــﻮن ز درى ﭘــﺎى ﮐﺸــﯿﺪﯾﻢ ﮐﺸــﯿﺪﯾﻢ اﻣﯿــﺪ ز ﻫــﺮ ﮐــﺲ ﮐــﻪ ﺑﺮﯾﺪﯾــﻢ ،ﺑﺮﯾﺪﯾــﻢ دل ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﺒﻮﺗــﺮ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺑﺮﺧﺎﺳــﺖ ﻧﺸــﯿﻨﺪ 183 )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﯾﺎﺳﺮ ﻗﻨﺒﺮﻟﻮ( )ﺳﻌﺪى( از ﮔﻮﺷــﻪ ﺑﺎﻣــﻰ ﮐــﻪ ﭘﺮﯾﺪﯾــﻢ ،ﭘﺮﯾﺪﯾــﻢ )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( ﻣــﻦ ﻫﻤﻪ در ﺣﮑﻢ ﺗﻮام ﺗــﻮ ﻫﻤﻪ در ﺧﻮن ﻣﻨﻰ ﮔﺮ ﻣﻪ و ﺧﻮرﺷــﯿﺪ ﺷــﻮم ﻣﻦ ﮐﻢ از آﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﯾﻰ ﻣﻌﺸــﻮﻗﻪ ﺑﻪ ﺳــﺎﻣﺎن ﺷــﺪ ﺗﺎ ﺑﺎد ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎدا ﮐﻔــﺮش ﻫﻤــﻪ اﯾﻤﺎن ﺷــﺪ ﺗﺎ ﺑــﺎد ﭼﻨﯿــﻦ ﺑﺎدا ﻣﻰﮔﻔــﺖ دﮔﺮﺑــﺎره ﺑــﻪ ﺧﻮاﺑــﻢ ﺑﯿﻨــﻰ ﭘﻨﺪاﺷــﺖ ﮐــﻪ ﺑﻌــﺪ از آن ﻣﺮا ﺧﻮاﺑﻰ ﻫﺴــﺖ ﻣـــﻦ از ﻋﺎﻟــﻢ ﺗـــــﻮ را ﺗﻨﻬــﺎ ﮔﺰﯾــﺪم روا دارى ﮐــﻪ ﻣــﻦ ﻏﻤﮕﯿــﻦ ﻧﺸــﯿﻨﻢ؟ ﻣﮋدﮔﺎﻧﻰ ﺑﺪه اى دل ﮐﻪ دﮔﺮ ﻣﻄﺮب ﻋﺸــﻖ راه ﻣﺴــﺘﺎﻧﻪ زد و ﭼــﺎره ﻣﺨﻤــﻮرى ﮐــﺮد ﻣــﻦ ﻧﻪ آﻧﻢ ﮐــﻪ دو ﺻﺪ ﻣﺼــﺮع رﻧﮕﯿﻦ ﮔﻮﯾﻢ ﻣــﻦ ﭼــﻮ ﻓﺮﻫﺎد ﯾﮑﻰ ﮔﻮﯾﻢ و ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﮔﻮﯾﻢ ﻣــﻦ ﺑــﻪ ﻧﻘﺶ ﺗﻮ ﮔــﺮ از ﺟﺎ ﺑﺮوم ﺧــﻮد رﻓﺘﻢ ﺷــﺮط آن اﺳــﺖ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﺗﻮام از ﺟﺎ ﺑﺒﺮد ﻣﺮﻧﺠــﺎن دﻟــﻢ را ﮐــﻪ اﯾــﻦ ﻣــﺮغ وﺣﺸــﻰ ز ﺑﺎﻣــﻰ ﮐــﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳــﺖ ،ﻣﺸــﮑﻞ ﻧﺸــﯿﻨﺪ ﻣﻦ از ﭼﺸــﻢ ﺗﻮ اى ﺳﺎﻗﻰ ﺧﺮاب اﻓﺘﺎدهام ﻟﯿﮑﻦ ﺑﻼﯾــﻰ ﮐﺰ ﺣﺒﯿﺐ آﯾﺪ ﻫــﺰارش ﻣﺮﺣﺒﺎ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻣــﻦ اﮔﺮ ﻧﯿﮑــﻢ و ﮔﺮ ﺑﺪ ﺗــﻮ ﺑﺮو ﺧــﻮد را ﺑﺎش ﻫــﺮ ﮐﺴــﻰ آن درود ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮐﺎر ﮐﻪ ﮐﺸــﺖ ﻣــﺎ در ره ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ اﺳــﯿﺮان ﺑﻼﯾﯿــﻢ ﮐﺲ ﻧﯿﺴــﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﺎﺷــﻖ ﺑﯿﭽﺎره ﮐﻪ ﻣﺎﯾﯿﻢ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺮﯾﺴــﺖ ﮐﻪ ﮐﺲ ﻣﺤﺮم آن ﻧﯿﺴﺖ ﻣــﺮا ﻫــﺰار اﻣﯿــﺪ اﺳــﺖ و ﻫــﺮ ﻫــﺰار ﺗﻮﯾــﻰ 184 )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﮐﻬﻔﻰ ﭘﯿﺸﺎورى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﻃﺒﯿﺐ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔــﺮ ﺳــﺮ ﺑــﺮود ﺳــﺮ ﺗــﻮ ﺑــﺎ ﮐــﺲ ﻧﮕﺸــﺎﯾﯿﻢ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺷــﺮوع ﺷــﺎدى و ﭘﺎﯾــﺎن اﻧﺘﻈــﺎر ﺗﻮﯾــﻰ )ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﻰ( ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﮔﻞ از وﻓﺎى ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ دل ﺑﺴﺘﻪ اﯾﻢ ورﻧﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﺮا ﺗﻬﻰ از ﻻﻟﻪى ﺳــﯿﺮاب ﻧﯿﺴــﺖ ﻣــﮋدهى ﺑﻰﺧﺒــﺮى داد ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﯿﮏ ﺷــﺮاب رﻧــﺞ آن ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﻫﺸــﯿﺎر ﮔﺬﺷــﺖ ﻣﺎﻫﻢ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮون رﻓﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸــﻤﻢ ﺳﺎﻟﯿﺴﺖ ﺣﺎل ﻫﺠﺮان ﺗﻮﭼﻪ داﻧﻰ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺸــﮑﻞ ﺣﺎﻟﯿﺴﺖ )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣــﺮدى ﻧﺒــﻮد ﻓﺘــﺎده را ﭘــﺎى زدن ﮔــﺮ دﺳــﺖ ﻓﺘــﺎده را ﺑﮕﯿــﺮى ﻣــﺮدى )رودﮐﻰ( ﻣــﻦ ﺧﻤــﺶ ﺑــﻮدم ﻣ ـﺮا آورد ﺷــﻮﻗﺖ در ﺳــﺨﻦ ﭼــﻮن دم اﻧﺪر ﻧﻰ ﮐﻨﻰ ﻻﺑــﺪ ﺑﺮآﯾﺪ زو ﺧﺮوش ﻣﻄــﺮب ﻋﺸــﻖ ﻋﺠــﺐ ﺳــﺎز و ﻧﻮاﯾــﻰ دارد ﻧﻘــﺶ ﻫــﺮ ﻧﻐﻤﻪ ﮐــﻪ زد راه ﺑﻪ ﺟﺎﯾــﻰ دارد ﻣﻬﺮ و ﻣﺎه از ﭘﺲ و ﭘﯿﺶ اﺳــﺖ و ﻗﻄﺎر اﯾﺎم ﺑــﺎ ﭼﻨﯿــﻦ ﮐﻮﮐﺒــﻪ ﭘﯿﺶ و ﭘﺴــﻰ ﻣــﻰ آﯾﺪ ﻣــﻦ ﻫﻤﺎﻧــﻢ ﮐــﻪ ﺷــﺮوﻋﺶ ﮐــﺮدى ﻧﮑﻨــﺪ دل ﺑﮑﻨﻰ دل ﻧﺪﻫﻰ ﺑﻰ ﺳﺮوﺳــﺎﻣﺎن ﺑﺸــﻮم ﻣﺮا ﯾﮏ ﺷــﺐ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺎورﮐﻨﻰ اى دوﺳــﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﻨــﻮن ﺧﻮد ﻣﺪارا ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷــﺐ ﻣﮕﺮد ﺑﻰ ﺳــﺒﺐ اى ﻧﺎﺧﺪا ﮐﻪ ﻏﺮق ﺷــﺪه اﺳﺖ ﺟﺰﯾـﺮه اى ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﺳﻮداى آن ﺑـﻪ آب زدﯾـﻢ ﻣﻌﺠﺰه ﻧﯿﺴــﺖ ،ﻓﻘﻂ زورق ﺗﻮ دﯾﺪه ﺷﺪهﺳــﺖ رو ﺑــﻪ درﯾــﺎ اﮔــﺮ اﯾــﻦ اﺳــﮑﻠﻪ ﺑﺮﻣﻰﺧﯿﺰد ﻣﺴــﺘﯿﻢ و ﻣﺴــﺘﻰ ﻣﺎ از ﺟﺎم ﻋﺸــﻖ ﺑﺎﺷــﺪ 185 )ﺳﯿﻒ ﻓﺮﻏﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﻓﺎﺋﺰه ﺷﻌﺒﺎﻧﻰ( )ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻰ ﺑﻬﻤﻨﻰ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ رﺳﺘﻢ ﭘﻮر( وﯾــﻦ ﻧــﺎم اﮔــﺮ ﺑــﺮ آرﯾــﻢ ،از ﻧﺎم ﻋﺸــﻖ ﺑﺎﺷــﺪ )اوﺣﺪى( ﻣــﺰن ﺑــﺮ ﺳــﺮ ﻧﺎﺗــﻮان دﺳــﺖ زور ﮐــﻪ روزى ﺑﯿﻮﻓﺘــﻰ ﺑــﻪ ﭘﺎﯾــﺶ ﭼــﻮ ﻣــﻮر ﻣﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷــﻬﺮ ﻏﺮﯾﺒﯿﻢ و در اﯾﻦ ﻣﻠﮏ ﻓﻘﯿﺮ ﺑــﻪ ﮐﻤﻨــﺪ ﺗــﻮ ﮔﺮﻓﺘــﺎر و ﺑــﻪ دام ﺗــﻮ اﺳــﯿﺮ )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( ﻣﺸــﺘﺎﻗﻰ و ﺻﺒــﻮرى از ﺣــﺪ ﮔﺬﺷــﺖ ﯾــﺎرا ﮔــﺮ ﺗــﻮ ﺷــﮑﯿﺐ دارى ﻃﺎﻗــﺖ ﻧﻤﺎﻧــﺪ ﻣــﺎ را ﻣﮑــﻦ ز ﻏﺼﻪ ﺷــﮑﺎﯾﺖ ﮐــﻪ در ﻃﺮﯾﻖ ﻃﻠﺐ ﺑــﻪ راﺣﺘــﻰ ﻧﺮﺳــﯿﺪ آﻧﮑــﻪ زﺣﻤﺘﻰ ﻧﮑﺸــﯿﺪ ﻣــﺰرع ﺳــﺒﺰ ﻓﻠــﮏ دﯾــﺪم و داس ﻣــﻪ ﻧــﻮ ﯾﺎدم ازﮐﺸــﺘﻪ ى ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪ و ﻫﻨﮕﺎم درو ﻣــﺮا ﺗــﻮ راﺣــﺖ ﺟﺎﻧــﻰ و ﻣــﻦ ﺗــﻮ را ﻧﮕﺮان ﮔﻨــﺎه ﮐﯿﺴــﺖ ﮐــﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗــﻮام ﺗﻮ ﺑــﺎ دﮔﺮان ﻣﻮﻫــﺎى ﺗــﻮ ﺧﺮﻣﺎﯾــﻰ و ﺷــﻬﺮ دل ﻣــﻦ ﺑــﻢ آﺷــﻔﺘﻪ ﻣﮑﻦ ﻣــﻮى ﮐﻪ ﺑﻢ زﻟﺰﻟﻪ ﺧﯿﺰ اﺳــﺖ ﻣــﺮاد دل ز ﺗﻤﺎﺷــﺎى ﺑــﺎغ ﻋﺎﻟــﻢ ﭼﯿﺴــﺖ ﺑــﻪ دﺳــﺖ ﻣﺮدم ﭼﺸــﻢ ،از رخ ﺗــﻮ ﮔﻞ ﭼﯿﺪن )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺣﺎﻣﺪ ﻋﺴﮕﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣﯿــﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎﻧــﺎن ﮐــﻰ ﺗــﻮان ﮔﻔــﺖ ﮐــﻪ ﯾــﺎر ﻣــﺎ ﭼﻨﯿــﻦ ﮔﻔــﺖ و ﭼﻨــﺎن ﮐــﺮد ﻣﻄــﺮب ﻋﺸــﻖ ﻣــﻰ ﻧــﻮازد ﺳــﺎز ﻋﺎﺷــﻘﻰ ﮐــﻮ؟ ﮐــﻪ ﺑﺸــﻨﻮد آواز ﻣﻄــﺮب ﻋﺸــﻖ ﻋﺠــﺐ ﺳــﺎز و ﻧﻮاﯾــﻰ دارد ﻧﻘــﺶ ﻫــﺮ ﻧﻐﻤﻪ ﮐــﻪ زد راه ﺑﻪ ﺟﺎﯾــﻰ دارد ﻣﺸــﺘﺎق ﺗــﻮ را ﮐــﻰ ﺑــﻮد آرام و ﺻﺒــﻮرى ﻫﺮﮔــﺰ ﻧﺸــﻨﯿﺪم ﮐــﻪ ﮐﺴــﻰ ﺻﺒﺮ ز ﺟــﺎن ﮐﺮد 186 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪي( ﻣﺮا ﻣﺤﺘﺎج رﺣﻢ اﯾﻦ و آن ﮐﺮدى ﻣﻼﻟﻰ ﻧﯿﺴــﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺤﺘﺎج ﺧﻮاﻫﻰ ﺷــﺪ ﺟﻬﺎن دار ﻣﮑﺎﻓﺎت اﺳــﺖ )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﮔﻮﯾﻢ در اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮم ﭘﻮ ،ﺗﺎﺑﻨﺪه ،ﻫﺴــﺘﻰ ﺑﺨﺶ ﭼﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺎش ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻰ ﭘﺎك ،روﺷﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺎران ﻣﺜﻞ ﻣﺮوارﯾﺪ ﺑﺎش )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( ﻣــﺮا ﻣﻰﺑﯿﻨﻰ و ﻫــﺮ دم زﯾﺎدت ﻣﻰ ﮐﻨﻰ دردم ﺗﻮ را ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ و ﻣﯿﻠﻢ زﯾﺎدت ﻣﻰ ﺷــﻮد ﻫﺮ دم ﻣﻠﮑﻰ ﮐﻪ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﺷﺪ از ﺷﻮﻣﻰ ﺷﯿﻄﺎن ﺷﺪ ﺑــﺎز آن ﺳــﻠﯿﻤﺎن ﺷــﺪ ﺗــﺎ ﺑــﺎد ﭼﻨﯿــﻦ ﺑــﺎدا )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻣﻦ ﻧﺪاﻧﺴــﺘﻢ از اول ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻰ ﻣﻬﺮ و وﻓﺎﯾﻰ ﻋﻬــﺪ ﻧﺎﺑﺴــﺘﻦ ﺑﻪ از آن ﮐﻪ ﺑﺒﻨــﺪى و ﻧﭙﺎﯾﻰ ﻣـﺮا در ﻣﻨﺰل ﺟﺎﻧﺎن ﭼــﻪ اﻣﻦ ﻋﯿﺶ ﭼﻮن ﻫﺮ دم ﺟﺮس ﻓﺮﯾــﺎد ﻣﻰدارد ﮐــﻪ ﺑﺮﺑﻨﺪﯾﺪ ﻣﺤﻤﻞﻫﺎ ﻣﻨــﻢ ﮐﻪ ﺷــﻬﺮه ﺷــﻬﺮم ﺑــﻪ ﻋﺸــﻖ ورزﯾﺪن ﻣﻨــﻢ ﮐــﻪ دﯾــﺪه ﻧﯿﺎﻟــﻮده ام ﺑــﻪ ﺑــﺪ دﯾــﺪن ﻣــﻮي ﺳــﭙﯿﺪ را ﻓﻠﮑــﻢ آﺳــﺎن ﻧــﺪاد اﯾــﻦ رﺷــﺘﻪ را ﺑــﻪ ﻧﻘــﺪ ﺟﻮاﻧــﯽ داده ام ﻣﯽ رﺳــﺪ روزي ﮐﻪ ﺷــﺮط ﻋﺎﺷﻘﯽ دﻟﺪادﮔﯽ ﺳﺖ آن زﻣﺎن ،ﻫﺮ دل ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻋﺎﺷــﻖ ﻣﯽ ﺷــﻮد ﻣــﻦ را ﺑــﻪ ﻏﯿــﺮ ﻋﺸــﻖ ﺑــﻪ ﻧﺎﻣﯽ ﺻــﺪا ﻧﮑﻦ ﻏــﻢ را دوﺑــﺎره وارد اﯾــﻦ ﻣﺎﺟــﺮا ﻧﮑــﻦ 187 )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )رﻫﯽ ﻣﻌﯿﺮي( )ﺧﻠﯿﻞ ذﮐﺎوت( )ﺣﺎﻣﺪ اﺑﺮاﻫﯿﻤﯽ( ﻣــﺮده ﺑ ُ َﺪم زﻧﺪه ﺷــﺪم ،ﮔﺮﯾﻪ ﺑ ُ َﺪم ﺧﻨﺪه ﺷــﺪم دوﻟﺖ ﻋﺸــﻖ آﻣﺪ و ﻣﻦ دوﻟﺖ ﭘﺎﯾﻨﺪه ﺷــﺪم ﻣﻐﺮور ﻣﺸــﻮ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺳــﻮز ﺧﻮد اي ﺷــﻤﻊ ﮐﺎﯾــﻦ ﺳــﺎزش ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﻢ از روي ﺣﺴــﺎب اﺳــﺖ ﻣﻐﺮور ﻣﺸــﻮ ﺑــﻪ ﺧﻮد ﮐــﻪ ﺧﻮاﻧــﺪى ورﻗﻰ زان روز ﺣــﺬر ﮐــﻦ ﮐــﻪ ورق ﺑــﺮ ﮔــﺮدد ﻣــﻦ ﺑــﺪ ﮐﻨــﻢ و ﺗــﻮ ﺑــﺪ ﻣﮑﺎﻓــﺎت دﻫــﯽ ﭘــﺲ ﻓــﺮق ﻣﯿــﺎن ﻣــﻦ و ﺗــﻮ ﭼﯿﺴــﺖ ﺑﮕــﻮ )ﻣﻮﻻﻧﺎ(( )ﺷﻬﺪى ﻟﻨﮕﺮودي( )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( )ﺧﯿﺎم( ﻣﺮا ﻣﻬﺮ ﺳــﯿﻪ ﭼﺸﻤﺎن زﺳــﺮ ﺑﯿﺮون ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻗﻀﺎي آﺳﻤﺎﻧﯿﺴــﺖ و دﮔﺮﮔﻮن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻣﻦ و دل ﺑﺮﯾﺪن از ﺗﻮ؟ ﭼﻪ ﻣﺤﺎل ﺧﻨﺪه دارى ﮐﻪ ﮐﺴــﻰ ﻧﺪﯾــﺪه ﮐﺎﻓﺮ ،ﺑﻪ اﻗﺎﻣــﻪ ى ﻧﻤﺎزى ﻣــﺰن ﺑــﺮ ﺳــﺮ ﻧﺎﺗــﻮان دﺳــﺖ زور ﮐــﻪ روزى ﺑــﻪ ﭘﺎﯾــﺶ در اﻓﺘــﻰ ﭼــﻮ ﻣــﻮر ﻣﮑــﻦ ﺧﺎﻧــﻪ ﺑــﺮ راه ﺳــﯿﻞ اى ﻏــﻼم ﮐــﻪ ﮐــﺲ را ﻧﮕﺸــﺖ اﯾــﻦ ﻋﻤــﺎرت ﺗﻤــﺎم ﻣــﻦ اﯾﻦ ﻣــﺮاد ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﻢ ﺷــﺒﻰ ﺑــﻪ ﺟــﺎى اﺷــﮏ روان در ﮐﻨــﺎر ﻣــﻦ ﺑﺎﺷــﻰ ﻣــﻦ ار ﭼــﻪ ﺣﺎﻓــﻆ ﺷــﻬﺮم ﺟﻮى ﻧﻤــﻰارزم ﻣﮕــﺮ ﺗــﻮ از ﮐــﺮم ﺧﻮﯾــﺶ ﯾــﺎر ﻣــﻦ ﺑﺎﺷــﻰ ﻣــﻦ در اﻧﺪﯾﺸــﻪ آﻧــﻢ ﮐﻪ روان ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺸــﺎﻧﻢ ﻧــﻪ در اﻧﺪﯾﺸــﻪ ﮐﻪ ﺧــﻮد را ز ﮐﻤﻨــﺪت ﺑﺮﻫﺎﻧﻢ ﻣﺮا ﺳــﺮى اﺳــﺖ ﭘﺮ از ﺷﻮر و اﻟﺘﻬﺎب ﺟﻮاﻧﻰ 188 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﯿﺮوس ﻋﺒﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( ﮐــﻪ آرزوى ﻧﺜــﺎرش ﺑﻪ ﺧﺎك ﭘــﺎى ﺗﻮ دارم )ﺳﯿﻤﯿﻦ( ﻣﺮا ﭼﺸﻤﯿﺴﺖ ﺧﻮن اﻓﺸــﺎن ز دﺳﺖ آن ﮐﻤﺎن اﺑﺮو ﺟﻬﺎن ﺑﺲ ﻓﺘﻨﻪ ﺧﻮاﻫﺪ دﯾﺪ از آن ﭼﺸﻢ و از آن اﺑﺮو )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣــﺮا ﮐﯿﻔﯿــﺖ ﭼﺸــﻢ ﺗــﻮ ﮐﺎﻓﯿﺴــﺖ رﯾﺎﺿــﺖ ﮐــﺶ ﺑــﻪ ﺑﺎداﻣــﻰ ﺑﺴــﺎزد ﻣــﻦ ﯾﮑــﻰ ﮐﻮﻫــﻢ ز آﻫــﻦ در ﻣﯿﺎن ﻋﺎﺷــﻘﺎن ﻣــﻦ ز ﻫﺮ ﺑــﺎدى ﻧﮕــﺮدم ﻣﻦ ﻫﻮاﯾﻰ ﻧﯿﺴــﺘﻢ ﻣﺮا ﺑﺎزﯾﭽﻪ ى ﺧﻮد ﺳــﺎﺧﺖ ﭼﻮن ﻣﻮﺳــﻰ ﮐﻪ درﯾﺎ را ﻓﺮاﻣﻮﺷــﺶ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ﭼﻮن درﯾﺎ ﮐﻪ ﻣﻮﺳــﻰ را )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( ﻣــﺮا وﺻــﺎل ﻧﺒﺎﯾــﺪ ﻫﻤــﺎن اﻣﯿــﺪ ﺧﻮﺷﺴــﺖ ﻧﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ رﻓﺖ رﺳــﯿﺪ و ﻧﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﮐﺸــﺖ درود ﻣــﻦ از ﻋﻬــﺪ آدم ﺗــﻮ را دوﺳــﺖ دارم از آﻏــﺎز ﻋﺎﻟــﻢ ﺗــﻮ را دوﺳــﺖ دارم ﭼــﻪ ﺷــﺐﻫﺎ ﻣــﻦ و آﺳــﻤﺎن ﺗــﺎ دم ﺻﺒــﺢ ﺳــﺮودﯾﻢ ﻧﻢﻧــﻢ ،ﺗــﻮ را دوﺳــﺖ دارم ﻣﯿﺎﺳــﺎى از آﻣﻮﺧﺘــﻦ ﯾــﮏ زﻣــﺎن ز داﻧــﺶ ﻣﯿﻔﮑــﻦ دل اﻧــﺪر ﮔﻤــﺎن ﻣﮕــﻮ آن ﺳــﺨﻦ ﮐﺎﻧــﺪرو ﺳــﻮد ﻧﯿﺴــﺖ ﮐــﺰان آﺗﺸــﺖ ﺑﻬــﺮه ﺟــﺰ دود ﻧﯿﺴــﺖ ﻣــﻦ ﮔــﺪا و ﺗﻤﻨــﺎى وﺻــﻞ او ﻫﯿﻬــﺎت ﻣﮕــﺮ ﺑﻪ ﺧــﻮاب ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺧﯿﺎل ﻣﻨﻈﺮ دوﺳــﺖ ﻣﺎ ز ﻫﺮ روﺷــﻨﺪﻟﻰ ﯾﮏ رﺷــﺘﻪ ﻓﻦ آﻣﻮﺧﺘﯿﻢ ﻋﻘﻞ از ﻣﺠﻨﻮن و ﻋﺸﻖ از ﮐﻮﻫﮑﻦ آﻣﻮﺧﺘﯿﻢ ﻣﮕﺮ اى ﺳــﺤﺎب رﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﺒﺎرى ارﻧﻪ دوزخ ﺑــﻪ ﺷــﺮار ﻗﻬــﺮ ﺳــﻮزد ﻫﻤﻪ ﺟــﺎن ﻣﺎﺳــﻮا را ﻣﮕــﺮ آدﻣــﻰ ﻧﺒــﻮدى ﮐﻪ اﺳــﯿﺮ دﯾــﻮ ﻣﺎﻧﺪى 189 )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺑﺮ ﻫﻤﺪاﻧﻰ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐــﻪ ﻓﺮﺷــﺘﻪ ره ﻧــﺪارد ﺑــﻪ ﻣــﮑﺎن آدﻣﯿــﺖ )ﺳﻌﺪى( ﻣﻄﺮﺑﺎ ﻣﺠﻠﺲ اﻧﺲ اﺳــﺖ ﻏﺰل ﺧﻮان و ﺳــﺮود ﭼﻨــﺪ ﮔﻮﯾﻰ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ رﻓــﺖ و ﭼﻨﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﻣــﮋده اى دل ﮐــﻪ ﻣﺴــﯿﺤﺎ ﻧﻔﺴــﻰ ﻣﻰ آﯾﺪ ﮐــﻪ ز اﻧﻔﺎس ﺧﻮﺷــﺶ ﺑﻮى ﮐﺴــﻰ ﻣﻰ آﯾﺪ ﻣﻰﮔﺮﯾــﻢ و ﻣــﺮادم از اﯾــﻦ ﺳــﯿﻞ اﺷــﮑﺒﺎر ﺗﺨــﻢ ﻣﺤﺒــﺖ اﺳــﺖ ﮐــﻪ در دل ﺑﮑﺎرﻣــﺖ ﻣﮕﺬار دﯾﮕﺮان ﻧﺎم ﺗﻮ را ﺑﺪاﻧﻨﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫﻤﯿﻦ زﻻل ﺑﻰﮐﺮان ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﺮاى ﭘﭻ ﭘﭻ ﻫﺰار ﺳﺎﻟﻪ آﻧﺎن ﮐﺎﻓﻰ ﺳﺖ )اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ( ﻣﺎﻧﺪن ﺑﻪ ﭘﺎى ﮐﺴﻰ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ دارى ﻗﺸﻨﮕﺘﺮﯾﻦ اﺳﺎرت زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ )ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﻰ( ﻣــﻰروى اﻧــﺪر ﺳــﺮ راه وداﻋــﺖ ﻣــﺮد و زن ﭘــﺎى در ﮔﻞ ﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ از آب ﭼﺸــﻢ اﺷــﮑﺒﺎر ﻣــﻦ ُﮔﻨـ ِ ـﮓ ﺧﻮابدﯾــﺪه و ﻋﺎﻟــﻢ ﺗﻤــﺎم ﮐــﺮ ﻣــﻦ ﻋﺎﺟــﺰم ز ﮔﻔﺘــﻦ و ﺧﻠﻖ از ﺷــﻨﯿﺪﻧﺶ ﻣﻦ ﺳــﺮ زﻧﻢ ﺑﻪ ﺳــﻨﮓ و ﺗﻮ ﺳــﺎﻏﺮ زﻧﻰ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ اﯾــﻦ ﺳــﺮزﻧﺶ ﻣﯿﺎﻧــﻪ ﻋﺸــﺎق ﺑــﺲ ﻣــﺮا ﻣــﺎ ﭘﯿــﺮو آن راﻫﺮواﻧﯿــﻢ ﮐــﻪ ﻣــﺎ را 190 )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( ﭼــﻮن ﻧــﻰ ﺑﻨﻤﺎﯾﻨﺪ ﺑﻪ اﻧﮕﺸــﺖ ره راﺳــﺖ )ﺳﻠﻤﺎن ﺳﺎوﺟﻰ( ﻣــﻦ ﻋــﺎرف دﻟﺘﻨﮕــﻢ ﯾــﺎ زاﻫــﺪ دلﺳــﻨﮓ ﻫــﺮ روز ﻧﻘﺎﺑــﻰ زدهام روى ﻧﻘﺎﺑــﻰ ﻣــﻦ ﺑﺎﺷــﻢ و وى ﺑﺎﺷــﺪ و ﻣــﻰ ﺑﺎﺷــﺪ و ﻧــﻰ ﮐــﻰ ﺑﺎﺷــﺪ و ﮐــﻰ ﺑﺎﺷــﺪ و ﮐــﻰ ﺑﺎﺷــﺪ و ﮐﻰ ﻣــﻦ ﮔــﻪ ﻟــﺐ وى ﺑﻮﺳــﻢ وى ﮔﻪ ﻟــﺐ ﻣﻰ )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( ﻣﻦ ﻣﺴــﺖ ز وى ﺑﺎﺷــﻢ و وى ﻣﺴﺖ ز ﻣﻰ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻣﺮﺣﺒﺎ اى ﭘﯿﮏ ﻣﺸــﺘﺎﻗﺎن ﺑﺪه ﭘﯿﻐﺎم دوﺳﺖ ﺗﺎ ﮐﻨﻢ ﺟﺎن از ﺳــﺮ رﻏﺒﺖ ﻓﺪاى ﻧﺎم دوﺳــﺖ ﻧﻮاﯾــﻰ ﺑﺴــﻢ اﷲ اﮔــﺮ ﺣﺮﯾــﻒ ﻣﺎﯾــﻰ ﻣﺎ ره ﺑـﻪ ﮐﻮى ﻋﺎﻓﯿﺖ داﻧﯿﻢ و ﻣﻨﺰﻟﮕﺎه اﻧﺲ اى در ﺗﮑﺎﭘــﻮى ﻃﻠﺐ ﮔــﻢ ﮐﺮده ره ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﯿﺎ ﻣــﻰ ﮔﻔــﺖ دوش ﺑﻠﺒــﻞ ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷــﺘﻦ دى ﻓﺼــﻞ ﺑﻬــﺎر آﻣــﺪ ﺳــﺎﻗﻰ ﺑﯿــﺎ ﺑــﺪه ﻣــﻰ ﻣــﺮدم از ﻓﺘﻨــﻪ ﮔﺮﯾﺰﻧــﺪ و ﻧﺪاﻧﻨــﺪ ﮐــﻪ ﻣــﺎ ﺑــﻪ ﺗﻤﻨــﺎى ﺗــﻮ در ﺣﺴــﺮت رﺳــﺘﺎﺧﯿﺰﯾﻢ ﻣﻦ ﺷــﺎﺧﻪ ى ﺧﺸــﮑﻢ ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﺑﺮگ و ﺑﺮم ده ﺑــﺎ زﻣﺰﻣــﻪ ى ﻋﺎﻃﻔــﻪ ﻫﺎﯾــﺖ ﺛﻤــﺮم ده ﻣﺎﯾﯿــﻢ و ﻧــﻮاى ﺑــﻰ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﻣــﻦ و اﻧﮑﺎر ﺷــﺮاب اﯾــﻦ ﭼﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺑﺎﺷــﺪ ﻏﺎﻟﺒــﺎ آﻧﻘــﺪرم ﻋﻘــﻞ و دراﯾــﺖ ﺑﺎﺷــﺪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻣﺴﺘﻢ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ ،دل را زدﺳﺘﻢ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ ﮔﻪ ﺑﺎده ﻧﻮﺷــﻢ اى ﺻﻨﻢ ،ﮔﻪ ﻣﻰ ﭘﺮﺳــﺘﻢ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻣﻦ ﻣﺴــﺖ ﻣﻰ ﻋﺸــﻘﻢ ﻫﺸــﯿﺎر ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ وز ﺧﻮاب ﺧﻮش ﻫﺴــﺘﻰ ﺑﯿﺪار ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷــﺪ ﻣــﻦ ﺑﮕﯿــﺮم ﻋﻨــﺎن ﺷــﻪ روزي ﮔﻮﯾــﻢ از دﺳــﺖ ﺧﻮﺑﺮوﯾــﺎن داد 191 )ﻓﺨﺮ اﻟﺪﯾﻦ ﻋﺮاﻗﻰ( )ﺳﻌﺪي( ﻣﮕــﺮ ﺗــﻮ ﺑﻰ ﺧﺒــﺮى ﮐﺎﻧــﺪر اﯾﻦ ﻣﻘـــﺎم ﺗﺮا ﺑﮑــﻮش ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﺳــﻼﻣﺖ ﺑــﻪ ﻣﺎﻣﻨﻰ ﺑﺮﺳــﻰ ﻣــﺎ را ﺑــﻪ ﻣﻘــﺎم ﻋﺸــﻖ راﻫــﻰ دادﻧــﺪ دروﯾﺸــﻰ و ﺑﯿﭽﺎرﮔــﻰ ﻣــﺎ دﯾﺪﻧــﺪ ﭼﻪ دﺷــﻤﻨﺎن ﺣﺴــﻮدﻧﺪ و دوﺳﺘﺎن ﻏﯿـــﻮر ﮐﻪ راه ﺳﺨﺖ ﻣﺨﻮف اﺳﺖ و ﻣﻨﺰﻟﻰ ﺑﺲ دور )ﻇﻬﯿﺮاﻟﺪﯾﻦ ﻓﺎرﯾﺎﺑﻰ( در ﮐــﻮى ﺧﺮاﺑــﺎت ﭘﻨﺎﻫــﻰ دادﻧـــﺪ ﻣــﺎ را ﻫــﻢ از اﯾــﻦ ﻧﻤــﺪ ﮐﻼﻫــﻰ دادﻧــﺪ )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﻣﺎﻫــﻰ ﮐــﻪ ﻗﺪش ﺑــﻪ ﺳــﺮو ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ راﺳــﺖ آﯾﯿﻨــﻪ ﺑــﻪ دﺳــﺖ و روى ﺧــﻮد ﻣﻰآراﺳــﺖ دﺳــﺘﺎرﭼﻪاى ﭘﯿﺸﮑﺸــﺶ ﮐــﺮدم ﮔﻔــﺖ وﺻﻠــﻢ ﻃﻠﺒــﻰ زﻫــﻰ ﺧﯿﺎﻟــﻰ ﮐﻪ ﺗﻮراﺳــﺖ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻤﺖ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺷــﺐ ﺧﺴﺘﻪ ﺧﻮاب را ﻣــﻰ ﺟﻮﯾﻤــﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑــﻪ ﻟــﺐ ﺗﺸــﻨﻪ آب را ﻣﺸــﺘﺎﻗﻰ و ﺻﺒــﻮرى از ﺣــﺪ ﮔﺬﺷــﺖ ﯾــﺎرا ﮔــﺮ ﺗــﻮ ﺷــﮑﯿﺐ دارى ﻃﺎﻗــﺖ ﻧﻤﺎﻧــﺪ ﻣﺎ را ﻣﺎدر اﻣﺮوز ﻫﺴــﺘﻰ ام ﺑﻪ اﻣﯿﺪ دﻋﺎى ﺗﻮﺳــﺖ ﻓــﺮدا ﮐﻠﯿــﺪ ﺑــﺎغ ﺑﻬﺸــﺘﻢ رﺿــﺎى ﺗﻮﺳــﺖ ﻣﺮا ﻋﻬﺪﯾﺴــﺖ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﺎن ﮐﻪ ﺗﺎ ﺟﺎن در ﺑﺪن دارم ﻫﻮاداران ﮐﻮﯾﺶ را ﭼﻮ ﺟﺎن ﺧﻮﯾﺸــﺘﻦ دارم ﻣﻠــﮑﺎ ذﮐﺮ ﺗﻮ ﮔﻮﯾــﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺎﮐــﻰ و ﺧﺪاﯾﻰ ﻧــﺮوم ﺟــﺰ ﺑﻪ ﻫﻤــﺎن رو ﮐﻪ ﺗــﻮام راﻫﻨﻤﺎﯾﻰ ﻣــﻦ از ﮐﺠﺎ ﭘﻨﺪ از ﮐﺠﺎ؟ ﺑﺎده ﺑﮕﺮدان ﺳــﺎﻗﯿﺎ آن ﺟــﺎم ﺟﺎن اﻓﺰاى را ﺑﺮ رﯾﺰ ﺑﺮ ﺟﺎن ،ﺳــﺎﻗﯿﺎ ﻣــﺮده ﺑ ُ َﺪم زﻧﺪه ﺷــﺪم ،ﮔﺮﯾﻪ ﺑ ُ َﺪم ﺧﻨﺪه ﺷــﺪم دوﻟﺖ ﻋﺸــﻖ آﻣﺪ و ﻣﻦ دوﻟﺖ ﭘﺎﯾﻨﺪه ﺷــﺪم ﻣﺮﻫــﻢ ﻧﻤــﻰ ﻧﻬﻰ ﺑــﻪ ﺟﺮاﺣﺖ ،ﻧﻤــﮏ ﻣﭙﺎش ﻧﻮﺷــﻢ ﻧﻤــﻰ دﻫــﻰ ﺑــﻪ دﻟــﻢ ﻧﯿﺸــﺘﺮ ﻣﺰن 192 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﺳﻌﺪى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺧﻮاﺟﻮى ﮐﺮﻣﺎﻧﻰ( ﻣﻦ ﻣﻮى ﺧﻮﯾﺶ را ﻧﻪ از آن ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﺳــﯿﺎه ﭼــﻮن ﺟﺎﻣــﻪ ﺑﻪ وﻗــﺖ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺳــﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﺗــﺎ ﺑــﺎز ﻧﻮﺟــﻮان ﺷــﻮم و ﻧــﻮ ﮐﻨــﻢ ﮔﻨــﺎه ﻣــﻦ ﻣــﻮى ز ﻣﺼﯿﺒــﺖ ﭘﯿــﺮى ﮐﻨــﻢ ﺳــﯿﺎه )رودﮐﻰ( ﻣﮑــﻦ ز ﻏﺼــﻪ ﺷــﮑﺎﯾﺖ ﮐــﻪ در ﻃﺮﯾﻖ ﻃﻠﺐ ﺑــﻪ راﺣﺘﻰ ﻧﺮﺳــﯿﺪ آﻧﮑــﻪ زﺣﻤﺘﻰ ﻧﮑﺸــﯿﺪ ﻣﮕــﺮ اﻣــﺮوز ﺑــﻪ ﺑﺎﻟﯿــﻦ ﻣــﻦ آﯾﻰ ﮐــﻪ دﮔﺮ ﻋﻤــﺮ ﮐﻮﺗــﺎه ﻣــﺮا وﻋــﺪه ى ﻓﺮدا ﺗﻨﮕﺴــﺖ ﻣﮕــﺮ ﺟﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔــﻪ آﻣﺪى ﻧﺎﮔﻪ ﺑــﺮون رﻓﺘﻰ؟ ﻣﮕــﺮ ﻋﻤﺮى ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﻪ ﻣــﻰ روى دﯾﮕﺮ ﻧﻤﻰ آﯾﻰ؟ ﻣــﻦ ﺗﻬــﻰ دﺳــﺖ ﺑــﻪ ﺑــﺎزار ﻣﺤﺒــﺖ ﻧــﺮوم )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺑﻬﺎدر ﯾﮕﺎﻧﻪ( )ﻫﻼﻟﻰ ﺟﻐﺘﺎﯾﻰ( ﺳــﺮ و ﺟﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ى ﺳﻮداى ﻣﻦ اﺳﺖ )اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ ورزى( ﻣﻠــﮏ دل ﮐــﺮدى ﺧــﺮاب از ﺗﯿــﻎ ﻧــﺎز اﻧــﺪر آن وﯾﺮاﻧــﻪ ﺳــﻠﻄﺎﻧﻰ ﻫﻨــﻮز ﻣــﻦ ﻫــﺮ ﭼﻪ دﯾــﺪه ام ز دل و دﯾﺪه دﯾﺪه ام ﮔﺎﻫــﻰ ز دل ﺑــﻮد ﮔﻠــﻪ ﮔﺎﻫــﻰ ز دﯾــﺪه ام ﻣﺮا ﻣﻬﺮ ﺳــﯿﻪ ﭼﺸﻤﺎن زﺳــﺮ ﺑﯿﺮون ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻗﻀﺎى آﺳﻤﺎﻧﯿﺴــﺖ و دﮔﺮﮔﻮن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷــﺪ ﻣــﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺷــﻢ ﮐﻪ ﺑــﺮ آن ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺎﻃــﺮ ﮔﺬرم ﻟﻄﻒﻫــﺎ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ اى ﺧﺎك درت ﺗﺎج ﺳــﺮم ﻣــﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺷــﻢ ﮐــﻪ ﺗﻤﻨــﺎى وﺻﺎل ﺗــﻮ ﮐﻨﻢ ﯾــﺎ ﮐﯿﻢ ﺗﺎ ﮐــﻪ ﺣﺪﯾﺚ ﻟﺐ و ﺧــﺎل ﺗﻮ ﮐﻨﻢ ﻣــﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺷــﻢ ﮐﻪ ﺑــﻪ ﺗﻦ رﺧﺖ وﻓﺎى ﺗﻮ ﮐﺸــﻢ دﯾــﺪه ﺣﻤــﺎل ﮐﻨــﻢ ﺑــﺎر ﺟﻔــﺎى ﺗــﻮ ﮐﺸــﻢ ﻣــﺮا ﮐــﻪ ﺳــﺎﺧﺘﻪ ﺑــﻮدم ﺑــﻪ داغ ﻧﻮﻣﯿــﺪى 193 )اﻣﯿﺮﺧﺴﺮو دﻫﻠﻮى( )ﺳﻠﻤﺎن ﺳﺎوﺟﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )اﻧﻮرى( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( دﮔــﺮ ﺑــﺮاى ﭼــﻪ اﻣﯿــﺪوار ﺧــﻮد ﮐــﺮدى؟ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( ﻣــﺎ را ﮐــﻪ ﻧــﻮ ﺑﻬــﺎر ﺑﻪ اﻓﺴــﺮدﮔﻰ ُﮔﺬﺷــﺖ اى ﺳــﺒﺰه ،از َﻣــﺰار دﻣﯿــﺪن ﭼــﻪ ﻓﺎﯾــﺪه ؟ ﻣﮕــﺮ دل را ﻓﺮﺳــﺘﻢ وره از ﻗﺎﺻــﺪ ﻧﻤﻰ آﯾﺪ ﺷــﮑﺎﯾﺖ ﻫﺎى ﻫﺠﺮاﻧﻰ ﮐﺰ آن ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎن دارم )ﺣﺰﯾﻦ ﻻﻫﯿﺠﻰ( )ﺣﺰﯾﻦ ﻻﻫﯿﺠﻰ( ﻣﺮا ز روز ﻗﯿﺎﻣﺖ ،ﻏﻤﻰ ﮐﻪ ﻫﺴــﺖ ،اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐــﻪ روى ﻣــﺮدم ﻋﺎﻟــﻢ ،دوﺑــﺎره ﺑﺎﯾــﺪ دﯾــﺪ ﻣــﻦ ﻣﻠــﮏ ﺑﻮدم و ﻓــﺮدوس ﺑﺮﯾــﻦ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻮد آدم آورد در اﯾــﻦ دﯾــﺮ ﺧــﺮاب آﺑــﺎدم )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣﺮا ﮔﻮﯾﻰ :ﻣﺸــﻮ ﻏﻤﮕﯿﻦ ،ﮐﻪ ﺧﻮش دارم ﺗﻮ را روزى ﭼــﻮ ﻣﻰﮔﺮدم ﻫــﻼك از ﻏﻢ ﺗﻮ آﻧﮕﻪ ﺧﻮش ﻣـﺮا دارى! )ﻋﺮاﻗﻰ( ﻣﻦ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻋﺸﻖ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ و ﻣﺴﺘﻰ ﺷﻌﺮ ﮔﻞﻫﺎى ﺷﻤﻌﺪاﻧﻰ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه و ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎى ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﮑﺜﯿﺮ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﻋﺸﻖ را ﺑﻪ ﺑﻰ ﻧﻬﺎﯾﺖ )ﺳﺎرا ﻗﺒﺎدى( ـﺮم و ﺧﻨﺪان و ﻧﮕــﻪ ﻣﯽﻧﮑﻨﯽ ﻣــﯽ روي ﺧـ ّ ﮐــﻪ ﻧﮕــﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ از ﻫــﺮ ﻃﺮﻓــﺖ ﻏﻤﺨﻮاري ﻣﭙــﺮس از ﮐﻔــﺮ و اﯾﻤــﺎن ﺑﻰدﻟــﻰ را ﮐــﻪ ﻫــﻢ ﮐﻔــﺮ و ﻫــﻢ اﯾﻤﺎﻧــﺶ ﺗــﻮ ﺑﺎﺷــﻰ ﻣــﺎ در اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد ﮐﻨﺞ ﻣﻼﻟﻰ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴــﺖ ﻋﺎﻟﻤــﻰ دارﯾــﻢ در ﮐﻨــﺞ ﻣــﻼل ﺧﻮﯾﺸــﺘﻦ ﻣﻌﺎﺷــﺮان ﮔــﺮه از زﻟــﻒ ﯾــﺎر ﺑــﺎز ﮐﻨﯿــﺪ ﺷــﺒﯽ ﺧﻮش اﺳﺖ ﺑﺪﯾﻦ ﻗﺼﻪ اش دراز ﮐﻨﯿﺪ )ﺳﻌﺪي( )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( 194 )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣﻌﺸــﻮق ﺗــﻮ ﻫﻤﺴــﺎﯾﻪ و دﯾــﻮار ﺑــﻪ دﯾــﻮار درﺑﺎدﯾــﻪ ﺳﺮﮔﺸــﺘﻪ ﺷــﻤﺎ در ﭼــﻪ ﻫﻮاﯾﯿــﺪ ﻣﺮﺣﺒﺎ اى ﭘﯿﮏ ﻣﺸــﺘﺎﻗﺎن ﺑﺪه ﭘﯿﻐﺎم دوﺳــﺖ ﺗﺎ ﮐﻨﻢ ﺟﺎن از ﺳــﺮ رﻏﺒﺖ ﻓﺪاى ﻧﺎم دوﺳــﺖ ﻣﺪاﻣﻢ ﻣﺴــﺖ ﻣﻰ دارد ﻧﺴﯿﻢ ﺟﻌﺪ ﮔﯿﺴﻮﯾﺖ ﺧﺮاﺑﻢ ﻣــﻰ ﮐﻨﺪ ﻫﺮدم ﻓﺮﯾﺐ ﭼﺸــﻢ ﺟﺎدوﯾﺖ ﻣــﮋده وﺻــﻞ ﺗــﻮ ﮐﻮ ﮐــﺰ ﺳــﺮ ﺟــﺎن ﺑﺮﺧﯿﺰم ﻃﺎﯾــﺮ ﻗﺪﺳــﻢ و از دام ﺟﻬــﺎن ﺑﺮﺧﯿــﺰم ﻣــﺎ ﻗﻤﺮﯾــﺎن ﺳــﻮﺧﺘﻪ اﺳــﺘﺎد ﻧﻐﻤــﻪ اﯾــﻢ ﺑﻠﺒــﻞ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ واﺳــﻄﻪ ﺷــﺎﮔﺮد زاغ ﻣﺎﺳــﺖ ﻣﺠﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ﮔﺮى ﺷــﻬﺮه ﺷــﻬﺮ اﺳــﺖ در دﺷــﺖ ﺟﻨــﻮن ﻫﻤﺴــﻔﺮ ﻋﺎﻗــﻞ ﻣــﺎ ﺑــﻮد )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻃﺎﻟﺐ آﻣﻠﯽ( )ﻓﺮﺧﻰ ﯾﺰدى( ﻣــﺎ ﺷــﺒﻰ دﺳــﺖ ﺑﺮآرﯾــﻢ و دﻋﺎﯾــﻰ ﺑﮑﻨﯿﻢ ﻏــﻢ ﻫﺠــﺮان ﺗــﻮ را ﭼــﺎره ز ﺟﺎﯾــﻰ ﺑﮑﻨﯿــﻢ ﻣﯿﺎن ﻋﻘﻞ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ دﻋﻮاﺳــﺖ روز و ﺷﺐ ﺗــﻮ ﻫــﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﺑــﺎ ﺧﻮﯾﺶ دﻋﻮا ﻣــﻰ ﮐﻨﻰ ﯾﺎ ﻧﻪ )ﺣﺎﻓﻆ( )اﺣﺴﺎن ﻧﺎﺟﻰ( ﻣــﻦ ﮐــﻪ روى از ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑــﻪ وﺻﺎﻟﺖ ﮐﺮدم ﺷــﺮط اﻧﺼــﺎف ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ ﺑﻤﺎﻧــﻰ ﻓــﺮدم ﻣﺎ ﻣﺸــﻖ ﻏﻢ ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ را ﺧﻮش ﻧﻨﻮﺷــﺘﯿﻢ اﻣــﺎ ﺗــﻮ ﺑﮑﺶ ﺧﻂ ﺑــﻪ ﺧﻄﺎى ﻫﻤــﻪ ى ﻣﺎ ﻣﻌﻠﻤــﺖ ﻫﻤــﻪ ﺷــﻮﺧﻰ و دﻟﺒــﺮى آﻣﻮﺧــﺖ ﺟﻔــﺎ و ﻧــﺎز و ﻋﺘــﺎب و ﺳــﺘﻤﮕﺮى آﻣﻮﺧــﺖ ﻣﻦ دوﺳــﺘﺪار روى ﺧﻮش و ﻣﻮى دﻟﮑﺸــﻢ 195 )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺳﻌﺪى( ﻣﺪﻫﻮش ﭼﺸــﻢ ﻣﺴــﺖ و ﻣﻰ ﺻﺎف ﺑﻰﻏﺸﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣﻦ ارگ ﺑﻢ و ﺧﺸــﺖ ﺑﻪ ﺧﺸــﺘﻢ ﻣﺘﻼﺷــﻰ ﻣﺜﻞ ﺑﺎران ﺑﻬﺎرى ﺗــﻮ ﻧﻘﺶ ﺟﻬﺎن ،ﻫﺮ وﺟﺒﺖ ﺗﺮﻣﻪ و ﮐﺎﺷــﻰ )ﺣﺎﻣﺪ ﻋﺴﮑﺮى( ﮐﻪ ﻧﻤﻰ ﮔﻮﯾﺪ ﮐِﻰ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ در ﺑﺰن و ﺳﺮزده از راه ﺑﺮس )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( ﻣــﺮد راﻫــﻢ ﺑــﺎش ﺗــﺎ ﺷــﺎﻫﺖ ﮐﻨــﻢ 196 ﺻــﺪ ﭼــﻮ ﻟﯿــﻼ ﮐﺸــﺘﻪ در راﻫــﺖ ﮐﻨــﻢ )ﻧﻈﺎﻣﻰ( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ن ﻧﺘــﻮان وﺻﻒ ﺗﻮ ﮔﻔﺘــﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ در ﻓﻬﻢ ﻧﮕﻨﺠﻰ ﻧﺘــﻮان ﺷــﺒﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺗــﻮ در وﻫﻢ ﻧﯿﺎﯾﻰ ﭘــﺮوردﮔﺎر ﮐــﻪ ﻓــﺮدا ﭼــﻪ ﺑــﺎزى ﮐﻨــﺪ روزﮔﺎر ﻧﺜﺎر روى ﺗﻮ ﻫﺮ ﺑﺮگ ﮔﻞ ﮐﻪ در ﭼﻤﻦ اﺳﺖ ﻓــﺪاى ﻗﺪ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺳــﺮوﺑﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮﺳــﺖ اﻟﻬــﻰ ﺗــﻮ داﻧــﻰ و ﺗــﻮ داﻧــﻰ ﺗــﺎ ﭼــﻪ ﺧﻮاﻫــﻰ ﻧﺎﺑــﺮده رﻧــﺞ ﮔﻨــﺞ ﻣﯿﺴــﺮ ﻧﻤــﻰ ﺷــﻮد ﻣــﺰد آن ﮔﺮﻓــﺖ ﺟﺎن ﺑــﺮادر ﮐــﻪ ﮐﺎر ﮐﺮد ﻧﻪ ﻣﻦ از دﺳــﺖ ﻧﮕﺎرﯾﻦ ﺗﻮ ﻣﺠﺮوﺣﻢ و ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸــﯿﺮ ﻏﻤﺖ ﮐﺸﺘﻪ ﭼﻮ ﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎرﻧﺪ ﻧﮕﺎرﯾﻨــﺎ دﻟــﻢ ﺑــﺮدى ﺧﺪاﯾﻢ ﺑﺮ ﺗــﻮ داور ﺑﺎد ﺑﻪ دﺳــﺖ ﻫﺠﺮ ﺑﺴــﭙﺮدى ﺧﺪاﯾﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ داور ﺑﺎد ﻧﺪاﻧــﺪ ﻧﻤﻰداﻧــﻢ ﺑﺠــﺰ ذات ﻧﻤﻰداﻧــﻢ ﻧﺪاﻧﺪ رﺳــﻢ ﯾﺎرى ﺑﻰ وﻓﺎ ﯾــﺎرى ﮐﻪ ﻣﻦ دارم ﻧﺸــﻮد ﻓﺎش ﮐﺴــﻰ آﻧﭽﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮﺳﺖ 197 )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻋﻄﺎر( )ﺳﻌﺪي( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( ﺑــﻪ آزار دﻟــﻢ ﮐﻮﺷــﺪ دلآزارى ﮐﻪ ﻣﻦ دارم )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( ﺗــﺎ اﺷــﺎرات ﻧﻈــﺮ ﻧﺎﻣــﻪ رﺳــﺎن ﻣــﻦ و ﺗﻮﺳــﺖ )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺮوا ﺗﻠﺨﮑﺎﻣﺎن را ز ﺗﻠﺨﻰ ﻫﺎى ﻋﺸﻖ آب درﯾــﺎ در ﻣﺬاق ﻣﺎﻫﻰ درﯾﺎ ﺧﻮش اﺳــﺖ ﻧــﻪ ﻋﺠــﺐ ﮔــﺮ ﻓــﺮو رود ﻧ َ َﻔ َﺴــﺶ ﻋﻨﺪﻟﯿﺒــﻰ ُﻏــﺮاب ﻫــﻢ ﻗﻔﺴــﺶ ﻧﺨﻮاﻫــﺪ ﮐــﻪ ﺑﯿﻨــﺪ ﺧﺮدﻣﻨــﺪ ،رﯾــﺶ ﻧــﻪ ﺑــﺮ ﻋﻀــﻮ ﻣــﺮدم ،ﻧــﻪ ﺑــﺮ ﻋﻀــﻮ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺻﺪر ﻧﺸــﯿﻦ ﺷــﺪ ﻋﺰﯾﺰ ﺷــﺪ ،ﮐﻪ ﻏﺒﺎر اﮔــﺮ ﺑــﻪ دﯾــﺪه رﺳــﺪ ﺗﻮﺗﯿــﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷــﺪ ﻧــﺎز ﮐﻨــﻰ ﻧﻈﺮ ﮐﻨــﻰ ﻗﻬﺮ ﮐﻨﻰ ﺳــﺘﻢ ﮐﻨﻰ ﮔــﺮ ﮐــﻪ ﺟﻔﺎ ﮔﺮ ﮐﻪ وﻓــﺎ از ﺗﻮ ﺣﺬر ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻢ ﻧﺼﯿﺤﺘــﻰ ﮐﻨﻤــﺖ ﺑﺸــﻨﻮ و ﺑﻬﺎﻧــﻪ ﻣﮕﯿــﺮ ﻫــﺮ آﻧﭽــﻪ ﻧﺎﺻــﺢ ﻣﺸــﻔﻖ ﺑﮕﻮﯾــﺪت ﺑﭙﺬﯾﺮ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﮐﻠﯿﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻧــﻪ ﻣــﺮا ﻃﺎﻗﺖ ﻏﺮﺑــﺖ ﻧﻪ ﺗــﻮ را ﺧﺎﻃﺮ ﻗﺮﺑﺖ دل ﻧﻬــﺎدم ﺑــﻪ ﺻﺒﻮرى ﮐﻪ ﺟﺰ اﯾــﻦ ﭼﺎره ﻧﺪاﻧﻢ ﻧــﺎز ﭘــﺮورد ﺗﻨﻌــﻢ ﻧﺒــﺮد راه ﺑــﻪ دوﺳــﺖ ﻋﺎﺷــﻘﻰ ﺷــﯿﻮه رﻧــﺪان ﺑﻼﮐــﺶ ﺑﺎﺷــﺪ ﻧﺎﻟــﻪ را ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣــﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﮐﻨﻢ ﺳــﯿﻨﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﯾــﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﮓ آﻣــﺪم ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻦ ﻧــﺎم ﻧﯿﮑــﻮ ﮔــﺮ ﺑﻤﺎﻧــﺪ ز آدﻣــﻰ ﺑــﻪ ﮐﺎز او ﻣﺎﻧــﺪ ﺳــﺮاى زرﻧــﮕﺎر ﻧﺴــﯿﻢ ﺑــﺎد ﭘﯿــﺮوزى ﺑــﺮ آﻣــﺪ ﺑﻬــﺎر ﺧﺮﻣــﻰ ﺑــﺎ او در آﻣــﺪ ﺑﭙﯿﻮﺳــﺖ اﺑــﺮ دوﻟــﺖ ﺑــﺮ ﺣﻮاﻟــﻰ ﻫﻤــﻰ ﺑــﺎرد ﺳــﻌﺎدت ﺑــﺮ ﻣﻮاﻟــﻰ )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )اﻣﯿﺮﺧﺴﺮو دﻫﻠﻮى( )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺨﺮاﻟﺪﯾﻦ اﺳﻌﺪ ﮔﺮﮔﺎﻧﻰ( ﻧﺎﻣــﺖ ﺷــﻨﻮم ،دل ز ﻓــﺮح زﻧــﺪه ﺷــﻮد 198 ﺣــﺎل ﻣــﻦ از اﻗﺒــﺎل ﺗــﻮ ﻓﺮﺧﻨــﺪه ﺷــﻮد )رودﮐﻰ( ﻧﮑﻮﻫــﺶ ﻣﮑــﻦ ﭼــﺮخ ﻧﯿﻠﻮﻓــﺮى را ﺑــﺮى دان از اﻓﻌــﺎل ﭼــﺮخ ﺑﺮﯾــﻦ را ﺑــﺮون ﮐــﻦ ز ﺳــﺮ ﺑــﺎد و ﺧﯿﺮهﺳــﺮى را ﻧﺸــﺎﯾﺪ ز داﻧــﺎ ﻧﮑﻮﻫــﺶ ﺑــﺮى را )ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو( ﻧﺎﻣــﻢ ز ﮐﺎرﺧﺎﻧــﻪ ﻋﺸــﺎق ﻣﺤــﻮ ﺑــﺎد ﮔــﺮ ﺟــﺰ ﻣﺤﺒــﺖ ﺗــﻮ ﺑــﻮد ﺷــﻐﻞ دﯾﮕــﺮم ﻧﺴــﯿﻢ ﺑــﺎد ﺻﺒــﺎ دوﺷــﻢ آﮔﻬــﻰ آورد ﮐــﻪ روز ﻣﺤﻨــﺖ و ﻏﻢ رو ﺑــﻪ ﮐﻮﺗﻬﻰ آورد ﻧــﻪ در ﺑﺮاﺑــﺮ ﭼﺸــﻤﻰ ﻧــﻪ ﻏﺎﯾــﺐ از ﻧﻈــﺮى ﻧــﻪ ﯾــﺎد ﻣﻰ ﮐﻨــﻰ از ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﯿــﺮوى از ﯾﺎد ﻧﺴــﯿﻢ زﻟﻒ ﺗﻮ ﭼــﻮن ﺑﮕﺬرد ﺑــﻪ ﺗﺮﺑﺖ ﺣﺎﻓﻆ ز ﺧــﺎك ﮐﺎﻟﺒــﺪش ﺻــﺪ ﻫــﺰار ﻻﻟــﻪ ﺑﺮآﯾــﺪ ﻧﺴﯿﻢ ﺻﺒﺢ ﺳــﻌﺎدت ﺑﺪان ﻧﺸــﺎن ﮐﻪ ﺗﻮ داﻧﻰ ﮔــﺬر ﺑــﻪ ﮐﻮى ﻓﻼن ﮐــﻦ در آن زﻣﺎن ﮐﻪ ﺗﻮ داﻧﻰ ﻧﺘﺮﺳــﻢ ﮐــﻪ دارم ز روﺷــﻦ دﻟــﻰ ﺑــﻪ دل ﻣﻬــﺮ ﺟــﺎن ﻧﺒــﻰ و ﻋﻠــﻰ ﻧﻰ ﺻــﺪر وﺻﻞ ﺧﻮاﻫﻢ و ﻧﻰ ﭘﯿﺸــﮕﺎه ﻗﺮب ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﺗﻮ ﯾﮏ دو ﺳــﻪ ﮔﺎﻣﻰ ﻣﺮا ﺑﺲ اﺳــﺖ ﻧﻮﺷــﺪاروﺋﻰ و ﺑﻌــﺪ از ﻣﺮگ ﺳــﻬﺮاب آﻣﺪى ﺳــﻨﮕﺪل اﯾــﻦ زودﺗﺮ ﻣﻰ ﺧﻮاﺳــﺘﻰ ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻧﯿــﺎزارم ز ﺧــﻮد ﻫﺮﮔــﺰ دﻟــﻰ را ﮐــﻪ ﻣــﻰ ﺗﺮﺳــﻢ در او ﺟــﺎى ﺗــﻮ ﺑﺎﺷــﺪ ﻧﺎزﻧﯿﻨــﺎ ﻣــﺎ ﺑــﻪ ﻧــﺎز ﺗــﻮ ﺟﻮاﻧــﻰ داده اﯾــﻢ ﻧﺎﻟــﻢ از دﺳــﺖ ﺗــﻮ اى ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺗﺎﺛﯿــﺮ ﻧﺪارى 199 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﻧﻈﯿﺮى ﻧﯿﺸﺎﺑﻮرى( دﯾﮕــﺮ اﮐﻨــﻮن ﺑــﺎ ﺟﻮاﻧــﺎن ﻧﺎزﮐﻦ ﺑــﺎ ﻣﺎ ﭼﺮا )ﺷﻬﺮﯾﺎر( داﻧﻢﮐــﻪ ﭼــﻪ ﻫــﺎ ﮐــﺮدى و ﺗﻘﺼﯿــﺮ ﻧــﺪارى )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﻧﺸــﺎﯾﺪ ﮐــﻪ ﺧﻮﺑــﺎن ﺑــﻪ ﺻﺤــﺮا روﻧــﺪ ﻫﻤــﻪ ﮐــﺲ ﺷﻨﺎﺳــﻨﺪ و ﻫــﺮ ﺟــﺎ روﻧــﺪ ﺣﻼﻟﺴــﺖ رﻓﺘــﻦ ﺑــﻪ ﺻﺤــﺮا وﻟﯿــﮏ ﻧــﻪ اﻧﺼــﺎف ﺑﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ ﺑــﻰ ﻣــﺎ روﻧــﺪ ﻧﮕــﻪ ﮐــﺮد رﻧﺠﯿــﺪه در ﻣــﻦ ﻓﻘﯿــﻪ ﮐــﻪ ﻣﺮد ار ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳــﺎﺣﻞ اﺳــﺖ ،اى رﻓﯿﻖ )ﺳﻌﺪى( ﻧﮕــﻪ ﮐــﺮدن ﻋﺎﻟــﻢ اﻧــﺪر ﺳــﻔﯿﻪ ﻧﯿﺎﺳــﺎﯾﺪ و دوﺳــﺘﺎﻧﺶ ﻏﺮﯾــﻖ )ﺳﻌﺪى( ﻧﻤﯿﺮى ﺷــﻬﺮﯾﺎر از ﺷﻌﺮ ﺷﯿﺮﯾﻦ روان ﮔﻔﺘﻦ ﮐــﻪ از آب ﺑﻘــﺎ ﺟﻮﯾﻨــﺪ ﻋﻤــﺮ ﺟﺎوداﻧــﻰ را ﻧﻪ ﭼﺸــﻢ دل ﺑﻪ ﺳــﻮﯾﻰ ،ﻧﻪ ﺑﺎده در ﺳﺒﻮﯾﻰ ﮐﻪ ﺗﺮ ﮐﻨﻢ ﮔﻠﻮﯾﻰ ،ﺑــــﻪ ﯾــﺎد آﺷــﻨﺎ ﻣﻦ ﻧﯿﺴــﺖ در ﺷــﻬﺮ ﻧــﮕﺎرى ﮐــﻪ دل ﻣــﺎ ﺑﺒﺮد ﺑﺨﺘــﻢ ار ﯾــﺎر ﺷــﻮد رﺧﺘــﻢ از اﯾﻦ ﺟــﺎ ﺑﺒﺮد )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻧﺸﺴــﺘﻪ اى و ﻧــﮕﺎه ﺗــﻮ ﺧﯿــﺮه ﺑﺮ ﻣﺎه اﺳــﺖ ﻫﻤﯿﺸــﻪ دﻟﺨﻮرى ات ﺑﺎ ﺳﮑﻮت ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ ﻧــﻪ ﻫﺮ ﮐــﻪ ﭼﻬﺮه ﺑــﺮ اﻓﺮوﺧــﺖ دﻟﺒــﺮى داﻧﺪ ﻧــﻪ ﻫﺮﮐــﻪ آﯾﻨــﻪ ﺳــﺎزد ﺳــﮑﻨﺪرى داﻧــﺪ ﻧــﺎم ﮐــﺮم اﮔــﺮ ﺷــﻨﻮى در ﺟﻬﺎن ﺑﺲ اﺳــﺖ اﯾﻨﺠــﺎ ﮔﺬﺷــﺘﻪ اﺳــﺖ ز ﻋﻨﻘﺎ ﻫﻤــﺎى ﻓﯿﺾ ﻧﻮﺑﻬﺎر اﺳــﺖ در آن ﮐﻮش ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺪل ﺑﺎﺷﻰ ﮐﻪ ﺑﺴــﻰ ﮔﻞ ﺑﺪﻣﺪ ﺑﺎز و ﺗﻮ در ﮔﻞ ﺑﺎﺷــﻰ ﻧﺪاﻧﺴــﺘﻢ ﭼــﻮن ﻧﯿﮑــﻮ ﻗــﺪر اﯾــﺎم ﺟﻮاﻧــﻰ را دﻟﻢ ﺧﻮن ﻣﻰ ﺷــﻮد ﭼﻮن ﺑﺸــﻨﻮم ﻧﺎم ﺟﻮاﻧﻰ را ﻧﺴــﯿﻢ وﺻﻞ ﺑﻪ اﻓﺴــﺮدﮔﺎن ﭼــﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳــﻮﺧﺘﻢ از داغ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺧﻮﯾﺶ 200 )روﯾﺎ ﺑﺎﻗﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﮐﺎﻇﻢ ﭘﺰﺷﮑﻰ( ﺑﻬــﺎر ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺑــﺮگ ﺧﺰان ﭼــﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد؟ ﻓــﺮاق و وﺻﻞ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎن ﭼــﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد؟ )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( ﻧﻬــﺎدى داغ ﻫﺠــﺮان ﺑــﺮ دل رﯾــﺶ ﺗــﻮ آﻧﺠــﺎ ﺧــﺮم و ﺷــﺎدان ﻧﺸﺴــﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘــﻰ ﭼــﻮن دل رﯾﺸــﻢ ﺳــﺮ ﺧﻮﯾــﺶ ﻣــﻦ اﯾﻨﺠــﺎ در ﻏــﻢ از ﺟــﺎن دﺳــﺖ ﺷﺴــﺘﻪ )ﻋﺒﯿﺪ زاﮐﺎﻧﻰ( ﻧﺎﻣــﻰ از ﺧﻮﯾــﺶ در ﺟﻬــﺎن ﺑﮕــﺬار زﻧﺪﮔﺎﻧــﻰ ﺑــﺮاى ﻣــﺮدن ﻧﯿﺴــﺖ ﻧــﻮر ﺗﻮﯾﻰ ﺳــﻮر ﺗﻮﯾــﻰ دوﻟﺖ ﻣﻨﺼــﻮر ﺗﻮﯾﻰ ﻣــﺮغ ﮐــﻪ ﻃﻮر ﺗﻮﯾﻰ ﺧﺴــﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻘــﺎر ﻣﺮا ﻧﺎودانﻫــﺎ ﺷﺮﺷــﺮ ﺑــﺎران ﺑــﻰ ﺻﺒﺮى اﺳــﺖ ﺣﺠﻢ ﻫﻮا اﺑﺮى اﺳــﺖ آﺳــﻤﺎن ﺑــﻰ ﺣﻮﺻﻠﻪ، ِ ﻧﻮح ﺗﻮﯾﻰ روح ﺗــﻮﯾﻰ ﻓﺎﺗﺢ و ﻣﻔﺘﻮح ﺗـﻮﯾﻰ ﺳــﯿﻨﻪ ﻣﺸــﺮوح ﺗﻮﯾــﻰ ﺑــﺮ در اﺳــﺮار ﻣــﺮا دوﺳــﺘﺪارى دﻻراﻣــﺎ ﺑــﻪ ﺣــﻖ ﺟﺎنﺳــﭙﺎرى ﺑــﻪ آب دﯾــﺪه ﻣــﻦ در ﻓﺮاﻗــﺖ ﺑــﻪ آه و ﻧﺎﻟــﻪ ﻣــﻦ ز اﺷــﺘﯿﺎﻗﺖ ﻧﮕﺎرﯾﻨــﺎ ﺑــﻪ ﺣــﻖ ﺑــﻪ ﺣــﻖ ﺻﺤﺒــﺖ دﯾﺮﯾﻨــﻪ ﻣــﺎ ﮐــﻪ ﭘﯿﻤــﺎن ﻣﺸــﮑﻦ و ﻋﻬــﺪم ﻧﮕــﻪ دار ﻧﺮدﺑــﺎن اﯾــﻦ ﺟﻬــﺎن ﻣــﺎ و ﻣﻨﯿﺴــﺖ ﻻﺟــﺮم ﻫــﺮ ﮐــﺲ ﮐــﻪ ﺑﺎﻻﺗــﺮ ﻧﺸﺴــﺖ )ﮐﻠﯿﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺑــﻪ ﺣــﻖ ﯾﻮﺳــﻒ و ﺣــﺰن زﻟﯿﺨــﺎ ﻣﺨــﻮر ﺑــﺮ ﺟــﺎن ﻣــﻦ زﻧﻬــﺎر زﻧﻬــﺎر )ﻋﺒﯿﺪ زاﮐﺎﻧﻰ( ﻋﺎﻗﺒــﺖ اﯾــﻦ ﻧﺮدﺑــﺎن اﻓﺘﺎدﻧﯿﺴــﺖ اﺳــﺘﺨﻮاﻧﺶ ﺳــﺨﺖ ﺗــﺮ ﺧﻮاﻫــﺪ ﺷﮑﺴــﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻧﺎﻣــﺖ ﺷــﻨﻮم ،دل ز ﻓــﺮح زﻧــﺪه ﺷــﻮد ﺣــﺎل ﻣــﻦ از اﻗﺒــﺎل ﺗــﻮ ﻓﺮﺧﻨــﺪه ﺷــﻮد وز ﻏﯿــﺮ ﺗــﻮ ﻫــﺮ ﺟــﺎ ﺳــﺨﻦ آﯾــﺪ ﺑــﻪ ﻣﯿﺎن ﺧﺎﻃــﺮ ﺑــﻪ ﻫــﺰار ﻏــﻢ ﭘﺮاﮔﻨــﺪه ﺷــﻮد ﻧﮕﺎرﯾﻨــﺎ دل و ﺟﺎﻧــﻢ ﺗــﻪ دارى ﻫﻤــﻪ ﭘﯿــﺪا و ﭘﻨﻬﺎﻧــﻢ ﺗــﻪ دارى ﻧﻤﻰدوﻧــﻢ ﮐــﻪ اﯾــﻦ درد از ﮐــﻪ دارم 201 )رودﮐﻰ( ﻫﻤــﻰ دوﻧــﻢ ﮐــﻪ درﻣﺎﻧــﻢ ﺗــﻪ دارى )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( ﻧــﻪ اﯾــﻦ رﯾﺴــﻤﺎن ﻣﻰﺑــﺮد ﺑــﺎ ﻣﻨــﺶ ﮐــﻪ اﺣﺴــﺎن ﮐﻤﻨــﺪى اﺳــﺖ در ﮔﺮدﻧــﺶ ﻧﮑﻮﻫــﺶ ﻣﮑــﻦ ﭼــﺮخ ﻧﯿﻠﻮﻓــﺮى را ﺑــﺮون ﮐــﻦ ز ﺳــﺮ ﺑــﺎد و ﺧﯿﺮهﺳــﺮى را ﻧﻔــﺲ ﺑــﺎد ﺻﺒﺎ ﻣﺸــﮏ ﻓﺸــﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺷــﺪ ﻋﺎﻟــﻢ ﭘﯿــﺮ دﮔــﺮ ﺑــﺎره ﺟــﻮان ﺧﻮاﻫــﺪ ﺷــﺪ ﻧﮑﺘــﻪاى روح ﻓــﺰا از دﻫــﻦ دوﺳــﺖ ﺑﮕــﻮ ﻧﺎﻣــﻪاى ﺧــﻮش ﺧﺒــﺮ از ﻋﺎﻟــﻢ اﺳــﺮار ﺑﯿﺎر ﻧــﮕﺎر ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﺘﺐ ﻧﺮﻓﺖ و ﺧﻂ ﻧﻨﻮﺷــﺖ ﺑــﻪ ﻏﻤــﺰه ﻣﺴــﺌﻠﻪ آﻣــﻮز ﺻــﺪ ﻣــﺪرس ﺷــﺪ ﻧــﻪ ﺧﺪا ﺗﻮاﻧﻤﺶ ﺧﻮاﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺸــﺮ ﺗﻮاﻧﻤﺶ ﮔﻔﺖ ﻣﺘﺤﯿــﺮم ﭼــﻪ ﻧﺎﻣــﻢ ﺷــﻪ ﻣﻠــﮏ ﻻﻓﺘــﻰ را )ﺳﻌﺪى( )ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﻧــﺎ ﮐــﺮده ﮔﻨــﺎه در ﺟﻬــﺎن ﮐﯿﺴــﺖ ﺑﮕــﻮ وان ﮐــﺲ ﮐــﻪ ﮔﻨــﻪ ﻧﮑﺮد ﭼــﻮن زﯾﺴــﺖ ﺑﮕﻮ ﻧﺎﻣــﺶ ﻫﻤــﻰ ﻧﯿﺎرم ﺑــﺮدن ﺑﻪ ﭘﯿــﺶ ﻫﺮﮐﺲ ﮔــﻪ ﮔﻪ ﺑــﻪ ﻧــﺎز ﮔﻮﯾﻢ ﺳــﺮو روان ﻣــﻦ ﮐﻮ؟ ﻧــﻪ ﻣﺠﻨﻮﻧــﻢ ﮐــﻪ دل ﺑــﺮدارم از دوﺳــﺖ ﻣــﺪه ﮔــﺮ ﻋﺎﻗﻠــﻰ اى ﺧﻮاﺟــﻪ ﭘﻨــﺪم ﻧــﻪ ﺧﻄــﻰ ،ﻧﻪ ﺧﺎﻟــﻰ! ﻧــﻪ ﺧــﻮاب و ﺧﯿﺎﻟﻰ ﻣــﻦ اى ﺣــﺲ ﻣﺒﻬــﻢ ﺗــﻮ را دوﺳــﺖ دارم ﻧﺎﻣــﺖ ﺷــﻨﻮم ،دل ز ﻓــﺮح زﻧــﺪه ﺷــﻮد ﺣــﺎل ﻣــﻦ از اﻗﺒــﺎل ﺗــﻮ ﻓﺮﺧﻨــﺪه ﺷــﻮد وز ﻏﯿــﺮ ﺗــﻮ ﻫــﺮ ﺟــﺎ ﺳــﺨﻦ آﯾــﺪ ﺑــﻪ ﻣﯿــﺎن ﺧﺎﻃــﺮ ﺑــﻪ ﻫــﺰار ﻏــﻢ ﭘﺮاﮐﻨــﺪه ﺷــﻮد ﻧﺨﻞ ﻧﻮﺧﯿﺰ ﮔﻠﺴــﺘﺎن ﺟﻬﺎن ﺑﺴــﯿﺎر اﺳــﺖ ﮔﻞ اﯾﻦ ﺑﺎغ ﺑﺴــﯽ ،ﺳــﺮو روان ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ 202 )ﺧﯿﺎم ﻧﯿﺸﺎﺑﻮرى( )اﻧﻮرى( )ﺳﻌﺪى( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )رودﮐﻰ( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( ﻧــﻪ ﺑﺴــﺘﻪ ام ﺑــﻪ ﮐــﺲ دل ﭼــﻮ ﺗﺨﺘــﻪ ﭘــﺎره ﺑــﺮ ﻣــﻮج ﻧﺎﻟﯿــﺪن ﺑﻠﺒــﻞ ز ﻧﻮآﻣــﻮزى ﻋﺸــﻖ اﺳــﺖ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻧــﻪ ﺑﺴــﺘﻪ ﮐــﺲ ﺑــﻪ ﻣــﻦ دل رﻫــﺎ رﻫــﺎ رﻫــﺎ ﻣــﻦ )ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﻰ( ﻫﺮﮔــﺰ ﻧﺸــﻨﯿﺪﯾﻢ ز ﭘﺮواﻧــﻪ ﺻﺪاﯾــﻰ )ﺣﺰﯾﻦ ﻻﻫﯿﺠﻰ( اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺳﺮود زﻧﺪﮔﯿﺴﺖ... ﻣﻦ!!! ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﺧﺪاﯾﻰ ﺧﯿﺎل ﺧﻮد ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﺧﻄﺎب ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ِ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻦ )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( ﻧﻤﯿــﺮم از اﯾــﻦ ﭘــﺲ ﮐــﻪ ﻣــﻦ زﻧــﺪهام ﮐــﻪ ﺗﺨــﻢ ﺳــﺨﻦ را ﭘﺮاﮐﻨــﺪهام ﻧﮕــﺮ ﺗــﺎ ﮐــﻪ دﻫﻘــﺎن داﻧــﺎ ﭼــﻪ ﮔﻔــﺖ ﺑــﻪ ﻓﺮزﻧﺪﮔﺎن ﭼــﻮن ﻫﻤﻰ ﺧﻮاﺳــﺖ ﺧﻔﺖ ﻣــﻦ آن را ﻧﺪاﻧﺴــﺘﻢ اﻧــﺪر ﮐﺠﺎﺳــﺖ ﭘﮋوﻫﯿــﺪن و ﯾﺎﻓﺘــﻦ ﺑــﺎ ﺷﻤﺎﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻣﯿــﺮاث ﺧــﻮد را ﺑﺪارﯾــﺪ دوﺳــﺖ ﻧــﻪ ﺑﻪ ﻫﻔــﺖ آب ﮐﻪ رﻧﮕﺶ ﺑﻪ ﺻــﺪ آﺗﺶ ﻧﺮود )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﮐــﻪ ﮔﻨﺠــﻰ ز ﭘﯿﺸــﯿﻨﯿﺎن اﻧــﺪر اوﺳــﺖ )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( آن ﭼــﻪ ﺑــﺎ ﺧﺮﻗﻪ زاﻫــﺪ ﻣﻰ اﻧﮕــﻮرى ﮐﺮد )ﺣﺎﻓﻆ( ﻧﯿﺴــﺖ ﺑﺮ ﻟــﻮح دﻟﻢ ﺟﺰ اﻟﻒ ﻗﺎﻣﺖ دوﺳــﺖ ﭼــﻪ ﮐﻨــﻢ ﺣــﺮف دﮔــﺮ ﯾــﺎد ﻧــﺪاد اﺳــﺘﺎدم ﻧــﮕﺎرا ،از وﺻﺎل ﺧــﻮد ﻣﺮا ﺗﺎ ﮐﻰ ﺟﺪا دارى؟ ﭼﻮ ﺷــﺎدم ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ داﺷــﺖ ،ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ ﭼﺮا دارى؟ ﭼــﻪ دﻟـﺪارى؟ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ از ﻏــﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن آرى ﭼﻪ ﻏﻢ ﺧﻮارى؟ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳــﺎﻋﺖ ﺗﻨﻢ را در ﺑﻼ دارى )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻋﺮاﻗﻰ( 203 ﻧﮑﻨــﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨــﻰ در دل ﻣﻦ ﯾﺎد ﺗﻮ ﻧﯿﺴــﺖ ﮔــﻮش ﮐﻦ ﻧﺒﺾ دﻟﻢ زﻣﺰﻣﻪ اش ﺑﺎ ﺗﻮ ﯾﮑﯿﺴــﺖ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻧﮕــﻪ دار ﻓﺮﺻــﺖ ﮐــﻪ ﻋﺎﻟــﻢ دﻣــﻰ اﺳــﺖ دﻣــﻰ ﭘﯿــﺶ داﻧــﺎ ﺑــﻪ از ﻋﺎﻟﻤــﻰ اﺳــﺖ ﻧﻪ ﺳــﺎﯾﻪ دارم و ﻧﻪ ﺑﺮ ،ﺑﯿﻔﮑﻨﻨﺪم و ﺳﺰاﺳﺖ اﮔــﺮ ﻧﻪ ﺑــﺮ درﺧﺖ ﺗﺮ ﮐﺴــﻰ ﺗﺒــﺮ ﻧﻤﻰ زﻧﺪ ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﭼﻪ اﺳـﺮارى اﺳــﺖ در درﺑﺎر اﯾﻦ ﺳــﻠﻄﺎن ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ دﻟﺸﮑﺴــﺘﻪ ﻣــﻰرود ،ﻣﺴــﺮور ﻣﻰآﯾﺪ )ﺳﻌﺪى( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﺳﻌﯿﺪ ﺣﺪادﯾﺎن( ﻧﻤــﻰ داﻧﻢ ﭼﺮا ،اﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﺪرى دوﺳــﺘﺖ دارم ﮐــﻪ از ﺑﯿﭽﺎرﮔﻰ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮﯾﺶ ﻣﻰ ﮔﺮﯾﻢ )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( ﻧﺴــﯿﻢ ﺣﻀــﺮت ﻟﻄﻔــﺶ ﺻﺒــﺎوار ﺑــﻪ ﯾﮑــﺪم ﭼــﻮن ﮔﻠﺴــﺘﺎن ﮐــﺮد ﻣــﺎ را ﻧﺘــﻮان وﺻﻒ ﺗﻮ ﮔﻔﺘــﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ در ﻓﻬﻢ ﻧﮕﻨﺠﻰ ﻧﺘــﻮان ﺷــﺒﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺗــﻮ در وﻫﻢ ﻧﯿﺎﯾﻰ ﻧــﺬر ﮐــﺮدم ﮔﺮ از اﯾــﻦ ﻏﻢ ﺑﻪ درآﯾــﻢ روزى ﺗــﺎ در ﻣﯿﮑــﺪه ﺷــﺎدان و ﻏــﺰل ﺧــﻮان ﺑﺮوم ﻧﯿﺴــﺖ در دﯾــﺪه ﻣــﺎ ﻣﻨﺰﻟﺘــﻰ دﻧﯿــﺎ را ﻣــﺎ ﻧﺒﯿﻨﯿــﻢ ﮐﺴــﻰ را ﮐــﻪ ﻧﺒﯿﻨــﺪ ﻣــﺎ را ﻧﺎﮔﻬــﺎن ﭘــﺮده ﺑﺮاﻧﺪاﺧﺘــﻪاى ﯾﻌﻨــﻰ ﭼــﻪ ﻣﺴــﺖ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑــﺮون ﺗﺎﺧﺘــﻪاى ﯾﻌﻨﻰ ﭼﻪ ﻧﻪ ﻫﺮ ﮐﻠﮑﻰ ﺷــﮑﺮ دارد ،ﻧﻪ ﻫﺮ زﯾﺮى زﺑﺮ دارد ﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﺸــﻤﻰ ﻧﻈﺮ دارد ،ﻧﻪ ﻫﺮ ﺑﺤﺮى ﮔﻬﺮ دارد ﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻰ ﻧﻪ اﻧﺪوه و ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﺮدم اﯾﻦ آﺑﺎدى 204 )ﺳﯿﻒ ﻓﺮﻏﺎﻧﻰ( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑﻪ ﺣﺒﺎب ﻧﮕﺮان ﻟﺐ ﯾﮏ رود ﻗﺴﻢ و ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﻰ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺎدى ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻏﺼﻪ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ آﻧﭽﻨﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻃﺮه اى ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ )ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮى( 205 ﺷﻌﺮ ﺑﺎ و وه ﮐــﻪ ﺑــﺎ اﯾــﻦ ﻋﻤﺮﻫــﺎى ﮐﻮﺗﻪ ﺑــﻰ اﻋﺘﺒﺎر اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﺷــﺪن از ﭼﻮن ﻣﻨﻰ ﺷــﯿﺪا ﭼﺮا وﻋــﺪه دﯾــﺪار ﻫــﺮ ﮐﺴــﻰ ﺑــﻪ ﻗﯿﺎﻣــﺖ ﻟﯿﻠــﻪ اﺳــﺮى ﺷــﺐ وﺻــﺎل ﻣﺤﻤــﺪ )ص( وﻗﺘــﻰ دل ﺳــﻮداﯾﻰ ﻣﻰرﻓــﺖ ﺑﻪ ﺑﺴــﺘﺎنﻫﺎ ﺑﻰ ﺧﻮﯾﺸــﺘﻨﻢ ﮐﺮدى ﺑــﻮى ﮔﻞ و رﯾﺤﺎنﻫﺎ ﮔــﻪ ﻧﻌﺮه زدى ﺑﻠﺒﻞ ﮔــﻪ ﺟﺎﻣﻪ درﯾﺪى ﮔﻞ وﻟﻌﺼــﺮ و ﺑــﺮ ﺧﺎﻟــﻖ ﭼﺸــﻤﺎن ﺗــﻮ ﺳــﻮﮔﻨﺪ داﻏــﻰ ﮐــﻪ ﺑــﻪ دل از ﻏــﻢ دورى ﺗــﻮ دارم وﺻــﻞ ﺗــﻮ ﮐﺠــﺎ و ﻣــﻦ ﻣﻬﺠــﻮر ﮐﺠــﺎ ﻫــﺮ ﭼﻨــﺪ ز ﺳــﻮﺧﺘﻦ ﻧــﺪارم ﺑﺎﮐــﻰ )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺳﻌﺪى( ﺑــﺎ ﯾــﺎد ﺗــﻮ اﻓﺘــﺎدم از ﯾــﺎد ﺑﺮﻓــﺖ آنﻫــﺎ )ﺳﻌﺪى( ﺑــﺮ ﻓــﺮم ﻟﺒــﺖ ﻣﻮﻗــﻊ ﭘﯿﺪاﯾــﺶ ﻟﺒﺨﻨــﺪ اﻓﺮوﺧﺘــﻪ آﺗــﺶ ﺑــﻪ دل ﺳــﻨﮓ دﻣﺎوﻧــﺪ )آرﻣﻦ ﻓﺮﻧﺎد( درداﻧــﻪ ﮐﺠــﺎ ﺣﻮﺻﻠــﻪ ﻣــﻮر ﮐﺠــﺎ ﭘﺮواﻧــﻪ ﮐﺠــﺎ و آﺗــﺶ ﻃــﻮر ﮐﺠــﺎ )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( وا ﻓﺮﯾــﺎدا ز ﻋﺸــﻖ وا ﻓﺮﯾــﺎدا ﮐﺎرم ﺑﯿﮑــﻰ ﻃﺮﻓــﻪ ﻧــﮕﺎر اﻓﺘــﺎدا ﮔــﺮ داد ﻣــﻦ ﺷﮑﺴــﺘﻪ دادا دادا ور ﻧــﻪ ﻣــﻦ و ﻋﺸــﻖ ﻫــﺮ ﭼــﻪ ﺑــﺎدا ﺑــﺎدا وﻓﺎﻫﺎﯾــﻰ ﮐﻪ ﻣــﻦ ﮐﺮدم ﻣﮑﺎﻓﺎﺗــﺶ ﺟﻔﺎ آﻣﺪ ﺑﺘــﺎ ﺑــﺲ ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮدى ﺧﺪاﯾﻢ ﺑﺮ ﺗــﻮ داور ﺑﺎد 206 )اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( وﺻﻔــﺶ ﻧﺪاﻧــﺪ ﮐﺮد ﮐﺲ درﯾﺎى ﺷﯿﺮﯾﻨﺴــﺖ و ﺑﺲ وان ﮐﻪ ﮔﯿﺴــﻮى ﺗﻮ را رﺳــﻢ ﺗﻄﺎول آﻣﻮﺧﺖ ﺳــﻌﺪى ﮐﻪ ﺷــﻮﺧﻰ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮔﻮﻫــﺮ ﺑﻪ درﯾــﺎ ﻣﻰﺑﺮد )ﺳﻌﺪى( ﻫــﻢ ﺗﻮاﻧــﺪ ﮐﺮﻣــﺶ داد ﻣــﻦ ﻏﻤﮕﯿــﻦ داد )ﺣﺎﻓﻆ( وﻗﺖ آن ﺷــﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻞ ،ﺣﮑﻢ ﺷﮑﻔﺘﻦ ﺑﺪﻫﻰ اى ﺳﺮاﻧﮕﺸــﺖ ﺗــﻮ آﻏــﺎز ﮔﻞاﻓﺸــﺎﻧﻰﻫﺎ و آن ﻫﻤــﻪ ﭘﯿﺮاﯾــﻪ ﺑﺴــﺘﻪ ﺟﻨــﺖ ﻓــﺮدوس ﺑــﻮ ﮐــﻪ ﻗﺒﻮﻟــﺶ ﮐﻨﺪ ﺑــﻼل ﻣﺤﻤــﺪ )ص( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﺳﻌﺪى( وﺻﺎﻟــﺖ ﻫﻤــﺪم و ﻫﻤــﺮاز ﻣــﻦ ﺑــﻮد ﺧﯿﺎﻟــﺖ روز و ﺷــﺐ دﻣﺴــﺎز ﻣــﻦ ﺑــﻮد ﭼﻨــﺎن در وﺻــﻞ ﺗــﻮ ﺧــﻮ ﮐــﺮده ﺑــﻮدم ﭼﻨــﺎن ﻣﻬــﺮت ﺑــﻪ ﺟــﺎن ﭘــﺮورده ﺑــﻮدم ﺑــﻪ وﺻﻠــﺖ ﺳــﺎل و ﻣــﻪ در ﮐﺎﻣﺮاﻧــﻰ ﮐــﻪ ﮔــﺮ ﯾــﮏ ﻟﺤﻈــﻪ ﺑﻰروﯾــﺖ ﮔﺬﺷــﺘﻰ ﻫﻤﻰﮐــﺮدم ﺑــﻪ ﻋﺸــﺮت زﻧﺪﮔﺎﻧــﻰ ﺟﻬــﺎن ﺑﺮﭼﺸــﻢ ﻣــﻦ ﺗﺎرﯾــﮏ ﮔﺸــﺘﻰ )ﻋﺒﯿﺪ زاﮐﺎﻧﻰ( وﻓــﺎ ﻧﮑــﺮدى و ﮐــﺮدم ،ﺟﻔﺎ ﻧﺪﯾــﺪى و دﯾﺪم ﺷﮑﺴــﺘﻰ و ﻧﺸﮑﺴــﺘﻢ ،ﺑﺮﯾــﺪى و ﻧﺒﺮﯾــﺪم وان ﮔﻬﻢ در داد ﺟﺎﻣﻰ ﮐﺰ ﻓﺮوﻏﺶ ﺑﺮ ﻓﻠﮏ زﻫــﺮه در رﻗــﺺ آﻣﺪ و ﺑﺮﺑــﻂ زﻧﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻧﻮش )ﻣﻬﺮداد اوﺳﺘﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( ور ﺗﺤﻤــﻞ ﻧﮑﻨــﻢ ﺟــﻮر زﻣــﺎن را ﭼــﻪ ﮐﻨﻢ داورى ﻧﯿﺴــﺖ ﮐــﻪ از وى ﺑﺴــﺘﺎﻧﺪ دادم وراى ﮐﻌﺒﻪ و ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﻣﺎواﯾﻰ اﺳﺖ ﻋﺎﺷﻖ را دو ﻣﻨــﺰل را ﯾﮑﻰ ﮐــﻦ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﺑﻰ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ را وﺻﻠــﻢ ﻣﯿﺴــﺮ اﺳــﺖ وﻟﻰ ﺑــﺮ ﻣﺮاد ﻧﯿﺴــﺖ واﻋــﻆ ﻣﮑــﻦ دراز ﺣﺪﯾــﺚ ﻋــﺬاب را )ﺳﻌﺪى( )ﻧﺠﯿﺐ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( ﺑﺮ دل ﻧﻬﻢ ﭼﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﺷــﺎدى ﮐﻪ ﺷــﺎد ﻧﯿﺴﺖ )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( اﯾــﻦ ﺑــﺲ ﺑ ُ َﻮد ﮐﻪ ﺑــﺎر دﮔﺮ زﻧﺪه ﻣﻰﺷــﻮﯾﻢ )ﻣﯿﺮزاﻃﺎﻫﺮ وﺣﯿﺪﻗﺰوﯾﻨﻰ( 207 وﻗــﺖ ﺳــﺤﺮ اﺳــﺖ ﺧﯿــﺰ اى ﻃﺮﻓــﻪ ﭘﺴــﺮ ﮐﺎﯾــﻦ ﯾﮑــﺪم ﻋﺎرﯾــﺖ در اﯾــﻦ ﮐﻨــﺞ ﻓﻨــﺎ وﻗــﺖ آن ﮐﺲ ﺧﻮش ﮐﻪ ﭼــﻮن ﺑﺮق از ﮔﺮﯾﺒﺎن وﺟﻮد ﭘــﺮ ﺑــﺎده ﻟﻌــﻞ ﮐــﻦ ﺑﻠﻮرﯾــﻦ ﺳــﺎﻏﺮ ﺑﺴــﯿﺎر ﺑﺠﻮﯾــﻰ و ﻧﯿﺎﺑــﻰ دﯾﮕــﺮ )ﺧﯿﺎم( ﺳﺮ ﺑﺮون آورد و ﺑﺮ وﺿﻊ ﺟﻬﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ و رﻓﺖ )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( وزش ﺑﺎد ﺷــﺪﯾﺪ اﺳﺖ و ﻧﺨﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﺷــﺘﺒﺎه اﺳــﺖ ﻣــﺮا دورﺗــﺮ از اﯾــﻦ ﮐــﺮدن وه ﭼﻪ ﺧﻮش ﺑﺎﺷــﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ روى دوﺳﺖ در ﺳــﺠﻮد آﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺮاب ﺧﻢ اﺑﺮوى دوﺳــﺖ وﻗـ ِ ـﺖ آﻧﺴــﺖ ﮐــﻪ ﻣــﺮدم َر ِه ﺻﺤــﺮا ﮔﯿﺮﻧﺪ ﺧﺎﺻــﻪ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﻬﺎر آﻣﺪ و ﻓﺮوردﯾﻦ ﺷــﺪ )ﮐﺎﻇﻢ ﺑﻬﻤﻨﻰ( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( )ﺳﻌﺪى( واﺻﻞ ﻣﻨﺰل ﻣﻘﺼﻮد ﺷــﺪن آﺳــﺎن ﻧﯿﺴــﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ درﯾﺎ ﺑﺮﺳــﺪ ﺳــﯿﻞ ﺷــﻮد ﺻﺪﺟﺎ ﺧﺸﮏ و ﺳﺮاﻧﮕﺸــﺘﻰ ﺑــﻪ روى ﺷﯿﺸــﻪﻫﺎى ﻣــﺎت ﺑــﺎر دﯾﮕــﺮ ﻣﻰﻧﻮﯾﺴــﺪ» :ﺧﺎﻧﻪام اﺑﺮى ﺳــﺖ )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦﭘﻮر( واى ،ﺑﺎران ﺑﺎران ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎران ﺷﺴﺖ از دل ﻣﻦ اﻣﺎ ،ﭼﻪ ﮐﺴﻰ ﻧﻘﺶ ﺗﻮ را ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺴﺖ؟ وﻓــﺎ ﮐﻨﯿﻢ و ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺸــﯿﻢ وﺧﻮش ﺑﺎﺷــﯿﻢ وﯾﺮاﻧــﻪ ﻧــﻪ آﻧﺴــﺖ ك ﺟﻤﺸــﯿﺪ ﺑﻨــﺎ ﮐــﺮد وﯾﺮاﻧــﻪ دل ﻣﺎﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﺎر ﻫــﺮ ﻧﮕــﻪ ﺗــﻮ 208 )ﺣﻤﯿﺪ ﻣﺼﺪق( ﮐــﻪ در ﻃﺮﯾﻘــﺖ ﻣــﺎ ﮐﺎﻓﺮﯾﺴــﺖ رﻧﺠﯿــﺪن )ﺣﺎﻓﻆ( وﯾﺮاﻧــﻪ ﻧــﻪ آﻧﺴــﺖ ﮐــﻪ ﻓﺮﻫــﺎد ﻓــﺮو رﯾﺨﺖ ﺻﺪﺑــﺎر ﺑﻨــﺎ ﮔﺸــﺖ و دﮔــﺮ ﺑــﺎر ﻓــﺮو رﯾﺨﺖ )ﻧﺎﺷﻨﺎس( وﺻــﺎل او ز ﻋﻤــﺮ ﺟــﺎودان ﺑــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪا ﻣــﺮا آن ده ﮐــﻪ آن ﺑــﻪ واى ازﯾــﻦ دل ﮐــﻪ ﻧــﻰ ﻫﺮﮔــﺰ ﺑﮑﺎﻣــﻢ واى ازﯾــﻦ دل ﮐــﻪ آزارد ﻣﺪاﻣــﻢ واى ازﯾــﻦ دل ﮐــﻪ ﭼــﻮن ﻣﺮﻏﺎن وﺣﺸــﻰ ﻧﭽﯿــﺪه ﺑﺪاﻣــﻢ وﻋــﺪه دﯾــﺪار ﻧﺰدﯾﮏ اﺳــﺖ ﯾﺎران ﻣــﮋده ﺑﺎد روز وﺻﻠــﺶ ﻣﻰرﺳــﺪ ،اﯾﺎم ﻫﺠــﺮان ﻣﻰرود وﻗــﺖ آن اﺳــﺖ ﮐﺰﯾــﻦ ﻣﻨــﺰل وﯾــﺮان ﺑﺮوم راﺣــﺖ ﺟــﺎن ﻃﻠﺒــﻢ از ﭘــﻰ ﺟﺎﻧــﺎن ﺑــﺮوم واﻧﮕﻬــﻢ در داد ﺟﺎﻣﻰ ﮐــﺰ ﻓﺮوﻏﺶ ﺑﺮ ﻓﻠﮏ زﻫــﺮه در رﻗﺺ آﻣــﺪ و ﺑﺮﺑﻂ زﻧﺎن ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﻧﻮش )ﺣﺎﻓﻆ( داﻧــﻪ اﻧــﺪازد )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( )اﻣﺎم ﺧﻤﯿﻨﻰ ره( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( وﻓﺎى ﺷــﻤﻊ را ﻧﺎزم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻫﺮ دم ﺑــﻪ ﺳــﺮ ﺧﺎﮐﺴــﺘﺮى در ﻣﺎﺗــﻢ ﭘﺮواﻧــﻪ ﻣــﻰ رﯾﺰد وﻟﻮﻟــﻪ در ﺷــﻬﺮ ﻧﯿﺴــﺖ ﺟــﺰ ﺷــﮑﻦ زﻟــﻒ ﯾﺎر ﻓﺘﻨﻪ در آﻓﺎق ﻧﯿﺴــﺖ ﺟﺰ ﺧﻢ اﺑﺮوى دوﺳــﺖ 209 )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ه ﻫﻤــﻪ ﺳــﺎﻟﻪ ﺑﺨــﺖ ﺗــﻮ ﭘﯿــﺮوز ﺑــﺎد ﺷــﺒﺎن ﺳــﯿﻪ ﺑــﺮ ﺗــﻮ ﻧــﻮروز ﺑــﺎد ﻫﻤــﺎن دوﺳــﺘﻰ ﺑــﺎ ﮐﺴــﻰ ﮐــﻦ ﺑﻠﻨــﺪ ﮐــﻪ ﺑﺎﺷــﺪ ﺑــﻪ ﺳــﺨﺘﻰ ﺗــﻮ را ﺳــﻮدﻣﻨﺪ ﻫﺮ ﮐﺴــﻰ را ﻧﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮﺳﺖ ﻋﺸــﻘﺒﺎزى دﮔﺮ و ﻧﻔﺲ ﭘﺮﺳــﺘﻰ دﮔﺮﺳــﺖ ﻫﺮدم َﮐ َﻨﻢ ﺻﺪ ﮐﻮه ﻏﻢ در ﺑﯿﺴــﺘﻮن ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺳــﺨﺖﺟﺎن دﯾﮕﺮم ﻧﺴــﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻫــﺎدم ﻣﺪه ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻰﺳــﺒﺐ ﮔﺮﯾﺎن دو ﭼﺸﻢ و ﺧﺸﮏ ﻟﺐ ﻫﺮ آن ﮐﺲ ﻋﺎﺷــﻖ اﺳــﺖ از دور ﭘﯿﺪاﺳــﺖ ﺑــﻮد ﻓﺎﯾــﺰ ﻣﺜــﺎل روزهداران )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﻓﺮدوﺳﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( ﻧﺒﻮد ﮐﺴــﻰ ﺑﻰ درد دل رخ زﻋﻔﺮان رخ زﻋﻔﺮان )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻟﺒﺶ ﺧﺸﮏ و دو ﭼﺸﻤﺶ ﻣﺴﺖ و ﺷﯿﺪاﺳﺖ اﮔــﺮ ﺗﯿــﺮش زﻧــﻰ ﺧﻮﻧــﺶ ﻧــﻪ ﭘﯿﺪاﺳــﺖ )ﻓﺎﯾﺰ دﺷﺘﺴﺘﺎﻧﻰ( ﻫــﺮ روز ﺑــﻪ ﺷــﯿﻮهاى و ﻟﻄﻔــﻰ دﮔــﺮى ﭼﻨﺪاﻧﮑــﻪ ﻧﮕــﻪ ﻣﻰﮐﻨﻤــﺖ ﺧﻮﺑﺘــﺮى ﮔﻔﺘــﻢ ﮐﻪ ﺑــﻪ ﻗﺎﺿﻰ ﺑﺮﻣﺖ ﺗــﺎ دل ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺴــﺘﺎﻧﻢ و ﺗﺮﺳــﻢ دل ﻗﺎﺿــﻰ ﺑﺒــﺮى ﻫــﺮ ﮐــﻪ ﻧﺎﻣﺨــﺖ از ﮔﺬﺷــﺖ روزﮔﺎر ﻧﯿــﺰ ﻧﺎﻣــﻮزد ز ﻫﯿــﭻ آﻣــﻮزﮔﺎر 210 )ﺳﻌﺪى( )رودﮐﻰ( ﻫﻤــﻪ ﻋــﺰى و ﺟﻼﻟــﻰ ،ﻫﻤــﻪ ﻋﻠﻤــﻰ و ﯾﻘﯿﻨــﻰ ﻫﻤــﻪ ﻧــﻮرى و ﺳــﺮورى ،ﻫﻤﻪ ﺟــﻮدى و ﺟﺰاﯾﻰ ﻫﻤﻪ ﻏﯿﺒــﻰ ﺗﻮ ﺑﺪاﻧﻰ ،ﻫﻤﻪ ﻋﯿﺒﻰ ﺗﻮ ﺑﭙﻮﺷــﻰ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸــﻰ ﺗﻮ ﺑﮑﺎﻫﻰ ،ﻫﻤﻪ ﮐﻤــﻰ ﺗﻮ ﻓﺰاﯾﻰ ﻫﻨــﻮز ﺑــﺎ ﻫﻤــﻪ دردم اﻣﯿــﺪ درﻣﺎﻧﺴــﺖ ﮐــﻪ آﺧــﺮى ﺑــﻮد آﺧــﺮ ﺷــﺒﺎن ﯾﻠــﺪا را ﻫــﺮ دم ﮐﻪ دل ﺑﻪ ﻋﺸــﻖ دﻫﻰ ﺧﻮش دﻣﻰ ﺑﻮد در ﮐﺎر ﺧﯿﺮ ﺣﺎﺟﺖ ﻫﯿﭻ اﺳــﺘﺨﺎره ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺴــﺖ اﻣﯿﺪ زﯾﺴــﺘﻦ از ﺑﺎم ﭼــﺮخ اﻓﺘﺎده را واى ﺑﺮ آن ﮐﺲ ﮐﺰ اوج اﻋﺘﺒﺎر اﻓﺘﺎده اﺳــﺖ ﯾــﺎ رب ﺗــﻮ آﺷــﻨﺎ را ﻣﻬﻠــﺖ ده و ﺳــﻼﻣﺖ ﭼﻨــﺪان ﮐــﻪ ﺑﺎزﺑﯿﻨــﺪ دﯾــﺪار آﺷــﻨﺎ را ﻫﻤــﻪ درﮔﺎه ﺗﻮ ﺟﻮﯾﻢ ،ﻫﻤــﻪ از ﻓﻀﻞ ﺗﻮ ﭘﻮﯾﻢ ﻫﻤــﻪ ﺗﻮﺣﯿﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺣﯿﺪ ﺳــﺰاﯾﻰ ﺗﻮ ﺣﮑﯿﻤﻰ ﺗﻮ ﻋﻈﯿﻤــﻰ ﺗﻮ ﮐﺮﯾﻤﻰ ﺗﻮ رﺣﯿﻤﻰ )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( ﺗــﻮ ﻧﻤﺎﯾﻨــﺪه ى ﻓﻀﻠــﻰ ﺗــﻮ ﺳــﺰاوار ﺛﻨﺎﯾــﻰ )ﺳﻨﺎﯾﻰ( ﻫــﺮ ﭼﻪ رﻓﺖ از ﻋﻤــﺮ ،ﯾﺎد آن ﺑﻪ ﻧﯿﮑﻰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﭼﻬــﺮه اﻣــﺮوز در آﯾﯿﻨــﻪ ﻓﺮدا ﺧﻮش اﺳــﺖ ﻫــﺮ ﮐــﻪ دﻻرام دﯾــﺪ از دﻟــﺶ آرام رﻓــﺖ ﭼﺸــﻢ ﻧﺪارد ﺧﻼص ﻫﺮ ﮐﻪ در اﯾﻦ دام رﻓﺖ ﻫﻮا ﻣﺴــﯿﺢ ﻧﻔﺲ ﮔﺸــﺖ و ﺑﺎد ﻧﺎﻓﻪ ﮔﺸــﺎى درﺧﺖ ﺳــﺒﺰ ﺷــﺪ و ﻣﺮغ در ﺧــﺮوش آﻣﺪ ﻫــﺰار ﺳــﺮو ﺧﺮاﻣــﺎن ﺑــﻪ راﺳــﺘﻰ ﻧﺮﺳــﺪ ﺑــﻪ ﻗﺎﻣــﺖ ﺗﻮ و ﮔﺮ ﺳــﺮ ﺑﺮ آﺳــﻤﺎن ﺳــﺎﯾﻨﺪ ﻫﺸــﯿﺎر ﮐﺴــﻰ ﺑﺎﯾــﺪ ﮐــﺰ ﻋﺸــﻖ ﺑﭙﺮﻫﯿــﺰد آن ﮐــﺲ ﮐــﻪ دﻟــﻰ دارد آراﺳــﺘﻪ ﻣﻌﻨــﻰ 211 )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( وﯾــﻦ ﻃﺒــﻊ ﮐﻪ ﻣــﻦ دارم ﺑﺎ ﻋﻘــﻞ ﻧﯿﺎﻣﯿﺰد ﮔــﺮ ﻫﺮ دو ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷــﺪ در ﭘــﺎى ﯾﮑﻰ رﯾﺰد )ﺳﻌﺪى( ﻫــﺮ آن ﻧﺎﻇــﺮ ﮐــﻪ ﻣﻨﻈــﻮرى ﻧــﺪارد ﭼــﺮاغ دوﻟﺘــﺶ ﻧــﻮرى ﻧــﺪارد ﻫﻤﻨﺸــﯿﻦ ﺗــﻮ از ﺗــﻮ ﺑــﻪ ﺑﺎﯾــﺪ ﺗــﺎ ﺗــﻮ را ﻋﻘــﻞ و دﯾــﻦ ﺑﯿﻔﺰاﯾــﺪ ﺳــﺎﻣﺮىوارﻧﺪ از ﺑــﺮون ﻣﻮﺳــﻰ و از درون ﻣﺎرﻧــﺪ ﻫﻤــﻪ در ﻋﻠــﻢ از ﭘــﻰ ﻣــﺎل و ﺟــﺎه ﺑــﻰ ﻓــﺮدا )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( ﻫﻤــﻪ ﯾﻮﺳــﻒ ﻓــﺮوش ﻧﺎﺑﯿﻨــﺎ )ﺳﻨﺎﯾﻰ( ﻫــﻼك ﻣــﺎ ﺑــﻪ ﺑﯿﺎﺑــﺎن ﻋﺸــﻖ ﺧﻮاﻫــﺪ ﺑﻮد ﮐﺠﺎﺳــﺖ ﻣــﺮد ﮐــﻪ ﺑــﺎ ﻣــﺎ ﺳــﺮ ﺳــﻔﺮ دارد ﻫــﺮ ﮐــﻪ در اﯾــﻦ ﺑــﺰم ﻣﻘﺮﺑﺘــﺮ اﺳــﺖ ﺟــﺎم ﺑــﻼ ﺑﯿﺸــﺘﺮش ﻣــﻰ دﻫﻨــﺪ ﻫﺮﮔﺰ از دوﺳــﺖ ﺷــﻨﯿﺪى ﮐﻪ ﮐﺴﻰ ﺑﺸﮑﯿﺒﺪ دوﺳﺘﻰ ﻧﯿﺴﺖ در آن دل ﮐﻪ ﺷﮑﯿﺒﺎﯾﻰ ﻫﺴﺖ ﻫﻤــﺖ اﮔــﺮ ﺳﻠﺴــﻠﻪ ﺟﻨﺒــﺎن ﺷــﻮد ﻣــﻮر ﺗﻮاﻧــﺪ ﮐــﻪ ﺳــﻠﯿﻤﺎن ﺷــﻮد ﻫﺮ ﮐﻪ ﭼﯿﺰى دوﺳﺖ دارد ﺟﺎن و دل ﺑﺮ وى ﮔﻤﺎرد ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺤﺮاﺑﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷــﻰ ﺳــﺮ ز ﺧﻠﻮت ﺑﺮﻧﯿﺎرد )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )وﺣﺸﻰ( )ﺳﻌﺪى( ﻫــﺮ ﮐﻪ ﻣﻰورزد درﺧﺘﻰ در ﺳﺮاﺑﺴــﺘﺎن ﻣﻌﻨﻰ ﺑﯿﺨﺶ اﻧﺪر دل ﻧﺸﺎﻧﺪ ﺗﺨﻤﺶ اﻧﺪر ﺟﺎن ﺑﮑﺎرد ﻫــﺰار دﺷــﻤﻦ اﮔــﺮ در ﻗﻔﺎﺳــﺖ ﻋــﺎرف را ﭼــﻮ روى ﺧﻮب ﺗﻮ دﯾﺪ از ﻗﻔﺎ ﭼﻪ ﻏﻢ دارد ﻫﻤــﺖ ﻃﻠــﺐ از ﺑﺎﻃــﻦ ﭘﯿــﺮان ﺳــﺤﺮﺧﯿﺰ زﯾــﺮا ﮐــﻪ ﯾﮑــﻰ را ز دو ﻋﺎﻟــﻢ ﻃﻠﺒﯿﺪﻧــﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را ﺑﺮ ﻣﻦ از ﯾﺎران ﻣﺠﻠﺲ دل ﻧﺴﻮﺧﺖ ﺷــﻤﻊ ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ اﺷــﮑﺶ ﻣﻰرود ﺑﺮ روى زرد 212 )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﺳﻌﺪى( ﻫــﺮ ﺳــﺮو ﮐــﻪ در ﭼﻤــﻦ درآﯾــﺪ در ﺧﺪﻣــﺖ ﻗﺎﻣﺘــﺖ ﻧﮕــﻮن ﺑــﺎد ﻫــﺮ دم ﮐﻤﻨــﺪ زﻟﻔــﺖ ﺻﯿــﺪى دﮔــﺮ ﺑﮕﯿﺮد ﭘﯿــﮑﺎن ﻏﻤــﺰه در دل ز اﺑﺮوى ﭼﻮن ﮐﻤﺎﻧﺖ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ آواز ﻋﺸــﻖ ﻣﻰرﺳــﺪ از ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻣــﺎ ﺑﻪ ﻓﻠــﮏ ﻣﻰروﯾﻢ ﻋﺰم ﺗﻤﺎﺷــﺎ ﮐﺮاﺳــﺖ ﻫــﺮ ﮐــﺲ ﺑــﺪ ﻣــﺎ ﺑــﻪ ﺧﻠــﻖ ﮔﻮﯾــﺪ ﻣــﺎ ﭼﻬــﺮه دل ﻧﻤــﻰ ﺧﺮاﺷــﯿﻢ ﻣــﺎ ﺧﻮﺑــﻰ او ﺑــﻪ ﺧﻠــﻖ ﮔﻮﯾﯿــﻢ )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺗــﺎ ﻫــﺮ دو دروغ ﮔﻔﺘــﻪ ﺑﺎﺷــﯿﻢ )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﻫﻤﭽــﻮ زﻣﯿــﻦ ﺧﻮاﻫــﺪ آﺳــﻤﺎن ﮐــﻪ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﺗــﺎ ﺑﺪﻫــﺪ ﺑﻮﺳــﻪ ﺑــﺮ ﻧﻌــﺎل ﻣﺤﻤــﺪ )ص( ﻫــﺮ آن ﮐــﻪ ﺟﺎﻧــﺐ اﻫــﻞ ﺧــﺪا ﻧﮕــﻪ دارد ﺧــﺪاش در ﻫﻤــﻪ ﺣــﺎل از ﺑــﻼ ﻧﮕــﻪ دارد ﻫــﺮ دم از روى ﺗــﻮ ﻧﻘﺸــﻰ زﻧــﺪم راه ﺧﯿــﺎل ﺑــﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾــﻢ ﮐــﻪ در اﯾﻦ ﭘــﺮده ﭼﻪﻫﺎ ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ ﻫﻤــﺖ ﺑﻠﻨــﺪ دار ﮐــﻪ ﻣــﺮدان روزﮔﺎر از ﻫﻤــﺖ ﺑﻠﻨــﺪ ﺑﺠﺎﺋــﯽ رﺳــﯿﺪه اﻧــﺪ ﻫــﺮ ﻧﮑﺘﻪاى ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ در وﺻﻒ آن ﺷــﻤﺎﯾﻞ ﻫــﺮ ﮐــﻮ ﺷــﻨﯿﺪ ﮔﻔﺘــﺎ ﷲ ِ َد ﱡر ﻗﺎﺋــﻞ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪي( ﻫــﺮ ﮐﺴــﻰ در ﺣﺮم ﻋﺸــﻖ ﺗﻮ ﻣﺤﺮم ﻧﺸــﻮد ﻫــﺮ ﺑﺮاﻫﯿــﻢ ﺑــﻪ درﮔﺎه ﺗــﻮ ادﻫــﻢ ﻧﺸــﻮد ﻫﻤﻪ آرام ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺷــﺐ از ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺬﺷــﺖ وآﻧﭽﻪ در ﺧﻮاب ﻧﺸــﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ و ﭘﺮوﯾﻦ اﺳﺖ ﻫﺮﮔــﺰ ﮐﺴــﻰ ﻧﮕﻔﺘــﻪ ﮐــﻪ در آﺳــﺘﺎن ﺗــﻮ ﻫــﺮ ﮐــﺲ ﭼﺸــﯿﺪه ﻟــﺬت ﻫﻤــﺮازى ﺗــﻮ را 213 )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( دﻟﺨﺴــﺘﻪ اى ﮐــﻪ آﻣــﺪه ﻣﺎﯾﻮس ﻣﻰ ﺷــﻮد دﯾﮕــﺮ ﮐﺠــﺎ ﺑــﻪ ﻏﯿــﺮ ﺗــﻮ ﻣﺎﻧﻮس ﻣﻰ ﺷــﻮد )ﺣﺎج ﻋﻠﻰ رﺷﯿﺪﺗﺮاﺑﻰ( ﻫــﺮ ﺟــﺎ ﮐــﻪ دﻟﯿﺴــﺖ در ﻏــﻢ ﺗــﻮ ﺑــﻰ ﺻﺒــﺮ و ﻗــﺮار و ﺑــﻰ ﺳــﮑﻮن ﺑــﺎد ﻫــﺮ دل ﮐــﻪ ز ﻋﺸــﻖ ﺗﻮﺳــﺖ ﺧﺎﻟــﻰ از ﺣﻠﻘــﻪ وﺻــﻞ ﺗــﻮ ﺑــﺮون ﺑــﺎد )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫﻼ اى ﻧﺎزﻧﯿﻦ وﻗﺘﻰ درﺧﺖ ﻋﺸﻖ ﮔﻞ ﻣﻰ داد ﯾﺎدت ﻫﺴﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑﻬﺎرى ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﻰ را ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ اﻓﺘﺎد ﯾﺎدت ﻫﺴﺖ؟ ﺗﻤﺎم ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎ در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﺎ را ﻧﻤﻰ دﯾﺪﻧﺪ و ﺑﺎران ﺑﻮد و ﻣﺎ ﺑﻮدﯾﻢ زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ى ﺷﻤﺸﺎد ﯾﺎدت ﻫﺴﺖ )ﻣﺮﺗﻀﻰ دوﻟﺖ آﺑﺎدى( ﻫﻤــﻪ ﺧﻔﺘﻨﺪ و ﻣﻦ دﻟﺸــﺪه را ﺧﻮاب ﻧﺸــﺪ ﻫﻤﻪ ﺷــﺐ دﯾﺪه ﻣﻦ ﺑﺮ ﻓﻠﮏ اﺳــﺘﺎره ﺷــﻤﺮد ﻫﻤﻪ در ﭼﺸــﻤﻪ ى ﻣﻬﺘﺎب ﻏﻢ از دل ﺷﻮﯾﻨﺪ اﻣﺸــﺐ اى ﻣﻪ ﺗــﻮ ﻫــﻢ از ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﯿﻨﻰ ﻫﺮﮔــﺰ وﺟــﻮد ﺣﺎﺿــﺮ ﻏﺎﯾــﺐ ﺷــﻨﯿﺪهاى ﻣﻦ در ﻣﯿﺎن ﺟﻤﻊ و دﻟﻢ ﺟﺎى دﯾﮕﺮ اﺳــﺖ ﻫﺮﮔــﺰم ﻧﻘــﺶ ﺗــﻮ از ﻟــﻮح دل و ﺟــﺎن ﻧﺮود ﻫﺮﮔــﺰ از ﯾــﺎد ﻣــﻦ آن ﺳــﺮو ﺧﺮاﻣــﺎن ﻧﺮود ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﺑﺎر ﻏﻤﺖ ﺑﺮ دل ﻣﺴــﮑﯿﻦ ﻣﻦ اﺳــﺖ ﺑــﺮود از دل ﻣــﻦ وز دل ﻣــﻦ آن ﻧــﺮود ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺣﺎﻓﻆ ﻧﺸــﻮد ﺳــﺮﮔﺮدان دل ﺑــﻪ ﺧﻮﺑــﺎن ﻧﺪﻫــﺪ وز ﭘﻰ اﯾﺸــﺎن ﻧﺮود ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯿﺮد آن ﮐﻪ دﻟﺶ زﻧﺪه ﺷــﺪ ﺑﻪ ﻋﺸــﻖ ﺛﺒــﺖ اﺳــﺖ ﺑــﺮ ﺟﺮﯾــﺪه ﻋﺎﻟــﻢ دوام ﻣــﺎ ﻫﺎن اى دل ﻋﺒﺮت ﺑﯿﻦ از دﯾﺪه ﻋﺒﺮ ﮐﻦ ﻫﺎن اﯾــﻮان ﻣﺪاﺋــﻦ را آﯾﯿﻨــﻪ ﻋﺒــﺮت دان 214 )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺧﺎﻗﺎﻧﻰ( ﻫﻤــﻪ ﻏﻢﻫــﺎى ﺟﻬــﺎن ﻫﯿــﭻ اﺛــﺮ ﻣﻰﻧﮑﻨــﺪ در ﻣــﻦ از ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﺪار ﻋﺰﯾﺰت ﺷــﺎدم ﻫﻤــﻪ ﻫﺴــﺖ آرزوﯾــﻢ ،ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨــﻢ از ﺗــﻮ روﯾﻰ ﭼــﻪ زﯾــﺎن ﺗﻮ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ،ﺑﺮﺳــﻢ ﺑﻪ آرزوﯾﻰ )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺼﯿﺢ اﻟﺰﻣﺎن ﺷﯿﺮازى( ﻫــﺮ ﮐﻪ ﻋﯿﺐ دﮔﺮان ﭘﯿﺶ ﺗﻮ آورد و ﺷــﻤﺮد ﺑــﻰ ﮔﻤﺎن ﻋﯿــﺐ ﺗﻮ ﭘﯿﺶ دﮔــﺮان ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮد ﻫــﺮ ﮐــﻪ ﻧــﺎن از ﻋﻤــﻞ ﺧﻮﯾــﺶ ﺧــﻮرد ﻣﻨــﺖ ﻧﺒــﺮد ﻫــﺮ ﮐــﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﻮد از ﻏﯿﺮ ﺧــﺪا ﻣﻰ ﻃﻠﺒﺪ ﭼﻮ ﮔﺪاﯾﻰ اﺳــﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﺟــﺖ ز ﮔﺪا ﻣﻰ ﻃﻠﺒﺪ ﻫــﺰار ﺧﻮﯾــﺶ ﮐــﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧــﻪ از ﺧــﺪا ﺑﺎﺷــﺪ ﻓ ـﺪاى ﯾــﮏ ﺗــﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧــﻪ ﮐــﻪ آﺷــﻨﺎ ﺑﺎﺷــﺪ ﻫﻤــﺖ ﺑﻠﻨــﺪ دار ﮐــﻪ ﻧــﺰد ﺧــﺪا و ﺧﻠــﻖ ﺑﺎﺷــﺪ ﺑــﻪ ﻗــﺪر ﻫﻤــﺖ ﺗــﻮ ،اﻋﺘﺒــﺎر ﺗــﻮ ﻫﻤــﻪ ﺟــﺎ ﺑــﻪ ﺑــﻰ وﻓﺎﯾــﻰ ﻣﺜﻠﻨــﺪ ﺧﻮﺑﺮوﯾﺎن ﺗــﻮ ﻣﯿــﺎن ﺧﻮﺑﺮوﯾــﺎن ﻣﺜﻠــﻰ ﺑــﻪ ﺑــﻰ وﻓﺎﯾــﻰ ﻫﻤﻪ ﺧﻔﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ و ﭘﺮواﻧﻪ و ﺷﻤﻊ ﻗﺼﻪ ى ﻣﺎ دو ﺳــﻪ دﯾﻮاﻧﻪ دراز اﺳــﺖ ﻫﻨﻮز ﻫﻤــﻪ را ﺑﯿﺎﻣــﻮزدم ،ز ﺗــﻮ ﺧﻮﺷــﺘﺮم ﻧﯿﺎﻣــﺪ ﭼــﻮ ﻓﺮو ﺷــﺪم ﺑــﻪ درﯾﺎ ﭼﻮ ﺗﻮ ﮔﻮﻫــﺮم ﻧﯿﺎﻣﺪ ﺣﺎﺗــﻢ ﻃﺎﯾــﻰ )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻌﺪى( )ﺧﺎدم اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )ﺳﻌﺪى( )اﺑﻦ ﯾﻤﯿﻦ( )ﻫﺎﺗﻒ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )ﻋﻤﺎد ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( ﻫﻮاﯾــﺖ ﻣــﻰ زﻧــﺪ ﺑــﺮ ﺳــﺮ دﻟــﻢ ﻫﻮاﺧــﻮاه ﺗــﻮام ﺟﺎﻧــﺎ و ﻣﯿﺪاﻧــﻢ ﮐــﻪ ﻣﯿﺪاﻧﻰ ﮐــﻪ ﻫﻢ ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯿﺒﯿﻨﻰ و ﻫﻢ ﻧﻨﻮﺷــﺘﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻧﻰ ﭼــﻪ ﻋﻄــﺮى در ﻫﻮاﯾــﺖ ﻫﺴــﺖ؟ ﻧﻤــﻰ دﯾﻮاﻧــﻪ داﻧــﻢ ﻣــﻰ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﻧﻤــﻰ ﮔــﺮدد داﻧــﻢ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( 215 ﻫﻤﻪ ﮐﺎرم ز ﺧﻮد ﮐﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﺑﺪ ﻧﺎﻣﻰ ﮐﺸــﯿﺪ آﺧﺮ ﻧﻬﺎن ﮐﻰ ﻣﺎﻧﺪ آن رازى ﮐﺰو ﺳــﺎزﻧﺪ ﻣﺤﻔﻞ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸــﻪ دﺧﺘــﺮ اﻣــﺮوز ،ﻣــﺎدر ﻓﺮداﺳــﺖ ﻣﯿ ّﺴــﺮ ﺑﺰرﮔــﻰ ﭘﺴــﺮان ز ﻣــﺎدر اﺳــﺖ ُ ﻫﻤــﻰ وﻋــﺪه دﻫــﻰ اﻣــﺮوز و ﻓــﺮدا ﻫﻤﯿــﻦ اﻣــﺮوز و ﻓﺮداﯾــﺖ ﻣــﺮا ﮐﺸــﺖ ﻫــﺮ ﭼﻨــﺪ ﻣﻮﺛــﺮ اﺳــﺖ ﺑــﺎران ﻧﺮوﯾــﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﻰ( ﺗــﺎ داﻧــﻪ ﻧﯿﻔﮑﻨــﻰ )ﺑﺎﺑﺎ ﻃﺎﻫﺮ( )ﺳﻌﺪى( ﻫــﺮ ﺑــﺪ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺧــﻮد ﻧﻤــﻰ ﭘﺴــﻨﺪى ﺑــﺎ ﮐــﺲ ﻣﮑــﻦ اى ﺑــﺮادر ﻣــﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﭘﺎﺳــﺦ دﺷــﻨﺎم ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ ﺳــﻼم ﻋﺎﻗﻼن داﻧﻨﺪ دﯾﮕﺮ ﺣﺎﺟﺖ ﺗﻔﺴــﯿﺮ ﻧﯿﺴــﺖ )ﺳﻌﺪى( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( ﻫﺎن ﻣﺸــﻮ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﭼﻮن واﻗﻒ ﻧﻪاى از ﺳــﺮ ﻏﯿﺐ ﺑﺎﺷــﺪ اﻧﺪر ﭘــﺮده ﺑﺎزى ﻫﺎى ﭘﻨﻬــﺎن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﻫﻤــﻪ ﺑﺎزﯾﭽــﻪ ى ﺑﺎدﯾــﻢ ﯾﮑﺴــﺮ ﮐﺴــﻰ ﺟﺎوﯾــﺪ دراﯾــﻦ رﻫﮕــﺬر ﻧﯿﺴــﺖ ﻫﯿﭻ ﺷــﮏ ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﺑﺮﺳــﺪ ﻋﺠــﺐ ار ﺻﺎﺣــﺐ دﯾــﻮان ﻧﺮﺳــﺪ ﻓﺮﯾــﺎدم ﻫﺮ ﺳــﺤﺮ ﻣﻰ ﺟﻬﺪ از ﭘﺮﺗﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ز ﺧﻮاب از ﺷــﺐ ﺗﯿﺮه ﻋﺎﺷــﻖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ دارد ﺻﺒﺢ؟ ﻫﻮاى ﻋﺸــﻖ و آب ﭼﺸــﻢ ﮐﻰ ﺳﺎزد ﻏﺮﯾﺒﺎن را ز ﻣــﻦ ﭘﺮس اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﻤــﺮى در اﯾﻦ آبوﻫﻮا ﺑﻮدم )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻬﺪى اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ( )ﺳﻌﺪى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )اوﺣﺪى ﻣﺮاﻏﻪ اى( ﻫﺮ ﺗﯿﺮ ﮐﻪ در ﮐﯿﺶ اﺳــﺖ ﮔــﺮ ﺑﺮ دل رﯾﺶ آﯾﺪ ﻣــﺎ ﻧﯿــﺰ ﯾﮑــﻰ ﺑﺎﺷــﯿﻢ از ﺟﻤﻠــﻪ ﻗﺮﺑﺎنﻫــﺎ ﻫــﺮ ﮐﺎو ﻧﻈــﺮى دارد ﺑــﺎ ﯾــﺎر ﮐﻤــﺎن اﺑــﺮو ﺑﺎﯾــﺪ ﮐﻪ ﺳــﭙﺮ ﺑﺎﺷــﺪ ﭘﯿــﺶ ﻫﻤــﻪ ﭘﯿﮑﺎنﻫﺎ 216 )ﺳﻌﺪى( ﻫﻤﭽﻮ زاﻫــﺪ ﻃﻠﺒﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺣﻮران ﺑﻬﺸــﺖ ﯾــﺎد آن ﻧﺮﮔــﺲ ﻣﺴــﺘﺎﻧﻪ اﮔــﺮ ﺑﮕــﺬارد ﻫﻤــﺖ ﻃﻠــﺐ از ﺑﺎﻃــﻦ ﭘﯿــﺮان ﺳــﺤﺮﺧﯿﺰ زﯾــﺮا ﮐــﻪ ﯾﮑــﻰ را ز دو ﻋﺎﻟــﻢ ﻃﻠﺒﯿﺪﻧــﺪ ﻫﻤــﻪ ﺣﺮف دﻟﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ اﺳــﺖ ﮐﻪ دوﺳــﺖ ﭼــﻪ ﮐﻨــﻢ ﺣــﺮف دﻟــﻢ را ﺑﺰﻧــﻢ ﯾــﺎ ﻧﺰﻧــﻢ )ﻋﻤﺎد ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( ﻫﺮﮐــﻪ ﻧــﺪارد ﺳــﭙﺎس ﻧﻌﻤــﺖ اﻣــﺮوز ﺣﯿــﻒ ﺧــﻮرد ﺑــﺮ ﻧﺼﯿــﺐ رﺣﻤــﺖ ﻓــﺮدا ﻫــﺮ ﺗﻤﻨﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﭘﺨﺘــﻢ زﯾﺮ ﮔﺮدون ﺧﺎم ﺷــﺪ زﯾﻦ ﺗﻨﻮر ﺳــﺮد ﻫﯿﻬﺎت اﺳــﺖ ﻧــﺎن آﯾﺪ ﺑﺮون ﻫﻔــﺖ ﺷﻬﺮﻋﺸــﻖ را ﻋﻄــﺎر ﮔﺸــﺖ ﻣــﺎ ﻫﻨــﻮز اﻧــﺪر ﺧــﻢ ﯾــﮏ ﮐﻮﭼــﻪ اﯾــﻢ ﻫﻤــﻪ ﻏﻢﻫــﺎى ﺟﻬــﺎن ﻫﯿــﭻ اﺛــﺮ ﻣﻰﻧﮑﻨــﺪ در ﻣــﻦ از ﺑــﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﺪار ﻋﺰﯾﺰت ﺷــﺎدم ﻫﻤــﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ و اﯾﻦ ﻧﯿﺴــﺖ ﻋﺠﺐ ﺑــﻪ ﮐــﻪ ﺑﯿﻨﻢ؟ ﮐــﻪ ﺗﻮﯾﻰ ﭼﺸــﻢ ﻣــﺮا ﺑﯿﻨﺎﯾﻰ ﻫﺮﮐــﻪ او ارزان ﺧــﺮد ارزان دﻫــﺪ ﮔﻮﻫــﺮى ﻃﻔﻠــﻰ ﺑــﻪ ﻗﺮﺻــﻰ ﻧــﺎن دﻫــﺪ ﻫﺮ ﺷــﺐ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻋﺸــﻖ و ﻃــﺮب ﻣﻰ ﮔﺬرد ﺗــﻮ ﺧﻔﺘــﻪ ﺑــﻪ اﺳــﺘﺮاﺣﺖ و ﺑــﻰ ﺗــﻮ ﻣــﺮا ﻫــﺮ دم از ﻋﻤــﺮ ﻣــﻰ رود ﻧﻔﺴــﻰ اى ﮐــﻪ ﭘﻨﺠــﺎه رﻓــﺖ و در ﺧﻮاﺑــﻰ 217 )ﺳﻌﺪى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺳﻌﺪي( )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﺑــﺮ ﻣــﻦ زﻏﻤــﺖ ﺑﻪ ﺗــﺎب و ﺗﺐ ﻣــﻰ ﮔﺬرد ﺗــﺎ ﺻﺒــﺢ ﻧﺪاﻧــﻰ ﮐــﻪ ﭼﻪ ﺷــﺐ ﻣــﻰ ﮔﺬرد )ﻫﺎﺗﻒ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( ﭼــﻮن ﻧﮕــﻪ ﻣــﻰ ﮐﻨــﻢ ﻧﻤﺎﻧــﺪه ﺑﺴــﻰ ﻣﮕــﺮ اﯾــﻦ ﭘﻨــﺞ روزه درﯾﺎﺑــﻰ )ﺳﻌﺪى( ﻫﺮ ﺧــﻢ از ﺟﻌﺪ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﺗﻮ زﻧﺪان دﻟﯿﺴــﺖ ﺗــﺎ ﻧﮕﻮﯾــﻰ ﮐــﻪ اﺳــﯿﺮان ﮐﻤﻨــﺪ ﺗــﻮ ﮐﻤﻨــﺪ ﻫــﺰار ﺟﻬــﺪ ﺑﮑــﺮدم ﮐــﻪ ﯾــﺎر ﻣــﻦ ﺑﺎﺷــﻰ ﻣﺮادﺑﺨــﺶ دل ﺑﻰﻗــﺮار ﻣــﻦ ﺑﺎﺷــﻰ ﻫــﺮ ﮐــﻪ ﺷــﺪ ﻣﺤــﺮم دل در ﺣــﺮم ﯾــﺎر ﺑﻤﺎﻧﺪ وان ﮐــﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﺪاﻧﺴــﺖ در اﻧــﮑﺎر ﺑﻤﺎﻧﺪ )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت ﻣﺮا در ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ اى ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﺮدم ﻣﺎه در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺸﻒ ﮐﺮده ام ﻣﺎه در ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻮ ﺟﺎى دارد )ﻧﺰار ﻗﺒﺎﻧﻰ( ﻫﺮﮐــﻪ دارد ز ﺷــﻤﺎ ﻣــﺮغ اﺳــﯿﺮى ﺑــﻪ ﻗﻔﺲ ﺑــﺮده در ﺑــﺎغ و ﺑــﻪ ﯾــﺎد ﻣﻨــﺶ آزاد ﮐﻨﯿــﺪ ﻫﻤﯿﺸــﻪ ﮐﺎر دﻟــﻢ اﻧﺘﻈــﺎر ﺧﻮاﻫــﺪ ﺑــﻮد دﻋــﺎى ﻧﯿﻤــﻪ ﺷــﺒﻢ ذﮐﺮﯾــﺎر ﺧﻮاﻫــﺪ ﺑــﻮد ﺑــﻪ ﺷــﻮق ﻧﻐﻤــﻪ ى ﺗﮑﺒﯿــﺮ آﺳــﻤﺎﻧﻰ ﺗــﻮ )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( دل ﺷﮑﺴــﺘﻪ ى ﻣــﻦ ﺑﻰ ﻗــﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد )ﺣﺎج ﻋﻠﻰ رﺷﯿﺪ ﺗﺮاﺑﻰ( ﻫﺮ ﺳــﺤﺮ ﻣﻰ ﺟﻬﺪ از ﭘﺮﺗﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ز ﺧﻮاب ﻫﺮﮐــﺲ ﺑــﻪ ﺧــﺎن و ﻣﺎﻧــﻰ دارﻧــﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻫــﺰاران ﻻﻟــﻪ و ﮔﻞ در ﺟﻬــﺎن ﺑــﻰ آﻻﻟــﻪ ﻣــﻮ ﺑــﻪ زﯾﺒﺎﯾــﻰ درﯾــﻦ ﺑــﺎغ 218 از ﺷــﺐ ﺗﯿﺮه ﻋﺎﺷــﻖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ دارد ﺻﺒﺢ؟ ﻣــﻦ ﻣﻬﺮﺑــﺎن ﻧــﺪارم ﻧﺎﻣﻬﺮﺑــﺎن ﻣــﻦ ﮐــﻮ؟ )اﻧﻮرى( ﻫﻤــﻪ زﯾﺒــﺎ ﺑــﻪ ﭼﺸــﻢ دﯾﮕــﺮان ﺑــﻰ ﺳــﺮاﻓﺮاز ﻫﻤــﻪ آﻻﻟﯿــﺎن ﺑــﻰ )ﺑﺎﺑﺎﻃﺎﻫﺮ( ﻫﻤــﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ و اﯾﻦ ﻧﯿﺴــﺖ ﻋﺠﺐ ﺑــﻪ ﮐــﻪ ﺑﯿﻨﻢ؟ ﮐــﻪ ﺗﻮﯾﻰ ﭼﺸــﻢ ﻣــﺮا ﺑﯿﻨﺎﯾﻰ ﻫــﺮ ﮐــﻪ ﻧــﺎن از ﻋﻤــﻞ ﺧﻮﯾــﺶ ﺧــﻮرد ﻣﻨــﺖ ﻧﺒــﺮد ﻫﻤﻪ ﺷــﺐ در اﯾﻦ اﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻰ ﺑــﻪ ﭘﯿــﺎم آﺷــﻨﺎﺋﻰ ﺑﻨــﻮازد آﺷــﻨﺎ را ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻰ آﺧﺮى دارد ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺣﺮف ﻋﺸــﻖ ﮐﯿﻦﻫﻤﻪﮔﻔﺘﻨﺪوآﺧــﺮﻧﯿﺴﺖاﯾﻦاﻓﺴـﺎﻧـﻪرا ﺣﺎﺗــﻢ ﻃﺎﯾــﻰ )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﺳﻌﺪى( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( ﻫﺮ ﮐﻪ را دﯾﺪم ﺑﻪ راز ﻋﺸــﻖ ﻣﺤﺮم ﺳــﺎﺧﺘﻢ ﺧﻮﯾﺶ را در ﻋﺎﺷــﻘﻰ رﺳــﻮاى ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻫﻤــﻪ ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﻣــﻦ ﻋﺎﻟﻤــﺎن دﯾــﻦ ﺑﻮدﻧــﺪ ﻣــﺮا ﻣﻌﻠّــﻢ ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ ﺷــﺎﻋﺮى آﻣﻮﺧــﺖ ﻫﻢ ﺧـﻮﯾﺶ را ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﮐﻦ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ را وﯾﺮاﻧﻪ ﮐﻦ و آﻧﮕﻪ ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻋﺎﺷــﻘﺎن ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺷــﻮ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮ ﻫﻤﺘــﻢ ﺑﺪرﻗــﻪ راه ﮐــﻦ اى ﻃﺎﯾــﺮ ﻗــﺪس ﮐــﻪ دراز اﺳــﺖ ره ﻣﻘﺼــﺪ و ﻣــﻦ ﻧﻮﺳــﻔﺮم ﻫــﺮ ﻧﺴــﯿﻤﻰ ﮐﻪ ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﺑــﻮى ﺧﺮاﺳــﺎن آرد ﭼــﻮن دم ﻋﯿﺴــﻰ در ﮐﺎﻟﺒــﺪم ﺟــﺎن آرد ﻫــﺰار ﺷــﮑﻮه ﺟﺎﻧﺴــﻮز داﺷــﺘﻢ در دل ﻣــﺮا ﺑــﻪ ﻧﯿــﻢ ﻧﮕــﻪ ﺷﺮﻣﺴــﺎر ﺧــﻮد ﮐــﺮدى ﻫــﺮ ﮐــﺲ ﮐــﻪ ﺑﺪﯾــﺪ ﭼﺸــﻢ او ﮔﻔــﺖ ﮐــﻮ ﻣﺤﺘﺴــﺒﻰ ﮐــﻪ ﻣﺴــﺖ ﮔﯿــﺮد ﻫــﺮآن ﮔــﻪ ﮐــﻪ ﮔﻮﯾــﻰ ﮐــﻪ داﻧــﺎ ﺷــﺪم ﭼﻨــﺎن دان ﮐــﻪ ﻧــﺎدان ﺗــﺮى آن زﻣــﺎن 219 )ﺷﺮﯾﻒ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )اوﯾﺲ ﻗﺮﻧﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑــﻪ ﻫــﺮ داﻧﺸــﻰ ﺑــﺮ ﺗﻮاﻧــﺎ ﺷــﺪم ﻣﺸــﻮ ﺑــﺮ ﺗــﻦ ﺧﻮﯾــﺶ ﺑــﺮ ﺑﺪﮔﻤــﺎن )ﻓﺮدوﺳﻰ( ﻫﻤــﻪ ﺷــﺎدى و ﻋﺸــﺮت ﺑﺎﺷــﺪ ،اى دوﺳــﺖ در آن ﺧﺎﻧــﻪ ﮐــﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧــﺶ ﺗــﻮ ﺑﺎﺷــﻰ ﻫﺮ ﺷــﺒﻨﻤﻰ در اﯾﻦ ره ﺻﺪ ﺑﺤﺮ آﺗﺸﯿﻦ اﺳﺖ دردا ﮐــﻪ اﯾــﻦ ﻣﻌﻤــﺎ ﺷــﺮح و ﺑﯿــﺎن ﻧــﺪارد ﻫــﺮ ﮐﺴــﻰ ﮐــﻮ دور ﻣﺎﻧــﺪ از اﺻــﻞ ﺧﻮﯾﺶ ﺑــﺎز ﺟﻮﯾــﺪ روزﮔﺎر وﺻــﻞ ﺧﻮﯾــﺶ ﻫﺎﺗــﻒ آن روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣــﮋده اﯾﻦ دوﻟﺖ داد ﮐــﻪ ﺑﺪان ﺟــﻮر و ﺟﻔﺎ ﺻﺒــﺮ و ﺛﺒﺎﺗﻢ دادﻧﺪ ﻫــﺮ ﮐــﺲ ﺑــﻪ ﻃﺮﯾﻘــﻰ دل ﻣــﺎ ﻣﻰ ﺷــﮑﻨﺪ ﺑﯿﮕﺎﻧــﻪ ﺟــﺪا دوﺳــﺖ ﺟــﺪا ﻣــﻰ ﺷــﮑﻨﺪ ﺑﯿﮕﺎﻧــﻪ اﮔــﺮ ﻣــﻰ ﺷــﮑﻨﺪ ﺣﺮﻓــﻰ ﻧﯿﺴــﺖ )ﻋﺮاﻗﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣــﻦ در ﻋﺠﺒــﻢ دوﺳــﺖ ﭼــﺮا ﻣــﻰ ﺷــﮑﻨﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫﺎن ﻣﺸــﻮ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﭼﻮن واﻗﻒ ﻧﻪاى از ﺳــﺮ ﻏﯿﺐ ﺑﺎﺷــﺪ اﻧﺪر ﭘــﺮده ﺑﺎزىﻫﺎى ﭘﻨﻬــﺎن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﻫــﺮ آن زﻣﯿــﻦ ﮐﻪ ﺗــﻮ ﯾﮏ ره ﺑــﺮو ﻗﺪم ﺑﻨﻬﻰ ﻫــﺰار ﺳــﺠﺪه ﺑــﺮم ﺧــﺎك آن زﻣﯿــﻦ ﺗــﺮا ﻫﺮ آن ﮐﺴــﻰ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﻧﯿﺴــﺖ زﻧﺪه ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺑــﺮ او ﻧﻤــﺮده ﺑــﻪ ﻓﺘــﻮاى ﻣــﻦ ﻧﻤــﺎز ﮐﻨﯿــﺪ ﻫــﺮ آن ﮐــﻪ ﮐﻨــﺞ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺑــﻪ ﮔﻨﺞ دﻧﯿــﺎ داد ﻓﺮوﺧﺖ ﯾﻮﺳــﻒ ﻣﺼﺮى ﺑــﻪ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺛﻤﻨﻰ ﻫــﺮ آن ﮐﻮ ﺧﺎﻃــﺮ ﻣﺠﻤﻮع و ﯾــﺎر ﻧﺎزﻧﯿﻦ دارد ﺳﻌﺎدت ﻫﻤﺪم او ﮔﺸﺖ و دوﻟﺖ ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ دارد ﻫــﺮ ﺑــﺎد ،ﮐــﻪ از ﺳــﻮى ﺑﺨــﺎرا ﺑــﻪ ﻣــﻦ آﯾــﺪ ﺑــﺎ ﺑــﻮى ﮔﻞ و ﻣﺸــﮏ و ﻧﺴــﯿﻢ ﺳــﻤﻦ آﯾﺪ ﻫــﺮ ﺑﺎﻏﺒــﺎن ﮐــﻪ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺳــﻮى ﺑــﺮزن آورد ﺷــﯿﺮاز را دوﺑــﺎره ﺑــﻪ ﯾــﺎد ﻣــﻦ آورد 220 )ﺣﺎﻓﻆ( )رودﮐﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )رودﮐﻰ( )ﻟﻄﻔﻌﻠﻰ ﺻﻮرﺗﮕﺮ( ﻫــﺮ ﺑﺰرﮔﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ و ﺑﻪ ﻫﻨﺮ ﮔﺸــﺖ ﺑﺰرگ ﻧﺸــﻮد ﺧــﺮد ﺑــﻪ ﺑــﺪ ﮔﻔﺘــﻦ ﺑﻬﻤــﺎن و ﻓﻼن ﻫــﺮ ﺗﺎر ﻣﻮى ﺣﺎﻓﻆ در دﺳــﺖ زﻟﻒ ﺷــﻮﺧﻰ ﻣﺸــﮑﻞ ﺗﻮان ﻧﺸﺴــﺘﻦ در اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ دﯾﺎرى ﻫــﺮ ﺟــﺎ ﮐــﻪ دﻟﯿﺴــﺖ در ﻏــﻢ ﺗــﻮ ﺑــﻰ ﺻﺒــﺮ و ﻗــﺮار و ﺑــﻰ ﺳــﮑﻮن ﺑــﺎد ﻫــﺮ ﻗﺼﺮ ﺑﻰ ﺷــﯿﺮﯾﻦ ﭼﻮن ﺑﯿﺴــﺘﻮن وﯾﺮان ﻫــﺮ ﮐــﻮه ﺑــﻰ ﻓﺮﻫــﺎد ﮐﺎﻫــﻰ ﺑــﻪ دﺳــﺖ ﺑﺎد )ﻓﺮﺧﻰ ﺳﯿﺴﺘﺎﻧﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( ﻫﻔﺘــﺎد ﭘﺸــﺖ ﻣــﺎ از ﻧﺴــﻞ ﻏــﻢ ﺑﻮدﻧــﺪ ارث ﭘــﺪر ﻣــﺎ را اﻧــﺪوه ﻣــﺎدرزاد ﻫــﺮ ﭼﻨــﺪ ﭘﯿــﺮ و ﺧﺴــﺘﻪ دل و ﻧﺎﺗﻮان ﺷــﺪم ﻫــﺮ ﮔــﻪ ﮐﻪ ﯾــﺎد روى ﺗــﻮ ﮐﺮدم ﺟﻮان ﺷــﺪم ﻫــﺮ ﭼﻨــﺪ ﻏــﺮق ﺑﺤــﺮ ﮔﻨﺎﻫﻢ ز ﺻــﺪ ﺟﻬﺖ ﺗــﺎ آﺷــﻨﺎى ﻋﺸــﻖ ﺷــﺪم ز اﻫــﻞ رﺣﻤﺘــﻢ ﻫــﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﺎن آرام دل داﻧﻢ ﻧﺒﺨﺸــﺪ ﮐﺎم دل ﻧﻘــﺶ ﺧﯿﺎﻟﻰ ﻣﻰﮐﺸــﻢ ﻓــﺎل دواﻣــﻰ ﻣﻰزﻧﻢ ﻫــﺮ ﭼﻨــﺪ ﮐــﻪ ﻫﺠ ـﺮان ﺛﻤــﺮ وﺻــﻞ ﺑــﺮآرد دﻫﻘــﺎن ﺟﻬــﺎن ﮐﺎش ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﺨﻢ ﻧﮑﺸــﺘﻰ ﻫــﺮ درد ﮐــﻪ دارى ﺗــﻮ ز آز و ﻃﻤﻊ ﺗﻮﺳــﺖ دﻧــﺪان ﻃﻤــﻊ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺷــﻮد درد ﺗــﻮ درﻣﺎن ﻫﺮ ﮐﺲ از ﻣﻬﺮه ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻘﺸــﻰ ﻣﺸــﻐﻮل ﻋﺎﻗﺒــﺖ ﺑﺎ ﻫﻤــﻪ ﮐــﺞ ﺑﺎﺧﺘــﻪاى ﯾﻌﻨﻰ ﭼﻪ ﻫﺸــﯿﺎر ﺳــﺮى ﺑــﻮد ز ﺳــﻮداى ﺗــﻮ ﻣﺴــﺖ ﺑﻰﺗــﻮ ﻫﻤــﻪ ﻫﯿــﭻ ﻧﯿﺴــﺖ در ﻣﻠــﮏ وﺟﻮد )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺧﻮش آﻧﮑﻪ ز روى ﺗﻮ دﻟﺶ رﻓﺖ ز دﺳــﺖ ور ﻫﯿﭻ ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﭼﻮ ﺗﻮ ﻫﺴــﺘﻰ ﻫﻤﻪ ﻫﺴــﺖ )ﺳﻌﺪى( 221 ﻫــﺮ دم از درد ﺑﻨﺎﻟــﻢ ﮐــﻪ ﻓﻠــﮏ ﻫــﺮ ﺳــﺎﻋﺖ ﮐﻨــﺪم ﻗﺼــﺪ دل رﯾــﺶ ﺑــﻪ آزار دﮔــﺮ ﻫــﺮ دم از روى ﺗــﻮ ﻧﻘﺸــﻰ زﻧــﺪم راه ﺧﯿــﺎل ﺑــﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾــﻢ ﮐــﻪ در اﯾﻦ ﭘــﺮده ﭼﻪﻫﺎ ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ ﻫﺮ دم ﺑﻪ ﺧﻮن دﯾﺪه ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ وﺿﻮ ﭼﻮ ﻧﯿﺴــﺖ ﺑــﻰ ﻃــﺎق اﺑــﺮوى ﺗــﻮ ﻧﻤــﺎز ﻣــﺮا ﺟــﻮاز ﻫﺮ دﻣﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ دﻟﺴــﻮﺧﺘﻪ ﻟﻄﻔﻰ دﮔﺮ اﺳــﺖ اﯾــﻦ ﮔﺪا ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷﺎﯾﺴــﺘﻪ اﻧﻌــﺎم اﻓﺘﺎد ﻫــﺮ ذره ﮐــﻪ در ﺧــﺎك زﻣﯿﻨــﻰ ﺑﻮده اﺳــﺖ ﭘﯿﺶ از ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺗﺎج و ﻧﮕﯿﻨﻰ ﺑﻮده اﺳــﺖ ﻫــﺮ راﻫــﺮو ﮐــﻪ ره ﺑــﻪ ﺣﺮﯾــﻢ درش ﻧﺒــﺮد ﻣﺴــﮑﯿﻦ ﺑﺮﯾــﺪ وادى و ره در ﺣﺮم ﻧﺪاﺷــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺧﯿﺎم( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫــﺮ ﺳــﺮ ﻣــﻮى ﻣــﺮا ﺑﺎ ﺗــﻮ ﻫــﺰاران ﮐﺎر اﺳــﺖ ﻣــﺎ ﮐﺠﺎﯾﯿــﻢ و ﻣﻼﻣــﺖ ﮔــﺮ ﺑﻰﮐﺎر ﮐﺠﺎﺳــﺖ ﻫــﺮ ﺳــﺮو ﮐــﻪ در ﭼﻤــﻦ درآﯾــﺪ در ﺧﺪﻣــﺖ ﻗﺎﻣﺘــﺖ ﻧﮕــﻮن ﺑــﺎد ﻫــﺮ ﺷــﺎخ ﺑﻨﻔﺸــﻪ ﮐــﺰ زﻣﯿــﻦ ﻣﯿﺮوﯾــﺪ ﺧﺎﻟــﻰ اﺳــﺖ ﮐﻪ ﺑــﺮ رخ ﻧــﮕﺎرى ﺑﻮده ﺳــﺖ ﻫــﺮ ﺷــﺐ ﻧﮕﺮاﻧــﻢ ﺑــﻪ ﯾﻤــﻦ ﺗــﺎ :ﺗــﻮ ﺑﺮآﯾــﻰ زﯾــﺮا ﮐــﻪ ﺳــﻬﯿﻠﻰ و ﺳــﻬﯿﻞ از ﯾﻤــﻦ آﯾــﺪ ﻫﺮ ﺷــﺒﻨﻤﻰ در اﯾﻦ ره ﺻﺪ ﺑﺤﺮ آﺗﺸﯿﻦ اﺳﺖ دردا ﮐــﻪ اﯾــﻦ ﻣﻌﻤــﺎ ﺷــﺮح و ﺑﯿــﺎن ﻧــﺪارد ﭼﻪ ﺧﻮش اﺳــﺖ در ﻓﺮاﻗﻰ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن 222 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺧﯿﺎم( )رودﮐﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑــﻪ اﻣﯿﺪ آن ﮐﻪ روزى ﺑــﻪ ﮐﻒ اوﻓﺘﺪ وﺻﺎﻟﻰ )ﺳﻌﺪى( ﻫــﺮ ﺻﺒــﺢ و ﺷــﺎم ﻗﺎﻓﻠــﻪاى از دﻋــﺎى ﺧﯿــﺮ در ﺻﺤﺒــﺖ ﺷــﻤﺎل و ﺻﺒــﺎ ﻣﻰﻓﺮﺳــﺘﻤﺖ ﻫــﺮ ﮔﻞ ﻧــﻮ ز ﮔﻠﺮﺧــﻰ ﯾــﺎد ﻫﻤﻰ ﮐﻨــﺪ وﻟﻰ ﮔــﻮش ﺳــﺨﻦ ﺷــﻨﻮ ﮐﺠــﺎ دﯾــﺪه اﻋﺘﺒــﺎر ﮐﻮ ﻫــﺮ ﻣــﺮغ ﺑﻪ دﺳــﺘﺎﻧﻰ در ﮔﻠﺸــﻦ ﺷــﺎه آﻣﺪ ﺑﻠﺒــﻞ ﺑــﻪ ﻧﻮاﺳــﺎزى ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻪ ﻏــﺰل ﮔﻮﯾﻰ ﻫﺮ ﻣﺮغ ﻓﮑﺮ ﮐﺰ ﺳــﺮ ﺷــﺎخ ﺳــﺨﻦ ﺑﺠﺴــﺖ ﺑــﺎزش ز ﻃــﺮه ﺗــﻮ ﺑــﻪ ﻣﻀــﺮاب ﻣــﻰزدم )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫــﺮ ﻣﻰ ﻟﻌﻞ ﮐﺰ آن دﺳــﺖ ﺑﻠﻮرﯾﻦ ﺳــﺘﺪﯾﻢ آب ﺣﺴــﺮت ﺷــﺪ و در ﭼﺸــﻢ ﮔﻬﺮﺑﺎر ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻫــﺮ ﻧﺎﻟــﻪ و ﻓﺮﯾــﺎد ﮐــﻪ ﮐــﺮدم ﻧﺸــﻨﯿﺪى ﭘﯿﺪاﺳــﺖ ﻧــﮕﺎرا ﮐــﻪ ﺑﻠﻨــﺪ اﺳــﺖ ﺟﻨﺎﺑــﺖ ﻫــﺮ ﻧﺎﻟــﻪ ﮐــﻪ رﻧــﺪى ﺑــﻪ ﺳــﺤﺮﮔﺎه زﻧــﺪ از ﻃﺎﻋــﺖ زاﻫــﺪان ﺳــﺎﻟﻮس ﺑــﻪ اﺳــﺖ ﻫــﺮ ﻧﻘــﺶ ﮐــﻪ دﺳــﺖ ﻋﻘــﻞ ﺑﻨــﺪد ﺟــﺰ ﻧﻘــﺶ ﻧــﮕﺎر ﺧــﻮش ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﻫــﺮ ﻧﻮﺑﺘــﻢ ﮐــﻪ از ﻧﻈــﺮ اى ﻣــﺎه ﺑﮕــﺬرى ﺑــﺎر دوم ز ﺑــﺎر ﻧﺨﺴــﺘﯿﻦ ﻧﮑﻮﺗــﺮى ﻫــﺮ ﮐﻮ ﻧﮑﻨــﺪ ﻓﻬﻤﻰ زﯾﻦ ﮐﻠﮏ ﺧﯿــﺎل اﻧﮕﯿﺰ ﻧﻘﺸــﺶ ﺑــﻪ ﺣــﺮام ار ﺧــﻮد ﺻﻮرﺗﮕــﺮ ﭼﯿﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮش ﮐﻪ دﺳــﺖ دﻫﺪ ﻣﻐﺘﻨﻢ ﺷــﻤﺎر ﮐﺲ را وﻗﻮف ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎر ﭼﯿﺴﺖ ﻫــﺮ ﯾــﮏ ﭼﻨــﺪى ﯾﮑــﻰ ﺑﺮآﯾــﺪ ﮐــﻪ ﻣﻨــﻢ 223 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺧﯿﺎم( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑــﺎ ﻧﻌﻤــﺖ و ﺑــﺎ ﺳــﯿﻢ و زر آﯾــﺪ ﮐــﻪ ﻣﻨــﻢ )ﺧﯿﺎم( ﻫــﺮ ﮐﺠــﺎ آن ﺷــﺎخ ﻧﺮﮔــﺲ ﺑﺸــﮑﻔﺪ ﮔﻠﺮﺧﺎﻧــﺶ دﯾــﺪه ﻧﺮﮔﺴــﺪان ﮐﻨﻨــﺪ ﻫﺮﮐﺴــﻰ از ﻇــﻦ ﺧــﻮد ﺷــﺪ ﯾــﺎر ﻣــﻦ از درون ﻣــﻦ ﻧﺠﺴــﺖ اﺳــﺮار ﻣــﻦ ﻫــﺮ ﮐــﻪ را ﺟﺎﻣــﻪ ز ﻋﺸــﻘﻰ ﭼــﺎك ﺷــﺪ او ز ﺣــﺮص و ﻋﯿــﺐ ﮐﻠــﻰ ﭘــﺎك ﺷــﺪ ﻫــﺮ ﮐــﻪ او از ﻫﻢزﺑﺎﻧــﻰ ﺷــﺪ ﺟــﺪا ﺑــﻰ زﺑــﺎن ﺷــﺪ ﮔﺮﭼــﻪ دارد ﺻــﺪ ﻧــﻮا ﻫﺮ ﮐﻪ را ﺑﺎ ﺧﻂ ﺳــﺒﺰت ﺳــﺮ ﺳــﻮدا ﺑﺎﺷــﺪ ﭘــﺎى از اﯾــﻦ داﯾــﺮه ﺑﯿــﺮون ﻧﻨﻬﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺷــﺪ ﻫــﺮ ﮐــﺲ ﺑــﻪ ﺗﻤﺎﺷــﺎﯾﯽ رﻓﺘﻨﺪ ﺑــﻪ ﺻﺤﺮاﯾﯽ ﻣــﺎ را ﮐــﻪ ﺗــﻮ ﻣﻨﻈــﻮري ﺧﺎﻃﺮ ﻧــﺮود ﺟﺎﯾﯽ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺳﻌﺪى( ﻫــﺮ ﮐــﺲ ﺳــﺨﻨﻰ از ﺳــﺮ ﺳــﻮدا ﮔﻔﺘﻨــﺪ ز آﻧــﺮوى ﮐــﻪ ﻫﺴــﺖ ﮐــﺲ ﻧﻤﯿﺪاﻧــﺪ ﮔﻔــﺖ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺷﺪه در ﮐﺎرى ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮ ﭘﺮﮔﺎرى ﺳﺮﮔﺸــﺘﮕﻰ ﺟﻤﻠــﻪ در ﮐﺎر ﺗــﻮ ﻣــﻰ ﺑﯿﻨــﻢ اﻫﻞ دﻟﻰ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﺸــﺘﯿﻢ در اﯾﻦ ﺷــﻬﺮ ﻧﺒﻮد ِ ﺗﻨﻬﺎﯾــﻰ ﻣــﺎ ﻏــﻢ دﻟﺘﻨﮕــﻰ و ِ ﮐــﻪ ﺑﺪاﻧــﺪ ِ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ دﯾﺪ روى ﺗﻮ ﺑﻮﺳــﯿﺪ ﭼﺸــﻢ ﻣﻦ ﮐﺎرى ﮐــﻪ ﮐــﺮد دﯾــﺪه ﻣــﻦ ﺑﻰ ﻧﻈــﺮ ﻧﮑﺮد ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺧﺎك در دوﺳــﺖ ﺗﻮﺗﯿﺎﺳــﺖ ﮔــﻮ اﯾــﻦ ﺳــﺨﻦ ﻣﻌﺎﯾﻨــﻪ در ﭼﺸــﻢ ﻣــﺎ ﺑﮕﻮ ﻫــﺮ ﮐــﻪ آﻣﺪ ﺑــﻪ ﺟﻬﺎن ﻧﻘــﺶ ﺧﺮاﺑــﻰ دارد 224 )ﺧﯿﺎم( )ﻓﯿﺾ ﮐﺎﺷﺎﻧﻰ( )ﻣﻌﯿﻨﻰ ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻫﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( در ﺧﺮاﺑــﺎت ﺑﮕﻮﯾﯿــﺪ ﮐﻪ ﻫﺸــﯿﺎر ﮐﺠﺎﺳــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫﺮ ﺷــﺒﻰ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ :ﻓﺮدا ﺗﺮك اﯾﻦ ﺳــﻮدا ﮐﻨﻢ ﺑــﺎز ﭼــﻮن ﻓــﺮدا ﺷــﻮد اﻣــﺮوز را ﻓــﺮدا ﮐﻨــﻢ ﻫﻤــﻪ روز روزه رﻓﺘــﻦ ،ﻫﻤﻪ ﺷــﺐ ﻧﻤﺎز ﮐﺮدن ﻫﻤــﻪ ﺳــﺎﻟﻪ ﺣﺞ ﻧﻤﻮدن ﺳــﻔﺮ ﺣﺠــﺎز ﮐﺮدن ﺑــﻪ ﻣﺴــﺎﺟﺪ و ﻣﻌﺎﺑــﺪ ﻫﻤﻪ اﻋﺘﮑﺎف ﺟﺴــﺘﻦ ز ﻣﻨﺎﻫــﻰ ﻣﻼﻫــﻰ ﻫﻤــﻪ اﺣﺘــﺮاز ﮐــﺮدن ﺷــﺐ ﺟﻤﻌــﻪ ﻫﺎ ﻧﺨﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺧــﺪاى راز ﮔﻔﺘﻦ ز ﻣﺪﯾﻨــﻪ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﮐﻌﺒــﻪ ﺳــﺮوﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨــﻪ رﻓﺘﻦ ﺑــﻪ ﺧــﺪا ﮐﻪ ﻫﯿــﭻ ﯾــﮏ را ﺛﻤﺮ آﻧﻘﺪر ﻧﺒﺎﺷــﺪ )ﻫﻼﻟﻰ ﺟﻐﺘﺎﯾﻰ( ز وﺟــﻮد ﺑــﻰ ﻧﯿــﺎزش ﻃﻠــﺐ ﻧﯿــﺎز ﮐــﺮدن دو ﻟــﺐ از ﺑــﺮاى ﻟﺒﯿــﮏ ﺑﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﺑــﺎز ﮐﺮدن ﮐــﻪ ﺑــﻪ روى ﻧــﺎ اﻣﯿﺪى در ﺑﺴــﺘﻪ ﺑــﺎز ﮐﺮدن )ﺷﯿﺦ ﺑﻬﺎﯾﻰ( ﻫــﺰار ﺑﻠﺒــﻞ دﺳــﺘﺎن ﺳــﺮاى ﻋﺎﺷــﻖ را ﺑﺒﺎﯾــﺪ از ﺗــﻮ ﺳــﺨﻦ ﮔﻔﺘــﻦ درى آﻣﻮﺧــﺖ ﻫﻤــﻪ درﮔﺎه ﺗﻮ ﺟﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ از ﻓﻀﻞ ﺗﻮ ﭘﻮﯾﻢ ﻫﻤــﻪ ﺗﻮﺣﯿﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺣﯿﺪ ﺳــﺰاﯾﻰ ﻫﻤــﻪ ﻏﯿﺒﻰ ﺗﻮ ﺑﺪاﻧﻰ ﻫﻤﻪ ﻋﯿﺒﻰ ﺗﻮ ﺑﭙﻮﺷــﻰ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸــﻰ ﺗــﻮ ﺑﮑﺎﻫﻰ ﻫﻤﻪ ﮐﻤﻰ ﺗــﻮ ﻓﺰاﯾﻰ ﻫﯿﭻ ﺳــﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳــﻮداﯾﯽ ﮔﯿﺴﻮﯾﺶ ﻧﻪ ﻫﯿﭻ دل ﻧﯿﺴــﺖ ﮐﻪ دﯾﻮاﻧﻪ زﻧﺠﯿﺮش ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻞ آب دﻫﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﻞ ﻧﯿﺴﺖ ﺷــﺎﯾﺪ ﻫﺪﻓﺶ ﺑﺮدن ﯾﮏ ﺷﯿﺸــﻪ ﮔﻼب اﺳﺖ ﻫــﺮ زﻣﺎن ﻓﺎﻟــﻰ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻏﻢ ﻣﺨــﻮر آﻣﺪ وﻟﻰ ـﻰ ﺣﺎﻓــﻆ ﻣــﺮا ﺑﯿﭽــﺎره ﮐﺮد اﯾــﻦ اﻣﯿــﺪ واﻫـ ِ ﻫــﺮدم از اﯾــﻦ ﺑــﺎغ ﺑــﺮى ﻣــﻰ رﺳــﺪ ﻧﻐﺰﺗــﺮ از ﻧﻐﺰﺗــﺮى ﻣــﻰ رﺳــﺪ ﻫــﺮ دم از روي ﺗــﻮ ﻧﻘﺸــﯽ زﻧــﺪم راه ﺧﯿﺎل 225 )ﺳﻌﺪى( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﺳﻨﺎﯾﻰ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﻣﺤﻤﺪ اﺑﺮاﻫﯿﻤﻰ( )ﻣﺤﻤﺪ ﺷﯿﺨﻰ( )ﻧﻈﺎﻣﻰ( ﺑــﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾــﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﭘــﺮده ﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ )ﺣﺎﻓﻆ( ﻫــﺮ ﮐــﻪ آﻣــﺪ ﻋﻤﺎرﺗــﻰ ﻧــﻮ ﺳــﺎﺧﺖ رﻓــﺖ و ﻣﻨــﺰل ﺑــﻪ دﯾﮕــﺮى ﭘﺮداﺧــﺖ ﻫﻤــﻮاره ﻋﺸــﻖ ﺑــﻰ ﺧﺒــﺮ از راه ﻣــﻰ رﺳــﺪ ﭼﻮﻧــﺎن ﻣﺴــﺎﻓﺮى ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﻧــﺎﮔﺎه ﻣﻰ رﺳــﺪ 226 )ﺳﻌﺪى( )ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰوى( ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ى ﯾــﺎ ﺑــﻪ آﻫــﻮ روﺷــﺎن اﻧــﺲ و ﺻﻔــﺎ ده ﯾﺎرب ﯾــﺎ ز ﺻﺎﺣﺒﻨﻈــﺮان ﺑﺎزﺳــﺘﺎن ذوق ﺳــﻠﯿﻢ ﯾﮏ ﺟﻬﺎن ﺑﺮﻫﻢ زدم وز ﺟﻤﻠﻪ ﺑﮕﺰﯾﺪم ﺗﻮ را ﻣــﻦ ﭼــﻪ ﻣﻰ ﮐﺮدم ﺑــﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮ ﻧﻤﻰ دﯾــﺪم ﺗﻮرا ﯾــﮏ ﻧﻔــﺮ آﻣــﺪ ﺻﺪاﯾــﻢ ﮐــﺮد و رﻓــﺖ در ﻗﻔــﺲ ﺑــﻮدم ،رﻫﺎﯾــﻢ ﮐــﺮد و رﻓــﺖ ﯾــﺎ ﻧﻤــﻰداد ﺗــﻮ را اﯾــﻦ ﻫﻤــﻪ ﺑﯿﺪادﮔــﺮى ﯾــﺎ ﻣــﺮا در ﻏــﻢ ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ ﺷــﮑﯿﺒﺎ ﻣﻰﮐــﺮد ﯾــﺎد اﯾﺎﻣــﻰ ﮐــﻪ در ﮔﻠﺸــﻦ ﻓﻐﺎﻧــﻰ داﺷــﺘﯿﻢ در ﻣﯿــﺎن ﻻﻟــﻪ و ﮔﻞ آﺷــﯿﺎﻧﻰ داﺷــﺘﯿﻢ ﯾــﺎد روزى ﮐــﻪ ﺑﻪ ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷــﺪم از ﺳــﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﮔﺬر ﮐﺮده ﺳــﻮى ﯾﺎر ﺷــﺪم ﯾــﮏ ﺟﻤــﻊ ﻧﮑﻮﺷــﯿﺪه رﺳــﯿﺪﻧﺪ ﺑــﻪ ﻣﻘﺼــﺪ ﯾــﮏ ﻗــﻮم دوﯾﺪﻧــﺪ و ﺑــﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﺮﺳــﯿﺪﻧﺪ )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﻓﯿﺎض ﻻﻫﯿﺠﻰ( )اﻟﻨﺎز اﺳﻔﻨﺪ ﻓﺮ( )ﻋﻤﺎد ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ( )رﻫﻰ ﻣﻌﯿﺮى( )اﻣﺎم ﺧﻤﯿﻨﻰ ره( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( ﯾﺎر زﯾﺒﺎ ﮔﺮ ﻫﺰارت وﺣﺸــﺖ از وي در دﻟﺴﺖ ﺑﺎﻣــﺪادان روي او دﯾــﺪن ﺻﺒﺎح ﻣﻘﺒﻠﺴــﺖ ﯾــﮏ ذره وﻓــﺎ را ﺑــﻪ دو ﻋﺎﻟــﻢ ﻧﻔﺮوﺷــﯿﻢ ﻫــﺮ ﭼﻨــﺪ در اﯾــﻦ ﻋﻬــﺪ ﺧﺮﯾــﺪار ﻧــﺪارد )ﺳﻌﺪى( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( 227 ﯾــﺎ رب ﻣﮑــﻦ از ﻟﻄــﻒ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﻣــﺎ را ذات ﺗــﻮ ﻏﻨــﻰ ﺑــﻮده و ﻣــﺎ ﻣﺤﺘﺎﺟﯿــﻢ ﯾــﺎر آﻣــﺪ و ﮔﻔــﺖ ﺧﺴــﺘﻪ ﻣﯿــﺪار دﻟــﺖ ﻣــﺎ را ﺑــﻪ ﺷﮑﺴــﺘﮕﺎن ﻧﻈﺮﻫــﺎ ﺑﺎﺷــﺪ ﯾــﺎ رب ز ﮐــﺮم درى ﺑﺮوﯾــﻢ ﺑﮕﺸــﺎ ﻣﺴــﺘﻐﻨﯿﻢ از ﻫــﺮ دو ﺟﻬــﺎن ﮐــﻦ ﺑــﻪ ﮐﺮم ﯾﻮﺳــﻒ روﯾــﻰ ،ﮐــﺰو ﻓﻐــﺎن ﮐــﺮد دﻟــﻢ ز آﻏــﺎز ﺑــﻪ ﺑﻮﺳــﻪ ﻣﻬﺮﺑــﺎن ﮐــﺮد دﻟــﻢ ﻫــﺮ ﭼﻨــﺪ ﮐﻪ ﻫﺴــﺖ ﺟــﺮم و ﻋﺼﯿــﺎن ﻣﺎ را ﻣﺤﺘــﺎج ﺑــﻪ ﻏﯿــﺮ ﺧــﻮد ﻣﮕــﺮدان ﻣــﺎ را )اﺑﻮ ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( داﯾــﻢ ﺑــﻪ اﻣﯿــﺪ ﺑﺴــﺘﻪ ﻣــﻰدار دﻟــﺖ ﻣــﺎ را ﺧﻮاﻫــﻰ ،ﺷﮑﺴــﺘﻪ ﻣﯿــﺪار دﻟــﺖ )اﺑﻮ ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( راﻫــﻰ ﮐــﻪ درو ﻧﺠــﺎت ﺑﺎﺷــﺪ ﺑﻨﻤــﺎ ﺟــﺰ ﯾــﺎد ﺗــﻮ ﻫﺮ ﭼــﻪ ﻫﺴــﺖ ﺑــﺮ از دل ﻣﺎ )اﺑﻮ ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( ﭼــﻮن دﺳــﺖ زﻧــﺎن ﻣﺼﺮﯾــﺎن ﮐــﺮد دﻟــﻢ اﻣــﺮوز ﻧﺸــﺎﻧﻪ ﻏﻤــﺎن ﮐــﺮد دﻟــﻢ )رودﮐﻰ( ﯾﮏ وﻋﺪه ﺧﻮاﻫﻢ از ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺎﺷــﻢ در اﻧﺘﻈﺎر ﺣﺎﮐــﻢ ﺗﻮﯾــﻰ در آﻣــﺪن دﯾــﺮ و زود ﺧﻮﯾﺶ ﯾــﮏ دم آرام ﻧﺪﯾــﺪم دل ﺧــﻮد را ﻫﻤــﻪ ﻋﻤــﺮ ﺑﺴــﮑﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈــﻪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺣﺎدﺛﻪ آﺑﺴــﺘﻦ ﺑﻮد ﯾــﺎ رب اﯾــﻦ ﻗﺎﻓﻠــﻪ را ﻟﻄــﻒ ازل ﺑﺪرﻗــﻪ ﺑــﺎد ﮐﻪ از او ﺧﺼﻢ ﺑﻪ دام آﻣﺪ و ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺑﻪ ﮐﺎم ﯾــﺎ رب اﯾﻦ ﻧﻮﮔﻞ ﺧﻨﺪان ﮐﻪ ﺳــﭙﺮدى ﺑﻪ ﻣﻨﺶ ﻣﻰﺳــﭙﺎرم ﺑﻪ ﺗﻮ از ﭼﺸــﻢ ﺣﺴــﻮد ﭼﻤﻨﺶ ﯾــﺎ رب اﯾﻦ ﮐﻌﺒﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﺗﻤﺎﺷــﺎﮔﻪ ﮐﯿﺴــﺖ ﮐﻪ ﻣﻐﯿﻼن ﻃﺮﯾﻘﺶ ﮔﻞ و ﻧﺴﺮﯾﻦ ﻣﻦ اﺳﺖ ﯾﺎرب ﭼﻪ ﭼﺸــﻤﻪ اﯾﺴﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ از آن ﻃﻮﻓﺎن ﻧﻮح زﻧﺪه ﺷــﺪ از اﺷــﮏ ﭼﺸــﻢ ﻣﻦ 228 )وﺣﺸﻰ ﺑﺎﻓﻘﻰ( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﯾــﮏ ﻗﻄــﺮه آب ﺧــﻮردم و درﯾﺎ ﮔﺮﯾﺴــﺘﻢ ﺑــﺎ آﻧﮑــﻪ در ﻏﻤــﺖ ﺑــﻪ ﻣــﺪارا ﮔﺮﯾﺴــﺘﻢ )واﻗﻒ ﻫﻨﺪى( ﯾــﺎ رب ﺑــﻪ وﻗــﺖ ﮔﻞ ﮔﻨــﻪ ﺑﻨــﺪه ﻋﻔــﻮ ﮐــﻦ وﯾــﻦ ﻣﺎﺟــﺮا ﺑــﻪ ﺳــﺮو ﻟــﺐ ﺟﻮﯾﺒــﺎر ﺑﺨــﺶ ﯾﺎ رب ﺑﻪ ﮐﻪ ﺷــﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﮐﻪ در ﻋﺎﻟﻢ رﺧﺴــﺎره ﺑﻪ ﮐﺲ ﻧﻨﻤﻮد آن ﺷــﺎﻫﺪ ﻫﺮﺟﺎﯾﻰ ﯾﮑــﻰ روﺑﻬــﻰ دﯾــﺪ ﺑــﻰ دﺳــﺖ و ﭘــﺎى ﻓــﺮو ﻣﺎﻧــﺪ در ﻟﻄــﻒ و ﺻﻨــﻊ ﺧــﺪاى ﮐــﻪ ﭼــﻮن زﻧﺪﮔﺎﻧــﻰ ﺑــﻪ ﺳــﺮ ﻣﻰﺑــﺮد؟ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﺑﺪﯾــﻦ دﺳــﺖ و ﭘــﺎى از ﮐﺠــﺎ ﻣﻰﺧــﻮرد؟ )ﺳﻌﺪى( ﯾﺎ رب ﮐﺠﺎﺳــﺖ ﻣﺤــﺮم رازى ﮐﻪ ﯾﮏ زﻣﺎن دل ﺷــﺮح آن دﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ و ﭼﻪﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪ ﯾــﺎد ﺑــﺎد آن ﮐــﻪ در آن ﺑﺰﻣﮕــﻪ ﺧﻠــﻖ و ادب آن ﮐــﻪ او ﺧﻨــﺪه ﻣﺴــﺘﺎﻧﻪ زدى ﺻﻬﺒــﺎ ﺑــﻮد ﯾــﺎد ﺑﺎد آن ﮐﻪ رﺧﺖ ﺷــﻤﻊ ﻃــﺮب ﻣﻰاﻓﺮوﺧﺖ وﯾــﻦ دل ﺳــﻮﺧﺘﻪ ﭘﺮواﻧــﻪ ﻧﺎﭘــﺮوا ﺑــﻮد ﯾــﺎد ﺑــﺎد آن ﮐــﻪ ز ﻣﺎ وﻗﺖ ﺳــﻔﺮ ﯾــﺎد ﻧﮑﺮد ﺑــﻪ وداﻋــﻰ دل ﻏﻤﺪﯾــﺪه ﻣــﺎ ﺷــﺎد ﻧﮑــﺮد ﯾــﺎد ﺑــﺎد آن ﮐــﻪ ﺳــﺮ ﮐﻮى ﺗــﻮام ﻣﻨــﺰل ﺑﻮد دﯾــﺪه را روﺷــﻨﻰ از ﺧــﺎك درت ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻮد ﯾــﺎد ﺑــﺎد آن ﮐﻪ ﺻﺒﻮﺣــﻰ زده در ﻣﺠﻠﺲ اﻧﺲ ﺟــﺰ ﻣــﻦ و ﯾــﺎر ﻧﺒﻮدﯾــﻢ و ﺧــﺪا ﺑــﺎ ﻣــﺎ ﺑــﻮد ﯾــﺎد ﺑــﺎد آن ﮐــﻪ ﻧــﮕﺎرم ﭼــﻮ ﮐﻤــﺮ ﺑﺮﺑﺴــﺘﻰ در رﮐﺎﺑــﺶ ﻣــﻪ ﻧــﻮ ﭘﯿﮏ ﺟﻬــﺎن ﭘﯿﻤــﺎ ﺑﻮد )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﯾــﺎد ﺑــﺎد آن ﮐــﻪ ﻧﻬﺎﻧــﺖ ﻧﻈــﺮى ﺑــﺎ ﻣــﺎ ﺑــﻮد رﻗــﻢ ﻣﻬــﺮ ﺗــﻮ ﺑــﺮ ﭼﻬــﺮه ﻣــﺎ ﭘﯿــﺪا ﺑــﻮد ﯾﺎر ﺑﺎ ﻣﺎﺳــﺖ ﭼــﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﮐﻪ زﯾــﺎدت ﻃﻠﺒﯿﻢ دوﻟــﺖ ﺻﺤﺒــﺖ آن ﻣﻮﻧــﺲ ﺟــﺎن ﻣــﺎ را ﺑﺲ 229 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﯾــﺎر ﺑﯿﮕﺎﻧــﻪ ﻣﺸــﻮ ﺗــﺎ ﻧﺒــﺮى از ﺧﻮﯾﺸــﻢ ﻏــﻢ اﻏﯿــﺎر ﻣﺨــﻮر ﺗــﺎ ﻧﮑﻨــﻰ ﻧﺎﺷــﺎدم ﯾــﺎر ﻣــﺮدان ﺧــﺪا ﺑﺎش ﮐــﻪ در ﮐﺸــﺘﻰ ﻧﻮح ﻫﺴــﺖ ﺧﺎﮐﻰ ﮐﻪ ﺑــﻪ آﺑﻰ ﻧﺨــﺮد ﻃﻮﻓﺎن را ﯾــﺎر ﻣﻔــﺮوش ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﺴــﻰ ﺳــﻮد ﻧﮑﺮد آن ﮐــﻪ ﯾﻮﺳــﻒ ﺑــﻪ زر ﻧﺎﺳــﺮه ﺑﻔﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﯾــﺎر ﻣﻦ ﺑــﺎش ﮐﻪ زﯾﺐ ﻓﻠــﮏ و زﯾﻨﺖ دﻫﺮ از ﻣﻪ روى ﺗﻮ و اﺷــﮏ ﭼﻮ ﭘﺮوﯾﻦ ﻣﻦ اﺳﺖ ﯾــﺎر ﻣــﻦ ﭼﻮن ﺑﺨﺮاﻣــﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷــﺎى ﭼﻤﻦ ﺑﺮﺳــﺎﻧﺶ ز ﻣــﻦ اى ﭘﯿــﮏ ﺻﺒــﺎ ﭘﯿﻐﺎﻣــﻰ ﯾــﺎران ﻫﻤﻨﺸــﯿﻦ ﻫﻤــﻪ از ﻫــﻢ ﺟــﺪا ﺷــﺪﻧﺪ ﻣﺎﯾﯿــﻢ و آﺳــﺘﺎﻧﻪ دوﻟــﺖ ﭘﻨــﺎه ﺗــﻮ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﯾــﺎرب ﺗــﻮ ﭼﻨــﺎن ﮐــﻦ ﮐﻪ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﻧﺸــﻮم ﻣﺤﺘــﺎج ﺑــﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧــﻪ و ﺧﻮﯾﺸــﺎن ﻧﺸــﻮم ﯾــﺎرب دل ﭘــﺎك و ﺟــﺎن آﮔﺎﻫــﻢ ده آه ﺷــﺐ و ﮔﺮﯾــﻪ ﺳــﺤﺮﮔﺎﻫﻢ ده ﯾــﺎرب ز ﮐﻤــﺎل ﻟﻄــﻒ ،ﺧﺎﺻــﻢ ﮔــﺮدان واﻗــﻒ ﺑــﻪ ﺣﻘﺎﯾــﻖ ﺧﻮاﺻــﻢ ﮔــﺮدان ﯾــﺎرب ﻣﮑــﻦ از ﻟﻄــﻒ ﭘﺮﯾﺸــﺎن ﻣــﺎ را ﻫﺮﭼﻨــﺪ ﮐــﻪ ﻫﺴــﺖ ﺟــﺮم و ﻋﺼﯿــﺎن ﻣﺎ را ﯾﺎﻗــﻮت ﺟــﺎن ﻓﺰاﯾــﺶ از آب ﻟﻄــﻒ زاده ﺷﻤﺸــﺎد ﺧــﻮش ﺧﺮاﻣــﺶ در ﻧــﺎز ﭘﺮورﯾــﺪه ﯾــﮏ ﺷــﺒﻰ در ﺗﺎﺧــﺖ ﺟﺒﺮﯾــﻞ اﻣﯿــﻦ ﺻــﺪ ﺟﻬــﺎن ﺟــﺎن ﻣﻨﺘﻈــﺮ ﺑﻨﺸﺴــﺘﻪاﻧﺪ 230 )اﺑﻮ ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( )ﺧﻮاﺟﻪ ﻋﺒﺪاﷲ اﻧﺼﺎرى( )اﺑﻮ ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( )اﺑﻮ ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﻟﺨﯿﺮ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﮔﻔــﺖ اى ﻣﺤﺒــﻮب رب اﻟﻌﺎﻟﻤﯿــﻦ در ﮔﺸــﺎده دل ﺑﺘــﻮ در ﺑﺴــﺘﻪاﻧﺪ )ﻋﻄﺎر( ﯾﻮﺳــﻒ ﻣﺼﺮ را ﺑﮕﻮ ﺳــﮑﻪ ﺑﻪ ﻧــﺎم ﺧﻮد ﻣﺰن ﻫــﺮ ﭘﺴــﺮى ﻋﺰﯾــﺰ ﺷــﺪ ﯾﺎد ﭘــﺪر ﻧﻤــﻰ ﮐﻨﺪ ﯾــﮏ ﭼﻨﺪ ﺧﻮاب راﺣــﺖ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺣـﺮام ﮔﺮدان در ﻣﻠــﮏ ﺑــﻰ ﻧﺸــﺎﻧﻰ ﺧــﻮد را ﺑﻪ ﻧــﺎم ﮔﺮدان ﯾﮏ ﺳــﺎﻋﺖ ﻋﺸــﻖ ﺻــﺪ ﺟﻬــﺎن ﺑﯿــﺶ ارزد ﺻــﺪ ﺟــﺎن ﺑﻪ ﻓﺪاى ﻋﺎﺷــﻘﻰ ﺑــﺎد اى ﺟﺎن ﯾﮏ ﻗﺼﻪ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴــﺖ ﻏﻢ ﻋﺸــﻖ وﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﮐــﺰ ﻫــﺮ زﺑــﺎن ﮐــﻪ ﻣﻰﺷــﻨﻮم ﻧﺎﻣﮑﺮر اﺳــﺖ )ﻣﻬﺪى ﺳﻬﯿﻠﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﯾــﺎر ﺑﺎ ﻣﺎﺳــﺖ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﮐــﻪ زﯾﺎدت ﻃﻠﺒﯿﻢ دوﻟــﺖ ﺻﺤﺒــﺖ آن ﻣﻮﻧــﺲ ﺟﺎن ﻣــﺎ را ﺑﺲ ﯾــﮏ ﻋﻤــﺮ ﮔﺬﺷــﺖ و ﻋﺎﻗﺒــﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾــﻢ از دل ﻧــﺮود ﻫــﺮ آﻧﮑــﻪ از دﯾــﺪه رود ﯾــﮏ ﻋﻤــﺮ ﮔﻨــﺞ در دل وﯾﺮاﻧــﻪ آرﻣﯿــﺪ ﯾﮏ ﺷــﺐ درﯾﻦ ﺧﺮاﺑﻪ ﺳــﺮ آري ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﯾﮏ دﺳــﺖ ﺟﺎم ﺑﺎده و ﯾﮏ دﺳــﺖ ﺟﻌﺪ ﯾﺎر رﻗﺼــﻰ ﭼﻨﯿــﻦ ﻣﯿﺎﻧــﻪ ﻣﯿﺪاﻧــﻢ آرزوﺳــﺖ ﯾــﺎر ﺑﯿﮕﺎﻧــﻪ ﻣﺸــﻮ ﺗــﺎ ﻧﺒــﺮى از ﺧﻮﯾﺸــﻢ ﻏــﻢ اﻏﯿــﺎر ﻣﺨــﻮر ﺗــﺎ ﻧﮑﻨــﻰ ﻧﺎﺷــﺎدم ﯾــﺎر ﻣﻔــﺮوش ﺑــﻪ دﻧﯿــﺎ ﮐﻪ ﺑﺴــﻰ ﺳــﻮد ﻧﮑﺮد آن ﮐــﻪ ﯾﻮﺳــﻒ ﺑــﻪ زر ﻧﺎﺳــﺮه ﺑﻔﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮد )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﯾــﺎرب ﻣﺒــﺎد ﮐــﻪ ﮔــﺪا ﻣﻌﺘﺒــﺮ ﺷــﻮد ﮔــﺮ ﻣﻌﺘﺒــﺮ ﺷــﻮد ز ﺧــﺪا ﺑــﻰ ﺧﺒــﺮ ﺷــﻮد ﯾﮑــﻰ ﻃﻔــﻞ دﻧــﺪان ﺑــﺮآورده ﺑــﻮد ﭘــﺪر ﺳــﺮ ﺑــﻪ ﻓﮑــﺮت ﻓــﺮو ﺑــﺮده ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﻣــﻦ ﻧــﺎن و ﺑــﺮگ از ﮐﺠــﺎ آرﻣــﺶ 231 )ﺣﺎﻓﻆ( ﻣــﺮوت ﻧﺒﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ ﺑﮕﺬارﻣــﺶ )ﺳﻌﺪى( ﯾــﺎرب ﻧــﮕﺎه ﮐــﺲ ﺑــﻪ ﮐﺴــﻰ آﺷــﻨﺎ ﻣﮑــﻦ ﻣــﻰ ﮐﻨــﻰ ﮐــﺮم ﮐــﻦ و از ﻫــﻢ ﺟــﺪا ﻣﮑــﻦ ﺑﺮﻧﮕــﺮدد اﺳــﺖ ﯾــﺎرب ﻧﻈــﺮ ﺗــﻮ ﺑﺮﮔﺸــﺘﻦ روزﮔﺎر )ﻋﺎﻟﻰ ﺷﯿﺮازى( ﺳــﻬﻞ )ﻣﻮﻻﻧﺎ( ﯾــﺎر ﻣــﺮا ﻏــﺎر ﻣــﺮا ﻋﺸــﻖ ﺟﮕﺮﺧــﻮار ﻣــﺮا ﯾــﺎر ﺗﻮﯾــﻰ ﻏــﺎر ﺗﻮﯾــﻰ ﺧﻮاﺟــﻪ ﻧﮕﻬــﺪار ﻣﺮا ﯾــﺎر ﺑﻰﭘــﺮده از در و دﯾــﻮار در ﺗﺠﻠــﻰ اﺳــﺖ ﯾــﺎ اوﻟﻰاﻻﺑﺼــﺎر ﯾﺎرى ﮐﻪ دﻟﻢ ﺧﺴــﺘﻰ در ﺑﺮ رخ ﻣﺎ ﺑﺴــﺘﻰ ﻏﻤﺨــﻮاره ﯾــﺎران ﺷــﺪ ﺗــﺎ ﺑــﺎد ﭼﻨﯿــﻦ ﺑﺎدا ﯾﮑــﻰ درد و ﯾﮑــﻰ درﻣــﺎن ﭘﺴــﻨﺪد ﯾــﮏ وﺻــﻞ و ﯾﮑــﻰ ﻫﺠــﺮان ﭘﺴــﻨﺪد ﻣــﻦ از درﻣــﺎن و درد و وﺻــﻞ و ﻫﺠــﺮان ﭘﺴــﻨﺪم آﻧﭽــﻪ را ﺟﺎﻧــﺎن ﭘﺴــﻨﺪد ﯾﻮﺳــﻒ ﮔﻢ ﮔﺸــﺘﻪ ﺑﺎزآﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﮐﻠﺒﻪ اﺣﺰان ﺷــﻮد روزى ﮔﻠﺴــﺘﺎن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﯾــﺎ رب ﺳــﺒﺒﻰ ﺳــﺎز ﮐــﻪ ﯾــﺎرم ﺑــﻪ ﺳــﻼﻣﺖ ﺑﺎزآﯾــﺪ و ﺑﺮﻫﺎﻧــﺪم از ﺑﻨــﺪ ﻣﻼﻣــﺖ ﯾــﮏ ﻟﺤﻈــﻪ از ﻧــﮕﺎه ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻰ اﺳــﺖ ﺗﺎ دﻟﻢ ﺳــﻮدا ﮐﻨــﺪ دﻣــﻰ ﺑــﻪ ﻫﻤــﻪ ﺟﺎوداﻧﻪﻫــﺎ ﯾــﺎد دﻟﻨﺸــﯿﻨﺖ اى اﻣﯿــﺪ ﺟــﺎن ﻫــﺮ ﮐﺠــﺎ روم رواﻧــﻪ ﺑــﺎ ﻣــﻦ اﺳــﺖ ﯾــﮏ ﻧﮑﺘــﻪ از دو ﻟﻌﻠــﺶ ﮔﻔﺘﯿــﻢ ﺑﺎ ﺳــﮑﻨﺪر ﺧﻀــﺮ از ﺣﯿــﺎ ﺑﭙﻮﺷــﯿﺪ ﺳﺮﭼﺸــﻤﻪ ﺑﻘــﺎ را ﯾﮑــﻰ در ﺑﯿﺎﺑــﺎن ﺳــﮕﻰ ﺗﺸــﻨﻪ ﯾﺎﻓــﺖ ﺑــﺮون از رﻣــﻖ در ﺣﯿﺎﺗــﺶ ﻧﯿﺎﻓــﺖ 232 )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﻫﺎﺗﻒ اﺻﻔﻬﺎﻧﻰ( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺑﺎﺑﺎ ﻃﺎﻫﺮ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮر( )ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﺳﻌﺪى( ﯾﺎر ،ﻫﻰ ﯾﺎر! اﯾﻦ ﺟﺎ اﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺎه ﮔﻞ ﺑﻪ زﻣﺴﺘﺎن ِ ﺧﺴﺘﻪ ﺧﺎر ﻣﻰ ﺷﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ اﮔﺮ ﭼﻪ روز ﮔﺎه ﭼﻮن ﺷﺐ ِ ﺗﺎر ﻣﻰ ﺷﻮد اﻣﺎ ﺑﻬﺎر ﻣﻰ ﺷﻮد ﻣﻦ دﯾﺪه ام ﮐﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ ﯾﮑــﻰ را ﻧﻌﯿﻤــﻰ ﯾﮑــﻰ را ﺟﺤﯿﻤــﻰ ﯾﮑــﻰ ﺑﻮﺳــﺘﺎﻧﻰ ﭘﺮاﮐﻨــﺪه ﻧﻌﻤــﺖ )ﺳﯿﺪ ﻋﻠﻰ ﺻﺎﻟﺤﻰ( ﯾﮑــﻰ را ﻧﺸــﯿﺒﻰ ﯾﮑــﻰ را ﻓــﺮازى ﺑﺪﯾــﻦ ﺳــﺨﺖ ﺑﺴــﺘﻪ ﺑــﺮ آن ﻣﻬــﺮه ﺑــﺎزى )اﺑﻮﻃﯿﺐ ﻣﺼﻌﺒﻰ( ﯾﻌﻘــﻮب وار وا اﺳــﻔﺎﻫﺎ ﻫﻤﻰزﻧــﻢ دﯾــﺪار ﺧــﻮب ﯾﻮﺳــﻒ ﮐﻨﻌﺎﻧــﻢ آرزوﺳــﺖ ﯾــﺎد آن ﺟﻠــﻮه ى ﻣﺴــﺘﺎﻧﻪ ﮐــﻰ از دل ﺑــﺮود اﯾــﻦ ﻧﻪ ﻣﻮﺟﻰ اﺳــﺖ ﮐﻪ ازﺧﺎﻃﺮ ﺳــﺎﺣﻞ ﺑﺮود ﯾــﮏ ﺑــﺎر ﺑﻪ اﺻــﺮار ﺗﻮ ﻋﺎﺷــﻖ ﺷــﺪم اى دل اﯾــﻦ ﺑــﺎر اﮔــﺮ اﺻــﺮار ﮐﻨــﻰ واى ﺑــﻪ ﺣﺎﻟــﺖ ﯾــﺎد ﺑــﺎد آن ﮐــﻪ ﻧﻬﺎﻧــﺖ ﻧﻈــﺮى ﺑــﺎ ﻣــﺎ ﺑــﻮد رﻗــﻢ ﻣﻬــﺮ ﺗــﻮ ﺑــﺮ ﭼﻬــﺮه ﻣــﺎ ﭘﯿــﺪا ﺑــﻮد ﯾــﮏ ﺑــﺎر ﺑــﻰ ﺧﺒــﺮ ،ﺑــﻪ ﺷﺒﺴــﺘﺎن ﻣــﻦ درآ ﭼــﻮن ﺑــﻮى ﮔﻞ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑــﻪ اﯾﻦ اﻧﺠﻤــﻦ درآ ﯾــﮏ ﭼﺸــﻢ زدن ﭼــﻮن ﻣــﮋه از دﯾﺪه ﺑــﺮ آﯾﺪ ﺧــﺎرى ﮐــﻪ ﻣــﺮا در ره ﻋﺸــﻖ ﺗــﻮ ﺑﻪ ﭘــﺎ رﻓﺖ ﯾﺎر ﻋﺎﺷــﻖ را ﺑﻪ روز ﺳــﺨﺖ ﻣﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ 233 )ﻣﻮﻻﻧﺎ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﺳﺎﻟﮏ ﻗﺰوﯾﻨﻰ( ورﻧــﻪ دراﯾــﺎم دﯾﮕــﺮ ﻣﺪﻋــﻰ ﺑﺴــﯿﺎر ﻫﺴــﺖ )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﯾــﺎرى اﻧــﺪر ﮐﺲ ﻧﻤﻰﺑﯿﻨﻢ ﯾﺎران را ﭼﻪ ﺷــﺪ دوﺳــﺘﻰ ﮐﻰ آﺧﺮ آﻣﺪ دوﺳــﺘﺪاران را ﭼﻪ ﺷﺪ ﯾــﮏ درﺧﺖ ﭘﯿﺮم و ﺳــﻬﻢ ﺗﺒﺮﻫﺎ ﻣﻰ ﺷــﻮم ﻣــﺮده ام ،دارم ﺧــﻮراك ﺟﺎﻧﻮرﻫﺎ ﻣﻰ ﺷــﻮم ﯾﺎد رﺧﺴــﺎر ﺗﻮام ﺻﺒﺢ ازل در دل ﮔﺬﺷــﺖ ﺑــﻮى ﮔﻞ ﻣﻰآﯾــﺪ از ﭼــﺎك ﮔﺮﯾﺒﺎﻧــﻢ ﻫﻨــﻮز ﯾــﺎ وﻓــﺎ ﯾــﺎ ﺧﺒﺮ وﺻــﻞ ﺗﻮ ﯾــﺎ ﻣــﺮگ رﻗﯿﺐ ﺑــﻮد آﯾﺎ ﮐــﻪ ﻓﻠﮏ زﯾﻦ دوﺳــﻪ ﮐﺎرى ﺑﮑﻨﺪ؟ ﯾــﺎ از ﻟﻬﯿــﺐ ﻣﮑــﺮ ﺣﺴــﻮدان ﺑــﻪ دور ﺑﺎش ﯾــﺎ ﻣﺜــﻞ ﻣﻦ ﺑﺴــﻮز و ﺑﺴــﺎز و ﺻﺒــﻮر ﺑﺎش ﯾﻮﺳــﻒ ﻣﺼــﺮ دﻟــﺶ ﺷــﻮر ﺗــﻮ را ﺧﻮاﻫــﺪ زد ﺗــﻮ اﮔــﺮ ﮐــﻮك ﮐﻨــﻰ ﺳــﺎز زﻟﯿﺨﺎﯾــﻰ را )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻧﺠﻤﻪ زارع( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﺣﺴﯿﻦ زﺣﻤﺘﮑﺶ( ﯾــﺎر ﻋﻤــﺮى اﺳــﺖ ﻧــﺎم ﻣــﺎ ﻧﮕﺮﻓــﺖ اﯾــﻦ ﻓﺮاﻣﻮﺷــﻰ از ﮐــﻪ دارد ﯾــﺎد ﯾﺎد رﺧﺴــﺎر ﺗــﻮام ﺻﺒﺢ ازل در دل ﮔﺬﺷــﺖ ﺑــﻮى ﮔﻞ ﻣﻰآﯾــﺪ از ﭼــﺎك ﮔﺮﯾﺒﺎﻧــﻢ ﻫﻨــﻮز ﯾﮏ ﻧﻈﺮ از رو ﺑﻪ روى ﮔﻠﻔﺮوﺷﻰ رد ﺷﺪى ﻫــﺮ ﭼــﻪ ﮔﻞ را از ﻧــﮕﺎه ﮔﻠﻔــﺮوش اﻧﺪاﺧﺘﻰ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺸﺴــﺘﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮى ﮔﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﺎﻧــﻪ ات آﺑــﺎد ﮐﺎﯾﻦ وﯾﺮاﻧﻪ ﺑــﻮى ﮔﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﯾﮏ ﺷــﺐ ﺑﻪ رﻏــﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ زﻧــﺪان ﻣﻦ ﺑﺘﺎب ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ رﻏﻢ ﺷــﻤﻊ ﺳــﺮ و ﺟﺎن ﻓﺸﺎﻧﻤﺖ ﯾــﺎ رب دل ﭘــﺎك و ﺟــﺎن آﮔﺎﻫــﻢ ده در راه ﺧــﻮد اول ز ﺧــﻮدم ﺑﯿﺨــﻮد ﮐــﻦ )ﺑﯿﺪل دﻫﻠﻮى( )ﻃﺎﻟﺐ آﻣﻠﻰ( )ﺳﻌﯿﺪ ﭘﻮرﻃﻬﻤﺎﺳﺒﻰ( )ﻓﺮوﻏﻰ ﺑﺴﻄﺎﻣﻰ( )ﺷﻬﺮﯾﺎر( آه ﺷــﺐ و ﮔﺮﯾــﻪ ﺳــﺤﺮﮔﺎﻫﻢ ده ﺑﯿﺨﻮد ﭼﻮ ﺷــﺪم ز ﺧﻮد ﺑــﻪ ﺧﻮد راﻫﻢ ده )ﺧﻮاﺟﻪ ﻋﺒﺪاﷲ اﻧﺼﺎرى( 234 ﯾــﮏ روز ﻧﺸﺴــﺘﻢ ﺑــﻪ ﺗــﻮ ﭼﯿــﺰى ﺑﻨﻮﯾﺴــﻢ دﯾــﺪم ﺑﻪ ﻋﺰﯾــﺰان ﮔﻠﻪ ﮐﺮدن ﻫﻨﺮى ﻧﯿﺴــﺖ ﯾﺎ ﭼﻮ ﻣﺮدان ﮔﺎم ﻣﻰ ﺑﺎﯾﺪ زدن در راه ﻋﺸــﻖ ﯾــﺎ ز ﭘﺎى رﻫﻨــﻮردان ﺧﺎر ﻣﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺸــﯿﺪ ﯾــﮏ وﻓــﺎ ﻣــﻰ آر و ﻣــﻰ ﺑــﺮ ﺻــﺪ ﻫــﺰار اﯾــﻦ ﭼﻨﯿــﻦ را آن ﭼﻨــﺎن آﯾــﺪ ﻫﻤــﻰ ﯾــﺎرى اﻧــﺪر ﮐــﺲ ﻧﻤﻰﺑﯿﻨﻢ ﯾــﺎران را ﭼﻪ ﺷــﺪ )ﻣﻬﺪى ﻓﺮﺟﻰ( )ﺻﺎﺋﺐ ﺗﺒﺮﯾﺰى( )ﻣﻮﻻﻧﺎ( دوﺳــﺘﻰ ﮐــﻰ آﺧﺮ آﻣﺪ دوﺳــﺘﺪاران را ﭼﻪ ﺷــﺪ )ﺣﺎﻓﻆ( ﯾــﺎد ﺑــﺎد آﻧﮑــﻪ ﺳــﺮ ﮐــﻮى ﺗــﻮام ﻣﻨــﺰل ﺑــﻮد ﯾــﺎد ﺑــﺎد آﻧﮑــﻪ ﺳــﺮ ﮐــﻮى ﺗــﻮام ﻣﻨــﺰل ﺑــﻮد ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮﻋﻪ ى ﻋﺎﺷــﻖ ﺷــﺪن اﻓﺘﺎد ﯾــﮏ ﺑــﺎر دﮔــﺮ ﺑــﺎر دﮔــﺮ ﺑــﺎر دﮔــﺮ ﻧــﻪ ﯾﮏ ﺟﻬﺎن دل را ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺳﺎﺧﺘﻦ اﻧﺼﺎف ﻧﯿﺴﺖ ﺷــﺎﻧﻪ در آن زﻟــﻒ ﺧــﻢ در ﺧﻢ ﻧﻤــﻰ ﺑﺎﯾﺪ زدن ﯾــﺎد ﺑــﺎد آﻧﮑــﻪ ﺑــﻪ روى ﺗــﻮ ﻧﻈــﺮ ﺑــﻮد ﻣــﺮا رخ و زﻟﻔــﺖ ﻋــﻮض ﺷــﺎم و ﺳــﺤﺮ ﺑــﻮد ﻣــﺮا ﯾــﺎد ﺑــﺎد آﻧﮑــﻪ ز ﻧﻈــﺎره روﯾــﺖ ﻫﻤــﻪ ﺷــﺐ در ﻣــﻪ ﭼــﺎرده ﺗــﺎ روز ﻧﻈــﺮ ﺑــﻮد ﻣــﺮا ﯾــﺎد ﺑــﺎد آﻧﮑــﻪ ز رﺧﺴــﺎر ﺗﻮ ﻫــﺮ ﺻﺒﺤﺪﻣﻰ اﻓــﻖ دﯾــﺪه ﭘــﺮ از ﺷــﻌﻠﻪ ﺧــﻮر ﺑــﻮد ﻣــﺮا ﯾــﺎد ﺑــﺎد آﻧﮑﻪ ز ﭼﺸــﻢ ﺧــﻮش و ﻟﻌــﻞ ﻟﺐ ﺗﻮ ﻧﻘــﻞ ﻣﺠﻠــﺲ ﻫﻤــﻪ ﺑــﺎدام و ﺷــﮑﺮ ﺑــﻮد ﻣــﺮا ﯾــﺎرب ﺑـــﻪ ﮐﻤﻨـــﺪ ﻋﺸــﻖ ﭘــﺎ ﺑﺴــﺘﻢ ﮐــﻦ ﯾــﮏ ﺑــﺎره ز اﻧﺪﯾﺸـــﻪ ى ﻋﻘﻠــﻢ ﺑﺮﻫـــﺎن 235 )ﺣﺎﻓﻆ( )ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮى( )ﻧﺎﺷﻨﺎس( )ﺧﻮاﺟﻮى ﮐﺮﻣﺎﻧﻰ( )ﺧﻮاﺟﻮى ﮐﺮﻣﺎﻧﻰ( )ﺧﻮاﺟﻮى ﮐﺮﻣﺎﻧﻰ( )ﺧﻮاﺟﻮى ﮐﺮﻣﺎﻧﻰ( و ز داﻣـــﻦ ﻏﯿــﺮ ﺧـــﻮد ﺗﻬــﻰ دﺳــﺘﻢ ﮐــﻦ و ز ﺑــﺎده ﺻــﺎف ﻋﺸــﻖ ﺳﺮﻣﺴــﺘﻢ ﮐــﻦ )ﻧﺎﺷﻨﺎس( ﯾــﺎد از اﯾــﻦ ﻣــﺮغ ﮔﺮﻓﺘﺎرﮐﻨﯿــﺪ اى ﻣﺮﻏــﺎن ﭼﻮن ﺗﻤﺎﺷــﺎى ﮔﻞ و ﻻﻟﻪ و ﺷﻤﺸــﺎد ﮐﻨﯿﺪ ﯾــﺎد ﺑــﺎد آن ﮐــﻪ ز ﻣــﺎ وﻗــﺖ ﺳــﻔﺮ ﯾــﺎد ﻧﮑــﺮد ﺑــﻪ وداﻋــﻰ دل ﻏﻤﺪﯾــﺪه ﻣــﺎ ﺷــﺎد ﻧﮑــﺮد ﯾــﺎرم ﭼــﻮ ﻗــﺪح ﺑــﻪ دﺳــﺖ ﮔﯿــﺮد ﺑــﺎزار ﮔﯿــﺮد ﯾﮑــﻰ از ﺑــﺰرﮔﺎن اﻫــﻞ ﺗﻤﯿــﺰ ﺣﮑﺎﯾــﺖ ﮐﻨــﺪ ز اﺑــﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻌﺰﯾــﺰ ﺑــﻪ ﺷــﺐ ﮔﻔﺘــﻰ از ﺟــﺮم ﮔﯿﺘــﻰ ﻓــﺮوز درى ﺑــﻮد از روﺷــﻨﺎﯾﻰ ﭼــﻮ روز ﮐــﻪ ﺑــﻮدش ﻧﮕﯿﻨــﻰ در اﻧﮕﺸــﺘﺮى ﯾــﺎ رب از اﺑــﺮ ﻫﺪاﯾــﺖ ﺑﺮﺳــﺎن ﺑﺎراﻧــﻰ ﯾــﺎ ﻋﻠــﯽ ﮔﻔﺘﯿــﻢ و درﯾــﺎ ﺧﻨــﺪه ﮐــﺮد ﯾــﺎ ﻋﻠــﻰ ﮔﻔﺘﯿــﻢ و ﮔﻞ ﻫــﺎ وا ﺷــﺪﻧﺪ )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( ﺑﺘــﺎن ﺷﮑﺴــﺖ )ﺣﺎﻓﻆ( )ﺣﺎﻓﻆ( ﻓــﺮو ﻣﺎﻧــﺪه در ﻗﯿﻤﺘــﺶ ﺟﻮﻫــﺮى )ﺳﻌﺪى( ﭘﯿﺸــﺘﺮ زان ﮐــﻪ ﭼﻮ ﮔــﺮدى ز ﻣﯿﺎن ﺑﺮﺧﯿﺰم )ﺣﺎﻓﻆ( ﻋﺸــﻖ ﻣــﺎ را ﺑــﺎز ﻫــﻢ ﺷــﺮﻣﻨﺪه ﮐــﺮد ﻋﺸــﻖ آﻣــﺪ ﻗﻄــﺮه ﻫــﺎ درﯾــﺎ ﺷــﺪﻧﺪ )ﻣﺤﻤﻮد اﮐﺮاﻣﻰ ﻓﺮ( ﯾــﺎ وﻓــﺎ ﺧــﻮد ﻧﺒــﻮد در ﻋﺎﻟــﻢ ﯾــﺎ ﻣﮕــﺮ ﮐــﺲ در اﯾــﻦ زﻣﺎﻧــﻪ ﻧﮑــﺮد ﯾــﺎ ﮐــﻪ ﺑــﻪ راه آرم اﯾــﻦ ﺻﯿــﺪ دل رﻣﯿــﺪه را ﯾــﺎ ﺑﻪ رﻫﺖ ﺳــﭙﺎرم اﯾﻦ ﺟﺎن ﺑﻪ ﻟﺐ رﺳــﯿﺪه را ﯾــﮏ ﮐﻠﺒــﻪ ى ﭼﻮﺑــﻰ ﻟــﺐ رودش ﺑــﺎ ﻣــﻦ ﮔﻠﺒــﺮگ زﻏــﺎل و ﺑــﺮگ دودش ﺑــﺎ ﻣــﻦ ﺻﺒــﺢ از ﺗــﻮ و ﭼــﺎى از ﺗــﻮ و ﻟﺒﺨﻨــﺪ از ﺗــﻮ ﻋﺎﺷــﻖ ﺷــﺪن اﺑــﺮاز وﺟــﻮدش ﺑــﺎ ﻣــﻦ ﯾــﺎ رب ،ﺑــﻪ ﻧﺴــﻞ ﻃﺎﻫــﺮ اوﻻد ﻓﺎﻃﻤــﻪ دل ﻫﺎى ﺧﺴــﺘﻪ را ﺑﻪ ﮐﺮم ﻣﺮﻫﻤﻰ ﻓﺮﺳﺖ 236 )ﺳﻌﺪى( )ﻣﻠﮏ اﻟﺸﻌﺮاى ﺑﻬﺎر( )ﺷﻬﺮاد ﺣﯿﺪرى( ﯾــﺎ رب ،ﺑــﻪ ﺧــﻮن ﭘــﺎك ﺷــﻬﯿﺪان ﮐﺮﺑــﻼ اى ﻧــﺎم اﻋﻈﻤــﺖ د ِر ﮔﻨﺠﯿﻨــﻪ ﺷــﻔﺎ )ﺳﻌﺪى( ﯾﺎدم آﯾﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻰ از اﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺣﺬر ﮐﻦ ﻟﺤﻈﻪ اى ﭼﻨﺪ ﺑﺮ اﯾﻦ آب ﻧﻈﺮ ﮐﻦ آب آﯾﯿﻨﻪ ﻋﺸﻖ ﮔﺬران اﺳﺖ ﺗﻮ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﻧﮕﺮان اﺳﺖ ﺑﺎش ﻓﺮدا ﮐﻪ دﻟﺖ ﺑﺎ دﮔﺮان اﺳﺖ )ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺸﯿﺮى( ﯾﮏ روزى ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺗﺮ ﺑﻮدم ﻣﻰ آﯾﻢ و ﻣﻰ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﮕﺬرد )ﻣﻬﺪى اﺧﻮان ﺛﺎﻟﺚ( ﯾــﮏ دو روزى ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ،اى ﺟﺎن ﺑﺮ ﻟﺐ آﻣﺪه زاﻧﮑﻪ ﺧﻮاﻫﻢ در ﺣﻀﻮر دوﺳــﺖ ﺑﺴــﭙﺎرم ﺗﺮا ﯾــﺎرم ﺑﻪ ﯾــﮏ ﻻ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪه زﯾﺮ ﻧﺴــﺘﺮن ﺗﺮﺳــﻢ ﮐﻪ ﺑﻮى ﻧﺴﺘﺮن ﻣﺴﺖ اﺳﺖ و ﻫﻮﺷﯿﺎرش ﮐﻨﺪ )ﻫﻼﻟﻰ ﺟﻐﺘﺎﯾﻰ( )ﺣﺎﻓﻆ( ـﺶ َﻓﻠــﮏ رﯾﺶ ﮔــﺮو ﺑﮕــﺬارد ﯾــﮏ ﻧﻔــﺮ ﭘﯿـ ِ آزردن ﻣــــﺎ ﺑــﺮدارد ﺑﻠﮑﻪ دﺳﺖ از ﺳـــــ ِﺮ ِ ﯾــﺎد ﺑــﺎد آن ﮐﻪ ﭼــﻮ ﯾﺎﻗﻮت ﻗﺪح ﺧﻨــﺪه زدى در ﻣﯿــﺎن ﻣــﻦ و ﻟﻌــﻞ ﺗــﻮ ﺣﮑﺎﯾﺖﻫــﺎ ﺑــﻮد 237 )ﺷﯿﺪا ﺻﯿﺎدى ﭘﻮر( )ﺣﺎﻓﻆ(